[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #15 : Destinesia (15) สิ่งที่เห็นภายนอก

Destinesia (15) สิ่งที่เห็นภายนอก

แฮรี่ก็ไม่คิดว่าเขาจะสลบเหมือบตั้งแต่การแข่งครั้งแรกหรอกนะ .. กว่าเขาจะตื่นก็หลังจากนั้นวันหนึ่งเต็มๆ เนื่องจากเพราะหัวแตกอย่างไม่ต้องสงสัย .. มีคนแวะเวียนมาเยี่ยมเขา และให้กำลังใจเขาเรื่องที่พ่ายการแข่งไปอย่างน่าเสียดาย

ยังดีที่วู้ดยังคงไม่เอาเรื่องเขา เพราะอย่างน้อยเขาก็ทำดีที่สุด และก็เป็นเรื่องเหตุสุดวิสัย ครั้งหน้าเขาควรรีบแข่งรีบจบมันจะดีกว่ามั้งเนี่ย … หรือเขาคิดมากเกินไปจนเกินจำเป็นจริงๆ ..

แฮรี่ที่ไม่มีที่ปรึกษาและไม่เคยวางแผนเรื่องแบบนี้มาก่อนก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน .. จะให้เดินไปตามเดิมก็ดูขัดใจตัวเอง แต่ก็เปลี่ยนไปเลย แฮรี่ก็ยังมีความกลัวอยู่ลึกๆ คงต้องรอดูสถานการณ์ก่อน ..

ยังโชคดีที่วันนั้นไม่มีคนเป็นอะไรไปด้วย … แต่เขาจะโชคดีแบบนี้ได้ตลอดงั้นหรอ..

“เป็นสเนปแน่ที่สาปไม้กวาดนาย แฮรี่ ต้องไม่รู้ว่าเขามองนายด้วยสายตาแบบไหน .. อาฆาตเลยนะ มันน่ากลัวชะมัดเลย ” รอนว่าพลางลูบแขนตัวเอง แฮรี่ที่ยังเพิ่งฟื้นจากการสลบดูจะตามไม่ทันเลยทีเดียว

“ใจเย็นน่ารอน .. เขาเป็นคนช่วยฉันไว้นะ ไม่งั้นฉันอาจจะบินไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้” และถึงเขาจะพยายามแก้ข้อสงสัยยังไง เพื่อนเขาก็ดูจะไม่เชื่อกับหลักฐานตรงหน้า

แฮรี่ก็อยากจะบอกว่า พวกนายใช้เวลานานเกินไปกว่าจะจับผิดชายชุดดำได้ .. และสเนปก็ไม่เนียน ที่ไม่อาจจับสังเกตว่ามีคนมองตัวเองอยู่… บางทีเซเวอร์รัสก็ประมาทในหลายๆเรื่อง เขาก็อยากจะบ่นอีกฝ่ายให้ระมัดระวังตัวเองมากกว่านี้หน่อย เขาเผลอทีไรก็ประมาททุกที..

“นี้มันไม่มีเหตุผลแฮรี่! เขาจะทำไปเพื่ออะไรกัน” เป็นเฮอร์ไมโอนี่ที่เอ่ยแย้งบ้าง พวกเขารู้ว่าคนที่พูดถึงหมายถึงใคร คงบอกยากว่า สเนปมีเหตุผลจริงๆที่อยากจะช่วยแฮรี่ หลังจากที่เยาะเย้ยและหาเรื่องแฮรี่มาสักพักแล้ว

“ฉันรู้เฮอร์ไมโอนี่ แต่เราจะตัดสินแค่สิ่งที่เราเห็นไม่ได้หรอก .. อย่าลืมสิ การสาปกับการแก้คำสาปไม่ได้ต่างกันเลย” แฮรี่ใบ้เป็นแนวทาง เพื่อนสาวสะกิดใจในคำพูดของแฮรี่ได้ในทันที พลางเอ่ยขอโทษที่ด่วนสรุปอะไรไปอย่างไม่ทันได้ตรวจสอบแน่ชัด

แฮรี่ยิ้มบางอย่างเข้าใจ … เขาเองก็เป็นหนึ่งในหลายๆคนที่ทั้งชีวิตตัดสินคนอื่นจากการมองแค่ภายนอก .. กว่าจะเข้าใจอีกฝ่ายได้แต่ละที เขาก็เข้าใจผิดจนเกือบแก้ไขไม่ทันแล้ว

คำพูดบางคำมันก็ยังคงดังก้องอยู่ภายในความคิดมากมายอย่างไม่รู้จักจบ.. และเขาหวังว่าหลังจากนี้เขาจะไม่ผิดอีก ..

แอ๊ด…

ประตูห้องพยาบาลเปิดขึ้น .. พร้อมกับร่างสูงในชุดคลุมดำราวกับค้างคาวยามค่ำคืน .. เดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งเฉย พลางเดินเข้ามาหาสามกริฟฟินดอร์ และเป็นอีกครั้งที่ทุกคนเต็มใจเงียบเสียงและหยุดฟังชายเบื้องหน้า

ทั้งสองคนจ้องเขม็งอีกฝ่ายด้วยความหวาดระแวง ในเมื่อความสงสัยยังไม่ถูกไข พวกเขาก็ยังคงไม่ไว้ใจศาตราจารย์บ้านอริตรงหน้า ..

“ดูถ้าเธอจะยังสบายดี ความพ่ายแพ้จะทำให้เธอสำนึกซะบ้าง ไม่ใช่ทุกอย่างจะเป็นอย่างที่เธอต้องการ” เซเวอร์รัสยังคงเหมือนเดิม ทักทายด้วยความเย้ยหยันและเยาะเย้ยความล้มเหลวของเด็กชาย แม้มีคนโกรธเคือง แต่เจ้าตัวก็ยังคงสงบอยู่ดี ..

แต่คุณก็ยังช่วยผมอยู่ดีไม่ใช่หรอ..

“โชคดีที่เป็นผม อย่างน้อยดีกว่าต้องเห็นคนเจ็บต่อหน้าต่อตา” ก็นะ ความเป็นหมอมันค้ำคอ .. เหมือนที่เขาบุกห้องของอีกฝ่ายเพราะเดาออกว่า เซเวอร์รัสจะรักษาขาตัวเองได้ย้ำแย่แค่ไหน..

รอยยิ้มบางอย่างไม่เดือดร้อนจากเรื่องดังกล่าว จนเป็นสเนปเองที่ต้องรู้สึกขุ่นเคืองแทน..

“หึ ไม่สำนึก รอบหน้าคงจะไม่ใช่แค่ลูกบลัดเจอร์ ถ้าเธอยังคงไม่หยุดหาเรื่องใส่ตัวสักที..” จะถามตรงนี้ก็ไม่ได้ ในเมื่อมีคนแทบจะกางกรงเล็บอยู่เบื้องหน้า “ครั้งหน้าเธอจะไม่โชคดีแบบนี้อีก”

ก่อนที่สเนปจะสะบัดผ้าคลุม ก้าวกลับไปทิศทางเดิมที่เข้ามา คำพูดอีกฝ่ายก็เหมือนจะเตือนเอาอีกแล้ว เฮ้อออ .. เขาจะไม่โชคดีที่ได้อีกฝ่ายช่วย หรือไม่โชคดีที่เจอเรื่องจนเข้าห้องพยาบาลแบบนี้อีก

นอกจากศาตราจารย์เซเวอร์รัสแล้ว ก็มีศาตราจารย์มักกอนนากัลมาเยี่ยมเพื่อให้กำลังใจเขาอย่างเคย เขาแสดงศักยภาพได้ดีไม่น้อยในการแข่ง เพียงพอให้เธอประทับใจและส่งไม้กวาดนิมบัสสองพันคืนเขา หลังจากที่เกือบจะลืมมันเสียแล้ว …

หมอนั้นก็ไม่เปลี่ยน ถ้าไม่ได้มาเยาะเย้ยเขาถึงเตียง คุณชายบางคนก็ยังคงนอนไม่หลับ .. เขาก็ไม่เข้าใจว่า สลิธีรินมีธรรมเนียมต้องเยี่ยมเยือนคู่แข่งด้วยคำพูดโอ้อวดแบบมัลฟอยรึเปล่า

บางทีแฮรี่ก็อยากได้คนมาลากหมอนี้กลับหอตะไคร่ขึ้นของตัวเองไป .. แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า ไม่มีคนที่ว่าในโลกแห่งนี้..

เขาคิดเกี่ยวกับโลกนี้มาหลายเดือน ..จะว่าเป็นโลกคู่ขนาน ที่ใครหลายคนอาจจะหายไป หรือไม่มีตัวตนเลยก็ได้ .. จะว่าเป็นการย้อนเวลาก็ต้องรอดูในปีหน้า ว่าพี่เขาจะปรากฎตัวอีกครั้งรึเปล่า ..

แฮรี่ก็ยังหวังลึกๆ ว่ามันจะเป็นเพียงการย้อนอดีต เพราะเขายังคงได้เจอพี่สาวในอนาคตของเขา .. ถึงแม้. ลางสังหรณ์ตอนนึกถึงเรื่องนั้น มันกลับทำให้เขาผิดหวัง .. เหมือนร่างกายและจิตใจมันบอกเขาว่า ทุกอย่างมันจะไม่เกิดขึ้น .. ความคิดเขายังคงสวนทางกัน

“แฮรี่! สุขสันต์วันคริสต์มาส มาดูเร็วมานายจะได้อะไรบ้าง” รอนร้องเรียกเพื่อนสนิทที่เพิ่งจะหัวกระเซิงลงมา แฮรี่หาววอดให้กับอากาศหนาวและหิมะที่ปกคลุมไปทั่วฮอกวอตส์.

เขายังคงอ่านจดหมายหลายฉบับที่ดูจะเยอะขึ้นผิดหูผิดตา .. แฮรี่ยิ้มเฝื่อนให้กับบรรดาของขวัญหลายชิ้นที่มาจากแฟนคลับที่ชื่นชมเทคนิคผาดโผนของเขา จนแฮรี่ขำไม่ออก

ผ้าคลุมล่องหนกลับมาอีกครั้ง .. และเขารับรู้แล้วว่ามาจากใคร .. ถึงเวลาเขาจะได้ทำอะไรสะดวกขึ้น ถึงตามจริงเขาจะหายตัวไปโผล่ตามที่ต่างๆได้ก็ตาม .. แต่ก็กลัวจะผิดสังเกตมากเกินไป เผลอๆโผล่ไปเจอคน ก็ซวยกันหมดพอดี ..

ร่างสูงกับวันเทศกาลเป็นของไม่คู่กัน และตัวสเนปเองก็ไม่อยากจะร่วมงานฉลองไร้สาระที่ทำให้เขาเสียเวลาทำงาน เพื่อไปอยู่กับพวกเด็กนักเรียนไม่มีสมองและเจี๊ยวจ๊าวจนน่ารำคาญไปทั่ว

ไม่แปลกที่สเนปจะอยู่ในถ้ำสมุนไพรของตัวเอง และเด็กชายที่ได้ฉายาจอมยุ่งก็ซุ่มอยู่หน้าห้องของศาตราจารย์เซเวอร์รัสอยู่ดี .. ถึงตอนนี้เขาจะไม่รู้จักกันสนิทสนมแล้วยังไง แฮรี่ก็เพียงอยากจะให้ของขวัญอีกฝ่ายอย่างที่เคยทำมาตลอด ..

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น แม้เจ้าของห้องจะส่งเสียงตอบ แต่ก็ไร้การเคลื่อนไหว เมื่อมันดังเป็นรอบที่สาม เสียงตึกตักภายในห้องดังขึ้น แฮรี่หันซ้ายขวาร่ายคาถาเพื่อทำการบางอย่าง ก่อนจะหายไปในผ้าคลุมล่องหนและยืนอยู่ห่างๆในระยะที่เหมาะสม

สเนปที่เปิดประตูออกมาเพื่อจะต่อว่าใครบางคนที่ตั้งใจจะเล่นตลกกับเขา แต่เมื่อไม่เห็นคน กลับมีบางอย่างลอยเรียกความสนใจเขาตรงหน้า .. ร่างสูงเลิกคิ้วมองของแปลกๆที่ลอยมาชนอกเขา ก่อนที่เขาจะคว้าจานที่ใส่อะไรบางอย่างที่ควันยังไม่หาย ขึ้นมามองอย่างแปลกใจแม้สีหน้าจะนิ่งก็ตาม

กระดาษเล็กๆหนึ่งแผนพร้อมข้อความสั้นๆ สเนปกระตุกยิ้มมุมปากแต่ก็หายไปในพริบตา ก่อนจะหันซ้ายขวาไม่เห็นตัวการ .. แล้วก็ถอยหลังไป .... ปัง!!! เอิ่ม..กระแทกประตูซะเขาสงสารประตู แฮรี่ยิ้มแห้งในผ้าคลุมตัวเอง แต่ก็ยกยิ้มพอใจที่สเนปยอมรับของที่เขาตั้งใจกลับเข้าห้องไป

ยังดีที่ไม่ขว้างทิ้งต่อหน้าเขา..

ผมอยากบอกคุณทุกอย่าง เซเวอร์รัส แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้.. ขอผมพิสูจน์ข้อสงสัยของตัวเองก่อน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนที่ผมยังสับสน ตอนที่ผมยังไม่เข้าใจเรื่องตัวเองเลยแม้แต่น้อย ..

ขอให้คุณรอผม..

     จะไม่ให้คุณเดี่ยวดายอีกแล้ว…

           ความเจ็บปวดที่คุณซ่อนไว้มาตลอดหลายปี ..

           ผมจะไม่ให้คุณเก็บมันไว้นานอีกแล้ว ..

หนึ่งรอยยิ้มของคุณ

คือ เป้าหมายของผม..

น้องเขาตั้งเป้าหมายให้ตัวเองไว้ละ

ไรท์นี้เรือป๋าค่ะ 555

เราอยากจะเพิ่มฉากชาติก่อน?ให้น้องนะ

แต่กลัวคนที่ไม่ได้อ่านเรื่องหลักเราจะไม่เข้าใจ

อาจจะเอามานิดๆหน่อยๆ

เป็นตัวบ่งบอกความรู้สึกน้อง

ตอนกระจกนี้ เราคิดฉากไปน้ำตายังซึม

ทั้งที่ยังไม่ถึงเลย.. แงง เกลียดดราม่า

ทำไมเราแต่งอะไรต้องเริ่มด้วยดราม่าด้วยเนี่ย ;_;

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?