คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : Destinesia (87) ความงดงามอันแสนบ้าคลั่ง ✓
Destinesia (87) ความงดงามอันแสนบ้าคลั่ง ✓
“เธอเป็นคนที่แปลกจัง ฉันสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างกำลังบ้าคลั่งอยู่ในสายตาของเธอ” เสียงของเด็กสาวตรงหน้าทำเอาแฮรี่เหรอหราทำหน้าไม่ถูก ตั้งแต่มาโลกนี้ แฮรี่ได้รับคำชมนับไม่ถ้วนกับหน้ากากที่ตัวเองสวมใส่ มาวันนี้ กลับโดนมองว่าแปลกซะงั้น
เมื่อเห็นแฮรี่ทำหน้าตาแปลกยิ่งกว่าเดิม เธอเพียงหัวเราะเสียงใสอย่างเด็กคนหนึ่ง .. สิ่งที่เธอสัมผัสได้ภายในดวงตาแวววาวกระจ่างใสใต้กรอบแว่น มันกลับมีอะไรที่ยิ่งกว่าความมีชีวิตชีวา .. มากกว่าแค่ความหวังและความกล้าหาญ
ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังปิดบังความบ้าคลั่งของตัวเอง …
ในสนามประลองรังมังกร เธอก็ได้เห็นมันแล้ว..
“ไม่มีใครว่าเธอหรอกนะ แฮรี่ พอตเตอร์”
“แต่ฉันยอมรับเรื่องที่เธอพูดนะ ฮ่ะๆ” แฮรี่หัวเราะ
แม้ว่าเธอจะบอกว่าล้อเล่น แต่แฮรี่ที่ผ่านอะไรมานักต่อนัก รับรู้ได้ว่า มันมีความจริงซ่อนอยู่ ถึงจะไม่ใช่ทั้งหมด แต่ก็เป็นส่วนใหญ่ .. เมื่อเห็นเด็กสาวยื่นมือไปหาร่างโครงกระดูกสีดำทะมินที่มีปีกเหมือนค้างคาว เธอลูบมันอย่างเอ็นดูจนเป็นภาพที่น่ามอง หากแต่ว่า ถ้าคนอื่นมาเห็นภาพตรงหน้า .. คงไม่แปลกจะถูกหาว่าบ้า
‘สัญลักษณ์แห่งความตาย.. ที่มาพร้อมความเชื่อมั่นและความซื่อสัตย์’
ไม่ได้เกินจริงเลย .. เพราะความตายซื่อสัตย์เสมอ..
แฮรี่เดินเข้ามาสมทบ ไม่ได้ไปสัมผัสเธอสตรอลแต่อย่างใด … แม้จะเจอพวกมันไม่ได้บ่อยๆ แต่หากอยากจะพบ ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ
“อืมๆ เจออะไรมางั้นหรอ?” ลูน่าเพียงถามเพื่อต่อบทสนทนา เขารู้ว่าเธอแค่อยากถามไปงั้นๆ และก็เป็นเขาที่ดันเข้าใจคำถามที่กำกวมไม่ชัดเจนของเธอ
“คงเพราะฉันเคยสัมผัสมัน .. ใกล้ .. ด้วยตัวเอง” หลังจากพูดจบ แฮรี่นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ห้องแห่งความลับนั่น …
การพบเห็นเธอสตรอลเป็นเครื่องแสดงให้รู้ว่า ผู้ที่เห็นมันได้ จะต้องเคยรู้เห็นความตายมาก่อน . หรือเข้าใจถึงความรู้สึกของความตายจริงๆ ..
ถึงเขาจะเป็นหมอ .. พบเจอคนบาดเจ็บใกล้ขาดใจตายแค่ไหน .. การที่เราไม่เคยสัมผัสด้วยตัวเอง มันไม่มีทางเข้าใจถึงความตายได้หรอก .. แฮรี่รู้ดี .. ไม่ใช่เพราะเข้าใจมันด้วยตัวเอง แต่เพราะเคยเป็นฝ่ายที่มอบความตายให้แก่ผู้อื่นมาแล้ว
เขาไม่เคยปราถนาจะสัมผัสมัน แต่ก็ต้องมอบมันให้ผู้อื่น..
ร่างของเขาตอนนี้ .. กลับยังคงระลึกถึงสัมผัสยามที่ได้จับดาบกริฟฟินดอร์ .. แทงทะลุผ่านร่างของราชาอสรพิษในอดีตมาแล้ว .. ราวกับถูกพรากเอาชีวิตไปด้วยตัวเอง.. เย็นเฉียบไปแทบทั้งตัว .. ร่างของเขาที่ทรุดลงแตะพื้นหินเย็นตอนนั้น .. เพียงไม่ได้กับร่างมหึมาของลิสที่โงนเงนล้มลง จนไม่เหลือลมหายใจ ..
เขารู้สึกแย่กับมันมากๆ .. จนทุกวันนี้ มันมากพอจะเข้าใจมันแล้ว
“นั่นคงแย่มากเลยนะ บางครั้งเธอจะรู้สึกเสียใจ ฉันเข้าใจมันดี ..” เมื่อเห็นอีกคนเริ่มตกอยู่ในภวังค์ ลูน่าจึงให้ความสนใจทั้งหมดไปที่ม้าสีดำตรงหน้า .. จบลงเหลือเพียงเสียงแหลมกังวานของม้าเท่านั้น
“ใช่ .. ฉันเข้าใจมันดี”
แต่ใช่ว่าแฮรี่จะเศร้าเสียใจกับมันได้นาน.. เพราะมันก็ผ่านมานานมากแล้ว..
“แฮ่ม .. แล้วเรื่องตะกี้ล่ะ เธอว่ายังไง .. ตกลงมั้ย?” เขากระแอ่มบอก พลางเกาแก้มแก้เขินเล็กน้อย ไม่ค่อยถนัดในเรื่องแบบนี้สักหน่อย .. ปกติเขาอยากได้อะไร ก็แค่ไปงอแงเรียกร้องมาเท่านั้นเอง .. ไม่ลืมว่า พ่อเขาเป็นใคร
“อาจจะนะ”
“อาจจะงั้นหรอ...” แฮะๆ ดูท่าว่าเขาคงแปลกประหลาดในสายตาของเธอสินะ
ว่าแต่ .. เขาเป็นยังไง ถึงแปลกในสายตาของเธอ..
แล้ว … บางอย่างที่ว่า หมายถึงอะไรกันนะ
50% มาต่อพรุ่งนี้แน่นอน
“บ้าชะมัด คงมีแค่เราสองคนที่หาคู่นัดไม่ได้” เมื่อประโยคเดิมที่แฮรี่เคยได้ยินมันเมื่อนานมาแล้ว หวนกลับมาอีกครั้ง .. เขาเผยยิ้มกว้างขึ้น แต่รอนที่ดูจะสลดอยู่ ไม่ได้ผิดสังเกตที่เขายังคงเก็บบางเรื่องไว้เซอร์ไพรส์อีกฝ่าย ..
เรื่องที่เนวิลล์มีคนไปด้วยแล้วยังคงเหมือนเดิม ..และข่าวไวกว่าจากปากเขาเอง .. อีกฝ่ายเป็นคนมาบอกกับเขาด้วยตัวเองเมื่อไม่กี่วันก่อน .. และแฮรี่กลับเป็นฝ่ายที่ประหลาดใจมาก .. เพราะเนวิลล์บอกว่า ได้เขาเป็นแรงบันดาลใจให้กล้าชวนหญิงสาวไปร่วมงานเต้นรำ ..
เขารู้ว่า เนวิลล์กำลังเปลี่ยนแปลงตัวเอง .. ซึ่งทำเขาพูดไม่ออกไปพักใหญ่ นอกจากเรื่องงานแล้ว ไม่เคยมีใครบอกว่า ตัวเขาเป็นต้นแบบ ที่อีกฝ่ายอยากเอาเป็นแบบอย่าง… มัน .. เป็นทั้งความกดดันและความคาดหวัง
เหมือนกับความคาดหวังจากรอยแผลเป็นบนหัวเขาเนี่ยแหละ …
‘นายกล้าหาญแฮรี่ .. มากกว่าฉันที่เอาแต่กลัว กลัวจนไม่กล้าที่จะก้าวเดินต่อ .. ในตอนที่ฉันมองนายเดินหน้าไปเรื่อยๆ ฉันกลับย่ำอยู่ที่เดิม … เพราะงั้น ฉันอยากที่จะเปลี่ยนตัวเอง ให้ได้แบบนาย แฮรี่’
แต่เขาก็อยากจะบอกว่า ...เป็นเขาต่างหาก .. ที่ไม่ได้ขยับไปไหนเลย
เขารู้สึกว่าเขามากกว่า ที่ย่ำอยู่กับที่ ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า จมอยู่กับบางสิ่งบางอย่างที่เขายังไม่กล้าตัดสินใจ .. แต่ใบหน้าของเพื่อนที่แสดงความเด็ดเดี่ยว กลืนความคิดของเขาไปหมด .. จนเขาก็ได้แต่เงียบ
“เฮ้ แฮรี่ แฮรี่!... เออะ!” รอนร้องเรียกเพื่อนตัวเองที่เพิ่งสะดุ้งหลุดจากความคิด และหลังจากนั้น ก็โดนเจ้าของวิชาสอบผลักหัวแทบจะกระแทกกับโต๊ะจนร้องเสียงหลง...
แฮรี่แอบมองตามหลังร่างสูงในชุดดำที่เดินผ่านไป .. กลับมาให้ความสนใจกับเพื่อนข้างตัวจริงๆซะที … รอนยังคงสีหน้าไม่ดี และก็กำลังคาดหวังบางอย่างที่ยังไม่กล้าพูดออกไป แต่ในเมื่อมีแรงกระตุ้นเป็นสองแฝดหน้าทนแล้ว
ยังไงพี่น้องก็ต้องทำให้ได้เหมือนกัน ..
และก็เป็นฉากเดิมที่เขาคาดเอาไว้ … และเขาก็พยายามจะเรียกรอนแล้ว
แต่ว่า..
“นี่ เฮอร์ไมโอนี่...”
ผัวะ!
แฮรี่ยิ้มแห้งไร้เสียงให้รอนที่โดนเซเวอร์รัสตบหัวไม่ยั้งมือเลยสักนิด … สามกริฟฟินดอร์แทบหัวหดหลบสมุดในมือของศาสตรจารย์ปรุงยา … แฮรี่ส่งยิ้มแห้งๆกับอีกฝ่าย สเนปที่เห็นรอยยิ้มก็อยากจะดึงเจ้าเด็กบ้าบางคน ให้สนใจกับวิชาของเขาสักทีเถอะ
นอกจากจะต้องระวังไม่ให้ร่างเล็กไม่ให้ทำของตกแตกแล้ว .. ยังต้องคอยระวังใส่อะไรแปลกๆลงไปในหม้อปรุงยาอีก โชคดีไป ที่เขาไม่ได้ให้สอบภาคปฎิบัติตอนนี้…. เขาคงไม่มีเวลามานั่งจับผิดเด็กนี่แน่..
ด้านรอนที่พยายามอ้อมโลกเพื่อชวนเฮอร์ไมโอนี่ไปงานเต้นรำ และแม่มดที่ฉลาดที่สุดในตอนนี้ คงเข้าใจนัยแฝงดี แต่น่าเศร้าใจแทนรอน เพราะเธอมีคนมาชวนไปงานเต้นรำแล้ว
ซึ่งเธอก็ตอบรับ …
“เธอโกหกใช่มั้ย?” ฮ่ะๆ … ในตอนนี้อยากจะบอกว่า ไม่ เธอพูดจริงเลยล่ะเพื่อน … แต่เขาก็ได้แต่ยักไหล่ตอบรอนไป .. “นายช่วยแนะนำฉันหน่อยสิ .. คิดว่าถ้าฉันยอมกัดฟันพูด เธอจะยอมไปกับฉันมั้ย ...”
อืม ...เขาว่า ไม่มีทางหรอก
“ฉันก็อยากแนะนำนายนะ .. แต่ว่า .. นายคงต้องพยายามด้วยตัวเองแล้วละ” แฮรี่กระซิบบอก
รอนเพียงเลิกคิ้วสงสัย ซึ่งแฮรี่ก็ไม่ปล่อยให้เพื่อนสงสัยนานไปกว่านี้ .. แย่จังแฮะ เขาว่าจะเก็บไว้เซอร์ไพรส์รอนช่วงใกล้งานซะอีก แต่เห็นรอนทุกข์ใจแบบนี้ … เขาจะช่วยส่งเสริมละกัน
หรือหมายถึงกดดันกันนะ หึหึ
“ฉันได้คู่แล้ว เมื่อวานนี้เอง .. ”
“นายโกหกใช่มั้ย?!” รอนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
แฮรี่ที่ทำหน้าแสดงออกชัดเจนว่า .. เขาพูดจริงสุดๆเลยล่ะ … ทำเอารอนแทบสิ้นหวังเข้าไปอีก .. ทำไมแฮรี่ถึงทิ้งเขาไว้แบบนี้กันล่ะ!?
หมับ!
ง่ะ … แย่แล้วสิ
แฮรี่รับรู้ได้ถึงสัมผัสมือที่คุ้นเคยที่กำลังคว้าหัวเขาอยู่ .. เขาค่อยๆหันไปสบตากับเจ้าของฝ่ามือหนาที่มองมาด้วยสายตาเย็นยะเยือก แสดงออกถึงความไม่พอใจสุดๆ .ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรก็เถอะ. แต่เขารู้แล้วว่า …
แย่ละ … เซเวอร์รัสโกรธซะแล้วสิ ...
บรรยากาศในงานเต้นรำเป็นที่แปลกตาสำหรับนักเรียนฮอกวอตส์ซะส่วนใหญ่ คงจะไม่ได้เห็นบ่อยๆ ที่ฮอกวอตส์จะเปลี่ยนห้องโถงใหญ่ กลายเป็นลานเต้นรำฤดูหนาวในชั่วข้ามคืน .. และหากคิดตามหลักแล้ว .. ทุกคนอาจจะได้เห็นเพียงครั้งเดียวในช่วงชีวิตการเรียนที่นี่
พ่อมดแม่มดนับร้อยกระจายอยู่ภายในห้อง แต่งตัวด้วยสีสันหลากหลาย งดงามและโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ….. ทั่วห้องประดับประดาไปด้วยละอองสีเงินระยิบระยับ เพื่อเฉลิมฉลองงานเต้นรำควบคู่กับเทศกาลคริสต์มาส
เดรโกก็เป็นหนึ่งในคนหลายๆคน ที่กำลังเฝ้ารอคอยบางสิ่งบางอย่าง ..ไม่ใช่ของขวัญคริสต์มาสจากพวกผู้หญิงหลายๆคนที่กองอยู่หน้าเตาผิงภายในหอพัก .. ไม่ใช่คำอวยพรประจบยกยอเขาจากพวกพ่อมดคนอื่นๆ …
แต่เป็นคนบางคนเบื้องหลังบานประตูใหญ่ ที่เตรียมพร้อมจะเปิดต้อนรับตัวแทนการประลองเวทไตรภาคี ที่จะมาพร้อมกับคู่เต้นรำของพวกเขา ..
หากถามว่าเขาหงุดหงิดมั้ย …
แน่นอนว่า… ใช่!
เขาหงุดหงิดทุกเรื่องที่ร่างเล็กกำลังจะทำอะไรโดยไม่คิดปรึกษาเขาสักคำ .. ถึงเรื่องคู่ควงงานเต้นรำจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่เขาไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยว แต่กับใบหน้าหวานทำหน้าระรื่นในตอนที่เขาถามถึงเรื่องนี้ และก็ปิดปากเงียบกริ่บ … มันน่ามั้ยล่ะ?!
และยิ่งคิดเดรโกก็ยิ่งหงุดหงิด ยอมรับเลยว่า เขาชักอยากจะเห็นใบหน้าของผู้หญิงที่จะมาคู่กับแฮรี่ซะแล้ว … จากการแสดงออกก่อนหน้านี้ . คงไม่ใช่ยัยหัวฟูเกรนเจอร์แน่ๆ กับคนอื่นในกริฟฟินดอร์เขาก็คิดไม่ออก ..
ประเด็นเลยว่า … แฮรี่ผอมแห้งและหน้าตาดูไม่ได้เกินไป .. จะมีผู้หญิงคนไหนยอมเดินคู่กับคนที่น่ารักกว่าตัวเองกันล่ะ?!
และไม่นานเกินรอ …
ประตูบานใหญ่ก็เปิดกว้างขึ้น ต้อนรับตัวแทนอย่างเป็นทางการ ...
น้องเขาบ้าคลั่งยังไง ไว้ดูครึ่งหลัง
พยายามแสดงความดาร์คของน้องออกมา
น้องที่ใส่หน้ากากเอาไว้ มันจะน่ามองได้ยังไง555
ที่จริงว่าจะต่อบทพี่เดรนะ
แต่เราว่ามันจะยาวและเข้มข้นแน่ๆ
เลยยกไปฉากหน้าเลย
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น