ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

    ลำดับตอนที่ #97 : Destinesia (97) โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต 100%

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 3.11K
      293
      8 ก.พ. 62

    //Talk

    มีการเปลี่ยนแปลงทั้งบท

    อ่านใหม่ เพื่ออรรถรสที่ต่อเนื่อง


    Destinesia (97)  โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต


    โชคชะตาอาจจะกำหนดให้เราพบเจอคนบางคน หรือเกิดเรื่องบางอย่าง .. อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด เพียงแต่เราจะทำยังไงเมื่อมันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น


    มันคือทางเลือกที่เราสามารถเลือกได้ .. เลือกที่จะผูกมิตร เลือกที่จะขัดแย้ง ..


    ฟ้าลิขิตอาจหมายถึง เหตุการณ์บางอย่างถูกกำหนดขึ้นมา ไม่อาจแก้ไข ไม่อาจหลีกเลี่ยง .. ฟ้าลิขิตให้เราเป็น ให้เราเหมือนหรือแตกต่างจากคนอื่น ..


    มันคือผลจากการกระทำและการเลือกของเราเอง ..


    เขาก็ไม่รู้ว่าสองคำนี้แตกต่างกันแค่ไหน ..


    แต่เขาโครตจะเกลียดมันเลย ..




    ทันทีที่ลมพายุพัดแรงขึ้นอีกครั้ง .. เหมือนมันเป็นลางสังหรณ์และสัญชาตญานที่ร้องเตือนความคิดของเขา


    แฮรี่ไม่รอช้าที่จะวิ่งไปหาถ้วยไตรภาคีที่ตั้งโดดเด่นอยู่ไกลๆ อยากจะวิ่งออกห่างเซดริกให้ได้มากที่สุด .. เหมือนที่เขาวิ่งหนีโชคชะตา


    ทั้งที่มันอยู่ในระยะสายตา แต่ขาที่ออกวิ่ง มันหนักอึ้ง.. ราวกับเงาเบื้องหลังกำลังฉุดกระชากตัวเขาเอาไว้ ..

    ทั้งความรู้สึกผิดและความลังเลบางอย่าง กำลังดึงเขาห่างออกจากความเป็นจริงไปเรื่อยๆ


    และเหมือนคำพูดเดิมที่เขาเคยเอ่ยมันเหมือนนานมาแล้ว


    ดังขึ้นในจิตใจของเขาอีกครั้ง…


    เขาเกลียดโชคชะตา …


    รู้ว่า ไม่ควรมีใครที่จะมากำหนดชีวิตได้ มากเท่าเขากำหนดชีวิตของตัวเอง..


    ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะยืนมือที่เล็กไม่เท่าเดิม เอื้อมไปจนสุดแขน .. ไปหาถ้วยส่องสว่างเบื้องหน้า .. รีบที่สุดโดยไม่คิดจะหันมองร่างของอีกคนที่วิ่งตามเขามาติดๆ..


    และหวังว่า เป็นอีกครั้งที่จะไม่มึใครฉุดรั้งเขาเอาไว้..


    “เดี๋ยว! แฮรี่”


    แต่โชคชะตา ไม่เคยปราณีเขาเลย ..


    ฟุ่บ!


    จากลมด้านหลัง แปรเปลี่ยนเป็นร่างที่ถูกชักนำพาไปราวกับลม ..หลับตาไม่อยากจะรับรู้สิ่งที่ตามมา แรงกระชากและเหวี่ยงตัวของเขาไปรอบด้าน .. จนตัวถูกเหวี่ยงร่วงหล่นสู่พื้นหญ้าบาง


    พื้นหญ้าเย็นและมืด เป็นดั่งหนามเสียดแทงร่างเขา .. ตอกย้ำเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป ..


    ไม่ใช่เพราะถ้วยไตรภาคีที่ถูกเปลี่ยนเป็นกุญแจนำทางจะพาเขามาที่ไหน มันคือสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วแก่ใจ


    แต่เพราะแรงบีบแน่นจากมือของเขา ที่นำพาคนที่เขาไม่อยากให้มา ตามเขามาด้วย..


    “อุก อาาา .. ” เสียงร้องอุทานจากแรงกระแทกที่พื้นไม่ได้เข้าสติของเด็กชาย..


    แฮรี่เบิกตากว้างมองถ้วยไตรภาคีที่กระเด็นออกไปไกลสายตา และร่างของเซดริกที่นอนอยู่ข้างๆกัน


    “นายตามฉันมาทำไม!?” ร่างเล็กที่ตวาดเสียงดังลั่นที่แฝงไปด้วยความกลัวถึงที่สุด ..


    โชคชะตา  อีกครั้งที่เขาควรมัน…


    เซดริกไม่สมควรมาอยู่ที่นี่!


    “นายหมายถึงอะไร .. เป็นอะไรรึเปล่า?”


    แฮรี่ยันตัวขึ้นอย่างยากลำบากจากอาการพะอืดพะอมเนื่องจากผลกระทบของกุญแจนำทาง .. หันมองรอบตัวจับทุกความเคลื่อนไหวที่จะเข้ามา ..


    เซดริกสังเกตความหวาดระแวงและไม่ไว้วางใจจากแฮรี่ เจ้าตัวลุกขึ้นยืน มองรอบตัวไม่ต่างกัน .. แต่ด้วยความที่ไม่รู้หายนะที่จะตามมา เลยไม่ได้ระวังตัวเท่าที่ควร ..


    “ที่นี่มันที่ไหน” เซดริกเอ่ยถาม


    “นายควรจะกลับไป .. นายอยู่ที่นี่ไม่ได้” แฮรี่เอ่ยเสียงเคร่งเครียดไม่เหลือตัวตนเดิมของเด็กชายผู้มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา.. ใบหน้าที่แฝงความระแวงทุกขณะจิต ทำให้อีกคนก็ขมวดคิ้วไม่ต่างกัน


    “หมายถึงอะไร แฮรี่ นายรู้อะไรมา-...”


    ไม่ถึงชั่วอึดใจ .. แฮรี่รู้ตัวดี ความเลวร้ายบางอย่างกำลังเกิดขึ้น กู่ร้องอย่างบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ..


    แอ๊ด ….


    ดั่งเสียงเตือนสุดท้าย .. แฮรี่ยังไม่ทันเอ่ยปากร้องบอก เสียงเปลวเพลิงปะทุขึ้นใต้หม้อสีดำขนาดใหญ่ที่วางอยู่เบื้องหน้า … พร้อมกับความเจ็บปวดที่เคยจางหายไปแล้วก็แล่นขึ้นกลางหน้าผาก..


    “อั๊ก...อ๊าาาา ” ร่างเล็กทรุดตัวลงกับพื้นทันที่ทันใดที่ร่างของหางหนอนปรากฏตัวขึ้น .. สิ่งที่อยู่บนแขนของปีเตอร์ คือสาเหตุของความเจ็บปวดที่กลับมา


    “แฮรี่ เป็นไรไป” .. เขาแทบไม่สนใจคำพูดของเซดริกได้อีกแล้ว .. มือพยายามชี้ให้อีกฝ่ายกลับไปที่ถ้วยไตรภาคีที่ริบหรี่อยู่ไกลๆ  อีกมือหนึ่งก็กดหน้าผากของตัวเอง ให้ความเจ็บมันทุเลาลง


    “กลับไปที่ถ้วยซะ! อึก!!” แต่ต่อให้พูดยังไง เหมือนอีกคนก็ยังมึนงง จนไม่ได้รับฟังคำพูดของเขาเข้าหัวเลยแม้แต่น้อย ..


    ร่างอ้วนเตี้ยของปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์ในสภาพที่ดูดีไร้รอยขีดข่วนและเปื้อนดำอย่างพวกเขา ก้าวเข้ามาหาพวกเขาใกล้มากขึ้น … แฮรี่ใจหล่นวูบ เหมือนภาพบางอย่างแล่นขึ้นมาตอกย้ำความทรงจำเก่าๆภายในหัว


    “แกเป็นใคร ต้องการอะไร!” ร่างโปร่งมอมแมม จนลดเลือนใบหน้าหล่อเหลาเซดริกไม่เหลือเค้าเดิม .. สองมือกระชับไม้กายสิทธิ์ในมือแน่น ชี้ไปหาร่างตรงหน้าที่ย่างกายเข้ามา


    ใช่ … เหมือนในความทรงจำไม่มีผิดเพี้ยนไปสักประโยคเลย


    และแฮรี่จำได้ขึ้นใจ … ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากคำพูดนั้น..


    จัดการซะ” คำสั่งเหี้ยมโหดแทบไม่ทันได้ตั้งตัว ..


    หางหนอนก้าวเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบแต่เต็มไปด้วยความรุกล้ำ.. ไม้กายสิทธิ์ของผู้เป็นนายในมือ ถูกยกขึ้น เตรียมพร้อมเมื่อรอรับคำสั่งอยู่แล้ว …


    อะวาดา เคดาฟ-รา


    ไม่นะ!


    “หมอบลง!” แฮรี่ฝืนความเจ็บ เอื้อมสุดมือเพื่อคว้าแขนของหนุ่มแบดเจอร์ให้รอดพ้นทิศทางของคาถาที่ผ่านหน้าเปื้อนดำของเซดริก


    เสียงคำสาปพิฆาตดังขึ้น ลำแสงสีมรกตดั่งเช่นเดียวกับดวงตาของเด็กชายผู้รอดชีวิต สะท้อนอยู่ในดวงตาของคนทั้งหมดในชั่วพริบตาก่อนจะหายไป …แสงสีเขียวเหมือนใบสั่งตายหากได้รับ มันพุ่งผ่านไปกระทบกับรูปปั้นหินด้านหลังอย่างจัง ..


    เซดริกทรุดตัวเบิกตากว้างราวกับลืมหายใจไปแล้ว …  เหมือนภาพความตายของตัวเองลอยอยู่เบื้องหน้า .. ตัวเขาก็เป็นเพียงแค่เด็กชายอายุสิบเจ็ดปีคนหนึ่ง .. ความรู้สึกใกล้ตายตรงหน้า ใช่ว่าใครๆเคยสัมผัสมันได้อย่างใกล้ชิด


    อาจจะยกเว้นเด็กชายผู้รอดชีวิต ..


    เป็นครั้งแรกเลย ที่รู้สึกว่า ชีวิตตัวเองมันสั้นเกินไป …


    “เจ้า! หางหนอน ..น่าสมเพช ” เสียงแหลมแหบพร่าดังจากคนในผ้าสีดำ ร่างที่เหมือนไม่ใช่มนุษย์ และแม้แต่จิตใจก็ยังบิดเบี้ยว .. หางหนอนทำหน้าเกรงกลัว เอ่ยขอโทษขอโพยกับคนที่ตัวเองดูแลอยู่


    แฮรี่ทุลักทุเล ใช้โอกาสนั้น ลากร่างของเซดริกที่ยังคงเหม่อลอยดูไร้ชีวิตไปแล้วจริงๆ มาหลบด้านหลังรูปปั้นสูง ..


    ถึงความเจ็บจะไม่ได้มากมาย เหมือนแค่มีอะไรมาเต้นตุบๆกลางหน้าผาก ..แต่ก็ไม่ได้ทำให้สบายใจเลยสักนิด


    “ ฉันจะหาจังหวะให้ ..ถ้าได้โอกาส นายกลับไปที่ถ้วยรางวัล ตกลงนะ..” ถึงแฮรี่จะพูดย้ำยังไง .. มีเพียงใบหน้าพยักขึ้นลงราวกับหุ่นเชิด เหมือนกับว่า สติของเซดริกไปลอยไปพร้อมคำสาปพิฆาตแล้ว


    แฮรี่ก็ทำอะไรไม่ได้ รู้สึกว่าทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด .. เขากลืนน้ำลายเหนียวในลำคอ พยายามหาวิธีเอาตัวรอดจากเรื่องตรงนี้ให้ได้ .. อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากให้อะไรเกิดขึ้นกับเซดริก


    และ….ที่สำคัญ เขาก็ยังต้องจัดการสองคนเมื่อกี้อีกด้วย ..


    แน่นอนว่า พวกเขาจะไม่สามารถจัดการเขาให้ถึงตายได้  มากสุดคงเกิดนองเลือดเท่านั้น


    ในสายตาของแฮรี่ .. ไม่ว่าคนแบบไหน ก็ไม่สมควรได้รับการตัดสินความตายของคนอื่นได้ .. ยิ่งกับอดีตหมอเช่นเขาด้วยแล้ว …


    เขาก็ไม่ใช่คนอำมหิต ที่เห็นชีวิตของคนอื่นเป็นผักปลาได้.


    “อย่าหลบอยู่หลังคนอื่นอย่างคนขี้ขลาด แฮรี่ พอตเตอร์” เสียงคำรามกระตุ้นให้เขาเผยตัว ..


    แฮรี่สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ .. นำร่างตัวเองปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาอีกครั้ง ..


    สายตาของเซดริกจับจ้องร่างเล็กของแฮรี่อย่างเลือนลอย ..


    เห็นความกล้าหาญและความบ้าบิ่น


    เฉกเช่นชื่อกริฟฟินดอร์ ..





    แฮรี่เดินออกจากหลังรูปปั้นขนาดใหญ่ นัยน์ตาสีมรกตไร้แววไหววูบ จับจ้องมองไปตรงๆอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใดที่เกิดขึ้นไปเมื่อครู่นี้ … เหมือนคาถาพิฆาตสีเดียวกัน ไม่ได้สั่นคลอนความกลัวภายในใจของเด็กชายผู้รอดชีวิต


    ใช่ …

    ชีวิตที่ผ่านพ้นมันมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ..


    ชีวิตที่เห็นความตายเป็นเรื่องปกติของคนทุกคน..

    คาถาพิฆาตก็แค่คำพูดตลกร้าย อยู่ที่เจตนาคนร่ายเท่านั้น …


    “เจ้าหลบไม่ได้ตลอด แฮรี่ พอตเตอร์ .. ต่อให้เจ้าอยากจะหลบหนีแค่ไหน ภายใต้อำนาจของข้า การนำพาตัวเจ้ามาแทบเท้าขา ก็ง่ายดายเฉกเช่นเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้” และต่อให้มีตาแก่ดัมเบิ้ลดอร์ … ก็ยังพ่ายแพ้ให้แก่ตัวเขาที่อำนาจไม่สมบูรณ์ด้วยซ้ำไป


    เจ้าแก่นั่นจะต้องเจ็บช้ำจวนเจียนตาย .. เหมือนที่มันทำกับเขา!


    “เจ้าเกรงกลัวข้า หวาดกลัวข้า เด็กน้อยผู้น่าสังเวช .. หมากของตาแก่ดัมเบิ้ลดอร์ที่ขวางทางข้า คราแรกที่ข้าเห็นเจ้า ข้ารับรู้ได้ทันที ว่าข้าไม่อาจอยู่ร่วมโลกกับข้าได้” โวลเดอมอร์ยังคงย้ำบอก ฝังความกลัวเข้าไปในจิตใจของผู้รับฟัง


    แฮรี่หยุดนิ่งเบื้องหน้า อยู่ไกล แต่ก็เป็นในระยะสายตา .. รอยยิ้มบางเบาเมินเฉยคำพูดข่มขู่กดดัน แต่ในสายตาของผู้ที่เห็น รอยยิ้มนั่นกลับว่างเปล่าจนหาเหตุผลเบื้องหลังมันไม่ได้


    เหมือนร่างของเด็กชายผู้รอดชีวิตแปรเปลี่ยนไปไม่คุ้นเคย กลืนไปกับความมืด..แต่ก็โดดเด่นในความมืดที่ไม่อาจเอื้อมถึง .. หากเทียบแล้ว ..ถ้าไม่ใช่แสงแห่งความหวังที่ริบหรี่ ก็คงเป็นหลุมดำแห่งความว่างเปล่ากลืนกินความหวัง


    “อาจจะใช่ .. ผมกลัวคุณ ..มีคนอยู่สองประเภทที่ผมจะกลัว … คนที่ผมรู้จักเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม กับ คนที่เหมือนเดิม แต่เปลี่ยนไปจนไม่รู้จักแบบคุณ .. ผมคงรู้จักคุณมากเกินไป เลยทำให้ผมกลัวคุณมากขนาดนี้” เป็นความแปลกประหลาดทั้งในคำพูดและน้ำเสียงที่แสนเฉยชาของแฮรี่


    เหมือนไม่ได้แยแสจริงๆกับท่าทีรอบตัว ..


    ไม้กายสิทธิ์ถูกฝ่ามือเล็กยกขึ้นในระดับสายตา


    เหมือนเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียว ที่เขาจะได้ตวัดมันอย่างไร้ความกังวล ..


    มันนานมากแล้วตั้งแต่การร่ายคาถาอย่างจริงๆจังๆครั้งสุดท้าย ..


    ความโกรธแล่นผ่านร่างของผู้รับฟัง เสียงแหบแหลมของผู้เป็นนายตวาดสั่งให้ร่ายคาถาอย่างไม่รั้งรอ .. หางหนอนรู้สึกถึงความกลัว ทั้งจากคนในอ้อมแขนที่เขาต้องดูแล และจากร่างของเด็กชายผู้รอดชีวิต


    ที่กำลังยกยิ้มอย่างพึงพอใจที่เขาหลบคาถาของตัวเองได้ ..


    เสียงคำสาปตะโกนไปมาระหว่างกัน ปีเตอร์ทุลักทุเลมากกว่าที่เขาด้อยฝีมือกว่าอย่างเห็นได้ชัด .. นอกจากการหลบแล้ว เขาก็แทบทำอะไรไม่ได้เลย .. รวมกับไม่รู้จะกลัวใครก่อนดี


    “ว้า ไม่หลบสิครับ .. ผมยอมร่ายคาถาให้ไม่ถึงตายเลยนะ ถ้าคุณหลบแบบนี้คุณจะรู้ได้ยังไงล่ะ… ว่ามันทำคุณถึงตายได้จริงรึเปล่า .. อย่าห่วงเลยครับ ผมจะรักษาคุณอย่างดี ไม่ยอมให้คุณตายตรงหน้าผมแน่นอน”


    แต่คงไม่มีใครอยากลองกับคำพูดของแฮรี่สักคน..

    สัมผัสได้ถึงความแรงกดดันของแฮรี่ ..  ตัวตนอีกฝ่ายน่าหวาดหวั่นไม่ต่างอะไรจากอสูรร้ายในคราบเด็ก ..


    คนตรงหน้าใช่แฮรี่ พอตเตอร์จริงรึเปล่า!?


    สำหรับแฮรี่ .. เขาไม่ได้ผ่านอะไรเลย .. เขาเฉยชา เขาชินชา เพราะเขาไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกยังไง ตอนนี้ก็ยังหาคำตอบมาตอบให้กับคำถามมากมายที่เกิดขึ้นไม่ได้ แต่สิ่งที่เขาจะทำ ก็คือใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป


    “หางหนอน! หากเจ้ายังไม่เลิกเล่นอีก ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งซะ!” เพราะไม่ได้เห็นทุกอย่างที่แฮรี่แสดงออก เลยนับว่าเป็นความผิดพลาดของคนของตัวเองมากกว่า


    คงยากจะคิด ว่าอย่างแฮรี่ พอตเตอร์ในคำทำนาย จะแตกต่างจากชื่อของความหวังได้ขนาดนี้...


    แฮรี่ขยับตัวเล็กน้อย มองอีกฝ่ายที่พะว้าพะวังกับการตัดสินใจอันแสนยากลำบาก เขาเหลือบมองรูปปั้นนางฟ้าอีกครั้ง ดูท่าแล้ว พวกเขาจะเลิกให้ความสนใจกับเซดริกจริงๆสักที


    “สะ สตูเปฟาย” ใช้จังหวะที่แฮรี่ละความสนใจเล็กน้อย คาถาสีแดงส่องสว่างเบื้องหน้า แต่แฮรี่เพียงเอี้ยวตัวหลบได้อย่างสวยงาม พลางถอนหายใจปลงตกกับอะไรหลายๆอย่าง


    เฮ้อ ..


    “ไม่เอาน่า ขนาดคาถาพิฆาตผมยังหลบได้สบายๆเลย นับอะไรกับคาถาสะกดนิ่งกัน ถึงผมจะเคยโดนคำสาปพิฆาตไม่ตาย แต่ใช่ว่าจะเจ็บไม่เป็นนะฮะ..”


    “.....” ไม่มีเสียงตอบกลับทั้งจากคนร่ายคาถาและคนสั่ง เป็นไปได้ คนสั่งคงอยากลุกขึ้นมาเสกคาถาด้วยตัวเอง ติดแค่เลือดของเขาเท่านั้นที่ยังขาดอยู่ ..


    แต่ใครมันจะสนกัน ว่าแฮรี่เจ็บเป็นรึเปล่า


    “ผมจำไม่ได้ว่าเคยบอกคุณรึเปล่านะ …ทะ ไม่สิ โวลเดอมอร์ ” แฮรี่ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นทอม คนเดิมที่เขาเคยรู้จัก “ตอนแรกผมคิดว่า จะยอมอยู่เฉยๆ รอคุณเมื่อถึงเวลาที่สมควร .. แต่จากที่ผมเห็นตรงหน้า ผมคงรอให้คุณมาทำลายสิ่งที่ผมปกป้องไม่ได้หรอกนะ”


    ยังไงซะ .. เขาก็คือแฮรี่ พอตเตอร์ .. เด็กชายในคำทำนายนิเนอะ


    “หุบปากซะ! หางหนอน! ทรมาณมัน!” เสียงคำรามอีกครั้ง หางหนอนตวัดไม้กายสิทธิ์อย่างเก้งก้าง ปากสั่น เปลี่ยนมาร่ายคำสาปกรีดแทง ตอบสนองความต้องการของเจ้าแห่งศาสตร์มืดอย่างไร้ทางเลือก


    แฮรี่ส่ายหน้าปลงตก เพียงสะบัดมือ คำสาปกรีดแทงก็ไร้ผล .. ถึงคาถาจะไม่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจน แต่กับคาถาที่เล่นกับสภาพจิตใจเป็นหลัก เขามั่นใจว่าเขาจิตแข็งพอจะต่อต้านคาถานี้ได้ …


    แต่ทว่า ….


    อึก!


    “อ่ะ อาาา อึก อ่าาาาาาาาาาาา!” แฮรี่กรีดร้องดังลั่น มันก้องไปทั่วสุสาน แม้แต่เซดริกก็สะดุ้งตกใจชะโงกออกมามอง ..เห็นร่างเล็กทรุดตัวแทบหมดแรงลงบนพื้นหญ้า จนใจของเขาหายวูบ


    ปีเตอร์หันตามเสียงกรีดร้องแหลมของเด็กชาย  .. เขายกยิ้มกระหย่อง ความกลัวเริ่มเปลี่ยนเป็นความดีใจที่คำสาปกรีดแทงใช้ได้ผลกับเด็กชายผู้รอดชีวิต .. ก้าวออกมาจากที่หลบซ่อนของตัวเองทันที


    แฮรี่กัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบ ยกมือที่เย็นเฉียบของตัวเองสัมผัสกับแผลรูปสายฟ้าบนหน้าผากที่ร้อนผ่าว.. พยายามกดความเจ็บปวดทรมาณที่แล่นไปทั่วร่างอย่างหาสาเหตุไม่ได้ …


    “ครูซิโอ!” คำสาปกรีดแทงที่ร่างเล็กอีกครั้ง แฮรี่งอตัวส่งเสียงครางอย่างอดกลั้น ทำให้อีกฝ่ายพึงพอใจเป็นอย่างมาก..


    “ลงมือได้แล้ว หางหนอน” เมื่อเห็นว่าถึงเวลาอันสมควรแล้ว .. เจ้าแห่งศาสตร์มืดที่ต้องการร่างกายของตัวเอง ก็ไม่รอคอยอีกต่อไปแล้ว..


    เป็นจังหวะที่แฮรี่ต่อต้านไม่ได้เลย .. ร่างของเขาลอยวูบ ปะทะกับรูปปั้นด้านหลังอย่างที่ความฝันควรเป็น .. สายตาคลอน้ำเลือนลอย พยายามคำนวนสถานการณ์รอบตัว .. หากแต่เขาก็ไม่กล้าตัดสินอะไรลงไปทันที


    เขาทำได้แค่มองทุกอย่างตรงหน้า ดำเนินไปอย่างที่ความฝันเขาทับซ่อนกับความเป็นจริงตรงหน้า ..


    ความเจ็บกลางหน้าผากยังคงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ พูดไม่ได้เลยว่า มันไม่ใช่เพราะคำสาปกรีดแทงครึ่งๆกลางๆของอีกฝ่าย .. ไอคำสาปที่มาจากความกลัวแบบนั้น มันเทียความเจ็บตอนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ เหมือนบางอย่างในร่างกายกำลังถูกฉีกกระชากออกมา


    เหมือนส่วนหนึ่งของร่างกาย กำลังถูกดึงออกไปจากร่าง ..


    เจ็บ เจ็บมาก ..


    มันเกิดอะไรขึ้น


    ทอม … คุณทำอะไรกันแน่ ..


    หากว่าใช่ .. คุณก็เลือกจังหวะได้เหมาะเจาะเกินไปจริงๆ


    โชคชะตามันตลกร้ายกับเขาเหลือเกิน






    น้องตกม้าตาตอนท้ายซะงั้น 55555

    เรื่องดันยาวเกินไป เราขอเป็นสองตอนละกัน

    มีสปอยไปแล้ว ทำใจตอนหน้าได้เลย

    ปู่ทอมเลือกจังหวะได้ตลกร้ายมากเลย

    ทำน้องจะตายเอาแล้วเนี่ย //โดนคำสาป


    PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

    ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

    ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×