[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **อัพเยี่ยงเต่าคลาน**

ตอนที่ 23 : Destinesia (23) อวยพรวันเกิด

Destinesia (23) อวยพรวันเกิด

แฮรี่ยังคงอยู่บ้านเดอร์สลีย์อย่างที่บอกไป ยังดีที่พวกเขาเริ่มจะหวาดกลัวเขาในการเล่นมายากลจำพวกเวทยมนต์ที่พวกญาติเขานึกกันไปเอง … เขาย้ายจากห้องใต้บันไดเป็นห้องเก่าของดัดลีย์ ก็โชคดีหน่อยที่เขาไม่จำเป็นต้องได้ยินเสียงบ่นของพวกเขาบ่อยๆ

ไม่มีจดหมายใดใดมาหาเขา ..  เฮ็ดวิกเธอคงเบื่อแย่ที่ได้แต่บินไปบินมาในห้อง เขาก็ได้แต่ปลอบเธอให้อดทนอีกนิดนึง ซึ่งนกฮูกหิมะแสนฉลาดของเขาก็รับรู้เป็นอย่างดี เพราะตัวแฮรี่ก็อยากออกไปโลดแล่นด้านนอกเหมือนกัน..

“ฉันคิดว่าแกน่าจะมีความกตัญญู เราเลี้ยงแกมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ให้ทานอาหารที่เหลือจากบนโต๊ะ แล้วยังยกห้องนอนที่สอง ของดัดลีย์ให้ด้วยน้ำใจที่บริสุทธิ์ของเรา ” ลุงเวอร์นอนยังคงเทศนาเขาราวกับมีบุญคุณต่อเขามาก เขามั่นใจว่าถ้าคุณชายมัลฟอยคนไหนสักคนมาได้ยินประโยคนี้เข้า คงลากออกจากที่นี้อย่างไม่ลังเล

เด็กชายพอตเตอร์รู้สึกดีทุกครั้งเมื่อคิดแผนจะแกล้งครอบครัวเดอร์สลีย์ในรอบปี ไม่ว่าจะแมลงสาบที่วิ่งพล่านในบ้านจนป้าเพ็ตทูเนียกรีดร้องโวยวาย ดัลลีย์แทบกระโดดหนีขึ้นโซฟาเมื่อเจอบรรดาปีเตอร์?หลายสิบตัวที่วิ่งอยู่ในบ้าน

‘ผมไม่เห็นแม้แต่หนวดมันสักตัวเลยนะฮะ พวกคุณตาฝาดรึเปล่า?’

แฮรี่นั้นลอยตัว เพราะเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ว่าสักหน่อย แม้ว่าจะถูกสั่งให้ลงมาไล่จับมันก็ตาม แต่คิดหรอว่าเขาจะจับได้สักตัว? พอเขาลงมา พวกแมลงสาบก็รู้หน้าที่ หนีไปหลบเพื่อรอเขาขึ้นห้องฟังเสียงโวยวายที่ทำอะไรไม่ได้

แม้ป้าเพ็ตทูเนียจะเก็บกวาดไล่พวกแมลงหกขาสีน้ำตาลเข้มขนยุกยับออกจากบ้านได้จนหมดแล้ว แต่มันคงเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบที่สุด เมื่อถึงวันเกิดเขา เขาจะฉลองวันเกิดตัวเองที่คลอไปด้วยเสียงของญาติเขา..

เมื่อได้ยินเสียงข้างล่างที่เริ่มดังขึ้น ข้างล่างก็คงมีการแสดงที่สมบูรณ์แบบ ด้วยชุดทักซิโดผูกโบว์เพื่อรอต้อนรับแขกอันทรงเกียรติของพวกเขา ..

บางอย่างปรากฏขึ้นบนเตียงของเขา สัตว์ประหลาดตัวเล็กๆ ใบหูใหญ่คล้ายหูค้างคาว ตาสีเขียวโปนขนาดลูกเทนนิส และคงจับตาดูเขามานานจนเห็นที่เขาทำจนหมดแล้ว ..

" แฮรี่ พอตเตอร์ ช่างเป็นเกียรติอย่างสูงครับ " น้อมศีรษะคารวะ ปลายจมูกยาวๆเกือบแตะพรม ด๊อบบี้ยังคงอยู่ในชุดปลอกหมอนเก่าๆเจาะช่องเพื่อให้สอดแขนขาออกมาได้ ..

“ถ้าคุณจะไม่ว่าอะไร ผมขอจัดการธุระส่วนตัวก่อน” แฮรี่ว่าอย่างเป็นกันเอง .. เด็กชายดึงกล่องบางอย่างจากใต้เตียง เปิดประตูห้องของตัวเองอย่างไร้เสียง และบางอย่างก็วิ่งออกจากกล่องลงไปด้านล่าง

ด๊อบบี้มองเขาตาแป๋ว แน่นอนว่ามันไม่ตกใจที่เขากำลังจะทำอะไรบางอย่างเพื่อฉลองวันเกิดตัวเอง .. แต่ฉลองมันด้วยเสียงกรีดร้องนะน่ะ…

“คุณคงเป็น ด๊อบบี้ เอลฟ์บ้านมัลฟอยสินะ ” ก็ถ้าเขาจำไม่ผิด ลูเซียสเป็นคนที่ลากด๊อบบี้กลับในความทรงจำของเขา แม้ว่าหลังจากนั้น จะไม่เคยเจอด๊อบบี้อีกเลยก็ตาม..

“คุณรู้จักด๊อบบี้ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่แฮรี่พอตเตอร์รู้จักด๊อบบี้..” เอลฟ์ตัวน้อยทำหน้าประหลาดใจ แม้ในฮอกวอตส์จะมีเอลฟ์ แต่พวกเขาก็คงไม่ให้พบเจอง่ายๆ นอกจากในห้องครัวฮอกวอตส์

“ที่จริงแล้ว..”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!” เสียงกรีดร้องดังมาจากด้านล่าง ได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายอย่างปั่นป่วน แน่นอนว่าเขาไม่วิ่งลงไปเพื่อขัดคำสั่งที่ให้เขาทำตัวเงียบกริบ เหมือนไม่มีตัวตนในโลก อย่างที่ลุงเวอร์นอนบอกไว้

หึหึ ถ้าเขาลงไป ก็แปลว่าเขาขัดคำสั่งลุงที่เขาเคารพรัก ใช่มั้ยละ?

“ผมรู้จักนายน้อยมัลฟอยของคุณ ผมจะรู้จักคุณก็คงไม่แปลก” แฮรี่ยิ้มร่า ด้านล่างส่งเสียงและอึกทึกอย่างอลหม่าน

ด้านล่างช่างต่างจากบรรยากาศสงบสุขด้านบน หนูสีน้ำตาลจนเกือบดำ นับสิบตัว วิ่งไปทั่วห้องด้านล่างกัดแทะข้าวของเครื่องใช้ และเป็นการเซอร์ไพรส์แขกที่ดีเยี่ยมในความคิดของแฮรี่..

ลุงเวอร์นอนหาไม้มาไล่หนูตัวไม่น้อย? อย่างหมดสภาพ .. ดัดลีย์นั่งน้ำลายแทบฟูมปากเพราะบางอย่างที่กำลังกัดโบว์และมุดเสื้อเขาอยู่ .. ป้าเพ็ตทูเนียเป็นลมคาโซฟา ไม่ทันได้ส่งแขกที่วิ่งหนีตายออกจากบ้านของครอบครัวเดอร์สลีย์ไปเสียแล้ว..

“คุณ รู้จักนายน้อยเดรโก ด๊อบบี้ช่างโง่เขลานัก ” ด๊อบบี้เริ่มแผลงฤทธิ์ ใช้หัวโขกลิ้นชักโต๊ะเต็มแรง จนแฮรี่ต้องกระวีกระวาดเข้ามาห้าม..

“หยุดเลยนะ ด๊อบบี้ ไม่งั้นผมจะฟ้องเดรโก!” เอลฟ์รับใช้หยุดทันที ไม่ลืมว่าเป็นตัวเองที่แอบมาเตือนเด็กชาย เพื่อแผนการอะไรบางอย่าง..

“คุณกลับไปเถอะ .. มันไม่มีความจำเป็นเลยที่คุณจะมาอยู่ที่นี้..” แฮรี่ว่า พลางเปิดประตูฟังเสียงโวยวายที่เหลือเพียงลุงเวอร์นอนคนเดียว ..

“แฮรี่ พอตเตอร์จะต้องไม่กลับไปโรงเรียน บางอย่างเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น ด๊อบบี้อย่างปกป้องแฮรี่พอตเตอร์” เอลฟ์ยังคงเอื้อนเอ่ยความต้องการของตัวเอง และแฮรี่ก็มีแผนที่จะให้ด๊อบบี้กลับไปอย่างไม่ต้องสร้างความวุ่นวายเบื้องล่างอีก ..

“ผมเข้าใจ ผมจะไม่ไปฮอกวอตส์ด้วยตัวเอง” แฮรี่พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เอลฟ์ได้ยินก็ถอนหายใจ พลางยื่นจดหมายที่แอบซ่อนเอาไว้เพื่อสารภาพบาปของตัวเอง..

“แฮรี่ พอตเตอร์ ต้องไม่โกรธ ด๊อบบี้นะครับ ” จดหมายถูกรับมาอย่างง่ายดาย เด็กชายยังคงพูดให้ความสบายใจต่อเอลฟ์ตัวน้อยที่ทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยาก เพียงแค่การห้ามอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้..

เด็กในคำทำนายเช่นเขา ถึงรอนไม่มารับเขา หรือลุงเวอร์นอนขังเขาไว้ในบ้าน เพียงอยู่เฉยๆ ศาตราจารย์สักคนในฮอกวอตส์คงมารับเขาถึงบ้านนั้นแหละ ..

“เฮ้อออ ผมก็คิดถึงเพื่อนนะ อย่างน้อยให้ผมส่งจดหมายบอกพวกเขาว่า ผมไปฮอกวอตส์ด้วยตัวเองไม่ได้ เพื่อให้พวกเขาสบายใจก็ยังดี” บางอย่างยังคงแอบซ่อนในคำบอกเล่าของแฮรี่ ซึ่งเอลฟ์รับใช้ นอกจากแค่แฮรี่บอกว่าจะไม่ไป มันก็ไม่คิดอะไรมากแล้ว..

“ด๊อบบี้ ขอโทษ แต่ทุกอย่างเพื่อแฮรี่พอตเตอร์ ” เอลฟ์รับใช้โน้มหัวแทบติดพื้นอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปจากห้องของแฮรี่ ..

ขอโทษนะ ด๊อบบี้ แต่ผมก็ไม่ได้โกหกนะ

ผมบอกผมจะไม่ไปฮอกวอตส์ ด้วยตัวเอง

และผมก็จะส่งจดหมายบอกเพื่อนว่า ไปด้วยตัวเองไม่ได้

แต่เพื่อนเขาจะส่งรถมารับหรือลากตัวเขากลับฮอกวอตส์ ..  ก็คงว่ากันไม่ได้นะ..

“แฮรี่ พอตเตอร์!!!”

เฮ้อออ สงสัยเขาคงต้องลงไปจัดการข้างล่างซะแล้ว

ช่างเป็นเสียงอวยพรวันเกิดเขาที่ดีจริงๆ

น้องแสบ น้องซน แต่ต้องวางแผนสักหน่อย

น้องคงบอกว่า น้องไม่ได้ทำอะไรเลย

แค่ปล่อยพวกสัตว์น่ารักเป็นอิสระจากกรงและกล่องแคบๆ

เขาไม่ได้ใช้เวทยมนต์ทำอะไรสักอย่างเลยนะ

จะผิดได้ยังไงกัน เขาเป็นคนใสๆซื่อๆ?

ไม่เชื่อมองตาน้องได้ น้องพูดแต่ความจริง..

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?