คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 7 // น่ารัก
ซูเตหายไปนานคิดถึงกันรึเปล่า? ......... สงสัยจะไม่ T^T
ขอโทษนะค่ะ แบบ ไข้กินไปหลายวันเลย แถมจะสอบแล้วอ่าค่ะ
ต้องเคลียงานเป็นกระตั้กเลย แงๆๆ นามิก็เหมือนกัน หนักกว่าซูเตอีก - -* งานล้มทับตายไปแล้วมั้งนั่น
------------------
“พี่มีเรื่องจะคุยกับเราสองคน”
“แต่ผมต้องรีบเข้าเรียนฮะ”
ร่างบางตอบแบบลุกลี้ลุกลนกลับมาแทบจะในทันที แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อคนตาสวยตอบกลับมา
“พี่ขออนุญาตโรงเรียนเขาแล้วหละ ^ ^”
ภายในร้านค้อฟฟี่ช็อปละแวกนั้น มีสามร่างที่นั่งกันอยู่แบบต่างอารมณ์ คิบอมยังคงนั่งนิ่งแล้วออกอาการสงสัยว่าลีทึกเรียกเขามาคุยในเรื่องอะไร ส่วนทางทงแฮก็นั่งไม่ติดภายในใจเต้นตูมตามไปหมด กลัวว่าพี่ชายคนนี้จะรู้เรื่องในวันนั้น... ส่วนคนตาสวยก็นั่งจิบกาแฟอย่างสบายๆ แต่ก็แอบสงสัยว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“นี่พี่ตกข่าวรึเปล่า เราสองคนเป็นแฟนกันหรอ”
เจอยิงคำถามโท่งๆแบบนี้ ทงแฮก็เหงื่อตกกันเลยทีเดียว
“ครับพี่ เป็นมาซักพักแล้วหละ พี่นั่นแหละมัวแต่อยู่กับพี่คังอิน เลยลืมผมไปเลย”
คิบอมเป็นคนตอบคำถามไป เพราะเขาเองก็สนิทกับพี่คนสวยนี่เหมือนกัน
“หรอ.......”
เสียงหวานเอ่ยเรียบๆ แต่ตากลับมองมายังร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้าเขี่ยเค้กเล่น
“แล้ว.... ทงแฮ นายรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ ฮยอคแจเขา...”
“ผมไม่อยากพูดถึงเขาแล้วฮะพี่”
“ทำไมหละ”
“เรา... เอ่อ.. ผมกับเขามันจบกันไปแล้ว”
“เธอสองคนไม่รู้รึไงว่าตอนนี้ฮยอคแจกำลังเป็นอะไร”
ทั้งสองร่างได้ส่ายหัวกันอย่างพร้อมเพรียง ลีทึกเลยได้แต่ถอนหายใจยาวก่อนจะบอกออกไป
“ฮยอคแจตอนโดนรถชน สมองได้รับการกระทบกระเทือน ฮยอคแจคล้ายๆเหมือนคนเป็นโรคประสาท เป็นบ้าหนะเข้าใจไหม”
“ไม่จริง......”
.
.
.
.
.
“อือ............”
เสียงหวานส่งเสียงในลำคอ พลางยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเอง ทำเอาฮันคยองลุกพรวดจากโซฟาแทบไม่ทัน
“ฮยอคตื่นแล้วหรอครับ”
“อือ.............”
ตาหวานค่อยๆเบิกกว้างขึ้นทีละนิดเพื่อมองว่าคนข้างๆเป็นใคร พอเห็นเป็นฮันคยอง ปากบางก็คลี่ยิ้มน้อยๆ
“ปวดหัวอะหมอ แต่ขอไม่กินยาได้ไหม....”
ดูเหมือนว่าร่างบางจะขอแบบเรียบๆ ไม่มีการดื้อใดๆ เพราะตอนนี้ร่างกายมันไม่มีเรี่ยวแรงเอาซะเลย
“แล้วจะทำยังไงหละครับ?”
“ไม่รู้.... ขอแค่หายปวดอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ยา”
ร่างสูงพอฟังร่างบางก็อดจะปวดหัวตามไม่ได้ แล้วตรูจะไปหาอะไรมาทำให้หายหละฟระ
“หมอร้องเพลงดิ้”
“ห้ะ!!??”
“ร้องเพลงไง ร้องให้ฟังหน่อย เผื่อจะหาย”
“เอ่อ.. - -* หมอยังพูดเกาหลีไม่ชัดเลย จะให้หมอร้องเพลงเนี่ยนะ?”
“เปลี่ยนก็ได้ๆๆๆ”
ฮยอคแจเงียบไปซักครู่เหมือนใช้ความคิด แล้วภาพบางอย่างก็ปรากฏขึ้นอีกแล้ว...
“ฮยอค เค้าปวดหัว”
“กินยาไหม”
“ไม่เอา ไม่กินยาอ้า~~”
“แล้วจะทำยังไงหละทงแฮ ไม่กินแล้วจะหายปวดไหม”
“เปลี่ยนเป็น กอดฮยอคได้ไหม กอดฮยอคแล้วมันอุ่นอะ”
“ทงแฮ.......”
“หืม? ว่าไงนะครับ”
“ทงแฮ... ทงแฮจะมาไหมหมอ วันนี้เขาจะมาเยี่ยมไหม”
“หมอ.... หมอไม่ทราบครับ =__=”
“หมอต้องไปตามเขานะ ไปตามเขาที ให้เขามาหาผมนะ นะหมอ นะฮัน....”
นัยตาคมเบิกกว้างทันที ปกติฮยอคแจจะเรียกเขาว่า หมอ แต่พอมาเรียกฮันเฉยๆ ทำไมถึงรู้สึกชื่นใจจังนะ
“หมอจะพยายามโทรหาเขาแล้วกัน -,.-“
“ขอบคุณครับผม!”
ร่างบางพูดพลางอมยิ้ม และยันตัวขึ้นไปหอมแก้มเนียนๆนั่นอีกฟอดใหญ่ๆ ทำเอาหมอหนุ่มเราหน้าแดงอีกแล้ว
“หมอเงียบทำไมอะ =__= เงียบๆแบบนี้ผมใจไม่ดีเลยนะ นึกว่าโกรธผมซะอีก”
“ปะ ปะ ป่าวครับ หมอไม่ได้โกรธ แต่ เอ่อ... วันหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ”
“ทำอะไรอะ”
ทำให้ใจหมอเต้นแรงไงเล่า~~~
“มาหอมแก้มหมอหนะ เดี๋ยวภรรยาหมอมาเห็นมันจะไม่ดีนะครับ”
“น่าเสียดาย ทำไมรีบมีเมียจัง หมอไปหย่าเดี๋ยวนี้เลยไป”
“=[]= เราจะบ้าเรอะ”
“ก็จริงๆนี่นา หมอมีเมียผมอ้อนหมอไม่ได้เลย ไปหย่าพรุ่งนี้เลยนะ”
“ฮยอคแจ T[]T”
ถึงเขาจะไม่ได้มีศรีภริยาเป็นตัวเป็นตนจริงๆก็เถอะ แต่ถ้าสมมติมันมีจริงๆ แล้วโดนสั่งให้ไปหย่า มันก็น่า......
“โอเคๆๆ ผมล้อเล่นน่า จะว่าไป คุยกะหมอก็หายปวดหัวเหมือนกันนะ”
“แต่หมอรู้สึกปวดแทนจริงๆ”
“อะไรนะ”
“ป่าวววววววววววววววววววว”
“ไม่เชื่อ บอกผมมานะ เมื่อกี้พูดอะไร”
นิ้วเรียวชี้หน้าร่างสูงอย่างคาดโทษ ในใจก็ไม่ได้จะเอาเรื่องอะไรหรอก แค่แกล้งหมอคนนี้แล้วรู้สึกสนุกก็เท่านั้นเอง (- - )
“ป่าวนะ หมอไม่ได้พูดอะไร ฮยอคหูฝาดเองรึเปล่าครับ”
“ผมเพิ่งจะ 20 หูฝาดได้ไง”
“แบบ เสียงแว่วๆ อาจจะมาจากห้องข้างๆก็ได้นะครับ”
“ไม่จริงอะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ บอกมา~~~~~~”
มือที่ยังใช้การได้ทำการเขย่าแขนแกร่งของฮันคยองอย่างแรงพลางชักดิ้นชักงออยู่บนเตียงเด็กๆ นี่ขนาดอีกแขนเข้าเฝือก ยังแรงเยอะซะขนาดนี้เลย ถ้าถอดเฝือกเมื่อไหร่ กระดูกของฮันคยองคงจะหัก
“โอเคคร้าบๆๆ บอกแล้วๆๆ =_=* เมื่อกี้หมอบอกว่า วันนี้ทำไมเราอ้อนน่ารักจังไงครับ”
ตัดปัญหาด้วยเหตุผลที่เพิ่งจะคิดมาเมื่อกี้แบบสดๆ พูดไปก็อายเองเหมือนกันนะเนี่ย
“จริงหรอ *0*”
“อือ จริงสิครับ หมอจะหลอกเราทำไม”
“น่ารัก แล้วรักผมไหม”
“ห้ะ!~~~~”
“รักผมไหมเล่า ก็บอกผมน่ารักหนิ”
“ครับๆ หมอรักฮยอค โอเค้ะ?”
“โอเค~ ผมก็รักหมอ กอดดดดดดดดดดดดดดดด”
ปากบางพูดเสียงยาวพลางอ้าแขนออก ฮันคยองเลยได้แต่เดินไปสวมกอดคนบนเตียง
เฮ้ออออ จะน่ารักไปไหนเนี่ย เดี๋ยวหมอก็รักจริงๆซะหรอก >,.<
------------------------
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะค้ะ
ความคิดเห็น