คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #81 : Destinesia (81) ความเข้าใจที่ไม่เข้าใจ
Destinesia (81) ความเข้าใจที่ไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวก่อนรอน! ฟังฉันอธิบายก่อนสิ มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ”
“นายมีอะไรต้องอธิบายให้ฉันฟังอีก ออ.. นายคงจะพูดเหมือนทุกครั้งว่า ‘เพราะนายไม่เข้าใจหรอก’ใช่! ฉันไม่เข้าใจนายหรอก เพราะนายไม่เคยอธิบายอะไรให้ฉันฟังสักคำเดียว”
แฮรี่หน้าเจื่อนจากคำตอกกลับของเพื่อนสนิท .. มันก็จริงอย่างที่รอนว่า เขาไม่เคยอธิบายอะไรตรงไปตรงมาสักครั้งเดียว อย่างมากก็แค่เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังในตอนที่ทุกอย่างมันจบแล้ว ในตอนที่…
“ไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก” แน่นอนว่ารอนค่อนข้างไม่เชื่อที่คนอย่างแฮรี่จะตั้งใจใส่ชื่อสำหรับแข่งไตรภาคีจริงๆ แต่พอเห็นสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรของแฮรี่ มันทำให้เขาค่อนข้างรู้สึกว่า … “ยังไงฉันก็ช่วยอะไรนายไม่ได้อยู่แล้วนิ หรือไม่ก็ นายกลัวว่าฉันจะไปหลุดปากพูดกับใครที่ไหน”
มันทำให้เขา เหมือนแฮรี่ไม่เคยเชื่อใจเขาเลย ...
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะรอน ฉันแค่ไม่อยากให้มีอะไรผิดสังเกตเท่านั้นเอง .. มันไม่ใช่เหตุผลง่ายๆว่ามีแค่ใครอยากจะแกล้งฉันหรอกนะ” แฮรี่ไม่รู้จะพูดยังไง เออ..เขายอมรับก็ได้ว่าเขากลัวว่าคนอื่นจะรู้เรื่องจากรอนง่ายกว่าเฮอร์ไมโอนี่ แต่เรื่องนี้เขาก็ไม่ได้บอกใครๆเลย
ถึงเขาจะคาดเดาอาการของรอนออกก็ตาม แต่ก็ไม่คิดว่าเพื่อนเขาจะหัวเสียขนาดนี้ ..
“ .. แต่บางทีนายก็ทำให้ฉันรู้สึกไร้ประโยชน์ ฉันเป็นเพื่อนนายนะ?! ทำไมล่ะ? หรือต้องคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระง่ายๆอย่างที่นายบอกก่อนรึไง นายถึงจะยอมบอกฉัน”
“.....” สำหรับคำตอบในใจของแฮรี่อยากบอกเหลือเกินว่า ใช่…
“นายไม่พูด … เหอะ ตอนนี้ฉันไม่อยากสำคัญตัวผิดว่าสนิทกับนายจริงๆ แฮรี่ บางทีเรื่องแบบนี้ฉันกลับเข้าใจดีเลยแหละ” ถึงเพื่อนเขาจะไม่พูด แต่เห็นใบหน้ากระอักกระอวนของแฮรี่ ตัวรอนก็คาดเดาได้ไม่ยาก เพียงแค่อีกฝ่ายไม่พูดออกมาให้เขาเสียใจเท่านั้น
ความสัมพันธ์ระหว่างรอนกับแฮรี่แทบอธิบายไม่ได้ .. สองคนราวกับคู่รักทะเลาะกันรุนแรง .. รอนไม่ยอมพูดจากับแฮรี่อีกเลยตั้งแต่พูดความรู้สึกตัวเองออกไปจนหมดอก และก็รู้อยู่เต็มอก ว่าพูดไปตอนนี้ เขาก็ใส่อารมณ์เปล่าๆ..
ถึงเด็กชายตัวเล็กจะดูเศร้าๆไปบ้าง แต่ก็กลับปล่อยไม่ยอมทำอะไรเลย ไม่แม้แต่จะมาแก้ตัวหรืออธิบายอะไรให้มันกระจ่างกว่านี้ เด็กชายเว้นระยะห่างจากทุกคนอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่เกิดเรื่องที่ถ้วยไตรภาคีปรากฏชื่อของ แฮรี่ พอตเตอร์ ออกมา..
เฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่ระหว่างกลางสองคน เป็นคนที่หนักใจที่สุด .. แต่ก็เป็นคนที่เข้าใจแฮรี่มากที่สุดเช่นกัน .. เธอเข้าไปพูดอะไรกับใครก็ไม่ได้ แฮรี่ที่หัวดื้ออยู่แล้ว ไม่ยอมเปลี่ยนความคิดง่ายๆแน่นอน รอนที่ทิฐิสูง ถ้าไม่ใช่แฮรี่จริงๆ รอนก็คงไม่หายโกรธง่ายๆ
และก็มีหลายคนเชื่อ อย่างเด็กชายหน้าหวานอัธยาศัยดี แทบไม่มีความคิดซับซ่อน จะสามารถ แอบใส่ชื่อตัวเองลงไปในชื่อได้ แต่ก็มีหลายคนที่เชื่อว่า อย่างแฮรี่ พอตเตอร์ ก็ทำอะไรก็ได้อยู่แล้ว ต้องไม่ลืมว่า แฮรี่ก็แสดงความเก่งกาจของตัวเองในหลายๆครั้ง แม้จะไม่ชัดเจนก็ตาม
รวมถึง…
“นายรู้อยู่แล้วใช่มั้ย ว่าไอถ้วยบ้าๆนั่นจะมีชื่อนายออกมา ไม่ต้องมาตีหน้ามึน! .. แค่มองหน้านายฉันก็รู้แล้ว ให้ตายสิ ขนาดฉันบอกว่า อย่าหาเรื่องใส่ตัว ก็ยังมีเรื่องมาหานายอีก”
“ก็เป็นฉันมันไม่ง่ายสักหน่อย คงต้องโทษรอยแผลบ้าๆบนหน้าฉันเนี่ยแหละ” แฮรี่ชี้ไปที่รอยแผลเป็น บนใบหน้าของตัวเอง ดวงตาใสสว่างไร้ความเดือดเนื้อร้อนใจ ทำเอาคนอื่นที่เขาเป็นห่วงไปหมด
“เออ! โทษหน้าตางี่เง่าของตัวเองนั่นแหละ ”เดรโกพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ เห็นได้ชัดว่าเขาทำอะไรไม่ได้ …
บางทีแฮรี่ก็หน้าตายเกินไป จนไม่สนอะไรทั้งสิ้น เอาตัววิ่งเข้าหาปัญหาได้โดยไม่เดือดร้อน .. ไม่สนคนที่เขาตามล้างตามเก็บให้เบื้องหลัง ..
“นายก็อยู่ห่างฉันหน่อยก็แล้วกัน .. แค่นี้ฉันก็เป็นขี้ปากชาวบ้านเขาพออยู่แล้ว”
“เหอะ ฉันไม่คิดว่านายจะสนใจคำพูดพวกนั้นสักนิด อย่าเอาฉันไปรวมกับวีสลีย์ ฉันไม่งี่เง่าพอจะเดาเรื่องผิดปกติที่เกิดขึ้นกับนายไม่ออก พอตเตอร์ ...” เขาว่าลางสังหรณ์เขาดีแล้ว แต่ของอีกคนก็ดีไม่แพ้กัน ..
อาจจะเพราะตั้งแต่เขาบอกว่า เรื่องนี้เกี่ยวกับคนที่รู้ว่าใคร ทั้งสองพ่อลูก เซเวอร์รัสกับเดรโกก็ดูจะตามสืบเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา หรืออาจจะแค่จับตามองเขาเฉยๆเผื่อมีอะไรเกิดขึ้น
ด้านเดรโกก็..ต้องบอกว่า เข้าหาเขาสม่ำเสมอ มาปะทะฝีปากเขาได้ไม่เว้นแต่ละวัน .. มีบ้างที่เซเวอร์รัสฝากมาบอกอะไรหลายๆอย่าง เช่น .. อย่าทำตัวมีปัญหา อย่าก่อเรื่อง อย่าสร้างเรื่อง .. ก็ตามแบบฉบับสเนปนั่นแหละ
ศาสตราจารย์หน้านิ่งบางคนก็ไม่ยอมจะพูดดีๆ แต่กลับดูแลเขาอยู่ห่างๆ จับตาดูความผิดปกติรอบตัวเขา น่าเสียดายที่ช่วงนี้ เขาไม่โดนกักบริเวณ และเพราะหลายๆเรื่อง ทำให้เขาไม่ได้ไปหาอีกฝ่ายบ่อยๆ
“ระวังตัวไว้หน่อย พอตเตอร์ .. ฉันคิดว่าเซเวอร์รัสก็พอจะรู้ … อย่าคิดว่าแค่นายจะรู้อะไรเยอะกว่าคนอื่นเขาเยอะ มันไม่ได้ทำให้นายหายงี่เง่า”
“นายมันห่วงมากเกินไปรึเปล่า .. เอาเป็นว่าบอกตัวนายเองเถอะ ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”
เดรโกก็อยากจะทำตามที่อีกฝ่ายบอก แต่เขารู้สึกว่าจะมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นยังไงก็ไม่รู้ ต่อให้ร่างเล็กจะพูดเหมือนว่าทุกอย่างจะต้องผ่านพ้นไปด้วยดีเหมือนที่ความคิดอีกฝ่ายคิด
เขาก็อยากจะบอกว่า ไม่ใช่ทุกเรื่องจะเป็นไปอย่างที่นายต้องการหรอกนะ ..
แฮรี่ผู้ไม่รู้ความในใจของเดรโก เดินลิ่วกลับหอตัวเองไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา แม้ภายนอกจะทำเหมือนไม่คิดอะไร แต่ภายในเขาไม่อยากให้ใครก็ตามมาเดือดร้อนเพราะเขา ..
เขารู้ว่าเขาดึงดูดปัญหารอบตัวมาที่ตัวเอง .. เพราะงั้นเขาก็ต้องรับผลของตัวเอง อย่างน้อยให้เขาเป็นเป้าหมายแค่คนเดียว .. เขาก็ไม่อยากจะสนิทกับคนอื่นมาก ถึงรอนกับเฮอร์ไมโอนี่จะเป็นข้อยกเว้น แต่อาจจะเพราะพวกเขาเป็นกริฟฟินดอร์เหมือนกัน อะไรๆมันควบคุมได้ง่ายกว่า
เหมือนเขากำลังคุมบังเหียนอะไรสักอย่างอยู่ ซึ่งเขารู้ว่ามันเป็นเพียงบางอย่างที่บอกไม่ถูก ..
เขาไม่ได้คุมทุกอย่างได้จริง ๆ….
ไม่ได้จริงๆ….
ราวกับความมืดมิดอันแสนว่างเปล่า .. ท้องฟ้ายามค่ำคืนไร้เมฆหมอก แต่ก็ไร้แสงดาวประกายบนฟากฟ้า .. ทุกอย่างรอบตัวมันสงบจนน่ากลัว ลมพายุค่อยๆก่อตัวขึ้นอย่างที่ไม่มีใครคาดคิด
ร่างสูงโปร่งในชุดสีทมิฬเลื่อนไปตามความเย็นที่ปกคลุมสุสานหินที่ไร้ผู้ดูแล รูปปั้นนางฟ้าปีศาจโดดเด่นใจกลางสุสานบ่งบอกฐานะของเจ้าของชื่อบนสุสานได้เป็นอย่างดี
ดูน่าขันที่คนที่เดินเข้ามา กลับชื่อใกล้เคียงกับบนชื่อนัก…
ทอม มาร์โวโล ริดเดิ้ลที่ใบหน้าดูหนุ่มแตกต่างจากอายุที่แท้จริง เจ้าตัวไม่ได้สนใจและสงสารบุคคลที่เขากำลังเหยียบย่ำ กลับกัน .. เขากลับสมเพชและสังเวชที่ตัวเองคล้ายเจ้าของชื่อจนไม่อยากเอ่ยถึง
เด็กน้อยของเขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ … น่าเสียดายที่เขาไม่มีการติดต่อสื่อสารที่ดีกว่านี้ นอกจากการส่งจดหมายที่อีกฝ่ายไม่อาจตอบกลับ เขายังคงไว้ใจตัวเองไม่ได้ … หมายถึงตัวเองจริงๆ ..
ตัวเองที่เหมือนไม่ใช่ตัวเอง .. เขาไม่ลืมว่าตัวเองเยือกเย็นแค่ไหน แต่กลับผิดแปลกไปแม้กระทั่งร่างกายที่ไม่ใช่ร่างกาย ต่อให้เขาอยากเป็นอมตะแค่ไหน แต่สภาพครึ่งคนครึ่งผี ยังดูแย่กว่า ร่างวิญญาณลอยไปมาอีก
“นายท่านอยู่นี่เอง เอ่อ .. แผนการที่ว่าเป็นไปได้ด้วยดี ตอนนี้บาร์ตี้สามารถนำตัว แฮรี่พอตเตอร์ เข้าร่วมการประลองเวทไตรภาคีได้ตามแผนแล้ว” หางหนอนกล่าวนอบน้อมไม่ผิดกับที่ปฏิบัติกับนายอีกคนแต่อย่างใด แต่ระหว่างนายท่านคนนี้ ดูคุยง่ายกว่า แต่ก็ดูน่ากลัวยิ่งกว่า
มันเป็นความรู้สึกทางเวทมนตร์ที่กดดันออกมาจนสามารถสัมผัสไม่ได้ด้วยตาเปล่า…
“อืม .. คงอีกไม่นาน” พอคำพูดนี้ออกจากปากทอม ใบหน้าของชายอ้วนก็ซีดลงทันตา ..แต่ทำยังไงได้ .. เขายังต้องเอาตัวรอดให้ได้อยู่ดี
“ส่วนเรื่องนั้น...”
“ไม่ต้อง .. ข้าต้องการแผนรัดกุมมากกว่านี้ อย่าได้ปริปากไป ..” หางหนอนปิดปากลงก้มหน้าไม่พูดต่อ .. เป็นอย่างคาดว่า.. แม้จะเป็นคนเดียวกัน แต่กลับไม่เหมือนกัน แต่บางอย่างยังคงเหมือนเดิม
“เรื่องนี้ข้าคงไม่ต้องย้ำเจ้านะ หางหนอน .... หวังว่าเจ้าคงไม่..” ดวงตาสีเลือดที่ถึงไม่สว่างตอนนี้ แต่กลับฝังลึกราวกับจะกลืนกินอีกฝ่ายเข้ามาจนไม่เหลือ ร่างของปีเตอร์สั่นอย่างอดไม่ได้ เข้าใจถึงความหมายที่ทอมอยากจะบอกดี
“ไม่ๆ ข้าไม่ทรยศนายท่านแน่นอน ..” แรงกดดันหายไปเล็กน้อยพอให้หายใจหายคอ หางหนอนยังเป็นสายลับสองหน้า นกสองหัวที่ดี .. ตอนนี้ใครทำให้มันรอดได้ มันคงไปทั้งหมด ..
แต่เขาไม่ปล่อยพวกทรยศไว้อยู่ดี … แต่ตอนนี้หางหนอนยังมีประโยชน์เกินกว่าจะกำจัดทิ้ง และคงไม่ดีต่อตัวเขาที่อยู่ภายในบ้านริดเดิ้ล ..
“ดี” เพียงสั้นๆ แต่เพียงพอแล้ว .. หางหนอนกลับไปดูแลร่างหลักเขาที่ยังคงหาวิธีจัดการไม่ได้ .. ต่อให้เขาเป็นเพียงร่างฮอร์ครักซ์ แต่เห็นสภาพไร้เหตุไร้ผลของตัวเอง เขาก็ทนไม่ได้เหมือนกัน
แต่การที่จะคืนสติสัมปชัญญะให้กับบุคคลที่ไม่คิดยินยอมคืนสติให้ตัวเองแบบนี้ .. ถึงพลังเขาจะมากกว่า แต่ก็เป็นได้เพียงแค่วัตถุเวทยมนต์ ร่างนี้ก็เป็นเพียงกายหยาบกลวงๆเพื่อให้วิญญาณเขามีร่างจริงๆก็เท่านั้น
หรือเขาควรกำจัดตัวเอง? มันไม่ง่ายแบบนั้น..
ที่เขาทำได้ คือต้องคอยตะล่อมพวกไร้สมองพวกนั้นเสียหน่อย … อาจจะเพราะเขาเป็นแค่วิญญาณเท่านั้น ร่างหลักเขาดูจะระแวงแปลกๆ แต่ถึงจะระแวง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ..
หากเขาไม่ชักไยผ่านผู้เสพความตาย .. เขาก็คงทำอะไรไม่ได้ ..
เหมือนเขาหลอกตัวเองเพื่อตัวเองจะได้ไม่โดนตัวเองสงสัย …
เฮ้ออ ...
แฮรี่ ฉันจะรีบไปหาเธอ...
ปู่ขา ใจเย็นนะ จะจัดการตัวเองเพื่อรีบไปหาน้องไม่ได้นะ
ด้านปู่เขาเครียดกว่าเยอะค่ะ ทำอะไรยากมาก
ถามว่าจัดการตัวเอง ให้รวมกับตัวเองไม่ง่ายกว่าหรอ?
คำตอบคือ มันก็ได้นะ .. แต่คิดซะว่า
เวทมนตร์แค่มีตัวตนเฉยๆ มันต่อต้านร่างตัวเองไม่ได้
แบ่งวิญญาณก็จริง แต่ไอวิญญาณจริง มันคนละอย่าง
สำหรับความเห็นเรา มันมีแก่นแท้ของวิญญาณนั่นแหละ
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น