ตอนที่ 79 : Destinesia (79) นิยาม
Destinesia (79) นิยาม
ตะกี้เขาพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย ..
เขาจะไม่ชอบเซดริกเพราะไอบ้ามัลฟอยจะไม่ชอบเขาเนี่ยนะ!? ให้ตายสิ เขาเหมือนมีพ่อแม่สั่งห้าม ไม่ให้คบเพื่อนท่าทางแปลกๆที่ตอนนี้เป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแทนแล้ว
เขาใช้คำว่า กลับมาคิดกับตัวเอง หลายต่อหลายเรื่อง .. ทำไมเหมือนชีวิตที่แล้ว เขากลับไม่เคยได้พบเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดเช่นเมื่อวาน หรือหลายๆเรื่อง ..
ชอบงั้นหรอ ..
คำว่าชอบมีความหมายว่าอะไร …
เพียงเพราะเราสนุก หัวเราะ ไปกับอีกฝ่ายได้อย่างเต็มเสียง เป็นความรู้สึกที่อยากอยู่ใกล้กัน เพียงเพราะเราชอบบางอย่างในตัวเขางั้นหรอ? มันมีความหมายอะไรพิเศษมากไปกว่านั้นรึเปล่า..
พี่เขาเคยบอกว่า เวลาที่เราจะชอบใครสักคน มันไม่เคยมีเหตุมีผล .. อยู่ๆความรู้สึกก็เกิดขึ้นมาได้ยังไงก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ใช้สายตามองหาเขาไปทั่ว ไม่ว่าเมื่อไหร่ ตัวตนของเขาจะโดดเด่นในสายตาเราเสมอ แม้ท่ามกลางหมู่คนมากมาย..
สำหรับพี่เขาที่ดันได้คนปากมากเป็นแฟน .. เขาก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ ว่าหมอนั่นจะไม่โดดเด่นท่ามกลางคนอื่นๆได้ยังไง .. เหมือนกับตัวตนของใครหลายๆคน ที่โดดเด่นในสายตาเขาเหมือนมัลฟอย..
“ศาสตราจารย์สเนป! รอผมก่อน” แฮรี่ตะโกนไล่หลังร่างสูงที่กำลังเดินกลับหอใต้ดินของตัวเองไม่ผิดเป็นแน่ .. แม้เสียงของเขาจะไม่ดังมาก แต่เพียงพอให้คนรอบข้างได้ยิน
ร่างสูงเจ้าของชื่อหยุดกึก รอจนกระทั่งฝีเท้าเล็กๆหยุดลงที่ด้านหลังตัวเอง ก่อนจะหันไปเจอรอยยิ้มเพี้ยนๆของเด็กชายพอตเตอร์ที่ส่งมาให้ ..
สเนปเดินต่อสะบัดตัวหนี จนแฮรี่หน้าเหวอ วิ่งไล่ตามหลังอีกฝ่ายไปพลางส่งเสียงไล่หลังไม่หยุด
“ศาสตราจารย์รอผมก่อน ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ให้ผมไปขัดหม้อก็ได้อ่ะ!” เหมือนจะได้ผล สเนปหยุดฝีเท้าอีกครั้ง หันกลับมามองใบหน้าหวานของเด็กชายที่กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่เคยจะมีเรื่องดีดีมาเล่าให้เขาฟังหรอก
“งั้นก็เดินตามมาเงียบๆ เธอจะพูดเสียงดังเรียกร้องความสนใจคนอื่นเขาไปทั่ว พอตเตอร์” แฮรี่เปื้อนยิ้มแม้จะเป็นจริงอย่างที่อีกฝ่ายบอกก็ตาม .. แฮรี่ยื่นมือออกไปข้างหน้า ต่อให้สเนปไม่ถาม แต่ก็เจอมาจนเข้าใจแล้ว
“ผมช่วยถือฮะ”
“.....” สเนปไม่ปฏิเสธคนช่วยถือของ และแฮรี่ก็ไม่รอคำอนุญาติ เอื้อมมือไปคว้าหนังสือจำนวนหนึ่งจากอีกฝ่ายขึ้นมือแห้งๆของตัวเอง พลางเดินไปคู่กับอีกฝ่าย
เพียงแค่หนังสือไม่กี่เล่ม .. แต่สำหรับแฮรี่ที่จดจำวันที่เขารู้สึกโวงเวง เพราะไม่ได้กลับมาฮอกวอตส์อีก .. มันเหมือนความรู้สึกเคยชินที่เขาจะทำเมื่อพบอีกฝ่าย..
ต่อให้เซเวอร์รัสจะต่อว่าหรือถากถางเขาว่าทำตัวไม่เข้าเรื่อง หาเรื่องเข้าตัวเองบ้างแหละ แต่เขาเข้าใจว่า สเนปอยากไล่เขาให้กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองมากกว่า .. อะไรที่เกินกำลังเขา อีกฝ่ายไม่มีวันปล่อยให้เขาทำด้วยตัวเอง ..
มันเป็นสถานการณ์ง่ายๆ .. พวกเขาเดินผ่านทางเดินเข้าหอใต้ดินอย่างเงียบเฉียบ .. แฮรี่ไม่เอ่ยเรื่องราว เซเวอร์รัสก็ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากทำลายความเงียบตรงหน้า ..
พวกเขาเรียบง่ายเหมือนคนที่อยู่กันมาหลายปี .. และสำหรับแฮรี่ก็หลายปีจริงๆ ..
เขาลอบมองใบหน้าที่แข็งทื่อของอีกฝ่าย มันยังคงเหมือนเดิมในความทรงจำของเขา .. หลายๆความทรงจำที่แปลกไป แต่อีกฝ่ายก็ยังคงเหมือนเดิม.. แทบไม่แปรเปลี่ยนไปเลย ..
เขาไม่รู้ความรู้สึกอีกฝ่าย .. อีกฝ่ายไม่เคยบอก และเขาก็ไม่เคยถาม ..
ทุกการกระทำแสนเรียบง่ายและวนลูปของอีกฝ่าย กลับไม่ได้ทำให้เขาเบื่อ .. สนิทจนไม่รู้เรียกว่าสนิทกันถึงขั้นไหน .. แต่จะห่าง ก็ห่างราวกับมีช่องว่างบางอย่างที่เขาก้าวข้ามไปไม่ได้ .. แต่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่กล้าที่จะก้าวข้ามมา..
… เขาใกล้ .. จนใกล้แค่ไหนเขาก็ไม่รู้ ..
นึกถึงใบหน้าของอีกฝ่ายที่ใกล้จนได้กลิ่นสมุนไพรประจำลอยแตะจมูก .. มือร้อนที่เหมือนจะจดจำได้ทุกครั้งที่แตะที่ใบหน้าเขาอย่างแผ่วเบา .. มันร้อนรุ่มแต่กลับไม่กล้าที่จะปัดอีกฝ่ายออก .
แปลก .. ตกใจ ..เขาอธิบายไม่ถูก..
เขา..ไม่ได้เกลียด ไม่ได้รู้สึกแย่ด้วยซ้ำไป ..ไม่สิ .. เขาห้ามแต่เขาไม่ปฏิเสธ .. ราวกับบางอย่างในจิตใจของเขามันโลดแล่นแทบจะหลุดออกมาเต้นด้านนอก .. และเขารู้ว่าอีกฝ่ายรับรู้ได้..
มันทำให้เขารู้สึกดี .. แต่ก็กลัวในเวลาเดียวกัน …
เขากลัวว่าจะรู้สึกดีไปมากกว่านี้ จนมันเป็นความฝันอีก…
ไม่เหมือนที่รู้สึกกับพ่อทูนหัว … ไม่เหมือนที่รู้สึกกับเฟร็ดหรือจอร์จ .ต่อให้พวกเขาจะแกล้งแค่ไหน เขาก็ยังยิ้มยินดีและหัวเราะตอบอีกฝ่ายได้ …
แต่กับเขา…
เฮอร์ไมโอนี่เคยบอกว่า คำว่าชอบ มันหมายถึง รสนิยมตรงกัน นิสัยไปด้วยกันได้ เข้าใจพูดคุยกันถูกคอ .. แต่มันใช้ได้ทั้งกับความรู้สึกที่ชอบเพื่อน ชอบรุ่นพี่รุ่นน้อง มีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้เพื่อน ..
งั้นสำหรับเขา ..
มันอาจไม่ใช่แบบนั้นเลยด้วยซ้ำ…
นิยายคำว่าชอบของเขามันหมายถึงอะไรกันนะ ...
“ผมชอบคุณจัง” เพราะคุณคือคนสำคัญ ที่ผมไม่อยากปล่อยมือ..
และในทันที ..สเนปชักสายตาคมกริบตวัดมองเด็กชายที่ทำหน้าตาระรื่นทั้งที่เพิ่งเอ่ยคำพูดหน้าตายได้เต็มปาก .. ต่อให้เล่นอะไร มันก็ควรมีขอบเขตกันสักหน่อย ไม่ใช่พูดไปเรื่อยแบบนี้..
“อย่าเอาแต่พูดเล่น.. ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ” เซเวอร์รัสชักเสียงแข็งใส่ เขาไม่เห็นใบหน้าที่เบือนหนีของร่างสูง และคำพูดตัดอารมณ์เขา ก็ไม่ทำให้แฮรี่หดหู่แต่อย่างใด
รอยยิ้มหวานยังคงอยู่บนใบหน้าของแฮรี่ เป็นความกล้าครั้งหนึ่งเลยที่เขาจะกล้าพูดคำๆหนึ่งออกไปตรงๆเสียที .. มันทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกเซดริกสักที ..ว่าการที่จะเอ่ยคำสารภาพแบบนั้น ยิ่งหลังจากนั้นต้องกลืนคำพูดตัวเองลงไป ไม่บีบบังคับให้เขาพูดอีก ..
เซดริกต้องรู้สึกยังไงกันนะ ..
“ผมชอบคุณจริงๆนะ เซเวอร์รัส” แม้น้ำเสียงจะทีเล่นทีจริง แต่ใบหูขาวๆของเด็กชายก็แดงแจ๋ขึ้นไม่อาจปิดบัง ร่างสูงหรี่ตาพยายามค้นหาความหมายและความจริงในคำพูด แต่ก็มีเพียงใบหน้าสดใสเช่นเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ..
“คุณมีงานต้องทำไม่ใช่หรอฮะ รีบไปสิ . เดี๋ยวคุณก็อดหลับอดนอนทำงานโต้รุ่งอีกแน่เลย” ไม่ทันได้พูดอะไร ร่างเล็กก็เดินนำหน้าเพื่อก้าวเข้าห้องของเขาเอง ..
ต่อให้จะจริงจังแค่ไหน หรือเล่นแค่ไหน …
“ดูตัวเองซะบ้าง ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่เหมือนเธอที่เวลานอนไม่ยอมนอน ..”
สเนปก็พร้อมจะปล่อยผ่าน…
“โธ่ ตอนนั้นมันมีเหตุผลนะฮะ . ช่วงนี้ผมเป็นเด็กดี นอนเร็วตื่นตรงเวลา กินข้าวครบสามมื้อเลยนะ ” แฮรี่ชูสามนิ้วเป็นหลักฐานที่ขาดความน่าเชื่อถือน่าที่สุด พลางจัดเก็บหนังสือของอีกฝ่ายให้เข้าที่เข้าทางอย่างรู้ดี
“ฉันจะดูว่าเธอจะเก่งอย่างที่ปากพูดไปได้กี่วัน”
ทุกอย่างราวกับปกติ ต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องทำ สเนปนั่งลงกับโต๊ะทำงานคว้างานมาทำไม่พูดอะไรถึงผู้บุกรุกภายในห้อง ..
แฮรี่ที่ถึงสารภาพบางอย่างออกไปโต้งๆ ก็เหมือนได้พูดออกไปแล้ว
เขารู้ว่าเซเวอร์รัสรับรู้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว …
“หลายวันแล้วเถอะฮะ ฮึ..”
“หึ..”
คนเขียนก็งง คนอ่านก็ต้อง งง55555
ต้องเข้าใจว่าน้องเขาเลยความรักวัยเรียนไปแล้ว
คือความเป็นผู้ใหญ่ กับความเป็นเด็กมันต่างกัน
บางทีมันแบ่งคำว่าชอบกับแค่ถูกคอไม่ถูกหรอก
คือแบบ สนิทกันมาขนาดนี้แล้ว เราควรเรียกว่าอะไร?
กับป๋ามันเป็นความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุด
ไม่ใช่รุ่นพี่ ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่พ่อ
พอมีใครให้เปรียบเทียบ น้องเขาก็ต้องคิด
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ป๋ามาแรงแซงทุกคนจริงๆ
เขินมากกกกกก แงงง T////T บิดตัวไปบิดตัวมาประหนึ่งโดนน้ำร้อนลวก แม้จะงงที่อยู่ๆแฮร์รี่ก็บอกว่าชอบ แต่ตอนนี้คืออิจเสนปที่น้องบอกชอบมากค่ะ ถึงอย่างงั้นเราก็จะรอเรือลำอื่นอย่างใจจดใจจ่อค่ะ อิ_อิ