[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #67 : Destinesia (67) รู้สึกครั้งแรกเมื่อไหร่..

Destinesia (67) รู้สึกครั้งแรกเมื่อไหร่..

เขาไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรผิด….

เอาจริงว่า เขาก็อยู่เฉยๆนะ อยู่ในมุมของเขาที่นั่งประจำ มีรอนและเฮอร์ไมโอนี่เหมือนเดิม .. กินข้าวตามปกติ แถมวันนี้ก็ตื่นเร็วกว่าปกติอีก ...

แล้วไอเฟอเรทบางคนทำหน้าดำหน้าแดงจะลากเข้าไปตำหนิอะไรอีก .. ช่วงนี้เขาก็พักเรื่องการแกล้งเอาไว้แล้ว และก็ไม่มีใครมาแกล้งเขาอีกด้วยในช่วงนี้ ถึงจะสงบไปหน่อย แต่อาจจะเพราะเป็นหลังเกิดเรื่องตกไม้กวาดก็เป็นได้

คนแกล้งเขาคงสงสารที่เขาโชคร้ายบ่อยๆ หรือไม่ก็….

มีใครบางคนกำลังช่วยดูแลเขาอยู่ห่างๆ….

“ให้ตายเถอะ พอตเตอร์! นายมัน .. ฉันไร้คำพูดจะทำให้สมองเล็กๆของนายมันฉลาดขึ้น … มีแต่นายนั่นแหละที่นั่งเฉยๆ ปล่อยคนอื่นเขาทำนายแบบนั้น!” เมื่อได้ที่ก็ลงมือด่าร่างเล็กที่ยังทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อยู่ได้ .. ต้องให้เขาบอกยังไงว่า .. มัน ไม่ ใช่ เรื่อง ปกติ!

เพราะงั้นนายจะทำหน้าแบบมันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่นายเจอบ่อยๆไม่ได้

ขนาดเขา แค่ไปจับมือถือแขนใครแถวนี้ จะได้โดนหาว่าสนใจอีกฝ่ายเป็นแน่…

ให้ตายเถอะ .. เขาอยากรู้แล้ว ว่าใครมันสั่งมันสอนพอตเตอร์ฉลาดแต่หาเรื่องแบบนี้..

“แบบไหน? ออ หมายถึงที่ฉันโดนสองแฝดวีสลีย์แกล้งน่ะหรอ หึ.. ใครว่าฉันจะอยู่เฉยๆกัน ฉันจะต้องเอาคืนอยู่แล้ว .. ก่อนหน้านี้ฉันก็คิดจะปล่อยผ่านไปเฉยๆแท้ แต่มาวันนี้..”

“ยังจะมีก่อนหน้านี้อีกหรอ?! แล้วเรียกว่าแค่โดนแกล้ง ” เดรโกเอ่ยขัดทันควันที่อีกคนยังไม่ทันพูดจบประโยค . ไอคำว่าก่อนหน้านี้ แปลว่ามันต้องโดนแบบนี้มาไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้ง …

ขนาดเป็นแบบนั้นแล้ว พอตเตอร์ยังบื้ออยู่อีกหรอ? เชื่อมันเลย..

“งั้นถ้านายไม่เรียกว่าแกล้งแล้วเรียกว่าอะไร? ”

“นั่นมัน...” ไงกลายมาเป็นว่า เขาเป็นคนมาตัดสินความคิดบ้าๆของพอตเตอร์ได้กันเนี่ย ..

จนแล้วจนเล่า แฮรี่ก็ยังไม่รู้ความหมายของคำที่เดรโกตั้งใจจะเอ่ย .. เด็กชายเกาหัวตัวเอง แต่ก็ปัดมันออกจากหัวในไม่กี่นาที คงจะเป็นความคิดคลั่งสายเลือดอีกเป็นแน่ .. เขาก็ใช่ว่าจะไม่เคยได้ยิน คงเป็นเรื่องการวางตัวหรือความเหมาะสมตามกาลเทศะอีกเป็นแน่ ..

และเขาก็ไม่ยอมฟังความคิดแบบนั้นใส่หัวเป็นแน่..

แฮรี่ไม่ทันได้ฟังความคิดของคนทั้งกริฟฟินดอร์ในทิศทางต่างๆ ถ้าตัวเขาเองไม่ใส่ใจซะเอง ถึงนินทายังไง เขาก็ไม่สะทกสะท้านหรอก ..  

ก็ควรจะเป็นอย่างนั้น ..

ใบหน้าราบเรียบของคนตรงหน้า ทำให้เขาหวั่นใจแล้วจริงๆ ว่าเขาดันทำเรื่องอะไรรึเปล่า .. หรือว่าเดรโกจะมาฟ้องว่าเขาไปทำเรื่องแกล้งอะไรใครรึเปล่า ..

ดวงตาลุกลิกของอีกคนอยู่ในสายตาของเจ้าของห้องเงียบเฉียบ แต่ไม่ได้ทำให้คนในห้องใจเย็นลงเลยแม้แต่น้อย …

“มานี่ พอตเตอร์”  เด็กชายก้มหน้างุดเหมือนคนมีความผิดติดหลัง ก้าวเข้าหาร่างสูงที่จ้องอยู่ไม่ละสายตา .. แม้ใบหน้าจะแสร้งนิ่ง แต่ความคิดพลิกตลบไปหมด ไม่ว่าจะนึกถึงความเป็นไปได้ และข้อแก้ตัวเรื่องที่อีกฝ่ายกำลังจะพูด ..

เพราะเรื่องข่าวลือมันลามเร็วกว่าไฟลุก ยกเว้นเจ้าตัวที่จะรู้เรื่องช้าเป็นที่สุด .. เซเวอร์รัสที่มักจะเดินผ่านเด็กปากมากทั้งหลาย ก็ได้ยินเรื่องราวเมื่อเช้ามาเต็มหู ถึงจะไม่ได้ตั้งใจฟังก็ตาม.. เหมือนประเด็นร้อนตอนนี้ จะเป็น พอตเตอร์คนดังโดนลัก?กลางโถงใหญ่..

ร่างสูงก็ยังไม่รู้ว่าเด็กชายตั้งใจจะทำอะไรต่อ .. เรื่องผู้คุมวิญญาณก็น่าเป็นห่วง แต่เห็นว่าดัมเบิลดอร์เสนอให้ลูปินเปิดบทเรียนสอนคาถาป้องกันตัวเองสำหรับเรื่องนี้ไว้แล้ว .. และเขาก็เห็นด้วย ที่จะเริ่มตารางเวลาให้เด็กชาย จะได้ไม่ว่างไปทำอย่างอื่นอีก

ยังไม่รวมเรื่องวิญญาณจอมมาร… เขาว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับบางอย่างที่สำคัญมากๆ เรื่องวัตถุเวทมนต์ศาสตร์มืดนั่น .. เขาควรทำลายมันตั้งแต่เนิ่นๆ… แต่เขายังต้องศึกษาเรื่องนี้ให้ถี่ถ้วนซะก่อน ..

ถ้ามันเป็นอันตรายต่อเด็กชาย.. เขาคงต้องหาววิธีอื่น..

ใบหน้าเคร่งขรึมขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ จนใจแฮรี่เริ่มหวั่น .. เรื่องเกี่ยวกับเขารึเปล่าไม่รู้ แต่เขาก็ไม่อยากให้เซเวอร์รัสทำหน้าแบบนั่นบ่อยๆ .. อีกฝ่ายทำอะไรชอบเก็บซะด้วย คงยากที่จะยอมบอกเขา

“เซเวอร์รัส คุณเป็นอะไรรึเปล่า” เด็กชายเรียกความคิดของสเนปกลับมาสู่ใบหน้าเบื้องหน้า สายตาแสดงความเป็นห่วงปิดไม่มิด จากที่ตะกี้ยังทำท่าทีกระวนกระวายเพราะมีเรื่องปิดบังอยู่..

ร่างสูงถอนหายใจดึงร่างเล็กเข้ามากอดอย่างไม่ทันให้เด็กชายตั้งตัว .. เป็นแฮรี่ที่แข็งค้างยิ่งกว่าเหตุการณ์เมื่อเช้าเสียอีก .. เป็นอีกขั้นหนึ่งของความตกใจที่เกิดขึ้นกับเด็กชายที่ยังไม่รู้เรื่องราวอะไร..

“ซะ เซเวอร์รัส ฮะ.. ”

“.....” ไร้เหตุผลโต้ตอบ .. เด็กชายทำหน้าไม่ถูกนั่งแทบจะชิดติดอีกคนจนไม่กล้าจะขยับเขยื้อน .. ใบหน้าหวานเหมือนแมวตัวน้อยที่ตื่นตูม ยังไม่รู้ถึงอันตรายที่กำลังจะเข้ามา

ใบหน้าคมที่ไร้แววอารมณ์ ชั่งใจ.. ความรู้สึกไม่ชอบใจและหงุดหงิดทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ..เพราะเด็กชายไม่หัดระมัดระวังตัวเอง ไม่เพียงแต่ทำให้เขาเป็นห่วง… แต่ทำให้เขา .. หวง…

หวงเด็กชายตรงหน้า…

ริมฝีปากหนาจรดลงกับแก้มขาวเบื้องหน้า .. รู้สึกได้ว่าร่างในอ้อมแขนเกร็งตัว ช้อนตาใสมองเขาอย่างงงงวย สเนปรู้ตัวดีว่าทำอะไร รู้อยู่เต็มอกว่าตนเองอิจฉาคนอื่นที่ใกล้ร่างเล็กได้…

และเพราะเด็กชายอนุญาติคนอื่นเข้าใกล้ได้ นอกจากเขา..

.. ดวงตาใสสว่างที่คุ้นเคยและดึงดูดอยู่ห่างเขาเพียงเอื้อมมือ ..

แต่กลับรู้สึกว่า คว้ามาไว้กับตัวไม่ได้..

ความรู้สึกแรกเมื่อละออกมา.... นุ่ม .. แก้มขาวเย็นจากความหนาวแต่กลับเหมือนขนมหอมนุ่มน่าลิ้มลอง … จนอดไม่ได้ที่จะลงไปลิ้มลองอีกครั้ง .. ไม่คาดคิดมาก่อนว่า นอกจากเส้นผมที่นุ่มแล้ว .. ยังมีสิ่งที่นุ่มมากกว่า .. แล้วถ้าเป็น..ริมฝีปากนั่นล่ะ

แขนรั้งตัวเด็กชายให้ขยับไม่ได้ ดั่งปราการร้อนให้หลบเลี่ยง ..

แฮรี่ร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก .. มันก็เป็นเพียงการกลั่นแกล้งเหมือนที่สองแฝดทำ .. เหมือนกับที่พ่อทูหัวเอ็นดูเขา แต่ทำไมมันถึงไม่เหมือนกันล่ะ…พอเป็นคนตรงหน้าแล้ว เขากลับรู้สึกอึดอัด? หายใจไม่ออก..

มือเล็กพยายามยกมือห้ามใบหน้าอีกฝ่ายไม่ให้เข้าใกล้ … ริมฝีปากกลายเป็นของร้อนที่เพิ่มอุณหภูมิบนใบหน้าให้กลับมา .. ร่างสูงเลิกคิ้วสูงมองคนในอ้อมแขนที่เบือนหน้าหนีเขา ทีตอนคนอื่นทำ ทำเป็นนั่งนิ่ง แล้วทำไมทีกับเขาถึงขยับยุกยิกซะล่ะ …

ฮึ่ม..ตั้งใจกวนประสาทเขานักรึไง..

“คุณ จะทำอะไร..ฮะ ” เด็กชายสั่นสู้  ความคิดเตลิดไปไหนถึงไหนแล้ว ..

พอเป็นคุณแล้ว มันไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้ .. อาจจะเพราะอีกคนไม่เคยทำแบบนี้กับเขามาก่อน หรือต้องบอกว่าไม่กล้าทำมากกว่า..

มือเล็กยกปิดปากอีกฝ่ายให้หยุดนิ่ง แต่ก็สะดุ้งเมื่อปากหนาตรงหน้ากดลงฝ่ามือเขา มือเขาค้างอยู่บนใบหน้านิ่งแต่สายตาไม่ได้นิ่งเลย ดวงตาคมกริบแวววับอย่างน่าประหลาด  ..

แฮรี่ตกตะลึงยิ่งกว่าตอนที่โดนอีกคนแบกเข้าห้องเมื่อครั้งก่อนเสียอีก ..

ร่างเล็กสมองขาวโพลนมองการกระทำผิดแปลกแตกต่างจากนิสัยปกติของร่างสูง มือหนาคว้าแขนเล็กออกเพื่อยื่นหน้าเข้าหา ลมหายใจร้อนผ่าวรดใบหน้าหวานให้ขึ้นสีจาง .. แก้มแดงตรงหน้า สาเหตุจากความเย็นกัด เปลี่ยนเป็นลมหายใจของคนตรงหน้า..

“อือ เซเวอร์รัส ..อย่าแกล้งผมแบบนี้สิ” เด็กชายไม่กล้าขยับมือซี้ซัว ไม่กล้าแม้แต่จะผลักใบหน้าอีกคนออก .. ได้แต่ปล่อยคนตรงหน้าหอมแก้มตัวเองต่อไป ดวงตาคู่สวยปิดแน่นรู้สึกว่าใจตัวเองมันเต้นแรงกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา ..

มีแค่เซเวอร์รัสที่สามารถทำเขารู้สึกแบบนี้ได้ .. แต่เพราะอะไรล่ะ..

“เข้าใจรึยัง.” เพียงแค่ต้องการให้ร่างเล็กรับรู้ แต่ก็นับว่าเป็นความพอใจเล็กที่ทำให้แฮรี่สามารถหันกลับมาครุ่นคิดและพยักหน้างึกๆอย่างจำใจ .. ร่างสูงต้องยับยั้งชัง่ใจเป็นอย่างมาก กับสิ่งยั่วยวนตรงหน้า .. แต่ต้องย้ำเตือนตัวเองไว้ ว่าเขาทำได้แค่นี้..

“ฮะ .. ผมจะระวังตัวให้มากขึ้นฮะ ” รู้สึกว่าเขากลับไปเป็นเด็ก .. มันเป็นความตื่นเต้นหรอ .. หรือเพราะความดีใจ ไม่คุ้นชินเอาซะเลย .. เขาเคยรู้สึกแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ .. ชีวิตที่แล้ว? จะเพราะอะไรหรือเนื่องจากอะไร เขาก็ไม่ควรปล่อยคนอื่นแกล้งเขาแบบนี้สินะ..

ตอนแรกเขาเคยคิดว่า ถึงจะเป็นแค่อีกโลกนึง ทุกสิ่งก็ยังเหมือนเดิม แตกต่างแค่เพียงเล็กน้อย .. ตอนนี้ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามเดิมแทบทุกอย่าง .. เหตุการณ์ทุกอย่างยังคงเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ..

แต่วันนี้เขารู้แล้ว ว่ามันไม่ใช่เลย…

ความรู้สึกของคนรอบข้างที่มองเขา… เปลี่ยนไป..

และเขาจะมองใครเปลี่ยนไปบ้างนะ..

เด็กชายเหลือบมองใบหน้าคนใกล้ตัวที่ตอนนี้ยกยิ้มอ่านยากบางอย่างให้กับคำพูดของเขา .. จนหลุบตาหนีพึมพำกับตัวเองไม่หยุด .. ไม่ชินรอยยิ้มของอีกคนระยะประชิดเลยแม้แต่น้อย..

สเนปไม่ทันได้เห็นใบหน้าแปลกๆของเด็กชายที่บ่นเรื่องตัวเองในใจ ยกมือลูบผมสีอีกาอีกครั้งพร้อมคำพูดสั้น แต่ก็ทำให้คนฟังไม่คิดอะไรอีกแล้ว…

“หัดระวังตัวซะบ้าง .. เจ้าเด็กตัวแสบ”

“ฮะ . .” เพราะคุณตลอดแหละฮะ..

          ผมเลยเผลอไม่ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย..

น้องไม่โง่ จริงๆนะ น้องแค่ไม่ยุ่ง

ความรู้สึกคนอื่นน้องจะไปรู้ได้ยังไง

แต่ความรู้สึกตัวเอง .. น้องรู้ น้องเข้าใจ

ถามว่าน้องจะทำอะไรต่อ …

น้องก็เก็บไว้กับตัวเองสิแหม่

เราเรือป๋ามาตั้งแต่อีกเรื่องแล้ว

ขอสนองนีตตัวเองสักนิดสักหน่อย อิอิ

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?