ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ จุดเริ่มต้นของตำนาน (รีไรท์)
แสงแดดสอดส่องผ่านมายังหน้าต่างโรงพยาบาลใจกลางเมืองหลวงแห่งหนึ่ง มีเด็กหนุ่มผมดำตาสีดำ สนิด กำลังนั่งอยู่บนรถเข็นที่จอดอยู่ข้างระเบียง โดยมือยังถือโทรศัพท์นั่งดูอานิเมะอย่างใจจดใจจ่อ ชื่อเรื่อง One Punch ตื้ดด
'โถ่ โว้ยยยย หมัดเดียวอีกแล้ว' เสียงจากตัวละครหลักในชุดผ้าคลุมสีเหลืองหัวโล้นตะโกนด้วยความหัวร้อนดังออกจากโทรศัพท์สมาทโฟน
"โถ่โว้ยยย ถ้าเราเดินได้ก็คงจะดีกว่านี้" เด็กหนุ่มตะโกนคำพูดที่เขามักจะบ่นกับตัวเองอยู่บ่อยๆ
แต่ทันใดนั้นเอง..สายตาของเด็กหนุ่มได้เหลือบไปเห็นลูกโป่งที่ลอยมาจากข้างล่างของตึก และลอยไปติดกับเหล็กที่ยืนออกมาบริเวณขอบระเบียง
"แงงงง งงง ลูกโป่งหนู" เสียงนั้นดังมาจากข้างล่างของตึกโดยเป็นเด็กน้อยอายุราวๆ 4-5ขวบ ร้องไห้ขี้มูกโป่ง
เมื่อลีโอเห็นดังนั้นจึงชะโงกหัวออกไปมองก็พบเด็กน้อยยืนร้องไห้อยู่ก่อนจะตะโกนออกไปว่า
"ไม่ร้องนะ เดี๋ยวพี่ชายจะเก็บให้"ลีโอตะโกนออกไปทำให้เด็กน้อยคนนั้นหยุดร้อง ปรากฎร้อยยิ้มขึ้นบนใบหน้า
"ขอบคุณฮับ" เสียงเล็กๆตะโกนขึ้นมาจากเบื้องล่างพร้อมจ้องมองลีโอมาด้วยสายตาแห่งความหวัง..
ลีโอพยายามใช้แขนทั้งสองข้างยกตัวเองขึ้นจากที่พักแขนบนรถเข็น เพื่อที่จะเอื้อมมือออกจากระเบียงไปจับเชือกลูกโป่ง โดยใช้แขนซ้ายยืนออกไปหวังจะขว้าเชือก..
ครืดดดด !!
"เห้ยยย ยยยย"
เสียงจากรถเข็นที่เคลื่อนตัวถอยหลังทำให้ลีโอที่เสียจังหวะ พุ่งตัวไปข้างหน้าพร้อมๆกับร่างของเขาพ้นผ่านระเบียงมาถึงครึ่งตัว ก่อนที่ชายหนุ่มจะร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจและพยายามจะหันไปใช้ขาเกี่ยวขอบระเบียงเอาไว้
แพละ !
เสียงของร่างชายหนุ่มที่ได้ตกลงมากระทบกับพื้น ก่อนจะมีน้ำสีแดงออกมาจากร่าง ซึ่งช่วงเวลานั้นเขาสัมผัสได้ถึงความเย็นทั้งๆที่เป็นเช้าเวลา 10 โมง ก่อนที่เขาจะพยายามรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายและตะโกนออกไปจนสุดเสียง
"โถ่เว้ยยย ถ้าเดินได้ก็คงจะดี" ชายหนุ่มที่ตะโกนคำพูดติดปากตั้งแต่ยังจำความก่อนที่สติของเขาจะเลือนลางและดับวูบลงไป
'โถ่ โว้ยยยย หมัดเดียวอีกแล้ว' เสียงจากตัวละครหลักในชุดผ้าคลุมสีเหลืองหัวโล้นตะโกนด้วยความหัวร้อนดังออกจากโทรศัพท์สมาทโฟน
"โถ่โว้ยยย ถ้าเราเดินได้ก็คงจะดีกว่านี้" เด็กหนุ่มตะโกนคำพูดที่เขามักจะบ่นกับตัวเองอยู่บ่อยๆ
แต่ทันใดนั้นเอง..สายตาของเด็กหนุ่มได้เหลือบไปเห็นลูกโป่งที่ลอยมาจากข้างล่างของตึก และลอยไปติดกับเหล็กที่ยืนออกมาบริเวณขอบระเบียง
"แงงงง งงง ลูกโป่งหนู" เสียงนั้นดังมาจากข้างล่างของตึกโดยเป็นเด็กน้อยอายุราวๆ 4-5ขวบ ร้องไห้ขี้มูกโป่ง
เมื่อลีโอเห็นดังนั้นจึงชะโงกหัวออกไปมองก็พบเด็กน้อยยืนร้องไห้อยู่ก่อนจะตะโกนออกไปว่า
"ไม่ร้องนะ เดี๋ยวพี่ชายจะเก็บให้"ลีโอตะโกนออกไปทำให้เด็กน้อยคนนั้นหยุดร้อง ปรากฎร้อยยิ้มขึ้นบนใบหน้า
"ขอบคุณฮับ" เสียงเล็กๆตะโกนขึ้นมาจากเบื้องล่างพร้อมจ้องมองลีโอมาด้วยสายตาแห่งความหวัง..
ลีโอพยายามใช้แขนทั้งสองข้างยกตัวเองขึ้นจากที่พักแขนบนรถเข็น เพื่อที่จะเอื้อมมือออกจากระเบียงไปจับเชือกลูกโป่ง โดยใช้แขนซ้ายยืนออกไปหวังจะขว้าเชือก..
ครืดดดด !!
"เห้ยยย ยยยย"
เสียงจากรถเข็นที่เคลื่อนตัวถอยหลังทำให้ลีโอที่เสียจังหวะ พุ่งตัวไปข้างหน้าพร้อมๆกับร่างของเขาพ้นผ่านระเบียงมาถึงครึ่งตัว ก่อนที่ชายหนุ่มจะร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจและพยายามจะหันไปใช้ขาเกี่ยวขอบระเบียงเอาไว้
'มันใช้ขาได้ที่ไหนละเห้ย' ชายหนุ่มคิดในใจเพียงเสี่ยววิก่อนที่จะ..
แพละ !
เสียงของร่างชายหนุ่มที่ได้ตกลงมากระทบกับพื้น ก่อนจะมีน้ำสีแดงออกมาจากร่าง ซึ่งช่วงเวลานั้นเขาสัมผัสได้ถึงความเย็นทั้งๆที่เป็นเช้าเวลา 10 โมง ก่อนที่เขาจะพยายามรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายและตะโกนออกไปจนสุดเสียง
"โถ่เว้ยยย ถ้าเดินได้ก็คงจะดี" ชายหนุ่มที่ตะโกนคำพูดติดปากตั้งแต่ยังจำความก่อนที่สติของเขาจะเลือนลางและดับวูบลงไป
"แง แง แง ไม่นะพี่ชายยย!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น