คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Destinesia (2) ตรอกไดแอกอนเมื่อวันวาน
Destinesia (2) ตรอกไดแอกอนเมื่อวันวาน
กี้ดดดด
เสียงแหลมเล็กของสัตว์มีปีกบางอย่างและเสียงกระพือปีกที่ดังอยู่ภายนอกบ้าน สร้างความบันเทิงใจให้เขาไม่น้อย … เขาใช้เวลาสองวัน ในการแอบเผาจดหมายของตัวเอง และวันหนึ่งเมื่อลุงเวอร์นอนถึงกับผงะกับจำนวนนกฮูกที่เพิ่มมาขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
จดหมายเขาถูกฉีกทิ้งทันทีที่ครอบครัวเดอร์สลีย์เห็น … แฮรี่ไม่ได้เดือดร้อนไปกับเสียงบ่นโวยวาย และเป็นฝ่ายปิดประตูห้องใต้บันไดอัดหน้าลุงและป้าด้วยตัวเอง จนพวกเขาโวยวายอยู่ด้านนอก
และไม่ต้องให้ป้าเพ็ตทูเนียกรีดร้องกับจดหมายกองโต เขาแอบลดจำนวนจดหมายที่ถูกส่ง เพื่อไม่ให้พวกเขาตระหนักถึงอะไรบางอย่างที่กำลังจะมา
และแล้ว…
“อา นี้เป็นวันที่ดีที่สุดเลยใช่มั้ย เพราะไม่มีจดหมายมาหาแกสักฉบับเลย” ลุงเวอร์นอนว่าพลางกัดคุกกี้เต็มปาก .. ยิ่งพอลุงไม่เห็นนกฮูกด้านนอกอีก ก็เริ่มได้ใจ ว่าจะไม่มีจดหมายฮอกวอตส์ส่งมาอีก แต่เป็นเขาเองที่แอบไล่นกฮูกให้ออกห่างจากที่นี้ เพื่อความสมจริง
หึหึ นึกถึงตอนเขาแอบใช้คาถาใต้ผ้าคลุมเพื่อหลบเซเวอร์รัสเลย … เขาแทบหัวเสีย เพราะต้องวิ่งวุ่นตามจับเขา ทั้งๆที่มีลูกแก้วตรวจสอบแท้ๆ
ข่มเขาได้ไม่นาน เสียงกระพือปีกและการสั่นสะเทือนจนร่างกายรู้สึกได้ .. เตาผิงสั่นไหวราวกับมีบางอย่างจะหลุดออกมา ..
จดหมายรูปร่างเดิมเหมือนกับลอกกันมาเป็นตั้ง พุ่งตัวออกมาจากเตาผิง
“ว้ากกกก ! เอามันออกไป เอามันออกไป” ไม่เพียงเท่านั้น เสียงกระพือปีกที่ใกล้ขึ้น นกฮูกหลากหลายสีบินถลาลงมาทางปล่องไฟ จนทั้งห้องเต็มไปด้วยจดหมายและนกฮูก จดหมายและขนนกปลิวว่อนไปทั่วห้อง จนเกิดความอลหม่าน
สร้างเสียงกรีดร้องของครอบครัวเดอร์สลีย์ให้เขาพามันออกไปให้พ้น และจะทำอะไรก็ทำ
เขาหัวเราะก้มลงหยิบจดหมายฉบับหนึ่งจากปากของนกฮูกสีดำตัวหนึ่ง..
แต่เพราะการที่เขาชลอเรื่องบางอย่าง ทำให้เรื่องบางอย่างก็ถูกเร่งเข้ามาด้วยเช่นกัน
วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบสิบเอ็ดปีของเขา…
ตึงๆ โครม…
เสียงดังออกมาจากทางประตูหน้าบ้าน เขาเปิดประตูเห็นแฮกริดที่ทำประตูบ้านเดอร์สลีย์พัง และตัวของเขาก็ใหญ่แทบจะกินพื้นที่ทั้งชั้นเลย..
แฮกริดก็ยังเหมือนเดิม…
“ขอโทษที ฉันคงทำประตูบ้านเธอพัง” แฮกริดว่า ยกประตูที่พังไว้ข้างผนัง ก่อนจะเห็นเขาที่ยืนรอรับเขาอยู่
“ไม่เป็นไรฮะ ไม่ใช่บ้านผม” เขาส่ายหน้าพลางส่งจดหมายฮอกวอตส์ในมือให้ชายร่างยักษ์ที่คุ้นเคย น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่คุ้นเคยกับเขา..
นกฮูกบางตัวบินมาเกาะไหล่แฮกริดและเขา ลุงเวอร์นอนวิ่งหัวตั้งออกมาดูผู้บุกรุกที่พังประตูบ้านเขาไม่มีชิ้นดี ..
“ฉันสั่งให้แกออกไป ไม่งั้นฉันจะแจ้งความจับ ข้อหาบุกรุกและทำร้ายทรัพย์สิน” ผู้เป็นลุงชี้หน้ายักษ์ตรงหน้า แม้จะด้วยท่าทางสั่นกลัว บางอย่างไม่เหมือนแต่ก็ยังเหมือน … แฮกริดมารับเขาและพังประตู
“ ผม แฮรี่ พอตเตอร์ฮะ แล้วคุณ?” พวกเขาเมินเสียงโวยวายของลุงเวอร์นอนที่ล้มตึงไปเพราะลื่นจดหมายฮอกวอตส์ที่กระจายอยู่ทั่วห้อง ป้ากรีดร้องดังมากเมื่อเห็นแฮกริด และดัดลีย์ก็ไม่ต่างอะไร เข่าอ่อนกลับเข้าไปหลบในห้อง ...
“อ่า ฉันมีอะไรจะให้ ถึงฉันจะนั่งทับมันไปนิดหน่อย แต่รสชาติยังดีเหมือนเดิม สุขสันต์วันเกิด” เค้กสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำถูกส่งมาให้เขา แน่นอนว่า เขาจะไม่กินมันแน่ ถ้าเขาไม่เอามันไปอุ่นซะก่อน เขาจะฟันหักก่อนที่จะได้ลิ้มรสมันซะอีก
" รูเบอัส แฮกริด ผู้รักษากุญแจ และ แผ่นดินฮอกวอตส์ แน่นอนเธอต้องรู้เรื่องของฮอกวอตส์ใช่มั้ย? " ประโยคคำถามยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน และก็เปลี่ยนตรงที่เขารับรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว
“เอ่ออ ..โรงเรียนสินะครับ” เขาละเวทยมนต์ในฐานที่เข้าใจ แฮกริดพยักหน้าพอใจที่เห็นเขาสามารถตอบคำถามได้
มีการโต้เถียงกันระหว่างครอบครัวเดอร์สลีย์นิดหน่อย เขาปล่อยแฮกริดรับมือกับลุงและป้าเขา ไม่นานก็สามารถลากตัวเขาออกจากบ้านที่เต็มไปด้วยจดหมายและขนนกไป ..
ขอให้สนุกกับการทำความสะอาด และรอบนี้เขาไม่อยู่เก็บมันแน่ ฮ่ะๆ..
ตรอกไดแอกอนยังคงครึกครื้นเหมือนที่เขาเคยจดจำได้ … และเขาก็มาจับมือกับพ่อมดแม่มดที่ได้ยินชื่อของเขา นึกเหนื่อยหน่ายชื่อเสียงลวงโลกของตัวเองจากคำทำนายที่ไม่เป็นจริงในครั้งอดีต ..
เฮ้อออ แฮรี่ต้องปั้นหน้ายิ้มแย้มให้เหมือนเด็กวัยสิบเอ็ดขวบเช่นเดิม ทั้งที่เขาควรจะส่ายหน้าให้มันโจ้งแจ้งไปเลย …
ลางสังหรณ์เขาทำงาน .. จิตสังหารมาจากที่ไกลๆราวกับมีคนจ้องมองเขา .. ดวงตาสีมรกตหันควับไปเห็นคนที่คุ้นหน้า
ชายหนุ่มที่พันผ้าโพกศีรษะกำลังผ่านเพื่อเข้ามาดูเขาด้วยท่าทีกระวนกระวายบางอย่าง สอดสายตาไปรอบๆ จนแฮกริดสังเกตและทักทายเขา… เสียงติดอ่างที่แฮรี่รู้ว่าเป็นแค่การแสดง แต่ก็ทำได้สมจริงจนเขาเชื่อมาแล้ว
และเรื่องราวก็ยังคงเดินไปตามเส้นทางของมัน
เป็นครั้งที่สองสำหรับที่แห่งนี้ .. แฮรี่ก้าวเข้าไปในร้านขนาดเล็ก บรรยากาศเงียบกริบราวกับอยู่ภายในห้องของศาตราจารย์เซเวอร์รัส กล่องตั้งสูงเป็นพันๆอย่างเป็นระเบียบ เพียงกันจนลึกเข้าไปด้านใน
ไม่นานเจ้าของร้านก็ปรากฏ…
“สวัสดี ..” เสียงของเจ้าของร้านยังคงเย็นยะเยือกน่าขนลุก แต่เขาก็ชินกับน้ำเสียงแบบนี้ไม่น้อย ..
“สวัสดีครับ คุณโอลิแวนเดอร์” เขาทักทายอย่างเป็นทางการ ไม่มีอาการเก้อเขินแต่อย่างใด ชายชราเลิกคิ้วมองเขาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะกลับมาทำสีหน้าราบเรียบดั้งเดิม
ชายชราหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาให้เขาลองใช้เหมือนเก่า แต่ติดตรงที่ว่า เขาไม่อยากทำข้าวของภายในร้านของลุงแก่อีกเป็นรอบที่สอง…
“เอ่อออ … ก่อนผมจะลอง ฟังอะไรบางอย่างจากผมก่อนได้มั้ย.” เขาถามหยั่งเชิง ชายชราทำสีหน้าแปลกใจ แต่ก็ยอมวางไม้กายสิทธิ์ด้ามนั้นลงที่โต๊ะ พลางพยักหน้าให้เขาอย่างไม่ว่าอะไร
“ไม่กี่วันก่อนจะมาที่นี้.. ผมฝันฮะ มันเป็นฝันที่ประหลาดมาก ” แฮรี่เกริ่นเรื่องให้ดูน่าพิศวง เรียกความสนใจของชายชราได้อย่างดี “ผมฝันว่าผมโกรธมาก โกรธบางอย่างจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ แล้วจู่ๆ ก็มีนกสีแดงเพลิงตัวหนึ่ง บินมาหยุดที่หน้าผม”
“โอ้ว แล้วเป็นยังไงต่อ จำอะไรได้อีกมั้ย” คุณโอลิแวนเดอร์เข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อ และตีความได้อย่างดี จนถามเพื่อขอรายละเอียดเพิ่มเติม
แฮรี่ทำสีหน้าครุ่นคิดพอเป็นพิธี เบิกตาเล็กน้อยเป็นการนึกออก พยักหน้าให้กับตัวเองสองสามที และเอ่ยตัวน้ำเสียงจริงจังและมั่นใจ
“ครับ อยู่ผมก็หายโกรธ แสงสีขาวลอยเข้ามาหานกสีแดงตัวนั้น แล้วก็หมุนเล็กลง ก่อนจะเข้าจางหายไปกับมือของผมเลย” แฮรี่แบมือเพื่อบอกท่าทาง ชายชราพยักหน้า พลางเก็บไม้กายสิทธิ์ด้ามนั้นกลับเข้ากล่อง แล้วเดินหายเข้าไปด้านใน…
แฮรี่ถอนหายใจโล่งอก หวังว่ามันที่เขาบอกไป อาจจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย.. ตอนแรกเขาก็อยากจะใบ้ไปว่า ไม้กายสิทธิ์แก่นกลางเดียวกันกับคนที่รู้ว่าใครนั้นแหละ แต่มันจะน่าสงสัยไป …
คุณโอลิแวนเดอร์เดินออกมาอีกครั้ง พร้อมเผยไม้กายสิทธิ์ที่เขาคาดหวัง ..
ไม้ฮอลลี่ และแกนกลางขนนกฟินิกซ์..
ไม้กายสิทธิ์ด้ามเดียวที่เขาใช้มันทั้งชีวิตของเขา .. กำลังจะกลับมาหาเขาอีกครั้ง..
“น่าประหลาดนะ ที่เธอมีดวงชะตาผูกกับขนนกฟินิกซ์ด้ามนี้ แม้มันจะมีอีกตั้งหลายด้าม แต่ไม่ว่าอะไรก็ไม่เข้าเค้าที่เธอว่ามาเลย” ไม้ฮอลลี่เป็นสัญลักษณ์ของการปกป้อง และช่วยเอาชนะความโกรธ การที่แฮรี่จงใจบอกว่าฝันถึงมัน เลยเป็นเรื่องน่าพิศวงไปเลย
เขารับไม้จากมือของชายชรามา ลมเบาๆพัดผ่านเขา ราวกับคำนึงหากันมาเนินน่าน .. มือบางโบกไม้กายสิทธิ์ที่คุ้นมืออย่างช้ำชอง จนไม่มีข้อโต้แย้งใดใด ความรู้สึกอบอุ่นตีตื้นขึ้นมาเหมือนครั้งแรกที่เขาสัมผัส แม้มันจะเป็นครั้งที่สองก็ตาม เขาจ่ายเงินตามราคา
ไม่มีเรื่องเล่าของคนที่รู้ว่าใคร ทุกอย่างรวดเร็วและรวบรัดจนไม่เหมือนคนที่ซื้อไม้กายสิทธิ์ครั้งแรก แต่ชายชราก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร
“ฉันขอย้ำอีกครั้ง ไม้เป็นผู้เลือกพ่อมดคุณพอตเตอร์ ถึงแม้มันจะไม่มีเหตุผล แต่มันก็จะนำพามาซึ่งความยิ่งใหญ่ ฉันว่าเธอคงรู้จักมันดีอยู่แล้ว”
“ผมรู้ ขอบคุณครับ” รอยยิ้มปริศนาของชายชราทำให้เขาใจสั่นไม่น้อย แต่ก็เหมือนคำเตือนและความหวังดี
เฮ้อออ เวลาผ่านไปเร็วจังนะ
เรื่องนี้น้องฉลาดนะ แต่ก็ยังอ่อนไหวง่าย
ไม่ใช่คนเลือดเย็น แต่ก็เด็ดขาด
ไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่ก็ไม่อยากเก่งกล้าสามารถ
น้องเขาก็คนธรรมดา ที่ต้องมาเจอเรื่องเดิมๆอีกครั้งเท่านั้นเอง
เราคาดว่า จะให้ตัวละครเข้าหาน้องก่อนในตอนแรก
แต่สุดท้าย จะตัดสินใจเพียงแค่คนเดียว
คนที่เราจะตัดออกมีอยู่สองคน
หนึ่งคือพี่เดร ถ้าเป็นเราคงทำใจไม่ได้
เอาแฟนพี่สาวตัวเองมาเป็นแฟน
แม้ว่าจะเป็นเพียงเรื่องอดีตก็ตาม..
สองคือ พ่อทูนหัวน้อง ซีเรียส
เพราะน้องเขาเทิดทูนพ่อตัวเอง
จนเราแต่งให้น้องเขาบาปไม่ไหว…;_;
หรืออาจจะรอดูกระแสอีกที
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น