ตอนที่ 78 : Destinesia (78) เพื่อนคนสำคัญ
Destinesia (78) เพื่อนคนสำคัญ
เขาก็ไม่มั่นใจความรู้สึกที่เซดริกอยากจะบอก ..
พอเหตุการณ์สารภาพรักอย่างกระทันหันแบบที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวจบลง แม้เขาอยากจะปฏิเสธความรู้สึกอีกฝ่าย แต่เซดริกก็พอจะรู้ว่า เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับอีกฝ่ายมากไปกว่าแค่คำว่าเพื่อนหรือรุ่นพี่
“นายอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉันเลย .. ฉันยังไม่ต้องการคำตอบตอนนี้ ..”
“แต่ว่า..”
หมับ!
เซดริกจับไหล่เขาแน่นพลางมองเขาอย่างแน่นแน่เพื่อยืนยันคำพูดของตัวเองจนเขาก็ได้แต่ปิดปากเงียบลงที่อีกฝ่ายเข้าใกล้เขาในระยะประชิดแบบนี้… ความร้อนบางอย่างแผ่ซ่านผ่านไหล่เขามาอย่างน่าประหลาด ทำใหเ้ขาเผลอเกร็งตัวแทบกลั้นหายใจ ..
“ตอนนี้นายก็ยังไม่มีใครไม่ใช่หรอ? ที่จริง เราก็เพิ่งรู้จักกันไม่นาน ฉันเลยอยากให้เราทำความรู้จักกันมากขึ้น และอยากให้นายรับรู้ความรู้สึกของฉันไว้ด้วย . เพราะงั้นถือว่าให้โอกาสฉันหน่อยได้มั้ย?” และพอพูดมาถึงตรงนี้ ต่อให้เขาอยากปฏิเสธเขาก็ทำไม่ได้ ..
“ฉันไม่รับปากนะ เซดริก .. ” เซดริกยิ้มตามแม้จะเป็นเพียงความหวังเล็กน้อยที่เขามอบให้ .. ซึ่งเขากลับรู้สึกผิดมากกว่าเดิมเสียอีก ..เซดริกปล่อยมือออกจากไหล่เขาราวกับโล่งอกและไม่อยู่รั้งตัวเขาต่อ คงให้ระยะห่างและเวลาเขาเล็กน้อยในการปรับตัว แต่เขาเชื่อว่า เซดริกไม่หยุดแค่นี้แน่นอน
เขาก็เริ่มหันกลับมาถามตัวเอง .. ความรักในแบบคู่รักมันคืออะไรกัน…
มันจะต้องรู้สึกแบบไหน เป็นยังไง ..
มัน..แน่นอนว่า เป็นครั้งแรกทั้งชีวิต ที่มีใครมาสารภาพรักกับเขาแบบนี้ ..ไม่เหมือนกับตอนที่ซีเรียสบอกรักเขาได้เต็มปากและกอดหมับอุ้มเขาไปมาลอยละลิ่ว .. ต่อให้พ่อทูนหัวเขาจะเอาหนวดเอาเคราตัวเองถูไปมากับหน้าเขาแค่ไหน เขาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกประหลาดอย่างเมื่อกี้
เขาถูไหล่ตัวเองที่เหมือนยังมีบางอย่างเกาะกุมอยู่ … มันอุ่นวาบและน่าใจหาย ความรู้สึกที่ราวกับอากาศมันอัดอั้นอยู่ในอกนี่ มันคืออะไรกันนะ .. มันเรียกว่ารักรึเปล่า หรือเขาแค่รู้สึกผิดเท่านั้น …
“พอตเตอร์!!!” เขาสะดุ้งเฮือกจากเสียงตะโกนทางด้านหลัง เสียงฝีเท้าตุบๆย่ำเข้ามาหาเขาอย่างไม่รอช้า .. เป็นหัวสีสว่างแสบตาที่เขาเห็นเป็นอันดับแรก กับใบหน้ามืดมนราวกับทะเลาะกับใครมา และกำลังจะมาลงทุกอย่างที่เขาซะงั้น
“ไง มัลฟอย?”
“ไง?! นี่นายละเมอเพ้ออะไรบ้าๆอยู่รึไงกัน ฉันเห็นนายกำลังเอาหน้าโขกเสาอยู่แล้ว ทำอะไรโง่ๆ” เดรโกใส่อารมณ์กับแฮรี่ในทันทีด้วยความหงุดหงิดที่ยังหาสาเหตุไม่ได้ และแฮรี่ก็ไม่คิดจะถามเพื่อกระตุ้นอารมณ์โกรธของเดรโกแน่นอน
พอเห็นใบหน้าเอ๋อๆมึนๆของเด็กชายตรงหน้า ทำเอาเดรโกหัวเสียไม่น้อย .. ไอบ้านี่กำลังคิดถึงเรื่องของไอแบดเจอร์ดื้อด้านอยู่ได้ เหอะ! แล้วที่น่าหงุดหงิดยิ่งกว่า เพราะไอคนตรงหน้าเขาเนี่ยแหละ
“แค่มีเรื่องอะไรให้คิดนิดหน่อย .. ”
“คิดเรื่องของไปหมอนั่นรึไง เหอะ! นายมีดีอะไรกัน ถึงทำให้คนอื่นเขาสนใจไปทั่ว ฉันบอกให้เลิกทำตัวเรียกร้องความสนใจชาวบ้าน พอตเตอร์” เขาว่าเขาจะมีปัญหากับหมอนี่เนี่ยแหละ! หนึ่งประโยคก็ด่า สองประโยคก็ด่า ..ไม่พาลสักเรื่องจะตายมั้ยเนี่ย
“ฉันไม่มีเวลามาทะเลาะกับนายนะ ถ้าจะชวนทะเลาะก็กลับไปเลย ฉันไม่อยากคุยกับนาย..”
“ทำไม! เพราะฉันไม่ได้พูดดีดีแบบดิกกอรี่รึไง นายถึงรับความจริงจากฉันไม่ได้” ใบหน้าขุ่นเคืองไร้สาเหตุของเดรโกทำเอาแฮรี่เลิกคิ้วกลอกตา เอาแต่ย้ำเรื่องนี้อยู่ได้ ..
“เซดริกไม่เกี่ยวอะไรสักหน่อย ถ้านายยังเป็นแบบนี้ ฉันไม่คุยด้วย ..ฉันจะกลับล่ะ”
หมับ! “ไม่! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง ฉันเป็นแบบนี้แล้วจะทำไม!?”
“มัลฟอย! เป็นบ้าอะ-..” เขาเงียบลงพยายามสะบัดมือของอีกฝ่ายที่จับเขาอยู่ พอเห็นคนเริ่มเดินผ่านมาเจอพวกเขา ก็เลยทำให้เขาเงียบปาก และเดรโกก็เห็น แต่กลับไม่ยอมปล่อยมือ พลางลากอีกฝ่ายไปตามทางโดยไม่ขอความเห็นใดใดทั้งสิ้น
แฮรี่หน้าเหวอ มืออีกฝ่ายแข็งอย่างกับคีมเหล็ก ไม่แน่ใจว่าเขาขาดสารอาหารจริงๆอย่างที่อีกฝ่ายว่า หรืออีกฝ่ายแรงเยอะกว่ากันแน่
ตึง!
เดรโกลากเขาเข้ามาในห้องใกล้ๆห้องหนึ่งที่ไม่ถูกใช้งาน เขาเบ้ปากให้กับข้อมือที่เป็นอิสระ รู้สึกปวดจนต้องลูบไปมา .. ให้ตายเถอะ รุนแรงชะมัด ..
“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย มัลฟอย? รอนทำอะไรให้นายอีกรึไงกัน หรือเซดร-... ”
“อย่าพูดชื่อมันให้ฉันได้ยินนะ! พอตเตอร์ ฮึยยย...เพราะนายนั่นแหละ พอตเตอร์งี่เง่า! ให้ตายเถอะ ทำไมฉันถึงหงุดหงิดแบบนี้นะ” อีกฝ่ายขยี้หัวสีสว่างของตัวเองไปมาจนเขาไปแต่หรี่ตามอง ต่อให้ไม่พูด หมอนี่ก็ทำตัวผิดปกติจริงๆนั่นแหละ …
เขายังไม่ทันพูดจบประโยค .. หรือว่าหมอนี่จะไม่ชอบเซดริกงั้นหรอ? ก็แหงละ คู่แข่งควิดดิชเชียวนะ แม้ว่าปีนี้จะไม่ต้องแข่งกันแล้วก็ตาม..
“เพราะพวกนายเอาแต่พลอดรักกันกลางวันแสกๆ เห็นแล้วอยากจะอ้วกเป็นบ้า ”
“นายแอบฟังหรอ?” เขาอุทานตกใจจนคนเผลอหลุดปากชะงักหยุดหงุดหงิดได้ชั่วคราว แต่ไม่นานก็กลับมาทำสายตาโกรธเคือง ทั้งที่คนที่โกรธควรเป็นเขา อีกฝ่ายมาแอบฟังเขาคุยเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกันเล่า
“นายนี่สอดรู้สอดเห็นไม่เปลี่ยนนะ มัลฟอย .. ”
“ฉันเปล่า! ใครให้พวกนายคุยกันตรงทางเดินที่คนเดินไปมา แถมไอบ้านั่นก็พูดซะเสียงดังอีก .. ถ้าฉันเดินต่อ มันก็คือเสียมารยาทไม่ใช่รึไงกัน” เป็นคำแก้ตัวที่พอใช้ได้ แต่หยุดเพื่อแอบฟังต่อ มันก็ไม่มีมารยาทเหมือนกันนั่นแหละ
“แต่นายก็ไม่ควรจะหยุดฟังสักหน่อย” ทางเดินอื่นก็มีเยอะแยะ ทำไมไม่หลบเลี่ยงไป แต่ถ้าคำนึงจากนิสัยเอาแน่เอานอนของอีกฝ่ายไม่ได้ล่ะก็...
“ก็แล้วทำไมฉันต้องหลบ? .เป็นพวกนายที่ขวางทางเดินฉันเองแท้ๆ เหอะ! พวกนายทำฉันเสียเวลาเปล่า ”
“สรุปนายหงุดหงิดเพราะเรื่องแค่เนี่ย?”
“เออ!” คงเป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผลกับนิสัยของเดรโกสุดๆ และแฮรี่ก็เชื่อที่อีกฝ่ายบอกด้วย
เดรโกเหลือบสายตามองเด็กชายจอมซื่อบื่อที่ดูจะเชื่อที่เขาหงุดหงิดซะเต็มประดา อดไม่ได้ที่จะถามคำถามเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้ต่อ ไหนๆเขาก็เผยตัวว่าได้ยินเรื่องเมื่อกี้แล้ว เขาก็จะถามให้มันชัดๆไปเลย
“นายชอบไอหมอนั่น?” เดรโกเอ่ยเสียงแข็งกระด่าง ราวกับอีกฝ่ายเป็นแค่ธาตุอากาศ
แฮรี่ขมวดคิ้วลงทันที พลางถอนหายใจ .. ก็เรื่องนี้แหละที่เขาคิดอยู่จนเกือบเดินชนเสาอย่างที่อีกฝ่ายบอก .. และเขาก็ยังเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
“ฉันไม่รู้ว่าฉันจะชอบเขาในแบบที่เขาอยากให้ฉันชอบรึเปล่าน่ะ..” แฮรี่พึมพำพลางยกมือเกาคางอย่างครุ่นคิด .. เป็นเดรโกเองที่ดูจะหน้าตึงจากคำตอบที่ไม่คาดหวังว่าจะได้ อะไรคือจะชอบมันห่ะ!?
“ทำไม? หรือนายชอบมัน ออ ใช่สิ เมื่อกี้ก็ปล่อยให้ไอบ้านั่นกอดเฉยๆด้วยซ้ำไป” เดรโกใส่ไฟกองใหญ่ ทำเอาแฮรี่ที่ถูกเข้าใจผิดไป แก้ตัวเป็นพัลวัน
“เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว นายมองผิด เขาแค่จับไหล่ฉันแค่นั้นเอง ฉันไม่ได้ชอบเขาแบบนั้นสักหน่อย..”
เอาจริงๆว่า ที่เขารู้สึกแปลกๆ เพราะเขาอาจจะไม่ชอบก็ได้มั้ง.. ก็ … ไม่เหมือนที่เดรโกกับเซเวอร์รัสทำ อย่างน้อยเขาผ่อนคลายมากกว่าที่จะเกร็งซะอีก..
อะไรที่มันรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ มันก็ไม่ใช่เรื่องดีใช่มั้ยละ .. คงเพราะเขากับอีกฝ่ายไม่ได้สนิทกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน อยู่ๆ เข้าใกล้เกินกว่าที่เขาคิด เป็นใครก็ต้องเกร็งกันบ้างนั่นแหละ ..
“หึ ก็แล้วทำไมไม่บอกปัดไปซะเลย .. ” ก็เขาก็บอกอ้อมๆแล้วว่าไม่ได้รู้สึกมากไปกว่าเพื่อน อีกฝ่ายก็ยังขอยื้อเวลาต่อ เขาก็ปฏิเสธไม่ได้หรอก ..
เฮ้ออ เพราะเขาไม่เด็ดขาดมากพอจริงๆ
พอแฮรี่เงียบตกอยู่ในความคิดตัวเอง ก็เป็นเดรโกที่ต้องดึงสติอีกฝ่ายกลับมา ไม่ให้ไปจบกับความคิดเรื่องเมื่อกี้เยอะ .. “ในเมื่อฉันไม่ชอบมัน. นายก็ต้องไม่ชอบ!” ห้าม ชอบ! ไอพอตเตอร์งี่เง่า! ถ้าแฮรี่ยังลังเล ก็แปลว่ามีโอกาสที่แฮรี่จะชอบมัน .. และเขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น...
“แบบนี้ก็ได้หรอ?! ที่จริงฉันปฏิเสธความจริงใจของเขาไม่ลงมากกว่า เฮ้อออ .. เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะ-...” ไม่ทันพูดจบประโยค เสียงหยิ่งๆตรงหน้าก็ขัดเขาอีกแล้ว
“จะดีไม่ดี ฉันไม่ชอบ ห้ามนายชอบมันเลยนะ!” พอเสียงโวยวายเอาแต่ใจของอีกฝ่ายเริ่มกลับมา แฮรี่ก็ได้แต่กลอกตาไปมา เรื่องแบบนี้มันบังคับกันได้ด้วยรึไง
แต่เดรโกก็ไม่หัวร้อนเกินไปจนจับใจความคำพูดร่างเล็กตรงหน้าไม่ออก .. มันเป็นเพราะความเกรงใจเพี้ยนของหมอนี่มากกว่า เลยเปิดโอกาสให้มันเข้าหาได้ ..
“เรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ด้วยหรอ?”แฮรี่แสร้งถาม ด้วยความดื้อเงียบของแฮรี่ ต่อให้รับปากยังไง แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่เป็นอย่างปากว่าอยู่แล้ว
“ฉันอยากห้าม นายมีปัญหา?”
แฮรี่หัวเราะในลำคอให้กับความเอาแต่ใจแปลกๆของเดรโก .. น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกสบายใจที่อีกฝ่ายยัดเยียดความคิดแบบนี้มาให้ ..
กี่ครั้งแล้วนะ ที่บางทีเป็นเขาเอง ที่ต้องการคำพูดบางอย่าง เพื่อตอกย้ำและนำทางความคิดเขาซะได้ .. ไม่ว่าจะคำพูดของเดรโก หรือการกระทำของเซเวอร์รัสที่แปลกๆก็ตาม..
เพื่อมาเสริมความต้องการของตัวเองให้มีมากขึ้น...
“ฉันบอกไปแล้ว ว่าฉันไม่รับปาก .. แต่เอาเถอะ .. ฉันไม่ชอบเขาไปมากกว่านี้หรอก”
“แน่ใจ? ฉันไม่คิดว่านายจะยอมง่ายๆขนาดนี้ ” ทีเรื่องแบบนี้กลับพูดง่ายผิดหูผิดตา มันดูไม่น่าเชื่อถือยังไงไม่รู้..
“ฮ่ะๆ ไม่เอาหรอก .. ก็แค่..”
“?” ก็แค่อะไร แล้วไม่ต้องมาทำหน้าตาพิลึกๆ ยิ้มอย่างกับคนบ้าเลยน่ะ ไม่ได้ทำให้นายดูน่ารักขึ้นเลย …
และมันก็ไม่ได้น่ารักจริงๆ เพราะดวงตาคู่สวยใสของแฮรี่เปล่งประกายแวววับราวกับลูกแก้วสีใส กำลังจ้องมองมาที่เขา เพื่อจะเอ่ยอะไรบางอย่างแปลกๆเป็นแน่...
“ก็แค่ ..ฉันไม่อยากให้คนแถวนี้หงุดหงิดไม่มากกว่านี้สักหน่อย หึหึ .. ในเมื่อเพื่อนคนสำคัญของฉันไม่ชอบเขา งั้นฉันก็จะไม่ชอบเขาเหมือนกัน .. ดีมะ?” พลางยิ้มหวานให้เดรโกจนน่าหมั่นไส้ .. เสียงที่เอ่ยออกมาก็น่าหมั่นไส้เป็นบ้า จนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกมัน แฮรี่ร้องโอยครวญไปตามแรงของอีกฝ่าย
“โอ๊ยๆ เจ็บนะ มัลฟอย! นายดึงแก้มฉันอีกแล้ว .. ไม่เข้าใจจริงๆ” ก็ไม่ต้องเข้าใจต่อไปนั่นแหละ
เดรโกยิ้มมุมปากมองคนตรงหน้าที่แสร้งกุมแก้มตัวเองเสียเต็มประดาจนน่าหมั่นไส้ เขาจัดการไล่เด็กไม่รู้จักโตช่างแกล้งกลับหอพักตัวเองไป ..
หึ …ขอให้จริงอย่างที่พูดเถอะ แฮรี่… ไม่งั้นล่ะ น่าดู
และเขาไม่หยุดแค่เพื่อนแน่..
น้องเขาก็แค่อยากได้คำพูดบางอย่างมาพูดห้าม
บางทีมันก็มีช่วงที่แบบว่า ใครก็ได้ห้ามเราทีเถอะ
มันเกิดความรู้สึกผิดเวลาเราโดนคาดหวังอย่างที่เราไม่ต้องการ
ลองคิดดูว่า เพื่อนคนหนึ่งก็บอก เอาสิ เอาเลย ลุย
แต่คือ เราไม่อยากอะ มันเหมือนมีบางอย่างมาห้ามเราไว้
ก็เลยต้องฝืนใจทำมันไป .. แต่น้องยังคิดแน่
แต่คิดยังไง ต้องไปรอดู..
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ประกาศศึกกันแล้ว
"ในเมื่อฉันไม่ชอบมันชอบมัน นายก็ต้องไม่ชอบ" อย่างนี้ก็ได้เหรอเดรโก แต่แฮร์รี่ลูก เดรโกไม่ได้คิดแค่เพื่อนนะลูกกก และจะไม่หยุดแค่เพื่อนด้วย ฮือออ เขินนนน -///-
ฟินนนนน
มอบโล่คนซึน2018ให้เดรก ^_^