เตะภูเขา เผากระท่อม ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #46 : มาเร็ว!! เครมเร็ว !! ตายเร็ว!!

ณ สมรภูมินอกกำแพงเมือง เครรอส

กลุ่มควันขนาดเล็กๆที่ปกคลุมร่างของราชาแห่งโคเนียค่อยๆ จางหายลงไป....ก่อนที่มันจะเผยร่างของบุรุษผมสีดำผู้หนึ่ง ร่างนั้นถูกปกคลุมไปด้วยออร่าแห่งความมืดและไอแห่งความตาย โดยบุรุษผู้นี้มีผิวหนังที่ดำและหยาบกร้านบวกกับดวงตาสีแดงที่น่ากลัว ร่างกายสมส่วนไม่ได้ใหญ่จนเกินไปและมีเขาสีขาวงอกขึ้นมาจากศีรษะทั้งสองข้าง...

"มนุษย์?...งั้นหรอที่ปลดผนึกข้าออกมา..ถึงจะโง่แต่ก็ต้องขอบคุณหละนะ"ขุนพลปีศาจกล่าวออกมาอย่างพอใจก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ ก็พบกับกองทัพของมนุษย์ขนาดใหญ่

"รกหูรกตาชะมัดเจ้าพวกมดปลวก"ดาร์กโลกล่าวก่อนจะยกมือขึ้นมาพร้อมๆกับกลางนิ้วมือทั้งห้าออกไปยังกองทัพของโคเนีย

มหาเวทย์แห่งความมืดประตูนรกจงเปิดออก

ตู้มมม

สิ้นเสียงพื้นดินที่เหล่าทหารยืนอยู่ก็เกิดวงเวทย์ขนาดใหญ่ขึ้น ก่อนจะมีมือยักษ์สีดำทมึนโผล่ออกมาพร้อมๆกับกำนิ้วมือทั้งห้าโดยมีเหล่าทหารที่ไม่สามารถหนีออกมาจากวงเวทย์นั้นได้กำลังถูกมือขนาดใหญ่จับและดึงลงไปในวงเวทย์อย่างรวดเร็ว สร้างความเสียหายให้กับกองทัพของโคเนียเป็นอย่างมากจนเหล่าทหารต่างพากันวิ่งหนีกระจัดกระจายออกจากสงครามด้วยความหวาดกลัว..

ศพและเศษซากของเหล่าทหารของโคเนียในสนามรบนั้นนอนกระจัดกระจายบางคนก็พิการไม่สามารถที่จะหนี ทำได้เพียงแต่นอนรอความตายช่างเป็นภาพที่น่าสมเพชเวชทนาเป็นอย่างมาก

"เฮ้ยๆ!!เจ้าหน่ะ เขายอมแพ้แล้วก็อย่าไม่ฆ่าเขาสิ.."เสียงของชายหนุ่มตะโกนไปยังขุนพลปีศาจดาร์กโลซึ่งตอนนี้มันกำลังยิ้มอย่างสนุกกับการที่ได้ขยี้มดปลวกไม่มีทางสู้เหล่านี้ ก่อนที่มันจะค่อยๆหันไปยังต้นเสียงก็พบกับชายหนุ่มผมสีดำ กับเหล่าสิ่งมีชีวิตครึ่งมังกรที่ยืนอยู่เบื้องหลังทั้ง 4 ตน

"หื้ม...เป็นแค่มนุษย์ริอาจมาสั่งข้างั้นหรอ!!"ดาร์กโลซึ่งไม่ได้สนใจเหล่ามังกรทั้งสี่ก่อนจะหันไปตวาดใส่ลีโอก่อนจะชูมือออกไปข้างหน้า

มหาเวทย์แห่งความมืดประตูนรถจงเปิดออก

สิ้นเสียงคำร่ายของดาร์กโลก็เกิดวงเวทย์ขนาดใหญ่ขึ้นซึ่งลีโอก็ไม่ได้ขยับไปไหนพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่ผุดขึ้นมาจากมุมปาก ต่างจากมังกรทั้งสี่ที่ลุกลี้ลุกลนเป็นอย่างมาก คิดจะหนี้หลบออกจากวงเวทย์ก็ไม่อาจจะทิ้งผู้เป็นนายได้ ก่อนจะมีมือขนาดมหึมาโผล่ออกมาพร้อมๆกับกำร่างของลีโอและมังกรทั้งสี่ไว้ในอุ้งมือของมัน

ตู้ม

จู่ๆ!!มือขนาดมหึมาสีดำทมึนก็ได้ระเบิดออกจนนิ้วมือกระจุยกระจายลอยหายไปไกลก่อนจะเผยร่างของบุรุษผมสีดำที่ค่อยๆล่วงหลนลงมาจากพื้นพร้อมๆกับเหล่ามังกร

"ฮื้ออออจบสิ้นแล้ว!!! เจ้าดาร์กโลมันถูกปลดผนึกแล้ว"เทโอที่กล่าวขึ้นและแกล้งปล่อยโฮออกมา..ก่อนจะหันไปขว้าตัวของซีน่อนเข้ามาสวมกอด โดยที่มังกรเพื่อนซี้ก็ไม่ได้ผลักออก กับกันมันกอดตอบอย่างแนบแน่น

"ฮื้อออม่ายยยยยเทโอ!!!เราจะมาตายที่นี้จริงๆหรอม่ายยยยย"ซีน่อนที่ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาพร้อมกับทำสีหน้าหดหู่เป็นอย่างมากจนลีโอที่หันไปมองเริ่มเกิดความหมั่นไส้กับเหล่ามังกรทั้งสอง

"พวกเจ้ากลัวจริงดิ!!?"ลีโอถามก่อนขึ้น

"เฮอะ..เปล่าหรอกมันเป็นแอ็คติงหน่ะ×2"มังกรทั้งสองหันมาตอบพร้อมกันก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมายืนยิ้มอย่างสบายอารมณ์สร้างความงุนงงให้กับมิวและพีนิคเป็นอย่างมาก ซึ่งมิวกับพีนิคนั้นรู้สึกกลัวจริงๆตั้งแต่แรก แต่ก็ต้องสะกดความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้

"เฮอะๆ ....ว่างกันมากหรือไงพวกเจ้าหน่ะ"ลีโอถามพล่างคิวกระตุกขึ้นมา ก่อนที่เทโอที่ยืนผิวปากอย่างสบายอารมณ์จะกล่าวขึ้น

"เปล่าๆ ข้าแค่จะทำให้เหมือนเจ้าดาร์กโลมันเก่งเข้าไว้...พอมันโดนเจ้าเตะตายขึ้นมาเจ้าจะได้ดูเท่ไง"เทโอกล่าวพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้นมากดไลค์ใส่ลีโอ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอากำปั่นทุบลงไปที่ฝ่ามือเหมือนจะเข้าใจจุดประสงค์ของเทโอพร้อมๆกับกดไลค์กลับไปที่มังกรตัวสีแดง

"นี้ๆ ลีโอ..เราไม่เข้าใจว่าลีโอกำลังคุยเรื่องอะไรกับเจ้ามังกรแดงนั้น..เล่าให้เราฟังมั้งสิ"มิวที่หันมาถามผู้เป็นนายพร้อมๆกับเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาจากใบหน้าอันงดงาม

"อ่อๆมิวยังไม่รู้สินะ! ซีน่อนอธิบายให้มิวฟังทีเอาแบบเข้าใจง่ายๆนะ"ลีโอกล่าวก่อนที่ซีน่อนจะหันไปกระซิบข้างหูของมิวอยู่พักนึง ซึ่งมังกรสาวก็พยักหน้าเรื่อยๆระหว่างที่ซีน่อนเล่าเหมือนเป็นเชิงว่าเข้าใจ ก่อนที่มังกรสาวจะค่อยๆเบิกตากว้างโตอย่างน่ารักพร้อมๆกับเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าที่ตอนนี้ก็ได้กลายเป็นเวลากลางคืนแล้ว ก่อนที่หญิงสาวจะพบกับดวงจันทร์สามดวงที่กำลังส่องสว่างสดใสบนท้องฟ้า..แต่!!ดวงจันทร์ดวงที่สองนั้นแตกต่างออกไปมันมีรูขนาดมหึมาอยู่ตรงกลางดวง ก่อนที่ใบหน้าอันงดงามจากเหงื่อที่ผุดออกมาเป็นเม็ดเล็กๆในตอนแรกบัดนี้ได้กลายเป็นสายน้ำไหลลงสู่พื้นดิน

"ปีศาจหละ เรามีเจ้านายเป็นปีศาจ!!"มิวกล่าวพร้อมๆกับร่างที่สั่นเทาด้วยความกลัว โดยลีโอที่ตอนนี้กำลังจ้องมองไปยังหญิงสาวผมฟ้านั้นทำได้เพียงแต่ยิ้มแห้งๆออกมา แต่ก็ยังมีอีกหนึ่งคนที่ยังไม่เข้าใจนั้นก็คือพีนิคที่ยังหวาดกลัวและขาสั่นนิดๆ

"เฮ้ย!!เจ้าหน่ะจะยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไปถึงเมื่อไหร่!!?"ลีโอที่เรียกดาร์กโลที่ยังยืนนิ่งด้วยความอึ้งก่อนที่มันจะคืนสติกลับมาและจ้องมองไปที่มนุษย์ตรงหน้า

"จะ..เจ้าทำลายมหาเวทย์ของข้าได้ยัง!!นั้นมันมือของสัตว์อสูรระดับตำนานในโลกหลังความตายเชียวนะ!!"ดาร์กโลที่กล่าวถามไปด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก

"ไม่มีอะไรมากหรอก..ข้าก็แค่ออกแรงเตะมันเบาๆ มือนั้นก็แตกซะแล้ว อ่อนแอชะมัดเลย"ลีโอที่กล่าวพร้อมกับหยักไหล่อย่างไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร ต่างกับมังกรทั้งสี่ซึ่งรู้ดีว่ามือนั้นเป็นของสัตว์อสูรที่มีพลังเทียบเท่ากับตัวของพวกมันทุกตัว และเจ้าสัตว์อสูรนั้นยังมีสมบัติระดับพระเจ้าเอาไว้ในครอบครองอยู่ด้วย

"หืม..เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำอย่าได้ใจไปนั้นมันแค่ส่วนมือของสัตว์อสูรของข้า"ดาร์กโลพูดจบก็กางมือขึ้นมาพร้อมกับกำลังจะร่ายเวทย์อัญเชิญ


"จงออกมา..."


"ปลดผนึกพลังลูกเตะธรรมดาแบบเบ๊าเบา..พลัง 50%"


ตรึม...

"เฮ้ยพวกเราวิ่ง!!!"เทโอที่เตือนสติก่อนจะพุ่งตัวหันหลังกลับไปยังเมืองเครอสด้วยความเร็ว ซึ่งซีน่อนและมิวก็รู้ถึงจุดประสงค์ของเทโอก่อนจะพุ่งตัวตามหลังของมันไปทันที

"เฮ้ย!!เทโอ!!เจ้าพีนิคมันยังไม่รู้ถึงความหน้ากลัวของคลื่นพลังของนายท่าน เจ้ากลับไปลากมันมาด้วยเดี๋ยวนี้เลยนะ"ซีน่อนที่หันกลับไปก็พบกับพีนิคที่ยืนมองมาทางพวกมันอย่างงุนงง และเกิดความคิดว่า

'เจ้าพวกนี้เสียแรงที่ข้านับถือในพลังของพวกเจ้า...แต่เจ้ากับทำลายสัญญากับผู้เป็นนายคิดจะทิ้งนายท่านเอาไว้ให้ตายอย่างทรมาน...พวกเจ้าไม่สมควรเป็นเผ่ามัง...อั่ค'ไม่ทันที่ความคิดนั้นจะเตลิดไปไกลเทโอที่พุ่งตัวกลับมาก่อนจะล็อคคอของพีนิคอย่างรุนแรง

"เจ้าจะทำอะไรข้า!!ปล่อยข้าเจ้าคนทรยศ!!"พีนิคกล่าวพร้อมกับแกะแขนของเทโอที่กำลังล็อคคอของมันโดยกำลังพุ่งตัวกลับไปยังเมืองเครอสอย่างว่องไว

"เงียบปากไปเถอะน้า!! ข้าก็ใช้ว่าอยากจะช่วยเจ้าหรอกนะ เห็นแก่ที่ซีน่อนมันขอไว้ ไม่งั้นข้าคงปล่อยเจ้าให้ยืนรอความตายแบบโง่ๆไปแล้ว"เทโอที่หันไปตวาด
.....โดยที่ตอนนี้พีนิคนั้นได้ฉุนขาดก่อนจะปลดพลังออกมาจนแกะแขนของเทโอที่ล็อคคอของมันเอาไว้จนสำเร็จ ก่อนที่มันจะยืนประจันหน้ากับจักพรรดิมังกรแดงพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่หน้าเกรงขามและจริงจัง

"ข้าเป็นเผ่ามังกร.!! แถมยังเป็นองค์ราชาแห่ง อาณาจักรวายุ ข้าจะไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีและคำสัตว์สาบานที่ให้ไว้กับนายท่านลี..."

ทักษะระดับตำนานหมัดมังกรวารีซัดนภา

ตู้ม..

คร่อก

พีนิคที่กล่าวยังไม่ทันจะจบก็มีเงาดำๆโผล่ขึ้นมา ณ เบื้องหน้าก่อนจะปล่อยหมัดชกเข้าไปยังช่องท้องของมันอย่างรุนแรงจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วสนามรบ พร้อมๆกับร่างของมังกรตัวสีเขียวที่คดงอเป็นกุ้งก่อนจะสลบคามือของเงาปริศนา..ใช่แล้วมิวนั้นเองก่อนที่เธอจะหันไปตวาดใส่เทโอ

"มาลากมันกลับไปในเมืองเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่แม่จะจับเชือดทิ้งทั้งคู่"มิวที่กล่าวพร้อมๆกับดวงตาที่แดงออกมาอย่างน่ากลัวทำให้เทโอถึงกับหน้าเหว๋อบิดเบี้ยวไปมา

"ขอรับท่านจักพรรดิมังกรวารี" เทโอที่วิ่งเข้าไปยังร่างไร้สติของพีนิคก่อนจะแบกมันขึ้นเอาไว้บนบ่าพร้อมๆกับพุ่งตัวไปยังเมืองหลวงเครรอสด้วยความว่องไว

"น่ากลัวชะมัดเลย บรื๋อ~"มังกรแดงบ่นกับตัวเองพร้อมกับจ้องมองไปยังแผนหลังของมังกรสาวผมฟ้าอย่างหวาดๆที่กำลังพุ่งตัวอยู่เบื้องหน้าของมัน ก่อนที่มันจะสะดุ้งเฮือกเมื่อมังกรสาวหันกลับมาจ้องมองมันด้วยดวงตาของปีศาจร้ายอีกครั้ง
.
.
.


ฟึบ




ลีโอที่ปลดผนึกพลังออกก่อนที่เส้นผมของเขาจะแปลเปลี่ยนไปเป็นสีแดงสดพร้อมๆกับพุ่งตัวไปโผล่ยังเบื้องหน้าของดาร์กโลก่อนที่ชายหนุ่มจะย่อเข่าทั้งสองข้างลงพร้อมกับดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและวาดขาเตะเข้าไปที่ชายคางของขุนพลปีศาจอย่างรุนแรง

ตู้มมมมมมมมมม

ขาของชายหนุ่มที่สัมผัสไปยังคางของดาร์กโลก็ได้เกิดคลื่นพลังมหาศาลพวยพุ่งออกมาพร้อมๆกับพื้นดินที่ถูกถลกออก...ก่อนที่คลื่นพลังมหาศาลจะแผ่กระจายพลังออกไปทั่วบริเวณพร้อมๆกับหลุมขนาดยักษ์ที่ค่อยๆแผ่รัศมีความกว้างขึ้นไปเรื่อยๆจนเกือบจะกระจายไปถึงเมืองเครอส...แต่บนกำแพงเมืองนั้นได้มีมังกรทั้งสามที่ตอนนี้กำลังกางบาเรียป้องกันเอาไว้อยู่ด้วยความยากลำบากและบาเรียนั้นค่อยๆเกิดรอยร้าวขึ้นมาทีละนิดแต่ในที่สุดคลื่นพลังนั้นก็ได้สงบลงพร้อมๆกับภาพของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในหลุมลึกที่กว้างกว่า100เมตร และลึกกว่า40เมตรจนแทบจะมองไม่เห็นร่างของชายหนุ่มผู้นั้น....


"เฮ้อ...โชคดีจริงๆที่ครั้งนี้ดวงจันทร์ปลอดภัยดี ทั้ง 3 ดวง"ลีโอที่สบถออกมาอย่างโล่งใจที่ตอนนี้กำลังจ้องมองขึ้นไปยังดวงจันทร์ทั้งสาม


"แต่โลกที่เจ้าอยู่เกือบจะไม่ปลอดภัยนะโว้ยย" มังกือแดง


ณ สถานที่แห่งหนึ่งในโลก แห่งคาเลีย

ในปราสาทสีทองอร่ามมีบุลคลทั้ง 4 กำลังนั่งอยู่บนบัลลังและกำลังพูดคุยกันโดยมีสีหน้าที่เคร่งเครียด

"ที่ท่านเล่ามาเป็นความจริงงั้นหรือเทพแห่งสงคราม...? เรื่องที่ว่าพระราชวังลอยฟ้าของเทพแห่งการทำลายล้าง จู่ๆก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย...แถมข้ายังไม่สามารถสัมผัสถึงตัวตนของเทพแห่งการทำลายล้างได้ด้วย.." ราชาแห่งทวยเทพกล่าวขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งเครียดและความคิดที่ผุดขึ้นมาอย่างมากมาย

"แน่ใจสิ...ข้าเห็นมากับตาตอนที่กำลังจะไปหารือเกี่ยวกับแผนการรบ...แต่ก็ต้องถูกคลื่นพลังมหาศาลที่พวยพุ่งขึ้นมาจากโลกมนุษย์พัดร่างของข้ากระเด็นออกมา...โดยสิ่งที่ข้าเห็นนั้นคือพระราชวังลอยฟ้าจู่ๆก็สลายหายไปไม่เหลือเอาไว้แม้แต่เศษซากปรักหักพังเลยซักนิด...หรือว่าจอมปีศาจจะตื่นขึ้นมาจากการถูกผนึกเอาไว้แล้ว"เทพแห่งสงครามหันไปถามราชาแห่งทวยเทพด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดไม่ต่างกัน

"ข้าก็ไม่รู้....จงปล่อยคนออกไปสืบหาข้อมูลที่โลกมนุษย์ซะว่าต้นตอของคลื่นพลังนั้นมาจากที่ใดกัน"ราชาแห่งทวยเทพตะโกนลั่นท้องพระโลงสีทองก่อนที่หญิงสาวทางซ้ายสุดของบัลลังที่นั่งเงียบอยู่ตั้งแต่แรก...จะค่อยๆลุกขึ้นพร้อมหันไปกล่าวกับราชาแห่งทวยเทพ

"ไม่ต้องหรอก...!!เดี๋ยวเราจะจัดการเรื่องนี้ให้เองท่านองค์ราชา"หญิงสาวกล่าวก่อนที่ร่างของนางจะสลายกายเป็นแสงสีขาวก่อนที่จะพวยพุ่งลงไปยังโลกมนุษย์

"ข้าฝากเจ้าด้วยละกัน...เทพเจ้าแห่งมนต์ตรา"ราชาแห่งทวยเทพกล่าวพร้อมกับจ้องมองไปยังแสงสีขาวที่พวยพุ่งจากไป