คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : Destinesia (88) เส้นกั้นของทั้งสอง
Destinesia (88) เส้นกั้นของทั้งสอง
เมื่อเวลาที่เสียงของประตูบานใหญ่เปิดออก เสียงปรบมือก็ดังขึ้นต้อนรับตัวแทนทั้งสี่ ก้าวเดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่อย่างสง่าผ่าเผย ตัวแทนแต่ละคนต่างดูดีไปคนละแบบ …
ผู้คนต่างหลงใหลความงดงามของวีล่าแสนสวย เฟลอร์ ที่ควงคู่กับหนุ่มหล่อท่าทางคล่องแคล่วอย่างเชสเซอร์ของเรเวนคลอ .. ผู้ตกอยู่ในสเน่ห์ของวีล่าสาวเข้าอย่างจังไม่ต่างกับรอนก่อนหน้านี้ … หรือชื่นชมตัวแทนฮอกวอตส์ร่างสูงหน้าตาดี สุภาพและเข้าถึงง่าย อย่างเซดริก ดิกกอรี่ .. เข้ากันได้ดีกับสาวข้างตัวอย่าง โช แชง ที่มีความน่ารักและความสดใสของตัวเอง ..
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด หนุ่มร่างใหญ่ท่าทางดุดันและเข้มแข็งอย่างวิกเตอร์ ครัม และที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่า คือเฮอร์ไมโอนี่ในรูปลักษณ์ที่แปลกตาออกไป เธอดูสวยและน่าค้นหา ถึงขนาดที่ใครหลายคนที่ดูถูกเธอ หาคำมาดูถูกเธอไม่ได้เลยในเวลานี้ ..
และจะมีอะไรน่าไปกว่านี้
จนกระทั่งได้เห็นภาพลักษณ์ของตัวแทนที่อายุน้อยที่สุด ..
อย่าง แฮรี่ พอตเตอร์ …
เด็กชายเมื่อไม่กี่ปีก่อน แทบไม่ได้โตขึ้นเลย .. รอยยิ้มของร่างเล็กสดใสราวกับแสงแห่งความหวัง ร่างกายที่ราวกับผู้หญิง เมื่อเดินคู่กับสาวแปลกประจำเรเวนคลอแล้วด้วย .. จากแทนที่พวกเขาจะเหมือนคู่เต้นรำ กลับเหมือนเพื่อนมางานเลี้ยงซะมากกว่า …
แฮรี่ยังคงไม่รู้ความคิดของผู้อื่น ถึงจะพยายามขุนตัวเองให้อ้วนแค่ไหน แต่เมื่อการเลือกกินมันมีมากกว่า เขาเลยได้แต่ทำใจในความผอมแห้งของตัวเอง .. เขาก็หวังว่า อีกไม่นานเขาจะโตมากกว่านี้
ด้านเดรโกยังคงเฉยเมยทุกสิ่งอย่าง ถึงจะอยากหัวเราะแฮรี่ที่ไร้ซึ่งคนจะเหลียวแล แต่มันก็ดีแล้วที่พวกนั้นดูจืดชืดกว่าสามคู่ที่เหลือ เขาจะได้ไม่ต้องไปตามประกบเพื่อดูแลแฮรี่ขนาดนั้น …
เมื่อเพลงเริ่มบรรเลง .. เพื่อให้เกียรติสถานที่สักหน่อย เขาจับจูงคู่ตัวเองอย่างพาร์กินสันไปเต้นรำกลางห้องโถง ดูท่าว่าแฮรี่จะไม่ได้แย่กว่าที่เขาคิด .. เจ้าตัวสามารถเต้นรำได้ดีและยังคงพูดคุยมีรอยยิ้มประดับหน้ากับยัยเพี้ยนเลิฟกู๊ดซะด้วย …
“อ่า ฉันทำให้เธอเป็นที่สนใจแล้วสิ” ลูน่าพึมพำหลังจากเข้าฟลอร์มาได้ไม่นาน … ถึงพวกเขาจะตัวเท่าๆกัน แต่รูปร่างและท่าทาง คงต้องยกให้เด็กชายผู้รอดชีวิต ที่ถึงจะเป็นผู้ชายนำเต้น แต่กลับดูสง่ายิ่งกว่าที่คิดซะอีก
“ฮ่ะๆ ไม่หรอก เธอน่ารักดีออก ” แฮรี่ชมจากใจ ลูน่ามีความเป็นตัวของตัวเอง ถึงแต่งยังไงมันก็น่าชื่นชมทั้งนั้น ..
“เมื่อเช้าฉันกลัวว่าจะมีตัวอะไรมาขโมยรองเท้าฉันไป โชคดีที่ไม่เป็นอย่างนั้น”
“แปลว่าวันนี้อาจจะเป็นวันโชคดีของเธอก็ได้นะ ”
แฮรี่ยังคงยิ้มปลอบเธอ แววตามีประกายขบขันพอให้เห็น ต้องขอบคุณพี่สาวเขา เมื่อก่อนเขาเพียงคิดว่า อยากจะเต้นรำกับพี่ตัวเองสักหลายๆครั้ง .. อย่างน้อยก็ไม่อยากขายขี้หน้าใคร และยิ่งกับไอหัวซีดที่เยาะเย้ยเขายิ่งกว่าอะไรดี .. หึ เขาถึงได้เต้นเป็นจนมาถึงวันนี้
ร่างเล็กยังคงไม่ลืมว่าวันนี้เป็นวันอะไร … นึกถึงของขวัญที่เตรียมไว้ที่หอพักตัวเอง พลางใช้สายตาสีสดมองหาอีกฝ่ายไปทั่วห้องโถง … แม้ความคิดจะล่องลอย แต่ก็ไม่ได้พลาดจังหวะเพลง
ตามมาด้วยแรงสะกิดจากคู่ตัวเอง แฮรี่พยักหน้าเมื่อทำนองเพลงใกล้จบ ทั้งคู่ถอยออกจากกัน พลางโค้งให้กันเล็กน้อยอย่างสมบูรณ์แบบ ใบหน้าหวานและภาพลักษณ์ที่งดงามผิดคาด ดึงดูดความสนใจของผู้คนในงานไปซะแล้ว …
“รู้รึเปล่า แฮรี่...”
“??”
“ที่ฉันบอกว่าฉันเห็นบางอย่างในสายตาของเธอน่ะ”
ดวงตาสีมรกตกระพริบพลางคิดตามประโยคบอกเล่าของอีกฝ่าย แม้บางครั้ง สายตาคู่นั้นก็ไร้คลื่นอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ดูไร้ความรู้สึก มันกระจ่างใสแฝงบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้
“ก็...” ฟุบ..
เด็กสาวหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเห็นจังหวะ มือบางผลักบางตรงหน้าออกห่างจากตัว จนแฮรี่เกือบร้องเสียงหลง ไม่ทันได้ฟังประโยคของเธอจบ และไม่ทันได้เข้าใจจุดประสงค์ของเธอ.. แฮรี่สัมผัสได้ว่าหลังของตัวเองไปปะทะกับกำแพงบางอย่างที่จับต้องได้
ใบหน้าหวานหันไปมองด้านหลัง จนสบเข้ากับดวงตาสีเทาที่เจือนไปด้วยความตกใจ พอเห็นร่างที่ตัวเองรับมา ก็พลันเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนให้เห็น รอยยิ้มผุดขึ้นตอบกลับสีหน้าตกใจของร่างเล็กตรงหน้า
ร่างเล็กในอ้อมแขนอีกฝ่ายอย่างทุลักทุเลไปบ้าง อีกฝ่ายประคองเขายืนที่เดิมพลางส่งสายตาถามความผิดปกติ เขาเพียงส่ายหน้าตอบยังไม่ได้พูดอะไร และไม่ทันรู้สึกถึงสายตาอีกคู่ที่มองมาที่พวกเขา ..
แฮรี่ที่อยู่ๆก็ถูกผลัก เริ่มทำความเข้าใจกับเรื่องตรงหน้า… สรุปว่า เขาถูกเพื่อนผลักเพราะอีกฝ่ายรู้อะไรมารึเปล่าเนี่ย … แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรต่อ หรือตามหาคู่เต้นตัวเองที่หายไปตอนไหนไม่รู้..… เสียงบรรเลงเพลงรอบใหม่ก็ดึงขึ้นขัดความคิดพวกเขา ..
ร่างสูงเบื้องหน้าที่ยังไม่ทันได้เว้นระยะห่าง ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนซะแล้ว .. จะให้ออกตอนนี้ แม้แต่แฮรี่ก็รู้ดี ว่ามันคือการเสียมารยาท ขัดจังหวะคนอื่นเขา ..
“เต้นรำกับฉัน สักเพลงนะ แฮรี่” อีกฝ่ายเดินประชิดเข้ามาใกล้ ประคองแฮรี่ ที่ไม่ให้ร่างเล็กได้ปฏิเสธ ใบหน้าหวานหัวเราะเสียงใส ไม่ได้ปฏิเสธเรื่องเล็กน้อย ..
“ยินดีเลย เซดริก”
ไม่รอช้าที่จะโอบเอวร่างเล็กให้แน่นขึ้น … ความเป็นสุภาพบุรุษปลิวหายไป ถึงจะได้รับการปฏิเสธไปแล้ว แต่เมื่อมีโอกาสจะได้สัมผัส เขาก็อยากจะเก็บช่วงเวลานี้เอาไว้.. ตอนนี้ใครจะมองมาเขาจะไม่สนใจแล้ว ..
ถึงแฮรี่จะไม่ชินการเต้นแบบนี้ แต่พ่อทูนหัวเขาก็เคยทำแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แฮรี่ที่พยายามไม่รู้สึกอะไรกับอีกฝ่าย ทำเป็นปล่อยผ่านความรู้สึกของเซดริกผ่านไป ถึงจะรู้สึกผิดก็ตาม… แต่ที่เขาทำได้ คงจะมีเท่านี้...
นอกห้องโถง .. หญิงสาวต้นเหตุอย่างลูน่า เหลือบมองคล้อยหลังประตูห้องโถงใหญ่ มีบางอย่างที่เธอเข้าใจและบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้ .. สายตาที่ลึกจนคาดเดาความรู้สึกไม่ได้ละออกมา เดินหน้าเพื่อจะกลับหอพักเรเวนคลอของตัวเอง …
“บางทีคนเราก็เชื่อในความหวังของตัวเอง ...”
“แม้ว่ามันจะคือความบ้าคลั่งก็ตาม...”
นั่นแหละคือสิ่งที่เธอมองเห็นมัน .. ผ่านสายตาสีสดคู่นั้น..
เพียงแค่รอบเดียว แต่คงจะเนิ่นนานสำหรับเซดริก …แฮรี่ปลีกตัวออกจากร่างโปร่งที่ยินยอมปล่อยเขาแต่โดยดี … เขาพาร่างตัวเองออกจากฟอลร์ผ่านผู้คนที่กำลังจะเริ่มรอบใหม่ พาตัวเองออกจากความสนุกสนานตรงหน้า ..
เมื่อพ้นผู้คน ใบหน้าหวานสงบลง นัยน์ตาสีมรกตสว่างวูบแต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว .. นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ ..เขาไม่อยากให้ความหวังอีกฝ่ายมากไปกว่านี้ ยิ่งสายตาที่แสดงออกคู่นั้น มันทำให้เขารู้สึกผิดจนอยากจะชดใช้ให้อีกฝ่าย แต่เขาไม่คิดว่า มีอะไรที่เขาสามารถทำให้เซดริกได้บ้าง …
ก็มาคิดว่า .. มีอะไรที่เขาทำพลาดไปรึเปล่า ..
ฉับพลันความคิดหยุดลง .. สัญชาตญาณบางอย่างบ่งบอกสิ่งที่อยู่ด้านหลัง … ไม่ได้มาด้วยความมุ่งร้าย แต่มาด้วยความหงุดหงิดและโกรธเกรี้ยวซะมากกว่า … เมื่อหันไปพบเจ้าของร่างที่แพร่ออร่าความไม่ชอบใจบางอย่าง แฮรี่ก็ได้แต่เลิกคิ้วงงงวยให้
“มากับฉันเดี๋ยวนี้เลย พอตเตอร์” เดรโกเอ่ยเสียงเย็น พยายามไม่ตะโกนตวาดใส่หน้าร่างเล็กที่กำลังทำหน้าซื่อบื้อ ไม่รู้อะไรกับคนอื่นเขาอีกแล้ว . พลางกระชากแขนอีกคนให้เดินตามเขาออกนอกทางเดินมา
แฮรี่ที่สัมผัสได้ . ได้แต่พยักหน้างึกๆ ตามแรงลากไปอย่างยินยอม … แสงเริ่มน้อยนิดลงตามทางที่เดินผ่าน ผู้คนจะเริ่มจางหายเพราะงานเต้นรำที่ให้ความสนใจมากกว่ามาเดินเตร็ดเตร่แถวนี้
และเมื่อไร้ผู้คนจริงๆ .. เจ้าตัวก็ทำหน้าตาหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง ..ขยับปากขึ้นเอ่ยวาจาที่จะต้องบ่นและต่อว่าเขาอีกเป็นแน่…
“ไหนนายบอกจะไม่ยุ่งกับหมอนั่นแล้วไง!? ฉันคลาดสายตาแปปเดียว นายถึงกลับไปกอดไอบ้านั่นอีกแล้ว!!” ไม่แน่ใจว่าเดรโกไปเห็นฉากไหน แต่เขาไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย .. เขาว่าคนที่สายตาสั้น คงจะเป็นเดรโกมากกว่า
“ฉันเปล่าสักหน่อย .. นายมองผิดไปรึเปล่า”
“นายหาว่าฉันตาถั่วเหมือนนายรึไง? หรือนายจะบอกว่ามันบังเอิญอีกรึเปล่าล่ะ บังเอิญว่าสะดุดไปหามัน บังเอิญว่าต้องตอบรับคำขอเต้นรำของมันด้วยมั้ยละ?”
ถึงเขาจะไม่ใช่คนที่อารมณ์เสีย แต่มาฟังเดรโกหงุดหงิดใส่ มันก็ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสักนิด … บางที คิดว่าเขาไม่ถือโทษโกรธอะไรบ่อยๆ แล้วจะใส่อารมณ์เขาได้ตลอดนะ …
เขาก็ยังมีความรู้สึกนะ …
“นายกำลังจะทำฉันเป็นบ้า แฮรี่..”
เฮ้อ แต่จะให้เขาบอกว่า ลูน่าตั้งใจผลักเขาเนี่ย .. อย่างเดรโกก็คงจะไม่เชื่อ
“อย่างน้อยฉันกับเขา ก็พูดกันด้วยดีแล้วนะ .. ฉันก็บอกนายไปแล้วไงล่ะ อยู่ๆจะให้ทำเป็นเกลียดกันเลย ได้ที่ไหน”
แฮรี่พยายามใช้เหตุผลเข้าสู้ ถึงหน้าอีกฝ่ายจะดูไม่พอใจ ..เดรโกยังคงหงุดหงิดไม่หาย แม้แฮรี่จะพยายามอธิบายแล้วก็ตาม ไอหัวซีดตรงหน้าก็ยังแสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์กับคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้อยู่ดี ..
“เฮอะ ฉันจะบอกนายแล้ว ว่าฉันเกลียดขี้หน้ามัน แต่นายก็ยังสนิทกับมันอยู่ได้!. ”
“ฉันกับเขา เป็นแค่เพื่อนจริงๆ … ”
ปึก…
ไม่ทันให้แฮรี่ได้พูดแก้ตัวจบประโยค .. คำว่าเพื่อนเหมือนเครื่องกระตุ้นอะไรบางอย่างภายในความคิดของเดรโก มือที่เคยกระชากอีกฝ่ายเป็นประจำเปลี่ยนมาเป็นเครื่องกั้นทางร่างเล็กไม่ให้หนี .. พวกเขาอยู่ห่างกันเพียงแค่เอื้อมมือ เหมือนครั้งที่พวกเขาอยู่ภายใต้ผ้าคลุมล่องหนผืนเดียวกัน..
แฮรี่ก็เป็นฝ่ายตกใจไม่น้อย ...ถึงพวกเขาจะไม่ได้ใกล้กันแบบนี้บ่อยๆ แต่กลิ่นหอมสะอาดผสมกลิ่นผลไม้บางอย่างลอยแตะจมูก ทำให้นึกถึงเมื่อครั้งที่เจอเดรโกในตรอกน็อกเทิร์น .. มันเป็นกลิ่นที่ทำให้สบายใจ ทำให้ผ่อนคลาย .. แตกต่างกับตัวตนของคนใช้อย่างสิ้นเชิง..
ใช่… มันใกล้จนเขาได้กลิ่นมันชัดเจน…
ใบหน้าคมคายเบื้องหน้าที่เขาเคยหมั่นไส้ .. สายตาสีเทาเหมือนเซดริก แต่กลับให้ความรู้สึกคนละอย่าง .. มันเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ความเป็นตัวเองอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นที่ไหน ..
ครั้งนี้ .. แฮรี่กลับไม่กล้าเอ่ยปากให้อีกฝ่ายถอยออกไป..
“เพื่อน … เพื่อนที่ไหนส่งสายตาหวานซึ้งจนจะอ้วกแบบนั้นกัน … นายมันงี่เง่า แฮรี่ .. คิดว่าความใจอ่อนของนาย มันจะทำให้คนอื่นเขาตัดใจได้รึไงกัน … ยิ่งนายทำแบบนั้น มันก็จะเคยชิน .. จนสุดท้าย .. มันก็จะไม่จบแค่นั้นหรอกนะ” เดรโกร่ายยาวด้วยสายตาหรี่เล็กลง ถึงมันจะดูนิ่งสงบ แต่กลับแฝงบางอย่างเอาไว้อยู่.
“ฉันก็ทำแบบนี้กับทุกคน..”
“แต่ทุกคนเขาไม่ได้คิดแบบนาย” คนสูงกว่าขัดทันที ..
แฮรี่เงียบลง เพราะไม่อาจปฏิเสธความจริงที่ว่า ..
แต่ว่า
“แต่ว่า .. ฉันก็ทำแบบนี้กับทุกคนนะ แม้แต่นาย.. เอ่อ”
ยิ่งพอเอ่ยถึงคนตรงหน้า .. สีหน้าของเดรโกยิ่งเย็นขึ้นไปอีก … แต่มองจากสภาพตัวเองแล้ว … เขาอยู่ภายใต้การควบคุมของอีกฝ่าย
“เพราะฉันเป็นเพื่อนนาย..” เดรโกเอ่ยราวกับย้ำ บางที เขาควรทำมันให้ชัดเจนได้แล้ว .. ไม่งั้นระหว่างพวกเขามันจะก็ครึ่งๆกลางๆอยู่แบบนี้… ให้ตายสิ ทำไมกับพ่อทูนหัวเขา ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย..
“ใช่ ก็.. ” แฮรี่เริ่มสังเกตถึงความผิดปกติ ลมหายใจแทบติดขัดจนเริ่มเป็นเสียงกระซิบ บางอย่างร้องเตือนว่า มันจะไม่เหมือนเดิม …
ใบหน้าคมคายตรงหน้าเลื่อนเข้ามาใกล้จนแทบหยุดหายใจ อยู่ห่างจนลมหายใจรดปลายจมูก ความร้อนวูบวาบที่เคยเกิดขึ้นบนใบหน้ากลับมาอีกครั้ง … กำลังตอกย้ำเรื่องราวบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้น … กระตุ้นความรู้สึกของคนสองคนให้รู้ตัว
“ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นเพื่อน แฮรี่”
และวินาทีที่ริมฝีปากทั้งสองบรรจบกัน
ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว….
ออกเฟรนด์โซนให้ได้ค่ะ พี่เดร ฮืออ
คนแต่งก็กำลังจะบ้าตายเหมือนกัน
คนหนึ่งเก็บกดค่ะ ดูก็รู้ ด้านน้องนี้
ปฏิเสธไม่ลง และคงต้องกลับไปคิด
พอแต่งเป็นพาร์ทอารมณ์แบบนี้
สมองเราตันไปชั่วขณะเลย55555
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น