คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : Destinesia (54) ลางร้าย
Destinesia (54) ลางร้าย
แฮรี่เกือบได้นอนห้องพยาบาลตั้งแต่วันแรกที่กลับฮอกวอตส์ .. เพื่อนสองคนที่เห็นเขาหน้าซีดเป็นไก่ต้ม อยากจะลากเขากลับบ้านหลังที่สามของเขาให้ได้ .. ทุกปีเขาก็ต้องได้ยาจากห้อง หรือนอนในห้องนั้นอย่างน้อยหนึ่งถึงสองครั้ง
แต่ต้องไม่ใช่ตั้งแต่วันแรกแบบนี้สิ!!
ทอมถึงกลับเงียบหายไป ไม่ออกมากลั่นแกล้งเขาหรือส่งเสียงบอกอะไรเขาเลย .. จุดอ่อนสำหรับเขา ก็คือตัวเขาเองเนี่ยแหละ .. ไม่ใช่เขากลัวสักหน่อย .. เขาแค่ลืมตอบโต้ก็เท่านั้น เขารู้ว่ายังไงเขาก็รอดอยู่แล้ว หึ
“มันแปลกมาก เหมือนกับว่า ฉันจะไม่มีวันร่าเริงได้อีกแล้ว .. แล้วดูนายสิ ฉันว่านายไปห้องพยาบาลเถอะ นายทำตัวเงียบแปลกๆจนฉันรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้” รอนเอ่ยอย่างเห็นใจเมื่อเห็นหน้าเขาที่ยังคงนิ่งสงบ … อยากจะยิ้มเขาก็ยิ้มไม่ออก .. พอนึกถึงเรื่องที่ถูกบังคับไม่ให้นึกถึง แฮรี่ก็ยิ่งนิ่งเงียบจนผิดสังเกต
รอยยิ้มเฝือนๆของแฮรี่ทำให้ทั้งคู่ทำตัวไม่ถูก .. เพื่อนหน้าหวานของพวกเขามักมีรอยยิ้มสดใสอยู่เสมอ แต่กลับหายไปพร้อมอะไรบางอย่าง…
งานเลี้ยงต้อนรับภายในตัวปราสาทฮอกวอตส์ยังคงน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับทุกคน .. ต้อนรับการกลับมาของนักเรียนอีกปี และการมาถึงใหม่ของนักเรียนปีหนึ่ง ..
“ขอต้อนรับทุกคนกลับสู่ฮอกวอตส์ ..” อาจารย์ใหญ่ฮฮกวอตส์ชูมือสูง “ฉันอยากจะพูดอะไรสักเล็กน้อย ก่อนที่พวกเขาจะสนุกสนานไปกับอาหารชั้นเลิศที่ทุกคนรอคอย”
“ข้อแรก ฉันขอกล่าวต้อนรับศาสตราจารย์ที่กรุณามารับตำแหน่งของศาสตราจารย์ป้องกันตัวจากศาสตร์มืด .. ศาสตราจารย์อาร์เจ ลูปิน ขอทุกคนต้อนรับเขาด้วยความยินดี”
ชายชราผายมือต้อนรับศาสตราจารย์คนใหม่ .. รีมัส ลูปิน ที่รับตำแหน่งวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ..
เสียงปรบมือดังขึ้นและครึกครื้นมากจากบ้านสีแดงเลือดหมู รอยยิ้มเป็นเอกลักษณ์ของรีมัส แม้ชายหน้าใหม่จะมีรอยแผลปละปลายแต่ก็ไม่ได้ลดความหล่อเหลาลงเลย.. แฮรี่ยิ้มทักทายให้เพื่อนพ่อตัวเองเมื่ออีกฝ่ายสบตามา มีการพยักหน้าเป็นอันรู้กัน..
เขาไม่รู้หรอกว่า รีมัสมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง .. และหวังว่ามันคงจะไม่ใช่เหตุผลที่จะเปิดโปงอะไรบางอย่างเช่นปีที่แล้ว ..
ล๊อกฮาร์ทแม้จะทำหนังสือต่อหลังจากโดนไล่ออกจากฮอกวอตส์ แต่เรื่องอื้อฉาวและความจริงบางอย่างก็ยากที่ศาสตราจารย์หลงตัวเองบางคน จะไล่ลบความทรงจำของใครต่อใครที่มองเขาเปลี่ยนไปซะแล้ว
ด้านขวาของรีมัสคือเซเวอร์รัสที่ทำหน้านิ่งเฉยตบมืออย่างขอไปที .. สายตาคมกริบตวัดมาที่เขาจนหนีทนรึเปล่าไม่รู้.. ดวงตาสีดำที่หรี่ลงอย่างจับผิดไปที่เด็กชายโต๊ะกริฟฟินดอร์ ที่นอกจากจะหนีออกจากบ้านเพราะสร้างเรื่องแล้ว .. ยังหาเรื่องโดนผู้คุมวิญญาณให้ความสนใจอีก ..
“อีกเรื่อง ฉันยินดีประกาศผู้ที่รับตำแหน่งศาสตราจารย์ดูแลสัตว์วิเศษ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก รูเบอัส แฮกริด” ชายร่างยักษ์ลุกขึ้นจนโต๊ะแทบคว่ำ ทุกคนต่างต้อนรับสองศาสตราจารย์ใหม่อย่างดี ..
แต่ไม่ใช่กับเรื่องสุดท้าย ..
“สุดท้าย” ชายชรารอจนเสียงปรบมือหยุดลง เอ่ยปากบอกเรื่องสำคัญที่เป็นประเด็นสำคัญในขนาดนี้.. “เกี่ยวกับเรื่องความไม่สงบ ตามคำขอที่เราได้รับจากกระทรวงเวทยมนต์ ฮอกวอตส์จะเป็นเจ้าภาพในการต้อนรับผู้คุมวิญญาณของคุกอัซคาบัน จนกว่า ซีเรียส แบล็ก จะถูกจับ”
สร้างเสียงจอแจให้กับนักเรียนทั้งโถงอาหาร ไม่มีใครพลาดมองเห็นบางอย่างลอยไปลอยมานอกหน้าต่างกลางท้องฟ้าที่มืดมน
มีคนไม่อยากยอมรับ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ .. ทำอะไรไม่ได้ นอกจากฮอกวอตส์จะไม่ปลอดภัยเหมือนเดิม .. ไม่ว่าจะจากนักโทษแหกคุก ฆาตกรอำมหิต หรือแม้แต่ … ผู้คุมผู้หิวกระหาย สกปรกและโสโครก ...
ไม่มีผู้ใดอยากต้อนรับมัน...
แฮรี่ยืนกรานปฎิเสธความหวังดีของเพื่อนทั้งสอง .. คงเพราะเขายังหน้าขาวซีดไม่เปลี่ยนตั้งแต่บนรถไฟ และยิ่งนิ่งเข้าไปอีกตั้งแต่ดัมเบิลดอร์ประกาศเรื่องผู้คุมวิญญาณ
“ผู้คุมวิญญาณรู้ถึงความกลัวที่ลึกที่สุดและพวกเขาไม่หลงกลอุบายใดใด .. ดังนั้นฉันขอเตือน ให้พวกเธอทุกๆคน อย่าได้ท้าทายผู้คุมวิญญาณ .. อย่าทำให้พวกเขาต้องทำร้ายเธอ” นักเรียนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก .. เด็กชายหุบสายตาเล็กน้อยแต่ไม่ได้แสดงถึงความหวาดกลัวทั้งที่ได้ใกล้ชิดกับมันมา..
“ขอให้รู้เอาไว้ .. ความสุขนั้นหาได้แม้ในห้วงเวลา.. ที่มืดมิดที่สุด” แสงเทียนแท่งเล็กดับลงเมื่อลมพัดผ่าน จนนักเรียนทุกคนไม่ได้สังเกต ‘หากเราพึงระลึกไว้ว่ายังมีแสงสว่าง..“
เหมือนแสงเปลวเทียนที่ลุกใหม่อีกครั้ง..
เขาต้องการเวลาที่จะปรับความคิดตัวเองสักหน่อย และเพื่อนเขาก็ดูจะเข้าใจดี และพยายามไม่กดดัน แต่ถ้ามีปัญหาขึ้นมาละก็ ทั้งคู่คงไม่ลังเลที่จะลากเพื่อนตัวเองไปหามาดามพรอมพรีย์เป็นแน่..
เปลี่ยนบรรยากาศด้วยค่ำคืนที่สุขสันต์ตามแบบฉบับกริฟฟินดอร์ .. ขนมและของหวานต่างๆถูกหยิบเข้าห้องนอนของเหล่านักเรียนบ้านสิงห์ .. แฮรี่ปฎิเสธขนมหลากรสเวอร์ชั่นทดลองของสองแฝดที่ยกให้เพื่อปลอบใจ..
ก๊อกๆ
เด็กชายตื่นมาในตอนเช้าที่สดใสขึ้น .. เสียงเคาะประตูห้องนอนไม่ได้ปลุกบรรดาเพื่อนฝูงที่นอนหลับอุตุกันอยู่ เด็กชายบิดขี้เกียจลุกขึ้นไล่ปลุกเพื่อนทีละคนด้วยกลวิธีของตัวเอง … และรอนผู้โชคร้ายก็โดนน้ำปลุกจนสะดุ้งตื่น และแฮรี่ใจดีเป่าเพื่อนให้แห้งตามมา
“เฮ้ แฮรี่ นายเลิกปลุกฉันด้วยคาถาอากัวเมนตีที ฉันรู้ทันนายหมดแล้ว” เด็กชายขำเพื่อนที่ยกมือขยี้ตัวตัวเองและส่งสายตารู้ทัน
เสียงหัวเราะของเพื่อนในห้องที่ยินดีกับการโดนแกล้งของรอนจนเขาหน้านิ่วไม่ชอบใจ..
“งั้นรอบหน้าฉันจะขอน้ำยาเหนียวหนึบจากพี่ชายนาย .. ไม่แน่ว่า พรุ่งนี้เช้านายอาจจะได้นอนบนเตียงสมใจยากเลย” แฮรี่เอ่ยขู่ ..
“นายคงไม่กล้าทำจริงๆใช่มั้ย”
แต่ถามว่าทำจริงได้มั้ย .. แฮรี่กล้าตอบเลยว่า ได้.. รู้ว่าเพื่อนไม่พูดเล่นเป็นแน่ รอนรีบจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว
สุดท้าย แฮรี่ก็ยังเป็นเด็กชายขี้แกล้ง ที่ชอบหาเรื่องสร้างรอยยิ้มให้ผู้อื่นเสียมากกว่า ..
หวังว่าให้มันเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ...
และหนึ่งในคาบน่าเบื่อของเด็กชายก็มาถึง ..
คาบวิชาพยากรณ์ศาสตร์ ที่แฮรี่บอกตัวเองมานักต่อนักแล้วว่า โชคชะตาบ้าบออะไรพวกนั้น .. เขาไม่เชื่อหรอก .. ยังไงเขาก็เป็นคนกำหนดมันด้วยตัวเองอยู่แล้ว หึ …
ไม่ว่าจะเรื่องโชคชะตา หรืออนาคต..
“เปิดใจของเธอให้กว้าง แรกสุดเธอต้องมอง ออกไป!” ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดด้วยน้ำเสียงแปร่งๆของเธอ สำหรับแฮรี่ มันก็คงไร้สาระอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่เคยว่านั้นแหละ .. เขาจะอยากรู้อนาคตไปทำไม ในเมื่อทุกอย่างมันมาจากการกระทำของเราเอง ..
“โอ้ โอ้ว! มีสังหรณ์เกี่ยวกับความตาย เธอเห็นความตายรึเปล่า ” รอนเม้มบางทำหน้ายุ่ง ยังยากสำหรับความประทับใจแรกพบในคาบนี้… “ฉันว่าเธอเห็นนะ”
“เห็นครับ”
“มองดูในถ้วย บอกสิว่าเธอเห็นอะไร..”
“ออ ใช่ แฮรี่ได้รูปเหมือนกางเขนง่อนแง่น ความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาณ และอาจเป็น พระอาทิตย์ นั่นก็คือความสุข ..แล้วเอ่ออ..คุณต้องถูกทรมาณ แต่ก็จะมีความสุขไปด้วยกันกับมัน”
แฮรี่แอบขำที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่กลอกตามอง
และเขาคงไม่ต้องบอกว่าอะไรจะเกิดขึ้น ..
เสียงแก้วดังแก๊งหลุดจากมือของศาสตราจารย์ตรงหน้าราวกับถูกของร้อน.. แฮรี่ก็ไม่แน่ใจว่าเธอดูรอบคอบรึยัง .. สองเสียงถอนหายใจมองสีหน้าของสตรีตงหน้าขยับปากพะงาบๆอย่างเห็นอกเห็นใจ
“เธอได้รูป กริม..”
แฮรี่สบตาเพื่อนสาวที่ยักไหล่ไม่ใส่ใจสุดๆ และแฮรี่ก็เห็นด้วยกับมัน.. บางทีการที่เก็บเรื่องแบบนี้มาใส่ใจมากเกินไป ก็ไม่ช่วยให้อะไรๆ มันดีขึ้นหรอก ..
เฮ้ออออ รอบนี้ เขาก็ไม่รู้ว่า จะเป็นลางร้ายในเรื่องอะไร…
ลางร้าย อะมีแน่ .. แต่เรื่องไหน เราไม่รู้55555
เรื่องดีดีสำหรับคนอื่น อาจจะไม่ใช่สำหรับน้องนะ
หึหึ ยังคงเดินเรื่องเอื่อยๆอยู่ ไม่รีบๆ
หาจุดลงตัวให้พวกตัวเองเขาอยู่..
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น