คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 3 // สัญญาสิ
เอ่อ.. ถ้าจะแอดเมลซูเต ไม่ใช่เมลที่ขึ้นอยู่นะค่ะ ไปยืมเพื่อนมา อิอิ
ซูเตไม่ค่อยออนเอ็มเลยไม่อยากให้แอดมาหนะค่ะ
แล้วก็ สงสัยต้องเลี้ยงเซเวนเซ่น นามิ เขาจริงๆ
เพราะพี่แกบอกว่า ถ้าจะให้โฆษณาฟิคต้องเลี้ยงไอติม เจ้าเล่ห์จริงๆยัยคนนี้
-------------------
ลีทึกที่คุยกับฮันคยองเสร็จ ก็บังเอิญมีประชุมอย่างด่วน ทำให้ตอนนี้ฮันคยองต้องมาอยู่ที่ห้องพักของฮยอคแจเพียงลำพัง
หมอหนุ่มเชื้อสายจีนเดินมานั่งลงข้างเตียงพลางพินิจใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม...
มันจะดีกว่านี้ ถ้าใบหน้าหวานไม่ต้องมีรอยฟกช้ำ ไม่ต้องมีรอยแผล
ทำไมต้องเคราะห์ร้ายมาเป็นอะไรแบบนี้ด้วยนะ สงสารจัง...
ฮันคยองนั่งวิเคราะห์รายละเอียดจากแฟ้มเอกสารส่วนตัวของฮยอคแจอยู่นานสองนาน ในที่สุด ร่างที่นอนนิ่งมาเกือบสองชั่วโมงก็รู้สึกตัว....
ฮยอคแจกลอกตาไปทั่วๆ ก่อนจะสะดุดกับบุรุษที่นั่งมองหน้าเขาอยู่ข้างๆ
“ คะ คุณ... เป็นใครหนะ...”
ร่างบางตกใจเล็กน้อย พร้อมกับพยายามยันตัวนั่ง แต่จากฤทธิ์ยาที่โดนทำให้เจ้าตัวลุกแทบไม่ขึ้น
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมเป็นคุณหมอที่จะมาดูแลเรา หมอชื่อฮันคยองนะ”
“คุณหมอหรอฮะ คุณหมอให้ผมออกจากโรงพยาบาลนะ ให้ผมออกไป ผมต้องไปคุยกับเขา เรายังคุยกันไม่จบ เขาโกหกผม ผมต้องไปถามความจริงกับเขานะหมอ”
“ใจเย็นสิครับฮยอคแจ หายใจเข้าลึกๆ อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ ใจเย็นๆนะ”
“แต่ผมต้องไปเดี๋ยวนี้! เขารอผมอยู่ ถ้าผมไม่ไป เขาต้องจากผมไปตลอดกาล ให้ผมไปนะหมอ ผมหายแล้ว ผมไม่ได้เป็นอะไร ผมปกติ ผมสบายดี”
ฮยอคแจพูดรัวก่อนจะลุกขึ้นพยายามแกะสายน้ำเกลือที่มือออก ร้อนจนฮันคยองต้องรีบจับร่างบางให้หันมา แต่เจ้าตัวก็ผลักฮันคยองออกและดื้อรั้นจะลุกขึ้นให้ได้
“ถ้าฮยอคแจยังดื้อ ทงแฮจะไม่มาเยี่ยมเลยนะ!!!!”
เสียงทุ้มพูดเชิงดุเล็กน้อย และมันก็ได้ผล... ฮยอคแจหยุดการกระทำทันที
ไอเขาก็ไม่รู้หรอกว่าจะหยุดได้หนะ =__= ก็เห็นลีทึกบอกมาว่าแฟนของร่างบางนี่ชื่อ ทงแฮ แถมเจ้าตัวยังเพ้อเหมือนจะโดนทิ้งอีกตะหาก เลยเดามั่วไป เผอิญเดาถูกว่างั้นเถอะพ่อคุณ
“ทะ ทงแฮจะมาหรอหมอ เขามาแล้วหรอ เขาจะมาใช่ไหม หมอโกหกหรือเปล่า”
“คะ คือ... คือ หมอไม่ได้โกหกนะ ตอนเราหลับหนะเขามาหาเราตั้งหลายรอบ เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมาอีก”
“จริงหรอครับ จริงๆนะ จริงๆใช่ไหม”
มือบางเขย่าไหล่ร่างสูงข้างๆจนหัวฮันคยองส่ายไปส่ายมาจนเขาเองอยากจะอ้วก -- --**
“จริงสิ หมอจะหลอกเราทำไม ถ้าเรายังดื้อ หมอจะไม่ให้เขาเข้ามาเยี่ยมเลยรู้ไหม”
เพี้ยะ!!!!!!!!
ฝ่ามือบางฟาดเข้าเต็มๆใบหน้าคม เล่นเอาฮันคยองถึงกับอึ้ง
ตรูทำอะไรผิด =[]=!!!!
“ตะ ตบหน้าหมอทำไมครับ =[]=”
“หมอจะแย่งเขาไปใช่ไหม ถึงกีดกันไม่ให้มาพบกับผม ใช่ไหม! หมอชอบทงแฮใช่ไหม เขาเป็นคนน่ารัก หมอต้องชอบเขาแน่ๆ ไม่ได้นะ เขาเป็นของผม หมอห้ามมายุ่งกับเขานะ!!”
ซวยอีกตรู.... ฮันคยองคิดในใจ -,.-
“ไม่ใช่นะครับคนดี ทงแฮเขาเป็นของฮยอคแจคนเดียวนะ หมอมี... เอ้อ มีเมียแล้ว นั่นแหละๆ หมอไม่แย่งหรอกนะครับ”
ถึงปากจะบอกไปแบบนั้น แต่ในใจนึกถามตัวเองเหมือนกัน ว่าตรูไปมีเมียตอนไหนวะ - -**
“จริงนะ...”
เสียงใสค่อยๆอ่อนลง พลางมองฮันคยองตาเขียวปั้ด
“จริงสิครับ คนเป็นแพทย์เขาไม่โกหกหรอก”
ยกเว้นเวลาทำงานยามจำเป็นหนะนะ
“.................................................”
ร่างบางไม่ได้ตอบอะไรอีก เพียงแต่ก้มหน้านิ่งเหมือนใช้ความคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะนึกอะไรออก
“พี่ลีทึก พี่ทึกกี้อยู่ไหน เมื่อกี้เขายังอยู่นี่หนิ”
“เขามีประชุมด่วน เลยฝากเราไว้ให้หมอดูแล”
“ผมโตแล้ว ไม่ต้องการคนดูแล คุณไม่ใช่หมอ คุณเป็นใคร!!! คุณไปเอาชุดหมอมาใส่ใช่ไหม ใช่ไหม คุณเป็นคนของไอ้คิบอมใช่ไหม มันสั่งมาจะเก็บผม เพราะมันอยากได้ทงแฮ มันจะเอาทงแฮไป... ทงแฮ... ผมต้องรีบไปช่วยทงแฮ.. ต้องรีบ ทงแฮรออยู่!!”
ร่างบางลุกลี้ลุกลนขึ้นจากเตียง ร่างสูงยังคงมองฮยอคแจด้วยสายตาประมาณว่า...
อีนี่ท่าจะเพี้ยนพนัก --___--
ก่อนที่สติของฮันคยองจะกลับมาและรีบดึงตัวฮยอคแจที่เริ่มจะดึงสยาน้ำเกลืออีกแล้ว แต่คราวนี้ร่างบางไม่ยอมง่ายๆ ออกแรงดิ้นสุดชีวิต มือหนาสองข้างที่พยามคว้าข้อมือบางไว้ก็ไม่สำเร็จ เมื่อสุดจะอดทน ฮันคยองจึงโถมไปกอดคนตัวเล็กบนเตียงแน่น
“ปล่อย!! ปล่อยผมนะ ปล่อยยยยยยย”
เสียงเล็กตะโกนลั่น พลางทุบแผ่นหลังของฮันคยองอย่างแรง แต่คนเนื้อหนาอย่างนั้นมีหรือจะรู้สึก...
“โอ้ยยย นี่เบาๆสิครับ หมอเจ็บนะ”
เดาผิดแฮะ คุณหมอก็เป็นคนนะคร้าบบบบบบ
“ก็ปล่อยผมสิ ปล่อยยยยยยยย”
เมื่อรู้ว่าร่างสูงนี่เจ็บ ฮยอคแจยิ่งได้ใจทุบใหญ่ ฮันคยองเลยได้แต่ยิ่งกอดแน่น จนในที่สุดเมื่อเจ้าตัวเล็กหมดแรงถึงได้ยอมอยู่นิ่งๆพลางหอบหายใจรัวอยู่ในอ้อมกอดคนตัวโต ( แกมันฉวยโอกาสนะตาฮัน - - )
“สัญญานะว่าหมอปล่อย แล้วจะไม่ดิ้น ไม่ดื้อ ไม่ดึงสายน้ำเกลืออีก”
เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหู แต่ฮยอคแจยังคงเงียบ...
“ไม่งั้นหมอจะไม่ปล่อยนะครับคนดี...”
เป็นจิตแพทย์มาก็หลายปี เห็นทีคนไข้คนนี้ต้องพิเศษกว่าชาวบ้านหละมั้ง
“หมอต้องสัญญาว่าทงแฮจะมาเยี่ยมผม”
งานเข้าแล้วสิฮันคยอง...
“สัญญาครับ ด้วยเกียรติของฮันคยอง”
ขอละไว้ว่าฮันคยอง ไม่ใช่เกียรติของแพทย์แล้วกัน เหอๆ
“งั้นก็ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะไม่ดิ้น ผมสัญญา”
ร่างสูงที่วางใจง่ายเลยค่อยๆปล่อยคนตัวเล็กในอ้อมกอดออก พอมองใบหน้าหวานที่กำลังหงิกงอก็อดจะขำไม่ได้
แต่ยังไม่ทันที่ปากหยักจะได้หัวเราะ ขาเรียวก็ถีบร่างสูงอย่างแรง พลางกระชากสายน้ำเกลือออก และกระโดดลงจากเตียง วิ่งไปที่ประตูทันที
“เฮ้ยยยย ฮยอคแจ!~~~”
------------------------------
ความคิดเห็น