[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #69 : Desitnesia (69) แมว หนู และ หมา

Desitnesia (69) แมว หนู และ หมา

แฮรี่ภายใต้ผ้าคลุมล่องหนหน้าทางเข้าหอพักตัวเอง .. หน้าทางเข้ามีเศษกระดาษบางอย่างตกอยู่ และก็มีใครบางคนเพิ่งผ่านทางเข้าของเซอร์คาโดแกนไป .. รูปภาพต่างเงียบผิดกับช่วงกลางวัน..เข้าสู่สภาวะหลับใหล

คงจะมีแค่ตัวเขาที่เดินในเส้นทางที่แตกต่าง …

เศษกระดาษที่จดรหัสผ่านแทบจะทุกสัปดาห์หายวับอย่างไร้ร่องรอย…

คืนนั้น ซีเรียสบุกตามหาสแคบเบอร์ถึงห้องจนห้องเละเทะเช่นเดิม .. เขาที่ไม่ได้กลับห้องจนเป็นเรื่องปกติ รอนบ่นเขายกใหญ่ที่ปล่อยเขาเผชิญนักโทษแหกคุกเพียงลำพัง .. แม้จะไม่มีอะไรหายไปก็ตาม..

แฮรี่ก็ได้แต่หัวเราะในลำคอ . ก็ถ้าเขาไม่นอนที่หอกริฟฟินดอร์ .. เพื่อนเขาก็รู้ดีว่าเขาจะไปนอนที่ไหน .. ก็นะ … จากคุกใต้ดินกลับหอคอยชั้นบนสุดก็ไมใช่ระยะทางใกล้ๆ

คงมีเซเวอร์รัสคนเดียวที่กลัวว่าเขาจะหลับไปกลางทาง..

เซอร์คาโดแกนเป็นผู้ยืนยันที่ปล่อยให้ซีเรียสเข้าหอกริฟฟินดอร์ได้ .. ศาสตราจารย์มักกอนนากัลโกรธมากที่คนที่ว่าสามารถเข้ามาได้ โดยไม่รู้ว่าทำได้ยังไง .. การค้นหาเริ่มอีกครั้ง แต่ก็ยังไร้เงาของอีกฝ่าย ..

ฮอกวอตส์เพิ่มความเข้มงวดกว่าเดิม .. สุภาพสตรีอ้วนกลับมาทำหน้าที่อีกครั้งเมื่อเซอร์คาโดแกนถูกปลด เพราะปล่อยซีเรียสเข้าหอได้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีรหัสก็ตาม ..

“วันนี้อากาศดีจัง ”

“ดีเยี่ยม เว้นแต่ถ้าเธอไม่ได้ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ” รอนประชดขึ้น เฮอร์ไมโอนี่กลอกตาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย … เพียงเพราะอีกฝ่ายทำหนูของตัวเองหาย ใช่ว่าแมวของเธอจะเป็นคนทำซะเมื่อไหร่..

ช่วงนี้เป็นช่วงที่รอนและเฮอร์ไมโอนี่ทะเลาะกันหนัก ตั้งแต่สแคบเบอร์หายไป รอนที่หงุดหงิดเฮอร์ไมโอนี่ทุกครั้งโทษว่าเป็นความผิดของครุกแชงค์.. แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะสแคบเบอร์ไม่ยอมกลับมาให้เห็น

พวกเรามาเยี่ยมแฮกริดที่กำลังเศร้าเสียใจกับคำตัดสินเกี่ยวกับเรื่องบัคบีค .. แต่เพราะเรื่องดังกล่าวด้วย ที่ทำให้พวกเขาสองคนกลับมาคืนดีกัน .. เธอก็คงเห็นใจแฮกริดที่อยากจะช่วย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ..

ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนเดิมแทบจะทุกอย่าง ..

เสียงนกร้องดังลั่นไปทั่วบริเวณริมป่าต้องห้าม … กระท่อมที่อยู่อาศัยอันสงบสุข แปรเปลี่ยนเป็นลานประหารได้ในชั่วข้ามวัน .. หากเปรียบอีกาเป็นสัญลักษณ์แห่งความตาย .. มันก็ดูจะพอเหมาะพอเจาะลงตัวเป็นอย่างดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า…

เฮอร์ไมโอนี่ร้ำไห้เบือนหน้าหนีจากฉากที่อาจจะเห็นตรงหน้า.. สองแขนของเพื่อนสาวกอดคอคนข้างตัวที่ปั้นหน้ายาก … ไร้ซึ่งเสียงปลอบโยนใดใด …

แต่เขารู้ .. เหมือนทุกอย่างหมุนรอบตัวเขาไปหมด .. ไม่มีนักเรียนคนไหนจะอยากเห็นอกเห็นใจและเสียใจได้เท่าที่พวกเขารู้สึกอยู่ตอนนี้ ..

เพราะเขาสนิทกับแฮกริดหรือบัคบีคหรอ …

ชีวิตเขาก็เหมือนถูกกำหนดเช่นคำตัดสินประหาร ทั้งที่ตัวเขาไม่ได้รับรู้ด้วยเลย .. เพียงแค่ต้องหลบๆซ่อนๆ เพื่อหนีจากชะตากรรมของตัวเอง ด้วยความพยายามของตัวเอง … แต่อาจจะไม่ใช่เพราะตัวเอง ..

“โอ๊ย!” รอนร้องลั่นดังขึ้น บางอย่างหล่นลงกระทบพื้นหญ้าจากความเผลอตัวของรอน ..

“รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียก พวกเขาวิ่งตามลงไปตามทางที่คุ้นเคย ..

น่าแปลกที่สัตว์เลี้ยงของรอนจะอยากหนีเจ้าของซะได้ .. เพราะอะไรบางอย่างทำให้สแคบเบอร์หวาดกลัวจนต้องเลือดตกยางออก .. รอนวิ่งไปตามทางอย่างไม่รู้ตัว คว้าสัตว์ตัวเล็กไปนั่งกับพื้นใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ …

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาดูไม่สว่างไสว ผ่านเหตุการณ์น่าหดหู่มา พวกเขาพะวงไปรอบตัว จะให้พูดก็คงมีแค่ เฮอร์ไมโอนี่และแฮรี่ที่ดูจะคุ้นเคยกับสถานที่แถวนี้มากที่สุด ..

กับอีกหนึ่งร่างสีทมิฬ ที่น่าจะเรียกว่าเจ้าของที่ก็ว่าได้ …

สายตาแห่งความหวาดกลัวเผยขึ้น จ้องมองผ่านพวกเขา ชี้ไปที่ด้านหลังเพื่อเตือนทั้งคู่

เสียงคำรามของอสูรร้ายในสายตาเด็กชายพุ่งทะยานผ่านร่างของเด็กทั้งสอง วิ่งดังตึกตึกเข้าหาคนที่หวาดกลัวจนกำร่างของสัตว์เลี้ยงแสนรักของตัวเองแน่นจนไม่ปล่อย .. ไม่ว่าความเจ็บใดใด ก็คงไม่เท่าคมเขี้ยวที่ฝังอยู่ที่ขาตัวเอง ..

เห็นเรื่องแบบนี้ตรงหน้า .. เฮอร์ไมโอนี่ตกใจจนต้องตะโกนร้องเรียก วิ่งตรงเข้าไปเพื่อจะช่วยเพื่อนตัวเองที่กำลังจะถูกลากไปหาต้นวิลโลว์ รอนกรีดร้องอย่างหวาดกลัวเอื้อมมือหาเพื่อนทั้งคู่ ..

ไม่ทันได้เข้าถึงตัว … กิ่งของต้นวิลโลว์เบื้องหน้าง้างมาแต่ไกล .. เขาคว้าเพื่อนตัวเองหลบก่อนที่จะกระเด็นเช่นอดีต .. ถึงพวกเขาจะเคยมานั่งเล่นแถวนี้ แต่ก็คงตอนที่ต้นวิลโลว์อยู่ในสภาวะสงบสุข ..

ไม่เหมือนที่เป็นตอนนี้..

“อ่าาาา! แฮรรรรรี่ อ้าาาาา! ”

ต้นวิลโลว์ส่ายไปมาเหมือนถูกรบกวน .. คลอกับเสียงร้องโหยหวนของเพื่อนสนิทที่ลงลึกไปไหนถึงไหนแล้วก็ไม่รู้…

“เอ่ออ ซีเรียสจะแกล้งอะไรรอนรึเปล่า .. ” เธอพอจะรู้จักนิสัยขี้แกล้งของสองพ่อลูกตรงหน้าเสียด้วย .. แฮรี่ก็ไม่บอกเธอสักคำ ว่าพ่อทูนหัวเขาจะกระโจนลากรอนลงหลุมไปซะแบบนั้น …

และสีหน้ายิ้มๆของเพื่อนเธอตรงหน้า ก็ไม่ได้ช่วยอธิบายอะไรให้มันดีขึ้น …

เธอก็นึกว่าพ่อนายจะแค่คิดถึงแฮรี่มากเกินไป จนอดไม่ได้ที่จะแหกคุกออกมา..

เธออาจจะเข้าใจผิดคิดตื้นเขินจนนึกว่าเขาไม่มีจุดประสงค์อื่น…

“ไปกันเถอะ .. จะดีกว่าถ้าไม่ให้พวกเขารอนาน” แฮรี่หัวเราะเบาๆ ไม่ว่ายังไงซีเรียสก็ยังเป็นซีเรียส .. แม้ว่าเขาจะไม่มีข้อสงสัยหรือคำถามถึงเรื่องของคนที่โดนกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร เป็นนักโทษแหกคุก แต่ซีเรียสก็ยังอยากจะแก้แค้นคนผิดให้สาสมกับสิ่งที่พวกเขาได้รับ

“ให้ฝ่าไปหรอ? บางทีฉันว่าน่าจะมีวิธีที่ดีกว่า”

“อา..ที่จริงแตะปุ่มที่ตาไม้ตรงลำต้น มันก็หยุดหวดแล้ว แต่ว่า..” ปัญหาคือจะฝ่ากิ่งก้านสาขาของต้นจอมหวดที่กำลังสยายร่างตัวเองไปมาอย่างน่าหวาดหวั่นยังไงไม่ให้โดนหวดกับมาซะก่อน ..

เขาไม่อยากทำลายทรัพย์สินของฮอกวอตส์ที่เก่าแก่หรอกนะ หลีกเลี่ยงจนมันไม่ได้ทำลายรถของพ่อรอนและไม้กวาดของเขาแล้ว ก็ไม่อยากระรานมันเท่าไหร่ ..

และเขาจะไม่ยอมเจ็บตัวซ้ำสองแน่…

“เหมี้ยว..” เหมือนเสียงสวรรค์ทรงโปรด .. ชั่วอึดใจต้นไม้ทั้งต้นก็หยุดนิ่งราวกับดับสวิตซ์ .. ทั้งคู่ถอนหายใจมองไปที่ร่างกลมฟูที่นั่งอยู่ข้างลำต้นอย่างไม่ร้อนหนาว ..

ก็ลืมไปว่า ก็ไม่จำเป็นต้องแตะมันด้วยตนเองก็ได้นิ ..

สุดท้าย พวกเขาก็สามารถลงสู่โพลงต้นไม้ได้อย่างสงบสุข ไม่มีการเจ็บตัวใดใดทั้งสิ้น .. เป็นอีกหนึ่งในหลายๆเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไป .. จากที่ไม่เจ็บตัวเขาก็เจ็บตัวหนัก จากเจ็บตัว เขาก็ไม่เจ็บตัว เหมือนมันจะเป็นเรื่องดีนะ ..

แต่คงเป็นปัญหาว่าเขาจัดการทุกอย่างให้มันราบรื่นได้ยังไง .. ดีที่เขาไม่ได้มาคนเดียว …

ลัดเลาะผ่านทางเดินหินที่เหมือนทางเข้า. จากพื้นดินและหินอับชื้น . สู่บ้านไม้เก่าคร่ำครึ ฝุ่นเกาะไร้คนทำความสะอาด มีเพียงรอยเท้าและเสียงร้องเป็นตัวนำทาง ..

ทั้งคู่มุ่งไปตามทางสู่ห้องนอนห้องหนึ่งที่ก็ฝุ่นจับไม่ต่างกัน .. ดูท่าว่าซีเรียสก็ยังปล่อยมันให้ร้างแบบนี้เหมือนเดิม ..

“แฮรี่! มันเป็นกับดัก เขาเป็นหมา! เขาเป็นแอนิเมจัส” จบประโยคกับสองคนที่ชะงักไปตามเสียง มองตามนิ้วที่ชี้ของอีกฝ่ายผ่านหลังตัวเองอีกครั้ง …

ประตูเก่าที่จะหักได้ทุกเมื่อ คอยๆปิดลงกับร่างของนักโทษแหกคุกที่ทุกคนหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ..

สำหรับดัมเบิลดอร์ที่น่าจะรู้วีรกรรมของพวกตัวกวนเป็นอย่างดี .. ไหนเลยจะไม่รู้ว่า สถานที่ที่ชายชราสร้างขึ้น จะเป็นจุดบอด ให้คนมาหลบซ่อนตัว และถึงขนาดเป็นทางเชื่อมฮอกวอตส์ในไม่กี่นาทีอีกด้วย ..

เขาพอจะรู้มาบ้างว่า ดัมเบิลดอร์เป็นคนปลูกต้นวิลโลว์เองกับมือ .. และเป็นคนสร้างเพิงโหยหวนเพื่อสำหรับคนที่ต้องการสถานที่ อย่างรีมัส ต้องลำบากในการแปลงร่างทุกคืนจันทร์เต็มดวง ..

เอาเป็นว่า.. ทั้งรีมัสและดัมเบิลดอร์ดูจะรู้เรื่องนี้ก่อนแล้ว .เพียงแต่ปล่อยผ่านเท่านั้น ..

แทนที่เขาจะเห็นซีเรียสในชุดนักโทษขุ่นมอซอตามปกติ .. แต่กับสภาพที่ ซีเรียสแต่งตัวด้วยเสื้อสีทองสดประจำบ้านกริฟฟินดอร์ กับผ้าพันคอสีฉูดฉาดแดงสดเช่นเดียวกัน ..

“ฉันใส่แล้วดูเป็นไงบ้าง?  ” ซีเรียสกางแขนอวดชุดตัวเองเต็มที่ .. แทบจะลืมบรรยากาศขุ่นๆของเพิงโหยหวนไปโดยสิ้นเชิง ..

“เจ้าแมวนั่นบอกให้ฉันเปลี่ยนชุดซะบ้าง ฉันก็ลืมไป เธออาจจะไม่ชอบสภาพฉันก่อนหน้านี้เท่าไหร่ ..” เมื่อพูดถึงอีกหนึ่งชีวิตที่เป็นคนเสนอแนวความคิด ต้องไม่ลืมว่าครุกแชงค์รักสะอาดแค่ไหน คงทนไม่ได้กับสภาพของพ่อเขาเป็นแน่ ..และมันก็ได้ผลกับความตั้งใจบางอย่างที่ซีเรียสต้องการจะทำ.

พ่อทูนหัวเขาที่จงใจเปลี่ยนภาพลักษณ์เพียงไม่กี่วันก่อนมาพบเขา ดูจะเป็นแผนการแกล้งเซอร์ไพรส์เขาเป็นแน่ .. พอเห็นหน้าเขาที่อึ้งสนิท ซีเรียสก็หัวเราะชอบใจใหญ่ …

ถึงคุณจะย่ำแย่แค่ไหน .. เขาก็ไม่มีทางไม่ชอบซีเรียสหรอก ..

แฮรี่หัวเราะสดใสจนบรรยากาศดีขึ้น แต่มีสองชีวิตที่งุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นแน่..

“ลืมไป .. ฉันต้องแสดงก่อนใช่มั้ย? แหม!! .. เธอจะมาฆ่าฉันหรอ แฮรี่ … ”

ก็อยากจะบอกว่า ไม่ทันแล้วฮะ .. ไหนจะคนกันเองทั้งนั้น ..

ตอนนี้ยังไม่มีนักแสดงคนอื่นมาซะหน่อย ..

“คุณตามล่าผม .. คุณต่างหากที่ต้องการจะฆ่าผม” แฮรี่ก็ไม่วายจะเล่นไปตามการแสดง ที่เฮอร์ไมโอนี่กลอกตามองอยู่ข้างตัวให้กับความเล่นใหญ่ของสองพ่อลูก .. อดไม่ได้ที่จะหันไปสนใจคนในห้อง ที่ตอนนี้ทำหน้างงงวยไม่รู้เหนือรู้ใต้แล้ว ..

เสียงเดินเร่งเข้ามาจากทางเดิมอีกครั้ง ร่างของศาสตราจารย์ประจำวิชาศาสตร์มืดเต็มไปด้วยความแปลกใจที่เห็นร่างของเพื่อนสนิทที่เพิ่งหนีมา ..

ก็คงจะแปลกใจแหละที่เห็นสีชุดตรงหน้า … มันไม่เหมือนคนที่เพิ่งแหกคุกเลยด้วยซ้ำไป ..

และดูท่าจะสุขสบายดี ไม่นับใบหน้าหมองคล้ำนะ …

“ไง ซีเรียส สภาพนายดู ...อืม ใช้ได้..”

“แน่นอนอยู่แล้ว .. ลูกทูนหัวฉันจะได้รู้ว่าพ่อเขาเจ๋งแค่ไหน”

ตามนั้นเลยฮะ .. เอาที่พวกคุณสบายใจเลย..

ผมน่ะ ยังไงก็ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นอยู่แล้ว ..

โต้เถียงกันเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะเต็มไปด้วยความดีใจลึกๆ ยังคงกอดตบแปะๆที่หลังของเพื่อนเก่าอย่างคิดถึง ..

สิบสองปีแห่งความอยุติธรรม.. ต้องได้รับการชำระ

แล้วก็…

ตึง!

ร่างสูงในชุดสีดำทั้งตัวพุ่งเข้ามาพร้อมจะชี้ไม้กายสิทธิ์ให้กับบุคคลทรยศทั้งคู่ ..

ไม่ติดว่าจะมีเด็กอีกสองสามคนมายืนเกะกะให้เขารำคาญใจ ..

ดวงตาสีดำเผยความเย็นยะเยือกออกมาเมื่อเห็นเด็กชายที่ควรจะอยู่ที่หอนั่งเล่นของตัวเองเพื่อฉลองกับคนอื่น ..

คำถามผ่านสายตาที่แทบจะไม่ต้องเอ่ยเพียงแค่สบตาก็รู้ความหมาย..

ราวกับจะถามว่า..

‘เธออีกแล้วหรอ...’

         เจ้าเด็กจอมยุ่ง

หายไปนานเลย มึนๆเมาๆ สมองก็ตื้อนะ

แต่สำคัญกว่านั้น คือติดเกมและนิยาย5555

ทะเลาะกันอีกสองสามฉาก ก็จบเรื่องแหละ

มันชินได้แค่ช่วงนี้แหละ ปีหน้าจัดเต็มแน่ อิอิ

เรายังไม่ทิ้งแผนที่จะให้เรื่องนี้ดราม่า

พี่โวลดี้ มาแน่ .. แต่อาจจะมาแบบ…

ไม่บอกดีกว่า หึหึหึหึหึ

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?