[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #11 : Destinesia (11) ปราบโทรลล์

Destinesia (11) ปราบโทรลล์

แฮรี่ไม่จำเป็นต้องมีเรื่องถึงขั้นโดนท้าแข่งตอนดึกอย่างที่เคยเป็นมาก่อน เขาสามารถนั่งเฉยๆ รั้งเพื่อนสองคนไม่ให้ออกไปยามค่ำคืนเพื่อหาเรื่องใส่ตัวแบบครั้งก่อน .. เฮอร์ไมโอนี่จะได้ไม่มีข้อสงสัยกับสิ่งที่ดัมเบิลดอร์เอามาซ่อนเอาไว้ ..

เด็กๆควรจะใช้เวลากับความสนุกชีวิตในการเรียน กว่าจะเจออันตรายแบบนั้น…

รุ่งเช้าเดรโกก็หัวเสียแทนที่ควรจะเป็นเขาเองที่จะหัวเราะเยาะพอตเตอร์จากการทำผิดกฏอะไรก็ตามแต่ … แต่เมื่อตื่นมาหัวไม่ทันพ้นหมอน .. พวกรบกวนเวลาส่วนตัว ก็แทบจะเคาะห้องเขาเกือบพัง ..

พวกนั้นอารมณ์ดียิ่ง ไม่ได้ดูสภาพหงุดหงิดของเขาเลย .. ยังคงแสดงความยินดีอะไรก็ไม่รู้ที่เขาตามไม่ทัน ..

“สุดยอดเดรโก นายได้เป็นซีกเกอร์บ้านเราเลยนะ! ต้องเป็นเพราะฝีมือนายเมื่อวานแน่ๆ ” ไม่วายคงส่งสายตาประหลาดให้เขาอีก .. หัวสมองที่ตื้อตันและเพิ่งจะประมวลผล . ทำไมคนที่ได้สิทธิพิเศษแบบนี้ ถึงมารู้ก่อนทีหลังเนี่ย

เขาที่รีบเร่งออกจากห้องเพื่อหาสาเหตุดังกล่าว กลับถูกกัปตันทีมควิดดิชของสลิธีรินหยุดไว้ทันที .. อีกฝ่ายบอกว่า ในฐานะสมาชิกทีมคนใหม่ เขาก็ต้องไปทำความเข้าใจกฏและข้อบังคับต่างๆ และก็ถูกลากไปสนามข้างปราสาทอย่างไม่บอกไม่กล่าว..

เขาว่าเขาได้กลิ่นอะไรแปลกๆนะ..

แต่กัปตันทีมมีคำตอบให้กับความสงสัยบนใบหน้าของเขา..

“กริฟฟินดอร์มีซีกเกอร์คนใหม่ อีกฝ่ายเขาเสนอนายขึ้น เพื่อความเท่าเทียม.. และเราปรึกษากันแล้ว เพราะซีกเกอร์ของเราก็กำลังจะจบในปีหน้า ถ้าได้นายมาฝึกก่อนล่วงหน้าก็จะดีไม่น้อย ” แล้วซีกเกอร์อีกทีมมาเกี่ยวอะไรกับเขากัน..

นี้มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย...

และเมื่อมาถึงสนาม.. ความสงสัยเขาก็กระจ่าง..

“นาย! พอตเตอร์! ทำไมนายมาอยู่ตรงนี้ อย่าบอกนะว่า.. ซีกเกอร์คนใหม่ของกริฟฟินดอร์ก็คือ..” เดรโกแทบหน้าเหรอหราไปตั้งแต่เห็นใบหน้ายิ้มแป้นแล้นของพอตเตอร์ .. ดวงตาสีมรกตฉายแววสนุกสนานเมื่อเห็นอาการกระวนกระวายของมัลฟอย

เดรโกยิ้มเหี้ยมเหมือนเจอตัวการใหญ่ ..นิ้วที่ชี้อีกฝ่ายสะบัดลงอย่างเก็บอารมณ์ขุ่นเคือง..

พ่อพอตเตอร์คนดังสร้างเรื่องให้เขาซะแล้ว..

“พอตเตอร์เขาเสนอว่า ถ้าไม่ได้นายมาเป็นคู่แข่ง เขาก็จะไม่ยอมเป็นผู้เล่น นายโชคดีนะที่อีกฝ่ายเขาอยากจะแข่งกับนายขนาดนี้” กัปตันทีมควิดดิชสลิธีรินเข้าใจการแสดงออกของเดรโก แต่ก็ทำได้เพียงกระตุกยิ้ม เมื่อเห็นกัปตันทีมอีกฝ่าย กำลังรอเขาอยู่..

เดรโกได้แค่เขม่นแฮรี่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ .. เขาไม่ค่อยพอใจหรอกนะ ที่ได้ตำแหน่งเพราะพอตเตอร์ อย่างน้อยเขาก็มีฝีมือเป็นของตัวเองละกัน ฮึ..

“ในเมื่อมากันครบแล้ว นายอยากจะเสนออะไรก่อนมั้ย ฟลินต์” วู้ดเอ่ยขึ้นให้กับผู้ร่วมใช้สนามเพื่อตระเตรียมเด็กใหม่ ยังโชคดีที่อีกฝ่ายยอมรับในการเสนอชื่อซีกเกอร์คนใหม่เช่นกัน

“มันจะดีกว่า ถ้านายจะเลิกพูดมากเสียเวลา..  ฉันให้นายพูดเลย พวกฉันมันพวกใช้ฝีมือ ไม่เก่งแต่ปาก” วู้ดยิ้มเย็นมองอีกฝ่ายแสยะยิ้ม ศัตรูมันก็ศัตรูวันยังค่ำ แม้ขนาดนอกสนามยังพูดมากได้ขนาดนี้ ..

สรุปแล้วหน้าที่อธิบายทุกอย่างก็ตกเป็นของกัปตันกริฟฟินดอร์ โดยมีกัปตันสลิธีรินกระติกเท้ารอรับตัวลูกทีมกลับ .. เรียกความหมั่นไส้ให้กับกัปตันทีมกริฟฟินดอร์อย่างเห็นได้ชัด

แฮรี่แอบกลั้นขำ .. ไม่ว่าจะสีหน้ามัลฟอย หรือจะสีหน้าวู้ดก็ตาม..

ถามว่าทำไม มัลฟอยถึงมาอยู่ตรงนี้น่ะหรอ.

ง่ายมาก .. ยังไงเขาก็มีสิทธิปฏิเสธตำแหน่งซีกเกอร์ใช่มั้ยละ? เขาก็แค่เด็กปีหนึ่งร่างเล็กผอมบางแทบปลิ้ว แค่ข้ออ้างนิดๆหน่อยๆ เขาก็ไม่จำเป็นต้องไปเสี่ยงกับการแข่งควิดดิช ที่ทุกคนต่างบอกว่ามันเป็นกีฬาอันตราย จริงมั้ยละ? ฮ่ะๆ

เขาไม่ผิดนะ..

“ต้อง เลวีโอซ่า ไม่ใช่ เลวีออซ่า”

รอนยังคงล้อเลียนเฮอร์ไมโอนี่ตอนที่เขาคุยเล่นกับเนวิลล์อยู่ .. เด็กชายหัวแดงที่เดินคู่ดีนที่หน้าดำจากการโดนขนนกระเบิด จนเฮอร์ไมโอนี่เดินมากระแทกไหล่จนเซแทบล้ม .

แฮรี่หรี่สายตาลงเล็กน้อย เนวิลล์เลื่อนหน้าหนังสือให้เขาเพื่อถามถึงเนื้อหา จนเขาต้องละสายตาจากเพื่อนสาวที่เดินห่างออกไป..

งานเลี้ยงวันฮาโลวีนคงเป็นวันอาถรรพ์สำหรับเขา .. เพราะไม่ว่ากี่ปีมันก็เกิดเรื่องไม่เคยหยุดหย่อน แม้ว่าเขาจะสถิตอยู่ภายในห้องเซเวอร์รัสก็ตาม .. มันต้องมียาสักขวด ไม่ก็อุบัติเหตุสักอย่างเกิดขึ้น ซึ่งชายร่างสูงพร้อมจะไล่เขาออกจากห้อง แต่พอออกไปได้ไม่ถึงสองนาที ก็ได้ข่าวเขาเป็นนู้นเป็นนี้เป็นนั้น จนคนปวดหัวก็เป็นอีกฝ่ายไม่เปลี่ยน

นอกจากอาถรรพ์ขวดยาแล้ว ก็คงเป็นอาถรรพ์วันฮาโลวีนเนี่ยแหละ ที่เขาทำอะไรกับมันไม่ได้ .. เซเวอร์รัสต้องจำใจขังเขาไว้ในห้องให้ยาตกแตก ยังดีซะกว่าหัวใครแตก.. ฮ่ะๆๆ

เสียงฟ้าร้องเป็นฉากหลังกับหัวฟักทองแกะสลักใบหน้ายิ้มหวาน? ลอยบนเพดานของห้องโถงอาหาร เป็นงานเลี้ยงฉลองที่ทุกคนไม่ค่อยเต็มใจอยู่กันพร้อมหน้าเท่าไหร่ ..

ไม่นาน...

เฮอร์ไมโอนี่ที่หลบไปร้องไห้ซึ่งไม่รู้กับข่าวการปรากฏตัวของโทรลล์ ที่เป็นตัวถ่วงเวลาสำหรับแผนการบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น ยังไงศาตราจารย์เซเวอร์รัสคงเข้าไปขวางควีเวลล์ไม่ให้ทำการได้สำเร็จ..

เธอประจันหน้ากับบางอย่างร่างสูงใหญ่ผิวตะปุ่มตะปั๊มน่าขยะแขยง เธอขึ้นหลังแข็งอยู่ทางออกขของห้องน้ำ แทบจะเป็นลม โทรลล์ย่างสามขุมเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ จนต้องก้าวถอยหลัง มันง้างแขนขึ้นสูงจนเธอวิ่งหนีกลับเข้าห้องน้ำเพื่อหลบภัย

โครม! กรี๊ดดดดดด

เสียงฟ้าร้องกลืนไปกับเสียงกรีดร้องแหลมด้วยความกลัวของเด็กสาว แฮรี่ดึงไม้กายสิทธิ์ของตัวเองออกมาเตรียมพร้อม เด็กชายทั้งสองกระแทกตัวเข้าห้องน้ำหญิงราวกับหัวใจแทบหยุดเต้น

กองซากเศษไม้จากการพังทลาย ห้องน้ำเป็นเศษซากเพียงแค่การเหวี่ยงครั้งเดียว .. เฮอร์ไมโอนี่หมอบต่ำอยู่ใต้กองเศษไม้ ยกหัวขึ้นมามองผู้มาใหม่กำลังถือไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่หน้าของโทรลล์ร่างยักษ์

ไม้กายสิทธิ์ถูกตวัด แม้ไร้เสียงคาถา สายน้ำสายใหญ่สาดไปกระทบใบหน้าของโทรลล์จนมันสะบัดหน้าไล่น้ำ เรียกความสนใจให้หันมามองเด็กชายยืนหน้านิ่งสงบ ไม่ได้หวาดหวั่น รอนยืนอยู่หลังแฮรี่ มีหน้าที่เพียงกวักมือเรียกเพื่อนสาวค่อยๆถอยออกมา ..

โทรลล์ยกไม้ขึ้นกำลังจะฟาดอีกครั้ง รอนแทบยกมือปิดหัวตัวเอง แต่ก็มีเสียงดังมาจากเบื้องหน้า เฮอร์ไมโอนี่ถอยมาจนถึงด้านหลังของเด็กชายร่างเล็กที่ยืนนิ่งสงบและเยือกเย็นผิดตา .. แม้จะสงสัยแต่ก็ตื่นตระหนักจากเรื่องตั้งหน้าเกินกว่าจะตั้งคำถาม

“รีดัคโต” เสียงหวานราบเรียบเอ่ยอย่างใจเย็น ..

ตูม! แสงสีขาวส่องวาบจากคาถาทลายด่านกระทบเข้ากับกระบองไม้จนกลายเป็นฝุ่นผงภายในคาถาเดียว โทรลล์ทำหน้ามึนยกมือที่ว่างเปล่าของตัวเองลงมามองอย่างงุนงง พวกเขาค่อยๆถอยหลังออกจากห้องเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เป็นจุดสนใจ ..

ตามด้วยเสียงระเบิดเกิดประกายไฟเป็นครั้งสุดท้ายเข้าที่หน้าของโทรลล์น้ำมูกไหลย้อยและน้ำไหลยืด .. แรงระเบิดรุนแรงพอให้โทรลล์หมดสติได้ .. มันโคลงตัวไปมาช้าๆ ก่อนที่จะล้มดังตึงตรงหน้าของแฮรี่เพียงไม่กี่ก้าว

แรงสั่นสะเทือนจนฝุ่นสีขาวจากเศษไม้คละคลุ้งเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนทุกอย่างจะเงียบลง หลงเหลือเพียงเสียงฟ้าร้องและเสียงน้ำไหลจากท่อที่แตก สองสหายชะเง้อข้ามไหล่เด็กชายเพื่อดูผลงาน..

แฮรี่เก็บไม้กายสิทธิ์กลับ ออกแรงนิดหน่อย ก็เหนื่อยซะแล้ว สงสัยเขาจะต้องกลับไปฝึกตามตารางเดิมเพื่อเพิ่มขีดกำจัดร่างกายของตัวเอง..

“รีบออกเถอะ ไม่งั้นศาตราจ-...”

“คุณพระช่วย!”

อ่า ไม่ทันซะแล้ว…

เราต้องกลับไปนั่งหาคาถามาปราบเลยนะเนี่ย

ตอนหน้าเราอยากไปหาคะแนนให้ป๋าเนป

หมออย่างแฮรี่ไม่มีทางทิ้งคนไข้ต่อหน้าอยู่แล้ว

จะให้โชว์ความเทพอีกเรื่อยๆ

แต่งนี้แทบไม่ได้แต่งเรื่องหลัก

เพราะภาษาเรื่องนี้จะใช้เยอะกว่า

แต่เรื่องนู้นจะเน้นบรรยายความรู้สึกตัวละคร

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ