คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #97 : Destinesia (97) โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต 100%
//Talk
มีการเปลี่ยนแปลงทั้งบท
อ่านใหม่ เพื่ออรรถรสที่ต่อเนื่อง
Destinesia (97) โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต
โชคชะตาอาจจะกำหนดให้เราพบเจอคนบางคน หรือเกิดเรื่องบางอย่าง .. อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด เพียงแต่เราจะทำยังไงเมื่อมันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น
มันคือทางเลือกที่เราสามารถเลือกได้ .. เลือกที่จะผูกมิตร เลือกที่จะขัดแย้ง ..
ฟ้าลิขิตอาจหมายถึง เหตุการณ์บางอย่างถูกกำหนดขึ้นมา ไม่อาจแก้ไข ไม่อาจหลีกเลี่ยง .. ฟ้าลิขิตให้เราเป็น ให้เราเหมือนหรือแตกต่างจากคนอื่น ..
มันคือผลจากการกระทำและการเลือกของเราเอง ..
เขาก็ไม่รู้ว่าสองคำนี้แตกต่างกันแค่ไหน ..
แต่เขาโครตจะเกลียดมันเลย ..
ทันทีที่ลมพายุพัดแรงขึ้นอีกครั้ง .. เหมือนมันเป็นลางสังหรณ์และสัญชาตญานที่ร้องเตือนความคิดของเขา
แฮรี่ไม่รอช้าที่จะวิ่งไปหาถ้วยไตรภาคีที่ตั้งโดดเด่นอยู่ไกลๆ อยากจะวิ่งออกห่างเซดริกให้ได้มากที่สุด .. เหมือนที่เขาวิ่งหนีโชคชะตา
ทั้งที่มันอยู่ในระยะสายตา แต่ขาที่ออกวิ่ง มันหนักอึ้ง.. ราวกับเงาเบื้องหลังกำลังฉุดกระชากตัวเขาเอาไว้ ..
ทั้งความรู้สึกผิดและความลังเลบางอย่าง กำลังดึงเขาห่างออกจากความเป็นจริงไปเรื่อยๆ
และเหมือนคำพูดเดิมที่เขาเคยเอ่ยมันเหมือนนานมาแล้ว
ดังขึ้นในจิตใจของเขาอีกครั้ง…
เขาเกลียดโชคชะตา …
รู้ว่า ไม่ควรมีใครที่จะมากำหนดชีวิตได้ มากเท่าเขากำหนดชีวิตของตัวเอง..
ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะยืนมือที่เล็กไม่เท่าเดิม เอื้อมไปจนสุดแขน .. ไปหาถ้วยส่องสว่างเบื้องหน้า .. รีบที่สุดโดยไม่คิดจะหันมองร่างของอีกคนที่วิ่งตามเขามาติดๆ..
และหวังว่า เป็นอีกครั้งที่จะไม่มึใครฉุดรั้งเขาเอาไว้..
“เดี๋ยว! แฮรี่”
แต่โชคชะตา ไม่เคยปราณีเขาเลย ..
ฟุ่บ!
จากลมด้านหลัง แปรเปลี่ยนเป็นร่างที่ถูกชักนำพาไปราวกับลม ..หลับตาไม่อยากจะรับรู้สิ่งที่ตามมา แรงกระชากและเหวี่ยงตัวของเขาไปรอบด้าน .. จนตัวถูกเหวี่ยงร่วงหล่นสู่พื้นหญ้าบาง
พื้นหญ้าเย็นและมืด เป็นดั่งหนามเสียดแทงร่างเขา .. ตอกย้ำเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป ..
ไม่ใช่เพราะถ้วยไตรภาคีที่ถูกเปลี่ยนเป็นกุญแจนำทางจะพาเขามาที่ไหน มันคือสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วแก่ใจ
แต่เพราะแรงบีบแน่นจากมือของเขา ที่นำพาคนที่เขาไม่อยากให้มา ตามเขามาด้วย..
“อุก อาาา .. ” เสียงร้องอุทานจากแรงกระแทกที่พื้นไม่ได้เข้าสติของเด็กชาย..
แฮรี่เบิกตากว้างมองถ้วยไตรภาคีที่กระเด็นออกไปไกลสายตา และร่างของเซดริกที่นอนอยู่ข้างๆกัน
“นายตามฉันมาทำไม!?” ร่างเล็กที่ตวาดเสียงดังลั่นที่แฝงไปด้วยความกลัวถึงที่สุด ..
โชคชะตา อีกครั้งที่เขาควรมัน…
เซดริกไม่สมควรมาอยู่ที่นี่!
“นายหมายถึงอะไร .. เป็นอะไรรึเปล่า?”
แฮรี่ยันตัวขึ้นอย่างยากลำบากจากอาการพะอืดพะอมเนื่องจากผลกระทบของกุญแจนำทาง .. หันมองรอบตัวจับทุกความเคลื่อนไหวที่จะเข้ามา ..
เซดริกสังเกตความหวาดระแวงและไม่ไว้วางใจจากแฮรี่ เจ้าตัวลุกขึ้นยืน มองรอบตัวไม่ต่างกัน .. แต่ด้วยความที่ไม่รู้หายนะที่จะตามมา เลยไม่ได้ระวังตัวเท่าที่ควร ..
“ที่นี่มันที่ไหน” เซดริกเอ่ยถาม
“นายควรจะกลับไป .. นายอยู่ที่นี่ไม่ได้” แฮรี่เอ่ยเสียงเคร่งเครียดไม่เหลือตัวตนเดิมของเด็กชายผู้มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา.. ใบหน้าที่แฝงความระแวงทุกขณะจิต ทำให้อีกคนก็ขมวดคิ้วไม่ต่างกัน
“หมายถึงอะไร แฮรี่ นายรู้อะไรมา-...”
ไม่ถึงชั่วอึดใจ .. แฮรี่รู้ตัวดี ความเลวร้ายบางอย่างกำลังเกิดขึ้น กู่ร้องอย่างบ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ..
แอ๊ด ….
ดั่งเสียงเตือนสุดท้าย .. แฮรี่ยังไม่ทันเอ่ยปากร้องบอก เสียงเปลวเพลิงปะทุขึ้นใต้หม้อสีดำขนาดใหญ่ที่วางอยู่เบื้องหน้า … พร้อมกับความเจ็บปวดที่เคยจางหายไปแล้วก็แล่นขึ้นกลางหน้าผาก..
“อั๊ก...อ๊าาาา ” ร่างเล็กทรุดตัวลงกับพื้นทันที่ทันใดที่ร่างของหางหนอนปรากฏตัวขึ้น .. สิ่งที่อยู่บนแขนของปีเตอร์ คือสาเหตุของความเจ็บปวดที่กลับมา
“แฮรี่ เป็นไรไป” .. เขาแทบไม่สนใจคำพูดของเซดริกได้อีกแล้ว .. มือพยายามชี้ให้อีกฝ่ายกลับไปที่ถ้วยไตรภาคีที่ริบหรี่อยู่ไกลๆ อีกมือหนึ่งก็กดหน้าผากของตัวเอง ให้ความเจ็บมันทุเลาลง
“กลับไปที่ถ้วยซะ! อึก!!” แต่ต่อให้พูดยังไง เหมือนอีกคนก็ยังมึนงง จนไม่ได้รับฟังคำพูดของเขาเข้าหัวเลยแม้แต่น้อย ..
ร่างอ้วนเตี้ยของปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์ในสภาพที่ดูดีไร้รอยขีดข่วนและเปื้อนดำอย่างพวกเขา ก้าวเข้ามาหาพวกเขาใกล้มากขึ้น … แฮรี่ใจหล่นวูบ เหมือนภาพบางอย่างแล่นขึ้นมาตอกย้ำความทรงจำเก่าๆภายในหัว
“แกเป็นใคร ต้องการอะไร!” ร่างโปร่งมอมแมม จนลดเลือนใบหน้าหล่อเหลาเซดริกไม่เหลือเค้าเดิม .. สองมือกระชับไม้กายสิทธิ์ในมือแน่น ชี้ไปหาร่างตรงหน้าที่ย่างกายเข้ามา
ใช่ … เหมือนในความทรงจำไม่มีผิดเพี้ยนไปสักประโยคเลย
และแฮรี่จำได้ขึ้นใจ … ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากคำพูดนั้น..
“จัดการซะ” คำสั่งเหี้ยมโหดแทบไม่ทันได้ตั้งตัว ..
หางหนอนก้าวเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบแต่เต็มไปด้วยความรุกล้ำ.. ไม้กายสิทธิ์ของผู้เป็นนายในมือ ถูกยกขึ้น เตรียมพร้อมเมื่อรอรับคำสั่งอยู่แล้ว …
“อะวาดา เคดาฟ-รา”
ไม่นะ!
“หมอบลง!” แฮรี่ฝืนความเจ็บ เอื้อมสุดมือเพื่อคว้าแขนของหนุ่มแบดเจอร์ให้รอดพ้นทิศทางของคาถาที่ผ่านหน้าเปื้อนดำของเซดริก
เสียงคำสาปพิฆาตดังขึ้น ลำแสงสีมรกตดั่งเช่นเดียวกับดวงตาของเด็กชายผู้รอดชีวิต สะท้อนอยู่ในดวงตาของคนทั้งหมดในชั่วพริบตาก่อนจะหายไป …แสงสีเขียวเหมือนใบสั่งตายหากได้รับ มันพุ่งผ่านไปกระทบกับรูปปั้นหินด้านหลังอย่างจัง ..
เซดริกทรุดตัวเบิกตากว้างราวกับลืมหายใจไปแล้ว … เหมือนภาพความตายของตัวเองลอยอยู่เบื้องหน้า .. ตัวเขาก็เป็นเพียงแค่เด็กชายอายุสิบเจ็ดปีคนหนึ่ง .. ความรู้สึกใกล้ตายตรงหน้า ใช่ว่าใครๆเคยสัมผัสมันได้อย่างใกล้ชิด
อาจจะยกเว้นเด็กชายผู้รอดชีวิต ..
เป็นครั้งแรกเลย ที่รู้สึกว่า ชีวิตตัวเองมันสั้นเกินไป …
“เจ้า! หางหนอน ..น่าสมเพช ” เสียงแหลมแหบพร่าดังจากคนในผ้าสีดำ ร่างที่เหมือนไม่ใช่มนุษย์ และแม้แต่จิตใจก็ยังบิดเบี้ยว .. หางหนอนทำหน้าเกรงกลัว เอ่ยขอโทษขอโพยกับคนที่ตัวเองดูแลอยู่
แฮรี่ทุลักทุเล ใช้โอกาสนั้น ลากร่างของเซดริกที่ยังคงเหม่อลอยดูไร้ชีวิตไปแล้วจริงๆ มาหลบด้านหลังรูปปั้นสูง ..
ถึงความเจ็บจะไม่ได้มากมาย เหมือนแค่มีอะไรมาเต้นตุบๆกลางหน้าผาก ..แต่ก็ไม่ได้ทำให้สบายใจเลยสักนิด
“ ฉันจะหาจังหวะให้ ..ถ้าได้โอกาส นายกลับไปที่ถ้วยรางวัล ตกลงนะ..” ถึงแฮรี่จะพูดย้ำยังไง .. มีเพียงใบหน้าพยักขึ้นลงราวกับหุ่นเชิด เหมือนกับว่า สติของเซดริกไปลอยไปพร้อมคำสาปพิฆาตแล้ว
แฮรี่ก็ทำอะไรไม่ได้ รู้สึกว่าทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด .. เขากลืนน้ำลายเหนียวในลำคอ พยายามหาวิธีเอาตัวรอดจากเรื่องตรงนี้ให้ได้ .. อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากให้อะไรเกิดขึ้นกับเซดริก
และ….ที่สำคัญ เขาก็ยังต้องจัดการสองคนเมื่อกี้อีกด้วย ..
แน่นอนว่า พวกเขาจะไม่สามารถจัดการเขาให้ถึงตายได้ มากสุดคงเกิดนองเลือดเท่านั้น
ในสายตาของแฮรี่ .. ไม่ว่าคนแบบไหน ก็ไม่สมควรได้รับการตัดสินความตายของคนอื่นได้ .. ยิ่งกับอดีตหมอเช่นเขาด้วยแล้ว …
เขาก็ไม่ใช่คนอำมหิต ที่เห็นชีวิตของคนอื่นเป็นผักปลาได้.
“อย่าหลบอยู่หลังคนอื่นอย่างคนขี้ขลาด แฮรี่ พอตเตอร์” เสียงคำรามกระตุ้นให้เขาเผยตัว ..
แฮรี่สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ .. นำร่างตัวเองปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาอีกครั้ง ..
สายตาของเซดริกจับจ้องร่างเล็กของแฮรี่อย่างเลือนลอย ..
เห็นความกล้าหาญและความบ้าบิ่น
เฉกเช่นชื่อกริฟฟินดอร์ ..
แฮรี่เดินออกจากหลังรูปปั้นขนาดใหญ่ นัยน์ตาสีมรกตไร้แววไหววูบ จับจ้องมองไปตรงๆอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใดที่เกิดขึ้นไปเมื่อครู่นี้ … เหมือนคาถาพิฆาตสีเดียวกัน ไม่ได้สั่นคลอนความกลัวภายในใจของเด็กชายผู้รอดชีวิต
ใช่ …
ชีวิตที่ผ่านพ้นมันมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ..
ชีวิตที่เห็นความตายเป็นเรื่องปกติของคนทุกคน..
คาถาพิฆาตก็แค่คำพูดตลกร้าย อยู่ที่เจตนาคนร่ายเท่านั้น …
“เจ้าหลบไม่ได้ตลอด แฮรี่ พอตเตอร์ .. ต่อให้เจ้าอยากจะหลบหนีแค่ไหน ภายใต้อำนาจของข้า การนำพาตัวเจ้ามาแทบเท้าขา ก็ง่ายดายเฉกเช่นเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้” และต่อให้มีตาแก่ดัมเบิ้ลดอร์ … ก็ยังพ่ายแพ้ให้แก่ตัวเขาที่อำนาจไม่สมบูรณ์ด้วยซ้ำไป
เจ้าแก่นั่นจะต้องเจ็บช้ำจวนเจียนตาย .. เหมือนที่มันทำกับเขา!
“เจ้าเกรงกลัวข้า หวาดกลัวข้า เด็กน้อยผู้น่าสังเวช .. หมากของตาแก่ดัมเบิ้ลดอร์ที่ขวางทางข้า คราแรกที่ข้าเห็นเจ้า ข้ารับรู้ได้ทันที ว่าข้าไม่อาจอยู่ร่วมโลกกับข้าได้” โวลเดอมอร์ยังคงย้ำบอก ฝังความกลัวเข้าไปในจิตใจของผู้รับฟัง
แฮรี่หยุดนิ่งเบื้องหน้า อยู่ไกล แต่ก็เป็นในระยะสายตา .. รอยยิ้มบางเบาเมินเฉยคำพูดข่มขู่กดดัน แต่ในสายตาของผู้ที่เห็น รอยยิ้มนั่นกลับว่างเปล่าจนหาเหตุผลเบื้องหลังมันไม่ได้
เหมือนร่างของเด็กชายผู้รอดชีวิตแปรเปลี่ยนไปไม่คุ้นเคย กลืนไปกับความมืด..แต่ก็โดดเด่นในความมืดที่ไม่อาจเอื้อมถึง .. หากเทียบแล้ว ..ถ้าไม่ใช่แสงแห่งความหวังที่ริบหรี่ ก็คงเป็นหลุมดำแห่งความว่างเปล่ากลืนกินความหวัง
“อาจจะใช่ .. ผมกลัวคุณ ..มีคนอยู่สองประเภทที่ผมจะกลัว … คนที่ผมรู้จักเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม กับ คนที่เหมือนเดิม แต่เปลี่ยนไปจนไม่รู้จักแบบคุณ .. ผมคงรู้จักคุณมากเกินไป เลยทำให้ผมกลัวคุณมากขนาดนี้” เป็นความแปลกประหลาดทั้งในคำพูดและน้ำเสียงที่แสนเฉยชาของแฮรี่
เหมือนไม่ได้แยแสจริงๆกับท่าทีรอบตัว ..
ไม้กายสิทธิ์ถูกฝ่ามือเล็กยกขึ้นในระดับสายตา
เหมือนเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียว ที่เขาจะได้ตวัดมันอย่างไร้ความกังวล ..
มันนานมากแล้วตั้งแต่การร่ายคาถาอย่างจริงๆจังๆครั้งสุดท้าย ..
ความโกรธแล่นผ่านร่างของผู้รับฟัง เสียงแหบแหลมของผู้เป็นนายตวาดสั่งให้ร่ายคาถาอย่างไม่รั้งรอ .. หางหนอนรู้สึกถึงความกลัว ทั้งจากคนในอ้อมแขนที่เขาต้องดูแล และจากร่างของเด็กชายผู้รอดชีวิต
ที่กำลังยกยิ้มอย่างพึงพอใจที่เขาหลบคาถาของตัวเองได้ ..
เสียงคำสาปตะโกนไปมาระหว่างกัน ปีเตอร์ทุลักทุเลมากกว่าที่เขาด้อยฝีมือกว่าอย่างเห็นได้ชัด .. นอกจากการหลบแล้ว เขาก็แทบทำอะไรไม่ได้เลย .. รวมกับไม่รู้จะกลัวใครก่อนดี
“ว้า ไม่หลบสิครับ .. ผมยอมร่ายคาถาให้ไม่ถึงตายเลยนะ ถ้าคุณหลบแบบนี้คุณจะรู้ได้ยังไงล่ะ… ว่ามันทำคุณถึงตายได้จริงรึเปล่า .. อย่าห่วงเลยครับ ผมจะรักษาคุณอย่างดี ไม่ยอมให้คุณตายตรงหน้าผมแน่นอน”
แต่คงไม่มีใครอยากลองกับคำพูดของแฮรี่สักคน..
สัมผัสได้ถึงความแรงกดดันของแฮรี่ .. ตัวตนอีกฝ่ายน่าหวาดหวั่นไม่ต่างอะไรจากอสูรร้ายในคราบเด็ก ..
คนตรงหน้าใช่แฮรี่ พอตเตอร์จริงรึเปล่า!?
สำหรับแฮรี่ .. เขาไม่ได้ผ่านอะไรเลย .. เขาเฉยชา เขาชินชา เพราะเขาไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกยังไง ตอนนี้ก็ยังหาคำตอบมาตอบให้กับคำถามมากมายที่เกิดขึ้นไม่ได้ แต่สิ่งที่เขาจะทำ ก็คือใช้ชีวิตของตัวเองต่อไป
“หางหนอน! หากเจ้ายังไม่เลิกเล่นอีก ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งซะ!” เพราะไม่ได้เห็นทุกอย่างที่แฮรี่แสดงออก เลยนับว่าเป็นความผิดพลาดของคนของตัวเองมากกว่า
คงยากจะคิด ว่าอย่างแฮรี่ พอตเตอร์ในคำทำนาย จะแตกต่างจากชื่อของความหวังได้ขนาดนี้...
แฮรี่ขยับตัวเล็กน้อย มองอีกฝ่ายที่พะว้าพะวังกับการตัดสินใจอันแสนยากลำบาก เขาเหลือบมองรูปปั้นนางฟ้าอีกครั้ง ดูท่าแล้ว พวกเขาจะเลิกให้ความสนใจกับเซดริกจริงๆสักที
“สะ สตูเปฟาย” ใช้จังหวะที่แฮรี่ละความสนใจเล็กน้อย คาถาสีแดงส่องสว่างเบื้องหน้า แต่แฮรี่เพียงเอี้ยวตัวหลบได้อย่างสวยงาม พลางถอนหายใจปลงตกกับอะไรหลายๆอย่าง
เฮ้อ ..
“ไม่เอาน่า ขนาดคาถาพิฆาตผมยังหลบได้สบายๆเลย นับอะไรกับคาถาสะกดนิ่งกัน ถึงผมจะเคยโดนคำสาปพิฆาตไม่ตาย แต่ใช่ว่าจะเจ็บไม่เป็นนะฮะ..”
“.....” ไม่มีเสียงตอบกลับทั้งจากคนร่ายคาถาและคนสั่ง เป็นไปได้ คนสั่งคงอยากลุกขึ้นมาเสกคาถาด้วยตัวเอง ติดแค่เลือดของเขาเท่านั้นที่ยังขาดอยู่ ..
แต่ใครมันจะสนกัน ว่าแฮรี่เจ็บเป็นรึเปล่า
“ผมจำไม่ได้ว่าเคยบอกคุณรึเปล่านะ …ทะ ไม่สิ โวลเดอมอร์ ” แฮรี่ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นทอม คนเดิมที่เขาเคยรู้จัก “ตอนแรกผมคิดว่า จะยอมอยู่เฉยๆ รอคุณเมื่อถึงเวลาที่สมควร .. แต่จากที่ผมเห็นตรงหน้า ผมคงรอให้คุณมาทำลายสิ่งที่ผมปกป้องไม่ได้หรอกนะ”
ยังไงซะ .. เขาก็คือแฮรี่ พอตเตอร์ .. เด็กชายในคำทำนายนิเนอะ
“หุบปากซะ! หางหนอน! ทรมาณมัน!” เสียงคำรามอีกครั้ง หางหนอนตวัดไม้กายสิทธิ์อย่างเก้งก้าง ปากสั่น เปลี่ยนมาร่ายคำสาปกรีดแทง ตอบสนองความต้องการของเจ้าแห่งศาสตร์มืดอย่างไร้ทางเลือก
แฮรี่ส่ายหน้าปลงตก เพียงสะบัดมือ คำสาปกรีดแทงก็ไร้ผล .. ถึงคาถาจะไม่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจน แต่กับคาถาที่เล่นกับสภาพจิตใจเป็นหลัก เขามั่นใจว่าเขาจิตแข็งพอจะต่อต้านคาถานี้ได้ …
แต่ทว่า ….
อึก!
“อ่ะ อาาา อึก อ่าาาาาาาาาาาา!” แฮรี่กรีดร้องดังลั่น มันก้องไปทั่วสุสาน แม้แต่เซดริกก็สะดุ้งตกใจชะโงกออกมามอง ..เห็นร่างเล็กทรุดตัวแทบหมดแรงลงบนพื้นหญ้า จนใจของเขาหายวูบ
ปีเตอร์หันตามเสียงกรีดร้องแหลมของเด็กชาย .. เขายกยิ้มกระหย่อง ความกลัวเริ่มเปลี่ยนเป็นความดีใจที่คำสาปกรีดแทงใช้ได้ผลกับเด็กชายผู้รอดชีวิต .. ก้าวออกมาจากที่หลบซ่อนของตัวเองทันที
แฮรี่กัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบ ยกมือที่เย็นเฉียบของตัวเองสัมผัสกับแผลรูปสายฟ้าบนหน้าผากที่ร้อนผ่าว.. พยายามกดความเจ็บปวดทรมาณที่แล่นไปทั่วร่างอย่างหาสาเหตุไม่ได้ …
“ครูซิโอ!” คำสาปกรีดแทงที่ร่างเล็กอีกครั้ง แฮรี่งอตัวส่งเสียงครางอย่างอดกลั้น ทำให้อีกฝ่ายพึงพอใจเป็นอย่างมาก..
“ลงมือได้แล้ว หางหนอน” เมื่อเห็นว่าถึงเวลาอันสมควรแล้ว .. เจ้าแห่งศาสตร์มืดที่ต้องการร่างกายของตัวเอง ก็ไม่รอคอยอีกต่อไปแล้ว..
เป็นจังหวะที่แฮรี่ต่อต้านไม่ได้เลย .. ร่างของเขาลอยวูบ ปะทะกับรูปปั้นด้านหลังอย่างที่ความฝันควรเป็น .. สายตาคลอน้ำเลือนลอย พยายามคำนวนสถานการณ์รอบตัว .. หากแต่เขาก็ไม่กล้าตัดสินอะไรลงไปทันที
เขาทำได้แค่มองทุกอย่างตรงหน้า ดำเนินไปอย่างที่ความฝันเขาทับซ่อนกับความเป็นจริงตรงหน้า ..
ความเจ็บกลางหน้าผากยังคงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ พูดไม่ได้เลยว่า มันไม่ใช่เพราะคำสาปกรีดแทงครึ่งๆกลางๆของอีกฝ่าย .. ไอคำสาปที่มาจากความกลัวแบบนั้น มันเทียความเจ็บตอนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ เหมือนบางอย่างในร่างกายกำลังถูกฉีกกระชากออกมา
เหมือนส่วนหนึ่งของร่างกาย กำลังถูกดึงออกไปจากร่าง ..
เจ็บ เจ็บมาก ..
มันเกิดอะไรขึ้น
ทอม … คุณทำอะไรกันแน่ ..
หากว่าใช่ .. คุณก็เลือกจังหวะได้เหมาะเจาะเกินไปจริงๆ
โชคชะตามันตลกร้ายกับเขาเหลือเกิน
น้องตกม้าตาตอนท้ายซะงั้น 55555
เรื่องดันยาวเกินไป เราขอเป็นสองตอนละกัน
มีสปอยไปแล้ว ทำใจตอนหน้าได้เลย
ปู่ทอมเลือกจังหวะได้ตลกร้ายมากเลย
ทำน้องจะตายเอาแล้วเนี่ย //โดนคำสาป
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น