[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #47 : Destinesia (47) เด็กชายที่ไม่สมควรเสียใจ

Destinesia (47) เด็กชายที่ไม่สมควรเสียใจ

ความรู้สึกเหมือนได้สิ่งสำคัญกลับคืนมา..

เป็นเหมือนแสงแรกที่ส่องสว่างเขา …

มันไม่ใช่แค่เพียงหนึ่งชีวิต .. หนึ่งอสรพิษที่ใครๆต่างก็หวาดกลัว . แต่เป็นเหมือนเพื่อนอีกคนหนึ่งของเขา .. อาจจะเป็นมากกว่าเพื่อน .. เฮกเตอร์เป็นครอบครัว .. อยู่ข้างเขาเสมอไม่ว่าจะทุกข์สุข หรือแม้แต่เดี่ยวดาย ..

ความโดดเดี่ยวแบบนี้ . .มีเพียงเฮกเตอร์ที่เข้าใจ .. ยามนั้นบาซิลิกซ์เช่นเขา เหลือเพียงหนึ่ง .. อาจจะตั้งแต่ยังไม่เกิดด้วยซ้ำ .. และคนที่สังหารลิสที่เป็นดั่งญาติของเฮกเตอร์ .. ก็คือตัวเขาเอง ..

เรื่องที่แฮรี่ยอมเปิดปากบอกจอมมารวัยรุ่นตรงหน้า .. ก็คือเรื่องของฮอร์ครักซ์ ..

ความยิ่งใหญ่แลกด้วยชีวิต.. หนึ่งชีวิตสำหรับการสร้าง .. อีกหนึ่งชีวิตผูกติดกับศาสตร์มืด .. ไม่มีสิ่งไหนได้มาโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยน.. ยิ่งต้องการมาก .. ก็ยิ่งเสียตัวตนของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น …

“นั้นคือทั้งหมดที่ฉันควรรู้?” ความสงสัยไม่ได้ถูกคลี่คลาย .. ตัวตนของเขาแสนยิ่งใหญ่เต็มไปด้วยผุ้คนหวาดกลัว แต่นั้นก็ออกเส้นทางที่เขาตั้งใจไปไกลเกินกว่าจะถอยแล้ว..   

จากข้อมูลเล็กน้อยในอดีต .. นั้นไม่ใช่ทั้งหมดที่ผมควรรู้ .. แต่เป็นเพราะเขาอยากให้อีกฝ่ายรู้มากกว่า .. แฮรี่ครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ อะไรที่เขาควรจะบอก .. ไม่สิ อะไรที่ทอมจะไม่รู้บ้าง ..

ทอมอาจจะรู้ถึงความเสี่ยงอยู่แล้ว .. แต่ก็เลือกที่จะทำรึเปล่า..

เขาไม่รู้ แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาควรจะถาม ..

เหมือนเขา .. เขาต้องการสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจที่บอบช้ำของตัวเอง .. เขาก็รู้อยู่เต็มอก ว่าเขาควรจะเดินหน้าต่อไปในทิศทางไหนต่อ .. เขาอาจจะไม่ใช่คนที่ฉลาดเลือกมากนัก เพราะต้องเลือกจากความรู้สึกและความเหมาะสม

เคยคิดกับตัวเองเมื่อนานมากแล้ว .. ถ้าหากเขาต้องเจอเหตุการณ์เดิมในสถานที่เดิม .. เอาง่ายๆคือ ถ้าเขาต้องย้อนกลับมาทำสิ่งนั้นอีกครั้ง .. ตอนนั้นเขาตอบได้อย่างไม่ลังเล ว่าเขาก็ยังคงทำแบบเดิมต่อไป..

แต่มันไม่ใช่แล้ว ..

ใช่ว่าถ้าเขาเรื่องทำแบบเดิม แล้วผลลัพท์มันจะเหมือนเดิมซะที่ไหน .. ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป ทุกอย่างก็จบ .. แต่มีสิ่งใดเกินมาก็ไม่ดี ..

เขาขาดซึ่งความเชื่อมั่นในอดีต .. ไม่รู้กับความจริงๆต่างๆ .. มีเพียงคำหลอกลวงและปิดบัง

แต่ตอนนี้ .. เขามีทุกสิ่งที่ขาดหายไปในตอนนั้น .. แต่ตอนนี้… ก็มีบางสิ่งที่ขาดหายไปในตัวเขา

เขากลับสูญเสียความมั่นใจไปเพราะสิ่งที่รู้เหล่านั้น ..

น่าสมเพช .. เขาบอกกับตัวเอง..

ยิ่งเขาเห็นหน้าของบุคคลที่เขาคุ้นหน้าตา .. แค่หลับตาแล้วฟังเสียง เขาก็เดาตัวตนของอีกคนออก .. มันเจ็บปวด .. ความทรงจำหลอกหลอนเขา .. เพราะเขาตอบไม่ได้ .. ว่าเธอหายไปไหน แล้วมันเป็นความจริงแค่ไหนในความคิดเขา ..

“หน้าตาดูไม่ได้อีกแล้ว น่าสมเพชชะมัด.. แล้วเดินเหม่อลอยแบบนี้ ระวังจะไปชนใครเขาเข้า” เขาไม่อยากเห็น.. เขามักคาดหวังเสมอ ว่าด้านหลังมัลฟอยจะมีอีกคนที่เขารู้จัก .. แต่ไม่เลย ..

แค่หนึ่งปี .. ราวกับเขาสูญเสียความมั่นใจไปทีละนิด ..

จากที่เขาจะยิ้มได้เหมือนเดิม .. กลับเหลือเพียงความเยือกเย็น ความรู้สึกมันเริ่มชินชา..

“เป็นอะไรไป? .. พอตเตอร์” จากที่คิดจะกวนประสาทกลับเปลี่ยนเป็นความสงสัย .. ใบหน้าที่ขาวซีดนั้น เต็มไปด้วยความหม่นหมอง .. ดวงตาที่เหมือนอัญมณีสดใส เหมือนมีเมฆหมอกปกคลุม จนต้องเปลี่ยนคำพูด..

“เธอไม่อยู่” แฮรี่พึมพำในลำคอ สบสายตาคนตรงหน้าอย่างลืมตัว .. เสียงกระซิบมองเดรโกเหมือนอันธพาลที่กลั่นแกล้งคนไร้ทางสู้ ..  จากที่จะไม่สนใจ แต่คนตรงหน้าทำหน้าเจี๋ยมเจี่ยมจนคนอื่นสังเกตได้..

น้อยครั้งจะเห็นเจ้าพอตเตอร์ไม่เถียงต่อปากกลับ .. ยิ่งทำหน้าแบบนี้ยิ่งไม่ใช่.. มันผิดปกติ .. ทุกครั้งจะมีใบหน้าง้องุบที่บึ้งตึงจากคำถากถางเขา .. จะมีรอยยิ้มสว่างสดใสเป็นประกายทุกครั้งที่เถียงชนะเขาได้ ..

ยังไม่ทันให้แฮรี่เดินจากไป … เขาพบว่าตัวเขาถูกกระชากเดินไปตามทาง แผ่นหลังของอีกคนดูแปลกไปในสายตาของเขาทุกครั้งที่เขาสัมผัส ไม่ว่าจะความโอนอ่อนลง .. วาจาที่ผิดแปลกจากเดิม..

พอเนคไทคนละสีกับเขาเผยสู่สายตาเขาเมื่อหยุดตัวลง .. เขาพบว่าเขาห่างจากอีกคนแค่เพียงช่วงแขน..

“ใครรังแกนาย บอกฉันมา แฮรี่” ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งเห็นความหวั่นไหวภายใต้กรอบแว่นนั้น .. มือสองข้างประคองใบหน้าหวาน ที่เขาไม่อยากเห็น แต่ก็ไม่อยากละสายตา..

ร่างเล็กไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ..

ไม่แม้แต่ตอนที่ตัวเองตกอยู่ในอันตราย

แล้วเกิดอะไรขึ้น … ทำไมต้องเจ็บปวด ทำไมต้องแอบร้องไห้..

เสียงที่ยังไม่แตกหนุ่มดีเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา เต็มไปด้วยความจริงใจ..และความเป็นห่วงจนแฮรี่ตกอยู่ในพะวัง . เขายิ้มเศร้า ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นจากการที่เขาทำคนอื่นเป็นกังวล ..

แม้เขาจะบอกว่า อีกฝ่ายจะไม่ใช่เพื่อน แต่ก็เป็นมากกว่าเพื่อน ..

ถ้าจะเป็นเพื่อน .. ก็เป็นเพื่อนที่เขาชังมากที่สุด .. แต่เขาก็เป็นห่วงอีกฝ่ายไม่น้อยไปกว่าเพื่อนรักเขาเลย ..

มือที่สั่นยกขึ้นสวมกอดร่างอีกคนที่พอๆกัน .. เดรโกชะงักไปจากการถูกสัมผัสไม่ทันตั้งตัว .. ใบหน้าหวานซบไหล่เขาไร้เสียงเอื้อนเอ่ย… ผมสีอีกานุ่มสัมผัสใบหน้าเขา ยกมือลูบมันอย่างเผลอไผล..

“เธอหายไปไหน มัลฟอย.. เลล่าไปไหน ..บอกฉันสิว่ามันไม่จริง. ทำไมเธอไม่อยู่กับนาย .. ทำไม.. ทำไมเธอถึงไม่มีตัวตน” เดรโกนิ่ง .. เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับแฮรี่ เสียงกระซิบพร่ำเพ้อนั้นย้ำคำว่าทำไมไปมาอย่างอ่อนล้า .. มันแฝงความอ่อนไหวเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจ..

น้ำเสียงที่สั่นกระทบใจของคนฟังแม้ไม่เข้าใจ .. แต่กลับรู้สึกเศร้าไปพร้อมกัน ..

“ฉันไม่รู้ แฮรี่.. ” แรงกอดแน่นขึ้นอย่างไม่อยากยอมรับ .. ร่างทั้งร่างสั่นไหวปิดกั้นคำพูดเขาไม่ให้เอ่ยต่อ แม้ไม่เห็นใบหน้าที่ซบเขาอยู่ แต่ก็สัมผัสได้ .. มีเพียงคำขอโทษในใจ ที่ไม่เอ่ยช่วยอะไรแฮรี่ได้เลย..

“ทำไมถึงเป็นฉัน .. ทำไม.. เป็นฉันที่ต้องมาอยู่ที่นี้” ไม่รู้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ.. เขาหาคำตอบไม่ได้..

เสียงของร่างเล็กแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ก่อนที่เดรโกนั้นจะรู้สึกถึงน้ำหนักที่ทิ้งลงมา ..

เขาผวารับร่างของแฮรี่ .. ลมหายใจแผ่วพร้อมกับขอบตาที่แดง ดวงตาที่ปิดไป เดรโกถอนหายใจโล่งอกที่ร่างเล็กแค่หลับไปเท่านั้น . ริมฝีปากเล็กนั้นยังกระซิบพึมพำถามว่าทำไมหลายครั้ง ..

“ฮึก ทำไม.. พี่ฮะ” ราวกับฝันร้ายไม่อยากจะตื่นกลับมา..

“ชู่ๆ นายแค่ฝันร้าย หลับซะ.. ทุกอย่างจะดีขึ้น แฮรี่.. ” เสียงเรียกชื่อแผ่วเบาจนร่างเล็กหยุดเพ้อ .. คงได้แค่เพียงชั่วคราว..

เดรโกประคองร่างเล็กในอ้อมแขน .. .. โชคดีนักที่แฮรี่ตัวเบาพอจะให้เขาอุ้มได้  พยายามพาร่างผอมแห้งไปทางหอพักใต้ดินที่ประจำของเขา.. เหมือนหมอนใบใหญ่ขาวสะอาดและนุ่มนิ่ม .. แต่ภายในกลับหนักไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แม้แต่เขาก็ไม่เข้าใจ..

เขาก็ไม่อยากหลงตัวเอง ..ว่าเขาก็เป็นคนหนึ่งที่เห็นร่างเล็กอ่อนแอ ..ไม่ใช่เข้มแข็งอวดดีตลอด .. อาจจะเพราะเห็นเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง มากกว่าที่จะมีความรู้สึก .. เหมือนแฮรี่มองหน้าเขาทับซ่อนกลับใครคนหนึ่งอยู่..

ใครคนหนึ่งที่แฮรี่คิดถึง.. ที่สำคัญ.. พอจะสั่นไหวความรู้สึกนั้นได้..

บางครั้งดีใจ .. บางครั้งเสียใจ ..

ถ้าเขาไม่อยากถูกมองข้าม..

เขาต้องมีตัวตนมากกว่านี้ .. เป็นให้ได้มากกว่านี้

ลบตัวตนเดิมที่อีกฝ่ายมองเขาออกไป ..

มองเขาต่างจากเพื่อนคนหนึ่ง…

ยิ่งเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อย เขาก็เข้าใจ .. แฮรี่อาจจะไม่ใช่แค่เพื่อนอย่างเดียว .. แต่อาจจะเป็นหนึ่งคนที่เขาเห็นความสำคัญ พอจะเปิดใจยอมพูดทุกๆอย่างได้ .. และเขาก็หวังว่าอีกฝ่ายเห็นเขาเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน

และเป็นอีกหนึ่งคน ที่เขาจะไม่ยอมทำให้เสียใจเด็ดขาด..

แม้ไม่มีน้ำตาในตอนนี้ .. แต่เขาก็ไม่อยากเห็นมัน..

‘ถ้าเกิดวันหนึ่ง เรื่องทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตาอีก นายจะทำยังไง’

ไม่ๆ .. .. อย่าลองใจเขาอีกเลย .. ผมเสียใจ เสียใจจริงๆ ผมบอกแล้วไง .. ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง ความรู้สึกผมจริงๆ ผมมีความสุขมากนะ .. ผมไม่อยากคิดว่ามันเป็นเพียงแค่นั้น ..

ฮึก .. มันไม่จริง.. ผมจะตื่นมาเจอเช้าที่แสนสดใส ครอบครัวที่อบอุ่นใช่มั้ย..

‘สำหรับฉัน .. ทุกอย่างมันสมจริงมาก .. มากจนฉันแยกแยะความจริงกับความฝันไม่ออก’

ได้โปรด ..  อย่าให้มันเป็นแค่ความฝัน .. ผมขอโทษที่เห็นแก่ตัว ผมขอโทษที่ผมไม่เก็บมันมาใส่ใจ ทำเพื่อมันเป็นเพียงคำถามที่ปล่อยผ่านไป ..   

เขายังไม่อยากลืม .. ยังไม่อยากลืม

ร่างเล็กดิ้นไปมาจนคนเฝ้ามองร้อนรนกันใหญ่.. ใบหน้าแสนเจ็บปวดของเด็กชายที่หลับไหลราวกับเป็นฝันร้ายในความเป็นจริง ปากกระซิบพร่ำเพ้อขอโทษคนบางคนในความฝัน ..

“ผมขอโทษ ..ฮึก อย่าจากผมไป”

ฉับพลันความอบอุ่นที่ศีรษะก่อตัวขึ้น .. เหมือนมันลูบไปมาปลอบโยนให้สงบ .. เสียงกระซิบพร่ำบอกเขาว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย ..มือเขาบีบแน่นต้องการปล่อยความรู้สึกมากมายออกไป … ต้องการปัดมันออกไป ..

เด็กชายสงบลงจากการกระทำเล็กน้อย.. ใบหน้าขาวซีดผ่อนคลายลง .. แต่รับรู้ได้ว่าความเจ็บปวดเป็นของจริง.. มือหนึ่งดึงชายผ้าคลุมไว้จนมันแทบขาด .. อีกมือแทบจะจิกเข้าเนื้อของอีกคนหนึ่ง.. เหมือนจะส่งต่อความเจ็บปวดมาจนเข้าใจ..

สองคนที่เฝ้ามองแทบละสายตาไม่ได้ .. สภาพจิตใจของเด็กชายดูจะหนักหนาถึงขนาดเก็บมาเพ้อฝัน .. และจะมีอะไรที่ทำให้เด็กอายุสิบสองเหมือนจะขาดใจตายได้ชัดเจนขนาดนี้..

ทั้งทีเด็กชายดูเยือกเย็นไม่มีน้ำตาเลยสักนิด .. เข้มแข็งถึงขนาดเก็บไว้ได้เพียงแค่คนเดียว . เด็กชายไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาเลย .. ยิ่งบางครั้งสงบนิ่งแม้แต่อันตรายที่ถึงชีวิต ..

บ่าเล็กๆที่แบกรับชะตากรรมของโลกเวทยมนต์ไว้ จะเพราะเรื่องนี้รึเปล่า..

เด็กชายแทบทำมันเป็นเรื่องธรรมดาด้วยซ้ำ .. แฮรี่ไม่เชื่อเรื่องคำทำนาย นั้นคือที่แฮรี่บอกมาตลอด เพราะงั้นจะอึดอัดใจเพราะเรื่องนั้น เป็นไปแทบไม่ได้.. นอกจากจะมีอะไรมากกว่านั้น ..

“เขาถามผมว่า เธอไปไหน .. แต่ผมไม่รู้ว่าคนที่ว่าหมายถึงใคร”

“แล้วก่อนหน้านี้?”

“ผมไม่รู้ .. หมอนี้ตัวแปลกๆ อยู่ๆก็เพ้อจนจับความไม่ได้ แล้วก็เป็นล้มพับไปเลย”

“อืม”

คงมีบางอย่างที่เกาะกินจิตใจของเด็กชายอยู่ ..และก็คงเก็บมันไว้คนเดียว.

มันคงเป็นเรื่องที่พวกเขาไม่เข้าใจ..

แฮรี่เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ สัมผัสกลิ่นสมุนไพรลอยไปมาในอากาศเช่นเคย  เพดานคุ้นตา บอกว่ามันคือสถานที่ที่เขามักจะพาตัวเองมาทิ้งไว้บ่อยๆ.. ที่ต่างไปคือเขาแสบตาจากการร้องไห้และนอนไม่หลับ ..

ลืมเลือนฝันร้ายจนหมดสิ้น เหลือเพียงตัวตนที่เก็บงำความลับไว้.. เด็กชายพยายามฟื้นตัวเองจากความรู้สึกเสียใจต่างๆ .. แต่กลับทำได้ยากเหลือเกิน.. เหมือนน้ำตามันจะไหลลงมาได้ทุกครั้ง ..

เขาจะหลอกตัวเองต่อไป.. ไม่สิ

ปีหน้าก็ยังมีความหวัง.. เฮกเตอร์ก็อยู่นี้ได้ ทำไมเธอจะไม่มีโอกาสมาละ .. ครั้งนั้นเธอก็หายไปในช่วงหลังจากห้องแห่งความลับอยู่แล้ว .. แล้วปรากฎตัวอีกครั้งแนะนำตัวตั้งแต่วันแรกด้วยซ้ำ.

ใช่ .. เขาควรจะมีความหวัง .. ให้สมกับชื่อของความหวังของโลกเวทยมนต์ใช่มั้ย …

‘เธอท่าทางจะตัดสินใจบางอย่างได้สินะ’ เสียงกระซิบขานตอบความฟุ่งซ่านของเขา .. .. ยันตัวลุกขึ้น .. มือเล็กๆนวดขมับตัวเองไล่ความสับสนออกไป..

เรื่องน่าอายอีกอย่าง .. คือเขาเผลอพูดมากกับมัลฟอยซะได้ ..

แอ๊ด..

แฮรี่เงยหน้ามองตามเสียงประตูที่เปิดขึ้น .. ร่างสูงของเจ้าของห้องที่เหมือนจะเข้ามาเช็คสภาพเขาชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าที่ครุ่นคิดจริงจังบางอย่าง ก่อนที่มันจะเปลี่ยนกลับมาเป็นรอยยิ้มสดใสเช่นเดิม ..

ดวงตาคมหลุบต่ำเดินเข้าไปหาเด็กชายที่อยู่บนเตียง ..

“อาการเป็นยังไง ตอนเดรโกพาเธอมา สภาพเธอดูไม่ได้เท่าไหร่” ผิวที่ขาวซีดของแฮรี่ ยิ่งสภาพร่างกายที่ถูกเตือนมาอยู่แล้วว่า อ่อนเพลียและสารอาหารไม่พอ .. แถมยังสลบไปเพราะอาการที่ว่าอีก

เด็กชายก็ตัวเล็กกว่าเด็กคนอื่นอยู่แล้ว ไหนจะร่างกายผอมแห้งถึงขนาดเดรโกยังอุ้มมาได้สบายๆ .. ใบหน้าอ่อนล้า ดวงตาที่ปิดลงจนทำให้หน้าเด็กชายดูหมองคล้ำ .. จนเขาละงานมารับตัวเด็กชายแทน.. และแทบไม่ได้ทำอะไรทั้งคืน เพราะเด็กชายตรงหน้า..

“ขนาดนั้นเลยหรอฮะ?” ดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้เรื่องที่ตัวเองทำ ... ยังดีที่ไม่เจ็บตัวกลับมาอีก .. ร่างสูงถอนหายใจ พลางแตะหน้าผากเช็คอาการของเด็กชายที่ทำตัวน่าเป็นห่วง..

“เธอหลับไปหนึ่งวันเต็มๆ รีบฟื้นตัว เลิกเป็นภาระฉัน..ห้องฉันไม่ว่างให้เธอมานอนเล่นได้ ..ใกล้จะสอบแล้ว .. กลับไปอ่านหนังสือซะ” เซเวอร์รัสดึงมือออกพลางกระแอ่มเบาๆ ละสายตาที่เพ่งใบหน้าขาวซีดของเด็กชาย .. ความจริงที่ว่า เด็กชายน่ารักก็ดูจะจริงอย่างที่ว่า ..

แฮรี่พยักหน้าสำรวจร่างสูงที่ดูจะมีงานหนักเพราะต้องมาดูแลเขา .ดวงตาสีดำแฝงไปด้วยความจริงจัง. ถึงปากจะต่อว่า . แต่ก็ยังเอาใจใส่เขาไม่เปลี่ยน .. แทนที่จะโยนเขาไปให้มาดามพรอมพรีย์ก็ได้ แต่ไม่ทำ .. รอยยิ้มข้างมุมปากของเด็กชายทำให้เหมือนปกติขึ้นมาหน่อย ..

แต่ก็..

ฟุ่บ..

“....อะแฮ่ม พอตเตอร์ ลุกจากเตียง” ทำตัวเป็นเด็กไม่เปลี่ยน.. เขาเหนื่อยหน่ายใจกับสภาพเด็กจอมยุ่งที่กำลังสร้างภาระให้เขาอีกแล้ว ..

“ไม่เอา ผมง่วง.. ผมรู้สึกว่ายังล้าๆอยู่เลยอะ” แฮรี่ทำตัวเหมือนแมวขี้เซา ใบหน้าถูไถไปกับหมอนและผ้าห่ม ทำท่าจะนอนจริงๆตามที่ว่า.. เหมือนมีอะไรมายุกยิกภายใน .. อยากจะจับหลังเด็กชายโยนออกนอกห้องจริงๆ

“พอตเตอร์” ร่างสูงเริ่มใช้เสียงเย็นข่มขู่..

“คุณรู้รึเปล่าฮะ.. ” เด็กชายเลิกดิ้นไปมา ลืมตามองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่ประหลาด .. แก้มขาวโผล่พ้ผ้าห่มมาจนน่าจับ .. ดวงตาเปล่งประกายงดงามสดใสราวกับค้นพบสิ่งแปลกประหลาด..

มันชวนให้ใจหยุดเต้น ตกอยู่ในสายตาของเด็กชายที่แปรเปลี่ยนเพื่อพูดอะไรบางอย่าง…

ที่อาจจะเป็นคำตอบ..

“ช่วงปีสองปีมานี้ ผมคิดว่าผมฝัน.. มันเป็นทั้งฝันดี แล้วก็ฝันร้าย … และเมื่อวานคงเป็นหนึ่งในฝันร้ายที่ผมไม่อยากนึกถึงมัน ..” เด็กชายจับผ้าแรงขึ้น .. ร่างสูงค่อยๆก้าวเข้าไปนั่งข้างเตียง . รอยยิ้มหวานให้ศาตราจารย์ตรงหน้าที่ยินยอมฟังคำพูดพร่ำเพ้อของเขา ..

ก๊อกๆ

“โทษที ผมคงไม่ได้มาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า” คนขัดจังหวะก็ไม่ใช่ใครที่ไหน .. ก็คนที่พาเขามาส่งที่นี้ยังไงละ .. เขาก็ต้องขอโทษอีกฝ่ายที่ทำให้ลำบากด้วย ..

“...” เซเวอร์รัสนิ่งเงียบ มือหนายกลูบผมสีอีกาข้างตัวเบามืออย่างเผลอตัว .. และเหมือนเด็กชายจะไม่รู้ตัวหรือชินไปแล้วก็ไม่รู้ .. เมื่อเห็นว่าในห้องเงียบ ถือเป็นคำอนุญาติ ก้าวเข้าไปหาคนป่วยที่ตัวเองพามาส่ง..

และต้องอยู่เฝ้าทั้งวันอีก..

“มัลฟอย.. เมื่อวาน.. ขอโทษนะ” เดรโกถอนหายใจ.. พลางทรุดตัวนั่งข้างตัวของแฮรี่ ขอบตาอีกฝ่ายยังคงแดงอยู่ .. ก็ใครใช้ให้ละเมอทั้งคืนกัน . เขากับเซเวอร์รัสแทบไม่ต้องลุกไปไหนเพราะร่างเล็กร้องละเมอเนี่ยแหละ

“นายใช้คำพูดผิด พอตเตอร์ .. ฉันเป็นคนลากนายมาถึงนี้ นายจะพูดแค่นั้นรึไง” แฮรี่เอียงคอ แต่ก็ร้องออในใจ .. อย่างมัลฟอยนอกจากคำขอโทษแล้ว ยังต้องมี…

“ขอบใจนะ” เด็กชายหัวเราะให้กับเพื่อนชังตัวเอง ที่ทำหน้าภูมิใจจนน่าหมั่นไส้..

“เล่าต่อสิ” เดรโกว่าราวกับแอบฟังอยู่ ..แค่พอรู้ว่ากำลังจะพูดอะไร..

“มันไม่ใช่เรื่องน่าสนใจหรอก” เขาสบตาคนตรงหน้าบอกไว้ก่อน .. แฮรี่ก็ไม่คิดว่า จะมีใครอยากฟังเรื่องไร้สาระของเขาเท่าไหร่ ..

“พูดมาเถอะ .. ถึงมันจะเป็นเรื่องไร้สาระ .. ทั้งฉันทั้งเซเวอร์รัส ก็อยากจะฟัง..”

‘ฉันก็อยากฟังเรื่องของเธอ’

รวมถึงเสียงกระซิบที่ก้องในหัวด้วย .. ดวงตาสีมรกตกระพริบถี่ๆอย่างไม่แน่ใจที่เดรโกพูด เลื่อนสายตาขึ้นสบดวงตาสีดำอีกคู่ที่แวววาวแฝงไปด้วยความนิ่งสงบ เขานั่งตัวตรงสีหน้านิ่งเรียบ แต่กลับพยักหน้าเล็กน้อยเห็นด้วยกับคำพูดเดรโก

แฮรี่เผลอยิ้ม ดวงตาคู่สวยสั่นระริกเหมือนน้ำตาจะไหลได้อีกครั้ง ..

พวกเขาสองคนเบือนหน้าหนี รู้สึกได้ว่าแก้มสองข้างมันร้อนนิดๆ เพียงเพราะรอยยิ้มสดใสของเด็กชายกลับมา .. อยากจะดึงแก้มขาวให้หายหมั่นไส้

แฮรี่รู้แล้วว่าโลกนู้นเขาขาดอะไรไปอีกอย่าง…

เขาขาดคนเคียงข้างที่จะรับฟังเขาทุกเรื่องราว..

“แต่ผมง่วง ไว้พรุ่งนี้-..” แฮรี่ก็ไม่วายอยากจะนอนต่อ .. ความจริงคืออยากหนีดวงตาสองคู่รอบเตียงที่ชวนให้ใจสั่น อยากจะหนีจากความรู้สึกอับอายตรงหน้าที่เผลอแสดงท่าทีแปลกๆออกไป

“ไม่ได้” ‘ไม่ได้’

เขาว่าไม่ใช่แหละ .. พวกเขาแค่อยากจะรู้ความผิดปกติของเขามากกว่า..

ให้ตายสิ เขาไม่ใช่เด็กๆนะ!

ที่จริงอาจยาวกว่านี้ แต่เราคิดว่า มันเร่งอารมณ์มากไป

เลยคิดปรับให้น้องคิดแค่นี้ไป ..

อยากให้น้องรู้สึกตัวเองมากกว่านี้ก่อน

ประมาณว่า .. ให้เริ่มขาดไม่ได้ ให้เริ่มรับรู้ได้แล้ว

แบบว่า เอาให้รู้ตัวเองสักที มั้ง ..

ที่จริงน้องก็เริ่มรู้สึกแล้วแหละ แต่เฉไฉไง อิอิ

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?