คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Destinesia (20) เรื่องบังเอิญ
Destinesia (20) เรื่องบังเอิญ
แฮรี่มาตามนัดของศาตราจารย์เซเวอร์รัส ไม่สิ เขาต้องบอกว่าอีกฝ่ายบังคับให้เขามาอย่างช่วยไม่ได้ .. และเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องหนีความจริงซะหน่อย .. อันที่จริง ถ้าไม่รู้จักอีกฝ่ายมานานเกือบสิบปี เขาก็ควรจะระแวงศาตราจารย์หน้านิ่งปากแข็งคนนี้นะ
อีกฝ่ายมักจะไม่พูดอะไรเลย นอกจากเก็บความจริง ความลับ อะไรก็ตามแต่ ไว้กับตัวเองเสมอ และจัดการปัญหาต่างๆได้อย่างดีเยี่ยม เขาเชื่อเลยว่า หลังจากที่อีกฝ่ายได้ข้อมูลจากหัวเขาไป ก็จะทำเป็นเกลียดเขาไม่เปลี่ยนหรอก ฮ่าๆๆๆ
ก็เป็นแบบนั้นมานับสิบปีแล้วนิเนอะ …
ก๊อกๆ
แฮรี่เคาะห้องอีกฝ่ายด้วยใจที่นิ่งสงบ ไม่กลัวว่าจะถูกเค้นความลับจากภายในหัวเขา .. มั่นใจเลยว่า ถ้าเขาไม่ยอมพูดอะไร เซเวอร์รัสจะยกไม้กายสิทธิ์มาจ่อหัวเขาอย่างไม่ลังเลเลยละ
เสียงตอบรับจากภายในห้อง แฮรี่ยิ้มบางเมื่อเห็นอีกฝ่ายวางงานลงเมื่อเห็นหน้าเขา ร่างเล็กยังคงจดจำข้าวของต่างๆและบรรยากาศภายในห้องของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี เดินเข้าไปนั่งด้านหน้าของสเนปอย่างไม่รอคำอนุญาติ
“คุณยังตรวจข้อสอบไม่เสร็จนิครับ ที่จริงผมมาพรุ่งนี้ก็ได้ ” แฮรี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี ที่อีกฝ่ายรอจนเขาสอบเสร็จก่อนถึงค่อยเรียกตัวเขา ถึงแม้ผลสอบจะยังไม่ออกมาก็ตาม.. นับว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงผลคะแนนของเขาไม่น้อย ถึงได้ไม่สร้างความอึดอัดให้เขา
“....” สเนปปรายตามองเขา คิ้วของสเนปขมวดแต่กลับไม่ยอมเอ่ยปากใดใด แฮรี่เอียงคอเพื่อรอคำตอบ แต่กลับได้รับการส่ายหน้ามาแทน ห้องเงียบลง ไม่มีเสียงคำถามหรือคำพูดใดใดออกจากปากของทั้งคู่
แฮรี่นั่งนิ่งแม้ในใจจะกระสับกระส่ายที่อีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรสักที … ดวงตาสีมรกตมองกลับไปหาห้อง แต่ก็หันกลับมามองคนตรงหน้าที่ยังคงนิ่งอยู่..เสียงปากกาขีดเขียนกับหน้ากระดาษ ราวกับไม่มีเขาอยู่ในห้อง
แฮรี่ก็ยกมือตัวเองขึ้นมาดู แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ใต้ผ้าคลุมล่องหนสักหน่อย คุณน่าจะแบบ มายืนกดดันผมให้ผมยอมพูดสิฮะ.เขาก็ได้แต่คิดในใจ..
ในที่สุดคนที่ทนไม่ไหวก็เป็นเจ้าของห้อง ยิ่งท่าทีสบายๆของเด็กชาย ทำให้เขาไม่พอใจเท่าไหร่ ..
“เรื่องนั้นเป็นยังไงกันแน่ .. ควีเวลล์เล่าเรื่องได้ไม่ตรงกับสภาพเธอจริงๆ พอตเตอร์ เธอกำลังปิดบังอะไรเอาไว้รึเปล่า”
“ผมก็แค่เด็กเองนะฮะ ศาตราจารย์ ผมจะไปทำอะไรได้กัน” แฮรี่ไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทอีกฝ่ายเลย จริงๆนะ .. สเนปใบหน้าดำมืด ฟังคำพูดไร้สาระจากปากเด็กชาย ที่ตอนนี้ก็ยังเฉไฉได้ทุกครั้ง ..
เขาไม่มีเวลามานั่งจับผิดไอเด็กนี้ทุกวันหรอกนะ..
“อย่ามาเฉไฉ พอตเตอร์ .. ถ้าฉันไม่ได้เห็นมันด้วยตาตัวเอง เธอคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้” แน่ละ เซเวอร์รัสไม่มีทางเรียกเขามาอยู่ที่นี้แน่ และเขาก็ไม่ได้สนิทกับเขาจนมานั่งเล่นในห้องได้ตลอด
“ก็ผมบอกแล้วไง ว่าผมแค่บังเอิญผ่านไปเห็นท่าทีของเขาแปลกๆ ก็เลยตามไปเท่านั้นเอง” แฮรี่ยังคงบอกไม่หมด คำโกหกมากกว่าครึ่งประโยคของเขา ทำให้ร่างสูงลุกพรวดจากโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะเดินย้ำมาที่เขาอย่างกดดัน
ร่างสูงบดบังแสงไฟจนเงาทาบกับร่างเล็กที่นั่งอยู่ สีหน้าเย็นเยือกคงทำให้หลายคนกลัวได้ไม่ยาก แต่ไม่ใช่กับเด็กชายพอตเตอร์..
“ไม่มีเรื่องคำว่าบังเอิญ พอตเตอร์ ..ศาตราจารย์ทุกคนก็เดินเข้าเขตหวงห้ามได้ตามหน้าที่อยู่แล้ว แต่น่าสงสัยแค่ไหน ถึงขนาดที่เด็กอย่างเธอต้องย่องตามอีกฝ่าย ฝ่าด่านที่ศาตราจารย์ทุกคนทำไว้อย่างไร้รอยขีดข่วน ลองบอกฉันมาสิ” สเนปกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างคาดเค้น ถึงจะสงสัย แต่จะมาสงสัยอะไรได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ราวกับรู้เรื่องล่วงหน้าแล้ว
แฮรี่แม้อายุสมองจะเป็นสิบปีแล้ว แต่เขาก็มีเพียงแค่ความสามารถในการที่จะทำให้เรื่องทุกอย่างย้ำแย่ลง? ไม่ว่าจะความสามารถในการจับขวดยาได้อย่างดีเยี่ยม .. ความสามารถในการได้รับบาดเจ็บกลางอากาศทุกปี เพราะงั้นการหาเหตุผลให้กับเรื่องที่ตัวเองทำ แฮรี่ก็หาข้ออ้างไม่ค่อยได้ …
ก็แหม เขาเป็นเด็กดีจะตายนะ พูดโกหกไม่เป็นหรอก เขากลัวคนอื่นจะเสียใจ..
“เหมือนที่โวลเดอมอร์ก็ไม่บังเอิญเลือกครอบครัวผมเป็นเป้าหมายตามคำทำนายใช่มั้ยฮะ?” แฮรี่เหยียดยิ้มมองสีหน้าแข็งค้างของอีกฝ่าย การเบี่ยงประเด็นโดยจุดอ่อนของอีกฝ่าย เป็นอะไรที่แฮรี่ถนัดโดยไม่รู้ตัว
แฮรี่ลุกขึ้นยืนหลังจากสร้างความสับสนและความรู้สึกผิดให้อีกฝ่าย เขาใช้สายตาที่ราบเรียบแม้ริมฝีปากจะเผยขึ้นให้เห็นบางๆ แต่ต้องบอกว่า เขาไม่ได้รู้สึกอย่างที่แสดงออก ..
“ไม่ใช่ว่าคุณก็ดูถูกผมที่ผมเป็นแค่เด็กอวดดีไม่ใช่หรอ? คำพูดของผมมันเบาราวกับขนนกในสายตาของคุณนั้นแหละ … ฮ่ะๆ สิ่งที่คุณบอกผมในคาบเรียน .. มันก็เป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่าครับ?”
ร่างสูงที่เป็นฝ่ายโดนกดดันด้วยคำพูดซะเอง ไม่มีอะไรจะโต้แย้ง จะให้โต้แย้งว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ไม่ใช้ เคยดูถูกก็ไม่ผิด .. ถึงเขาจะฟังความจริงทั้งหมดจากแฮรี่วันนี้ แฮรี่เดาคำพูดว่า เซเวอร์รัสได้เลยว่า จะต้องมีความไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ และกล่าวหาเพื่อทำร้ายจิตใจเขาไม่เปลี่ยนหรอก ..
“อย่าถามหาเหตุผลจากคนอื่น ทั้งที่คุณไม่เชื่อมันสิครับ ..คุณต้องการฟังความจริงจากผม แต่เป็นคุณเองที่ปิดบังผมไม่ใช่รึไงครับ.. ” แฮรี่ก้าวเดินกลับไปที่ประตู ปล่อยความคิดล่องลอยกระทบกับความรู้สึกอีกฝ่าย
“พวกคุณก็เอาแต่บอกว่า ยังไม่ถึงเวลาที่ผมต้องรู้ ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องเข้าใจบ้างแหละ แต่คุณไม่เคยถามผมเลยว่า ผมอยากจะฟังมันรึเปล่า พวกคุณตัดสินผมเพียงแค่ภาพภายนอก แต่กลับมาเรียกร้องเอาความจริงจากผมเนี่ยนะ ฮึ” แฮรี่แค่นหัวเราะ ความรู้สึกที่ถูกปิดบังเรื่องราวต่างๆหวนกลับมาอีกครั้ง แต่ที่ผิดไปจากเดิมคือ เขารับรู้เรื่องทั้งหมดแล้วต่างหาก …
“ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร คุณพอตเตอร์ ตอนนี้เธอก็มีหน้าที่ของเธอ อย่าทำตัวให้เป็นปัญหามากนัก” สเนปเปลี่ยนคำพูด แม้ในใจจะสับสนต่อเรื่องที่เด็กชายพูด เสียงหวานที่ยังไม่แตกหนุ่ม กับสายตาที่ลึกล้ำนั้น เขาก็ปฏิเสธมันไม่ได้ .. เพียงประโยคกึ่งคำถามของเด็กชาย มันกลับกระทบจิตใจส่วนลึกของเขา..
ถามว่าเขาโกรธที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้นมั้ย .. มันก็มีบาง ที่เขาระบายออกมาเมื่อกี้ มันเหมือนคำพูดที่ยังค้างคาอยู่ในใจของเขา ..ที่เขาไม่เคยมีโอกาสได้พูด .. แฮรี่อยากจะพูดมันมาตลอด แต่เพราะเรื่องราวที่ผ่านตามกาลเวลา มันก็คงเป็นแค่ตะกอนในใจ .. คั่งค้างจนถึงวันนี้..
“ครับ ผมรู้ … ” แฮรี่ยิ้มบาง แผ่นหลังเล็กไม่ได้หันกลับมา มันเป็นประโยคเดิมที่เขาพยายามคาดคั้นอีกฝ่ายเมื่อนานมาแล้ว สเนปก็ทำเป็นไม่รับรู้ เพื่อที่จะให้เขาเลิกถามให้มากความ …..
“อย่าลืมที่ผมบอกละกันครับ .. แอ๊ด.. ไปได้แล้ว มัลฟอย นายจะแอบฟังจนถึงเมื่อไหร่”
คนที่ถูกกล่าวถึงและคนภายในห้องถึงกับนิ่งค้าง แฮรี่ยิ้มขำให้กับใบหน้าตกตะลึงของมัลฟอย ที่ถูกเขาลากออกจากบริเวณห้องของศาตราจารย์ปรุงยา แฮรี่มองลอดผ่านช่องประตูที่กำลังปิดเป็นครั้งสุดท้าย ทันเห็นดวงตาสีดำลุ่มลึกที่มองตามเขาจนละสายตา …
สำหรับแฮรี่ ก็ไม่เคยมีคำว่าเรื่องบังเอิญเหมือนกัน … ทุกอย่างมีเหตุมีผลของมันเสมอ และเกิดขึ้นเพราะการกระทำของใครหลายคนรวมกัน
เหมือนที่เขาอาจจะมีเหตุผล..
ที่ต้องย้อนกลับมาอยู่ที่นี้เช่นกัน..
น้องไม่ยอมให้ถามหรอกนะ เก็บกดมาก
ขนาดผู้ใหญ่ยังทำสิ่งที่ตัวเองทำกับคนอื่นไม่ได้เลย
ไม่ชอบให้คนอื่นปิดบัง แต่ตัวเองกลับชอบปิด..
ไม่ชอบถูกคาดเค่น แต่ตัวเองที่ไล่ต้อนคนอื่น
น้องเขาต้องการคนที่ยอมรับและเท่าเทียม
ไม่งั้นน้องไม่ยอมหรอก … น้องไม่ง่ายนะ
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น