ตอนที่ 33 : Destinesia (33) ชมรมการต่อสู้ตัวต่อตัว
Destinesia (33) ชมรมการต่อสู้ตัวต่อตัว
เด็กชายที่เริ่มเที่ยวไปเที่ยวมาในตอนกลางคืน โดยแทบไม่กังวลเลยว่าจะถูกใครจับได้ ถึงจะมีสเนปที่หน้าดำคร่ำเครียดในการตรวจตราตลอดทั้งคืน แฮรี่ก็พอจะเดาเวลาการเดินเวรของอีกฝ่ายได้อยู่ การหาทางหลบเลี่ยงการจับกุมเป็นของที่เขาถนัด..
ขนาดรอนที่กรนอยู่ในห้องเดียวกับเขา ยังไม่รู้เลยว่าเขามักจะหายไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง … ก็นะ ถ้าเป็นเฮอร์ไมโอนี่ก็คงจะสงสัยเขาบ้างแหละที่เขาเขียนอะไรทุกๆสามวัน แถมยังหายออกนอกหออีกด้วย.. แต่ไม่ใช่กับรอน..แค่เห็นเขานั่งโต๊ะเขียนหนังสือ รอนก็แทบจะระเหินตัวเองให้ห่างแล้ว
“พอตเตอร์ หาเรื่องอะไรใส่ตัวอีก หน้าตาอุบาทดูไม่ได้อีกแล้ว” เสียงบ่นยานคางนั้นยังคงน่าหมั่นไส้เช่นเดิม แฮรี่แอบกรอกตาให้กับไอหัวซีดตรงหน้าที่กำลังหอบสังขารกลับหอสลิธีรินแล้วเจอเขาพอดี
ถ้าไม่มีคำถากถางเขาสักประโยค มัลฟอยคงไม่สงบสุขเป็นแน่…
“ฉันว่าฉันอยู่สงบเสงี่ยมแล้วนะ จนนายพูดมาเนี่ยแหละ มันเลยมีเรื่องมาหาตัวเองจนได้” แฮรี่โยนความผิดให้คนตรงหน้าแทนซะเลย มันจะมีเรื่องขึ้นมาก็ตอนทะเลาะกับมัลฟอยเนี่ยแหละ
แฮรี่ก็ไม่เข้าใจว่า เขาเป็นตัวดูดลางร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เดรโกมองคนพาลตรงหน้า ไอหัวบากอยู่สงบจริงคงเป็นเรื่องน่าตกใจมากกว่า .. อย่าคิดว่าเขาไม่เห็นหมอนี้แอบเข้าห้องน้ำชั้นสามกับพวกเพื่อนหัวขี้เลื้อยของมันนะ ..
ถ้านั้นไม่เรียกหาเรื่องใส่ตัวแล้วเรียกว่าอะไร …
“ฉันพูดถึงหน้าทุเรศของนายต่างหาก ไอหน้าหมองๆ ขอบตาคล้ำๆเนี่ย แน่ใจว่าไม่ใช่เพราะหาเรื่องใส่ตัว ..” เดรโกกดนิ้วลงที่ขอบตาของร่างเล็กตรงหน้า ดูภายนอกเหมือนมัลฟอยกำลังกลั่นแกล้งแฮรี่อย่างเคย แต่มันก็ไม่ได้แรงมากจนแฮรี่แค่เลิกคิ้วสงสัย
แฮรี่ไม่ได้สังเกตหน้าตัวเองเท่าไหร่ ก็ไม่ได้เห็นว่า เพราะนอนดึกหลายๆวัน จนมันเริ่มสะสม และเป็นหมอ มันก็เป็นแบบนี้จนชิน ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว .. แต่ดูจะไม่ใช่ในสายตาของคนอื่น..
“ออกมาเดินเล่นตอนกลางคืนละมั้ง เฮ้ๆ ไม่ต้องมองฉันแบบนั้น ฉันไม่ได้ไปตามหาอะไรในความมืดสักหน่อย แค่ธุระในห้องน้ำเฉยๆ” พอสายตาดุของคนตรงหน้าตวัดมา แฮรี่ก็รีบแก้ตัวแทบไม่ทัน เดรโกพ่นลมหายใจดังฮึ
สรุปออกมาเดินเล่นหรือเข้าห้องน้ำ คิดไว้ไม่ผิดอยู่แล้ว ว่าไอพอตเตอร์ตัวดีจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหาเรื่องเข้าตัวเองเป็นแน่..
“ถ้าฉันคิดไม่ผิด นายต้องลงชมรมต่อสู้เป็นแน่ เรื่องสนุกน่ะ นายถนัดนักแหละ จบนั้นแล้วก็ไปนอนซะ ฉันละสงสารหน้าตาอุบาทของนายที่จะไม่ได้ดีไปกว่าฉันแล้ว” หรอออ คุณชายยย แฮรี่เบ้ปากจนเดรโกตวัดสายตาเอาเรื่อง เด็กชายยังคงยักไหล่ไม่ใส่ใจ และคงต้องรอดูตารางเวลาอีกทีละนะ
“ไปกินข้าวซะ คุยกับนายทีไร เหมือนฉันรังแกเด็กยังไงไม่รู้ ” ให้มันมีเนื้อมีหนังกว่านี้ได้มั้ย เขาละสมเพชมันจริงๆเลย .. ทำไมต้องให้คนอื่นเขามาดูแลด้วย เขาไม่ได้ว่างจะจับตาดูหมอนี้ตลอดนะ ..
“นายจะเป็นแม่ฉันรึไง ทำไมต้องมาสั่งฉัน ทำนู้นทำนี้ด้วยเนี่ย” ปากของแฮรี่เริ่มบ่นคนตรงหน้า บางทีเขาก็ไม่เข้าใจความไบโพล่าของมัลฟอยแม้แต่นิดเดียว ปากน่ะด่านะ แต่ไล่เขาไปทำนู้นทำนี้เหมือนกับเป็นห่วง
แค่โลกที่แล้วไม่พอ โลกนี้ดันหนักกว่าเดิมอีก ..
“หรือนายอยากไปนั่งโต๊ะสลิธีริน” เดรโกขู่ลูกสิงโตที่เริ่มพยศตรงหน้า ไอพอตเตอร์คงเริ่มรำคาญพอ พองตัวพองขนจนฟู แต่กลับไม่ได้เข้ากับหน้าตาตัวเองเลยสักนิด
ชอบให้ขู่เขาก็จัดให้..
“ไม่!” แฮรี่ยังคงขู่ฟ่อในสายตาเดรโก แม้หน้าตามันจะไม่เคยดูได้เลย แต่เดรโกก็ยิ้มมุมปากพอใจที่ได้เห็นพอตเตอร์โวยวาย ไม่คิดมากแสร้งทำตัวเกินวัย แบบนั้นมันน่ารำคาญกว่าเยอะ ..
ไอกริฟฟินดอร์จอมปลอม ฮึ พอตเตอร์มันเหมาะกับกริฟฟินดอร์ก็แค่ชอบหาเรื่องเข้าตัวเท่านั้นแหละ .. แต่เรื่องอื่น .. คิดจะหยิบหน้ากากงูต่อหน้างูแท้ๆแบบเขา ยังเร็วไป..
“ไม่รีบไปอีก” เดรโกทำท่าจะลากพอตเตอร์ไปโต๊ะสลิธีรินจริงตามคำขู่ ขนแฮรี่รีบถอยวิ่งหนีอีกฝ่ายให้หมอนั้นกลับหอตัวเอง ไม่ให้เดินลากเข้ากลับโต๊ะที่อีกฝ่ายเพิ่งจากมา
“ไปแล้ว!”
ก็แค่นั้นแหละ...
ห้องโถงที่เปลี่ยนแปลงไปตามการใช้งานและเทศกาล ครั้งนี้มันก็แปรเปลี่ยนอีกครั้ง ห้องโถงกว้างถูกวางด้วยโต๊ะยาวขนาดใหญ่ ยาวเกือบสุดห้องจนถึงหน้าทางเข้า นักเรียนเริ่มมารวมตัวรอบโต๊ะที่ล็อกฮาร์ทกำลังยืนเต๊ะท่าอยู่…
" ดีแล้ว สืบเนื่องจากเหตุร้ายในช่วงหลายอาทิตย์นี้ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ได้อนุญาตให้ฉันเปิด ชมรมการต่อสู้ตัวต่อตัว เพื่อฝึกพวกเธอ ในกรณีที่พวกเธอจำเป็นต้องป้องกันตัวเองอย่างที่ฉันทำมานับไม่ถ้วน รายละเอียดหาอ่านได้จากหนังสือฉัน”
แฮรี่ยืนรวมอยู่ในกลุ่มนักเรียนกริฟฟินดอร์อย่างไม่ค่อยจะเนียนเท่าไหร่ ด้วยสายตาระดับล็อกฮาร์ทที่เหมือนจะมีลางสังหรณ์สำหรับตรวจสอบชื่อเสียงติดตัวของนักเรียน ไม่นานอีกฝ่ายก็กวาดสายตามาถึงตัวเขาจนได้ ..
ไม่รวมว่าเด็กชายตัวเล็กที่แม้จะโดนบดบัง แต่ปกปิดความโดดเด่นบนใบหน้าตัวเองไม่ได้ .. ผ้าคลุมสีดำจะทำให้ใบหน้าขาวนวลของร่างเล็กเด่นกลางฝูงชนได้ไม่ยาก.. ซึ่งแฮรี่ก็ไม่เคยคิดถึงหน้าตาตัวเองเท่าไหร่ด้วย…
“ ขอแนะนำให้รู้จักผู้ช่วยของฉัน .. ศาสตราจารย์สเนป ผู้ซึ่งใจกว้าง ยอมช่วย สาธิต การต่อสู้อย่างสั้น แต่ฉันไม่อยากให้พวกเธอต้องกังวล เธอจะได้อาจารย์วิชาปรุงยากลับคืนในสภาพปกติหลังการต่อสู้ไม่ต้องกลัว "
เซเวอร์รัสก้าวขึ้นโต๊ะด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับติดหงุดหงิดประจำเจ้าตัว .. เขาว่าสเนปคงรู้ถึงวีรกรรมของคนตรงหน้า เลยไม่ไว้ใจให้อีกฝ่ายสอนชมรมนี้เพียงลำพังเป็นแน่ และนั้นก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องของสเนปนั้นแหละ…
และก็…
ฟิ้ว ตึง..
ลำแสงจากปลายไม้ของเซเวอร์รัสกระทบเข้าร่างของศาสตราจารย์คนใหม่ลอยละลิวไปหงายตึงที่อีกด้านของโต๊ะยาว ร่างสูงในชุดดำทำหน้าเหม็นเบื่อสุดๆ รอให้คู่ต่อสู้ตะเกียกตะกายขึ้นมาจากโต๊ะ เพื่อแก้หน้าตัวเอง ..
" ความคิดดีมากที่เลือกใช้คาถานี้ ศาสตราจารย์สเนป อย่าถือสานะเห็นได้ชัดเจนว่าฝีมือคุณไม่เท่าไหร่ ถ้าผมจะหยุดคุณก็คงทำได้สบายมาก " สเนปคงอยากสาปส่งอีกฝ่ายต่อสักสี่ห้าคาถา แต่ก็เสนอแนะอีกฝ่ายต่อ ให้จริงจังต่อจุดประสงค์ของชมรมสักที
" มันคงดีกว่าถ้าเริ่มด้วยการสอนนักเรียนให้สกัดคาถาที่ไม่เป็นมิตรศาสตราจารย์ "
" ชี้แนะได้ยอดเยี่ยมมาก ขออาสาสมัครคู่หนึ่ง พอตเตอร์ วีสลี่ย์ เธอเป็นไง "
“ให้นักเรียนบ้านเดียวกันจะทำให้เกิดการออมมือซะเปล่า มันคงไร้ความหมายถ้าไม่ให้นักเรียนจริงจังกับการฝึกซ้อม ขอเสนอนักเรียนบ้านผม มัลฟอย ดีมั้ย”
ไม่ดีครับ เซเวอร์รัส แบบนี้ผมก็ออมแรงเก็บฝีมือตัวเองไม่ได้นะสิ…
แฮรี่และเดรโกมาประจันหน้ากันอีกแล้ว .. ถ้าไม่นับนอกรอบที่ประชันฝีปากกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แม้แฮรี่จะเป็นฝ่ายถอยเพราะขี้เกียจเถียงก็ตาม.. ไม่ลืมว่า คงต้องนับควิดดิชอีก..
มัลฟอยนี้คงเหมือนเวรกรรมที่พี่เขาเคยบอกรึเปล่าเนี่ย…
เขาไม่อยากนับเป็นโชคชะตาเลย ให้ตายสิ ..
เพราะคงเป็นโชคร้ายมากกว่าโชคดี ..
ทั้งคู่ชูไม้ท่าเตรียม เด็กชายแทบกลั้นหาวเอาไว้จนตาปรือ เขาคงอยากรีบกลับไปนอนตามที่อีกฝ่ายเสนอเขาแล้วสิ .. ก็หวังว่ามัลฟอยจะไม่ไบโพล่าเรียกงูออกมาแกล้งเขาอีก ..
“รีบแพ้รีบไปนอนก็ได้ พอตเตอร์ ”
“พูดมากน่า มัลฟอย ชนะฉันให้ได้ก่อนเถอะ”
สเนปเพียงทำหน้าเครียดที่เดิมด้านหลังมัลฟอย พลางมองสำรวจร่างเด็กชายที่ดูจะเบลอๆเพราะอาการง่วงงุน สำหรับร่างสูงที่เคยเจอสภาพหลับเป็นตายของร่างเล็กมาแล้ว ทำไมจะไม่รู้อาการเด็กชายกัน
ทุกคนใจจดใจจ่อกับการร่ายคาถาของพวกเขาอย่างมาก แฮรี่นั้นขึ้นชื่อว่าเด็กเรียนดีคนหนึ่ง และมัลฟอยก็ทายาทเลือดบริสุทธิ์แสนเย่อหยิ่งและหยิ่งผยองในตัวเอง ต่อหน้าต่างบ้านคงอยากเห็นมัลฟอยลงไปนอนกองกับพื้นนั้นแหละ…
“พอฉันนับถึงสาม ร่ายคาถาปลดอาวุธคู่ต่อสู้ แค่ปลดนะ” ล๊อกฮาร์ทว่าดัก แต่คิดหรอว่าพวกเขาคนใดคนหนึ่งจะยอมแค่นั้น .. มีโอกาสทั้งที่ อย่างมัลฟอยคงต้องตั้งใจเอาคืนเขาบ้างเป็นแน่..
และก็อย่างที่คิด ยังไม่ทันนับถึงสาม ไอหัวซีดมัลฟอยก็ร่ายคาถาใส่เขาจนเด็กชายต้องร่ายคาถาขึ้นมากัน … เดรโกที่เห็นเด็กชายรู้ทันตัวเอง ก็ไม่พอใจหน่อยๆ เริ่มเสกคาถาที่คงไม่ใช่คาถาปลดไม้ใส่แฮรี่ที่เริ่มถอยร่น
แฮรี่เหมือนจะสบายๆ พลางอ้าปากหาวอย่างไม่ปิดบังซะแล้ว ตอนนี้มัลฟอยยังแค่คาถาเด็กเล่น แฮรี่ที่ฝึกพวกนี้มาจนชำชองจะพลาดท่าโดยไม่ตั้งใจได้ยังไง …
รอจังหวะที่พอเหมาะ คาถาที่แฮรี่ชื่นชอบที่สุดก็ถูกร่ายออกมา สายน้ำมวลใหญ่พุ่งเป็นระอองฝนตกลงทั่วห้องโถง .. ร่างกายทุกคนเริ่มเปียกปอนจากการร่ายคาถาของเด็กชายพลางเช็ดน้ำออกจากตัวเอง บางคนดีหน่อย ก็ร่ายคาถาให้ตัวเองแห้ง …
คนที่ดูจะหนักสุดคงเป็นคนบนโต๊ะยาว .. ทั้งมัลฟอยและพ่อทูนหัวหมอนั้น หน้างิกหน้างอเพราะการแกล้งของแฮรี่ เดรโกแทบนิ่งสนิทตั้งแต่น้ำเข้าหน้า .. พลางเช็ดน้ำออกจากหน้าตัวเอง …
“พอตเตอร์! อย่าเล่นได้มั้ย!” เดรโกตะโกนบอกเด็กชาย ที่ตอนนี้กำลังสนุกในการเล่นน้ำจนแทบจะชื้นแฉะเต็มโต๊ะ ถ้าก้าวไม่ระวังคงลื่นขายขี้หน้าเป็นแน่
แฮรี่เอ่ยบางอย่างเป็นปริศนา ขนาดคนที่ได้ยินยังได้แต่สงสัย
“ฉันเปล่านะ ระวังหนาวละ” แฮรี่ยกยิ้มที่เหมือนจะมีอะไรบางอย่างภายใต้รอยยิ้มนั้น ... เดรโกที่ดูจะหงุดหงิดคิ้วขมวดสุด ก็กั้นด่าร่างเล็กในใจ ไอหัวบากสวมหน้ากากสลิธีรินอีกแล้ว!
รอบนี้จะอะไรอีกล่ะ...
ระอองน้ำก็เริ่มเบาลง .. นักเรียนหลายคนเปียกชื้นไปหมด แต่ไม่ทันได้พูดต่อ และคนบนโต๊ะก็ยังไม่รู้ว่าเด็กชายตั้งใจทำอะไร …
แสงสีฟ้าอ่อนเปล่งประกายจากปลายไม้กายสิทธิ์ของเด็กชาย ชี้ขึ้นบนนเพดานที่ระอองเริ่มร่วงหล่น สเนปที่เหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าเด็กชายจะทำอะไร ร่ายกับตัวเองจนร่างกายแห้งสนิท .. แต่เหมือนร่างสูงจะลืมพื้นที่เปียกแฉะเต็มไปด้วยน้ำ…
แสงสว่างวาบภายในห้องวูบเดียว ความเย็นเริ่มเกาะกุมไปทั่วห้อง บางอย่างขาวขุ่นเกาะเต็มร่างกายของคนที่เปียกเป็นแผ่นขาว พื้นบนโต๊ะยกเว้นตัวเด็กชายที่ร่ายคาถา เกาะติดขาของพวกเขาจนยกเท้าไม่ออก
น้ำแข็งที่เกิดจากคาถา สร้างความเย็นและความหนาวให้กับร่างกายของนักเรียนผู้เคราะห์ร้ายในการเล่นสนุกของแฮรี่ เดรโกที่จากหัวร้อน กลายเป็นหัวเย็นในทันที .. ใครที่โชคดีร่ายคาถาเป่าแห้งให้ตัวเองทัน ก็ไม่ต้องทนหนาวเพราะน้ำแข็งเกาะไป
“โธ่ ศาตราจารย์ คุณไม่น่ารู้ทันผมเลย” แฮรี่บ่นเล็กน้อยให้กับสเนปที่ดูจะมึนตึงกับเด็กชาย ร่ายคาถาหลุดจากพื้นน้ำแข็ง ย้ำลงบนพื้นอย่างระวัง มือหนาของสเนปปัดหัวของลูกทูนหัวจนน้ำแข็งหลุดจากหัวสีสว่างของเดรโก..
“พอตเตอร์” เสียงที่เย็นเหมือนบรรยากาศดังจากคนที่น้ำแข็งเกาะทั้งตัว เดรโกที่รู้ตัวว่าขยับไปไหนไม่ได้แล้ว ก็ยกมือปัดน้ำแข็งออกจากตัวอย่างเชื่องช้า แต่ดูน่ากดดันเพราะเสียงที่เอื้อนเอ่ย..
ก่อนจะได้สเนปมาร่ายคาถาหลุดออกมาให้ ..
แฮรี่ยิ้มหวานส่งไปให้ แต่คงใช้ไม่ได้ผลกับคนที่อาการไบโพล่าเริ่มออก…
เหมือนเดรโกจะยังไม่จบ คาถาเริ่มร่ายส่งมาต่อ แม้รอบข้างจะรู้ผลลัพท์อยู่แล้ว แฮรี่หัวเราะเสียงเล็ก พลางยกไม้กันคาถาของมัลฟอยที่งุนง่านใจไม่น้อยจากการพลาดท่าให้เขา …
และเหมือนว่า.
“ไม่เอางู-...” ไม่ทันแฮรี่พูดจบประโยค หน้ามัลฟอยมันออกอาการอยากทำให้เขาตกใจที่สุด แน่นอนว่าในเมื่อจัดการเขาโดยตรงไม่ได้… ก็เหลือ..
“เซอร์เพ็นซอร์เทีย”
เอาอีกแล้ววว…
ใครกันแน่ที่หาเรื่องให้เขาตลอดเนี่ย…
สงสารน้องงง แกล้งคนอื่นก็มีคนจับผิด
จะอยู่นิ่งๆ ก็มีเรื่องเข้ามาไม่ขาด
แทบคนที่ดูจะเป็นห่วงเป็นห๊วง
ก็ดันเป็นคนที่ชอบหาเรื่องน้องเขาประจำ
ตอนนี้ของพี่เดร ตอนหน้าของป๋าเนปบ้าง
เขาจะสลับตอนของตัวเอกเราไปเรื่อยๆ
แล้วแต่ความเหมาะสมนะ เพราะงั้นปู่เราเลยออกน้อย
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอออออออออออออออ
พี่เดรนี่ก็ซึนมากกกกกกกกกกกกกกกก