[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **อัพเยี่ยงเต่าคลาน**

ตอนที่ 52 : Destinesia (52) บ้านที่ปรารถนา

หลังจากหนีหายไปสี่วันกับเรื่องนี้

(อีกเรื่องหายไปเป็นอาทิตย์แล้ว)

สาเหตุเพราะคิดพอร์ทเรื่องไม่ออก

ไม่รู้ว่าควรไปแนวไหน เรือปู่นำโด่งสองเรือ

แต่เรือฮาเร็มเป็นฝ่ายนำนะจ๊ะ 5555

คอมเม้นเสนอเรื่องปู่ทอม เราชอบมาก

ขอบคุณ @funnyfen

Destinesia (52) บ้านที่ปรารถนา

แฮรี่ใช้เวลาช่วงปิดเทอมในตรอกไดแอกอน นอกจากซื้อสิ่งของสำหรับการเรียนในปีการศึกษาหน้า แฮรี่ก็สนุกไปกับการ ดูหนึ่งพ่อทูนหัวกับหนึ่งอนาคตพ่อบุญธรรมปะทะสงครามปากกันในแต่ละวัน ..

จดหมายหลายฉบับส่งมาถึงเขา .. ไม่ว่าจะจากเพื่อนสนิทและไม่สนิท ต่างส่งมาให้กำลังใจเขาที่ไม่เป็นธรรมอยู่ภายในบ้านญาติมักเกิ้ล .. ไม่รวมจดหมายจากเซเวอร์รัสที่ซีเรียสเห็นแล้วอยากฉีกทิ้งในทันที ..

“แฮรี่เล่าว่าเป็นฝีมือนาย?! เห็นมั้ย? ฉันว่าแล้ว ..นายต้องไม่ใช่คนดี ทำแฮรี่ออกนอกลู่นอกทางเป็นเด็กมีปัญหา ไร้บ้านไร้ที่พึ่ง! ถ้าฉันไม่ออกมาหาลูกชายสุดที่รักของฉัน คิดว่าแฮรี่จะต้องตกระกำลำบากระหกระเหินไปไหนต่อไหนแล้ว ..ออกให้ห่างจากลูกชายฉัน” ซีเรียสจบเข่าฉาดพอเขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นภายในบ้านเดอร์สลีย์จบ …

เขาก็ลืมไป พ่อทูนหัวเขาทำเรื่องใหญ่เป็นเรื่องโครตใหญ่ได้เพียงคำพูดไม่กี่คำ ทำเอาทอมที่เป็นคนคิดแผนการต่างๆให้ถึงกลับเถียงไม่ออก แต่ก็นั่งลอยไปลอยมาภายในห้อง ซีเรียสตะโกนซ้าย ทอมลอยไปขวา ..

“อย่าไปฟังหมอนั่นนะ แฮรี่ ถ้าเธอมีปัญหา วันหลังส่งหาฉัน ไม่ว่าเธอต้องการอะไร ไม่ว่าจะสุดขอบโลก ฉันก็จะไปหามาให้เธอ” พลางทุบอกให้คำหมั่นสัญญา แฮรี่ก็อยากจะปรามพ่อตัวเองไม่ให้ทำถึงขนาดนั้น แต่ยิ่งทำจะยิ่งหนักกว่าเดิม

ซีเรียสกอดลาเขาเมื่อใกล้จะต้องกลับฮอกวอตส์ ชี้หน้าทอมที่ถึงพูดยังไง ก็ยังต้องตัวติดเขาไม่ห่างไม่หาย .. เด็กชายเขียนจดหมายอยู่ที่มุมห้อง กับอีกหนึ่งคนหนึ่งวิญญาณกำลังทะเลาะกัน

“อย่าแม้แต่จะคิดให้แฮรี่ทำอะไรแปลกๆ ไอวิญญาณกาฝาก” เขาพูดกระซิบเสียงเบาไม่ให้ลูกชายได้ยิน ส่งสายตาเหี้ยมให้กับไอวิญญาณโปร่งแสงที่มาเกาะแกะลูกชายเขา ไม่ติดว่าแฮรี่ขอเอาไว้ สาบานได้ว่า เขาจะโยนไอสมุดเก่าๆนั้น แล้วไปหาสมุดเล่มใหม่มาให้

นอกจากจะพาลูกชายเขาก่อเรื่อง ยังมาสูบพลังลูกเขาอีก ฮึยย ..

ทอมไม่ได้เถียง ตามอายุที่เขาเป็นอยู่ ก็อ่อนกว่าพ่อเด็กชายตรงหน้าหลายปี แม้ร่างหลักเขาจะอายุเกินไปรอบหนึ่งของคนตรงหน้าแล้วก็ตาม .. ยอมถอยก้าวหนึ่งให้อีกฝ่ายใจอ่อน ทำอะไรเขาไม่ได้ เขาก็ไม่ได้จะเร่งรีบ เถียงให้คนตรงหน้ามีโทสะซะก่อน …

“แฮรี่เป็นเด็กน่ารัก ใครๆก็อยากอยู่ใกล้ ”

“นั่นเรื่องจริงอยู่แล้ว แต่ไม่ว่าใครๆก็ห้ามเข้าใกล้” ลูกชายเขา เขาต้องรู้อยู่แล้ว ถึงอยู่ด้วยกันไม่กี่วัน เพิ่งเห็นหน้ากันไม่เท่าไหร่ แต่เหมือนว่า .. ทั้งเขาและแฮรี่ รู้จักกันมานานมากกว่าที่คิด .. เด็กชายราวกับรู้จักเขา เข้าใจเขาเป็นอย่างดี เด็กชายก็เข้าใจง่าย และตามใจทุกคำพูดเขาทุกอย่าง ..

ไม่รวมรอยยิ้มสว่างไสวเหมือนโลกทั้งใบจะอบอุ่นขึ้นทันตา .. ซีเรียสที่อยู่คุกอันหนาวเหน็บ รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความจริงใจในรอยยิ้มของเด็กชายได้ตั้งแต่แรกที่พบ ..

เขาไม่คิดว่าแฮรี่ไร้เดียงสาขนาดนั้น แต่เป็นคนที่เข้าใจผู้อื่น และเข้าใจความเป็นไปของโลกเป็นอย่างดี .. ทั้งที่ต้องเผชิญความโดดเดี่ยวมาทั้งชีวิต แต่กลับ…

ซีเรียสหันมองเด็กชายที่กำลังพูดคุยกับนกฮูกหิมะ รอยยิ้มบนใบหน้ามองเฮ็ดวิกที่โผบินออกจากหน้าต่างห้องออกไปอย่างมีความสุข ราวกับจะส่งความสุขผ่านจดหมายนั้นไปจนน่าอิจฉา .. แฮรี่หันกลับมามอบรอยยิ้มเผื่อแผ่คนในห้อง ก้าวเข้าหาพ่อทูนหัวตัวเองที่กำลังจะออกจากห้อง

“คุณทะเลาะกันอีกแล้วหรอฮะ?” เด็กชายถามเสียงใส .. ซีเรียสเผยยิ้ม วางมือลูบผมสีดำยุ่งตรงหน้า สลัดความคิดบางอย่างออกไปจากหัว ..

“ฉันสั่งให้หมอนี่ดูแลเธอตอนที่ฉันไม่อยู่ หวังว่าเธอจะดูแลตัวเองดีดี ฉันสัญญาว่าครั้งหน้า เราจะกลับไปที่บ้านกัน” เขาว่าอย่างหนักแน่นเป็นอีกหนึ่งคำหมั่นสัญญาที่มอบให้เด็กชาย ..

แม้จะแปลกใจกับคำที่พลิกกลับของพ่อทูนหัวเด็กชาย .. อนาคตจอมมารที่พอจะรับรู้มารยาท ก็เพียงปิดปากเงียบ มองเด็กชายที่ทำหน้าแปลกใจไม่แพ้กัน

บ้าน … สองปีแล้วที่ความคิดของเขาไร้ซึ่งคำว่าบ้าน ..

“ฮะ .. ผมจะรอ”

ซีเรียสออกไปแล้ว ..

แฮรี่คิดมาตลอดกับคำว่าบ้าน … อันที่จริง ..พอตเตอร์อย่างเขาที่ดันมีสายเลือดเพฟเวอเรลล์ ก็ควรจะกลับไปอยู่ปราสาทหลังใหญ่ของตระกูลเก่าแก่แบบนั้นอย่างในอดีตที่เคยผ่านมา..

ตรอกไดแอกอนก็อยู่ตรงหน้า .. ธนาคารกริงกอตส์ก็อยู่ไม่ไกลจากสายตาเขา ..

แค่การตรวจสอบสายเลือดและขอรับสิทธิ์ที่ควรจะเป็นมันไม่ยากเกินความสามารถของเขา และใครก็ห้ามเขาไม่ได้ .. แม้ตระกูลพอตเตอร์จะติดเรื่องอายุในการครอบครองทรัพย์สมบัติที่ต้องอายุครบสิบเจ็ดปีก่อน ถึงจะทำอะไรต่อไปได้ แต่ไม่ใช่กับเพฟเวอเรลล์..

ตระกูลเพฟเวอเรลล์ไม่มีสมบัติในธนาคารที่แน่ชัด .. แต่.. สมบัติทุกอย่างอยู่ที่ปราสาทของตระกูลอยู่แล้ว . ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถนำออกมาใช้ได้ แต่ต้องเป็นคนที่ยินยอมรับตำแหน่งอันชอบธรรมในตระกูล … ทำให้มันยิ่งใหญ่จนถึงทุกวันนี้ ..

แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ..

ถ้าสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ มันไม่ใช่บ้าน ..

จะมีประโยชน์อะไร ..

ถึงปราสาทหลังใหญ่สุขสบาย ..

แต่กลับปราศจากคำว่าครอบครัว….

“คุณคิดว่าผมต้องรอนานมั้ยฮะ ทอม .. ผมอยู่บ้านมักเกิ้ลมาตลอดสิบกว่าปี .. ผมรู้ว่าซีเรียสต้องการจะทำอย่างที่พูด .. แต่ปัญหามันไม่ใช่อยู่ตรงนั้น ”

ซีเรียสยังคงเป็นนักโทษหลบหนี .. คนกระทำที่แท้จริงก็ยังไม่ถูกเปิดเผย ..

ในชีวิตก่อน ซีเรียสรอดพ้นคดีมาได้ เพราะความช่วยเหลือของทอมที่สติครบสมบูรณ์แบบ และปีเตอร์ที่ถูกพวกเขาจับตัวเอาไว้ล่วงหน้า .. ครั้งนี้มันไม่ใช่.. หรืออาจจะได้ .. แต่ทอมในตอนนี้ยังคลุมเครือ ยังไม่มีความทรงจำที่มากพอ ..

เขาควรเร่งเก็บฮอร์ครักซ์ของทอมกลับมา….

แปะ..

บางอย่างวางลงบนศีรษะเขา ..

เป็นทอมที่อยู่ข้างๆ ยกมือเกือบโปร่งใสลูบไปตามผมสีอีกาของอีกฝ่าย .. เด็กชายไม่เหมาะจะทำสีหน้าอื่นนอกจากแค่รอยยิ้มจริงๆ

“เขาบอกให้ฉันช่วยดูแลเธอ ไม่ว่าเธอจะเครียดเรื่องอะไร เธอก็ยังมีฉัน.. ”

“พรืด คุณชอบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องตลอด .. ผมก็ลืมไป คุณเล่นแกล้งผมตลอดแบบนี้ ผมก็เลยเครียดไม่เป็นเลยละ” แฮรี่เผลอหลุดขำ .. ก็รู้หรอกว่าทอมเปลี่ยนเรื่อง ไหนจะแกล้งเขาแบบนี้มาสักพักแล้ว .. “ว่าแต่ คุณแตะผมได้ยังไง. ถ้าซีเรียสรู้ คงคับแค้นใจน่าดู ”

ก็ทอมเล่นปล่อยซีเรียสตีผ่านทะลุตัวตลอด .. อยู่ๆมาแตะเขาได้แบบนี้ ถ้าซีเรียสรู้คงบ่นโวยวายเป็นเท่าตัวเลย..

ไม่สิ จะว่าไป ทอมก็หยิบไม้กายสิทธิ์กับสมุดตัวเองได้ตั้งแต่ในห้องแห่งความลับแล้วนิ ..

“หึหึ ฉันทำได้ตั้งแต่แรกแล้ว .. แต่เธอคงต้องรับภาระหนักหน่อยนะ”

“หมายถึงอะไรฮะ? อย่าบอกนะว่า .. แค่นี้คุณยังไม่พออีกหรอฮะ? ผมให้ไปตั้งเยอะแล้วนะ” เด็กชายเบิกตากว้างเมื่อเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายจะสื่อ ..

“เป็นเธอ ฉันก็อยากได้อีก .. ” เขาไม่บังคับเอามาด้วยตัวเองก็ดีแค่ไหนแล้ว..

“คุณลืมรึไงกัน!? ตอนนั้นผมสลบไปตั้งวันหนึ่งเลยนะ ห้องพยาบาลจะเป็นเพื่อนรักผมแล้ว” แฮรี่หน้าบูด .. เด็กชายเมินหนีปล่อยมือบนหัวเลื่อนไปปิดเสียงหัวเราะตัวเอง .. ใช่สิ ก็เขาดันตัวติดอีกฝ่ายถึงขนาดสูบพลังเขาได้ทุกวันเลยนะ ..

แม้มันจะไม่มีปัญหาก็เถอะ .. แต่ถ้าทำแบบวันนั้นอีก เขาได้นอนยาวๆแน่..

เหอะ นอกจากจะแกล้งเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัว ยังจะแกล้งเขาซึ่งๆหน้าอีก ..

ทอมร้ายกาจ เขาจะไม่ลืมอีกแล้ว! เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองเสียเปรียบแบบนี้!!

“ฉันจะได้ปกป้องเธอได้ … แต่เธอจะมาอยู่กับฉันก็ได้นะ ” แมวน้อยเลี้ยงง่ายด้วยขนมแบบนี้ .. เขายินดีรับเลี้ยง..

“ไม่เป็นไรฮะ ผมเกรงใจ” แฮรี่ตอบทันที .. ไม่จริงฮะ.. คุณไม่ต้องเอาพ่อทูนหัวผมไปอ้างเลยนะ  เขาไม่หลงกลหรอกนะ และอีกหลายๆอย่างที่แฮรี่มักจะเข้าใจผิดและปล่อยผ่านไป..

ทอมยังคงยิ้มบางตามนิสัย แม้จะถูกปฎิเสธแต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ.. ยังมีเวลาอีกเยอะ .

“คงไม่ได้หรอก พ่อทูนหัวเธอได้มาแหกอกฉันก่อน ” แฮรี่ส่งสายตาคมกริบ ที่ทอมคิดว่ามันเหมือนแมวขู่ซะมากกว่า .. พอจะยื่นมือเข้าไปหา แมวตัวน้อยก็สะบัดหูสะบัดหาง หนีไปนั่งอ่านจดหมายที่กองเอาไว้ ..

ได้เพียงแอบหัวเราะในใจและถอยทัพ .. ลอยกลับเข้าไปในสมุดแบบเดิม..

เราจะพยายามไล่เรื่องตามนิยายและหนังเป็นหลัก

หลายๆอย่างยังเหมือนเดิม จนเราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า

สรุปมันเป็นแฟนฟิครึเปล่า แค่มันเป็นวายแทนเท่านั้นเอง

คะแนนปู่เราจะมาเยอะมาก แต่อย่าลืมเรืออื่น หึหึ

เพราะเขาฮอกวอตส์เมื่อไหร่ บทปู่หายแน่นอน55555555

//ขำแรงมาก คิดถึงเรือป๋าเนป

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?