[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #5 : Destinesia (5) พิธีคัดสรรครั้งที่สอง

Destinesia (5) พิธีคัดสรรครั้งที่สอง

เด็กชายผมสีอีกายังคงเดินตีคู่มากับคนสีสว่างที่เรียบแปร้ จนอยากจะขยี้ให้เสียทรงซะจริงๆ .. ไม่มีการปล่าวประกาศตัวตนของเขาอีกแล้ว ทำให้เขายังคงเป็นปริศนาถึงการมาถึงของเด็กปีหนึ่ง .. เดรโกแสยะยิ้มทุกครั้ง ที่มีคนเริ่มพูดถึงชื่อเสียงอันโด่งดังของเขา ยิ่งเห็นสีหน้าหนักอกหนักใจของเขา ยิ่งแล้วใหญ่

อีกฝ่ายโยกหน้ามากระซิบข้างหูเขาด้วน้ำเสียงเย้าแหย่ “ชินๆซะ ฉันชักสนใจแล้วสิ ว่าถ้าอนาคตพ่อวีรบุรุษ มาอยู่สลิธีริน พวกปากมากพวกนั้นจะโวกเวกแค่ไหน” นี้ก็พวกสนุกบนความทุกข์ของคนอื่น ..มัลฟอยก็ยังเป็นมัลฟอยไม่เปลี่ยน ..

“ไม่อะไรทั้งนั้นแหละ งมงายไปได้ ก็แค่คำทำนายเพี้ยนๆเอง”

เขาไม่เข้าใจเลยว่า มันไม่มีคำทำนายอื่นอีกแล้วรึไง ที่มันน่าสนใจกว่านี้ คำทำนายแปลกๆพิลึกของเขา ก็ผ่านมาตั้งหลายสิบปีแล้ว ยังมีคนเก็บมาจำอีก ทำไมไม่คิดบ้างละว่า มันอาจจะเป็นของหลอกลวงก็ได้

เฮ้อออ ไม่มีอะไรให้พูดถึงแล้วรึไง..

นักเรียนคนอื่นต่างไม่รับรู้ถึงบทสนทนาแปลกประหลาดของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ยังคงมีหลายคนมองหาเด็กชายในคำทำนายอย่างสนใจ แต่เพราะทุกคนก็แทบจะหัวดำกันทั้งนั้น นอกจากจะขอดูรอยแผลเป็น คงไม่มีอะไรยืนยันตัวได้ นอกจากถูกเรียกชื่อเพื่อเปิดตัวนั้นแหละ

เดินไปเดินมา กลายเป็นว่ามัลฟอยลากเข้ามาหน้าแถวด้วยความตื่นเต้น ร่างเด็กชายที่แทบกระชากก็ปลิ้วไปตามแรง เลยได้แต่ปล่อยอีกฝ่ายลากตัวเองไปอย่างง่ายดาย ..

“ยินดีต้อนรับสู่ฮอกวอตส์” ศาตราจารย์มักกอนนากัลกล่าวต้อนรับด้วยคำพูดเช่นเดิม ยืนมองเหล่านักเรียนด้วยสายตาเข้มงวดเช่นเดิม และแนะนำถึงทั้งสี่บ้านที่พวกเขามีสิทธิจะได้คัดสรรไปบ้านต่างๆที่แตกต่างกัน

ทุกคนต่างยิ้มขำให้กับเนวิลล์ที่เดินออกมาจากกลุ่มเพื่อรับตัวสัตว์เลี้ยงของตัวเอง โดยช้อนตามองศาตราจารย์มักกอนนากัลก่อนจะโค้งหัวกลับเข้าไปรวมกลุ่มใหม่ .. ไม่ต้องพูดถึงพวกมัลฟอยหรอก ยืนดูถูกอยู่ข้างเขาเนี่ยแหละ…

ระหว่างหัวเราะออกนอกหน้า กับแอบเย้ยหยันในใจ … อะไรมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ..

ไม่มีเหตุวิวาทก่อนการคัดสรร เพราะเป็นเขาที่เปลี่ยนเหตุการณ์ซะเอง .. จะว่าไป ถ้าเขาไม่เดินตามเรื่องแบบนี้ … อะไรมันจะเปลี่ยนรึเปล่านะ .

แฮรี่หน้าซีดลงเล็กน้อย .. เขามานี้เขาไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลย .. มักจะเป็นพี่สาวเขาเสมอที่วางแผนและแนะนำจัดการให้เขาทุกอย่าง … แต่ตอนนี้ .. ไม่มีเธออยู่แล้ว .. เขาจะต้องจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง..

งั้นเริ่มจากการเลือกบ้านก่อนเนี่ยแหละ..

ถ้าไม่มีอะไรผิดไปจากเดิม.. เขาควรจะไปอยู่กริฟฟินดอร์ .. ไม่สิ .. ที่จริงแล้วหมวกคัดสรรจะให้เขาไปอยู่สลิธีรินตั้งแต่ทีแรก แต่เป็นเขาเองที่ไม่ยอมรับ และสามารถเปลี่ยนตัวเองมาอยู่กับเพื่อนคนแรกของเขาได้ …

แล้วตอนนี้ละ …

เขารู้ว่ามัลฟอยก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น … ถึงจะติดนิสัยแกล้งคนอื่นไปสักหน่อย แต่ก็เป็นผู้รับฟังและให้คำตอกย้ำ?ที่ดี ..  แต่ถ้าเขาอยู่สลิธีริน .. แล้วรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ละ .. ถึงตอนนี้พวกเขาจะยังไม่รู้จักกกันเลย แต่ก็ไม่ยากที่จะทำความรู้จักอีกครั้ง …

เพื่อนเขาเป็นคนดีที่คอยช่วยเหลือเขามาตลอดหลายปีที่ผ่านมา .. เขาก็ยังนึกถึงวันเก่าๆที่พวกเขารวมหัวกันเพื่อหาเรื่องแกล้งคนอื่น .. มีรอนเป็นคนสนับสนุน มีเฮอร์ไมโอนี่เป็นคนห้ามปรามที่ห้ามรอนไม่ได้ .. และบางครั้งเขาก็เป็นตัวตั้งตัวตีด้วยซ้ำ ..

เขาจะทิ้งความทรงจำแบบนั้นไปได้จริงหรอ… แล้วถ้าเขาอยู่สลิธีรินขึ้นมาจริงๆ .. รอนจะมีท่าทียังไง .. จะรังเกียจเขารึเปล่า .. ที่เขารุ้จักรอนมา อีกฝ่ายก็เหมือนมัลฟอย ที่กลับจาก คลั่งสลิธีริน มาคลั่งกริฟฟินดอร์แทน

เฮอร์ไมโอนี่เขาไม่มีปัญหาหรอกนะ ก็อีกฝ่ายเล่นสนิทกับพี่สาวสลิธีรินแท้ๆด้วยซ้ำ ..

เขาควรจะเลือกอะไรดี ..

“ฉันยังไม่เห็น แฮรี่ พอตเตอร์เลย หรือว่าข่าวนั้นจะไม่เป็นความจริง?” หลายคนเริ่มถามหาถึงตัวตนของเขา ความสงสัยและสนใจของนักเรียน ยังคงเป็นเรื่องของเขาอยู่ดี … คนข้างตัวที่พิงราวบันไดอยู่ กระตุกยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าอึดอัดที่ถูกกล่าวถึงของเขา …

“เขาอาจจะไม่มาก็ได้ ใครจะอยากเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงตายกับคนที่รู้ว่าใครละ” เป็นรอนนั้นเองที่พูดตอบ … มันก็ควรเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แต่ก่อนหน้านี้เพราะเขาไม่รู้นิน่า .. กว่าจะรู้ตัวก็ถลำลึกเข้ามาในโลกเวทยมนต์เกินครึ่งตัวแล้ว

“เห็นมั้ย ฉันบอกแล้ว พวกหัวขี้เลื้อย.. ไอบนหัวนายมันมีดีอะไรกัน .. ฉันเห็นแต่เด็กขาดสารอาหารคนหนึ่งเท่านั้นแหละ .. ถึงจะเอาผ้าคลุมไว้แล้วก็เถอะ” เดรโกกระซิบนินทารอนทันทีที่ได้ยินคำพูด ต้องบอกว่า สองคนนี้เป็นศัตรูกันตั้งแต่ก่อนเข้าฮอกวอตส์อีก เฮ้อออ

บนหัวเขาก็มีวิญญาณจอมมารไง ดีพอรึยัง ให้ตายสิ ปากเขาอยากจะเถียงมัลฟอยใจจะขาด ทำไมเขาจะต้องทนเก็บมันไว้ด้วยเนี่ยยย!

ศาตราจารย์มักกอนนากัลพานักเรียนผ่านประตูซ้อนสองชั้น สู่ห้องโถงใหญ่ซึ่งสว่างไสวจากแสงเทียนนับพันเล่ม ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ ทั้งห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศที่กดดันสำหรับนักเรียนใหม่ รุ่นพี่นับสิบนับร้อยจากส่งสายตามาที่พวกเขาอย่างสนใจ ..

จนมาหยุดที่หน้าโต๊ะของศาตราจารย์ที่อยู่กันพร้อมหน้าแค่วันคัดสรร..

“ก่อนที่เราจะเริ่มพิธี ศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ขอกล่าวอะไรสักสองสามคำ”

แต่ตอนนี้เขาหิวมาก ขอสักสองสามคำก็ยังดี..

" มีกฏเกณฑ์ก่อนเริ่มเปิดเทอมใหม่จะประกาศให้ทราบ พวกปีหนึ่ง โปรดจำไว้ว่า ป่าต้องห้ามเป็นเขตหวงห้ามสำหรับนักเรียนทุกคน อีกอย่างผู้ดูแลของเรา คุณอาร์กัส ฟิลช์ ฝากฉันเตือนพวกเธอด้วยว่าระเบียงทางเดินของชั้นที่สาม ด้านขวามือเป็นเขตต้องห้าม สำหรับทุกคนที่ไม่อยากตายอย่างเจ็บปวดทรมาน "

ก่อนที่ชายชราจะนั่งลงเป็นอันจบพิธี ..

เสียงเรียกขานชื่อดังขึ้น ศาตราจารย์มักกอนนากัลจะทำหน้าที่เรียกและสวมหมวกคัดสรรไปพร้อมๆกัน …

รายชื่อที่เริ่มขึ้น  แต่เขาใจเขากลับไม่สงบเลย.. เขาจะทำยังไงดี ..

เฮอร์ไมโอนี่ที่เด็กลงจนเขาไม่ชินเท่าไหร่ .. ครั้งล่าสุดเธอสวยและน่าค้นหา ไม่ใช่เพียงแค่นักเรียนอีกแล้ว แถมควบตำแหน่งคุณแม่ลูกสอง ทั้งที่เธอก็บ้างานยิ่งกว่าเขาเสียอีก..

แต่ต่อจากเธอนี้สิ …

“อย่าทำหน้าแบบนั้น พอตเตอร์ .. นายจะอยู่ที่ไหนก็เหมือนกันนั้นแหละ ”พร้อมเสียงเรียกอีกฝ่าย เดรโกยังคงก้าวไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจและสง่าไม่มีเปลี่ยน นั้นคือเรื่องปกติของคุณชายทายาทมัลฟอยอยู่แล้ว ...ดูจากทรงผมก็รู้..

แต่คำพูดนั้นแหละ… ที่ทำให้เขาคิดออกอีกครั้ง…

“ไม่มีพ่อแม่คนไหน เสียใจที่ลูกตัวเองกล้าตัดสินใจหรอก ยังไงนายก็ยังเป็นลูกของพวกเขาอยู่ดี ”

เหมือนครั้งนั้น ความหมายของพวกเขาคล้ายๆกัน แต่ก็ไม่เหมือน .. ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปยังไง เขาก็ยังคงเป็น แฮรี่… เป็นแฮรี่ พอตเตอร์ ไม่แปรเปลี่ยน ถึงเขาจะเปลี่ยนที่อยู่จากห้องใต้ดินเป็นปราสาทหลังใหญ่ ..

เขาไม่ควรเสียใจ ไม่ว่าจะเลือกอะไรก็ตาม..

เหมือนตอนที่เขาตัดสินใจออกจากบ้านหลังนั้น … เหมือนตอนที่เขาตัดสินใจมาที่ชานชาลาเก้าเศษสามส่วนสี่ ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันมีจริงรึเปล่า..

“สลิธีริน!” ก็ตามระเบียบ มัลฟอยยิ้มกว้างเดินไปที่โต๊ะสลิธีรินเป็นคนแรก .. รายชื่อที่ลดลงพร้อมกับใจเขาที่เต้นระรัว …

เหมือนสายตาของเขามันจะไปเองตามความกังวล . ดวงตาสีมรกตไปบรรจบลงที่โต๊ะของศาตราจารย์ประจำบ้านสลิธีริน ศาตราจารย์หน้านิ่งยังคงเหมือนเดิม.. ดวงตาที่สบกัน เขารู้ได้ทันที ว่าอีกฝ่ายก็มองเขาอยู่ ..

นานเหลือเกิน.. ตั้งแต่วันที่เขาออกจากฮอกวอตส์ ..

รอยยิ้มบางถูกส่งไปพร้อมความดีใจที่มองออกได้ .. เป็นตัวของศาตราจารย์หน้าขรึมเอง ที่ต้องขมวดคิ้ว ใบหน้าของอริศัตรูมันกลับมา จนมองเห็นรอยยิ้มนั้นทับซ่อนกับรอยยิ้มเยาะเย้ยของเจมส์ พอตเตอร์

“ แฮรี่ พอตเตอร์ " เมื่อชื่อของเขาถูกเอ่ย เสียงกระซิบอึงมี่ทั่วห้องโถง สายตาจับจ้องเด็กชายตัวเล็กด้วยอารมณ์หลากหลาย บางก็ตื่นเต้น บางก็สงสัย มองตาเด็กชายไปจนถึงเก้าอี้

หมวกคัดสรรวางลงบนหัวเขาอีกครั้ง .. บรรยากาศเก่าๆกลับมาอีกครั้ง สายตาของเขากวาดมองเห็นนักเรียนทุกคนจากมุมนี้ .. มันทิ่มแทงราวกับอยากจะคว้านลึกเข้ามาในตัวของเขา ..

นี้กลายเป็นว่า เขาทำตัวไม่น่าสนใจ แต่กลับเรียกความสนใจมากกว่าเดิมอีกงั้นหรอ…

“อืมมมมม” เสียงหมวกคัดสรรดังขึ้น ทำให้เสียงด้านล่างเงียบลงเพื่อจับใจความ ..

หมวกก้มโค้งลงอย่างครุ่นคิด กำลังอ่านความทรงจำมากมายที่อยู่ภายในหัวของเด็กชายตัวเล็กที่ผ่านอะไรมามากมายแล้ว …

“เจ้าเล่ห์นัก .. กะจะให้ฉันเลือก ทั้งที่มีเพียงตัวเลือกเดี่ยวเนี่ยนะ” เหมือนเขาจะรู้สึกว่าหมวกมันโกรธเขา ….

เขาลอบหัวเราะกับความคิดตัวเอง..

อย่างที่หมวกคัดสรรเลยบอกเขา ..

เขากล้าหาญสมกับเป็นกริฟฟินดอร์ .. แต่ก็กระหายชัยชนะและอยากพิสูจน์ตนเอง เหมือนกับสลิธีริน .. ดุดันและเลือดร้อนในฐานะของบ้านสิงห์ ทะเยอทะยานและมีเป้าหมายในแบบของบ้านงู..

ถึงคำกล่าวพวกนั้นมันจะไม่เสมอไปก็เถอะ .. อดีตเพื่อนพ่อเขา ก็ไม่เหมือนกริฟฟินดอร์ แต่ก็นับเป็นกริฟฟินดอร์ … คนที่หนีหัวซุกหัวซุนเพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง..

หึหึ รู้มั้ยว่าเขาคิดอะไร..

เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายกล้าหาญกว่าใครอีกหลายๆคนจริงๆ..

กล้าที่จะทรยศพวกเดียวกันเอง… เขาสงสัยว่าต้องใช้ความกล้าแค่ไหน ถึงจะตัดสินใจแบบนั้นได้

ความกล้าไม่จำเป็นต้องเป็นเฉพาะเรื่องดีเสมอไปนิ

ใจนึงเขาก็อยากเลือกสลิธีริน … ทุกอย่างมันจะง่ายขึ้นไปหมด .. เขาอาจจะไม่ต้องรับชื่อเด็กชายในคำทำนายทันที ตั้งแต่เข้าบ้านงู .. ถ้าเขาจะเห็นแก่ตัวทิ้งคำทำนายไว้เบื้องหลังเหมือนในครั้งอดีต เขาก็ไม่ผิด

แต่เขาไม่รู้อนาคต…

พี่เขามักจะคาดคะเนและคำนวนความเป็นไปได้ต่างๆ และเลือกเส้นทางที่ดีที่สุดให้เขา .. ไม่ว่าจะต้องเผชิญอันตราย ขัดเกลาฝีมือ .. พี่เขาล้วนจัดสรรให้เขาหมดเลย ..

แต่ตอนนี้ .. จะให้เขาทำตามใจตัวเองไปทุกอย่างก็ไม่ได้แล้ว ..

เขารู้..

ว่าการตัดสินใจเลือกในครั้งนี้ จะส่งผลต่ออะไรหลายๆอย่าง ..

แต่พี่เขาเคยบอกเสมอ… เพราะเขาถูกจับตามองเสมอ ทำให้ทุกคนคิดว่า เขาจะเป็นไปอย่างที่ทุกคนคิด และวันที่เขาก้าวออกสู่ความจริง .. พวกคนที่คิดจะหลอกใช้เขา เป็นฝ่ายที่ถูกเขาใช้ซะเอง ..

ฮ่ะ ๆ เขาไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อเขาเลือกสลิธีริน ..

เขารู้แล้วว่า ทำไมเลล่าถึงชอบทำให้ทุกอย่างมันเดินไปอย่างที่ควรเป็น …

เพราะมันทำให้จัดการอะไรเบื้องหลังได้ง่ายกว่านั้นเอง..

เขาก็ยังอยากให้คนจับตามองเขาอย่างชื่นชม มากกว่าจับตามองเขาด้วยความระแวงและจับผิดละนะ

…. เขาเห็นแก่ตัวใช่รึเปล่า..

ถ้าคุณรู้อนาคต .. คุณก็ปฎิเสธไม่ได้หรอกใช่มั้ย? ว่าคุณก็ดีใจไม่น้อย

“งั้นก็ไปเลย …..กริฟฟินดอร์! ”

และหวังว่าจะไม่กลับมาอีกเป็นครั้งที่สาม..

เอาจริงๆว่า ให้ไปกริฟน่ะถูกแล้ว

เพราะน้องเขาจะทำอะไรง่ายกว่า

ให้น้องเขาซนเต็มที่ ? เที่ยวเล่นให้พอ

ไม่ต้องรักษาคำว่าสลิธีรินที่ประจำหน้าอย่างพี่เดร

อย่างที่เราแต่งไป เราว่าความกล้ามันมีหลายแบบ

และมันไม่เคยเจาะจงว่า  แบบไหนมันเรียกว่าความกล้า

กล้าแบบโง่ๆ กล้าแบบหน้าด้านๆ กล้าเลวและไม่สำนึก

มันก็เรียกว่าความกล้าได้เหมือนกัน

ถึงมันจะเรียกว่า โง่ ซื่อ ชั่ว อย่างสั้นๆก็ตาม

//โอ๊ย สีข้างถลอก

จบๆ เราแค่อยากให้น้องเข้ากริฟ จบนะ!

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?