คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บำบัดหัวใจ ตอนที่ 2 // คนไข้+คุณหมอ
ยังดีที่มีคนเม้นซักนิด ขอบคุณนะค้า
--------------------------
2 เดือน ต่อมา...
ร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงสีขาว มีทั้งท่อ สายยาง สายน้ำเกลือ ระโยงระยางเต็มตัว มีรอบแผลฟกช้ำ และเฝือกที่แขนซ้าย
เปลือกตาหวานที่สลบไปถึงสองเดือนเต็มๆค่อยเปิดขึ้นมาช้าๆ....
“ฮะ ฮยอค ฮยอคแจ ได้ยินพี่ไหม ฟื้นแล้วหรอ เราฟื้นแล้ว”
ตาหวานค่อยๆหันไปตามเสียง ก็เห็นพี่ชาย ( รึสาวหว่า - - ) กำลังยิ้มหน้าบานอยู่ข้างๆ
“รู้ไหมเราสลบไป สองเดือนเต็มๆเลยนะ หมอยังบอกว่าไม่รู้เราจะรอดรึเปล่าเลย ตะ แต่เราฟื้นแล้ว เดี๋ยวพี่เรียกพยาบาลก่อนนะ”
คนตาสวยลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก น้องเขาฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วโว้ยยยยยย
ไม่นานนัก พยาบาลและหมอสี่ห้าคนก็เดินเข้ามาตรวจร่างกายของร่างบางที่ยังคงนอนนิ่ง ก่อนจะแจ้งข่าวดีว่าฮยอคแจฟื้นมาแบบนี้ถือว่าส่อแววที่ดี แต่ต้องรอดูอาการต่อไปเรื่อยๆ
“เป็นไรห้ะเรา นอนไปตั้งนานเลยนะ พี่คิดถึงเราจะแย่ ตอนรู้ว่าเรารถชนพี่แทบจะเป็นลมแหนะ”
“ชน?”
“อ่าหะ รถชนหนะ จำไม่ได้หรอ เห็นเขาบอกมาว่าเราโดนชนที่หน้าโรงเรียน ไปทำยังไงให้มันชนได้หละหืม ปกติเราไม่ได้เป็นคนใจลอยนี่”
ลีทึกถาม พลางลูบหัวน้องรักเบาๆ ฮยอคแจทำท่านึกอยู่ซักพัก ก่อนที่หน้าของใครบางคนจะลอยขึ้นมา
ทงแฮ..... เมื่อตอนนั้น.....
“เราเลิกกันเถอะ”
“ไม่!!!!!!! ไม่จริง ฮึก นายยังไม่ไป นายโกหกไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงหวานตะโกนลั่นพลางลุกขึ้น ลีทึกที่ตั้งสติได้จึงพยายามคว้าร่างที่กำลังดิ้นอยู่บนเตียงของฮยอคแจให้หยุด ก่อนจะกดเรียกพยาบาลเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ไม่จริง ปล่อยผม!!! ผมจะไปหาเค้า ฮึก เขาโกหก ปล่อย ไม่จริง ไม่จริง!!!!”
“รีบจับแขนเขาเร็วเข้า”
พยาบาลคนหนึ่งสั่งพยาบาลอีกคน ก่อนจะรีบไปนำเข็มฉีดยาสลบมาฉีดให้ร่างบาง ไม่นานนัก ฮยอคแจก็ค่อยๆหมดแรงและสลบไป...
“คุณครับๆ น้องผม เอ่อ.. น้องผมเป็นอะไร เขาไม่ได้เป็นบ้าใช่ไหม”
“เดี๋ยวจะเรียกคุณหมอให้นะค่ะ”
“ครับ”
ลีทึกถูกเรียกตัวออกมาข้างนอกห้อง ก่อนที่คุณหมอคนที่ดูแลฮยอคแจจะพูดเสียงเครียด
“เท่าที่ฟังจากคุณเล่า เหมือนเขามีอาการทางจิตเล็กน้อยนะ”
“อาการทางจิต? บ้าหรอครับ”
“ไม่ถึงกับบ้าขนาดนั้นนะครับ ก่อนโดนรถชน เขาคงกำลังคิดในเรื่องบางอย่างอยู่ หรืออาจจะอยู่ในเหตุการณ์อะไรซักอย่าง พอโดนรถชนเขาจะนึกถึงเหตุการณ์นั้นตลอด เลยอาจจะเหมือนหลอนเขาอยู่หนะครับ เขาเลยอาจจะเหมือนคลั่งขึ้นมา”
“เขาจะมีโอกาสหายไหมหมอ แล้วอาการจะเป็นยังไงบ้าง”
“หายแน่ไหม หมอไม่รับประกัน แต่เปอเซ็นหายมันมีอยู่สูงนะครับ ส่วนอาการนั้นน่าจะเป็นแบบที่คุณเห็น คืออาจจะคลั่งเหมือนเมื่อกี้ อารมณ์จะแปรปรวนและรุนแรงง่าย”
“แล้วผมจะทำยังไงดีครับ ผมต้องไปทำงานในบางวันหนะ ดูแลเขาตลอดไม่ได้”
“คือเขาต้องมีคนดูแลตลอดนะครับ เพราะเราไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงต่อไป แต่ที่แน่ๆคือเขาต้องมีจิตแพทย์นะครับ คอยดูแลเขาและปรับสภาพจิตใจเขา”
“เท่าไหร่ว่ามาเลยครับ ผมจ่ายได้ เอาแบบจ้างมาตลอดรายเดือนทุกวันทุกเวลา มาอยู่บ้านผมเวลาออกจากโรงพยาบาลเลยก็ได้ครับ”
“เอ่อ.. ไหวนะครับ”
“ครับ ขอแค่น้องผมหาย”
“งั้น...............”
.
.
.
“เอ่อ... สวัสดครับคุณ....”
“ลีทึกครับ”
คนตาสวยบอกพลางส่งยิ้มหวาน เอ... ถ้ามีหมอหล่อขนาดนี้ ยอมเป็นคนไข้แทนได้ไหม *0*
“ครับ ผมฮันคยอง คนที่จะมารักษาน้องคุณนะครับ”
ร่างสูงโค้งหัวเล็กน้อย ก่อนจะเชิญลีทึกมานั่งคุยที่ห้องเป็นการส่วนตัว
“คุณช่วยเล่าอุปนิสัย คนรอบข้าง นิสัยส่วนตัว เพื่อน คือ... ทุกอย่างของตัวคนไข้อย่างละเอียดเลยได้ไหมครับ”
“ดะ ได้ครับ....
เขาชื่อ ฮยอคแจ เขาเป็นคนที่น่ารัก ร่าเริงเวลาอยู่กับพวกคนสนิทนะฮะ แต่เวลาออกงานสังคมหรือเจอคนมากๆ เขาจะไม่ค่อยพูด ตอนก่อนถูกรถชนรู้สึกเขาจะมีแฟนชื่อทงแฮนะ เขารักแฟนเขามากๆ แต่ไม่รู้ไปทำยังไง ตลอดสองเดือนมานี่ แฟนเขาไม่เห็นมาเยี่ยมซักวัน ส่วนเพื่อน เจ้าตัวมีสองสามคน แต่ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยได้สุงสิงกับเพื่อน เพราะเขาจะชอบมาอยู่กับแฟนเขามากกว่า
ฮยอคแจชอบของน่ารักๆ คิกขุๆ พวกสีชมพู ตุ๊กตาอะไรนี่จะชอบมากเลย ชอบกินเค้ก ขนมหวาน ไอศกรีม ประมาณนี้แหละครับ”
“แล้ว... ตอนที่เขาคลั่งตอนนั้น เขาพูดว่าอะไรหรือเปล่าครับ”
“ก็ประมาณว่า... ไม่ ไม่จริง นายโกหก น่าจะใช่นะครับ ตอนนั้นตกใจเลยไม่ได้จำ”
“ก็.... หมอจะพยายามจำไว้นะ ยังไงก็ต้องรบกวนมาถามเรื่องแบบนี้บ่อยๆ ว่าแต่ต่อไปนี้ ถ้าอยู่โรงพยาบาลหมอจะอยู่เฝ้าไข้เขาตลอดเลยแล้วกัน ไว้พอเขาจะกลับบ้านว่าอีกที”
“โอเคครับ ฝากด้วยนะครับ ผมอยากให้น้องผมหายจริงๆ... ผมอยากได้ฮยอคแจคนเดิม”
“ไม่ต้องห่วงครับ หมอจะพยายามเต็มที่ ^ ^”
ชอบกันรึเปล่าง่า ไม่มั่นใจในฝีมือตัวเองเย้ย
ความคิดเห็น