คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 : อิทาจิ และ ฮานะ
Itachi’s Talks:
“ อื้มมม” ผมที่ำลัรอให้ฮานะื่นอยู่นั้น ็ไ้ยินเสียัวเียๆ อฮานะที่ผมพาัวเธอลับมา และสีหน้าอเธอ็เหยเบ่บอถึวามเ็บปวไ้เป็นอย่าี
ยอมรับว่าผมเอ็รู้สึใไม่ใ่น้อยที่ฮานะนั้นเป็นแวมไพร์ เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เยแสอาารอารเป็นแวมไพร์แม้ระทั่อนเป็นนัเรียนมัธยมปลาย เวลาที่ับลุ่มุยับเพื่อน บาทีทีุ่ยเื่ออแวมไพร์ ฮานะ็ไม่เยแสอาารลุลี้ลุลนเลยแม้แ่น้อย
“ ฟื้นแล้วเหรอ?” ผมเอ่ยปาถามร่าบาในสภาพที่อนนี้ผมับเธอล่ามโ่มัไว้ทั้ัว พร้อมับเสื้อผ้าที่ผมเป็นนัารใส่ให้ทั้หมและพันแผลทำแผลให้เธอทั่วัว และแล้วร่าบา็ลืมามอมาทาผม ้วยแววาที่ว่าเปล่า
“ นายเอเหรอ สบายใไ้ันหมแรแล้ว” ร่าบายับัวและเมื่อรู้ัวว่ายับัวไ้อย่าลำบา เธอ็พูแบบถอนหายใและเสหน้ามอไปทาอื่น
“ ัน็้อทำให้มั่นในิหน่อย เพราะเธอพุ่เ้าโมีันับมือวาอันแบบาสิ็้อระวัันนิหนึ่อ่ะนะ” ผมเปลี่ยนเป็นนั่ไว่ห้าแล้วมอไปทาร่าบาที่อนนี้ำลัมอลพื้นอยู่
“ ฮึ ฮืออออออ” และแล้วผม็เห็นน้ำาไหลออมาาใบหน้า ทำให้ผมแปลใ ที่อยู่ีๆฮานะ็ร้อไห้ออมาทำให้ผมลุึ้นยืนแล้วเินไปยัฮานะที่นัุ่เ่าร้อไห้
“ ร้อไห้ทำไม?” ผมเินไปถึเธอแล้วย่อัวนั่ยอๆรหน้าอฮานะและถามหาถึสาเหุที่ทำไมร่าบาถึปล่อยให้น้ำารินไหล
“ พ่อแม่ันถู่าาย ฮือๆๆ” ผมที่ไ้ยิน็ถึับอึ้อ้าปา้า เพราะสิ่ที่ฮานะพูออมาือารที่เธอสูเสียพ่อแม่ไป ึ่ผมเอ็อึ้ใเพราะสมัยมัธยมผม็ไ้เอหน้าพ่อับแม่อเธออยู่บ่อยๆ แ่พอมาไ้ยินแบบนี้ ยอมรับเลยว่าลึๆในใ ผม็รู้สึ็อไม่น้อย
“ อโทษนะ อูวามำหน่อย”
ริ้
ผมเบิเนรวแหวนระเาหมื่นบุปผา แล้วเป็นัหวะเียวันที่ร่าบาสบาับผม ผมึใ้วิาเนรมอวามทรำอเธอ
และภาพที่เห็นือภาพที่ผมพูไ้เลยว่ามันสยสยอ เพราะภาพที่เห็นือเธอ เห็นพ่อแม่ถู่า่อหน้า่อาโยายสอนที่ใ้าบฟันายาที่ทั้พ่อและแม่อเธอ โยที่เธอนั้นหลบอยู่ที่มุมหลืบอมุมบ้าน และเมื่อเธอเห็นเลืออาารลุ้มลั่ที่บว้วยวามโรธแ้น ทำให้ปีและหาอเธออออมา และเธอ็พุ่ใส่ทัู้่และหนีออมาานั้น ผม็ไม่เห็นอะไรอีเลย
“ านายมีลวลาย้วย” ทันทีที่ผมลายาถาฮานะ็พูถึวาอผม ผมึมอับเธอ ึ่พอรู้ัวอีทีระยะห่าอใบหน้าระหว่าเราทัู้่็เหลือแ่ไม่มา ึ่มันใล้ิันมานหน้าผาอเรานัน ผมที่รู้ัว็ผละออ
“ นายมีพลัพิเศษ้วยเหรอ?”
“ อืม ูเธอไม่แปลใเลยนะ?” ผมถามเธอลับ เพราะผมเห็นท่าทาอเธอูไม่แปลใเลยที่ผมมีาถานินา ที่สำหรับนในโลนี้เรียว่า ‘พลัพิเศษ’
“ ันเอ็มีพ่อแม่ที่เป็นแวมไพร์ สำหรับัน นาย็เป็นนปิที่มีพลัพิเศษเยๆ็แ่นั้นเอ” ผมเอที่รู้ว่าพ่อับแม่อเธอเป็นแวมไพร์ ็รู้สึะลึเหมือนัน และใบหน้าอเธอ็เศร้าลเรื่อยๆน ผมเอื้อมมือไปลูบศรีษะอเธอเพื่อปลอบประโลม
“ ันเสียใ้วยนะเรื่อพ่อแม่อเธอ”
“ ่าันที อิทาิ” และำพู่อมาอฮานะ ทำเอาผมถึับผะไปเลย เพราะเธอบอว่าให้่าเธอทิ้
“ ทำไมล่ะ?” ผมถามลับเสียเรียบ
“ ันสูเสียทั้พ่อแม่ แถมไม่มีบ้านให้ลับ เิน็ไม่มีแล้ว ัน็ไม่รู้ะอยู่ไปเพื่ออะไร” ร่าบาัพ้อออมา ึ่มันบ่บอไ้ัเนว่าสภาพิใอฮานะในอนนี้นั้นแย่เอามาๆ
ผมเ้าใวามเ็บปวนั้นี เพราะโยส่วนัวอผมนั้น็เยเอับเหุาร์แบบนี้ แ่ัวผมนั้นน่าะร้ายแรว่า เพราะว่าผมนั้นเป็นนลมือ่าพ่อับแม่้วยมือัวเอ ึ่ยอมรับเลยว่าผมเอ็เ็บปวเอามาๆ แ่มันบีบบัับให้ผมทำเพราะผมไม่อยาให้นในหมู่บ้านโโนฮะ ้อมารับผลรรมที่เิาวามิที่ะ่อบอระูลอุิฮะ และผม็อยอมรับเลยว่าลอีวิที่ไ้อยู่ที่โลนินา ผม็้อ้าว้ามผ่านืนวันอันแสนเ็บปวอย่าทุ์ทนทรมา
“ ันเอ็สูเสียพ่อแม่เหมือนัน ะนั้นเธอเอ็้อมีีวิ่อไปฮานะ” ผมเอามือ้อนาอฮานะ ให้เยหน้าสบาับผม แล้วพูปลอบใ ึ่้วยวามึอโ่ที่ล่ามพันธนาารฮานะนั้นมันยัพอะยืไ้อีหน่อย ทำให้ร่าบาเยิบัวบออผม แล้วสะอื้น ผม็เอามือลูบหัวอเธออย่าปลอบโยน
“ อบในะ อิทาิ อบใที่อยู่้าๆัน ในวันที่ันไม่เหลือใร” เธอพูออมา ทำให้ผมรู้ว่าอนนี้ีวิอเธอโเี่ยวแ่ไหน
“ อืม แ่อโทษนะ ที่ทำเธอบาเ็บ ันอโทษนะ ฮานะ” ผมมอไปามร่าายอฮานะที่เ็มไป้วยผ้าพันแผลที่พันอยู่ทั่วัว แล้วเอ่ยล่าวอโทษเธอ
“ อื้ออ ไม่เป็นอะไร นายพยายามะหยุัน ัน้อออบในายมาว่า” ฮานะผละออาผมแล้วส่ยิ้มให้ับผม แ่เป็นยิ้มที่เหมือนับะฝืนยิ้มแล้ว ็้มหน้าหลบหน้าผม
“ เี๋ยวันะรัษาเธอให้หาย็แล้วัน ่วนี้เธออยู่ในอันราย เธอ็อยู่ับันไป่อนนะ ” ผมบอับร่าบาถึสิ่ที่ผมะรับผิอบให้ แล้วผม็ปลุแที่ผมใ้ล็อโ่ออ แล้ว็ลายโ่ที่พันัวเธอให้ านั้นร่าบา็เป็นอิสระสามารถยับเยื้อนไ้
“ ที่ริมันมีวิธีที่ะรัษาให้หายเร็วนะ ” ฮานะพูบอผมถึวิธีารรัษาที่ะทำให้แผลหายอเธอหายเร็ว ึ่ผม็มวิ้วมุ่นอย่าสสัย
“ แล้วมันทำยัไล่ะ? ” ผมถาม
“ ัน้อื่มเลือน่ะ เพราะแวมไพร์นอาะื่มเลือเป็นอาหารแล้ว ยัื่มเลือเพื่อรัษาแผลามร่าาย้วย ันทำับแม่บ่อยน่ะ เพราะันมัเป็นนุ่ม่าม ทำให้ัวเอมีบาแผลบ่อย ” ร่าบาอธิบายให้ผมฟัึ่ผม็เ้าใไ้ไม่ยา และผม้ิไ้อย่านึึ้นมา
“ ั้นันะให้เธอื่มเลืออัน เพื่อเป็นารอโทษที่ทำให้เธอ้อบาเ็บ ” ผมเสนอวิธีที่ะ่วยฮานะ โยารให้เธอื่มเลืออผม เพื่อเป็นารไถ่โทษที่ทำให้เธอ้อบาเ็บ
“ เอ๋!!?? ” ร่าบาทำหน้าเหมือนไม่เื่อในสิ่ที่ผมพู เธอพูพร้อมับเาหัว ึ่มันเป็นท่าทาประำอร่าบาที่ผมมัะเห็นอยู่บ่อยๆอนเรียนอยู่้วยันสมัยเป็นนัเรียนมัธยมปลาย ึ่นั่นสำหรับผมมันเหมือนับุเ่นอเธอ
“ เธอะัันรไหน เิเลือไ้เลย ” ผมถอเสื้อสูออแล้ว็ถอเนไท์ทิ้ เพื่อให้เธอเลือัและื่มเลืออผมเพื่อรัษา แผลที่เิาเทวีสุริยาอผมบนัวเธอ
“ ะ…ันเลือ ะ ะ อ ” ร่าบาอบแบบะัะุิๆัๆ และผม็สัเุเห็นว่าใบหน้าอเธอมีสีแ ึ่นั่นทำให้ผมสสัยว่าทำไมเธอถึหน้าแและมีท่าทาร้อนรนแปลๆ
ผมปลระุมเสื้อเิ้สีำที่ผมสวมใส่และสัพัร่าบา็่อยๆเยิบมาหาผมานั้นมือเล็ๆ็วาบนออผมทั้สอ้าแล้วร่าบา็่อยๆ ยื่นใบหน้าหวานเ้ามาแล้วเธอ็มอผมอยู่สัพั ่อนที่เธอะ้มลไปที่ออผม นผมสัมผัสไ้ถึลมหายใร้อนๆที่เป่ารร้นอ
“ ัวนายหอมั ” และเธอ็พูถึลิ่นายอผม ทำเอาผมมวิ้วมุ่น ว่าฮานะทำไมถึพูถึลิ่นายอผม
“ ั้นเหรอ เป็นลิ่นน้ำหอมล่ะมั้ " ผมอบแบบผ่านๆไป านั้นนิ้วเล็ๆ็ ลูบไล้ออผมนผมรู้สึนลุแปลๆ
“ ัล่ะนะ ”
“ อื้มม ” วามเ็บปวเิึ้นรบริเวออผมึ่นั่นแสว่าฮานะฝัเี้ยวลบนออผมแล้ว แ่วามเ็บ็แ่แปปเียว านั้นวามเ็บ็มลายหายไป ผมรับรู้ไ้ถึวามอบอุ่นรริมฝีปาอเธอที่ำลัฝัเี้ยวอยู่ที่ออผม และานั้น็รู้สึไ้ว่าเลืออผมำลัถููออไป
แผล่บ แผล่บ
ร่าบาใ้เวลาูเลืออผมอยู่นานพอสมวรในที่สุฮานะ็ถอนเี้ยวออแล้ว านั้นฮานะ็เลียแผลอผมรบริเวที่ถูันผมใและนลุ และฮานะ็ผละออพร้อมับ้อมอผมและลิ้นเล็ๆอเธอ็เลียริมฝีปาเล็เรียว และมุมปาอฮานะ็มีราบเลืออผมไหลิอยู่
“ น้ำลายอแวมไพร์ มีฤทธิ์ในารรัษาแผล ึ่ันเลียแผลัอันบนอนายให้แล้ว ” ฮานะอธิบายถึุสมบัิอน้ำลายอเธอที่มีฤทธิ์ในารรัษา ึ่ทันทีที่ไ้ยิน ผม็ยมือึ้นลูบออผมรุที่โนัึ่็พบว่า รุนั้นไม่มีบาแผลเลย
“ อบุนะ อิทาิ ”
พรึ่บบบ
“ นี่ ฮานะ ”
“ ันใ้พลัอนลายร่าไปเยอะ ร่าายเพลี-- ” ู่ๆ ฮานะ็เมาหาผม ผมึอ้าแนรับอย่ารวเร็ว และฮานะ็เมาที่ออผม ผมเย่าร่าบาเรียื่ออเธอ านั้นร่าบา็อบ้วยน้ำเสียอ้อมแอ้มและ็เียบไป ผมึ้มลไปมอ ็เห็นว่าฮานะนั้นหมสิหลับไปแล้ว
“ ฮานะ ” ผมพยายามเรียเธออีรั้แ่็ไม่เป็นผลและผมที่เห็นันั้น็ไ้ัสินใ อุ้มร่าเล็อเธอึ้นมาไว้ในอ้อมแนในท่าเ้าหิ และอุ้มเธอเินออไปาห้อใ้ินในัวบ้าน และผม็อุ้มร่าบาไปยัห้อนอนอผม ัารวาร่าเล็อเธอบนฟูที่นอน ัารวาอศาหมอนให้เป็นอย่าี และ็ห่มผ้าให้เธอเพราะลัวเธอะหนาวาเรื่อปรับอาาศในห้อนอนอผม เมื่อัารให้ร่าบานอนเสร็ ผม็เ้าห้อน้ำไปอาบน้ำ เพราะนี่นมัน็ึมาแล้ว เมื่ออาบน้ำเสร็แ่ัวเสร็ ผม็หยิบ หมอนหนึ่ใบพร้อมับผ้าห่มหนึ่ผืน และผม็วาหมอนลบนโฟาในห้อนอนอผม เพราะผมะนอนที่โฟา เพราะถ้าผมนอนอยู่บนเียร่วมับฮานะมันะูไม่ี ผมเลยเลือที่ะมานอนที่โฟาแทน
่อนที่ผมะทิ้ัวลนอนบนโฟา ผม็ัสินใเินไปที่เียนอน และมอนบนเียที่ำลัหลับา ผมที่เห็น็รู้สึว่า เวลาที่ฮานะหลับา เธอ็เหมือนสาวน้อยที่ไร้เียสาทั่วๆไป ผมที่เห็น็ยิ้มออมา
“ ฝันีนะ ฮานะ ”
โปริามอน่อไป
To be Continued……..
อิทาิถูัอ้วยอ่ะ
และไรท์อบอไ้เลยว่าเรื่อนี้นาเอี้อ้อนมา
ความคิดเห็น