คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 4 // อารมณ์
อ้อ ที่ซูเตพูดถึงนามิเมื่อตอนที่แล้ว เพราะว่าซูเตเป็นเพื่อนนามิค่ะ
เพื่อนที่โรงเรียนอะค่ะ แล้วก็ เป็นคนช่วยพี่แกแต่งเรื่อง คำสาปอะค่ะ
--------------------------------
ร่างบางทีเปิดประตูออกมาด้านนอกพร้อมกับมือบางที่คว้าลูกบิดประตูไว้รอจังหวะ..
ฮันคยองที่เก็บอาการจุกที่ท้องไว้และลุกขึ้นวิ่งตามฮยอคแจออกมาอย่างรีบร้อนเลยทำให้..
ปัง!!!!!!!!
ฮยอคแจปิดประตูกระแทกหน้าฮันคยองจนหงายหลังไปเต็มๆ =__= ใครบอกว่าบ้าแล้วไม่มีสมอง ฮยอคแจคนนี้ขอเถียง!!!
ปากบางยกยิ้มหัวเราะอย่างสะใจ ( มาก ) ก่อนจะหันซ้ายหันขวาและกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนอีกคนที่หงายหลังมากองกับพื้น ก็ค่อยๆลูบจมูกตัวเองที่กระแทกไปเต็มๆก็พบว่า..
เลือดกำเดาไหล T,.T
“แสบจริงนะ อูย....”
สองมือเช็ดเลือดที่จมูกโด่งออกอย่างลวกๆ ก่อนจะปิดประตูออกไปมองซ้ายมองขวา
หายไปไหนแล้ว?!!
ฮยอคแจที่ตอนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเดินมาทางไหน รู้แต่เขาต้องรีบออกไปจากที่นี้ แต่สภาพรางกายที่ยังไม่หายดี แถมมือก็ยังใส่เฝือกอยู่เลย แผลตามร่างกายที่ยังไม่ปิดสนิท ทำเอาร่างบางนี่เริ่มหอบเหนื่อย ยิ่งเดินเหมือนยิ่งจะหมดแรง ภาพข้างหน้าดูพร่าเลือนไปหมด
ร่างเล็กหยุดหอบหายใจแรงก่อนจะทรุดนั่งลงไปกับพื้น
หายใจไม่ออก...
แล้วสติที่มีอยู่ก็เลือนหายไป...........
.
.
.
.
.
.
“อือ......”
เสียงหวานส่งเสียงเบาๆ ทำให้คนที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆต้องหันมา
“ฮยอคแจ เป็นไงบ้าง”
“พะ พี่ทึกกี้...”
“อ่าหะ ดื้อจริงนะเรา หมอฮันคยองเขาฟ้องพี่หมดแล้ว ทั้งหนีทั้งทำเขาเลือดออก ทำไมดื้ออย่างนี้นะ แถมยังไปเป็นลมอีก ถ้าหมอเขาหาไม่เจอแล้วส่งเข้าไอซียูไม่ทัน จะทำยังไง หืม..”
ลีทึกพอเห็นเจ้าตัวแสบฟื้นทีก็สวดซะยับ จนฮยอคแจไม่กล้าเงยหน้ามาสบตา
“ผม.. ขอโทษ... ผมแค่อยากไปหาทงแฮนี่นา”
“เฮ้อ.... เราหนะ ห่วงสุขภาพตัวเองก่อนเถอะ พี่เป็นห่วงเรามากนะรู้ไหม”
“ทำไมพี่ถึงเอาคุณหมอฮันคยองมาดูแลผมหละ ผมดูแลตัวเองได้”
“แล้วไอที่ไปเป็นลมกลางทางเดินเนี่ยนะดูแลตัวเองได้”
คนตาสวยพยายามเลี่ยงไม่บอกว่าฮยอคแจกำลังผิดปกติทางจิต เพราะถึงบอกไป ใครเขาจะเชื่อว่าตัวเองเป็นบ้า..
“.......................”
ไม่มีประโยคใดๆหลุดออกมาจากคนบนเตียงอีก แล้วเสียงประตูเปิดออกก็เรียกความสนใจจากสองพี่น้อง ปรากฏร่างของคุณหมอสองคนที่เดินเข้ามา
คนแรกคือเจ้าของไข้ของฮยอคแจ และอีกคน.. ที่มีทิชชู่อุดจมูก --*-- ฮันคยอง
“หมอมาดูอาการหนะครับ เป็นยังไงบ้าง ปวดหัวรึเปล่า”
“มึนนิดหน่อยครับ”
“โอเค.... แต่ว่า วันหลังอย่าหนีอีกนะครับ มันอันตรายถึงชีวิต เพราะเรายังไม่หายดี เข้าใจไหมครับคนเก่ง”
“ครับๆๆๆๆ ไม่หนีก็ไม่หนี”
ฮยอคแจตอบแบบปัดๆไป คุณหมอก็ได้แต่จดรายละเอียดลงบนเอกสารเล็กน้อยและเดินออกไป เหลือก็แต่อีกคนที่ยังยืนซับเลือดกำเดาตัวเองอยู่
“คือ... ผมต้องขอโทษแทนน้องด้วยนะ ที่ทำหมอเลือดออกงะ”
ลีทึกโค้งขอโทษเป็นการใหญ่ ซึ่งฮันคยองก็ได้แต่บอกว่าไม่เป็นไร
“ฮยอคแจ ขอโทษคุณหมอสิ เราทำเขาเจ็บนะ”
“เรื่องอะไรหละ ก็เขาไม่ยอมให้ผมหนีนิ”
“แล้วหมอบ้านไหนเขาจะให้คนไข้หนีหละฮะ =__= ขอโทษเดี๋ยวนี้นะ”
“ก็ได้ๆๆๆ ผมขอโทษ พอใจรึยังหละ ทีนี้หมอก็ขอโทษที่มากอดผมด้วย”
ฮยอคแจพูดเสียงแข็ง แถมจ้องฮันคยองตาเขียวปั้ด เล่นเอาคนเป็นพี่ถึงกับอ้าปากค้าง
“หมะ หมายความว่าไงเนี่ย หมอกอดน้องผมหรอ”
“ก็ ก็ ก็ ตอนนั้นน้องคุณดิ้นแล้วผมเอาไม่อยู่ ผมแค่กำลังจะหยุดเขาไม่ให้ดึงสายน้ำเกลือเท่านั้นเองนะครับ ไม่ได้มีเจตนาอื่นนะ”
“โกหก!! หมอกอดผม”
“หมอไม่ได้กอด =[]=”
“กอด กอด กอด กอดผม หมอกอดผม หมอกอดผม กอดผม ได้ยินไหม!!!!”
ร่างบางลุกขึ้นตะโกนสุดเสียง ลีทึกเลยต้องพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ฮันคยอง รับผิดไปเถอะ ก่อนที่น้องเขาจะคลั่งขึ้นมาหนะ
“โอเคครับๆ กอดก็กอด หมอขอโทษนะครับคนดี คราวหลังหมอจะไม่กอดแล้ว”
“เอาหละๆๆ นอนพักนะฮยอค หิวอะไรรึเปล่า อยากกินอะไรไหม”
ลีทึกค่อยๆประคองน้องตัวเองลง พร้อมกับพูดเสียงหวาน ทำให้คนฟังดูจะอารมณ์เย็นขึ้นมาอีกหน่อย
“อยากกินปลา กินทงแฮ”
=[]= <<< หน้าป๋า,ทึกกี้
“เอ่อ... ฮยอคแจ อย่าเล่นสิ หิวอะไรไหม เอาขนมไรดี กินเค้กดีไหม”
“จะกินปลา!!!! “
“โอเคๆๆๆ ปลาก็ปลา -- --** งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้นะ นอนดีๆหละ”
ร่างบางบอกเสร็จก็ลุกขึ้นเดินออกไป พร้อมกับลากฮันคยองออกไปด้วย
“เฝ้าน้องผมดีๆนะ เดี๋ยวผมไปซื้อเค้กก่อน”
“แต่น้องคุณบอกอยากกินปลาไม่ใช่เรอะ”
“ฮยอคแจกินปลาได้ที่ไหน กินทีไรอาเจียนทุกที แพ้อาหารทะเลด้วย ผมไปก่อนนะ คุณหมอรีบเข้าไปเหอะ เผื่อน้องผมเล่นอะไรแผลงๆอีก”
“ครับๆๆๆ”
ร่างสูงที่เดินงงๆเข้ามา ก็มานั่งอยู่ข้างๆเตียง พลางค่อยๆดึงทิชชู่ที่จมูกออก เพราะเลือดหยุดไหลแล้ว
“เจ็บมากป้ะ”
เสียงใสถามพลางยันตัวพิงกับหมอน
“ก็.. นิดหน่อยนะครับ วันหลังอย่าทำอีกนะครับ”
“ย้ำอยู่ได้ รู้แล้วหนะ นี่ๆๆ ตอนทงแฮมาเยี่ยมผมเขาบอกอะไรรึเปล่า”
“ห้ะ?!!!”
“ก็หมอบอกว่าตอนผมหลับ ทงแฮมาเยี่ยมผม เขาบอกอะไรรึเปล่า”
“บอกสิ บอกว่า.... ว่า...... อ้อ วันหลังจะมาเยี่ยมอีก และฝากบอกว่า ให้เราเป็นเด็กดีแล้วเขาจะมาหาทุกวัน แล้วก็... หายไวๆนะ เขาบอกอย่างงี้แหละครับ”
เขาคงได้โล่หมอตอแหลแห่งปีแหงมๆ =,.=
“จริงหรอ จริงๆนะ ทงแฮพูดแบบนี้จริงๆหรอ”
“จริงสิครับ”
“แล้วเขามากับใคร มาคนเดียวรึเปล่า”
“อ่าหะ เขามาคนเดียวครับ”
ทันทีที่ฮันคยองตอบมือบางข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกก็คว้าร่างสูงเข้ามากอดแน่น เล่นเอาอีกคนถึงกับเอ๋อ อะไรอีกหละทีนี้
“เอ่อ.. ฮยอคแจ กะ กอดหมอทำไมครับ =__=”
ปากหยักถามทั้งๆที่อีกคนยังกอดเขาแน่นไม่ปล่อย
“มันอุ่นดี เหมือนกอดทงแฮเลย... หมออยู่นิ่งๆนะ ขอกอดหน่อย หมอกอดผมด้วยดิ”
“แล้ว.... จะไม่มาหาว่าหมอกอดเราทีหลังแน่นะ”
“บอกให้กอด!!!!!”
“อะครับๆๆๆ”
------------------------------------
ความคิดเห็น