คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #78 : Destinesia (78) เพื่อนคนสำคัญ
Destinesia (78) เพื่อนคนสำคัญ
เขาก็ไม่มั่นใจความรู้สึกที่เซดริกอยากจะบอก ..
พอเหตุการณ์สารภาพรักอย่างกระทันหันแบบที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวจบลง แม้เขาอยากจะปฏิเสธความรู้สึกอีกฝ่าย แต่เซดริกก็พอจะรู้ว่า เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับอีกฝ่ายมากไปกว่าแค่คำว่าเพื่อนหรือรุ่นพี่
“นายอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉันเลย .. ฉันยังไม่ต้องการคำตอบตอนนี้ ..”
“แต่ว่า..”
หมับ!
เซดริกจับไหล่เขาแน่นพลางมองเขาอย่างแน่นแน่เพื่อยืนยันคำพูดของตัวเองจนเขาก็ได้แต่ปิดปากเงียบลงที่อีกฝ่ายเข้าใกล้เขาในระยะประชิดแบบนี้… ความร้อนบางอย่างแผ่ซ่านผ่านไหล่เขามาอย่างน่าประหลาด ทำใหเ้ขาเผลอเกร็งตัวแทบกลั้นหายใจ ..
“ตอนนี้นายก็ยังไม่มีใครไม่ใช่หรอ? ที่จริง เราก็เพิ่งรู้จักกันไม่นาน ฉันเลยอยากให้เราทำความรู้จักกันมากขึ้น และอยากให้นายรับรู้ความรู้สึกของฉันไว้ด้วย . เพราะงั้นถือว่าให้โอกาสฉันหน่อยได้มั้ย?” และพอพูดมาถึงตรงนี้ ต่อให้เขาอยากปฏิเสธเขาก็ทำไม่ได้ ..
“ฉันไม่รับปากนะ เซดริก .. ” เซดริกยิ้มตามแม้จะเป็นเพียงความหวังเล็กน้อยที่เขามอบให้ .. ซึ่งเขากลับรู้สึกผิดมากกว่าเดิมเสียอีก ..เซดริกปล่อยมือออกจากไหล่เขาราวกับโล่งอกและไม่อยู่รั้งตัวเขาต่อ คงให้ระยะห่างและเวลาเขาเล็กน้อยในการปรับตัว แต่เขาเชื่อว่า เซดริกไม่หยุดแค่นี้แน่นอน
เขาก็เริ่มหันกลับมาถามตัวเอง .. ความรักในแบบคู่รักมันคืออะไรกัน…
มันจะต้องรู้สึกแบบไหน เป็นยังไง ..
มัน..แน่นอนว่า เป็นครั้งแรกทั้งชีวิต ที่มีใครมาสารภาพรักกับเขาแบบนี้ ..ไม่เหมือนกับตอนที่ซีเรียสบอกรักเขาได้เต็มปากและกอดหมับอุ้มเขาไปมาลอยละลิ่ว .. ต่อให้พ่อทูนหัวเขาจะเอาหนวดเอาเคราตัวเองถูไปมากับหน้าเขาแค่ไหน เขาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกประหลาดอย่างเมื่อกี้
เขาถูไหล่ตัวเองที่เหมือนยังมีบางอย่างเกาะกุมอยู่ … มันอุ่นวาบและน่าใจหาย ความรู้สึกที่ราวกับอากาศมันอัดอั้นอยู่ในอกนี่ มันคืออะไรกันนะ .. มันเรียกว่ารักรึเปล่า หรือเขาแค่รู้สึกผิดเท่านั้น …
“พอตเตอร์!!!” เขาสะดุ้งเฮือกจากเสียงตะโกนทางด้านหลัง เสียงฝีเท้าตุบๆย่ำเข้ามาหาเขาอย่างไม่รอช้า .. เป็นหัวสีสว่างแสบตาที่เขาเห็นเป็นอันดับแรก กับใบหน้ามืดมนราวกับทะเลาะกับใครมา และกำลังจะมาลงทุกอย่างที่เขาซะงั้น
“ไง มัลฟอย?”
“ไง?! นี่นายละเมอเพ้ออะไรบ้าๆอยู่รึไงกัน ฉันเห็นนายกำลังเอาหน้าโขกเสาอยู่แล้ว ทำอะไรโง่ๆ” เดรโกใส่อารมณ์กับแฮรี่ในทันทีด้วยความหงุดหงิดที่ยังหาสาเหตุไม่ได้ และแฮรี่ก็ไม่คิดจะถามเพื่อกระตุ้นอารมณ์โกรธของเดรโกแน่นอน
พอเห็นใบหน้าเอ๋อๆมึนๆของเด็กชายตรงหน้า ทำเอาเดรโกหัวเสียไม่น้อย .. ไอบ้านี่กำลังคิดถึงเรื่องของไอแบดเจอร์ดื้อด้านอยู่ได้ เหอะ! แล้วที่น่าหงุดหงิดยิ่งกว่า เพราะไอคนตรงหน้าเขาเนี่ยแหละ
“แค่มีเรื่องอะไรให้คิดนิดหน่อย .. ”
“คิดเรื่องของไปหมอนั่นรึไง เหอะ! นายมีดีอะไรกัน ถึงทำให้คนอื่นเขาสนใจไปทั่ว ฉันบอกให้เลิกทำตัวเรียกร้องความสนใจชาวบ้าน พอตเตอร์” เขาว่าเขาจะมีปัญหากับหมอนี่เนี่ยแหละ! หนึ่งประโยคก็ด่า สองประโยคก็ด่า ..ไม่พาลสักเรื่องจะตายมั้ยเนี่ย
“ฉันไม่มีเวลามาทะเลาะกับนายนะ ถ้าจะชวนทะเลาะก็กลับไปเลย ฉันไม่อยากคุยกับนาย..”
“ทำไม! เพราะฉันไม่ได้พูดดีดีแบบดิกกอรี่รึไง นายถึงรับความจริงจากฉันไม่ได้” ใบหน้าขุ่นเคืองไร้สาเหตุของเดรโกทำเอาแฮรี่เลิกคิ้วกลอกตา เอาแต่ย้ำเรื่องนี้อยู่ได้ ..
“เซดริกไม่เกี่ยวอะไรสักหน่อย ถ้านายยังเป็นแบบนี้ ฉันไม่คุยด้วย ..ฉันจะกลับล่ะ”
หมับ! “ไม่! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง ฉันเป็นแบบนี้แล้วจะทำไม!?”
“มัลฟอย! เป็นบ้าอะ-..” เขาเงียบลงพยายามสะบัดมือของอีกฝ่ายที่จับเขาอยู่ พอเห็นคนเริ่มเดินผ่านมาเจอพวกเขา ก็เลยทำให้เขาเงียบปาก และเดรโกก็เห็น แต่กลับไม่ยอมปล่อยมือ พลางลากอีกฝ่ายไปตามทางโดยไม่ขอความเห็นใดใดทั้งสิ้น
แฮรี่หน้าเหวอ มืออีกฝ่ายแข็งอย่างกับคีมเหล็ก ไม่แน่ใจว่าเขาขาดสารอาหารจริงๆอย่างที่อีกฝ่ายว่า หรืออีกฝ่ายแรงเยอะกว่ากันแน่
ตึง!
เดรโกลากเขาเข้ามาในห้องใกล้ๆห้องหนึ่งที่ไม่ถูกใช้งาน เขาเบ้ปากให้กับข้อมือที่เป็นอิสระ รู้สึกปวดจนต้องลูบไปมา .. ให้ตายเถอะ รุนแรงชะมัด ..
“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย มัลฟอย? รอนทำอะไรให้นายอีกรึไงกัน หรือเซดร-... ”
“อย่าพูดชื่อมันให้ฉันได้ยินนะ! พอตเตอร์ ฮึยยย...เพราะนายนั่นแหละ พอตเตอร์งี่เง่า! ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงหงุดหงิดแบบนี้นะ” อีกฝ่ายขยี้หัวสีสว่างของตัวเองไปมาจนเขาไปแต่หรี่ตามอง ต่อให้ไม่พูด หมอนี่ก็ทำตัวผิดปกติจริงๆนั่นแหละ …
เขายังไม่ทันพูดจบประโยค .. หรือว่าหมอนี่จะไม่ชอบเซดริกงั้นหรอ? ก็แหงละ คู่แข่งควิดดิชเชียวนะ แม้ว่าปีนี้จะไม่ต้องแข่งกันแล้วก็ตาม..
“เพราะพวกนายเอาแต่พลอดรักกันกลางวันแสกๆ เห็นแล้วอยากจะอ้วกเป็นบ้า ”
“นายแอบฟังหรอ?” เขาอุทานตกใจจนคนเผลอหลุดปากชะงักหยุดหงุดหงิดได้ชั่วคราว แต่ไม่นานก็กลับมาทำสายตาโกรธเคือง ทั้งที่คนที่โกรธควรเป็นเขา อีกฝ่ายมาแอบฟังเขาคุยเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกันเล่า
“นายนี่สอดรู้สอดเห็นไม่เปลี่ยนนะ มัลฟอย .. ”
“ฉันเปล่า! ใครให้พวกนายคุยกันตรงทางเดินที่คนเดินไปมา แถมไอบ้านั่นก็พูดซะเสียงดังอีก .. ถ้าฉันเดินต่อ มันก็คือเสียมารยาทไม่ใช่รึไงกัน” เป็นคำแก้ตัวที่พอใช้ได้ แต่หยุดเพื่อแอบฟังต่อ มันก็ไม่มีมารยาทเหมือนกันนั่นแหละ
“แต่นายก็ไม่ควรจะหยุดฟังสักหน่อย” ทางเดินอื่นก็มีเยอะแยะ ทำไมไม่หลบเลี่ยงไป แต่ถ้าคำนึงจากนิสัยเอาแน่เอานอนของอีกฝ่ายไม่ได้ล่ะก็...
“ก็แล้วทำไมฉันต้องหลบ? .เป็นพวกนายที่ขวางทางเดินฉันเองแท้ๆ เหอะ! พวกนายทำฉันเสียเวลาเปล่า ”
“สรุปนายหงุดหงิดเพราะเรื่องแค่เนี่ย?”
“เออ!” คงเป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผลกับนิสัยของเดรโกสุดๆ และแฮรี่ก็เชื่อที่อีกฝ่ายบอกด้วย
เดรโกเหลือบสายตามองเด็กชายจอมซื่อบื่อที่ดูจะเชื่อที่เขาหงุดหงิดซะเต็มประดา อดไม่ได้ที่จะถามคำถามเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้ต่อ ไหนๆเขาก็เผยตัวว่าได้ยินเรื่องเมื่อกี้แล้ว เขาก็จะถามให้มันชัดๆไปเลย
“นายชอบไอหมอนั่น?” เดรโกเอ่ยเสียงแข็งกระด่าง ราวกับอีกฝ่ายเป็นแค่ธาตุอากาศ
แฮรี่ขมวดคิ้วลงทันที พลางถอนหายใจ .. ก็เรื่องนี้แหละที่เขาคิดอยู่จนเกือบเดินชนเสาอย่างที่อีกฝ่ายบอก .. และเขาก็ยังเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
“ฉันไม่รู้ว่าฉันจะชอบเขาในแบบที่เขาอยากให้ฉันชอบรึเปล่าน่ะ..” แฮรี่พึมพำพลางยกมือเกาคางอย่างครุ่นคิด .. เป็นเดรโกเองที่ดูจะหน้าตึงจากคำตอบที่ไม่คาดหวังว่าจะได้ อะไรคือจะชอบมันห่ะ!?
“ทำไม? หรือนายชอบมัน ออ ใช่สิ เมื่อกี้ก็ปล่อยให้ไอบ้านั่นกอดเฉยๆด้วยซ้ำไป” เดรโกใส่ไฟกองใหญ่ ทำเอาแฮรี่ที่ถูกเข้าใจผิดไป แก้ตัวเป็นพัลวัน
“เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว นายมองผิด เขาแค่จับไหล่ฉันแค่นั้นเอง ฉันไม่ได้ชอบเขาแบบนั้นสักหน่อย..”
เอาจริงๆว่า ที่เขารู้สึกแปลกๆ เพราะเขาอาจจะไม่ชอบก็ได้มั้ง.. ก็ … ไม่เหมือนที่เดรโกกับเซเวอร์รัสทำ อย่างน้อยเขาผ่อนคลายมากกว่าที่จะเกร็งซะอีก..
อะไรที่มันรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ มันก็ไม่ใช่เรื่องดีใช่มั้ยละ .. คงเพราะเขากับอีกฝ่ายไม่ได้สนิทกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน อยู่ๆ เข้าใกล้เกินกว่าที่เขาคิด เป็นใครก็ต้องเกร็งกันบ้างนั่นแหละ ..
“หึ ก็แล้วทำไมไม่บอกปัดไปซะเลย .. ” ก็เขาก็บอกอ้อมๆแล้วว่าไม่ได้รู้สึกมากไปกว่าเพื่อน อีกฝ่ายก็ยังขอยื้อเวลาต่อ เขาก็ปฏิเสธไม่ได้หรอก ..
เฮ้ออ เพราะเขาไม่เด็ดขาดมากพอจริงๆ
พอแฮรี่เงียบตกอยู่ในความคิดตัวเอง ก็เป็นเดรโกที่ต้องดึงสติอีกฝ่ายกลับมา ไม่ให้ไปจบกับความคิดเรื่องเมื่อกี้เยอะ .. “ในเมื่อฉันไม่ชอบมัน. นายก็ต้องไม่ชอบ!” ห้าม ชอบ! ไอพอตเตอร์งี่เง่า! ถ้าแฮรี่ยังลังเล ก็แปลว่ามีโอกาสที่แฮรี่จะชอบมัน .. และเขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น...
“แบบนี้ก็ได้หรอ?! ที่จริงฉันปฏิเสธความจริงใจของเขาไม่ลงมากกว่า เฮ้อออ .. เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะ-...” ไม่ทันพูดจบประโยค เสียงหยิ่งๆตรงหน้าก็ขัดเขาอีกแล้ว
“จะดีไม่ดี ฉันไม่ชอบ ห้ามนายชอบมันเลยนะ!” พอเสียงโวยวายเอาแต่ใจของอีกฝ่ายเริ่มกลับมา แฮรี่ก็ได้แต่กลอกตาไปมา เรื่องแบบนี้มันบังคับกันได้ด้วยรึไง
แต่เดรโกก็ไม่หัวร้อนเกินไปจนจับใจความคำพูดร่างเล็กตรงหน้าไม่ออก .. มันเป็นเพราะความเกรงใจเพี้ยนของหมอนี่มากกว่า เลยเปิดโอกาสให้มันเข้าหาได้ ..
“เรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ด้วยหรอ?”แฮรี่แสร้งถาม ด้วยความดื้อเงียบของแฮรี่ ต่อให้รับปากยังไง แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่เป็นอย่างปากว่าอยู่แล้ว
“ฉันอยากห้าม นายมีปัญหา?”
แฮรี่หัวเราะในลำคอให้กับความเอาแต่ใจแปลกๆของเดรโก .. น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกสบายใจที่อีกฝ่ายยัดเยียดความคิดแบบนี้มาให้ ..
กี่ครั้งแล้วนะ ที่บางทีเป็นเขาเอง ที่ต้องการคำพูดบางอย่าง เพื่อตอกย้ำและนำทางความคิดเขาซะได้ .. ไม่ว่าจะคำพูดของเดรโก หรือการกระทำของเซเวอร์รัสที่แปลกๆก็ตาม..
เพื่อมาเสริมความต้องการของตัวเองให้มีมากขึ้น...
“ฉันบอกไปแล้ว ว่าฉันไม่รับปาก .. แต่เอาเถอะ .. ฉันไม่ชอบเขาไปมากกว่านี้หรอก”
“แน่ใจ? ฉันไม่คิดว่านายจะยอมง่ายๆขนาดนี้ ” ทีเรื่องแบบนี้กลับพูดง่ายผิดหูผิดตา มันดูไม่น่าเชื่อถือยังไงไม่รู้..
“ฮ่ะๆ ไม่เอาหรอก .. ก็แค่..”
“?” ก็แค่อะไร แล้วไม่ต้องมาทำหน้าตาพิลึกๆ ยิ้มอย่างกับคนบ้าเลยน่ะ ไม่ได้ทำให้นายดูน่ารักขึ้นเลย …
และมันก็ไม่ได้น่ารักจริงๆ เพราะดวงตาคู่สวยใสของแฮรี่เปล่งประกายแวววับราวกับลูกแก้วสีใส กำลังจ้องมองมาที่เขา เพื่อจะเอ่ยอะไรบางอย่างแปลกๆเป็นแน่...
“ก็แค่ ..ฉันไม่อยากให้คนแถวนี้หงุดหงิดไม่มากกว่านี้สักหน่อย หึหึ .. ในเมื่อเพื่อนคนสำคัญของฉันไม่ชอบเขา งั้นฉันก็จะไม่ชอบเขาเหมือนกัน .. ดีมะ?” พลางยิ้มหวานให้เดรโกจนน่าหมั่นไส้ .. เสียงที่เอ่ยออกมาก็น่าหมั่นไส้เป็นบ้า จนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกมัน แฮรี่ร้องโอยครวญไปตามแรงของอีกฝ่าย
“โอ๊ยๆ เจ็บนะ มัลฟอย! นายดึงแก้มฉันอีกแล้ว .. ไม่เข้าใจจริงๆ” ก็ไม่ต้องเข้าใจต่อไปนั่นแหละ
เดรโกยิ้มมุมปากมองคนตรงหน้าที่แสร้งกุมแก้มตัวเองเสียเต็มประดาจนน่าหมั่นไส้ เขาจัดการไล่เด็กไม่รู้จักโตช่างแกล้งกลับหอพักตัวเองไป ..
หึ …ขอให้จริงอย่างที่พูดเถอะ แฮรี่… ไม่งั้นล่ะ น่าดู
และเขาไม่หยุดแค่เพื่อนแน่..
น้องเขาก็แค่อยากได้คำพูดบางอย่างมาพูดห้าม
บางทีมันก็มีช่วงที่แบบว่า ใครก็ได้ห้ามเราทีเถอะ
มันเกิดความรู้สึกผิดเวลาเราโดนคาดหวังอย่างที่เราไม่ต้องการ
ลองคิดดูว่า เพื่อนคนหนึ่งก็บอก เอาสิ เอาเลย ลุย
แต่คือ เราไม่อยากอะ มันเหมือนมีบางอย่างมาห้ามเราไว้
ก็เลยต้องฝืนใจทำมันไป .. แต่น้องยังคิดแน่
แต่คิดยังไง ต้องไปรอดู..
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น