คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : Destinesia (86) ฉากแสดงเบื้องหน้า
Destinesia (86) ฉากแสดงเบื้องหน้า
ความหงุดหงิดของเดรโกไม่ได้หมดไป .. ถึงแม้เขาจะพอเดาได้ว่า ไอคนซื่อบื้อบางคน คงจะคิดว่า เขาจะพอใจกับการที่เขาทำได้แค่ว่า … ย้ำนักย้ำหนากับเรื่องการหาเรื่องเข้าใส่ตัวเองของตัวหายนะอย่างแฮรี่นั่นแหละ
“ฮอกวอตส์น่าสนใจกว่าที่ฉันคิดไว้มากจริงๆ ตอนแรกฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจอคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อ แต่การแข่งที่ผ่านมา ฉันคงต้องถอนคำพูดตัวเองซะแล้ว” วิกเตอร์ ครัมยกแก้วขึ้นเอ่ยเรื่องราวที่ผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์ ค่อนข้างจะพอใจกับสิ่งที่เกินความคาดหวังของเขาไปสักหน่อย ไม่อยากเชื่อเลยว่า ฮอกวอตส์ก็ยังมีหลายคนที่ดูมีฝีมือพอ
น่าเสียดายที่พวกเขาไม่มีการแข่งขันสำหรับกีฬาควิดดิช ..
คู่แข่งเขาทั้งสองคนก็เป็นซีกเกอร์เช่นกัน .. ทำไมเขาจะไม่อยากประลองความสามารถในสนามแข่งกันล่ะ .. แน่นอนว่ามันต่างจากการแข่งเวทย์ไตรภาคี .. มันไม่ใช่เกียรติยศชั่วนิรันดร์อย่างว่า แต่เพราะมันคือศักดิ์ศรีของนักกีฬาที่มีตำแหน่งเดียวกันในสนามเท่านั้นเอง
ดวงตาสีซีดหลี่เล็กลง ฟังผู้เบียดเบียนนั่งอยู่ภายในห้องพักบ้านสลิธีริน ที่เขาก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ .. ถึงจะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่หัวข้อสนทนาหลายต่อหลายครั้ง ก็ยังคงพูดถึงไอหน้าจืดมีดีแค่หน้าตา ช่วยคนอื่นเขาไปทั่ว กับ คนซื่อบื้อที่ยิ้มเรี่ยราดไปทั่วราวกับโลกทั้งใบสว่างสดใส ทั้งที่กำลังมีอันตรายตามหลัง
มันน่าหงุดหงิดไปหมดนั่นแหละ…
ให้ตายสิ . เหอะ! แฮรี่จะรู้หรือไม่รู้อะไรบ้าง เขาไม่สน … แต่เขาไม่สบอารมณ์เป็นบ้าเลย!
เขารู้ว่า ร่างเล็กๆไร้สมองนั่น จะหาเรื่องใส่ตัวโดยไม่ยอมบอกคนอื่นอีกแน่ และทั้งเขาทั้งเซเวอร์รัสไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น .. ต่อให้ต้องง้างปาก ขังแฮรี่ไว้ในห้องก็ตาม … พวกเขาลงความเห็นกันว่าจะทำ…
ยอมรับว่า แฮรี่เก่ง.. แต่ก็ทำตัวสบายใจเกินไป ..
ทำตัวราวกับว่า มันไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง …
เขาก็ไม่ได้อยากจะพูดเตือนอะไรหรอกนะ รู้ว่าแฮรี่ก็คงคิดได้เอง …
คงไม่คิดเสียใจภายหลังหรอกนะ .. เขาไม่ปลอบมันแน่
รอยยิ้มอ่อนๆยังคงประดับใบหน้าของเด็กชายผู้รอดชีวิต ที่ตอนนี้เสียงประชดประชันได้น้อยลงไปอย่างที่คิด .. ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน เด็กชายไม่แม้แต่พูดถึงเรื่องราวที่ผ่านไป มีเพียงเสียงทักทายและรอยยิ้มที่ทำให้ ทั้งคนฟังและคนมอง สบายตาสบายใจไม่น้อย..
เพียงแต่หลังแว่นตากลม เพียงแค่ทำไปตามมารยาทเท่านั้น…
ตอนนี้ในหัวร่างเล็ก กำลังคิดหาคู่ออกงานเต้นรำที่กำลังจะถึงในไม่ช้า …
ภาพของรอนที่เข้าตาศาสตราจารย์มักกอนนากัล จนโดนเรียกออกไปกลางห้อง ยังคงติดตาตรึงใจใครหลายตาหลายคน ไม่ต้องพูดถึงสองแฝดที่หยิบยกมาเป็นประเด็นให้หัวเราะไปได้อีกนานหลายปี
สายตาหนึ่งคู่บรรจบลงที่ร่างเล็กกำลังลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีไม่ลุกลน เป็นอีกหลายครั้งที่ความขลาดเขลาของตัวเองกลืนกินหลายต่อหลายครั้ง … แต่ภาพของคนที่อยู่เบื้องหน้า มันเหมือนแรงบันดาลใจและกำลังใจที่เขาได้รับมาเสมอ
ร่างที่เริ่มสูงสมชายยืนขึ้นสง่าตั้งตรงก่อนคนรอบตัว ..
ทุกอย่างเปลี่ยนแปรไปตามกาลเวลา.. แต่อาจจะต่างเหตุผลกัน
“เดี๋ยวสิ! อ่าาาา! เซเวอร์รัสสสช่วยผมด้วย เจ้าบ้าเดรโกกำลังบังคับฝืนใจผม” เสียงร่างเล็กร้องลั่นขึ้น เมื่อคอเสื้อด้านหลังถูกกระชากจากเจ้าของชื่อในตอนที่แฮรี่กำลังจะวิ่งหนีไปหลบหลังร่างสูงที่ตอนนี้ได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจ ให้กับความเป็นเด็กของพวกเขา …
คำพูดบิดเบือนความจริงจากปากเล็กๆนั่น ทำเอาเดรโกรู้สึกคันมือยิกๆ อยากเลือนมือไปดึงแก้มขาวให้เจ็บแสบซะจริง .. หากแต่ไม่ติดว่ากำลังกระชากคอเสื้อร่างเล็กเบื้องหน้าไม่ให้หนีไปก่อน
“อย่ามาทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต พอตเตอร์ .. ฉันกับเดรโกย้ำเธอนักหนา แต่มันคงเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับเธอใช่มั้ย?” สเนปเอ่ยเสียงเข้ม ไม่ใช่ว่าโกรธหรือหงุดหงิด แค่เพียงเป็นห่วงมากเกินไปเท่านั้น …
จะอีกสักกี่ครั้งที่พวกเขาต้องมานั่งตามเก็บศพเจ้าเด็กนี่กัน..
“โธ่ เซเวอร์รัส ผมก็บอกไปแล้วว่าทุกอย่างยังไม่มีอะไร .. เห็นว่าผมโกหกรึไงกันละ...” แฮรี่เลิกดิ้น และเดรโกก็ปล่อยมือจากคอเสื้อให้ร่างเล็กขยับคอเสื้อตัวเองอย่างอึดอัด “เอาจริงว่า ถึงผมจะผ่านมายังไง .. มันก็ยังเป็นแค่มุมมองที่ผู้ใหญ่อยากให้เด็กคนหนึ่งเห็น คิดว่าผมจะรู้อะไรเยอะไปกว่าเด็กคนหนึ่งในตอนนั้นหรอ”
ไม่ต้องย้ำหรอกนะว่า ผู้ใหญ่กี่คนที่พยายามจะปิดบังความจริงเบื้องหลังเขา .. ถึงเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรต่อ แต่ไม่ได้รู้เหตุผลที่มันเกิดขึ้น .. เหมือนมันเป็นแค่ละครฉากหน้า ที่เขาจำเป็นต้องแสดงต่อไปให้จบ
เขาทำได้แค่ว่า … เปลี่ยนฉากแสดงตรงหน้าเท่านั้น …
“หึ สรุป นายก็ซื่อบื้ออยู่ดี ไม่เคยรู้อะไรกับเขาเลยไม่ได้ใช่รึไง… ทำมาเป็นพูดดีว่า ผมผ่านมาแล้วครั้งหนึ่งนะ .. แต่ถ้านายยังทำอะไรไม่ได้ทั้งที่ผ่านมันมาแล้ว … นายก็เป็นได้แค่ไอโง่ตัวหนึ่งที่กำลังทำผิดซ้ำสองนั่นแหละ”
“ชิ ไม่อยากบอกนายก็เพราะงี่แหละ” ซึ่งมันไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด …
แฮรี่ถึงพยายามไม่พูดมันออกมาตั้งแต่แรก … แต่คำพูดของเดรโกก็เจ็บลึกเชียวละ..
ร่างเล็กถอนหายใจแผ่ว ทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาภายในห้อง .. สองคนฮึดฮัดดูไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ … ถึงไม่อยากห่วงก็น่าเป็นห่วง .. ไม่อยากช่วย แต่ก็ดันอยากสอดมือเข้าไปช่วย …
แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ขอก็ตาม…
ครืน… เสียงเก้าอี้ที่เจ้าของห้องนั่งอยู่ดังขึ้น ร่างสูงปัดเรื่องตรงหน้าออกไปก่อน ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ งั้นก็ต้องสนใจเรื่องอื่นที่ยังทำได้ .. ถึงมันจะเรียกว่าการโกงก็ตาม…
“.. ตั้งแต่ผู้เสพความตายที่เธอเห็นที่งานแข่ง รัฐมนตรีกระทรวงปฏิเสธเสียงแข็งเกี่ยวกับเรื่องความเป็นไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ … หากเธอบอกว่า เรื่องนั้นอาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมด …. ฉันขอเตือนเธอว่า… เธอควรจะคิดถึงเรื่องนี้ให้มากกว่านี้ ” ถึงแม้เขาจะไม่อยากบอก แต่ควรจะย้ำเตือนอีกครั้งกับเรื่องดังกล่าว
แฮรี่ทำหน้ายุ่งยากราวกับเด็กโดนขัดใจ … เป็นอีกครั้งที่เจอเรื่องนี้ เขาก็ไม่ได้ชอบใจนักหรอกนะ ถ้าจะโดนหาว่าเป็น จอมโกหก .. ตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้เลยว่า … จอมมารที่ว่า กำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้.. ซึ่งเขาไม่อยากคาดเดาเรื่องที่เป็นไปได้เท่าไหร่
สเนปแค่นเสียงหึ ก่อนสะบัดผ้าคลุมสีดำพาตัวเองออกจากห้องตัวเองไป … แฮรี่รับรู้ว่า อีกฝ่ายกำลังอยากเตือนเขา แน่นอนว่า พวกเขาเชื่อเรื่องที่ร่างเล็กพูด แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด .. มันก็แค่คำพูดปากเปล่าจากเด็กชายผู้รอดชีวิตที่มีชื่อเสีย? เท่านั้นเอง…
พวกผู้ใหญ่หัวแข็ง…
“เลิกทำหน้าตาเหมือนหมาถูกทิ้งจะได้มั้ย? หน้าตานายที่ดูแย่อยู่แล้ว คงจะแย่กว่านี้ไม่ได้แล้ว” เมื่อเจ้าของห้องไม่อยู่แล้ว ก็เสมือนคำเชิญออกจากห้องของร่างสูง แม้แฮรี่จะอยากหน้าด้านนั่งตายอยู่ในห้องของอีกฝ่าย แต่เดรโกก็ไม่ยอมให้เด็กชายผอมแห้งโดดมื้ออาหารเย็น
“เฮ้อ แค่แกล้งทะเลาะกันทุกวันยังไม่พออีกรึไง .. ทำไมชอบหาเรื่องแกล้งฉันจัง”
แฮรี่พองแก้มหลุดอาการเป็นเด็กๆ ซึ่งนั่นแหละ คือเหตุผลที่เดรโกชอบกลั่นแกล้งร่างเล็กยิ่งกว่าตอนที่หมอนี่ทำหน้าตาเบื่อหน่ายไร้อารมณ์ยามเจอหน้ากันปกติ … อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหาใบหน้าหวานที่ขาวยิ่งกว่าผู้หญิงตรงหน้า
เพราะแฮรี่แตกต่างเมื่ออยู่กับเขาแบบนี้ไง…
“หึ” เดรโกกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่ เมื่อเด็กชายเริ่มหน้ายู่หนักกว่าเดิมจนต้องเริ่มปัดมือที่เริ่มหนากว่า ออกจากหน้าของตัวเองซะที
“เฮ้! นายดึงแก้มฉันอีกแล้ว แก้มฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ ถึงได้ให้นายมาจับเล่นเนี่ย”
“ฉันก็เห็นอยู่แล้วน่า”
“แต่นายก็ยังจะดึงอีก พอเลย ฉันจะไปกินข้าว”
“อย่าไปทำตัวเรียกร้องความสนใจคนอื่นอีกละกัน” ในหลายๆความหมาย… แววตาสีซีดส่อแววประหลาดเล็กน้อย แต่ไม่เพียงพอให้แฮรี่สนใจ
“เห็นฉันชอบหาเรื่องใส่ตัวรึไงกัน?!” แฮรี่ขมวดคิ้วก่อนจะเดินออกนอกห้องไป ปล่อยเสียงหัวเราะตามไล่หลังอย่างน่าหมั่นไส้ … ช่างบ่งบอกตัวตนของเจ้าของเสียงได้เป็นอย่างดี …
ก่อนที่ร่างเล็กจะปิดประตูไปอย่างมีมารยาท ไม่ให้เสียชื่อพ่อบุญธรรมตัวเอง ..
ก็นะ … แบบนี้สิ ถึงค่อยน่าพอใจสักหน่อย …
แน่นอนว่า ไม่ต้องคิดให้มาก … ร่างเขาก็เริ่มเคลื่อนตามร่างอีกฝ่ายไปโดยพยายามปกปิดรอยยิ้มของตัวเอง การทำให้แฮรี่หลุดหน้าตาตัวเองตอนอยู่กับเขา เป็นเรื่องที่น่าพอใจที่สุดแล้ว…
เพียงแต่ว่า…
รอยยิ้มมุมปากก็เลือนหายไปในเวลาไม่นาน…
ถึงจะรู้ว่าเป็นแค่หน้ากากรอยยิ้มตามแบบฉบับของร่างเล็ก .. แต่ไม่ว่าจะดูกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ..
มันก็สมควรฉีกหน้ากากบ้าๆนั่นออกซะจริง..
“ไง แฮรี่ … กำลังตามหาตัวนายอยู่พอดีเลย” เจ้าของเสียงกระตุ้นรอยยิ้มแปลกประหลาดของคุณชายสลิธีรินกลับมา ท่าทางที่ต้องรักษา แม้จะไม่ได้เป็นคู่สนทนากลับอีกฝ่ายก็ตาม
“เอ้า! เซดริก ฉันกำลังจะไปกินข้าวพอดี” แล้วจะไปบอกมันทำไม! ถามหาธุระแล้วก็รีบคุยให้เสร็จสิโว้ย! ไม่ใช่-....
“งั้นพอดีเลย ฉันมีอะไรจะให้นายด้วย เดินไปคุยไปก็ได้” ไม่ใช่เปิดโอกาสให้มันเข้าหา!!
สายตาสีซีดเหลือบมองตามหลังคนทั้งคู่ไปอย่างจับผิด มือซ้ายของชายหนุ่มฮัฟเฟิลพัฟกำลังถือถุงบางอย่าง ที่น่าจะเป็นของที่กำลังจะให้ร่างเล็กเป็นแน่ …
ชิ … น่ารำคาญเป็นบ้า … เดรโกจิปากอย่างหงุดหงิด ถึงบอกว่าไม่ให้เรียกร้องความสนใจไงเล่า…
พลางคิดไว้ว่า…
‘แค่ขนม … ฉันก็ซื้อให้แฮรี่ได้… ’ ก่อนที่จะแสยะยิ้มมุมปากให้กับตัวเอง
ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ..
พี่เดรใจเย็นนะ ทำไมพอเราแต่งมุมมองพี่แก
เหมือนพี่เดรแกจะยันขึ้นเยอะเลย 55555
เฟรนด์โซนหนอ ช่างยาวไกล .. เดะข้ามขั้นให้พี่แกซะเลย
ตอนนี้สบายๆ พี่เดรมีขึ้นมีลงตามสถานการณ์นั่นแหละ
ตอนหน้าจะหาคู่เต้นรำให้น้องกัน
ไม่มีจุดพีคใดใดกับเรื่องนี้แน่นอน
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น