คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Destinesia (21) มันก็แค่เรื่องของเด็ก
Destinesia (21) มันก็แค่เรื่องของเด็ก
“ว่าไง มัลฟอย แอบฟังเพลินเลยนะ”
“ฉันแค่ผ่านมาเฉยๆ นายเอาอะไรมาพูดมาฉันแอบฟังกัน”
“ออ งั้นฉันไม่เล่าให้นายฟังนะ”
“...................เล่ามาซะ”
แฮรี่หัวเราะร่าในขณะที่คนโดนแกล้งหน้าบูดเป็นที่เรียบร้อย ความสงสัยมันมาพร้อมกับใบหน้าที่ด้านกับนิสัยเอาแต่ใจตัวเองนั้นแหละ เขาก็พอจะหารับมืออีกฝ่ายได้แล้ว แม้ว่าจะได้รับสายตาขุ่นเคืองจากหมอนั้นก็ตาม..
มัลฟอยกับเขาตอนนี้แทบจะเหมือนเพื่อนสนิท เหมือนคู่แข่ง ที่ถึงพูดกันไม่ได้ทุกเรื่อง แต่ก็มีบางเรื่องที่มีแค่อีกฝ่ายเข้าใจ ..
“นายว่าฉันบ้ามั้ย ที่เถียงสเนปแบบนั้น ” เขามานั่งแหมะอยู่ข้างทะเลสาบที่มักจะใช้สถานที่นี้หลายต่อหลายครั้งเพื่อพูดคุย บอกเล่าเรื่องราวต่างๆที่คั่งค้างในใจ ..
“เออ! นายมันบ้ามาก นั้นพ่อทูนหัวฉัน ” เดรโกเถียงกลับ เพราะได้ยินทุกอย่างตั้งแต่ต้น แต่ไม่คิดจะเข้าข้างใคร เดรโกก็รู้จักนิสัยของพ่อทูนหัวตัวเองดี ไม่แปลกเลยที่พอตเตอร์จะอยากโกรธเคืองเซเวอร์รัส
“นายคิดดูสิ เขาเรียกฉันเพื่อจะบีบบังคับขู่เข็ญเพื่อข้อมูลต่างๆ ทั้งที่ตัวเขาเองก็ปิดบังฉันหลายเรื่อง ไม่รวมว่า ทำไมถึงเจาะจงฉันคนเดียว แต่ฉันเข้าใจนะ ก็พ่อฉันไม่ถูกกับเขา และแม่ฉันก็เป็นรักเดียวของอีกฝ่ายด้วย” แฮรี่ไม่ได้ปิดบังเรื่องเรียบง่ายแบบนี้ เขาก็แค่พูดไปตามสภาพ เหมือนที่เขาอาจจะไม่ถูกกับมัลฟอยเพราะการอยู่ต่างบ้านกัน
“เขาอยากให้ฉันพูดความจริง ทั้งที่บอกเสมอว่าไม่เคยคิดจะเชื่อคำพูดของฉัน บอกให้ฉันเล่าทุกอย่าง ทั้งที่ใช้ท่าทีแบบนั้นมาพูดกับฉันเนี่ยนะ .. หึ ถ้าฉันกลัวเขาจริงๆ ก็อาจจะเป็นไปตามที่เขาต้องการ ”
พวกผู้ใหญ่มักจะได้สิ่งที่ตัวเองต้องการจากเด็กเช่นเขาเสมอ และยิ่งเมื่อก่อนเขาว่าง่ายและยึดความยุติธรรมความถูกต้องเป็นสำคัญ .. เขาก็คงโต้เถียงกับสเนปด้วยความจริงที่เขาอยากจะข่มอีกฝ่ายนั้นแหละ
เขาก็อยากจะพูดให้อีกฝ่ายรับรู้ว่า สิ่งที่เขาพูดมันถูก มันเป็นความจริง ..โดยไม่ได้คิดเลยว่า อีกฝ่ายต้องการให้เขาทำแบบนั้นอยู่แล้ว ..
“พอตเตอร์ ถ้าฉันไม่ได้ฟังตั้งแต่แรก ฉันก็จะเชื่อนายนะ แต่ไอบีบบังคับขู่เข็ญนั้น นายทำพ่อฉันดูแย่ไปเลย” เดรโกส่ายหน้า ยืนพิงต้นไม้มองพอตเตอร์ที่นั่งกับพื้นดินพื้นหญ้า ไอพอตเตอร์นี้มัน จริงๆเลย ..
“ฮ่ะๆ ก็ขอนิดนึงสิ บางทีฉันก็อยากเอาคืนอีกฝ่ายมั้ง” เขาก็อยากทำตัวเป็นเด็กๆอยู่นะ
“เหอะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้” ก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด แฮรี่รู้ตัวดี เขาหัวเราะให้กับคำพูดตรงไปตรงมา แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเด็กจริงๆก็ตาม.. เดรโกก็บอกไม่ถูกว่า เขาควรจะพูดอะไรยังไง มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาเลยด้วยซ้ำ
แม้แฮรี่จะยังคงแสดงสีหน้ามีความสุข แต่ลึกๆภายในใจ มันก็เหมือนความจริงที่หลีกหนีไม่ได้ .. ยิ่งพูดเหมือนยิ่งย้ำ ยิ่งหนีมันก็ราวกับไล่ตามเขาไม่หยุด…
“แล้วสรุปนายไปทำอะไรในเขตหวงห้ามกัน พอตเตอร์ .. เขาเรียกนายขนาดนี้ คงจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆหรอกมั้ง” เดรโกก้มมองอีกฝ่ายที่ยังคงนั่งจ้องพื้นน้ำอยู่อย่างสงบ รอยยิ้มบางบนใบหน้าของพอตเตอร์มันดูไม่เป็นธรรมชาติอีกแล้ว
“อ่าา ถ้านายอยากฟังก็ลงมานั่งข้างฉันสิ ฉันไม่อยากตะโกนเสียงดัง เดี๋ยวใครมาได้ยิน” แฮรี่ตบลงข้างตัวเพื่อชักชวนอีกฝ่าย ได้ยินเสียงไม่ชอบใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมทรุดตัวลงนั่งข้างร่างเล็กตามคำขออยู่ดี
“เล่ามา ฉันก็อยากรู้ว่านายหาเรื่องเจ็บตัวยังไง ” เขาเปล่าสักหน่อย …
แฮรี่เล่าตั้งแต่เขาเห็นทั้งควีเวลล์และสเนป ชอบแอบเข้าเขตหวงห้ามผลัดกันราวกับเดินยาม พอเจอควีเวลล์ครั้งนั้น เด็กชายกริฟฟินดอร์อย่างเขา ก็เกิดความสงสัย อยากตามอีกฝ่ายไปดูบ้าง แน่นอนว่ายังคงเล่าคล้ายๆกับที่เล่าให้เพื่อนสนิทอีกสองคนฟังนั้นแหละ
“เหอะ มิน่าละ พ่อทูนหัวฉันถึงจะหัวเสียแบบนั้น แล้วไง ศิลาโง่ๆอันหนึ่ง นายจะต้องเสี่ยงตายไปปกป้องเลยรึไง” ต่างตรงที่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ชื่นชมความถูกต้องของเขา ที่จะไม่ให้ศิลาตกอยู่ในมือของคนที่รู้ว่าใคร แต่สำหรับเดรโก คงเหมือนการที่เขาหาเรื่องใส่ตัว ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง และอีกฝ่ายก็เป็นวิญญาณจอมมารด้วย
“ฉันทำลายมันไปแล้ว”
“ห่ะ? แล้วสรุปนายทำบ้าอะไรเนี่ย” เดรโกไม่รู้จะหงุดหงิดยังไงกับความสบายใจของร่างเล็ก ยิ่งเสียงหัวเราะนั้น ทำเอาเขาแทบอยากลากหมอนี้ไปหาเซเวอร์รัสจริงๆ
ก็ดูสิ .. เหมือนเรื่องจะง่ายนะ แต่ทำไมพอเป็นพอตเตอร์ มันกลับดูยุ่งยากชะมัด..
“แล้วทำไมนายไม่เล่าให้พ่อฉันฟัง ” เขาก็สงสัย คงจะมีเรื่องอะไรระหว่างสองคนนี้แน่ๆ ถ้าแค่นี้ พอตเตอร์ยังเล่าให้เขาฟังได้ ทำไมถึงเล่าให้พ่อเขาฟังไม่ได้ ..
แฮรี่หุบยิ้มลงมาเล็กน้อย แค่เล่าน่ะมันง่าย ..แต่ทำไมเขาต้องเล่าละ .ในเมื่อทำเหมือนรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว ..
“ก็ในเมื่อรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว จะถามฉันทำไมละ .. จริงมั้ย. ควีเวลล์ก็ฟื้นให้เขาถามแล้วนิ แล้วจะมาถามอะไรกับเด็กอวดดีที่เขาดูถูกตลอดเวลา คิดว่าฉันจะต้องทำตามทุกอย่างที่เขาต้องการรึไง” แฮรี่พูดใส่อารมณ์เคือง มันคงเป็นความรู้สึกลึกๆของเขานั้นแหละ
“หึ นายแค่อยากเรียกร้องความสนใจ ให้เขาใส่ใจนายเยอะๆละสิท่า เด็กชะมัดเลย พอตเตอร์”
นั้น อาจจะถูกก็ได้ .. เขาแค่อยากให้สเนปรับรู้ความรู้สึกเขาเท่านั้นเอง .. ว่าเขาก็อยากรับรู้ ว่าอยากรับฟัง อยากจะแก้ไขความรู้สึกต่างๆที่อีกฝ่ายเก็บซ่อนไว้ …
เดรโกแค่เสียงหัวเราะเมื่อเดาเรื่องทุกอย่างออก .. ผลักหัวเด็กชายร่างเล็กจนหน้าหวานบูดบึ้ง ที่จริงคงมีอีกเยอะที่ในหัวเล็กๆนั้นเก็บเรื่องเอาไว้ แต่คุณชายมัลฟอยอย่างเขาก็ไม่ใช่จะอยากรู้ลึกขนาดนั้น
“สรุปนายจะไปบ้านฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย บอกไว้ก่อนเลยนะว่า นายไม่สนุกอย่างที่คิดหรอก” แฮรี่ว่าดักไว้ เพราะคุณชายตรงหน้าเขาคงไม่พอใจแน่ๆกับญาติพี่น้องเขา ที่ดูถูกพวกผู้วิเศษว่าเป็นตัวประหลาดแบบนั้น
แต่ก็..
“ฉันพูดคำไหนคำนั้น .. ฉันส่งจดหมายบอกพ่อฉันแล้ว ฉันมีเวลาให้นายทั้งวัน พอตเตอร์”
อ่า .. นั้นเป็นคำพูดที่เขาก็เดาไว้แล้ว …
เขาเดาว่า อีกไม่นานเดี๋ยวพ่อหมอนี้ก็รู้เรื่องเขาสินะ ...
ก็ตามนั้น ออกเดินทางกลับบ้านแฮรี่กันเลย
ทุกคนอยากให้พี่เดรเราทำไงดี
ย้ายแฮรี่เข้าบ้าน หรือจะปล่อยไว้?
เราว่าอย่างพวกเลือดบริสุทธิ์อย่างมัลฟอย
ไม่ยอมปล่อยพ่อมดแม่มดให้โดนดูถูกกับพวกมักเกิ้ลแน่
ถ้าพี่เดรไปถึงคง… พ่อฉันต้องรู้เรื่องนี้ ชัวร์ค่ะ
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น