ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

    ลำดับตอนที่ #6 : Destinesia (6) ค่ำคืนในฮอกวอตส์

    • อัปเดตล่าสุด 22 เม.ย. 61


    Destinesia (6) ค่ำคืนในฮอกวอตส์


    ร่างเล็กที่ได้รับเสียงตอบรับเป็นจำนวนมากจากทางกริฟฟินดอร์ .. พวกเขาตื่นเต้นที่ได้รับเด็กชายผู้รอดชีวิตเข้าสู่บ้านสิงห์อันยิ่งใหญ่ของพวกเขา .. สีหน้ายินดีของศาตราจารย์ใหญ่ พร้อมเสียงปรบมือที่ดังขึ้นจากบ้านกริฟฟินดอร์


    ร่างเด็กเดินลงไปอย่างมั่นคง พลางจับมือด้วยสีหน้ายิ้มแย้มปกติให้กับรุ่นพี่และเพื่อนภายในบ้าน


    เฮ้อออ ไอสถานการณ์ที่เรียกสายตามาที่เขา ถึงเมื่อก่อนเขาจะไม่รู้สึกอะไรก็ตาม แต่พอผ่านอะไรมาได้หลายๆอย่าง เขารู้ได้เลยว่า ทุกความสนใจมาบรรจบที่เขา นักเรียนต่างบ้านกลับจ้องมองที่หลังและใบหน้าเขาทั้งที่มันก็เป็นเพียงแค่การคัดสรรเท่านั้น ..

    ทำไมพอเป็นเขาทีไร มันถึงจะต้องอลังการตลอดเลยนะ …


    ทีโต๊ะอีกฟาก เดรโกมองตามหลังของพอตเตอร์ไปอย่างแปลกใจ .. มันก็น่าแปลกนะ เดรโกถึงจะรู้จักคนตัวเล็กกว่าไม่นาน … อีกฝ่ายมีความกล้าที่จะต่อปากต่อคำกับเขาด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สา ติดจะรำคาญเขาด้วยซ้ำ


    แต่ต้องยอมรับว่า ฝีปากและการวางตัว การแสดงออกและสีหน้า ดูสมบูรณ์แบบจนเกินไป ราวกับคนที่ถูกฝึกมาดี อีกฝ่ายเก็บสีอารมณ์ของตัวเองได้อย่างดี ถ้านอกจากความกล้าที่จะปะทะฝีปากกับเขาแล้ว พอตเตอร์ก็น่าจะเหมาะกับสลิธีรินมากกว่า …


    หึ เอาเถอะ .. ยังไงเขาก็รักษาคำพูดตัวเองอยู่ดีนั้นแหละ…


    สำหรับคนอื่นเป็นเรื่องไม่แปลกใจที่พอตเตอร์คนดึงจะอยู่กริฟฟินดอร์เหมือนกับพ่อแม่เขา … การคัดสรรยังคงดำเนินต่อ จนการประกาศรายชื่อสิ้นสุดลง ..


    แก๊งๆ


    จบท้ายด้วยการเรียกความสนใจกลับมา ร่างของศาตราจารย์ใหญ่ลุกขึ้นมาพลางกางแขนออกกว้าง


    “เริ่มงานเลี้ยงได้” และพรึ่บ จานชามที่ว่างเปล่า ถูกแทนที่ด้วยอาหารหลอกหลายชนิดอย่างน่าอัฒจรรย์ ทุกคนลงมือหยิบจับสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า ดื่มและฉลองให้กับพิธีคัดสรร ต้อนรับเพื่อนใหม่เข้าสู่บ้านอย่างเป็นทางการ …


    “ฉัน รอน วีสลี่ย์ ยินดีที่ได้รู้จัก” และยังคงเหมือนเดิม.. รอนหันมาทักทายเขาด้วยท่าทีสดใสเป็นเอกลักษณ์ แม้ว่าอีกมือจะถือไก่ทอดรอไว้แล้ว พูดจบก็กัดหงับเข้าที่ไก่ชิ้นโต ..


    แฮรี่หัวเราะ พลางกระชับมือกับเพื่อนใหม่ที่ไม่ใหม่ … รอนพูดด้วยเสียงอู้อี้เพราะชิ้นเนื้อที่เต็มปาก จนเขาได้แต่ห้ามปราบไม่ให้อีกฝ่ายพูดไปมากกว่านี้


    “นายกินก่อนก็ได้ เรายังมีเวลาคุยกันอีกตั้งเจ็ดปี”รอยยิ้มบางเผยขึ้น รอนพยักหน้าเห็นด้วยและคว้าไก่เต็มสองมือ ดูมูมมามอย่างถึงที่สุด .. ถ้าเทียบกับสลิธีรินที่กินกันอย่างสงบและมีมารยาทระหว่างมื้ออาหาร ..อย่างรอนก็เหมือนเด็กเลยแฮะ


    ก็ยังเด็กกันอยู่นี้หว่า..


    “ฉันเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ และฉันคิดว่าทุกคนรู้จักนายดี” เพื่อนสาวยกมือข้ามมาทักทายเขาเช่นกัน และเขาก็ไม่ปฏิเสธว่า ทุกคนไม่มีใคร ไม่รู้จักเขา แฮรี่โคลงหัวอย่างเก้อเขินให้สมกับที่ถูกชม


    ก็เล่นปล่าวประกาศชื่อเขาไปทั่วฮอกวอตส์แล้วนิน่า


    จากนั้นผีประจำบ้านและประจำฮอกวอตส์ก็ปรากฏร่างขึ้น วิญญาณโปร่งแสงเหาะไปมา แกล้งทำให้นักเรียนใหม่ตกใจเล่น

     

    " สวัสดีเซอร์นิโคลัส หน้าร้อนนี้ดีมั้ย " เพอร์ซี่กล่าวทักทายด้วยประโยคเดิม ทุกอย่างเหมือนเดจาวูและความฝันที่เล่นซ้ำ นิกหัวเกือบขาดก็ถูกทักทายจากบรรดากริฟฟินดอร์ โดยที่เขาได้แค่ยิ้มและหัวเราะไปตามเรื่อง


    บรรยากาศเก่าๆกลับมาอีกครั้ง จนเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้..


    เขาเหมือนว่าเขากำลังฝัน . ฝันถึงเรื่องเก่าๆ ภาพเก่าๆเมื่อครั้งที่เขาเป็นแค่เด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรเลย .. ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องคิดมาก ไม่มีเรื่องอะไรที่เป็นอันตราย ใบหน้าไร้เดียงสาของเพื่อนเขาที่จะเปลี่ยนไปจากกาลเวลา


    มันคือช่วงเวลาที่สงบสุขจริงๆ..


    และมันทำให้เขาอธิบายไม่ถูก..


    “เฮ้ แฮรี่x2 ” เสียงดังมาจากด้านหลังเขา ร่างที่เหมือนกันทุกระเบียบนิ้วสองคนยืนกอดคอกัน พลางโบกมือทักทายเขา.. “ยินดีต้อนรับสู่กริฟฟินดอร์” เป็นคนทางซ้ายที่ยื่นมือซ้ายมาเพื่อจับมือเขา


    แฮรี่ยื่นมือข้างนึงไปกระชับมือ .. และก็เป็นอย่างที่คาด น้ำยาเหนียวหนึบเป็นยางยืดติดมือเขามา พร้อมรอยยิ้มของสองแฝดที่ต้อนรับเขาเป็นอย่างดี จนเขาต้องมองมือตัวเองตาปริบๆ


    “ฉัน เฟร็ด ส่วนนี้ จอร์จ และใช่ เราเป็นแฝดกัน” ไม่ได้แนะนำนามสกุลแต่อย่างใด แต่ทุกคนคงเดาออกว่าเกี่ยวกับอีกคนที่นั่งอยู่ข้างเขาแน่นอน รอนหันมาโวยวายนิดหน่อย ที่พี่ตัวเองให้ความสนใจ แม้ยังเคี้ยวไม่หมด ทั้งสองคนตีหลังน้องชายตัวเองจนอีกคนสำลัก


    “เฮ้! พี่ชาย น้องชายตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้ จะไม่ทักทายหน่อยหรอ?” รอนไอเสร็จก็หันควับมาโวยวายทันที


    “แล้วไง? เราเจอกันแทบทุกวันอยู่แล้ว จริงมั้ย เฟร็ด?” ว่าแล้วพลางมองต่อแฝดตัวเอง


    “นั้นสิ จอร์จ ..นายมีอะไรให้สนใจอีก น้องชาย .. แฮรี่คนดังอยู่ตรงหน้าเราทั้งที นายก็เป็นแค่..”


    “หมาหัวเน่าx2” แฝดหัวแดงประสานเสียง และแปะมือเข้าขากันจนรอนหน้าหงิก เด็กชายหัวแดงส่งสายตาคาดโทษเพื่อนใหม่ที่แย่งความสนใจพี่ชายตัวเอง แฮรี่ก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ปล่อยรอนบึ้งตึงเคี้ยวหงุบหงับไป


    เมื่อสองแฝดกลับไปนั่งที่ เขาโบกมืออีกข้างเล็กน้อย ไม่ให้คนเห็น .. น้ำยาเหนียวหนึบที่มือข้างขวาก็หายวับไปทันที ก่อนจะลงมือกินอาหารตรงหน้าและคุยเรื่องสัพเพเหระกันต่อ


    งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา และเวลาก็ต้องผ่านพ้นไป …


    พวกเขาสนิทกันได้ง่ายเหมือนเดิม .. ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ยังคงโวยวายใส่กันในช่วงแรก .. หอพักนักเรียนชายยังคงรอต้อนรับเขาเหมือนเดิม เขายังคงหัวเราะให้กับหญิงสาวที่รอนกระซิบให้ดู


    คืนแรกในฮอกวอตส์ เขาก็นอนไม่หลับ .. สายตาของเขามองออกไปนอกหน้าตา โดยมีเฮ็ดวิกเป็นเพื่อน … ไม่มีเฮกเตอร์ งูตัวสนิทของเขาเช่นโลกก่อน.. ปกติจะเป็นภาพที่เฮ็ดวิกเล่นกับเฮกเตอร์เสียมากกว่า


    เขาลูบหัวเฮ็ดวิกอย่างเลือนลอย… พิธีคัดสรรกลับมาได้อย่างดี .. และปีนี้ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่จะเกิดขึ้น ..


    ถ้าเป็นพี่สาวเขา จะตัดสินใจและวางแผนแบบไหนนะ …


    ดวงตาสีเขียวเหม่อมองออกไปไกลถึงอดีตที่เป็นดั่งอนาคตของตัวเขา..


    เขาผ่านอะไรมามากมาย และรู้เรื่องก่อนใครๆ มีทั้งอันตรายที่รออยู่ .. มีทั้งการสูญเสียที่่จะเกิดขึ้น .. ถ้าสิ่งที่เขาไม่เคยเชื่อ มันเป็นเรื่องจริงของโลกนี้ … งั้นเขาควรจะทำอะไร ..


    เขาควรจะปราบจอมมารเหมือนในคำทำนายงั้นหรอ..


    หรือเขาควรเปลี่ยนอนาคตอย่างที่พี่สาวเขาเคยทำ..


    และเขาก็แสดงเป็นเด็กชายผู้รอดชีวิต ที่ลอยตัวอยู่เหนือปัญหาเช่นในอดีตดีละ


    เฮ้ออออ ..


    กู้วว…


    เฮ็ดวิกที่สัมผัสได้ถึงความสับสนและครุ่นคิดของเขา กู่ร้องออกมาพลางถูหัวกับฝ่ามือที่เล็กของเขา


    เขายกมือที่เหมือนเด็กของตัวเองขึ้นมาดู .. เรื่องราวมันเยอะซะจริงๆ … และเขาไม่เคยอยู่ในจุดแบบนี้มาก่อน .. พี่เขาเด็ดขาดและฉลาดจริงๆ ที่สามารถผ่านเรื่องราวต่างๆมาได้ โดยสร้างความเสียหายน้อยที่สุด …


    แล้วถ้าเป็นเขาละ .. จะทำอะไรได้บ้างมั้ย…


    เขาไม่รู้จริงๆ….


    เขาควรจะเริ่มที่ตรงไหนดีนะ ..





    น้องเขาก็ต้องสับสนบ้างแหละ

    อยู่ๆมาโดยไม่มีอะไรบอกเลย

    เป็นใครก็ต้องงงเป็นธรรมดา

    อย่างน้องถือว่านิ่งนะ แต่อ่อนไหวมาก

    เพราะเขาไม่เคยหวังต้องมายืนจุดนี้เลย

    โลกที่เขามา มันเป็นความทรงจำที่เขาไม่อยากลืม

    และก็มีความทรงจำที่เขาไม่อยากให้เกิด

    แล้วลองคิดสิ อยู่ๆก็มาโดยที่เขาไม่ต้องการ ..

    ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก


    ให้เวลาน้องเขานิด ให้เขาปรับตัวก่อน

    แล้วเราจะให้น้องเขาเดินหน้าต่อแน่นอน



    PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

    ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

    ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

     
    Free Lines Arrow
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×