ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

    ลำดับตอนที่ #28 : Desitnesia (28) มันเป็นหน้าที่

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7.58K
      680
      9 พ.ค. 61

    Desitnesia (28) มันเป็นหน้าที่


    แฮรี่ที่แม้จะเปลี่ยนบทลงโทษมาเป็นภายในห้องของเซเวอร์รัส แต่เสียงลึกลับแสนเย็นยะเยือกเพียงได้ฟังในรอบแรก ก็ทำแฮรี่เผลอสะดุ้งได้เหมือนกัน บางทีเขาก็ห่างหายเสียงอสรพิษอย่างอสรพิษชราเช่นลิสเหมือนกันนะ …


    “มา .. มาหาฉัน .. มาให้ฉันฉีกแก .. มาให้ฉันแหวะอกแก .. มาให้ฉันฆ่าแก .. ”  เสียงเย็นยะเยือกยังคงดังอยู่ ปราถนาจะปลิดชีวิตของใครบางคน แม้บางอย่างอาจจะไม่เหมือนเก่า แฮรี่พอจะเดาบางอย่างที่แอบซ่อนไว้ในประโยคได้


    คงมีใครไปลองดีกับลิสละสินะ …


    สำหรับเรื่องบาซิลิกซ์ แฮรี่รับรู้ว่ามันมีเรื่องราวมากกว่าแค่ที่ทอมจะสร้างเรื่องห้องแห่งความลับขึ้นมา .. หนึ่งเพื่อดึงดับเบิลดอร์ออกจากฮอกวอตส์เพื่อสร้างร่างตัวเอง.. สำหรับเรื่องนี้ แฮรี่คงให้ทอมใช้ร่างจินนี่เป็นเครื่องสังเวยไม่ได้ ..


    ส่วนเหตุผลย่อย แฮรี่ก็หวังว่าจะให้มันเป็นจริงเช่นในอดีต …


    ลิสกำลังถูกล่า จากฝูงแมงมุม เนื่องจากการลอกคราบทำให้อ่อนแอลง และร่างกายเริ่มถึงขีดกำจัด .แน่นอนว่า นั้นหมายถึง..ลิสกำลังจะตาย..


    เขาก็หวังว่ามันจะไม่สายเกินไป .. หรือไม่ก็ .. มันควรมีทางแก้อื่นที่ไม่จำเป็นต้องสูญเสียชีวิต.. แม้เขาจะรู้จากความรู้สึกตัวเองลึกๆว่า .. มันเป็นไปไม่ได้..


    แม้เขาจะเป็นหมอ .. แต่โรคชราไม่มีทางรักษาให้หาย ..


    นอกจากทำให้ทรมาณน้อยลงเท่านั้น ..


    และถึงไม่ใช่เขาที่ต้องจัดการ .. ทอมที่มีแผนจะฟื้นร่างกลับมา ก็คงไม่ลังเลเรื่องที่ว่าอยู่แล้ว .. เวลาเลือดเย็น .. ทอมก็ทำได้จนน่ากลัวเลยละ แม้อายุในสมุดจะยังไม่บรรลุนิติภาวะก็ตาม..


    เขานับถือทอมในเรื่องนี้นะ .. เพราะเขาก็เด็ดขาดไม่เท่าอีกฝ่าย..


    แฮรี่เริ่มเหม่อจนเจ้าของห้องสังเกตได้ เด็กชายพึมพำบางอย่างที่จับใจความไม่ได้ แม้มือจะทำงานของตัวเองที่เขาไม่ได้สั่งใกล้จะเสร็จแล้วก็ตาม..  แต่ก็ปัดความคิดพิลึกๆออกไปอย่างรวดเร็วพลางทำงานที่ตัวเองคลั่งค้างไว้เลิกสนใจเด็กชายไป


    ไม่ถึงสิบนาที .. ร่างของเด็กชายก็โงนเงนไปมาจนน่าประหลาด จนเซเวอร์รัสต้องขมวดคิ้วมองเด็กชายอย่างเสียไม่ได้ .. หลังจากสังเกตดีดี ก็ต้องถอนหายใจ เด็กชายคงเหนื่อยจนสัปหงกไปแล้ว ..


    ทำไมง่วงแล้วไม่กลับไปนอนที่ห้องกันละ .. เขาก็ลืมดูเวลาว่ามันดึกขนาดนี้แล้ว...


    ร่างสูงลุกจากโต๊ะทำงานเข้ามาใกล้แฮรี่ .. ร่างเด็กชายดูไร้พิษภัยไม่เหมือนที่เคยเห็นครั้งก่อน หม้อหลุดออกจากมือเล็กๆไป ก่อนจะเริ่มหงายหลัง จนเซเวอร์รัสรับตัวเด็กชายไม่ให้ล้มตึงไปแทบไม่ทัน ..


    ใบหน้าของเด็กชายพอตเตอร์ที่โครงหน้าคล้ายเจมส์พอตเตอร์ถึงเจ็ดส่วน แต่กลับมีความอ่อนหวานของลิลี่สามส่วน รวมกับดวงตาที่ปิดอยู่แล้ว รวมแล้วลงตัวกับผมสีอีกาอย่างน่าประหลาด …


    ลมหายใจแผ่วของเด็กชายเบาบาง ก็ยังดีที่เด็กชายไม่ออกไปล้มตึงด้านนอก .. เซเวอร์รัสถอนหายใจให้กับท่าทีไม่ระวังตัวเองของเด็กชาย ทั้งทีเด็กชายก็ดูช่างสังเกตแต่กลับปล่อยเนื้อปล่อยตัวซะได้ ..


    เซเวอร์รัสอุ้มร่างเล็กอย่างเงอะงะ ใบหน้าเด็กชายซบอยู่ที่ไหล่ของร่างสูงสองแขนถูกพาดบ่าไว้ แว่นกรอบกลมเอียงจนแทบหลุด แต่เด็กชายก็ยังไม่ตื่น.. กลับกอดคอร่างสูงไว้จนเซเวอร์รัสชะงัก .. ร่างเด็กชายเบาเหมือนครั้งก่อน และรู้สึกได้ชัดยิ่งกว่าก่อนหน้านี้


    อย่างที่เดรโกส่งมาบอก .. เด็กชายถูกเลี้ยงเหมือนเอลฟ์รับใช้ที่บ้านมักเกิลของพี่สาวลิลี่ ทั้งที่อายุไม่ต่างกัน ลูกชายของเพ็ตทูเนียกลับอ้วนกลม แต่ลูกของลิลี่กลับบางเหมือนคนขาดสารอาหาร ..ยิ่งร่างสูงสังเกตเด็กชาย.. พอตเตอร์กลับกินข้าวเหมือนแมวดม และกินขนมเป็นส่วนใหญ่ แล้วแบบนี้จะเอาอะไรไปเลี้ยงร่างกายกัน..


    ร่างสูงก้าวยาวพลางครุ่นคิด กอดร่างเด็กชายไว้แน่นเพื่อกันตก เสียงพึมพำข้างหูของเขา ทำให้สเนปแทบอยากกลั้นด่าเด็กชายจอมหาเรื่อง..


    “อืม ผมทำได้น่า .. เซเวอร์รัส เชื่อผมบ้างสิ” เสียงเรียกชื่อเขากับเสียงหวานนั้นลอดผ่านเข้าหูเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กชายถึงกล้าเรียกชื่อเขาห้วนๆ.. และเรื่องที่ร่างเล็กพูดหมายถึงอะไร เขาก็ไม่แน่ใจ.. แต่มั่นใจได้ว่า เด็กชายพอตเตอร์กำลังหาเรื่องให้เขาอย่างแน่นอน …


    ร่างเล็กถูกวางภายในห้องข้างๆ ยิ่งถอดแว่นออกไร้สิ่งบดบังใบหน้าหวาน .. มือหนาลูบไปตามผมสีอีกาอย่างเหนื่อยใจ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาจะเก็บคำพูดของร่างเล็กมาใส่ใจทำไม …


    แม้เขาจะไม่อยากทับภาพร่างเด็กชายเปรียบกับเจมส์พอตเตอร์ ยังดีที่รอยยิ้มสดใสของแฮรี่เหมือนกับลิลี่มากกว่า ทำให้เขานึกเอ็นดูอีกฝ่ายในบางครั้ง จนลบภาพของเจมส์พอตเตอร์ออกได้อย่างง่ายดาย …


    แต่บางครั้งดวงตาคู่สวยนั้น ก็ทับซ่อนกับลิลี่ จนเขาเจ็บปวดขึ้นมา.


    .แฮรี่นั้นมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าพ่อตัวเองในอดีตเสียอีก .. แต่ก็ยังมีความเป็นเด็กได้อย่างสมอายุ


    ไม่เคยทำอะไรผิดสังเกต แต่กลับน่าสงสัย ..


    เด็กชายทำเหมือนไม่รู้อะไร แต่กลับรู้เรื่องทุกอย่างราวกับเห็นอนาคต..


    มีทั้งความลงตัวและขัดแย้งอยู่ในตัวของแฮรี่ พอตเตอร์ตรงหน้าเขา..


    “ผม ทาม ด้าย .. งึมๆ” เฮ้อออ เซเวอร์รัสเห็นภาพแฮรี่ละเมอก็ได้แต่ไล่ความคิดเมื่อกี้ออกอีกแล้ว .. เหมือนเด็ก.. ถ้าบอกว่าเด็กชายเป็นคนสองบุคลิคจะเชื่อง่ายเสียกว่า เขาไม่รู้ว่าร่างเล็กรู้เรื่องอะไรบ้าง ในหัวเล็กๆที่ยังไม่โตนั้น จะมีอะไรซ่อนอยู่..


    น่าแปลกที่เขาไม่กล้าถาม..


    เด็กชายเข้าใจความหมายของคำถามเขาหมดทุกอย่าง แต่กลับไม่ยอมเอ่ยถามเขา เหตุผลมีอยู่สองอย่าง หนึ่งคือไม่อยากรู้ กับ … รู้เรื่องอยู่แล้ว ..ซึ่งเขาไม่อยากให้เป็นข้อหลัง ..เซเวอร์รัสก็เริ่มถามตัวเองตั้งแต่วันที่พอตเตอร์รักษาแผลให้เขา .. ว่าเขาควรเก็บเรื่องนี้ต่อไป .. หรือควรจะบอกเด็กชายให้รับรู้..


    แม้ไม่รู้จักแฮรี่มากนัก และร่างเล็กก็ทำตัวเหมือนเด็กต่อหน้าเขา .. แต่ภายในใจมันกลับบอกว่า .. เด็กชายจะไม่โกรธ .. จะเข้าใจและไม่โวยวาย.. ยิ่งเขาปิด .. เด็กชายก็เหมือนมีเรื่องที่ปิดบังเขามากขึ้น..


    พวกคุณไม่เคยถาม’ สรรพนามที่พอตเตอร์ใช้เรียก กลับหมายความมากกว่าหนึ่ง .. อีกคนที่ปิดบัง ร่างสูงก็รู้ .. ชายชราเป็นคนขอร้องให้เขาปิดบังเรื่องทุกอย่างเองด้วยซ้ำ..


    เด็กชายหลับเคลิ้มไม่รู้เรื่องราวที่เซเวอร์รัสครุ่นคิดในใจ …


    แต่...


    ยังไม่ใช่ตอนนี้..


    เหมือนสเนปจะเลือกความเหมาะสมเป็นหลักมากกว่าความรู้สึกของแฮรี่..


    ถ้าแฮรี่ตื่นอยู่ จะสามารถเห็นดวงตาสีดำที่มักนิ่งสงบ กลับไหววูบไปด้วยความลังเล .. เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน มันคือความหวั่นไหวในรอบสิบปีที่ผ่านมา


    เป็นเรื่องของเด็กชายผู้รอดชีวิต ที่ตอนนี้..เขา


    มีหน้าที่ปกป้อง มันคือความรู้สึกผิด ..การไถ่โทษ ..


    หรือบางที ..


    เขายังไม่อยากยอมรับ..


    ไม่อยากจะนึกถึงความเป็นไปได้..


    ว่า….


    เด็กชายเริ่มสำคัญต่อความรู้สึกเขาแล้วจริง...

    และมันกำลังจะไม่ใช่หน้าที่อีกแล้ว..





    กรี้ดดดดดด เรือป๋าเนปเดินหน้าไกลกว่าพี่เดรแล้ววว

    เรารู้สึกเลยว่า เรือนี้ดูพุ่งแรงมากในความคิดเรา

    แต่รอเรือป๋าทอมก่อนนะ กำลังคอยๆลอยมา..

    ช้าๆเนิบๆ รอพายุพัดเรือให้ลอยไกล อิอิ


    การเข้าใจป๋าเนป ต้องไม่ใช่ความกดดันค่ะ

    เราว่าควรใช้ความเข้าใจมากกว่า   

    ไม่เร่งรีบ ไม่ก้าวก่าย และเฝ้ารอ

    มันทำให้รู้สึกมากกว่าการถามโต้งๆ

    ก็โตๆแล้วเนอะ คิดเองได้แล้ว

    บางทีไม่แสดงออก ใช่ว่าจะไม่รู้สึก

    และแฮรี่ก็ชัดเจนว่า เขารู้นะ แต่เขาไม่ถามหรอก



    PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

    ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

    ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

    B
    E
    R
    L
    I
    N
    ?
     Free Lines Arrow
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×