คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : Destinesia (49) การวางแผนของเด็กชาย
Destinesia (49) การวางแผนของเด็กชาย
“ เซเวอร์รัส ผมจะไปแล้วนะ ไว้ผมจะเขียนจดหมายมาหา”
“ไม่จำเป็น พอตเตอร์ ..นอกจากเรื่องไร้สาระแล้ว เธอก็ไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลยสินะ ” เขาพ่นเสียงหายใจดังฮึอย่างอดไม่ได้ ถึงจะพูดไปกี่ประโยค แต่รู้ว่า คำพูดของเขาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเด็กชายแน่..
“แต่ผมอยากส่งหาคุณ” แฮรี่ยังคงยืนกราน มองหน้าก็รู้แล้ว … ยุ่ง..
“ไม่จำเป็น”
เซเวอร์รัสว่าเสียงเรียบ เขามั่นใจว่าเด็กนี่น่าจะมีความกวนประสาทติดมาด้วยกลับจดหมายนั้นแหละ ..
“โธ่ ไหนวันก่อนบอกว่า ถึงเรื่องไร้สาระยังไง คุณก็อยากฟังไม่ใช่หรอ”
“....” คิ้วเลิกขึ้นเป็นคำถาม ส่งสายตาถามว่า ตอนไหน..
เขาไม่ได้เป็นคนพูดเสียหน่อย .. ลูกทูนหัวเขาต่างหาก ..
เด็กชายโวยวายหน้ามุ่ยพยายามเรียกร้องความสนใจของคนตรงหน้า .. ร่างสูงที่กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม ทำเอาแฮรี่น้อยใจ จากที่ตะกี้ดูจะยินดีกับความคิดตัวเองเป็นอย่างยิ่งที่จะเขียนจดหมายหาเขา
“ไม่รู้แหละ ผมจะส่งหาคุณ” แฮรี่หันกลับหนีออกจากห้องพร้อมประตูที่ปิดดังปัง เมื่อร่างเด็กชายหายไป รอยยิ้มก็เผยขึ้นที่มุมปาก
ถึงเขาจะพูดยังไง .. แต่อีกไม่กี่วัน ก็คงมีจดหมายส่งมาหาเขาอยู่ดีนั้นแหละ ..
ดูจากประโยคสุดท้ายก็รู้แล้ว ..
แม้ช่วงเปิดเทอม เขาจะพลาดโอกาสได้นั่งรถไฟขามา แต่สำหรับขากลับ ไม่มีเรื่องอะไรให้เขาพลาดอีก .. ทิศทัศน์นอกหน้าตาเริ่มต้นด้วยป่าทึบ จากพื้นป่าเปลี่ยนเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คน ..
ชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ต่างครึกครื้น . แฮรี่มองเพื่อนเขาที่กลับไปพาพ่อแม่ตัวเองด้วยรอยยิ้ม พวกเขาบอกลา สัญญาว่าจะส่งจดหมายไปมา ให้รอรับไว้ได้เลย ..
ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง .. ภาพเก่าๆก็ยังย้อนให้เห็น…
กลับมาสู่จุดเริ่มต้น .. เริ่มตั้งแต่เขาลากข้าวของกลับบ้านด้วยตัวคนเดียว .. หรือแม้แต่ตอนที่มา ก็ด้วยตัวคนเดียว .. เขาอยู่ได้แบบนี้ได้ แต่ก็ใช่ว่าจะอยากอยู่..
เฮ้ออออ แต่น่าเศร้าที่เขาต้องมาอยู่กับครอบครัวที่คิดจะหาคำดูถูกเขาให้ได้ทุกนาที…
“กลับมาอีกแล้วหรอ ไอสัตว์ประหลาด” อืม เหมือนมันจะไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย .. สงสัยว่าปิดเทอมในครั้งนี้ เขาจะต้องหาเรื่องผ่อนคลายตัวเองซะบ้าง ไม่งั้นเขาอาจจะประสาทกินซะก่อน ..
แฮรี่ลากของเข้าบ้านหลังเดิมด้วยความคิดเต็มหัว .. ชั้นสองยังเป็นห้องของเขาที่เต็มไปด้วยฝุ่น ไม่ได้รับการดูแลความสะอาดใดใด .. กว่าจะจัดการเสร็จ ก็หมดไปแทบทั้งวัน ..
‘ถ้าฉันเป็นเธอ .. ฉันจะทำให้พวกเขาจดจำไปจนตาย’
ใจเย็นสิฮะ .. แฮรี่ที่ตอนนี้มีวิญญาณติดตัวตามมาด้วย .. จดหมายถูกผูกฝากเฮ็ดวิกส่งออกไปอย่างไม่รอช้า .. เฮกเตอร์สำรวจบ้านที่ไม่เหมือนบ้านสักเท่าไหร่
แต่ทำไงได้ .. เขายังไม่คิดย้ายออกตอนนี้..
เขาจะต้องทบทวนเหตุการณ์ที่ใกล้จะเกิดขึ้น .. เขาไม่รู้ว่าอะไรจะเปลี่ยนไปจากที่เขาคิดรึเปล่า .. ถ้าไม่ใช่เพราะภายนอกที่เหมือนเด็กสิบสองขวบแบบนี้ เขาอาจจะทำอะไรได้บ้าง ..
ครอบครัวเดอร์สลีย์ดูจะยิ่งหวาดกลัวเขาเข้าไปอีก ตั้งแต่เห็นเฮกเตอร์ .. เด็กชายทำตัวเฉไฉ แล้วบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติ เพราะในโลกมักเกิลก็มีการเลี้ยงงูเหมือนกันไม่ใช่รึไง ..
“เขาไม่ลอบกัดใครก่อนหรอกฮะ .. นอกจากว่า ผมจะสั่ง” แฮรี่ไม่บอกปล่าว พลางส่งเฮกเตอร์ขึ้นมือเผยร่างน่าเกรงขามของตัวเองแก่สายตาหวาดกลัว …
แน่นอนว่าการกลั้นแกล้งจากดัดลี่ย์ลดลงจากความกลัวที่เพิ่มขึ้น …
‘เธอใจดีเกินไป’ ดูทอมจะไม่ชอบใจในการข่มขู่แบบเด็กน้อยของเขา .. สามารถนึกใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายได้ในหัวเลย .. เขาเดาได้ว่า ถ้าเป็นทอม คงต้องมีคนตายเพราะอุบัติเหตุสักคนเป็นแน่
แบบนั้นมันก็ไม่สนุกสิ .. มันต้องทำให้กลัวจนลืมไม่ลงเลยต่างหาก ..
แต่เขาอาจคิดตื้นเกินไป ..
ปัง แกร๊ก ตึง..เสียงตึงตังดังออกจากห้องเล็กหลังหนึ่งภายในบ้านเดอร์สลีย์ .. เด็กชายหน้าทะมึนตึง เมื่อรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองในวันต่อมา..
ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับการแค่ขู่ด้วยเฮกเตอร์ .. แต่ก็อาจจะไม่ได้ใช้เร็วขนาดนี้ .. พอได้ยินเสียงเอะอะดังในตอนเช้า .. เขาก็แทบเปลี่ยนความคิด …
“พวกคุณจะทำอะไรนะ? แล้วนั้น จะยกประตูห้องผมไปไหน” แฮรี่ตะโกนเสียงหลง เห็นคนแปลกหน้าหลายคนดูเหมือนจะเป็นพนักงานอะไรสักอย่างมาแยกส่วนประตูห้องเขาไป ..
เด็กชายรีบวิ่งมาโวยวายไม่ห่วงสภาพตัวเอง .. แต่ก็ถูกลุงและป้าดันกลับไปที่เตียงอย่างช่วยไม่ได้ .. แฮรี่สะดุดนั่งลงเตียง ส่งสายตาเคลืองโกรธไปให้บุคคลที่มีศักดิ์เป็นลุงและป้า ..
“แกจะไปไหน? ตั้งแต่นี้ต่อไป ห้ามแกออกจากห้องโดยไม่ได้รับอนุญาติเด็ดขาด!” ลุงเวอร์นอนประกาศกร้าว ดวงตาสองคู่มีเพียงความชิงชังและความรังเกียจส่งมาให้ ..
แฮรี่ไม่เคยรู้สึกว่า ตัวเองไร้น้ำยาแบบนี้มาก่อน .. ไม่ใช่ตอนที่เขาผ่านอะไรมาตั้งมากมายขนาดนี้แล้ว แต่แค่กับเรื่องตรงหน้า เขากลับต้องทนด้วยหรอ?
ครอบครัวเดอร์สลีย์รีบเร่งบอก ไม่กี่นาทีมันก็เสร็จ . ประตูไม้เปลี่ยนเป็นประตูเหล็กสีดำ .. พวกเขาก้าวออกนอกห้องปิดปังใส่เขาโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลย ..
“ปล่อยผมนะ! พวกคุณจะขังผมไว้แบบนี้ไม่ได้” แฮรี่ทุบประตูเหล็กบานใหม่จนมันดังลั่น .. จากด้านในดูออกเลยว่า มันไม่มีแม้แต่กลอนประตูให้เขาจับ! เหมือนผนังสีดำมาแทนที่ประตูเก่าของเขาจนเหมือนห้องปิดตาย..
นี้มันบ้าอะไรกันเนี่ย!?
“แกมันตัวประหลาด อยู่ในนั้นกับไองูพิษนั้นไปเลยนะ .. ” ลุงเวอร์นอนตะโกนอยู่นอกห้อง .. ไม่ต้องเดาเลยว่านี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไร ถึงแม้ในอดีตมันไม่เคยรุนแรงแบบนี้ แต่คงคิดว่าเขาไม่กล้าทำจริงๆมากกว่า
“แล้วเรื่องทำงานละ? ไหนจะข้าวผมอีก ลุงคิดจะไม่ให้ผมต้องออกไปเข้าห้องน้ำหาอะไรกินเลยรึไง” เขาโกรธมาก .. อดีตเขาแทบจะโวกเวกโวยวายอาละวาดก่อเรื่องไปทั่ว .. ถูกลงโทษอดข้าวอดน้ำ กักบริเวณอยู่แต่ในห้อง ..
แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะขังเขาเป็นนักโทษแบบนี้!!
ช่องตรงกลางประตูถูกเลื่อนออกจนเห็นใบหน้าด้านนอก .. มันเป็นสายตาที่ดูถูกเดียดฉันท์ราวกับเขาไม่ใช่คน.. เหมือนสัตว์ในห้องขังที่อันตรายไม่ต้องควรออกไปภายนอก..
“ไม่จำเป็นต้องทำแล้ว! บอกแล้วไงว่าแกจะออกมาได้แค่ตอนที่ฉันอนุญาติ! ตอนเช้าแกจะต้องตื่น ฉันให้เวลาแกกินข้าวอาบน้ำ แล้วก็ต้องกลับมาอยู่แค่ในห้อง .. แล้วไองูนั้น ห้ามมันออกจากห้องมาให้เห็นแม้แต่เงา ไม่งั้นพวกฉันจะทุบมันจนตายแน่!”
ช่องถูกปิดไปจนมืดมิด .. แม้เสียงทุบจะดังแค่ไหน แต่มันก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิด .
‘หึ เธอใจดีเกินไป ..แต่ก็น่ากลัวเกินไป มักเกิลพวกนั้นก็ไร้สมอง คิดจะขังพ่อมดแบบเธอไว้ด้วยแค่กล่องเหล็กเนี่ยนะ ’ มันก็จริงอย่างที่ทอมว่า .. แค่ก้อนเหล็กตรงหน้า . แค่คาถาเดียวมันก็ปลิวหายไปราวกับธาตุอากาศแล้ว .. แต่เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลยนะ ..
ถึงตอนนั้นมากสุดแค่โดนใส่กรงเหล็กหน้าต่าง แต่ไม่ใช่ประตูเหล็ก..
“ผมรู้ทอม .. ที่จริงผมไม่อยากเสี่ยงทำให้โลกเวทยมนต์เขาจับผมได้ต่างหาก . ” เด็กชายว่า ทรุดตัวนอนกับเตียงเมื่อทำอะไรไม่ได้ .. เฮกเตอร์เลื้อยออกมาจากหมอนที่หลบซ่อนตัวอยู่ ลิ้นตวัดไปมาบนใบหน้าหวานที่ดูจะล้าจนหมดคำพูด
เขาควรภูมิใจมั้ยที่ก่อเรื่องคนอื่นเขากลัว จนต้องขังเขาไว้แบบเนี่ย ..
เข้าใจหรอกว่า ที่ผ่านมาเขาทำตัวไม่น่าไว้ใจ แต่ก็ไม่ได้สร้างเรื่องอะไรขนาดนั้น .. แค่หนูหรือแมลงสาบทั่วบ้านนี้ มันนับว่าอันตรายด้วยหรอ? เรื่องเฮกเตอร์อีก .. ตอนนี้ก็แค่งูตัวเล็กๆเนี่ยนะ
ความคิดนี้มันน่ากลัวชะมัด ..
‘เธอจะปล่อยไว้เฉย?’
“แล้วผมจะทำอะไรได้ละ โวยวายงั้นหรอ? ลุงกับป้าผมเขาไม่ฟังหรอก กับตัวประหลาดแบบผมด้วยแล้ว สงสัยว่า ถ้าขังผมไว้ในห้องทั้งวันได้ พวกเขาคงทำไปแล้ว .. ผมก็แค่เด็กอายุสิบสองควรเองนะ .. จะไปทำอะไรได้”
‘แล้วเธอจะปล่อย?’
“ไม่มีทาง! คุณดูเนคไทบ้านผมด้วย .. กริฟฟินดอร์นะ ถ้าให้ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น ปล่อยให้มันผ่านไปแบบนี้นะหรอ? ฮึยย ผมคงไม่ได้เลือกมาอยู่กริฟฟินดอร์หรอก” .. และหนึ่งเลยที่เขาคิดว่าเขาเหมาะกับบ้านสิงห์ที่สุดแล้ว ก็เพราะความคิดสุดโต้งแบบนี้เนี่ยแหละ..
แฮรี่ .. เธอใส่ชุดนอนอยู่... วิญญาณทอมได้แต่คิดในสมุด..
เด็กชายยังพูดต่อ เต็มไปด้วยความขุ่นและโกรธเคือง “คอยดูนะ ถึงผมจะตัวแค่นี้ แต่ผมก็ทำอะไรได้มากกว่าที่พวกเขาคิด..” แฮรี่หมายมั่น .. มองไปทางประตูสีดำอีกฝั่งอย่างไม่ยอมแพ้ ในหัวคิดแผนการเอาคืนครั้งใหญ่ที่บ้านเดอร์สลีย์ต้องจดจำไปอีกหนึ่งปี!
.. ไฟว์มา ผมก็ไฟว์กลับ! คิดว่าผมจะยอมง่ายๆหรอ? บ้าไปแล้ว
ต้องบอกว่าแฮรี่ทำอะไรเกินกว่าที่พวกเขาจะคิดมากกว่า..
‘เธอถ่อมตนเกินไป’ แค่ก.. แฮรี่แทบสำลักน้ำลายตัวเอง ..อะไรคือเรียกว่าถ่อมตน เขาประชดหรอก .. ถ้าอย่างเขาเรียกถ่อมตน แล้วคนอื่นจะเรียกว่าอะไร .. เขาบอกหนึ่งเต็มสิบ ยังเรียกว่าถ่อมตนอีกหรอ ..
ตลกร้ายมากเลยละ ..
‘เรื่องวางแผนเธออาจจะพอใช้ได้ แต่ว่า..’ โดยเฉพาะในเรื่องคิดหาเรื่องแกล้งคนอื่น..
หรือจะบอกว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นดีละ..
“?” ทอมจะชมว่าเขาวางแผนเก่งหรอ .. จริงรึเปล่า หมายถึงเรื่องที่ผ่านมาใช่มั้ย ? รู้รึเปล่าละ ว่าเขาวางแผนเรื่องใช้สรรพสัตว์ทั้งหลายในการถล่มบ้านเดอร์สลีย์ภายในคืนเดียวเองนะ แล้วก็เริ่มแผนเลย ..
ต้องบอกว่าเขามีความสามารถในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าต่างหากละ..
เรื่องข้อตกลงกับทอมนั้น เขาใช้เวลาคิด...ใช่ ตอนนั้นเลยนะ .. ความคิดเขาโลดแล่นขนาดไหน.. อย่าหาว่าผมอวดเลย .. ถึงความคิดเขาจะแถตรงไปบ้าง แต่มันก็ใช้ได้ผลทุกครั้งละนะ
จริงๆนะ...
‘เอาเป็นว่า .. ให้มันเป็นเรื่องของฉันดีกว่านะ แฮรี่’ เสียงที่ดังก้องในหัวเขาราบเรียบเหมือนคิดอะไรออก … พอไม่เห็นสีหน้า เขาก็เลยเดาไม่ออกว่า สมุดทอมจะทำหน้ายังไง ..
“..ทำไมผมไม่เข้าใจคุณพูดเลยละ?”
‘หึหึ วางใจเถอะ ฉันช่วยเธอคิดแผนจัดการพวกเขาได้แน่นอน’
สรุปจะชมเขาวางแผนเก่งรึเปล่า
‘เห็นแก่ความพยายามของเธอ แต่เธอไม่ควรคิดอะไรให้มากความ’
ทำไมเขารู้สึกว่าทอม ..สมเพชเขาละ ..
ปู่เขาแค่อยากจะชมว่า ‘อย่าวางแผนเลย’ให้เป็นหน้าที่ปู่เองดีกว่า ..
ปู่โดนแกล้งมากับตัว แถมยังหลอกดีอีกด้วย ..
ยังไม่ลืมว่าน้องยอมดื่มยาเพื่อปิดตัวตนตัวเองเลยนะ เกือบเนียนด้วย
คนอื่นคงไม่เนียนขนาดนี้ และคงกระอักไปพักใหญ่เมื่อรู้เรื่อง
แล้วถ้าแฮรี่เจ็บแค้นเคืองโกรธ น้องจะวางแผนขนาดไหน ..
ขนาดน้องแค่คิดวางแผนเล่นๆ ยังปวดหัวขนาดนี้..เฮ้ออออ
และคิดว่าจะหยุดน้องนะหรอ.. ฝันเอาละกัน
//น้องแฮร์ขี้แกล้ง?
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น