คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : Destinesia (70) บิดเบือนความจริง
Destinesia (70) บิดเบือนความจริง
แฮรี่รับรู้สายตาที่ส่งมาได้อย่างง่ายดาย .. เพราะเขาเคยเห็นมันจนจำได้ขึ้นใจแล้ว …
มาตอนนี้มันก็ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย .. เขารู้ว่าสเนปเป็นคนจริงจังกับเรื่องงานมาก .. ไม่ว่าจะงานสอน งานปรุงยา หรือแม้แต่งานที่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ …
ต่อให้ต้องถูกเกลียด โดนดูถูกเหยียดหยามแค่ไหน .. ร่างสูงก็ไม่หวั่น ..
แม้แต่ในตอนนี้ที่กำลังเผชิญหน้ากับบุคคลที่ตัวเองเกลียดมากที่สุดจนอยากฆ่าให้ตายเลยก็ตาม…
แต่เขามั่นใจว่า อีกฝ่ายจะทำเพียงแค่จับตัวพ่อทูนหัวเขาในใบนำจับ .. ส่งตัวเขาคุกอีกสักรอบ แม้ว่าจะมีความแค้นอยู่เต็มหัวใจก็ตาม… เหมือนที่อีกฝ่ายยังกล้าเผชิญหน้ายอมอยู่ใต้โวลเดอมอร์..
“ศาสตราจารย์สเนป .. เหวออ!” แฮรี่ที่รีบไป สะดุดกับไม้ที่เผยอของบ้านผุพัง … ผู้ใหญ่สองคนของอดีตบ้านกริฟฟินดอร์ไม่ทันได้ตั้งตัว .. จนเด็กชายถลาไปหน้าชายชุดดำที่เตรียมพร้อมไม้กายสิทธิ์ไว้อยู่แล้ว..
ตุบ! แฮรี่ไม่ได้หน้าทิ่มพื้นแต่อย่างใด .. เพราะได้คนตรงหน้าช่วยรับตัวไว้ แม้ไม้กายสิทธิ์ในมือจะไม่ละไปจากสองคนตรงหน้าเลย .. และพนันได้เลยว่า เขาต้องกล้าร่ายคาถาในตอนที่พวกเขาทำตัวผิดสังเกตเป็นแน่..
“เฮ้ย! ปล่อยมือออกจากลูกทูนหัวฉัน สเนป!” พ่อทูนหัวเขาแทบจะพุ่งมาคว้าตัวเขากลับ ถ้าไม่ติดว่า จะโดนไม้กายสิทธิชี้หน้าสั่งให้ถอยไปโดยทันที …
“โอ้.. แกคิดว่าฉันจำเป็นต้องฟังแก? .. และอย่าหวังว่าแกจะหนีรอดไปได้ง่ายๆ .. ” สเนปกล่าวกับซีเรียสสจบ ก็หันไปกดดันรีมัสต่อ “ฉันบอกดัมเบิลดอร์ว่าแกคอยช่วยให้เพื่อนเก่าเข้าไปในปราสาท ..แล้วนี่! นี่ไงหลักฐาน!” รีมัสถอยกลับยกมือยอมแพ้ไม่เข้าไปใกล้อีก ..
ซีเรียสค่อยๆเดินเข้ามาใกล้สเนปยืนข่มขู่กดดัน โดยมีเขาโดนแขนอีกข้างของร่างสูงรั้งตัวเอาไว้ไม่ให้เป็นอันตราย ในความคิดของสเนป..
“ยอดมาก สเนป .. กี่ครั้งที่แกใช้สมองที่หลักแหลมของแกให้เป็นประโยชน์ แล้วก็.. เช่นเคย ได้ขอสรุปที่ผิดพลาดอีกแล้ว”
เขาเห็นหน้าเซเวอร์รัสที่ดำมืดขึ้นเรื่อยๆจากคำถากถางของพ่อทูนหัวเขา .. พวกเขาสามคนแทบจะกลายเป็นตัวประกอบไปเลย ..
“ขอโทษทีนะ ..ฉันไม่ว่างมาคุยกับแกหรอกนะ แฮรี่ รีมัสและฉัน มีเรื่องต้องสะสาง .. ” ซีเรียสเริ่มตวาดดังขึ้นเมื่อไม่ได้ดั่งใจ .. และอาจจะเพราะตัวแฮรี่โดนคนที่เขาเกลียดขี้หน้ากอดอยู่ก็เป็นได้ ..
เมื่อซีเรียสเข้ามาใกล้มากจนเกินไป เซเวอร์รัสก็กดไม้กายสิทธิ์ลงกับคอของพ่อทูนหัวในชุดสะท้อนแสง .. ซีเรียสไม่ได้ถอยกลับ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาท้าทายความอดทนของเซเวอร์รัส ..
แฮรี่ที่ถึงกับหัวเราะแห้งๆ หวังให้เรื่องตรงหน้าจบลงสักที ..มีลางสังหรณ์ว่า พวกเขาจะทะเลาะกันจนกว่าจะตายกันไปข้าง หรือไม่ก็เปรี้ยงปร้างสักคาถาสองคาถา..
และเขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น ..
“บอกเหตุผลมาสิ แล้วฉัน-..” แฮรี่เริ่มดึงแขนของอีกคนให้หยุด .. แต่คงจะหยุดเพราะคำพูดของคนอื่นมากกว่า .. สเนปไม่ละสายตามามองเขาเลยแม้แต่น้อย เพราะเขาแต่จ้องเขม็งใส่พ่อเขาที่ก็มองอาฆาตไม่ต่างกัน..
“เซเวอร์รัส ฉันขอละ อย่าทำอะไรโง่ๆ” สเนปไม่ทันพูดอะไรจบประโยค .. รีมัสที่พยายามจะห้ามเพื่อให้คุยกันด้วยเหตุผล
“ช่วยไม่ได้หรอก มันเป็นนิสัยเจ้าบ้านี่อยู่แล้ว ..” ด้านซีเรียสก็ไม่ยอมแพ้ เริ่มพูดเยาะเย้ยด้วยรอยยิ้มกวนประสาท .. และมันน่าสาปส่งมากในสายตาของสเนป..
“คือว่า พวกคุณช่วย..” คำพูดแผ่วเบาของเด็กชายดูจะไม่เข้าหูใครเลยสักนิด .. แฮรี่ที่เริ่มจะหงุดหงิดเพราะโดนเมิน .. เขย่าแขนคนด้านบนแรงขึ้น แต่ก็ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด .. แถมยังออกแรงบังคับให้เขาหยุดดิ้นมากขึ้น..
“ซีเรียส เงียบๆ..”
“นายนั่นแหละเงียบ รีมัส” พอเห็นรีมัสที่เถียงไม่ชนะซีเรียส
ฮึยย พวกเขาเริ่มทะเลาะกันจนน้ำลายเต็มหัวเขาแล้ว .. ไม่ฟังแล้ว!
“นายทะเลาะกันอย่างกับคู่แต่งงานเก่าแก่” สเนปยังคงไม่หยุด และดูท่าว่าเรื่องนี้จะอีกนาน...
“พวกคุณนั่นแหละ!! หยุดทะเลาะกันสักทีเถอะฮะ!!!”
“.....” และทุกคนหยุดในทันทีที่เสียงของเด็กชายในอ้อมแขนสเนปดังขึ้นกลางอากาศอย่างไม่ทนอีกต่อไป … พวกเขาจับจ้องไปที่ร่างเล็กที่เหมือนจะทำบรรยากาศเย็นขึ้นเป็นเท่าตัวมากกว่าคนที่รั้งตัวเด็กชายอยู่ซะอีก …
แต่ก็เพียงแค่แวบเดียว เด็กชายกระแอ่มในคอ แล้วทุกอย่างก็กลับมาปกติ .. สเนปนิ่วหน้ามองเด็กในอ้อมแขนตัวเองอย่างไม่เข้าใจ..
นอกจากจะทำตัวมีปัญหาแล้ว .. ยังมีหน้ามาสั่งเขาอีกรึไง?
“ถ้าพวกคุณไม่หยุด .. ผม..ผมจะโกรธคุณ” คำขู่ของเด็กชายใช้ได้ผลเพียงคนเดียว …
“โอ้!! ไม่เอา ไม่โกรธ..ไม่ทะเลาะๆ .. ใครจะอยากทะเลาะกับไอหัวเมือกนี่กัน” เมื่อเห็นแฮรี่ยังคงบึ้งตึงงอลอย่างเห็นได้ชัด แม้จะอยากให้สเนปปล่อยตัวลูกตัวเอง แต่ตอนนี้ลูกชายสำคัญกว่า .
คงได้แต่ยอมตามใจไปซะแล้ว..
“คุณปล่อยพวกเขาอธิบายก่อนนะ เซเวอร์รัส .. แค่ยืนดูก็ได้” เมื่อต้อนพ่อทูนหัวตัวเองเสร็จ ก็เหลือแค่คนข้างตัวเขาเท่านั้นที่ยังคงทำหน้าเหี้ยมไม่ชอบใจอยู่ ..
สเนปที่พอได้ฟังแบบนั้น แม้ใจจะอยากปฎิเสธ แต่ก็ปฎิเสธสายตาจริงจังคู่นั้นไม่ได้ .. ยอมอยู่นิ่งๆ แต่ไม่ปล่อยร่างเล็กไปไหน และในมือก็ถือไม้กายสิทธิ์เตรียมพร้อมไว้ทุกเมื่อ ..
แฮรี่ที่เข้าใจเจตนาในการกระทำของอีกฝ่ายดี เลยได้แต่หันไปพยักหน้าให้ซีเรียสเผยตัวการที่แท้จริงสักที..
“ใช่ๆ ปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์.. เขาเป็นเพื่อนเราใช่มั้ย รีมัส” เมื่อสงบลงได้ พวกเขาก็ยังไม่ลืมจุดประสงค์ของเรื่องราวในวันนี้ ที่พวกเขามาบรรจบลงที่นี่..
“เพื่อนเรา ...อ่าา .. กี่ปีมาแล้วที่เราเรียกกันว่าเพื่อน .. เพื่อนเรา!” รีมัสเอื้อนเอ่ยตอบอย่างเชื่องช้า .. ตอกย้ำความจริงอันหลอกลวงที่เฝ้าหลอกตัวเอง
“เพ็ตติกรูว์หรอ? พ่อมดที่ตายในเหตุการณ์สิบสองปีก่อน?” เป็นเฮอร์ไมโอนี่ที่ศึกษาเรื่องราวดังกล่าวมาอย่างดี เป็นหนึ่งในอีกคนที่ทุกคนเข้าใจว่า เป็นฝีมือของซีเรียสฆ่าเขา เพราะคำสั่งโวลเดอมอร์..
แต่นั่นคือสิ่งที่ทุกคนเข้าใจ..
“ยังไม่ตาย ครูก็คิดว่าแบบนั้น ..จนกระทั่งแฮรี่มาบอกว่าเห็นเขาผ่านแผนที่ตัวกวน … ”
“มันก็คือไอทรยศที่หักหลังพวกเรา … และเขาอยู่นั่น!” ซีเรียสชี้ไปที่รอนที่นั่งกุมร่างหนูอวบอ้วนแสนรักของตัวเอง รอนหน้าเหวออย่างตกตะลึงไม่เข้าใจ ..
เมื่อเป็นผู้ฟังอยู่เบื้องหลังคอยเก็บข้อมูลและบทสนทนาเงียบๆ .. สเนปจับจ้องไปที่ปลายนิ้วชี้ทันที แม้จะยังไม่กระจ่าง แต่ความแค้นมีมากกว่า .. และมากจนอยากจะรู้ทุกอย่าง..
“ผมหรอ?” รอนที่ยังไม่รู้ได้แต่เอ่ยกระตุกกระตัก .. ซีเรียสถึงกลับส่ายหน้าทันที พลางชี้ย้ำอีกครั้งอย่างชัดเจน ติดความเกรี้ยวกราดในน้ำเสียง …
“ไม่ใช่นาย… หนูของนาย!”
“แต่.สแคบเบอร์อยู่กับผมมา..”
“สิบสองปี!! เป็นอายุที่ยืนมากเลยนะ สำหรับหนู..นิ้วมันหายไปหนึ่งนิ้วรึเปล่าละ!?.”
สายตาทุกคู่จ้องไปทางรอน .. ทั้งความสงสัย ทั้งความอาฆาต .. หนึ่งเรื่องเหลือเชื่อที่สุด เกิดขึ้นกับสัตว์เลี้ยงของตระกูลวีสลีย์…
นิ้วเพียงนิ้วเดียว คือชิ้นส่วนเดียวของเพ็ตติกรูว์ที่หาเจอ …
“ไอขี้ขลาดตัดนิ้วตัวเองออก เพื่อให้ทุกคนคิดว่ามันตายไปแล้ว เสร็จแล้วมันก็กลายร่างเพื่อให้กลายเป็นหนู!” ยังไม่กระจ่างเพราะยังไม่มีหลักฐาน.. ซีเรียสแทบจะกระชากร่างหนูโสโครกตาขาวออกจากมือของรอน โดยมีเสียงร้องแหลมดังไม่ขาดสาย..
ไม้กายสิทธิ์ต่างพร้อมใจชี้ไปที่ร่างหนูที่วิ่งหนีเอาตัวรอดทันทีที่หลุดจากการเกาะกุม …
ไม่ต้องให้ถึงกลางพื้น .. สามคนที่อาฆาตมันไม่ต่างกัน และถึงหนึ่งในนั้นเพิ่งจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ก็พอจะรู้ว่าต้องทำอะไร…
ร่างอ้วนในชุดเก่าตกยุค .. ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีหวาดกลัวต่อคนทั้งห้อง .. แสร้งแสดงเพียงเล็กน้อยก่อนจะทำเป็นคืนสติ ราวกับพบเจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันหลายสิบปี..
ความเกลียดชังปรากฎขึ้นในสายตาของอดีตเพื่อนตรงหน้าที่เรียกร้องหา ..
หนึ่งความจริงปรากฎแก่คนทั้งห้อง ..
แต่ในขณะที่สเนปจะอยากผละออกไปจัดการด้วยตัวเอง ..
ร่างในอ้อมแขนก็ส่งเสียงแผ่วทิ้งน้ำหนักตัวลงจนเขาต้องก้มมอง.. พอดึงใบหน้าที่ก้มอยู่ขึ้นมาดู กลับพบเพียงสายตาที่ปิดลง กับลมหายใจที่สม่ำเสมอ ..
‘เธอหลับได้ในสถานการณ์แบบนี้เนี่ยนะ?!’
คงไม่ค่อยมีอะไรแหละ มั้ง?
ที่เหลือจะคล้ายๆเดิม จะแต่งง่ายหน่อย
เรื่องนู้นก็จะจบ เรื่องนี้กำลังเข้มข้น
เฮ้อออ พยายามเร่งให้จบไวๆ
แต่ก็นะ .. ใครอ่านเราทั้งสองเรื่อง
คงรู้แนวทางการแต่งของเราซะแล้ว
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น