คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : Destinesia (75) ควิดดิชเวิลด์คัพ
Destinesia (75) ควิดดิชเวิลด์คัพ
หลังจากเดินทางมาถึงที่งานแข่ง ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม .. เต้นท์ตั้งเรียงรายมากมายกับผู้คนที่พลุกพล่าน. เต้นท์ขนาดเล็ก แต่ขนาดภายในไม่ได้เล็กตาม.. ครอบครัววีสลีย์ต่างพากันเก็บของเพื่อเตรียมตัวสำหรับความตื่นเต้นที่จะเกิดขึ้น ..
ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงการแข่งขัน ..
แฮรี่กำลังจะเดินผ่านเต้นท์เข้าไปด้านในบ้าง ..
แต่กลับถูกใครบางคนดึงตัวไว้ซะก่อน..
เขาชะงักไป เพื่อหันไปหาคนที่ดึงตัวเขาไว้ .. เพื่อนร่วมทางเมื่อไม่นานกำลังยิ้มแพรวพราวให้เขาเหมือนมีแผนดีดี ..
“ว่าไง เซดริก..” แฮรี่ยิ้มตอบหันหาอีกฝ่ายเต็มตัวอย่างเป็นธรรมชาติ บอกให้อีกฝ่ายเปิดหัวข้อสนทนามาได้ สงสัยเพราะเรื่องปีก่อน เลยทำให้พวกเขาสนิทกันมากขึ้นล่ะมั้ง..
“อา .ไง แฮรี่.. คือแบบว่า..” เซดริกยังคงถือกระเป๋าตัวเองอยู่ น่าจะยังไม่ได้ไปเก็บของที่เต้นท์ แฮรี่ไม่ได้ถาม แต่เพียงเอียงคอฟังอีกฝ่ายนิ่งๆ คนประหม่าก็ยังประหม่าเช่นเคย แต่ในเมื่อดึงอีกคนมาแล้ว ก็ต้องเอ่ยธุระให้ได้..
“ฉันว่าจะมาชวนนายเดินดูของแถวนี้ก่อนการแข่ง นายว่างรึเปล่า?”
“อออ ก็ว่างนะ แต่ว่า ฉันยังไม่ได้ถามคนอื่น” แฮรี่มองเข้าไปด้านในอย่างไม่แน่ใจ เหมือนว่าคนข้างในก็เริ่มจะส่งเสียงเรียกเขาแล้ว ที่เขายังไม่เข้ามาสักที ..
ที่จริงเขาก็ไม่ได้สนิทกับเซดริกมากหรอกนะ ..โลกก่อน ออกจะสงสารอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ที่ยังไม่ทันได้ชอบพี่เขา แต่ก็โดนเฟรนด์โซนซะแล้ว .. เฮ้ออ แถมรู้สึกว่า จะโดนพี่เขาหลอกใช้จนไม่ได้เป็นตัวแทนฮอกวอตส์ซะด้วย..
“งั้นอีกสิบนาที ฉันจะมารับนาย ...รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันมา” ไม่รอให้เขาตอบตกลงหรือปฎิเสธใดใด แฮรี่ถึงกับยืนเอ๋อที่โดนอีกฝ่ายมัดมือชกเรียบร้อย ก่อนจะเดินมึนๆกลับเข้าไปเก็บของด้านใน..
หรือเขาอาจพูดไม่เคลียร์? ในตอนแรกที่เขาควรจะได้ไปกับครอบครัววีสลีย์ตามปกติ .. แต่พอเขาบอกเฮอร์ไมโอนี่เรื่องที่เซดริกพูดไป ..
เฮอร์ไมโอนี่ดูตื่นเต้นยิ่งกว่าคนโดนชวนเช่นเขาเสียอีก .. สองสาวหัวเราะคิกคักไม่เห็นความกระอักกระอวนของเขา … เขาว่าเขาเหมือนมีพี่สาวไม่ก็แม่นะ ….
“ไปเลย แฮรี่! เอ้ย! หมายถึงว่า .. ฉันจะบอกพวกเขาให้” เธอพยักพเยิดไปที่คนอื่นในห้อง “ในเมื่อเขานัดนายก่อนแล้ว นายก็ควรไปกับเขาสิ .. ไม่ควรผิดนัดคนที่เขารอนายนะ .. ไปได้แล้ว จะยืนรออะไรอยู่เล่า..” เธอโยนสัมภาระเขาลงกับเตียง และแทบโยนเขาออกนอกเต้นท์โดยที่เขาก็ยังงุนงงอยู่.. แต่เมื่อเห็นว่าคนที่นัดเขาไม่ถึงสิบนาที ก็มาถึงหน้าเต้นท์เขาแล้ว เขาก็เลยได้แต่หัวเราะแห้งๆ..
เซดริกยิ้มกว้างจนแฮรี่ไม่กล้าปฎิเสธ ก็โยนความรู้สึกแปลกๆทิ้งไปอย่างรวม.. ให้อีกฝ่ายนำทางไป ด้านสาวๆเมื่อเห็นงานลุล่วงก็หัวเราะชอบใจกันเอง ก่อนจะไปเบี่ยงความสนใจของครอบครัวหัวแดงที่คงไม่กี่นาทีก็น่าจะถามหาแฮรี่แล้ว..
ตลาดตามทางและคนที่เดินสวนทางกันไปมา ..ขายพวกหมวกกับของเชียร์ที่เห็นได้ในงานต่างๆ หมวกสีแดงและสีเขียวของทีมชาติบัลแกเรียและทีมชาติไอริชให้คนได้เลือกสรร พวกงานแสดงก็น่าสนุกหลายอย่าง ถึงเขาจะเคยเดินมาแล้วรอบหนึ่งก็ตาม..
แต่ที่ๆคนเยอะๆและมาเป็นครั้งแรก เดินยังไงเขาก็เดินไม่หมดหรอก ..
เมื่อคนมาด้วยเป็นรุ่นพี่ เซดริกก็เหมือนจะเห็นแก่รุ่นน้องเช่นเขา เป็นคนช่วยออกค่าขนม?ให้หลายๆอย่าง .. ของบางอย่างเขาก็ดึงดันจะจ่ายเอง โดยที่อีกฝ่ายก็ยอมตามใจเขาบ้างเป็นบ้างครั้ง..
“ไม่นึกว่าอย่างนายจะชอบพวกขนมด้วย เปิดเทอมฉันจะซื้อขนมไปฝาก” .. เซดริกคงคิดว่าเขาเกรงใจเลยเป็นฝ่ายที่อธิบายก่อน ร่างโปร่งของแบดเจอร์หนุ่มมองเด็กชายข้างตัวที่ได้ขนมเต็มไม้เต็มมือ แม้จะไม่ใช่เงินเขาทั้งหมด “อันที่จริงฉันเป็นคนชวนนายออกมา ให้ฉันจ่ายให้หมดก็ได้นะ”
แฮรี่ฟังอีกฝ่ายพูดพลางพยักหน้าไม่ขัดเรื่องขนม แต่เรื่องจ่ายเงินซื้อของ มันคนละเรื่องกัน ..
ตอนนี้แฮรี่ได้หมวกสีแดงมาใส่กับหัวแล้ว .. คงเหลือพวกผ้าพันคอกับธงละมั้ง ..
“ไม่ดีกว่า ฉันเกรงใจน่ะ .. จะให้นายจ่ายหมด มันก็ดูไม่ดี ..” เอาเป็นว่า ถึงเขาจะมีพ่อทูนหัวเลี้ยงมาทั้งชีวิต แต่เขาก็ไม่ชินให้คนอื่นมาออกเงินให้อยู่ดี ..
อีกฝ่ายไม่คะยั้นคะยอเขาอีก แต่รอยยิ้มบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจก็ยังอยู่บนหน้าอีกฝ่าย . แต่พอเขาเลิกคิ้วถาม ก็ได้รับเพียงการส่ายหน้าเท่านั้น..
“ช่างเถอะ มันคงเร็วเกินไป .. นายจะไปดูผ้าพันคอไม่ใช่หรอ .. มาเถอะ ยังมีอีกหลายอย่างที่นายยังไม่ดูนะ” ก็หวังว่าจะถึงวันที่แฮรี่จะไม่เกรงใจเขาอีก.
แฮรี่ไม่อิดออด เดินพร้อมอีกฝ่ายสำรวจร้านขายของรายทางก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับไปรวมตัวกับรอนที่รอคอยการกลับมาของเขา … เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอะไรสักอย่าง แต่เธอเพียงบอกว่า..
“เปล่า แฮรี่.. พอฉันเห็นหน้าเธอ ฉันก็ไม่มีอะไรต้องถามแล้ว...” และถึงเขาถามยังไง เธอก็ยังปล่อยเขางงต่อไป
เขาไม่เข้าใจเธอจริงๆนะ ...
การแข่งก็ยังจบลงด้วยชัยชนะของทีมชาติไอริช แม้ว่าวิกเตอร์ ครัม ซีกเกอร์มือดีของทีมชาติบัลแกเรียจะเป็นคนจบเกมส์ด้วยกันจับลูกสนิชได้ในตอนสุดท้าย …
เหมือนเขาก็เคยเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนนะ .. เขาไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่อีกฝ่ายรีบเร่งจับลูกสนิช แม้ว่าทีมตัวเองจะแพ้ก็ตาม … ก็นะ บางทีคะแนนที่ห่างกันเพียงเล็กน้อย ยังดีกว่าคะแนนห่างกัน และตอกย้ำความพ่ายแพ้ของตัวเอง..
บางอย่างดึงดันไป ก็ไม่ใช่ผลดี …
ความวุ่นวายยามค่ำคืนที่แท้จริงก็มาถึง … หลังการแข่งควิดดิช ผู้ชมต่างพักความตื่นเต้นและเริ่มเหนื่อยล้าจากการเชียร์และลุ้นระทึก การฉลองและการพักผ่อนคือสิ่งที่จะตามมา…
แต่มิใช่กับการเริ่มต้นการกลับมาของใครบางคน…
ผู้คนเริ่มแตกตื่นจากคาถาระเบิดและเปลวไฟที่ลุกโชติช่วงขึ้น .. ผู้สวมหน้ากากแห่งความตายบ่งบอกตัวตนอันเป็นปริศนา.. ออกอาละวาดและโจมตีผู้คนโดยรอบ โดยเฉพาะกับมักเกิ้ลในท้องที่ .
เมื่อเกิดเหตุการณ์ดงกล่าว ครอบครัววีสลีย์เริ่มบอกให้พวกเขาเริ่มหนีกลับไปที่กุญแจนำทางเพื่อความปลอดภัย …
แต่เขากำลังเจอปัญหาใหญ่..
“เกิดอะไรขึ้น แฮรี่?” เมื่อเห็นเขายังตามหาบางอย่างตรงของที่น่าจะตกหรือหล่น แต่เหมือนจะเป็นโชคชะตาอีกแล้ว ที่ให้เขาเจอเรื่องแบบนี้…
“ไม้กายสิทธิ์ .. ไม้กายสิทธิ์ของฉันหายไป”
“ว่าไงนะ? เธออาจจะไม่ได้เอามันมาด้วยรึเปล่า? หาทั่วแล้วแน่นะ ” เธอร้องตกใจ แต่มีเพียงใบหน้าจริงจังที่ขมวดคิ้วจนเป็นปมเป็นข้อยืนยันว่ามันคือความจริง..
แน่นอนว่าเขาเอามันมาด้วย เพราะซีเรียสอนุญาติให้เขาพักบ้านรอนจนถึงเปิดเทอม พ่อเขาค่อนข้างกังวลว่าอาจจะมีใครสังเกตที่นี่ได้ เลยให้เขามา มันคงดีกว่า ถ้าเขาอยู่กับคนอื่นไม่เป็นที่สงสัย ..
แม้จะพยายามระงับความร้อนใจที่เกิดขึ้น … โลกก่อนเขาไม่เจอเรื่องแบบนี้ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเจอโลกนี้ไม่ได้ .. ให้ตายเถอะ .. เขาลืมคิดไปว่าจะมีใครบางคนจะกล้ามาขโมยไม้กายสิทธิ์ของเขา ..
“ไม่เป็นไร เฮอร์ไมโอนี่ อาจจะเป็นความสะเพร่าของฉันเองก็ได้” แฮรี่ถอนหายใจพลางส่ายหน้า และถึงเธออยากจะช่วย แต่สถานการณ์ด้านนอกมันไม่อำนวยให้อยู่นาน ก็ได้แต่พาแฮรี่ออกมาและคอยระแวงรอบตัว
อีกอย่างที่เปลี่ยนไปจากโลกก่อน คือครั้งนี้มีเขา รอนเฮอร์ไมโอนี่หลงทางมากับเขาด้วย แต่เป็นการหลงเข้าป่าหาที่ซ่อนตัวได้เป็นอันสำเร็จ … แต่โชคร้ายไปนิดหนึ่ง ตรงที่พวกเขาไม่ได้เป็นพวกเดียวที่หนีมาทางนี้…
และน่าสงสัย คือมีเอลฟ์ตัวหนึ่งไปๆมาๆ ไม่สมควรอยู่หรือแม้แต่ให้พบเห็นได้ในแถวนี้..
ด้านเดรโกที่คงหลงทางกับพ่อตัวเอง จนมาให้สามกริฟฟินดอร์รุมได้แบบนี้ ถึงฝีปากจะสู้สามคนรวมกันไม่ได้ก็ตาม..
“ไง พอตเตอร์.. ทำเป็นกลัวเป็นลูกแมวอีกแล้วรึไง . คงไม่ใช่เรื่องของนายอีกหรอกนะ .. ฉันมั่นใจเลยว่า อีกไม่นานจะมีเรื่องวิ่งเข้ามาหานายถึงที่แน่” แล้วก็ดู.. ถึงจะเดามัวๆยังไง เขาก็บอกได้เต็มปากว่า มันคือเรื่องของเขาเนี่ยแหละ
ก็ไม้กายสิทธิ์เขาจะถูกเอาไปเสกคาถาเรียกตรงมารอยู่รอมร่อ .. รอคนมาส่งไม้คืนเนี่ยแหละ..
“ฮึย เงียบไปเลย . เรื่องฉัน ฉันรู้ตัวเองดีน่า” แฮรี่สะบัดหน้าหนีไม่รอรับคำเยาะเย้ยจากอีกฝ่ายที่คงรู้ดี ต่อให้เรื่องเกิดห่างไปหลายกิโลเมตร มันก็ต้องเกี่ยวกับเขาแน่ๆ เหมือนเรื่องจอมมารไง..
“ก็รู้ดีแค่หาเรื่องเข้าตัวเองนั่นแหละ พอตเตอร์.. ช่วยหัดดูคนรอบข้างซะบ้าง ว่าเขาหนักใจกับนายแค่ไหน” เดรโกแค่นเสียงฮึไม่ชอบใจ .. เหมือนไอหัวซีดจะหงุดหงิดอะไรบางอย่างก็ไม่เข้าใจ เพราะใส่อารมณ์ง่ายๆซะงั้น ..
อีกฝ่ายจ้องเขาเขม็ง แต่พอเขาจ้องกลับ เดรโกก็เบือนหน้าหนีไม่ชอบใจ ทำเอาเขางงอีกแล้ว ..ให้ตายเถอะ หรือวันนี้เขาป่วย มีแต่เรื่องที่เขาไม่เข้าใจทั้งนั้นเลย…
เสียงโต้เถียงจบลงเมื่อเสียงฝีเท้าของพ่อหัวซีดตรงมาด้านนี้ .. แต่ก็ได้เพียงไม่นาน ...เมื่อบางอย่างพุ่งขึ้นสู่ฟ้า แปรเปลี่ยนท้องฟ้าสีหม่นให้กลายเป็นสัญลักษณ์สีเขียวสว่างจ้าราวกับไฟไหววูบและเสียงร้องประหลาดดังลั่น..
ตรามาร…
แม้ตรงนี้จะปลอดภัย แต่กลับไม่สงบสุขซะแล้ว…
กระทรวงเข้ามาถึงที่เกิดเหตุได้ไม่นาน .. ก็หยุดชะงักไปด้วยสัญลักษณ์ของคนที่รู้ว่าใครโดดเด่นกลางท้องฟ้า .หลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนหายไป ผู้เสพความตายที่สวมหน้ากากล่าถอยไปจนหมด
จากที่ที่พลุกพร่านไปด้วยผู้คน กลับกลายเป็นเถ้าธุลีในช่วงไม่ถึงชั่วโมง .. เหลือเพียงเศษไม้และควันดับกับไฟที่เริ่มมอดดับ ..
พวกเขาตามหาอยู่นาน . แต่กลับเจอเพียงเอลฟ์รับใช้ของเจ้าหน้าที่กองบังคับควบคุมเวทมนตร์ที่สำรวจพื้นที่ .. แน่นอนว่าไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากที่ที่เขาอยู่ ..
แฮรี่ปรากฎตัวทันทีที่ไม้กายสิทธิ์เขาถูกตรวจสอบ แล้วพบว่า ไม้ของเขาเป็นไม้ที่เสกตรามารนั่นขึ้นมา…
แต่ไม่รู้ว่าโชคดีในความโชคร้ายรึเปล่า..
เพราะมีสองพ่อหัวซีดยืนยันตัวตนให้เขาพ้นผิดได้อย่างง่ายดาย
“ไม่ พวกเขาอยู่กับพวกเราตอนที่ตรามารนั่นปรากฎขึ้น .. ตอนนั้นพวกเขายังหลบอยู่ใกล้กับป่า แถวนั้นก็ยังมีคนเห็นพวกเขาด้วย”
เป็นเดรโกที่เอ่ยแก้ตัวให้เขา และเมื่อจบเรื่องและได้ไม้กายสิทธิ์คืนอย่างบริสุทธิ์ .. สายตาคาดโทษส่งมาให้จากดวงตาสีซีด ทำเอาเขายักไหล่ไม่ใส่ใจ และเดาว่า หมอนี่จะไปฟ้องเซเวอร์รัสแน่นอน
ทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะกลับไป เดรโกจ้องมองเขาเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด จากที่คิดว่าอีกฝ่ายจะต้องซ้ำเติมหรือเยาะเย้ยอะไรเขาอีกสักประโยค กลับเป็นความเงียบแล้วกลับไปกับพ่อตัวเองโดยไม่พูดกับเขาเลย ..
วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน…
เขาควรถามหมอนั่นตรงๆ …
หรือถามเฮอร์ไมโอนี่ดี..
เฮ้อออ เขาทำอะไรผิดเนี่ย..
ถามใครก็ได้น้องหนู อย่าคิดเองเออเองเลย
น้องจะบื้อและซื่ออยู่แบบนี้ เพราะไม่ถามเนี่ยแหละ
ก็แหงละ ไอคนที่ชอบพูดตรงๆกลับเงียบ
ไอคนเงียบๆกลับตรงซะงั้น//ป๋ามาแต่ชื่อ
น้องเขาจะรู้มั้ยเนี่ย แม่เฮิร์มคงเหนื่อยจับคู่ให้
คนนั้นก็งานนี้ คนนี้ก็งานเลิศ
เลือกไม่ถูก แต่ เก็บไว้กินเองก็ไม่ได้
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น