คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Destinesia (22) พ่อฉันต้องรู้เรื่องนี้
Destinesia (22) พ่อฉันต้องรู้เรื่องนี้
เซเวอร์รัสคงสับสนไม่น้อย เพราะหลังจากนั้นก็ไม่เข้าใกล้เขาเลย รู้เพียงว่า ไม่มีใครรับรู้เรื่องนี้อีก ที่เขาไม่คิดจะปิดบังมัลฟอย เพราะเขาคิดว่าอีกฝ่ายโอเคพอให้รู้เรื่องได้ เขาก็รู้จักอีกฝ่ายดี จากการเถียงกันเป็นปีปี จะให้เขาไม่รู้นิสัยอีกฝ่าย เขาก็พูดได้ไม่เต็มปาก ..
หมอนี้มันเป็นไบโพล่า .. ไม่สิ เรียกแบบนั้นก็ไม่ได้ .. เขาเรียกกันว่าอะไรนะ ที่ว่า ต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง และยิ่งกับคนสนิทหรือคนรู้จัก หมอนี้แทบจะคนละคนเลยด้วยซ้ำ .. เอาง่ายๆว่า หงุดหงิดง่าย พูดมาก ใจร้อน แต่บางทีก็ใจเย็น รอบคอบ สุขุม ..
หมอนี้เหมือนกิ้งก่าเปลี่ยนสี คนที่สามารถเปลี่ยนอารมณ์หงุดหงิดมาอ่อนโยนได้ชั่วพริบตา .. บางทีก็เป็นคนสองมาตรฐาน .. เฮ้อออ ให้เขาสาธยายนิสัยหมอนี้ วันหนึ่งก็ไม่หมด ..
เขาไม่ได้เกลียดมัลฟอยนะ เขาแค่หมั่นไส้ หมอนั้นกวนประสาทจะตาย แต่ก็อย่างที่เขารู้ .. อีกฝ่ายเป็นผู้รับฟังและผู้ตอกย้ำที่ดี? ถึงจะเป็นคนปากมาก แต่ก็รู้ดีว่าเรื่องไหนควรพูดไม่ควรพูด ..
เขาอาจจะอยากเรียกร้องความสนใจของสเนปจริงตามที่มัลฟอยบอก .. ก็ให้ทำไงได้ เขาอึดอัดอยากจะพูดออกมานี้หน่า .. คิดว่ากี่ปีกัน ที่เขาจำเป็นต้องแสดงเป็นเด็กชายผู้รอดชีวิต คิดจะปิดหูปิดตาเขาไม่ให้รับรู้เรื่องอะไร เห็นเขาเป็นอะไรกัน? อาวุธกำจัดจอมมาร? เด็กในคำทำนายผู้จะเปลี่ยนโลกเวทยมนต์?
ถึงเขาจะรู้อะไรถูกอะไรผิด แต่ใช่ว่าเขาจะยอมทำตามเพื่อความถูกต้องอย่างหน้ามืดตามัว จนไม่เห็นอะไรเลย .. เขามีสิทธิที่จะรู้ และจำเป็นต้องรู้เรื่องราวทั้งหมด ที่ทำห้ชีวิตเขาเป็นแบบนี้!
เขาบอกตัวเองเลยว่า . ถ้าดัมเบิลดอร์กับเซเวอร์รัสยังคงปิดเรื่องราวของเขาอยู่แบบนี้ เขาก็จะดื้อเงียบ.. เขาจะไม่พูด เขาจะไม่บอก เขาจะทำเพื่อตัวของเขาเอง! และแน่นอนว่า ถ้าทอมยังคิดอะไรไม่ได้ เขาคงต้องหาวิธีใหม่เพื่อจะคุยกับอีกฝ่ายไม่รู้เรื่อง ..
สำหรับเขา ทอมก็เป็นอีกคนที่ถูกหลอกให้ทำตามคำทำนาย .. จากที่ทะเลาะกันเองในสงคราม กลับดึงเด็กอายุหนึ่งขวบแบบเขา เข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเนี่ยนะ?! บอกเมอร์ลินเถอะ เขาไม่ทนอะไรทั้งนั้น ..
เฮ้อออ ร่างกายแบบนี้ ทำเอาเขาคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เป็นบ้างครั้งเลยนะ …
“กลับบ้านดีๆ แฮรี่! เราจะเขียนจดหมายไปหา ..” รอนรวมตัวกับสองแฝดเพื่อกลับบ้านโพรงกระต่าย เขาโบกมือลาเพื่อนๆ ก็นะ ปีนี้เขาจะได้จดหมายของพวกเขารึเปล่าเนี่ย . หรือเขาควรให้มัลฟอยช่วย? ช่างเถอะ เขาว่าเขาจัดการเองได้นะ ..
เดรโกดักรอร่างเล็กตั้งแต่ลงรถไฟ เพราะกลัวอีกฝ่ายหนีไปซะก่อน เห็นอีกฝ่ายร่ำลาพวกหัวแดง ก็ไม่เข้าใจว่าไอหัวแผลไปสนิทกับพวกนั้นได้ยังไง .. อาจจะเพราะชอบหาเรื่องใส่ตัวละสิ หึ
“ไง มัลฟอย อยากไปแบบไหน .. รถเมล์อัศวิน? บอกก่อนเลยนะ บ้านมักเกิลไม่มีเอลฟ์รับใช้มารับนายหรอกนะ” แฮรี่บอกดัก มัลฟอยตอนนี้ไม่มีของในตัวสักอย่าง นอกจากไม้กายสิทธิ์ สงสัยเตรียมตัวบุกบ้านเขาเต็มที่
“ไม่ใช่นายหรอ เอลฟ์รับใช้ไง หึ พ่อพอตเตอร์คนเก่ง ก็ทำหน้าที่เอลฟ์ให้มันครบถ้วนหน่อยสิ” เดรโกหัวเราะขำ ยักคิ้วเยาะเย้ยคนข้างตัว ที่ตอนนี้เลิกคิ้วมองท่าทีสนุกของอีกฝ่าย.. แฮรี่ก็อยากหัวเราะให้ฟันร่วงจริง แค่หายตัวเขาทำได้หรอกน่า ..
เอาเถอะ..
“นายเนี่ย ยังชอบดูถูกคนอื่นไม่เปลี่ยน” ยังกวนประสาทไม่เปลี่ยนด้วย เดรโกหยุดหัวเราะเมื่อแฮรี่วางมือลงบนไหล่เขา ฉับพลันร่างของพวกเขาก็หายวับไปจากสายตาของใครหลายคน มีส่วนน้อยที่สนใจพวกเขา
เขาและเดรโกหายตัวมาหน้าหมูบ้านลิตเติ้ลวิงจิ้ง มันเงียบสงบห่างไกลจากเวทยมนต์ นั้นคือสิ่งที่ใครบางคนอยากให้เขาอาศัยอยู่ที่นี้.. เดรโกบ่นเล็กน้อยกับการทำอะไรไม่ปรึกษาก่อน แต่ก็เดินตามร่างเล็กไปตามทาง..
เดรโกก็ไม่เคยคิดว่าพ่อหัวบากคนเก่งจะธรรมดาซะทีไหน แค่หายตัวเอง รอบหน้าจะเสกคำสาปพิฆาตต่อหน้า เขาก็จะไม่แปลกใจแล้ว..
บ้านที่ปลูกอยู่ตลอดเส้นทางมีลักษณะเป็นทรงเดียวกัน จนดูไม่ออกว่าบ้านแต่ละหลักต่างกันยังไง .. ซึ่งเดรโกก็เดาไม่ออกว่า พ่อมดอย่างพอตเตอร์มาอยู่บ้านเล็กๆแบบนี้ได้ยังไง
“กลับมาทำไม ไอตัวประหลาด ทำไมไม่ไปแล้ว ไม่ต้องกลับมาเลยละ” ลุงเวอร์นอนยังคงเหมือนเดิม พอเปิดประตูมาเจอหน้าเขา ถ้าไม่พูดอะไรสักหน่อยก็คงจะแปลก . แต่พอเห็นหน้ามัลฟอย ก็แปลกใจที่เห็นเขามีคนมาด้วย “แล้วนี้พาใครมา บ้านฉันไม่มีที่ว่างพอจะให้พวกแกมาวิ่งเล่น”
“บ้านนายนี้มารยาทแย่ชะมัด นี้คือการทักทายหรอ?” เดรโกขมวดคิ้ว เมินคำพูดลุงเขาไปอย่างง่ายดายราวกับเป็นธาตุอากาศ ชายอ้วนชักสีหน้าหงุดหงิดที่เด็กไม่เห็นหัวตัวเอง ..
แฮรี่ได้แต่กระตุกยิ้ม ขนาดยังไม่ทันเข้าบ้านเลยนะ สองคนก็เริ่มออกฤทธิ์ซะแล้ว …
“หน้าตาการแต่งตัวก็ดี ทำไมมายุ่งกับเด็กนี้ อออ.. คงจะเป็นตัวประหลาดเหมือนกันสิท่า” ลุงเหยียดยิ้มดูถูก เดรโกยังคงนิ่วหน้าอย่างไม่เข้าใจ พลางหันมาถามเขาด้วยสายตา..แฮรี่ได้แต่ยักไหล่ ไขข้อข้องใจให้อีกฝ่าย
“นี้โลกมักเกิ้ล มัลฟอย การที่พวกเขาเห็นเราโบกไม้กายสิทธิ์ไปมา มันก็ประหลาดทั้งนั้นแหละ” เดรโกทำหน้าเข้าใจทันที ไอพวกมักเกิลไร้สมองนี้เอง พอตเตอร์มันอยู่บ้านแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย “รอฉันเก็บของแปปนึง ฉันจะพานายไปเดินเล่นข้างนอก นายคงไม่อยากเข้ามาแน่ๆ”
และใช่ เป็นบ้านตรงหน้า เขาไม่อยากจะเข้าไปให้เสียอารมณ์ซะเปล่าๆ เปลืองลมหายใจที่จะต้องใช้สนทนากับไอพวกนี้.. แฮรี่เดินผ่านลุงเวอร์นอนเข้าบ้านไป โดยมีสายตาสองคู่จ้องตาม ห้องของเขายังคงอยู่ใต้บันไดอย่างที่เขาบอก มัลฟอยที่เห็นเขาเดินไปนิดเดียวแล้วหยุด ถึงกลับชักสีหน้าใส่ผู้ใหญ่ตรงหน้าเลย
“พวกแกมัน ไร้สามัญสำนึก! พวกมักเกิลงี่เง่ากล้าทำแบบนี้กับนายเลยหรอ? ” ตวัดสายตาโกรธเคืองให้คนตรงหน้า มันให้พอตเตอร์นอนห้องเล็กๆแบบนั้นเนี่ยนะ? เอลฟ์รับใช้บ้านเขายังมีห้องดีกว่านี้เลย
“มักเกิลอะไรของแก?! ไอเด็กนี้มาอยู่กินบ้านฉันฟรีๆ แค่ฉันให้ที่ซุกหัวนอนมันก็ดีแค่ไหนแล้ว” เดรโกที่เป็นคุณชายมาทั้งชีวิต เจอแบบนี้อดไม่ได้ที่จะทำหน้าขยะแขยงความคิดทุเรศ ที่พอตเตอร์บอกว่าทำงานที่บ้าน มันเหมือนทำงานแลกที่อยู่เลยไม่ใช่รึไง?
ลุงเวอร์นอนยังคงพูดต่อโดยไม่สนใจสีหน้าเอาเรื่องของมัลฟอยเลย ..“พวกแกมันตัวประหลาด คงอยู่ด้วยกันได้ละสิท่า” ยิ่งชายร่างใหญ่มองเด็กหัวซีดตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไร้มารยาทและดูถูก เดรโกแทบจะคุมคำพูดตัวเองไม่อยู่ ..
“แฮรี่ควรจะอยู่ดีกว่านี้ แกทำเขาเหมือนไม่ใช่คนด้วยกันเอง นั้นหลานแกนะ!?” แฮรี่ก็ตื้นตันที่มีคนช่วยพูดแทนเขาด้วย แต่ทำยังไงได้ มีใครบางคนอยากให้เขาซุกหัวนอนอยู่ที่นี้นิ
เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง .. ฮ่ะๆ
“เด็กนั้นมันตัวประหลาด! มันก็แค่กาฝากที่มาเกาะบ้านฉันเท่านั้นแหละ แกจะเอามันไปด้วยก็ได้นะ เหอะ แค่ทำอาหารได้นิดๆหน่อยๆ คงพอจะช่วยงานได้ละมั้ง ”
ลุงเวอร์นอนทิ้งท้ายก่อนเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งเดรโกหน้าดำหน้าแดงจากคำพูดดูถูกของพวกมักเกิลตรงหน้า ถ้าไม่ติดว่าเป็นบ้านไอพอตเตอร์ เขาคงสาปพวกมันให้เห็นแล้วว่า พ่อมดแม่มดมันเป็นยังไง ..
แฮรี่เดินกลับออกมาพร้อมสีหน้ากลั้นขำ เขาก็บอกแล้วว่า มันไม่สนุกอย่างที่คิดหรอกนะ หมอนี้ก็ไม่ฟังเขา ไม่รวมว่าต้องต่อปากต่อคำกับลุงเวอร์นอนที่เกลียดผู้วิเศษเข้าไส้อีกด้วย … เดรโกนิ่วหน้าไม่พอใจสุดๆ แต่คนที่ควรจะโวยวายกลับยิ้มหน้าระรื่น ไอพอตเตอร์มันบ้า!
“ไหนๆ หมอนั้นกลับมาแล้วหรอ” เสียงเด็กอีกคนดังมาจากข้างใน ร่างอ้วนของเด็กชายที่แตกต่างจากแฮรี่อย่างเห็นได้ชัดทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน เดรโกก็ไม่ต้องเดาอีกแล้ว ว่าทำไมพอตเตอร์ถึงเบาขนาดนี้ เพราะให้หมูตรงหน้านี้ไงละ
เลือกปฏิบัติอย่างเห็นได้ชัด…
ไม่รู้ว่าความคิดอะไรของเดรโก เขาดึงเด็กชายร่างเล็กมาใกล้ตัวจนห่างเด็กอ้วนตรงหน้า ก่อนจะลากออกมาให้ห่างจากบ้านทุเรศๆนั้น ..
“เป็นอะไร มัลฟอย? ” แฮรี่ก็ยังงุนงงอยู่ แต่เดาว่า มัลฟอยคงจะไม่ทนกับพวกญาติเขาหรอกมั้ง อีกฝ่ายจะหงุดหงิดก็คงไม่แปลก .. “ฮ่ะๆ ฉันชินแล้วน่ะ มันก็ไม่แย่เท่าไหร่นะ ฉันก็อยากจะทำให้รู้เหมือนกันว่า สัตว์ประหลาดจริงๆ เขาทำกันยังไง”
“นายไม่ควรชิน!! พอตเตอร์! นายเป็นพ่อมดไม่ใช่ตัวประหลาด เลิกเก็บคำพูดไร้สาระพวกนั้นมาคิดซะ!” เดรโกขึ้นเสียงสูง แน่นอนว่ามันเป็นคำสั่งบอกกว่าคำบอกเล่า เขาลากพอตเตอร์ที่ดูจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ให้ห่างบ้านนั้นมากที่สุด “นายอยู่ที่แบบนั้นไปได้ยังไงกัน แม้แต่สควิป ยังอยู่ดีกว่านายด้วยซ้ำไป ไม่สิ แม้แต่เอลฟ์บ้านฉันยังอยู่ดีกว่านี้เลย”
แฮรี่ยิ้มบางให้กับความคิดสุดโต้งของมัลฟอย .. แม้เพื่อนในกริฟฟินดอร์จะรู้ความเป็นอยู่ของเขา แต่ก็ไม่โกรธขนาดนี้ ก็คงแค่ผิดหวังและเห็นใจเขามากกว่า ..
“พ่อฉันต้องรู้เรื่องนี้ พ่อทูนหัวฉันก็ต้องรู้เรื่องนี้!.. ดัมเบิลดอร์บอกว่านายอยู่ดีกินดี แต่ที่ฉันเห็นมันไม่ใช่ พอตเตอร์ ทุกคนจะต้องได้รู้ เด็กชายผู้รอดชีวิตมีชีวิตราวกับเอลฟ์รับใช้!” เขาไม่รู้จะหัวเราะหรือยังไงดี พ่อหมอนี้มีอะไรที่ไม่รู้เกี่ยวกับลูกชายตัวเองบ้างเนี่ย ...
“ฉันมีเหตุผลที่อยู่ที่นี้ มัลฟอย อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตสิ” แฮรี่ห้ามปรามอีกคนที่ดูจะหัวร้อนสุดๆ อีกฝ่ายแทบจะชักสีหน้าให้กับทุกคำพูดของเขาอย่างกับมันเป็นเรื่องของตัวเอง ..
“นายน่ะ เงียบไปเลย ฉันไม่สาปพวกนั้นก็ดีแค่ไหนแล้ว ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่า นายอยู่กับคนพวกนั้นไปได้ยังไง ” เดรโกยังคงส่งสายตาไม่พอใจให้ ในใจอยากจะเดินกลับไปสาปด้วยซ้ำ
“ก็ไม่ยากนะ ฉันก็แค่นอน ตื่นเช้ามาก็ทำกับข้าวให้พวกเขา อ่านหนังสือ ออกมาเดินเล่น .. ”
นั้นไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากจะรู้!? เดรโกแทบสถบออกมาอย่างเสียไม่ได้ เรียกเสียงหัวเราะของแฮรี่ที่มองหน้ามัลฟอยเปลี่ยนแทบทุกสองวิ น่าแปลกที่เขากลับสบายใจที่มีคนโกรธเพื่อเขานะ นอกจากคิดแค่ว่าเพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง
“ย้ายของออกมาเลย พอตเตอร์ มาอยู่บ้านฉันก่อนก็ได้ แม้แต่เอลฟ์บ้านฉัน ยังอยู่ดีกว่านาย” เดรโกเหมือนจะหาทางออกได้ และย้ำเรื่องเดิมไม่เปลี่ยน คุณชายอย่างเขายอมไม่ได้ที่จะเห็นพ่อมดอยู่ปฏิบัติแบบนั้น ยิ่งกับพอตเตอร์คนดังด้วยแล้ว เขายิ่งไม่คิด ..
“ขอบใจ แต่ตอนนี้ฉันยังออกไม่ได้ ที่จริงฉันมีแผนจะออกจากที่นั้นแล้ว ไม่นานหรอก..” ไม่นาน ก็ อาจจะหลังเจอกับพ่อทูนหัวเขานะ สักสองปี? “จริงๆ นายคิดว่าฉันดูแลตัวเองไม่ได้เลยรึไงกัน?” สายตาหมอนี้แทบจะทะลุตัวเขาอยู่แล้ว ไม่ต้องจ้องเขาด้วยหน้าอยากจะฆ่าคนแบบนั้นก็ได้ ..
“ฮึ ก็ได้ ให้มันจริงอย่างที่นายว่า พ่อพอตเตอร์คงอยากลำบาก ถึงปฏิเสธความช่วยเหลือของฉัน ” เอ้าๆ ทำไมกลับมาเยาะเย้ยเขาอีกแล้วละ .. “อยู่กับนายแล้วอารมณ์เสีย ไม่สนุกเอาซะเลย”
ก็เขาบอกแล้วว่ามันไม่สนุกหรอก
แฮรี่ยังคงโดนมัลฟอยเทศน์และบ่นเกี่ยวกับเรื่องบ้านเขาไม่น้อย อีกฝ่ายคงถูกสอนมาดี ยิ่งการกดขี่ที่เขาได้รับเนี่ย มัลฟอยคงจะไม่ชอบ ทั้งที่ตัวหมอนี้เองก็เอาแต่ใจไม่ต่างกันหรอกนะ
คำสั่งแรกคือ มีปัญหาให้ส่งจดหมายมาบอก หมอนี้เป็นพ่อคนที่สองของเขารึไงกัน แต่ก็เข้าใจแหละ ว่าหมอนี้คงจะเป็นห่วง? หรือไม่ก็อยากจะฟังว่าเขาถูกแกล้งยังไงในแต่ละวัน
คำสั่งที่สองคือ ย้ายออกจากบ้านลุงป้าให้เร็วที่สุด ไม่งั้นมัลฟอยจะลากเข้ากลับบ้านตัวเองแน่..
และสุดท้าย.. ทั้งพ่อทั้งพ่อทูนหัวหมอนี้ .. คงจะต้องรู้เรื่องเขาเป็นแน่…
เอาที่คุณชายเดรโก มัลฟอยจะสบายใจเลยครับ...
ก๊ากกกก มาตั้งแต่ชื่อตอน พี่เดรเราอยากจะฟ้องมาก
เด็กชายพอตเตอร์ต้องการผู้อุปการะหนึ่งคน
วดีเด็ดที่เอ่ยออกมา ทำเอาแฮรี่ขำไม่ออกเลยแหละ
ต้องบอกว่า คิดได้อยู่แล้วว่าจะต้องพูด
ยังไงคงรู้กันทั่วแน่นอน 555555
แต่น้องเขาก็มีแผนของตัวเองนะ ปล่อยน้องไป..
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น