[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #10 : Destinesia (10) คาบวิชาการบิน

Destinesia (10) คาบวิชาการบิน

ลานสนามหญ้าหน้าปราสาทฮอกวอตส์ บริเวณติดกับป่าต้องห้าม ที่ใช้สำหรับทำการเรียนการสอนวิชาการบิน เมื่อสองบ้านมาเผชิญหน้ากัน แฮรี่ก็อยากจะถามคนจัดตารางเรียนว่า ทำไมถึงเอาอริสองบ้านมาเจอกันในคาบเรียนแบบนี้ …

บางทีเขาก็อยากเข้าใจว่า ทำไปเพื่อให้นักเรียนมีแรงผลักดันในการที่จะเอาชนะอริตัวเอง ถ้าเห็นอีกฝ่ายทำได้ดีกว่า .. แต่บางทีมันก็มีข้อเสีย ที่จะทำให้เกลียดกันหนักกว่าเดิม..

มาดามฮูซเดินก้าวเข้ามาระหว่างกลางของนักเรียนทั้งสองบ้าน ที่บางที่ก็ยืนพร้อมใจกันยืนคนละฝั่งอย่างกับเปิดศึกกันกลายๆ เขากำลังวางแผนที่จะให้สองบ้านเลิกเกลียดกันมากกว่านี้ แต่วิธีไหนก็ไม่ค่อยจะช่วยเท่าไหร่ ..

สำหรับเขามาดามฮูชยังดูสาวเช่นเดิม และนัยน์ตาสีเหลืองสว่างราวกับดวงตาของนกฮูก ก็ยังคงดูโดดเด่นไม่เปลี่ยน … น่าแปลกที่ดวงตาสีสว่างแบบนั้น กลับดูไม่น่ากลัว ถ้าเทียบกับดวงตาสีอำพันขีดงูของพี่สาวเขา.. เฮ้ออออ แค่ดวงตากับแรงกดดันของพี่เขา ทำไมคนอื่นถึงเอาแต่กลัวกันนะ ..

“สวัสดี ขอต้อนรับสู่การฝึกบินครั้งแรก มัวคอยอะไรกันอยู่ ทุกคนก้าวเข้ามาอยู่ด้านซ้ายของไม้กวาดเร็วเข้า เร็วๆหน่อย ยื่นมือขวาออกมาเหนือไม้กวาดแล้วพูด ลอย " ทุกคนต่างกล่าวเข้ามายืนที่ด้านซ้ายด้วยความสนอกสนใจ ..เรื่องนี้ก็นาน .. เขาไม่ได้จับไม้กวาดมากี่ปีแล้วเนี่ย สิบหรอ? น่าจะนานกว่านั้น ..

“ลอย” แฮรี่พูดพอเป็นพิธี ไม้กวาดข้างตัวเขาก็ลอยขึ้นมาติดมือทันทีโดยไม่เปลี่ยนองศา เฮอร์ไมโอนี่ยังคงหันควับมาที่เขาทันทีด้วยความตกใจ เขายกยิ้มให้กับความชินที่ได้รับ .. ดูท่าว่าฝีมือควิดดิชเจ็ดปี จะทำให้ฝืมือเขาไม่ทื่อนะ

“ลอย” ด้านตรงข้ามเขาก็ไม่ต่าง มัลฟอยก็มีพรสวรรค์ในด้านนี้โดยเฉพาะ และเมื่อเห็นเขามองก็ยกยิ้มและยักคิ้วให้ เขาก็ได้แต่กลอกตา แต่ถ้าเทียบกับครั้งอดีต สภาพมัลฟอยดีกว่าเยอะ

รอนยังคงไม้กวาดกระแทกเข้าหน้าเหมือนเดิม ไม้กวาดของเฮอร์ไมโอนี่ดิ้นดุ๊กดิ๊ก ใช้เวลาสักพักกว่าจะขึ้นมือของเธอ..

" เอาล่ะ เมื่อเธอจับไม้กวาดได้ ขอให้ทุกคนขี่มันจับไว้แน่นๆ เธอคงไม่อยากลื่นไถลตกลงมานะ พอฉันเป่านกหวีดขอให้ทุกคนถีบเท้ากับพื้นแรงๆ ให้ไม้กวาดทรงตัว ลอยตัวอยู่สักครู่ แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อร่อนลง ฟังเสียงนกหวีด 3...2.. "

และเมื่อมาดามเป่านกหวีด ..

อ่า .. เขาลืมไปได้ยังไงเนี่ย..

“ลองบัตท่อม” เนวิลล์คอยๆลอยขึ้นจากพื้น เหนือจนสูงกว่าความสูงนักเรียนไปแล้ว เขาลอยโคลงเคลงไปมา ก่อนจะพุ่งขึ้นสูงฟ้าไป ตัวของอีกฝ่ายเหวี้ยงไปมากลางอากาศ แม้อีกฝ่ายจะจับไม้กวาดแน่นแค่ไหน เขาก็ยังเด็กเกินไปที่จะทรงตัวอยู่บนไม้กวาด..

“ช่วยด้วย!!” เสียงกรีดร้องของเนวิลล์ดึงสติเขากลับมา .. เฮ้อออ รีบช่วยเนวิลล์ลงมาก่อจะดีกว่า

รอนเห็นแฮรี่เริ่มลอยจากพื้นอย่างมั่นคง ชั่วอึดใจ เพื่อนตัวแสบของเขาก็บินราวกับนักกีฬามืออาชีพ พุ่งไปหาเนวิลล์ผู้โชคร้าย ..

“เฮ้ย! เฮ้! แฮรี่!”  ตัวของอีกฝ่ายเหวี้ยงไปมากลางอากาศ แม้อีกฝ่ายจะจับไม้กวาดแน่นแค่ไหน เขาก็ยังเด็กเกินไปที่จะทรงตัวอยู่บนไม้กวาด.. แฮรี่รีบบินเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้มือเล็กๆของตัวเองคว้าไม้กวาดอีกฝ่ายให้อยู่นิ่งๆ พลางส่งเสียงบอกเนวิลล์ให้ใจเย็นลง

“ใจเย็น เนวิลล์ มันไม่มีอะไรน่ากลัว เห็นมั้ย .. มันหยุดแล้ว” ร่างเล็กที่ลอยอยู่กลางอากาศคู่กับอีกคน ดูน่าสนใจจนทุกคนได้แต่ตกตะลึง แฮรี่ไม่ได้จับด้ามไม้กวาดเลยแม้แต่น้อย แต่สามารถช่วยเพื่อนอีกคนได้อย่างรวดเร็ว..

เด็กชายกริฟฟินดอร์ยังคงหวาดระแวง แต่เมื่อเพื่อนเขาอยู่ข้างๆก็ลดความกดดันลงได้หน่อย แต่ด้านล่างก็ยังสูงจนน่าหวาดกลัว

“ไม่ต้องห่วง ถ้านายหล่นไป ฉันจะรับนายเอง ”บางทีแฮรี่ก็ลืมความเป็นหมอของตัวเอง แม้คำพูดแฮรี่จะจริงจังมากแค่ไหน เนวิลล์กลับยิ่งหน้าซีดหนักกว่าเดิม แฮรี่ค่อยๆให้สัญญาณปล่อยมือ ทุกคนได้แต่กลั้นหายใจให้ความสนใจกับพวกเขาเต็มที่…

เมื่อมีคนพอใจ ย่อมมีคนไม่พอใจ .. เดรโกคว้าบางอย่างมาจากพื้นนอกความสนใจคนอื่น ก่อนจะคร่อมไม้กวาดค่อยๆลอยด้วยตัวเองไปอีกด้าน พยายามไม่สนใจความสามารถของแฮรี่ ..

“เอาละนะ..”

“เดี๋ยวๆ” และมือก็ปล่อย ไม้กวาดของเนวิลล์ค่อยๆพุ่งต่ำลง แฮรี่เห็นท่าไม่ดีก็ได้แต่พุ่งตามอีกฝ่าย รอบนี้ต้องใช้แขนเล็กๆของตัวเองคว้าตัวอีกฝ่ายให้หยุดนิ่ง เมื่อทุกอย่างหยุดลงอีกครั้ง เนวิลล์หน้าแดงเล็กน้อยเมื่อเข้าใจถึงสภาพตัวเอง

“นายควรลงพื้นก่อนดีกว่า” เนวิลล์พยักหน้าทันที แฮรี่ที่เห็นว่าเนวิลล์ไม่น่าจะไหว จะทำให้เพื่อนมีความกลัวซะเปล่าๆ เลยช่วยเพื่อนลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย..

เมื่อถึงพื้น เนวิลล์ก้มหน้าเกาหัวแก้เขินจนแฮรี่หัวเราะ นักเรียนต่างกรูเข้ามาหาแฮรี่ด้วยความดีใจ และตื่นเต้น พากันให้แฮรี่ช่วยสอนบ้าง

“ทำดีมาก พอตเตอร์ ..” มาดามฮูชกล่าวชมเชยแฮรี่ จนเขาก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆอย่างเก้อเขิน มาดามปล่อยให้นักเรียน เนวิลล์ยังคงหน้าแดง มาดามลงความเห็นของเขาอาจจะยังตกใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เลยจะให้มาดามห้องพยาบาลตรวจสักหน่อย

แต่ครั้งนี้ฝากฝังแฮรี่ให้ช่วยดูแลความเรียบร้อยและทำการสอนเพื่อนไปพลาง เพราะเห็นความสามารถของแฮรี่ เพียงพอที่จะให้เขาช่วยดูแลได้..

“นายสุดยอดแฮรี่ นี้ขนาดเป็นครั้งแรกยังทำได้ขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นเพื่อนฉัน!” รอนดีอกดีใจออกนอกหน้าไม่เปลี่ยน แฮรี่กวาดตามองรอบด้านเห็นสายตาเป็นประกายแวววับ และให้ทุกคนค่อยๆลองบินที่ละคน

แฮรี่เปลี่ยนจากหมอมาเป็นครู…

และเขาก็ทำได้ดี.. บางคนได้รับเทคนิคดีดีของแฮรี่ในการทรงตัวบนไม้กวาดไป ก็ไม่ได้หวาดกลัวเท่าที่ควร และทำได้ดีขึ้น .. เพียงไม่นานหลายคนก็บินขึ้นสู่ท้องฟ้าได้อย่างปลอดภัย..

“เฮ้! พอตเตอร์คนดัง!” มีเพียงดังมาจากบนหัวเขา .. เป็นมัลฟอยที่หัวเล่นกับแสงอาทิตย์ยามบ่ายมาก กำลังถือลูกแก้วคุ้นตาจนแฮรี่ได้แต่ส่ายหน้า ดูท่าว่าอีกฝ่ายจะหาเรื่องคืนเขาแล้ว

“ไง มัลฟอย เล่นอันนั้นไม่สนุกหรอก ฉันมีของให้นายเล่น สนใจมั้ย?”  เขาโบกมือให้เพื่อนไปฝึกกันตามใจชอบ .. มีหลายคนหันกลับมาสนใจสิ่งที่พวกเขาพูด จนต้องดูอยู่ห่างๆ

เดรโกที่คิดจะหาเรื่องแกล้งอีกฝ่ายเลิกคิ้ว จนอีกฝ่ายหยิบกล่องบางอย่างคล้ายๆกล่องแหวนออกมา ก็ยิ่งสงสัย .. และเมื่อแฮรี่หยิบลูกสีทองส่องสว่าง เดรโกก็แทบโยนลูกแก้วไร้สาระในมือทิ้ง..

“เอาขึ้นมาเลย! พอตเตอร์ นายกล้าท้าฉัน งั้นมาขึ้นไม้กวาดมาได้แล้ว” ในน้ำเสียงแฝงความดีใจไว้ไม่มิด เมื่อแฮรี่คร่อมไม้กวาด ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจร่างเล็กที่ดูขนาดตัวไม่เหมาะกับไม้กวาดเลย

สองคู่แข่งประชันหน้ากันอีกครั้ง .. สำหรับแฮรี่ก็เป็นแค่เพียงการเล่นสนุก .. แต่กลับคู่แข่งตรงหน้า เขาก็ไม่อยากอ่อนข้อหรอกนะ ลูกสนิชกลางปีกโผบินออกจากฝ่ามือของแฮรี่ด้วยความเร็วจนหายวับไป

นัยน์ตาสีซีดเป็นประกายวิบวับ ก่อนจะพุ่งตามลูกสนิชที่เห็นไป ..

แฮรี่หัวเราะเสียงใส .. กวาดสายตาดูรอบๆ ไม่มีอันตรายเกิดขึ้น ก็ดึงไม้กวาดพุ่งตามมัลฟอยไปไม่ห่าง..

โดยแฮรี่ไม่คิดจะเล่นผาดโผน .. อนาคตสองซีกเกอร์ไล่ตามลูกสนิช และเหงื่อที่เริ่มเกาะใบหน้า .. หลายคนเริ่มร่อนลงเมื่อให้ทั้งสองคนโฉบเฉี่ยวกันไปอย่างสบาย..

เสียงเชียร์ดังขึ้นเมื่อทั้งคู่ไล่กวดลูกสนิชราวกับไม่ใช่ครั้งแรก .. แฮรี่ชื่นชมความสามารถของมัลฟอย นึกถึงปีสุดท้ายที่ไม่ได้แข่งกัน … น่าเสียดายที่เขาไม่ได้แก้มือ..

และเหตุการณ์ด้านบนก็อยู่ในสายตาของศาตราจารย์บ้านสิงห์ที่ได้ยินเสียงครึกครื้นไม่สมกับคาบเรียน เห็นนักเรียนที่ไล่จับลูกสนิช ก่อนที่แฮรี่จะคว้าลูกสนิชไปอย่างง่ายดาย …

หวังว่าคาบมันจะสงบแบบนี้ให้ได้ตลอด..

“นายไปเอาลูกสนิชมาจากไหน ไม่คิดว่าอย่างนายจะรู้จักกีฬาของพวกพ่อมดด้วย” เดรโกที่ได้ออกเหงื่อ แทบจะหลงลืมความไม่พอใจไป ถึงแม้จะแพ้ แต่ด้วยสายตาที่มองตามลูกสนิชได้ขาดกว่า และเป็นครั้งแรกที่เดรโกได้เห็นลูกสนิชจริงๆ

จะมาเทียบอะไรกับแฮรี่ที่แข่งมาเกือบทุกปีกัน.. ยอมรับเลยว่า อีกฝ่ายก็ดูถูกไม่ได้ ขนาดมีแค่ลูกสนิชยังตามเขาทันได้ขนาดนี้ .. ไม่นานอีกฝ่ายคงจะพัฒนาไปได้อีก ..

“รุ่นพี่เขาแอบหยิบมาให้เล่นน่ะ ฉันเห็นว่ามันน่าสนใจดี ก็เลยเอามาด้วย” แต่ลืมต่อไปนิดนะว่า เขาขอให้ไปหยิบมาให้ ..

“เหอะ พวกนายนี้มันสุดยอดจริงๆ ไอพวกนี้เอาออกมาเล่นนอกสนามแข่งไม่ได้หรอกนะ”

ได้ข่าวนายก็เล่นอยู่นะเพื่อน..

และก็ไม่ต่างจากอดีตเท่าไหร่ที่เขาจะได้รับคำชื่นชมและคำว่าร้ายกาจจากปากของรอนไปตามระเบียบ..

“เหอะ ระวังไว้เถอะ รอบนี้นายหาเรื่องเองนะ” เดรโกพูดเป็นปริศนาให้นักเรียนคนอื่น .. แต่สำหรับแฮรี่ เขารู้ดี ..

“แฮรี่พอตเตอร์! กรุณาตามฉันมา!” เสียงดุๆดังขึ้นไม่นานจากที่เดรโกเตือน เจ้าตัวยิ้มเยาะทันทีที่เห็นศาตราจารย์มักกอนนากัลหน้านิ่งสนิทมา

“หึ หาเรื่องใส่ตัวเอง” แฮรี่มองค้อนอีกฝ่ายที่ก็ไล่จับลูกสนิชกับเขาอยู่แหม่บๆ ได้อาการยักไหล่ไม่แยแสของอีกฝ่าย แล้วก็เดินหนีไม่รู้ไม่ชี้ไปอีกทาง เพื่อนกริฟฟินดอร์แทบชักสีหน้าใส่ แต่คงไม่สะเทือนมัลฟอยหรอก

คอยดูนะ เขาจะลากหมอนี้ไปด้วย!

น้องเทพ น้องเก่ง แต่น้องแสบ

แสบยังไงต้องไปลุ้นตอนหน้า

พี่เดรเรามาเรื่อยๆ ค่อยๆเติมคะแนน

แต่สำหรับป๋า.. ต้องมาแบบอีปิค

ยิ่งใหญ่ เดินหน้าเต็มกำลังในครั้งเดียว 55555

ออ และก็ ได้รับ ฮาเร็มเพิ่มหนึ่งEA แบบไม่รู้ตัว

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?