ตอนที่ 92 : Destinesia (92) ปลอดภัยหายห่วง
Destinesia (92) ปลอดภัยหายห่วง
“งั้นเธอลองบอกฉันหน่อย ปัญหาที่เธอก่อขึ้นเนี่ย จะแก้ไขยังไง..” สเนปปรายตามมองเขา คิ้วของสเนปขมวดเป็นปม คงอารมณ์เสียไม่น้อยที่อะไรต่ออะไรมันก็ไม่เคยเป็นใจสักที ..
แฮรี่เอียงคอสบายๆราวกับไม่มีเรื่องอะไรให้น่ากังวล หากไม่ติดเล่นมากไป เดี๋ยวเซเวอร์รัสจะหักคอเขาทิ้งซะก่อน ..
แฮรี่ละมือจากไหล่ร่างสูง เดินกลับมาหยิบกระดาษที่เปียกชุ่มปรากฏชื่อของเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ดวงตาสีมรกตจ้องมองมัน นึกถึงใบหน้าของอีกฝ่ายได้ทันตา .. เขาจิปากอย่างไม่ชอบใจ พริบตากระดาษในมือก็ลุกด้วยไฟ .. สเนปยังคงนิ่งสงบ ดูปฏิกิริยาของร่างเล็กว่าจะหาข้อแก้ตัวมาอ้างเพื่อหนีความผิดยังไง ..
บอกก่อนเลยว่า เขากล้าที่จะเสกคาถาบิดเบือนความทรงจำของเด็กชายชั่วคราว เพื่อให้เจ้าเด็กจอมยุ่งไปหาตัวประกันใหม่ที่น่าจะมีปัญหาน้อยกว่านี้ …
แต่ไม่รับประกันว่า มันจะออกมาเป็นชื่อใครที่น่าปวดหัวกว่านี้อีกรึเปล่า
“เชื่อผมสิ ผมมีวิธีจริงๆนะ .. ยังไงซะ ผมคงขอให้รอนมาเป็นตัวประกันให้อีกครั้งอยู่ดี ..” คงเพราะคำว่า อีกครั้ง ทำให้ร่างสูงเลิกคิ้วสงสัยขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป หลายๆเรื่องก็พอจะเดาได้อยู่แล้ว ข้ออ้างย้อนอดีตของอีกฝ่ายยังคงใช้ได้ผลทุกครั้ง
“เธอนี่มัน ไร้หัวคิดจริงๆ คิดหรอว่าทำแบบนั้นแล้วมันจะปลอดภัย?”
“ปลอดภัยหายห่วงฮะ” แฮรี่ยังคงย้ำความคิดตัวเองเช่นเดิม ดูเหมือนเซเวอร์รัสก็พอจะเดานิสัยดื้อดึงของเขาออก เวลาได้ตัดสินใจอะไรไปแล้ว เขาไม่คิดเปลี่ยนใจ.. ถึงมันจะดูโหดร้ายไปหน่อยก็ตาม ..
สีหน้าเหนื่อยอ่อนใจของร่างสูงตรงหน้าทำเอาแฮรี่หลุดเสียงหัวเราะได้ง่ายๆ เขาเดินเข้าไปหาคนที่พิงเก้าอี้แหงนหน้าเพื่อปล่อยความคิดมากของตัวเอง .. โธ่ .. เขายอมมาปรึกษาอีกฝ่ายก่อนตั้งแต่เนิ่นๆเลยนะ เขาเป็นเด็กดีที่รอบคอบจะตายไป ..
หากสเนปรู้ความในใจแฮรี่ คงได้มีมะเหงกลงหัวสมองคิดตื้นๆของเด็กชายเป็นแน่ …
นัยน์ตาสีดำหรี่ขึ้น เห็นใบหน้าหวานและดวงตาสีมรกตที่สดใสของอีกฝ่าย .. เหมือนก้อนในคอมันจุกขึ้นมา เป็นอีกครั้งที่เขาหาวิธีมาปกป้องแฮรี่ไม่ได้เลย …และ เป็นอีกครั้งที่ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะอ่านเขาออกเสมอ ..
ยิ่งตอนที่เขาดึงร่างแทบปลิวของเด็กตรงหน้าเข้ามา มันก็ดูอ่อนแอและปวกเปียกเกินไป จนเขาไม่อาจละสายตาไม่ให้เป็นห่วงได้เลย ต่อให้เขาอยากจะทำอย่างอื่นแทนที่จะอยู่เฉยๆ …
เขากลับเชื่อคำพูดปากเปล่าของเด็กชายพอตเตอร์ ..ทุกครั้งเลย
“เฮ้อ ฉันควรทำยังไงกับเธอดี .. หากไม่เห็นฉันอกแตกตายก่อน เธอก็คงไม่ใส่ใจตัวเองให้มากกว่านี้” แม้เป็นคำพูดแข็งๆของคนตรงหน้า แต่ริมฝีปากบางกลับเผยออกมาอย่างว่าง่าย เป็นอีกครั้งเช่นกันที่แฮรี่สัมผัสได้ถึงความห่วงใยในน้ำเสียงนั่น
“อย่าพูดแบบนั้นสิฮะ .. ผมใส่ใจคุณเสมอนะ แต่เรื่องบางเรื่องเราก็หนีมันไม่ได้ และยิ่งหนีมันก็ยิ่งไล่ตามเราไม่ใช่หรอฮะ ” แฮรี่ยกมือตัวเองตบหลังร่างสูงที่ดูเหนื่อยมากกว่าครั้งไหนๆ อาจจะตั้งแต่เขาบอกเรื่องของคนที่ทุกคนก็รู้ว่าใคร
“เคยมีคนบอกผมเอาไว้ .. ผมอาจจะหนีความจริงที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องบางเรื่องไม่ได้ แต่ผมสามารถยอมรับ หาวิธีการรับมือมัน และผ่านมันไปให้ได้” ไม่รวมว่า เขาจะเป็นฝ่ายที่ปกป้อง ปิดบัง ไม่ให้คนสำคัญของเขาต้องมาเดือดร้อนไปด้วยเพราะเขา..
แฮรี่ซบลงที่ไหล่หนาที่เคยใช้ขวางหน้าเขานับครั้งไม่ถ้วน ..ขวางเพื่อดึงเข้าไว้ด้านหลัง ขวางทุกอันตรายที่จะเข้าหาตัวเขาอย่างไม่คิดถึงตัวเอง .. ต่อให้เบื้องหน้าเขาจะมีอะไร เขาสามารถนึกภาพของอีกฝ่ายที่กล้ายืนขวางเขาได้ทุกครั้ง …
อาจจะไม่ใช่คนเดียว .. เป็นคนแรกรึเปล่าเขาก็จำไม่ได้ .. แต่ครั้งแรกคืออีกฝ่ายกลับขวางหน้าเขาเพื่อตั้งคำถาม ต่อมาก็หันหลังให้เขาเพื่อปกป้อง .. ปกป้องจากอะไรไม่รู้ที่ไม่รู้ที่มา ยังไม่ทันได้เห็น เพียงแค่สัมผัสได้ว่าอันตราย …
มันอาจจะเป็นหน้าที่ .. แต่เขาก็จดจำมันได้อย่างดี
แต่ครั้งนี้ .. เขาอยากจะยืนข้างอีกฝ่ายแทนที่จะอยู่ด้านหลัง..
“หึ สงสารคนที่ต้องมาสอนเธอให้มีสมองคิด .. อยากทำอะไรก็ทำ ฉันจะไม่มานั่งแก้ปัญหาที่ตามมาให้เธอแน่” ถึงอีกฝ่ายจะพยายามทำเหมือนไม่สนใจยังไง แต่เชื่อเขาสิ .. เซเวอร์รัสไม่มีทางปล่อยให้เขาเจอปัญหาคนเดียวแน่
“ฮ่ะๆ คนสอนผมเก่งฮะ .. เห็นแบบนี้ ผมก็สลิธีรินคนหนึ่งเหมือนกันนะ”
งูพันธ์ุผสมน่ะสิไม่ว่า …
“อย่างแรกที่เธอต้องจัดการ .. จะชดใช้ยังไงให้กับน้ำยาที่เสียไปจากความเลิ่นเล่อของเธอ” โอ้ ใช่… เขาก็ลืมไปซะสนิทเรื่องน้ำยาตรวจสอบที่ถูกใช้ไปแล้วด้วยสิ
แฮรี่ฮัมเพลงที่ไม่ลื่นหูเท่าไหร่ในความคิดสเนป เห็นเด็กชายกำลังพยายามเทน้ำยากลับเข้าขวดแก้วของมันจนเขาได้แต่เลิกคิ้วสงสัย เจ้าเด็กสมองมีปัญหาเรื่องยา คงไม่ใช่ลืมไปแล้วหรอกนะว่า น้ำยามันใช้ตรวจสอบได้แต่ครั้งเดียว …
จนกระทั่ง ..
เพล้ง! ซ่า…
ไม่ทันให้สเนปเอ่ยปากด่า เด็กชายหัวใสตรงหน้าก็หาเรื่องให้ตัวเองด้วยการปัดขวดยาที่ตัวเองเพิ่งวางลง ตกโต๊ะไปจนมันแตกกระจาย พื้นเจิงนองไปด้วยน้ำในชั่วพริบตา .. เจ้าของน้ำยาที่ถูกปรุงขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ได้แต่หน้านิ่งเรียบอย่างไร้อารมณ์ไปซะแล้ว ..
“อ่าา! ผมทำน้ำยาของคุณตกแตกอีกแล้ว ..” สาบานได้ว่าทั้งเสียงและหน้าตาของเด็กชายตรงหน้า น่าตายมาก … ไอรอยยิ้มกว้างที่ได้ทำน้ำยาของเขาตกแตกนั่นมันอะไรกัน .. และเลิกส่งสายตาแวววับแบบนั้นมาให้เขาเลยนะ ..
ยิ่งมองไปที่ซากน้ำยาเมื่อครู่นี้ … มันทำให้เขาสิ้นหวังในความคิดที่บอกว่า ‘ปลอดภัยหายห่วง’ของอีกฝ่ายซะจริง .. คงต้องรอให้เขาเลิกสอนหนังสือก่อน พอตเตอร์ตัวดีคงเลิกหาเรื่อง ..
“..... อ่า.... หัก กริฟฟินดอร์ สิบคะแนน กักบริเวณคุณพอตเตอร์หนึ่งอาทิตย์”
และมะเหงกอีกหนึ่งตุบ…
เป็นงานเขาอีกแล้วที่ต้องปรุงยาขึ้นมาใหม่..
เฮ้ออ .. เขาควรจัดการเจ้าเด็กนี่ยังไงดี …
และก็เป็นอย่างที่เด็กชายอวดอ้าง..
ศาสตราจารย์ที่มารวมตัวกันเพื่อดูผลลัพท์ของน้ำยาตรวจสอบความสัมพันธ์ของเขา ทุกคนกำลังโดนหลอกล่อด้วยวิธีที่เขาก็คิดไม่ออก ..แฮรี่ พอตเตอร์คนดัง ใช้เวทมนตร์อะไรหลอกน้ำยาเขาเหมือนที่หลอกถ้วยอัคนีรึเปล่า …
หากเขาไม่เคยเห็นผลลัพท์ก่อนหน้านี้มาก่อน เขาก็คงจะโดนหลอกไปแล้ว ..
น้ำยาตรวจสอบครั้งล่าสุด ชื่อเด็กชายผู้รอดชีวิตเจ้าปัญหา ก็สามารถเปลี่ยนแปลง จนปรากฏชื่อของหัวแดงวีสลีย์คนน้องได้สำเร็จ .. พอตเตอร์ดูจะไม่ใส่ใจผลที่มันออกมา หรือไม่ก็มั่นใจตัวเองมากเหลือเกินที่จะทำได้ตามปากว่า …
สเนปไม่ได้สนใจวิธีการที่เด็กชายจะสรรหา ในเมื่อเจ้าตัวก็ทำได้อย่างที่คุยไว้แล้ว ตัวเขาก็มีหน้าที่อื่นต้องทำ .. เล่นตามน้ำไม่ให้ผิดสังเกต และนั่นแหละที่เขาจะต้องนิ่งเฉย
ดัมเบิลดอร์ดูจะไม่แปลกใจที่ออกมาเป็นชื่อเพื่อนสนิทเจ้าตัว หากแต่เขารู้จักชายชรามาตั้งกี่ปี .. ใต้ใบหน้ายิ้มแย้มคงกำลังสงสัยความสัมพันธ์ต่างๆที่เกิดขึ้นรอบตัวแฮรี่มากกว่า ..
และมันจะไม่น่าเป็นห่วงเลย…
หากไม่ใช่ .. ลูกทูนหัวเขาจะมาหาเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิด..
และมาพร้อมร่างของเด็กชายพอตเตอร์ที่ดูน่าหงุดหงิดยิ่งกว่า …
เมอร์ลินเถอะ …
ปลอดภัยหายห่วงบ้านเธอสิ ...
“เฮอร์ไมโอนี่! ไหนบอกว่ามันจะหมดฤทธิ์ในสองชั่วโมงไง” รอนแห้วเสียงใส่เธออย่างหัวเสีย ติดจะอึดอัดใจไม่น้อยที่ต้องผลักร่างเพื่อนตัวเล็กที่กำลังขยับชิดเข้ามาใกล้ได้ทุกขณะจิต
สภาพทั้งคู่ดูไม่จืดในสายตาของคนทั้งห้องโถงอาหาร ติดจะขบขันเล็กน้อย พลางคิดว่าเป็นเพียงการกลั่นแกล้งของแฮรี่ พอตเตอร์ที่อาจจะอารมณ์ดี?ผิดปกติไปจากทุกวัน ..
“เอาน่า รอน ทนหน่อยสิ .. เธอบอกว่ายินดีช่วยแฮรี่ไม่ใช่รึไง .. ถึงเวลาที่จะต้องแสดงสปิริตให้แฮรี่เห็นแล้วนะ” เธอกระซิบบอก ปรามเพื่อนให้อยู่เฉยๆ แค่ยอมให้แฮรี่..เอ่อ ลวนลาม? ชั่วโมงสองชั่วโมง คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“สปิริต? มันคืออะไร เธอไม่รู้หรอกว่ามันทรมาณแค่ไหน .. หากไม่ใช่ฉันขอไว้ รับประกันได้เลยว่า แฮรี่กล้ากอดฉันกลางห้องโถงโดยไม่สนสายตาคนอื่นด้วยซ้ำไป ” รอนกระซิบตอบกลับอย่างระวัง
“อืออ พวกเธอคุยอะไรกัน ทำไมไม่บอกให้ฉันฟังบ้างล่ะ..” เหมือนคนถูกนินทาจะได้ยินเสียงชื่อตัวเอง นัยน์ตาสีมรกตระยิบระยับเต็มไปด้วยประกายความรักใคร่ส่งมาให้.
ไหนล่ะที่บอกว่า ปลอดภัยหายห่วง แฮรี่! ไม่อยากคิดเลยว่า หากแฮรี่อาการหนักว่านี้ .. ร่างกายเขาไม่ปลอดภัย!!
รอนขนลุกซู่ไปทั้งตัวรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ โชคดีเหลือเกินที่แฮรี่ตอนนี้เชื่อฟังเขาอย่างกับอะไรดี หากเป็นตามปกติ แฮรี่คงสามารถสรรหาวิธีอย่างอื่นมาเอาเปรียบเขาไปมากกว่านี้ ..
“รอนเขากำลังปรึกษาว่าจะเซอร์ไพรส์ล่วงหน้าที่แผนสำเร็จไปด้วยดีน่ะ .. เขาอยากจะทำอะไรนิดๆหน่อยๆให้นาย” เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ส่งบทมาแบบนี้ ต่อให้คนไม่ฉลาดก็รีบคว้าโอกาสแก้ตัวไว้ในทันที
“ใช่ๆ เอางี่มั้ย แฮรี่… ระหว่างที่ฉันเตรียมของให้ นายกลับไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อน รอฉันเอาเซอร์ไพรส์ไปฝาก” และด้วยสติปัญญาที่ลดลงของแฮรี่ หากมีหูโผล่ขึ้นบนหัว มันคงกระดิกไปมาด้วยความชอบใจและความสุข แฮรี่พยักหน้าทันทีไม่ได้ประมวลหาข้อสงสัยของสาเหตุนั้น
โล่งใจเป็นของรอน วีสลีย์ … เมื่อแฮรี่ยินยอมปล่อยแขนเขาและลุกเพื่อจะกลับห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์อย่างกระตือรือร้น เป็นหลายๆครั้งเลยที่เขารู้สึกว่า เพื่อนเขาน่ากลัวในการวางแผนการต่างๆ .. ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมการกลั่นแกล้งแต่ละครั้งของแฮรี่ ถึงได้ผลทุกครั้ง…
“โอเค ตอนนี้นายก็ทานข้าวเย็นไปตามปกติ ไม่สิ ทานเยอะเป็นปกติ.. ฉันจะหาทางหลอกล่อแฮรี่ให้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นจนกว่ายาจะหมดฤทธิ์ แต่ไม่รับประกันนะว่า ยาจะหมดฤทธิ์ก่อน หรือแฮรี่จะหมดความอดทนก่อน” ถึงเฮอร์ไมโอนี่ไม่บอก เขาก็คิดว่าจะอยู่กินทุกอย่างที่ขวางหน้าจนกว่าเวลาอาหารเย็นจะหมดอยู่แล้ว
ให้ตายเถอะ .. หวังว่าเธอจะหาวิธีดึงแฮรี่ไว้ได้นานๆ…
เฮอร์ไมโอนี่ลุกจากที่นั่ง เมื่อรอนเริ่มลงมือกินได้อย่างสบายใจ .. ไม่รู้ว่าป่านนี้แฮรี่เดินไปถึงไหนแล้ว ที่จริง เธอไม่รู้หรอกนะว่า แฮรี่ต้องการทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่เพื่อนเธอบอกว่า มีเหตุผลที่จำเป็นต้องทำ เธอก็ห้ามไม่ได้ ..
แต่เหมือนเธอจะลืมองครักษ์พิทักษ์แฮรี่ไปซะสนิท …
ไม่แปลกใจเลยที่เดินออกมาระหว่างทาง จะเห็นสองคนนั้น ยืนทะเลาะกัน ยื้อยุดฉุดกระชากเพื่อนตัวเองเพื่อพาไปที่ไหนสักที … โดยที่แฮรี่ไม่คิดยินยอมตามปกติ..
“ปล่อยฉันเลยนะ เดรโก ฉันยังไม่อยากคุยกับนายตอนนี้ จะไปไหนก็ไปเลย”
“นายสิเลิกดื้อสักที จะอะไรก็ช่าง นายต้องไปห้องพยาบาลกับฉันเดี๋ยวนี้!” เห็นมัลฟอยที่หัวเสีย หน้าตาเริ่มไม่สบอารมณ์ ด้านแฮรี่ก็ยังคงโวยวายสะบัดมือคีบเหล็กของเดรโกให้หลุด ..
เธอไม่รอช้าที่จะวิ่งไปเพื่อช่วย .. เธอควรจะช่วยใครดีล่ะ?
“อือออ ไม่เอา ฉันจะกลับไปหารอน นายมันงี่เง่า มัลฟอย” เดรโกแทบสถบเสียงแข็งให้กับความดึงดันไร้เหตุผลของแฮรี่ … หากไม่ติดว่าแฮรี่ดูผิดปกติมาก เขาก็คงไม่บากหน้ามาลากตัวร่างเล็กไปตรวจสอบให้มันรู้แล้วรู้รอด ..
ไว้หลังจากนี้ เขาค่อยฟังคำบ่นของอีกฝ่ายก็ได้ …
“พวกนายหยุดเลยนะ!”
“ชิ เพื่อนนายแต่ละคนเข้าข้างนายกันดีเหลือเกิน” เดรโกบ่นแต่ไม่ยอมปล่อยมือจากคนตรงหน้า
เธอวิ่งมาห้ามแฮรี่ไม่ให้เสียงดังเรียกความสนใจคนอื่นมากกว่านี้ … เพราะแค่นี้ก็เหมือนมัลฟอยพยายามหาเรื่องแฮรี่แล้ว … ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่คนอื่นต่างชินภาพแบบนี้ไปซะแล้ว ...
“เฮอร์ไมโอนี่ ช่วยฉันหน่อย .. หมอนี่บังคับขู่เข็ญฉัน คนบ้าอะไร ดื้อด้านเอาแต่ใจ .. ฮึ ฉันจะกลับไปหารอน .. เขาไม่เห็นจะบ่นมากแบบนายเลย” เป็นอีกครั้งที่ชื่อเพื่อนหัวแดงของแฮรี่ ทำให้คนข้างตัวรู้สึกหงุดหงิด เหมือนการชมศัตรูออกนอกหน้า ถึงได้บอกไงว่ามันผิดปกติ!!
คนกลางถึงกลับถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับคำกล่าวอ้างที่เกินจริงแน่นอน..แฮรี่ก็คุมยาก ยาก็ไม่ยอมหมดฤทธิ์ .. ตอนนี้มีคนจะลากเพื่อนตัวเองไปห้องพยาบาลทำให้ความแตกอีก ..
หากไม่อธิบายให้มันรู้เรื่อง มัลฟอยคงไม่ปล่อยเพื่อนเธอแน่..
“ไม่ต้องห้ามฉัน เกรนเจอร์ .. พวกเธอดูแลพอตเตอร์ยังไง ถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ .. ชิ ฉันไม่ดูแลนายไม่กี่วัน สภาพดูไม่ได้แล้ว” พอเห็นเธอจะเปิดปากพูด เดรโกไม่รอที่จะเอ่ยดักอีกฝ่ายที่กำลังจะเข้าข้างแฮรี่
“ฉันไม่ได้จะห้ามนาย” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว
“ได้ไงอะ เฮอร์ไมโอนี่!!” แฮรี่โวยวายทันที
โอ้ ให้ตายเถอะ แฮรี่ตอนนี้รับมือยากแถมหูดีอีกต่างหาก ..
เธอลูบหน้ากลับไปสบตามัลฟอยที่รอคอยคำตอบ เธอป้องปากกระซิบบอกเพื่อนสนิทแฮรี่ที่ดูสังเกตอะไรดีที่สุด อย่างน้อยไปกับมัลฟอยก็ดี โอกาสน้อยมากที่มัลฟอยจะปล่อยเพื่อนเธอกลับมาก่อนยาหมด..
“ขอร้องล่ะ มัลฟอย จะพาเขาไปไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ห้องพยาบาล ..” เดรโกเลิกคิ้ว จับสังเกตอะไรได้บางอย่าง.. “ก่อนหน้านี้เขาถูกศาสตราจารย์เรียกไปพบเรื่องการประลอง ..แฮรี่มีสภาพนี้เพราะแผนของตัวเอง ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร ”
“ชิ หาเรื่องยุ่งยากอีกแล้ว ..”
“เอาเป็นว่า เรื่องนี้เป็นความลับ อีกไม่กี่ชั่วโมงยาน่าจะหมดฤทธิ์”
“บอกฉันมาดีกว่า ว่ายาบ้าอะไรทำให้พอตเตอร์มีสภาพทุเรศแบบนี้” เขาปรายตามองร่างเล็กกว่าจะยอมอยู่นิ่ง ตอนนี้หน้าบูด หลังจากความพยายามที่จะแกะมือเขาออกไม่เป็นผลสำเร็จ กลับมาแค่นคำตอบจากคนเล่าเรื่อง
กลับมาเป็นปกติเมื่อไหร่ เขาไม่ปล่อยไว้แน่
เสียงกระแอ่มในคอ ท่าทางหนักอกหนักใจของเฮอร์ไมโอนี่ กลับเป็นการสร้างความหงุดหงิดให้คนหงุดหงิดง่ายอยู่แล้ว เขาอยากจะแค่นหัวแฮรี่เป็นบ้า ว่าเอาสมองส่วนไหนคิดถึงวางแผนจัดการวางยาตัวเองได้แบบนี้..
และคำตอบที่ได้มา ก็ไม่น่าพิศมัยเลยแม้แต่น้อย ..
“แฮ่ม … ยาเสน่ห์ เอ่อ นายอย่าห่วงเลย .. ไม่สิ ๆ ฉันห้ามเขาแล้ว จริงๆนะ … แต่แฮรี่บอกว่า ปลอดภัยหายห่วง ฉันเลยไม่คิดว่าจะออกมาสภาพแบบนี้.. ”
เธอเห็นใบหน้าขาวซีดของคุณชายมัลฟอย จากซีดอยู่แล้ว เปลี่ยนเป็นเขียวและก็แดงสลับกันไปมา .. ก่อนจะลากแฮรี่ไปพ้นสายตาเธอในชั่วอึดใจ โดยมีคนตัวเล็กโวยวายไม่หยุด ...
เพราะแผนตัวเอง..
ปลอดภัยหายห่วง …
ยาเสน่ห์ .. ไอวีเซลหัวแดงเนี่ยนะ..
ดี ดีมาก ..ดีกับพีฟส์สิ!!
ปลอดภัยหายห่วงจริงๆนะ อิอิ
รู้วิธีปัญหาที่สร้างปัญหาของน้องแล้วเนอะ
ครั้งต่อไปเราจะสคิปทามไปภารกิจกันเลย
ไม่สิ ต้องบอกว่า เราจะไปทางฝั่งปู่ทอมบ้าง
ฝั่งนู้นเขาเปลี่ยนแปลงเยอะ
คงต้องเล่าทั้งตอนแน่นอน
ส่วนพีพส์ ถ้าใครอ่านนิยายแฮรี่
คงรู้ว่าเป็นผีประจำเรื่องเลยค่ะ5555
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แฮรี่~~~~~ ลูกกก คิดได้ยังไงเนี้ยฮะะะะ จะเป็นลมมม