ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

    ลำดับตอนที่ #40 : Destinesia (40) ย้ำให้ชัดเจน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 6.41K
      518
      5 มิ.ย. 61

    โพล160267
    อธิบายให้ทราบทั่วกัน      
         - เรือแต่ละลำจะเดินเรื่องต่างกัน ถึงตอนนี้ดูเหมือนแต่ละคนจะเดินเรือไปไกลแล้ว แต่ถ้าเลือกเพียงเรือเดียว เราก็จะปรับความสัมพันธ์ทุกคนให้เข้าที่เข้าทาง ..
          อยากจะบอกเอาไว้ว่า ถ้าไม่ใช่เรือฮาเร็มหรือเรือทอม เราอาจจะได้ปรับบททอมมาเป็นตัวร้าย ปล. รวมถึงปู่ดัมด้วย แม้ว่าเนื้อเรื่อง จะเดินตามเรื่องหลักแทบจะฉากต่อฉาก แค่เปลี่ยนความคิดและความสัมพันธ์ของตัวละครไปทีละนิด ..  
         เพราะงั้นฮาเร็มอาจจะมีดราม่า มีการสูญเสียเกิดขึ้น ไม่ใช่เราใจร้ายนะ แต่หาจุดเชื่อมโยงให้ความสัมพันธ์ทุกคนผูกกันได้เท่านั้นเอง .. ให้เข้าใจน้องมากขึ้น มันก็ต้องหาบางอย่างมาเชื่อมทุกคนเข้าไว้ด้วยกัน และพวกความเศร้าเสียใจดราม่าพวกนี้ มันมีเหตุมีผล เหมาะกับน้องมากที่สุด แค่นั้นเอง

    -------------------เปิดโหวตสำหรับเรือ-------------------

    Destinesia (40) ย้ำให้ชัดเจน


    “แล้วมาเดินเพ่นพ่านอะไรแถวนี้ เรื่องคนอื่นนายนี้ไม่พลาดเลยนะ” ดวงตาสีซีดสบเข้าไปในดวงตาสีมรกตที่ไร้แสงสะท้อน … แต่กลับใกล้จนเขาเห็นเงาตัวเองในดวงตาดื้อร้นไม่ยอมใครคู่นั้น ..


    หึ น่าหมั่นไส้เป็นบ้า .. ทำตัวลับๆล่อๆ มีลับลมคมในตลอด .. ชอบแกล้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่ทั้งที่ไม่ใช่นิสัยตัวเองเลยสักนิด ..


    “นายก็เหมือนกันนั้นแหละ มัลฟอย .. แล้วก็ถอยออกไปได้แล้ว” แฮรี่พูดเข็ดฟันพยายมามไม่ผลักหมอนี้ออกไป .. เขาช่างโชคร้าย ก็ใครจะไปรู้.. ว่ามัลฟอยคนลูกจะมาดูผลงานพ่อตัวเองจากที่ไกลๆแบบนี้ .. ดูท่าจะไม่กลัวเรื่องคดีในฮอกวอตส์เลยนะ


    ก็ไม่แปลกละมั้ง หมอนี้ถือตัวเองเป็นทายาทเลือดบริสุทธิ์นิ ..


    เดรโกกระตุกยิ้มมุมปาก แต่ก็ยอมทำตามที่แฮรี่ขอ .. ลดมือที่คุกคามอีกฝ่ายลงมา ถอยออกห่างแต่ก็ยังอยู่ในผ้าคลุมล่องหน .. เขาสัมผัสผ้าคลุมด้วยความสนใจ เคยได้ยินมาบ้าง ว่ามีผ้าคลุมแบบนี้ขายอยู่ข้างนอก แต่อย่างพอตเตอร์ คงไม่ซื้อของไร้สาระพวกนี้บ่อย .. ถ้ามันใช้การไม่ได้นาน..


    แฮรี่เลื่อนสายตาละจากคนตรงหน้า หันไปทิศทางกระท่อมก่อนหน้านี้ .. แสงไฟในกระท่อมหลังนั้น ยังคงส่องแสง แต่อีกไม่นานก็คงดับลง.. ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว .. แฮกริดคงโดนคุมพวกไปอย่างช่วยอะไรไม่ได้


    ไล่สายตาตามอย่างสงสัยแต่ก็เข้าใจได้ง่าย… เดรโกก็แอบลอบมาดูพ่อตัวเองที่จะมาจัดการตาแก่บางคนอยู่ .. เหลือบมองสีหน้าของคนข้างตัว ที่ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไร แต่คงรู้เรื่องทั้งหมดอยู่ก่อนแล้วเป็นแน่ ..


    “ฉันจะกลับแล้ว .. ” แฮรี่ว่าบอกอีกคนทันทีที่หมดธุระให้สนใจ .. กำลังจะหมุนตัวกลับทางเดินที่คุ้นเคย แต่ก็ถูกรั้งไว้ก่อน ..


    “เดี๋ยว พอตเตอร์”  พูดสั้นๆ แต่คว้าแขนเขาไว้ ก่อนที่จะลากผ้าคลุมกลับ .. จนเขาต้องหันไปมองอีกคนที่แหกกฎด้วยกัน เขาเลิกคิ้วถาม เดรโกที่เหมือนจะเหนือกว่า เชิดหน้าเดินเข้าประชิดตัวเขาอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำพูดเอาแต่ใจอีกแล้ว


    “ไปส่งฉันหน่อย ไม่อยากถูกจับกลางทาง”


    “แล้วทำไมฉันต้องไปส่งนาย มาทางไหนก็กลับทางนั้นไปเลย ฉันก็มีหอพักให้กลับนะ” แฮรี่ที่ก็ไม่อยากปฎิเสธว่า ไอหมอนี้มันเอาแต่ใจขี้โกงจริงๆ ถึงตอนนี้อายุสมองเขาจะมากกว่า แต่ทำไมเขาจะต้องยอมทำตามใจอีกคนด้วยละ


    เขาควรจะผลักอีกคนแล้ววิ่งหายไปในความมืดด้วยซ้ำ ไม่ใช่ให้มัลฟอยมาดึงไปดึงมาแบบนี้..


    “นายอยู่ในสถานะที่พูดแบบนี้ได้รึไง? ตะกี้นายเกือบทำฉันถูกจับ ตอนนี้ก็ต้องรับผิดชอบพาฉันกลับสิ” นั้นนายมายืนขว้างทางเขาเองไม่ใช่รึไงกัน เหอะ!  “งั้นก็ไม่ต้องไปไหน ถ้าโดนจับ ก็โดนมันทั้งคู่นี้แหละ .. หึหึ ” เดรโกหัวเราะในลำคอด้วยความคิดแสนร้ายกาจของตัวเอง


    นอกจากจะเอาแต่ใจ พอไม่ได้ดั่งใจ ก็จะทำเขาซวยไปด้วยอีก ..

    แฮรี่ที่ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับอีกคน ก็ยอมเสียสละพื้นที่ผ้าคลุม พามัลฟอยกลับหอสลิธีรินในที่สุด ..  เดรโกยิ้มอย่างผู้ชนะ ..


    แต่ถึงแฮรี่ไม่มาส่งเขากลับ .. อย่างมัลฟอยก็กลับมาเองสบายๆอยู่แล้ว..


    อันที่จริง.. แฮรี่วางแผนที่จะทำตามเรื่องเดิมที่เคยทำ .. แต่ติดตรงที่ว่า ไม้กายสิทธิ์ของรอน ดันไม่หักนี้สิ .. เขาก็เลยไม่เสี่ยงพาล็อกฮาร์ทไปด้วย .. ยิ่งอีกฝ่ายต้องโดนตรวจสอบความทรงจำตอนออกจากห้องแห่งความลับมา ถึงเขาก็อยากจะเป็นคนจัดการคนอวดดีด้วยตัวเอง ..


    ถ้าลบความจำก็คงน่าสงสัย .. แต่ถ้าทิ้งความทรงจำไว้ก็ไม่ดี เขาอาจจะเป็นคนที่โดนสงสัยแทน .. และยังมีรอนอีก .. จะให้เด็กอายุสิบสองอย่างเขาหรือมีเพิ่มรอนอีกคน แสร้งเป็นคนไขปริศนาห้องแห่งความลับ .. ไม่ต้องสงสัยเลย เขาก็ไม่อยากโดนจับตามองอีก .. อุตส่าห์ทำตัวธรรมดาแล้วแท้ๆ ..


    ถ้าเกิดเขาใช้คาถาเกราะวิเศษช่วยรอน มันจะดีกว่ารึเปล่า.. พอถูไถได้ แต่ไม่เนียน..


    จะลงไปคนเดียวก็ดันเกินความสามารถอีก .. หมายถึงว่า เด็กคนเดียวไม่ควรทำได้ขนาดนั้น..


    ให้ตายเถอะ .. รู้งี่เขาควรให้รอนขี่รถเข้าฮอกวอตส์จะดีกว่า โดนตินิดๆหน่อยๆ แต่เดินแผนให้ง่ายขึ้น เขาก็ดันคิดไม่ทัน เพราะคิดแค่ว่า เขาไม่อยากให้รอนมาเสี่ยงอันตรายด้วย ..


    มันคงย้อนเรื่องเข้าตัวเองซะได้..


    เขาไม่ได้เผยว่าเป็นพาร์เซลเมาท์ตั้งแต่แรก .. จะให้เขาเปิดห้องแห่งความลับต่อหน้ารอน . แต่เขาก็มีวิธีแก้ไขอยู่


    เขาควรจะตัดสินใจยังไงดีเนี่ย .. ถ้าปล่อยไว้เฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ได้ …


    ห้องแห่งความลับมันไม่ลับซะงั้น .. เฮ้ออออ ..


    เขาไม่มีทางเลือกอะไรมากเลยแฮะ.. หรือเพราะเขาไม่กล้าเลือกเสี่ยงกันนะ ..

    แฮรี่เลือกเดินแผนที่วางไว้ .. เรื่องที่เขาจะทำ ต้องให้มีข้อสงสัยซะบ้าง หมายถึงว่า ข้ออธิบายที่เขาจะทำเรื่องอะไรก็ตาม .. แม้เขาจะลงไปคนเดียวหรือไม่ก็ตาม.. แต่ก็จำเป็นต้องให้คนอื่นสงสัยในตัวเขา .. ต้องให้ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์พอจะรู้บ้าง ว่าเขาทำอะไรเพื่อช่วยเหลือฮอกวอตส์..


    “แฮกริดโดนพาตัวไปแล้ว รอน! เมื่อวานฉันตั้งใจจะไปหาแฮกริด แต่พวกเขาก็พาตัวแฮกริดไปแล้ว” แฮรี่ร้อนรนตั้งแต่ตอนเช้า บอกเล่าเรื่องราวที่เห็นให้เพื่อนสนิทฟังอย่างกระวนกระวาย รอนเบิกตากว้างอย่างตกใจในเรื่องที่เขานำมาเล่าทันที


    “ถูกพาไปไหน? เพราะอะไรกันละ? หรือจะหมายถึงที่นายเห็นจากสมุด แฮรี่ ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่า แฮกริดจะเป็นคนทำเรื่องพวกนั้น .. นั่นมันไร้เหตุผลมาก ”  อย่างแฮกริดที่รักนักเรียนยิ่งกว่าใคร ถ้าบอกสเนปเป็นคนทำ ยังเชื่อง่ายซะกว่าเลย


    รอนเริ่มประกอบเรื่องเข้าด้วยกันจากปากคำของแฮรี่ เริ่มสุ่มหัวกันสองคน พอไม่มีเฮอร์ไมโอนี่ แฮรี่ก็ต้องเลือกเป็นคนบอกใบ้ให้เพื่อนเขาคิดออกให้ได้ ..

    “นายจำที่มัลฟอยบอกได้มั้ย หมอนั่นบอกว่า ห้องนั้นเคยเปิดเมื่อห้าสิบปีก่อน .. ที่จริงฉันรู้มาอีกว่า ในตอนนั้นมีคนพบศพนักเรียนหญิงคนหนึ่งในห้องน้ำด้วยนะ” รอนครุ่นคิดตามคำพูดแฮรี่ .. ไม่ได้เอะใจที่เพื่อนตัวเองดูจะรู้อะไรเยอะแยะ ทั้งที่ทำเหมือนไม่สนใจแท้ๆ..


    “ฉันไม่รู้ .. ตอนนี้เราไม่รู้อะไรเลย  เราควรจะบอกใครมั้ย ดัมเบิลดอร์ละ? หรือบอกศาตราจารย์มักกอนนากัลดี ” รอนเสนอทางออกให้ แต่ที่แฮรี่อยากได้ มันไม่ใช่แบบนี้สิ .. แต่ถ้าไปบอกก็ได้ เพราะยังไงก็ต้องมีคนรู้เรื่องที่เขาสงสัยแล้วบ้าง


    “พวกเราบอกแล้วจะช่วยอะไรได้ .. เราต้องถามคนที่รู้เรื่องเหตุการณ์ปีนั้น … ไม่แน่ว่าเราอาจจะรู้อะไรมากขึ้นก็ได้ .. เรื่องใหญ่ถึงขนาดมีคนตายเลยนะ น่าจะมีคนรู้อะไรบ้าง”  แฮรี่ยังไม่ยอมจบ แม้รอนจะตั้งท่าไม่คิดต่อแล้ว แต่เขาก็ต้องทำให้รอนฉุกคิดให้ได้..


    “แล้วเราจะทำอะไรได้ แฮรี่ .. เพื่อน ถึงเราไปถามคนอื่น เขาก็ไม่ยอมบอกใครหรอก .. พวกศาตราจารย์ปิดข่าวเงียบ แล้วยังห้ามเราออกนอกหอตามเวลาที่บอกอีก.. ” แฮรี่ตั้งท่าจะพูดต่อ แต่รอนก็ห้ามเขา ให้ไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่แทน


    แฮรี่ต้องตัดใจ ไม่สามารถรีบร้อนให้รอนคิดแทนได้ .. ถ้าจวนตัว เขาอาจจะแกล้งรู้คนเดียว แล้วลงไปห้องแห่งความลับคนเดียว ก็ดีเหมือนกัน ..


    พวกเขามาเฝ้าดูอาการของเฮอร์ไมโอนี่ในห้องพยาบาลด้วยความเป็นห่วง .. รอนก็แสดงท่าทีห่วงเธอเพราะเรื่องที่เกิดขึ้น ..


    ถึงจะไม่ได้กระตือรือร้นมากเท่าในอดีต .. แต่ต้องบอกว่า ความสงสัยใคร่รู้ของเฮอร์ไมโอนี่ ก็นำพาข้อมูลสำคัญมาให้พวกเขาแก้ไขปัญหาได้ ..


    แฮรี่ลูบไปตามมือของเธอที่ยกอยู่ .. มองภาพเธอด้วยสายตายากจะคาดเดา .. ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร .. ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะไปตะโกนบอกทอมให้หยุดเรื่องพวกนี้ .. แต่เขารู้นิสัยทอมดี ไม่มีทางที่เขาจะยอมหยุดอะไรง่ายๆ เพราะคำพูดของเด็กชายคนหนึ่งหรอกนะ ..


    ทิฐิของทอมไม่ใช่อะไรที่หยุดง่ายๆสักหน่อย .. มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน หรือแรงผลักดันบางอย่าง..


    “เธอตั้งใจสืบเรื่องนี้มาก รอน .. เราเหมือนไม่รู้อะไรเลยเมื่อเทียบกับเธอ”


    “ใช่ ฉันรู้” ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมา สีหน้าเศร้าของรอนอยู่ในสายตาแฮรี่ตลอด และเขาควรจะพูดย้ำเรื่องที่ควรจะคิดได้แล้ว ..


    “เราให้เฮอร์ไมโอนี่เจ็บตัวเปล่าไม่ได้นะ . ต้องมีคนที่พอจะรู้เรื่องนี้บ้างสิ!” แฮรี่โพล่งขึ้นเพื่อกระตุ้นความคิดรอนให้กระจ่าง .. รอนสบตาเขาอย่างสงสัย และก็พยักหน้าเข้าใจที่เขาจะสื่อ ..


    “นั้นอะไรน่ะ?” รอนเป็นฝ่ายที่สังเกตกระดาษในมือของเฮอร์ไมโอนี่แทน เขาหยิบเศษกระดาศออกมาคลี่อ่าน หน้าหนังสือที่ถูกฉีกขาดและยับยู่ยี่ไม่สมกับนิสัยของเฮอร์ไมโอนี่ที่รักหนังสือเท่าไหร่เลยแฮะ


    เป็นข้อสงสัยที่ไม่ได้ถูกไข.. และศาตราจารย์คนอื่นที่พาคนอื่นมา ไม่เห็นเศษกระดาษนี้เลยหรอ? หรือมันจะถูกใส่ทีหลังกันนะ …


    เรื่องนั้นไว้ทีหลัง .. พวกเขาถกกันเรื่องนี้พักใหญ่ มันก็เป็นประโยคสงสัยที่เขาเคยตอบนั้นแหละ .. ทุกคนไม่ได้มองตาลิสโดยตรง .. และเฮอร์ไมโอนี่ก็ตามหามัน โดยใช้กระจกเงาดูมัน .. ไม่แน่ว่า เธออาจจะสงสัยว่ามันอาจจะเป็นแค่ตัวเล็กๆก็ได้..


    “แต่มันไปไหนมาไหนได้ไง ตัวใหญ่ขนาดนั้น” แฮรี่ชี้มุมกระดาษพลางบอกคำตอบ รอนถึงบางอ้อที่เห็นคำตอบเฉลยอยู่ในหน้ากระดาษ .. “ท่อน้ำ มันเลื้อยผ่านไปในท่อน้ำ ” และสุดท้าย ที่เขาต้องทำก็คือ..


    “ฉันเพิ่งคิดออก จำที่ฉันบอกได้มั้ย? เรื่องนักเรียนหญิงเมื่อห้าสิบปีก่อน เธอตายในห้องน้ำ . ถ้าเธอยังไม่ได้จากไปไหนละ ”


    “เมอร์เทิลจอมคร่ำครวญ” ฮู่ .. แฮรี่ลอบหายใจแผ่ว .. กว่าจะกระตุ้นรอนได้ เขาก็ต้องเล่นใหญ่ป่านนี้เลยนะ “ว่าแต่ นายไปรู้ว่าจากไหนกัน?”


    “ฉันแอบได้ยินมัลฟอยพูดน่ะ” แฮรี่แก้ตัว รอนพยักหน้าไม่ได้สงสัยอะไร ก่อนจะทำหน้าเคลืองโกรธ สาเหตุอาจจะมาจากบุคคลที่เขากล่าวอ้างนั้นแหละ ..


    ความไม่ชอบขี้หน้าของสองคนนี้ ท่าทางจะแก้ยากกว่าการทะเลาะกันของพวกเขาเสียอีก


    “เห็นมั้ย แฮรี่.. ฉันว่าแล้วว่า ไอเฟอเรทนั้น ต้องรู้อะไรแน่ๆ” รอนว่าอย่างใส่อารมณ์ กระดาษในมือที่ยับอยู่แล้ว ก็ยู่ยี่หนักกว่าเดิม … แฮรี่ยิ้มแหยๆ พลางแอบลูบหน้าตัวเองเบาๆ ไม่ได้เอ่ยขัดอะไร..

    “ฉันละเกลียดขี้หน้ามันจริงๆ” น่าๆ เขาปรามรอนแทนส่วนของเฮอร์ไมโอนี่ ..

    เขาขอโทษอีกคนกลายๆ ที่ดันสร้างความคับแค้นใจทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ..


    ไม่สิ .. หมอนั้นน่าหมั่นไส้จะตายไป .. เขาไม่สงสารหรอกนะ หึ..


    ที่ควรทำก็พร้อมแล้ว .. เหลือแค่เวลาเท่านั้น ...




    ตอนนี้เราสร้างเพจเฟสแล้วนะ
    สนับสนุนคนอยากสร้างแฟนอาร์ต




    น้องอย่าลีลาที .. แผนไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่

    บอกแล้วว่า น้องเราร้ายกาจ แต่ไม่ทำใครเดือดร้อนแน่

    น้องบอกว่า ล็อกฮาร์ทเดี๋ยวผมจัดการเอง ..

    ชะตากรรมคงดีกว่าความทรงจำหายแน่ๆ

    น้องเขาเป็นหมอ ฆ่าใครไม่ลงหรอกมั้ง?555


    PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

    ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

    ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

    B
    E
    R
    L
    I
    N
    ?
     Free Lines Arrow
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×