[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #50 : Destinesia (50) จดหมายของเด็กชาย

Destinesia (50) จดหมายของเด็กชาย

ถึง ศาตราจารย์เซเวอร์รัส

ผมกลับถึงบ้านแล้ว .. หมายถึงบ้านลุงกับป้า ผมยังประหลาดใจอยู่เลยที่พวกเขายังเปิดประตูต้อนรับผมเข้าบ้าน ด้วยคำว่า ตัวประหลาด ผมไม่ได้โม้นะ แต่ผมไม่ได้คับแค้นใจหรืออึดอัดใจที่พวกเขาเรียกผมแบบนั้น ต้องขอบคุณพวกเขาที่ยังปล่อยทิ้งร้างห้องนอนที่ฝุ่นจับไว้แรมปี โดยไม่กลายเป็นห้องเก็บของซะก่อน แบบนั้นผมคงเศร้าใจมาก ถ้าต้องกลับไปนอนห้องใต้บันไดเหมือนเดิม

แต่ผมรู้ในสิ่งที่คุณไม่รู้ด้วยนะ ..ผมรู้เลยว่าตอนนี้คุณต้องนั่งขมวดคิ้วอ่านจดหมายผมตั้งแต่ต้นจนจบ ถึงตอนนี้คุณเริ่มคิดที่อยากจะโยนมันทิ้งแล้วละสิ ผมเก่งใช่มั้ยละ

ผมเกือบลืมไปอย่าง คุณเก็บปากกาขนนกที่หักของผมไว้รึเปล่า ถึงคุณไม่สงสัยผมก็อยากจะบอก.ผมต้องใช้ดินสอกุดจนเกือบไม่มีด้ามจับเขียนจดหมายหาเลยนะ คุณคงมองออกว่าสีมันอ่อนไปสักหน่อย ออ  ดินสอเป็นเครื่องเขียนของโลกมักเกิ้ลนะฮะ ถึงจะใช้ง่ายกว่า แก้ไขง่ายกว่า แต่มันจะจางหายไปตามเวลาเร็วกว่าเยอะ

ผมไม่อยากให้คุณกลับมาอ่านแล้วเจอหน้ากระดาษเปล่า

เอาเป็นว่า ตอนนี้ผมคงต้องจัดการเก็บกวาดห้องสักหน่อย

ถ้าคุณจะไม่ว่าอะไร ผมรอจดหมายจากคุณ

H.P.

จดหมายฉบับแรกก็ยาวเป็นหน้ากระดาษ ลายมือของเด็กชายอ่านเข้าใจง่าย แต่ถ้าจะบอกว่าเป็นจดหมายพูดคุยกันเฉยๆคงไม่ใช่ เพราะตั้งแต่ต้นประโยค เด็กชายทำเหมือนชีวิตตัวเองเป็นเรื่องตลกซะงั้น .. ไหนจะแอบฟ้องเรื่องต่างๆที่พออ่านแล้วฟังดูไม่รื่นหูสักเท่าไหร่อีก

คนรับจดหมายก็นั่งหน้าขมวดคิ้วจริงๆตั้งแต่ยังไม่ทันให้เด็กชายบ่น ..

ร่างสูงเลื่อนลิ้นชักโต๊ะตัวเองออกมาเพื่อหยิบของด้านใน ..

ปากกาขนนกที่ถูกพูดถึง .. ไม่ถูกอย่างที่เด็กชายเข้าใจ .. มันไม่มีตรงไหนที่บอกว่าหักเมื่ออยู่ในมือของเขา .. ดวงตาลุ่มลึกพลิกจับมันไปมา ตรวจสอบดีแล้วว่ามันสามารถเขียนได้อีกครั้ง ก็จัดการลงมือเขียนจดหมายตอบเด็กชาย

เขาไม่เขียนถึงเรื่องของลุงป้าเด็กชายที่เอ่ยถึง สเนปพอจะรู้สึกครอบครัวนั้นอยู่แล้ว ว่าไม่น่าจะทำตัวดีดีกับลูกชายของลิลี่หรอก ..

อย่างที่สเนปคาดคิดไว้ ยังไงเด็กชายพอตเตอร์ก็ส่งจดหมายหาเขา แม้ว่าเขาจะห้ามปากเปียกปากแฉะยังไงก็ตาม .. แถมไม่กลัวว่าเขาจะไม่อ่าน จนเขียนเรียงความมาซะขนาดนี้

หึ แล้วเด็กชายคิดได้ยังไง ว่าเขาจะหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านใหม่ .. เหอะ เจ้าเด็กอวดดี แค่เขาอ่านมันก็ดีแค่ไหนแล้ว อย่าคิดว่าเขาจะกลับมาอ่านมันอีกรอบเลย ..

ปากกาขนนกถูกตวัดท้ายประโยคเป็นอันเสร็จสิ้น ..จดหมายส่งให้เฮ็ดวิกที่รอรับจดหมายไม่หนีไปไหน .. เมื่อได้สิ่งที่รอคอย .. ร่างของนกฮูกหิมะขาวสะอาดสยายปีกกว้าง เพื่อที่จะบินกลับไปหาเจ้าของ ..

H.P.

อย่างเธอเรียกว่าเด็กประหลาด ทำอะไรไม่รู้จักคิด

และอย่ามาโกหกฉัน ก่อนหน้านี้จะเขียนรายงานส่งฉันได้ยังไง

S.S.

และนั้นจะไม่ใช่ครั้งเดียวที่แฮรี่หรือเซเวอร์รัสจะส่งจดหมายตอบกลับไปมา ถึงจะเป็นแฮรี่เสมอที่เป็นคนเริ่มต้นบทสนทนาต่างๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เด็กชายท้อแท้ใจ แม้แต่จดหมาย อีกฝ่ายก็ยังตำหนิเขามาได้

นั้นคือสิ่งที่เขาชินซะแล้ว ..

ถึง ศาตราจารย์เซเวอร์รัส

ตอนนั้นผมอยู่ที่ฮอกวอตส์นะ ผมก็เลยยืมของเพื่อนก่อน  อันที่จริงผมก็เกรงใจเขา เลยไม่ได้คิดจะยืมกลับบ้านมาด้วย ผมคิดว่าผมอาจจะแวะไปตรอกไดแอกอน เพื่อซื้อเครื่องเขียนใหม่  แต่ที่นี่เขาไม่ให้ผมออกไปไหน ปีก่อนผมแอบหนีออกจากบ้านไปค้างบ้านเพื่อนช่วงก่อนเปิดเทอม ลุงเวอร์นอนเลยไม่อยากให้ผมออกไปสร้างเรื่องที่ไหนละมั้งฮะ..

ถ้าผมจะทำอะไรก็ต้องทำเต็มที่ เรื่องไหนที่ว่าดีก็ต้องทำให้สุด .. เรื่องไหนเกี่ยวกับความรู้สึก ก็ต้องทำให้มันแนบเนียน  เสียดายที่พอปิดคุณไม่เคยจะได้เลย และผมไม่เคยโกหกคุณเลยนะ ผมแค่บอกไม่หมดก็เท่านั้นเอง

ผมก็รู้หรอก ว่าคุณไม่ชอบถาม แต่ก็ไม่ชอบเรื่องปิดบัง .. แต่บางทีเพราะคุณไม่ถาม ผมก็เลยไม่ได้บอก ไม่ใช่ผมไม่ใส่ใจคุณนะ แต่บางเรื่อง ผมก็ควรจะจัดการด้วยตัวเอง

ผมจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นดีกว่า เกี่ยวกับเรื่องความลับ ผมคงเจอมันมาทั้งชีวิตแล้ว

H.P.

H.P.

ทำมาเป็นรู้ดี อวดเก่ง ชอบพูดอะไรไร้สาระ

S.S.

รอบนี้มันอาจจะสั้น..

แต่มันมาพร้อมปากกาขนนกที่คุ้นตา .

แฮรี่แทบยิ้มไม่หยุดจนวิญญาณข้างตัวยังส่ายหน้า .. เด็กชายดูตำหนิที่รอยหักรับรู้ได้ในทันทีว่ามันเป็นปากกาแท่งเดิมที่เขาลืมเอาไว้ .. อีกฝ่ายน่าจะเก็บไว้ให้และซ่อมให้เขาเป็นแน่ ..

แฮรี่ก็ไม่ลังเลที่จะใช้ปากกาขนนกด้ามนั้นในการเขียน . ยิ้มไปเขียนไป แม้จะไม่มีหัวข้อให้ต่อ แต่เด็กชายก็ยังมีอีกร้อยแปดพันเรื่องที่อยากจะเล่าให้ฟัง ..

เพียงแต่เป็นเรื่องคนละช่วงเวลาเท่านั้นเอง ..

จะดึงมาอ้างอิงก็ไม่ได้ ..

สำหรับแฮรี่ คือเคยผ่านมานาน และมีเหตุการณ์ให้ระลึกถึง .. แต่สำหรับอีกฝ่าย แฮรี่รู้.. ว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต ที่เขาไม่ควรพูด .. และถึงพูดไปก็ได้แต่ความสงสัยเคลือบแคลงมากกว่า

บางที.. การที่เขานึกถึงเรื่องเก่าๆที่ไม่เก่าแบบนี้

มันทำให้เขารู้สึกว่า เขาผ่านอะไรมาหลายอย่างจนชินชาแล้ว ..

ใช่ .. ชินแล้ว

อย่างที่มัลฟอยเคยบอก .. เขาก็ไม่สมควรจะชินเลยสำหรับเรื่องเดิมๆซ้ำๆแบบนี้ เขาไม่ควรสนใจ . แต่บางทีเขาควรมองมันให้แตกต่างจากที่เคยมอง .. เหมือนที่เขาเริ่มมองเห็นความแตกต่างของคนรอบตัวเขาในโลกนี้

รอนที่เขาเหมือนจะสนิทที่สุด เขากลับเล่าเรื่องเพ้อฝันแบบนี้ให้ฟังไม่ได้ .. เขากลับระบาย อย่าว่าแต่ขอความเห็นเลย .. เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด ..แบบนี้เรียกว่าสนิทกันเหมือนเดิมแล้วจริงนะหรอ..

เขาไม่รู้..

ถึง ศาตราจารย์เซเวอร์รัส

ขอบคุณนะฮะ สำหรับปากกา ผมไม่รู้ว่าผมลืมไว้เอาไว้รึเปล่า ผมอยากบอกว่า ผมยิ้มไม่หยุดจริงๆนะ .. ผมยิ้มจริงๆนะ คุณเชื่อผมสิ ถึงคุณจะคิดในใจว่าไม่เชื่อ แต่นั้นมันทำผมมีความสุขมากๆเลย

มัลฟอย .. ผมหมายถึงเดรโก ส่งจดหมายมาหาผมด้วย ยังคงถามเหมือนเดิมว่า เมื่อไหร่ผมจะออกจากบ้านนั้นซะที เดรโกก็คงไม่ชอบพวกมักเกิ้ลไม่เปลี่ยน ถ้าทำได้คงอยากให้ผมไปอยู่บ้านเขาแล้ว ไม่รู้ว่าเขาได้คุยกับพ่อเขารึยัง หรืออาจจะแค่พูดเล่นๆ

แต่เอาจริงๆว่า ผมอยู่ได้นะไม่ว่าที่ไหนผมก็นอนหลับได้อยู่แล้ว .

ที่จริงผมมีเรื่องจะบอก แต่เอาไว้ครั้งหน้าละกัน

H.P.

สเนปถึงกลับขมวดคิ้วเลิกคิ้วไปมา .. บางทีก็เหมือนว่าคิ้วจะกระตุกทุกครั้งทีอ่านแต่ละจดหมายของเด็กชาย .. เหมือนว่าเด็กสองคนนั้นจะสนิทกันมากขึ้นรึเปล่า .. อาจจะเป็นแค่จดหมาย คำเรียกเลยเปลี่ยนไป

ไม่สิ แล้วเขาจะสนใจทำไมว่าเด็กนี้จะเรียกคนอื่นยังไง ..

แล้วอะไรคือมีเรื่องจะบอกแล้วไม่ยอมบอก .. แบบนี้มันหมายถึงว่า เด็กชายจะต้องมีเรื่องให้ส่งมาฉบับหน้าเป็นแน่ .. เฮ็ดวิกกู่ร้องข้างโต๊ะ .. นกฮูกหิมะก็เอาใจยากไม่ต่างจะเจ้าของ คงจะเหนื่อยหลังจากบินไปบินมาหลายวัน ..

“แกเป็นอะไรเนี่ย เรื่องมากเหมือนเจ้าของไม่มีผิด”สเนปเสียงห้วนใส่.. อยากจะไล่ก็ไล่ไม่ไป เหมือนกันไม่มีผิด! เฮ็ดวิกหันหัวหนีอย่างรู้ความหมาย .. เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่คิดจะเขียนจดหมาย ก็เลยขยับบินไปที่โซฟาเพื่อหาที่หลับ

ถึงเซเวอร์รัสจะแกล้งไม่ตอบจดหมาย แต่นกฮูกสีขาวตัวนี้ก็ไม่ยอมไปไหน .. เลยเป็นภาระเขาต้องคอยจัดหาอาหารให้มันอีก…

แต่ยังไงก็ต้องตอบเด็กชาย นึกหงุดหงิดตัวเอง ทั้งหงุดหงิดจดหมายของแฮรี่..

พวกเขายังโต้ตอบกันไปมา น้อยบ้าง เยอะบ้าง แต่เด็กชายก็บอกเล่าเรื่องราวให้ร่างสูงรับฟังไม่ขาด .. สำหรับแฮรี่มันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งที่ได้บอกเล่าเรื่องราวให้อีกฝ่ายฟัง ถึงจะไม่รับรู้ความรู้สึกอีกฝ่ายก็ตาม..

จนจดหมายฉบับล่าสุดถูกส่งมา..

ถึง ศาตราจารย์เซเวอร์รัส

ผมขอโทษที่ส่งจดหมายหาคุณช้า . ผมรีบเขียนบอกคุณไปหน่อย อาจจะอ่านไม่รู้เรื่องบ้าง

บ้านที่ผมอยู่เพิ่งถูกไฟไหม้ อีกไม่นานก็คงจะเป็นข่าวใหญ่ ผมรับรองได้

ว่าไงนะ? ร่างสูงลุกพรวดทันทีที่อ่านถึงประโยคนี้ .. ความเป็นห่วงแล่นขึ้นจนกวาดตาอ่านประโยคเดิมซ้ำๆเพื่อความแน่ใจ .. คำว่าไฟไหม้เด่นชัดจนต้องอ่านต่อ

ที่ผมตอบจดหมายหาคุณช้าเพราะเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย พวกเขาขังผมไว้ในห้องไม่ให้ออกไปไหน .. ยังโชคดีที่คนอื่นเข้ามาช่วยผมออกไปได้ทัน ก่อนที่ไฟจะลามไปทั่ว .. และดีที่มันไม่ลามจนถึงห้องที่ผมอยู่ แต่บ้านก็เสียหายไปเยอะ จนต้องรอการซ่อมแซม.

ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ คุณก็รู้ว่าผมเก่งแค่ไหน ยังดีที่ผมไม่ต้องแหกกฎที่ไม่สามารถใช้เวทยมนต์นอกฮอกวอตส์ได้ บอกแล้ว ว่าผมเป็นเด็กดี เชื่อฟังจะตาย คุณต้องภูมิใจในตัวผมแน่นอน

นั้นเรียกว่าโชคดี? สเนปขมวดคิ้วเป็นปมมองคำแก้ตัวของเด็กชาย ทีเรื่องแบบนี้ดันเก่งซะจริง อย่างพอตเตอร์เนี่ยนะจะไม่แหกกฎเล็กๆน้อยๆแบบนั้น .. ให้เชื่อว่าเด็กชายเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมดยังเชื่อง่ายกว่า ..

ถ้ามันถึงชีวิตจริงๆ แค่กฎบ้าๆนั่น เขาหวังให้เด็กชายแหกมันไปซะ!

ตอนนี้ผมกำลังออกไปหาที่อยู่อื่น ผมบอกพวกผู้ใหญ่ไปแล้วว่า ผมมีญาติอยู่ที่อื่นอีก ยังดีที่เขายอมปล่อยตัวผมออกมา  ไว้ผมจะเขียนจดหมายหา ..

H.P.

แล้วทำไมต้องหาที่อยู่อื่น? ตอนนี้ในใจร้อนรนยิ่งกว่าสิ่งใด .. จดหมายใช้เวลาเกือบวัน กว่าจะมาถึงฮอกวอตส์ แล้วตอนนี้เด็กชายออกจากบ้านมาคนเดียวนานแค่ไหนแล้วซะ? ในใจทั้งเป็นห่วงทั้งสับสัน .. แม้จะรู้ว่าเด็กชายเอาตัวรอดได้ แต่ยังไงก็ยังเป็นแค่เด็ก..

ญาติที่ว่าอีก นอกจากพี่สาวลิลี่แล้ว เด็กชายก็ไม่ควรมีญาติที่อื่น .. เด็กชายไม่โกหกเขาจริง .. เพราะบอกคนอื่น ไม่ได้บอกเขา ...นั้นน่าจะเป็นข้ออ้างที่บอกคนอื่นมากกว่า

     สเนปทรุดลงนั่งเมื่อใจเย็นลง อ่านทวนเนื้อความในจดหมาย อีกรอบ .. รอบที่สอง และรอบที่สาม จนถอนหายใจเหนื่อยอ่อนให้กับความคิดของตัวเอง จดหมายถูกวางลงตรงหน้า ไม่รู้จะเหนื่อยใจหรือหนักใจดี แต่ที่รู้ๆ.....

ให้ตายสิ .. พอตเตอร์ ทำเขาปวดหัวอีกแล้ว

ฮ่าๆๆๆ ให้น้องเล่าตอนเปิดเทอม

พี่เดรบอกเมื่อไหร่จะออก น้องก็จัดให้

พอมีเรื่องให้บอก เด็กชายก็ส่งจดหมายบอกทันที

เห็นมั้ยว่าน้องเป็นเด็กดี เก็บคำพูดคนอื่นมาใส่ใจตลอด

ไม่ต้องถามว่าแผนใคร

อลังการแนบเนียน และโหดร้ายสุดๆ

คนมันจะแค้นก็ต้องแค้นให้สุด เราจัดให้ 55555

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?