คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Destinesia (1) เริ่มต้นนับหนึ่ง
Destinesia (1) เริ่มต้นนับหนึ่ง
ความทรงจำของเขาสับสน .. บางอย่างแปลกไป และแปลกมากจนเกินไป จนเหมือนว่าเขาฝันอยู่..
เมื่อสำรวจรอบตัวอย่างถี่ถ้วน สภาพห้องที่คุ้นเคย ห้องเล็กสีขวาที่แคบ พอแค่ให้เขานอนเท่านั้น ..ชุดเก่าหลวมและทรุดโทรมที่เขาสวมใส่ และบรรยากาศอับฝุ่นคือสิ่งที่เขาคุ้นเคย
ห้องใต้บันไดของบ้านเดอร์สลีย์…
ทำไมกัน?
เขาควรที่จะตื่นมาในห้องนอนห้องเดิมที่บ้านของเขา … แม้ที่เขาเห็นสามารถเรียกได้ว่า เคยเป็นห้องนอนของเขา และ เคยเป็นบ้านของเขา ..
เขาควรตื่น...ตื่นภายในห้องนอนกว้างใหญ่และชุดขนาดพอดีตัวของเขาเช่นเดิม …
แต่ว่า…
แฮรี่นิ่งงัน นั่งมองฝ่ามือของเขาที่หดเล็กลงโผล่พ้นเสื้อมา แขนเขาแทบขาวซีด มือที่เรียวเล็กราวกับมือของเด็ก แม้แต่ความสูงที่ลดลงอย่างเห็นได้ชัด … ตอนนี้เขาอยากเห็นใบหน้าของตัวเองมาก แต่ภายในห้องก็ไม่มีกระจกสักบานให้ส่อง …
ประตูห้องใต้บันไดถูกล๊อคจากภายนอก ถ้าเขาจำไม่ผิด ต้องเป็นช่วงก่อนที่เขาจะได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์เสียอีก …
ร่างกายผอมแห้งไร้สารอาหารจนแฮรี่ขมวดคิ้ว .. มันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ยกเว้นความรู้สึกและความคิด …
.. หรือมันจะเป็นทฤษฎีโลกคู่ขนานที่พี่เขาเคยพูดถึงกัน..
หรือวันจะเป็นการย้อนเวลากลับมาเพราะเครื่องมือเวทยมนต์บางอย่าง?
เขาไม่รู้จะเริ่มต้นที่ตรงไหนดี…
เขาสับสนไปหมดแล้ว … ด้านนอกเริ่มมีแสงรอดออกมาทางช่องประตู และได้ยินเสียงปลดล๊อคประตูดังแกร่ก ก่อนจะเผยร่างของผู้เป็นป้า ใบหน้าบึ้งตึงกำลังมองเขาด้วยสายตาที่เกลียดชังเช่นเดิม..
“ตื่นแล้วหรอ ไอตัวประหลาด งั้นก็ลุกไปทำงานได้แล้ว อย่าแม้แต่จะคิด ทำอะไรแผลงๆแบบเมื่อวานอีก ไม่งั้นฉันจะงดข้าวแก!” เมื่อตวาดเขาเสร็จ ป้าเขาก็เดินไปทางห้องครัว ดวงตาสีมรกตไหววูบก่อนจะสงบลงอย่างรวดเร็ว …
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงค่อยๆเดินออกจากห้องใต้บันไดมาเพื่อทำหน้าที่ที่เคยทำ …
โชคดีที่เขาออกมาก่อนที่ดัดลีย์จะกระทืบบันไดเรียกฝุ่นเพิ่มใส่หัวเขาอีก …
ออใช่.. วันเกิดของดัดลีย์นั้นเอง … เขาจะทำอะไรได้บ้างน่า… หึหึ
ไม่สิ วันนี้คือวันที่เขาต้องไปสวนสนุกสินะ … เขาคงมีอะไรให้เล่นอีกเยอะเลย ก็หวังว่ามันจะเป็นฝันที่ดี …
อาหารเช้าทำอย่างรวดเร็ว และเหมือนฉากเดิมที่เล่นซ้ำๆ … ดัดลีย์ยังคงบ่นและแหกปากเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ป้าเขายังคงตามใจลูกชายจนเสียคน และนิสัยเสียจนเกินเยียวยา…
เขาไม่ได้มองพวกเขาด้วยสายตาโกรธเคืองและเครียดแค้นเหมือนอย่างเก่า .. มันน่าแปลกที่ความรู้สึกพวกนั้นมันหายไปจนหมดอีกแล้ว แค่เขาไม่ทำตัวต่อต้าน ทุกอย่างจะสงบเรียบร้อยของมันเอง
เขาถูกไล่มาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ที่เป็นเสื้อผ้าของดัดลีย์นั้นแหละ .. ใบหน้าเขาที่เด็กลงอย่างไม่ต้องแปลกใจ .. คนเราจะฝันและสัมผัสทุกอย่างเหมือนจริงอย่างไม่มีเหตุผลแบบนี้เลยหรอ..
หรือว่าเขาไม่ได้ฝันกันละ . ไม่มีสัญญาณบ่งบอกอะไรเลย .. หรือเขาจะหลับเป็นตาย จนตายจริงๆ? พี่เขาเคยบอกว่า ก็หลับแล้วตื่นมาเช่นกัน และในร่างคนอื่นด้วย ถึงเขาจะตื่นในร่างตัวเองก็เถอะ
เพราะกระจกบานนั้นที่ห้องทำงานเขารึเปล่า..
เขาไม่รู้เลย…
โลกนู้นเขามีแทบทุกอย่าง…
เขาแม้แต่หลีกหนีคำทำนายลวงโลกด้วยการมีพ่อบุญธรรมเป็นจอมมารซะเอง .. มีพี่สาวเป็นนักเรียนบ้านอสรพิษคู่อริ .. มีพี่เขยเป็นคู่แข่งตลอดกาลอย่างมัลฟอย..
ความผูกพันยังคงเชื่อมถึงกัน แม้พี่เขาจะแต่งงาน หรือ พ่อทูนหัวที่ท่องเที่ยวรอบโลก .. ศาตราจารย์เซเวอร์รัสที่เขาก็ยังก่อกวน?ทุกครั้งด้วยจดหมายหลายฉบับ แม้จะไม่ได้เห็นหน้ากันแล้ว แม้แต่ตัวเขาทำงานในเซนต์มังโกจนแทบไม่กลับบ้านก็ตาม..
อยู่ๆมันก็หายไปราวกับภาพลวงตาที่พี่เขาเคยบอก …
แต่ถ้ามันหายไป..
งั้นเขาก็แค่สร้างมันขึ้นมาใหม่เท่านั้นเอง..
ลุงเวอร์นอนยังคงเตือนเขาด้วยคำพูดเหมือนเดิมเป๊ะ ที่เปลี่ยนคือ เขาทำหน้านิ่งมาก ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกหงุดหงิดอะไรเหมือนเก่า ก่อนจะเดินไปขึ้นรถอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ไอเด็กไร้มารยาท!”
แฮรี่เดินอยู่ในสวนสัตว์ราวกับสวนสนุก และสนุกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ..
เมื่อไหร่ที่คนเผลอ .. กระจกของตู้จัดแสดงอสรพิษ ก็จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย .. พร้อมฮัมเพลงเป็นภาษาพาร์เซลเพื่อไม่ให้ใครจับได้ เหล่าอสรพิษได้ยินเสียงมองตามเขา เมื่อสังเกตว่ากระจกหายไป ก็ต่างเลื้อยออกมาสู่ภายนอก
เสียงกรีดร้องดังมาจากด้านหลังโดยที่เขาไม่รู้สึกอะไร อสรพิษหลากหลายสายพันธุ์ หลุดออกจากห้องขังเรียงตัวจนผู้คนแตกตื่น เขาควบคุมเวทยมนต์ตัวเองได้อย่างอิสระไม่เหมือนเมื่อก่อน เขาก็ยังแปลกใจตัวเองชะมัด ที่ลงไปนั่งอยู่กับพื้นให้คนอื่นเขาจับได้
แต่รอบนี้ … ไม่มีทาง
พนักงานสวนสัตว์ต่างกระวีกระวาดด้านหลัง และต้อนผู้เข้าชมไปอีกทางกับฝูงงูที่เริ่มจับกลุ่ม ..
“ขอบคุณ” พวกเขารู้ว่าเป็นแฮรี่ที่ปลดปล่อยพวกเขา เด็กชายยังคงเดินไปตามทางอย่างสบายๆ โดยมีพนักงานไล่หลัง เพื่อความปลอดภัย …
ดัดลีย์ที่เขาสังเกต แทบจะหน้าซีดนั่งเป็นผักกับพื้น จนเขาพอใจ ..
วันนี้จะเป็นวันที่ญาติเขาจะจดจำไม่มีวันลืมไปอีกนาน…
ไม่มีใครจับหางเขาได้ …
ลูกชายสุดรักสุดหวงของลุงและป้าเขา ถูกพาตัวกลับบ้านด้วยอาการเสียขวัญ และไม่มีสาเหตุที่แน่ชัด แม้ลุงเวอร์นอนจะจับผิดและสงสัย แต่เพียงแค่เขาไม่ทำตัวกระโตกกระตากผิดสังเกต ลุงก็ไม่กล้าเปิดปากว่าเขาแล้ว …
หลังจากวันนั้นก็ไม่มีอะไรมาก … เพราะเขาที่นิ่งสงบผิดปกติ ลุงและป้าด่าเขาไปก็ทะลุหูซ้ายออกหูขวา ดัดลีย์ไม่ได้เบื่อกับการแกล้งเขา แต่เขาก็หาวิธีหลบหลีกไม่โดนแรงปะทะของเด็กโตแต่ตัวเช่นญาติเขา
จดหมายหลายฉบับถูกส่งมา และ …
หนึ่งในนั้นก็เป็นของเขา …
ฮฮกวอตส์…
กี่ปีแล้วนะ … เขาเรียนจบมาตั้งหลายปี เขาเอาแต่ทำงานจนหัวฟูอย่างที่พี่สาวบุญธรรมเขาบอก ถึงเขายังจดจำบรรยากาศภายในฮอกวอตส์ได้ ราวกับมันเป็นบ้านหลังหนึ่ง …
และเขากำลังจะได้กลับไปอย่างแน่นอน ..
ต้องบอกว่าศาตราจารย์ที่นั่น ไม่ยอมปล่อยให้เขาไม่ได้เข้าเรียนหรอก เขายังคงมีคำทำนายนั้นติดหัวเขาอยู่.. คิดได้แบบนั้น มือบางก็ลูบรอยแผลเป็นที่เต็มไปด้วยศาสตร์มืดของตัวเอง สัมผัสไม่ได้ถึงความรู้สึกด้านใน ทั้งที่มันควรจะมีเศษเสี้ยววิญญาณอยู่แท้ๆ
… ทอม … คุณในตอนนี้ คงกำลังวางแผนจัดการผมอยู่สินะ..
ฮ่ะๆ เขาจะทำอะไรกับจดหมายฉบับนี้ดีนะ ….
เขาหยิบจดหมายของเขาขึ้นมาในมือ ก่อนที่จะ ….
พรึ่บ!
จดหมายตราฮอกวอตส์ลุกไหม้ในชั่วพริบตา ก่อนจะเป็นขี้เถ้าสีดำลอยไปกับอากาศ แฮรี่ยิ้มกว้างให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะก้มลงหยิบจดหมายของครอบครัวเดอร์สลีย์อีกครั้ง … แล้วเดินกลับเข้าไปเพื่อส่งคืนเจ้าของจดหมาย..
ถ้าเขาตอบจดหมายตอนนี้ มันก็ไม่สนุกนะสิ หึหึ
มาเปิดตอนใหม่น้องแฮร์แล้ว เย้ๆ
ใครอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก
ขอชี้แจ้งว่า นี้เป็นนิยายแยกจากอีกเรื่อง
ช่วงที่น้องระลึกความหลัง
จะมีการอ้างอิงจากอีกเรื่องหนึ่ง
สรุปง่ายๆว่า
เหมือนน้องโดนเปลี่ยนอนาคตไปแล้วหนึ่งรอบ
น้องเขามีความจำของโลกที่เปลี่ยน และเรื่องหลัก
แต่น้องเข้าใจว่า โลกที่เปลี่ยน คือของจริง
และเรื่องหลัก คือ ของแต่ง
ใครไม่เข้าใจเม้นถามได้นะ
ลืมจะไปอ่านอีกเรื่อง ถ้ารีดพยายาม
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น