คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : No one knows
I still be in your heart
Written by TeenTitansGo
Chapter 1 No one knows
มันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่จะเห็นเธอหลบอยู่ในห้อง... อ่านหนังสือ... ทำสมาธิ... และท่องอะไรที่ฟังไม่ได้ศัพท์และแปลกหูสำหรับพวกเขาที่จะฟัง แต่ไม่... พวกเขาไม่อยากฟังหรอก คาถาอะไรพวกนั้นไม่จำเป็นซักเท่าไหร่เลย เธอแค่ท่องคาถาประโยคที่พวกเขาฟังจนขึ้นใจประโยคเดียว ก็ทำอะไรได้เป็นสิบอย่าง แต่ก็อย่างที่รู้...
บีสบอย: …ก็เธอชอบอย่างนั้นนี่ ไม่แปลกที่เธอทำอย่างนั้นบ่อยๆ (เขาพูดและทำท่าโบกไม้โบกมืออย่างไม่สนใจ)
โรบิน: นายคิดแค่นั้นหรอ... นายไม่คิดหรอว่าเธออาจ... เศร้า
บีสบอย: โถ่เพื่อน ถ้าเรเวนเศร้าละก็... ไม่มีสาเหตุอะไรหรอกนอกจากมุขตลกฉัน... มุกห่วยๆ ที่สาดไปไม่ยั้งเมื่ออาทิตย์ก่อน
เรเวนเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมที่พวกเขาคุยกันอยู่ เธอก้มหน้าเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านโรบินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อชงชา โรบินเห็นแววตาเธอผ่านๆ... พระเจ้า! เขาไม่เคยเห็นเธอดูแย่ขนาดนี้มาก่อน แววตาสีครามของเธอไม่ได้บอกแค่ว่าเธอรู้สึกเศร้าอย่างที่เขาคาดไว้ ความหมายมันดูแย่กว่านั้น เธอกำลังหดหู่ โดดเดี่ยว... และ... เขาคิดไปเองรึเปล่าเนี่ย... เธอทุกข์ระทมกับเรื่องบางอย่างที่เขาไม่รู้ เขาทนเห็นธอเป็นเช่นนี้ไม่ได้หรอก แน่ล่ะ... ก่อนที่เขาจะได้คิดว่าควรพูดอะไร ขาของเขาก็พาเขาพาไปหาเธอซะก่อนแล้ว เขาเดินไปหาเธอโดยอัตโนมัติ... และก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมา เรเวนก็หันมาพอดี... และชาร้อนๆ ก็หกใส่เขา
โรบิน: เอ๊าช์!! (เขากระเด็นถอยหลังไปเล็กน้อย และสะบัดมือข้างที่ถูกชาหกใส่)
เรเวน: โรบิน! ฉัน... ฉันขอโทษ! มือเธอ... (เธอดึงมือข้างซ้ายของเขามา และถอดถุงมือออก มือข้างนั้นพองและแดง โชคดีเขายังมีถุงมือช่วยกันไว้ เธอใช้พลังรักษามือข้างนั้นอย่างกุลีกุจอ ส่วนโรบินก็ได้แต่จ้องมองเธอจนลืมไปว่าเมื่อ 5 วินาทีที่แล้วเขาถูกชาลวกเข้าให้)
เรเวน: ฉันขอโทษ... (เธอยังคงพึมพำขอโทษเขาในขณะที่ยังก้มหน้าอยู่ เธอจงใจจะหลบสายตาภายใต้หน้ากากนั่น... สายตาอันปราดเปรื่องของเขา)
โรบิน: ...ช่างมันเถอะ (เขาจับมือเธอไว้ เพื่อบอกให้เธอหยุดรักษามือของเขาได้แล้ว เพราะอันที่จริงมือเขาหายแล้วตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอเอาพลังนั่นมาจี้ เขาคิดว่าเธอคงทำอะไรไม่ถูก ก็เลยทำเป็นรักษาไปเรื่อยๆ)
โรบิน: เรเวน... เธอโอเคนะ... (เสียงครวญครางของบีสบอยเล็ดลอดออกมาทำให้เขาหยุดชะงักนิดนึง)
บีสบอย: ฉันว่าฉันควรไปนอนได้แล้ว (เขาพูดพลางหาวและทำทำท่าบิดขี้เกียจซึ่งเห็นได้ชัดว่าเสแสร้ง เขาเหลือบไปมองทั้งคู่เล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป)
โรบิน: (เขาหันมามองเธอ) ...เรเวน... ฉัน...
เรเวน: ฉันสบายดี... อันที่จริงฉันรู้สึกเยี่ยมมากที่ไม่มีใครมากวนฉันในห้อง (เธอพูดอย่างรวดเร็วและไปทางอื่น)
โรบิน: ...แต่... ช่วงนี้เธอดู... ไม่รู้สินะ... ดูซีดๆ ไป (เขาสังเกตได้แม้เธอมีสีผิวที่ซืดเผือดอยู่แล้ว แต่เวลานี้มันไม่ใช่... มันต่างกัน... เธอดูเหมือนคนอดหลับอดนอน... หรือนอนไม่อิ่ม.. และดูหดหู่ด้วย)
เรเวน: ไม่มีอะไร
โรบิน: แต่เธอ...
เรเวน: ฉันยุ่งกับคาถาแปลกๆ มากไปก็เท่านั้น... (ตอนนี้เธอวางแก้วชาทิ้งไว้และเดินไปที่ประตู)
โรบิน: (เขาเดินตามไป) ถ้าเธอจะให้ฉันช่วย...
เรเวน: ไม่ โรบิน... ขอบใจ (เป็นครั้งแรกที่เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ทั้งจ้องกันอยู่ครู่หนึ่ง)
โรบิน: งั้น.... ถ้าเธอไม่เป็นไร... คือฉันเป็นห่วงเธอนะเร... เธอควรพักผ่อนบ้างนะ... แล้ว... พรุ่งนี้... ตอนหกโมงเย็น... รึอาจ... วันเสาร์... เธอ... ว่างมั้ย (เขาเริ่มพูดนัยๆ ทำให้เธอนิ่งไปครู่นึง... เขาจะชวนเธอออกเดทหรอ... ไม่เอาน่า... กับคนไร้อารมณ์อย่างฉันเนี่ยนะ... เขาอาจให้เธอไปช่วยงานงี่เง่าอะไรก็ได้... เพราะถ้าเขาชวนฉันออกเดทครั้งแรกละก็... สตาร์ไฟร์คงได้ไปก่อนหน้านี้เป็นร้อยๆ ครั้งแล้วมั้ง)
เรเวน: ฉัน... ไม่ว่างเลย (เธอกล่าวปฏิเสธทั้งที่ความจริงเธอก็ไม่ติดภารกิจอะไรในคืนวันพรุ่งนี้หรือคืนวันเสาร์)
โรบิน: เออ... งั้น... ไม่เป็นไร (เขาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง) แล้ววันอื่นล่ะ (เขาถามอย่างมีความหวังเล็กๆ)
เรเวน: ทำไมหรอ
โรบิน: คือ ฉัน... แบบว่า... อยากจะชวนเธอไป... เดท... น่ะ (เขารีบแก้ไขคำพูดเมื่อเห็นสีหน้าตะลึงของเรเวน) ฉันหมายถึง... ฉันอยากให้เธอได้พักผ่อนบ้าง ไปสนุกกันข้างนอก
เรเวน: พวกเราหรอ
โรบิน: ฉันหมายถึง... แค่เธอกับฉัน (เขารีบพูด)
เรเวน: (เธอส่ายหัว) ฉันเสียใจโรบิน... ฉันไม่ชอบทำอะไรแบบนั้น... เธอคงจะรู้ (แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว)
โรบิน: ...เรเวน... (เขาพึมพำด้วยความผิดหวังปนเสียใจ เธอเป็นอะไรไปนะ ดูเศร้ามาก พยายามหลบหน้าเขา ไม่กล้าสบตา แถมยังปฏิเสธคำชวนเขาอีก ทั้งที่เธอว่าง... 'ฉันรู้ว่าเธอว่าง แต่เธอไม่กล้าไปกับฉันสองต่อสอง' เธอคงมีอะไรปิดบังเขาอยู่ ถ้าเขาชวนเธอไปพร้อมกับคนอื่นๆ ในทีมล่ะ เธออาจจะไป... เขาได้แต่คิดเรื่องความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเรเวน แม้จะนอนก็ยังมีภาพของเธอผุดขึ้นมาในหัว... ภาพผู้หญิงที่เขาห่วงใยกำลังนอนอยู่บนเตียง... ว้าเหว่... โดดเดี่ยว... และ... ร้องไห้...)
ที่ห้องของเรเวน... เธอนั่งอยู่บนเตียง... นึกถึงคำพูดที่เขาชวนเธอไปออกเดท... 'เขาทำเพราะอยากให้เราสบายใจหรือเพราะเหตุผลอื่นกันแน่' คำถามนี้ไม่มีใครตอบเธอได้ แล้วถ้าเป็นเหตุผลอื่นล่ะ... มันเป็นเพราะอะไร... สงสารที่ไม่มีใครเคยชวนเธอเลยหรอ... เลยพยายามทำเหมือนกับว่าเธอยังมีคนสนใจ... ส่วนในใจนั้นโรบินอยากกลับบ้านเร็วๆ เพื่อไปหาสตาร์ไฟร์... เจ้าหญิงที่เพอร์เฟ็กของเขา... แน่นอน... 'เขาไม่ได้สนเราจริงๆ หรอก'…
เธอนึกถึงเวลาที่บีสบอยปล่อยมุกตลกห่วยๆ ใส่เธอ... 'เพราเขาหวังดีหรือต้องการกวนใจฉันกันแน่'… เธอนึกถึงเวลาที่สตาร์ไฟร์ลากเธอไปห้าง... น่าเบื่อสิ้นดี... 'เธอไม่รู้รึไงว่าฉันไม่ชอบแบบนี้'…
แล้วไซบอร์กล่ะ... เขาไม่เคยกวนใจหรือทำให้เธอไม่พอใจ... เพราะเขาทำตัวเป็นพี่ชายที่ดีของเธอ... 'แต่ในใจเขาอาจคิดว่าเราเป็นน้องสาวที่ประหลาดเอามากๆ'…
เธอนึกถึงเรื่องพวกนี้ทีไรมันก็รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้ง... เธอไม่มีทางรู้ได้ว่าลึกๆ แล้วพวกนั้นคิดยังไงกับเธอ... บางครั้งเธอก็รู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้เลย... รู้สึกแตกต่างไปจากคนอื่น... เหมือนไม่ใช่คน... แน่สิ... 'ฉันไม่ใช่คน'… เป็นแค่ทางผ่าน... ลูกสาวปีศาจ... 'ฉันมันไร้ค่า'… คิดแล้วมันช่างปวดร้าวเหลือเกิน… ถึงตอนนี้... ผู้หญิงที่เข้มแข็ง... ใจกล้า... อย่างเธอ... ราเชล รอธ... ก็ร้องไห้ออกมา... เธอเคยร้องไห้เพราะคำพูดของมังกรที่ปลอมตัวมาเป็นพ่อมด... 'เธออยากอยู่คนเดียวหรอ'… เคยร้องไห้... เพราะรู้ถึงจุดจบของเธอ... จุดจบของโลก... ถึงตอนนี้เธอร้องไห้เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยว... ระทมทุกข์... เป็นความระทมทุกข์ที่ไม่มีใครรับรู้ได้...
ความคิดเห็น