[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #42 : Destinesia (42) ข้อแลกเปลี่ยน

Destinesia (42) ข้อแลกเปลี่ยน

“สตูเปฟาย!” คาถาสะกดนิ่งดังออกจากปากเด็กชายอย่างไม่ลังเล .. ร่างสูงของชายผมทองถูกคาถากระเด็นไปโดนผนังถ้ำไปทีอีกฝั่ง .. เศษหินสั่นไหวตามแรงกระเทือน หินบางส่วนตกหล่นทับร่างของศาตราจารย์ล็อกฮาร์ท ที่คิดจะหันไม้กายสิทธิ์ใส่เพื่อนเขา ..

และเขาไม่ยอมให้เกิดอันตรายขึ้น ..

“ขอบใจ แฮรี่ แล้วเราจะทำยังไงกับเขา ..” รอนถาม พลางมองไปที่กองหินสูงที่หล่นทับ ประหลาดใจไม่น้อยที่จะเห็นเพื่อนเขาเด็ดขาดแบบนี้ ใบหน้าทั้งคู่เริ่มเปื้อนฝุ่นมอบแมม .. แต่ก็ไม่ไว้ใจให้อีกคนที่อาจจะกลับมาเล่นงานเขาทีหลังได้ ..

“นายต้องอยู่เฝ้าเขาไว้ .. ไม่งั้นเขาอาจจะฟื้นมาตลบหลังเราอีก … ฉันจะไปหาตัวจินนี่เอง” รอนตั้งท่าไม่เห็นด้วย แต่ก็ทนสายตาเด็ดเดี่ยวของแฮรี่ไม่ไหว ..  “ฉันเชื่อใจนาย รอน .. นายต้องเฝ้าเขาไว้นะ เรื่องจินนี่ไม่ต้องห่วง ฉันจะรีบกลับมา..”

“มันอันตรายนะ นายจะเป็นอะไรรึเปล่า .. ” เพราะพวกเขายังเป็นแค่เด็ก จะให้ยกพวกหินที่ทับอยู่บนตัวผู้ใหญ่คนหนึ่งออก นอกจากเสียเวลาแล้ว ยังต้องระวังอีกฝ่ายจะลอบกัดลับหลังอีก ..

“ไม่ต้องห่วง ฉันเก่งกว่าที่นายคิดนะ” แฮรี่ก็ยังมีอารมณ์ขัน จนรอนกรอกตา แต่ก็วางใจและเชื่อใจเพื่อนตัวเองเมื่อได้รับำยืนยันแบบนั้น ..

เมื่อไม่มีทางเลือก .. ทั้งคู่เลยต้องแบ่งหน้าที่กัน รอนรับหน้าที่คุมตัวล็อกฮาร์ทอยู่ด้านนอก และปล่อยหน้าที่ที่เหลือให้กับเพื่อนสนิทไปคนเดียว ..

เด็กชายคนเดียวตอนนี้เดินหน้าอย่างไม่หวาดหวั่น .. แตกต่างจากตะกี้ที่มีสีหน้าร้อนรนและหวาดระแวงรอบตัว .. ตอนนี้นิ่งสงบและใจเย็นอย่างน่าเหลือเชื่อ.. เขาถอนหายใจแผ่วอย่างผ่อนคลาย ..

ดีแล้วที่เขาได้มาคนเดียว . ตอนนี้รอนไม่น่าจะอันตรายเท่าไหร่แล้ว .. ถ้าเขารีบสักหน่อย คงจะจบเรื่องนี้ได้ไว .. ถ้าเขารอบคอบดีแล้ว หลังจากจบเรื่องนี้ เขาก็จะเป็นหนึ่งในผู้เสียหายแทน ..

อยู่ที่อีกคนเท่านั้นแหละ ที่จะเป็นคนตัดสินเรื่องทั้งหมดให้เขา ..

กำแพงทึบที่ตั้งขวางอยู่ปลายอุโมงค์ใหญ่จนตัวเขาเล็กลงราวกับหนูตัวเล็ก ที่เล็ดรอดเข้ามาในอาณาเขตของผู้ล่าในพื้นที่นี้..  รูปสลักอสรพิษขนาดใหญ่พันเกี่ยวกันโดดเด่นบนบานประตูใหญ่

เสียงขู่ฟ่อแหลมเล็กดังออกจากปากของเด็กชายที่ไม่ควรจะทำได้ .. แรงสั่นเพราะกำแพงแต่ละด้านเลื่อนออก เผยทางเดินยาวชื้นแฉะ รอบข้างเป็นรูปปั้นงูอ้าปากอย่างน่าขนลุกเข้ากับบรรยากาศของห้องแห่งความลับสมชื่อ ..

เด็กชายก้าวยาวอย่างไม่รีบร้อนแต่ก็มั่นคงไปตามทางเดิน .. ใบหน้าหวานไร้ความตื่นตระหนกตกใจก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างของเด็กหญิงอีกคนบนทางเดิน .. จินนี่นอนคว่ำหน้ากับพื้นด้วยใบหน้าที่ขาวซีดและหายใจแผ่วเบา

ร่างเล็กพอๆกับเด็กหญิงตรงหน้าคุกเข่าลงข้างเธอ มือเล็กของแฮรี่แตะไปที่ต้นคอของน้องสาวเพื่อนสนิทเพื่อเช็คอาการ.. การเต้นของหัวใจผิดจังหวะและเบาลงอย่างมาก .. และยังไม่ถึงจุดที่อันตรายถึงชีวิต แต่ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ก็คงไม่ดี ..

“แฮรี่ พอตเตอร์ ..” เสียงนุ่มลึกดังแว่วขึ้น ไม่ใช่ที่อีกด้าน .. แต่กลับเป็นด้านหลังเขา .. แฮรี่สะดุ้งแต่ก็ไม่กระโตกกระตากออกนอกหน้า อีกฝ่ายไม่รู้ว่าโพลงมาจากไหนโดยไร้เสียง แต่แฮรี่รู้ดี ..

“หรือฉันควรเรียกเธอว่า ชารอน?”

“!?” เด็กชายเปลี่ยนสีหน้าอย่างสับสน .. เขาไม่ได้สังเกตเลยว่า ทอมจะรู้ตัวจริงของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ .. แต่เหมือนเขาจะแสดงออกมากเกินไป ทอมถึงกระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะ สบเข้าไปในดวงตาคู่นั้นเพื่อยืนยันสิ่งที่ตัวเองสงสัย และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิด..

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่เขาคุ้นเคย ดูอายุน้อยลงกว่าที่เคยจำได้ .. ดวงตาสีเดียวกับเส้นผมเป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่คุ้น .. ใบหน้าหล่อเหลาน่ามองไม่ใช่สิ่งที่เลียนแบบกันได้ง่ายๆ ความหยิ่งยโสและถือดีของคนตรงหน้า ดูสมบูรณ์แบบ เหมาะกับตัวตนที่รังสรรค์..

“คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” แฮรี่เลิกคิ้วถาม .. พลางลุกจากพื้นถอยห่างจากวิญญาณตรงหน้าเล็กน้อย เพื่อมาพูดคุยกับอีกฝ่ายตรงไปตรงมาเสียที..

“ตอนแรกก็แค่สงสัย แต่ตอนนี้มั่นใจแล้ว”.. ทอมว่าด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ และแฮรี่รับรู้ได้ทันที ก็คนที่ยืนยันความคิดอีกฝ่าย ก็เพราะคำพูดเขานี้เอง ..

“...” ก็ลืมไปว่า ทอมฉลาดและเจ้าเล่ห์แบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ..

ท่องไว้ ท่องไว้.. ตอนนี้อีกฝ่ายไม่ใช่พ่อบุญธรรมเขา ..

“เธอคงไม่ได้ลงมาเพื่อพูดคุยกับฉันหรอกนะ ” ทอมแสร้งถาม พลางมองไปที่เบื้องล่าง เด็กสาวหายใจรวบรินกำลังอ่อนแรงลงเรื่อยๆ และแฮรี่ก็ไม่อยากเลี่ยงประเด็นอีก ..แต่ก็ไม่ทันอีกคนที่พูดต่ออย่างไม่ติดขัด..

“แต่เธอคงคิดถึงฉัน จนต้องมาหาฉันด้วยตัวเอง” พอไม่ใช่แค่ตัวอักษร แต่เป็นเสียงทุ้มของอีกฝ่ายเอง แฮรี่ก็ถึงกลับไปไม่ถูก ...

“แค่กๆ!” ครับ ผมนี้พูดไม่ออกเลย ตะกี้เขาจะพูดอะไรนะ ..

“คือหมายถึง .. ปล่อยเธอไป ทอม .. ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตคนอื่นเพื่อคืนชีพตัวเองสักหน่อย .. ผมมั่นใจว่ามีวิธีอื่นนอกจากวิธีนี้..” แฮรี่ว่าไปตามที่รู้ .. เด็กชายไม่ใช้คำว่าต่อรอง แต่กลับเป็นเสนอแนะมากกว่า ..

ซึ่งคงใช้ไม่ได้ผลกับคนที่มั่นใจในตัวเองเช่นทอม ริดเดิ้ลตรงหน้า..

ไม่ใช่ว่าไม่แปลกใจที่เด็กชายตรงหน้าดูจะรู้เรื่องรู้ราวอะไรต่างๆที่ไม่สมควรจะรู้ .. ตั้งแต่คุยกับอีกฝ่ายด้วยตัวตนเพฟเวอเรลล์ ก็ลึกลับไม่ต่างกัน .. ทุกอย่างดูกระจ่างชัดภายใต้ดวงตาสีมรกตที่เป็นประกายน่าค้นหา ..

“ถ้าฉันปฎิเสธ? เธอจะทำยังไง” ก้าวอีกหนึ่งก้าวเข้าหาเขา .. ไม่ใช่ประโยคคำถามเช่นกัน .. มันเป็นคำยืนกรานและไร้ข้อโต้แย้ง .. เวลาคนตรงหน้าตั้งใจจะทำอะไร คงยากที่จะเปลี่ยนความคิด ..

แฮรี่เม้มปาก มองไปที่ร่างของเด็กหญิงข้างตัว .. แฮรี่ไม่มีข้อขู่บังคับหรือกดดันกับคนตรงหน้าได้ .. ไม่ใช่ไม่มีอะไรมาขู่ แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำแบบนั้นเพื่อยั่วอารมณ์อีกฝ่ายต่างหาก ..

เขาไม่ถนัดบทข่มขู่แบบพี่เขาสักหน่อย..ไม่ใช่นักเจรจาอย่างมัลฟอย และก็ไม่ใช่นักกดดันอย่างเซเวอร์รัส เขาจะทำอะไรแบบนั้นได้ที่ไหนกัน .. ที่เขาทำเป็นก็คือประนีประนอมเท่านั้นแหละ ..

ฮึย..

“ถึงตอนนี้ฉันจะแตะตัวเธอไม่ได้ แต่ฉันไม่ให้เธอละสายตาไปมองคนอื่นได้ต่อหน้าฉันหรอกนะ” มือที่เริ่มเป็นร่างกันสายตาเขาออกจากร่างเบื้องล่าง .. น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าล้อเล่น แต่ก็ไร้แววอารมณ์ในคำพูด .. จากเขาเครียดๆ กลายเป็นอารมณ์เขาหล่นวูบไปไหนก็ไม่รู้..

“คุณยังตลกเหมือนเดิมเลยนะ ทอม .. ”

“หึ เฉพาะกับเธอ แฮรี่”  เขาอดไม่ได้ที่จะกรอกตาตอบมุขตลกร้ายแบบนี้.. แต่ก็หันกลับไปมองอีกฝ่าย..

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยเล่น และเขารู้ว่า ทอมตั้งใจจะถ่วงเวลาสำหรับเรื่องตรงหน้า ซึ่งเขาไม่ยินยอมให้เป็นอย่างนั้น .. เล่นสนุกมาพอแล้ว .. แฮรี่ไม่ได้เลือกคิดที่จะทำลายทอมอย่างที่อีกความทรงจำเคยให้ไว้ .. อดีตเขาเคยนั่งพูดคุยเรื่องต่างๆจนเข้าใจก็ที่นี้ .. เริ่มต้นใหม่ ทั้งความคิดและตัวตน ก็คือที่นี้ ..

เขาไม่อยากให้มันนองเลือดอย่างที่ในความทรงจำนั้น..

แฮรี่ปิดเปลือกตาครุ่นคิดความเป็นไปได้ มือขยี้ผมตัวเองจนยู่เพราะไม่ต้องการให้เรื่องจบด้วยคำว่า สูญเสีย ทำลาย หรือนองเลือด อะไรพวกนั้น .. โธ่เอ้ย …

“ใช้ผมแทน..”  นัยน์ตาสีสว่างตวัดจ้องอีกคนอย่างแน่วแน่ .. เมื่อพูดประโยคนี้ออกไป อีกคนสัมผัสได้ถึงความหนักแน่นในคำพูด และไม่ใช่คำพูดล้อเล่นเป็นแน่ ..

ทอมหรี่ตาลงด้วยความกดดันที่เพิ่มขึ้น .. “เธอรู้รึเปล่า ว่าพูดอะไรออกมา” มือที่ยังโปร่งแสงลูบไปตามกรอบหน้าแสนงดงามเบื้องหน้า .. ช่างดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสา .. แต่กลับฉลาดและโดดเด่นยิ่งกว่าใครที่ไหน .. น่าสนใจตั้งแต่ยังไม่ทันได้พบหน้า..

เพียงคำบอกเล่าจากเด็กสาว ไม่เทียบเท่าเห็นด้วยตัวเอง …

“คุณกลืนชีวิตเธอไปครึ่งหนึ่งแล้ว .. ที่เหลือก็ใช้ผมสิ .. ” แฮรี่ไม่ได้สนใจมือที่อยู่ข้างใบหน้า ตบเข้าที่ตัวเองยืนยันข้อแลกเปลี่ยนที่เสนอ .. แน่นอนว่าอีกฝ่ายจะได้อย่างที่ต้องการ .. แต่..

“แล้วฉันจะได้อะไรจากเรื่องนี้ .. ฉันรู้เธอฉลาด แฮรี่.. สิ่งตอบแทนที่ฉันจะได้รับละ?” ใบหน้าหล่อเหลาไร้ซึ่งรอยยิ้มอย่างสิ้นเชิง .. สายตาคาดเดาไม่ออก ที่บัดนี้มองเด็กชายตรงหน้าต่างไปจากเดิม .. ไม่สมควรล้อเล่นกับเรื่องสำคัญแบบนี้ ..

เด็กชายไม่ปฎิเสธว่า .. มันเป็นข้อต่อรองที่เขาเสียเปรียบที่สุด .. แต่แฮรี่ไม่หวั่นไหวไปกับข้อเรียกร้องของจอมมารวัยรุ่นตรงหน้า ..

“คุณอาจจะไม่รู้เรื่องภายนอกมาก ใช่ว่าคุณจะปลอดภัยหลังจากที่ได้ร่างกายแล้ว .. ข้อเสนอผม คือจะปิดเรื่องราวเรื่องนี้ไว้ให้ .. มันน่าสนใจพอรึเปล่า.”

ถ้าถามตามความรู้สึก .. ทอมได้เกินกว่าที่ควรจะได้แล้ว .. แฮรี่พูดมานั้นชาญฉลาด ที่รู้สึกใช้ข้อได้เปรียบในสิ่งที่เขาไม่รู้มาต่อรอง .. ถ้าปฎิเสธ .. ทอมมั่นใจว่า เด็กชายตรงหน้ามีวิธีอื่นที่จะต่อรองหรือจัดการเขา ..

ไม่ควรเล่นกับพื้นน้ำที่นิ่งสงบแต่ไหลเชี่ยวอยู่หรอกนะ ..

“ฉันไม่ใช่คนใจอ่อน .. ในเมื่อเธอยื่นข้อเสนอที่สมน้ำสมเนื้อให้.. ถ้าฉันปฎิเสธ ก็คงจะทำให้เธอเสียใจไม่น้อย” รอยยิ้มบางกลับสู่ใบหน้าทอม .. น้ำเสียงแฝงความขี้เล่นไว้ .. แต่ไม่ควรมองแค่นั้นหรอกนะ

แฮรี่ผ่อนลมหายใจ.. โชคร้ายที่ครั้งอดีต เขาไม่รู้ว่าพี่เขาใช้วิธีใดในการต่อรองอีกฝ่าย .. ถ้าหมายถึงเรื่องฮอร์กรักซ์ เขาก็ว่ามันคงไม่ใช่แค่นั้น .. หรือข้อมูลอื่นละ .. แฮรี่ก็ไม่แน่ใจนัก เพราะครั้งนั้นเป็นเรื่องเขาเสียส่วนใหญ่

ทอมไม่น่าสนใจอะไรขนาดยอมอยู่นิ่งเฉยถึงสองปีเป็นวิญญาณในสมุดหรอกมั้ง ..

“งั้นก็มาเริ่มกันเลย .. หวังว่าเธอจะไม่เปลี่ยนใจซะก่อน ..”

“ผมไม่คิดแบบนั้นอยู่แล้ว”

แฮรี่หวนคิดถึงเหตุการณ์ครั้งอดีต .. ไม่ได้ลืมเลือนห้องภายใต้รูปปั้นด้านหน้านั้น ..

แต่.. มีเรื่องสำคัญกว่า ให้จัดการ..

เร่งเรื่องแล้ว สามตอนจบปีสองสักที …

นานพอๆกับเรื่องนู้นแน่

เรื่องจะเข้มข้นช่วงสองปีหน้าเนี่ยแหละ

เรือป๋าก็เดิน เรือปู่ก็มา.. เรือเดรกน้ำมันหมดไปก่อน

เพราะสามตอนที่จะมา หายจากสารบบไปแล้ว

ก็นะ .. ให้ปู่ทอมเต็มไปเลย .. ปู่เราร้ายและโหดมาก

รวมกันเป็น โหดร้าย..

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?