ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : = ช่วยเหลือ(2 จบ) =
*♥ มะรุมมะตูมรัก ♥*
= ช่วยเหลือ(2 จบ) =
-------------------------------------------
ด้านสึนะเองที่เพิ่งรู้ว่าคนเป็นน้องหายไปจึงเริ่มวิ่งเพื่อออกตามหา..
ภายในใจนั้นยังคงสะบถให้กับตัวเองไปเรื่อยพลันน้ำตาที่อัดอั้นไว้นานก็ไหลรินออกมา..
..โถ่เว้ย!! ห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาดนะน้องเซย์!
.
.
“ ห๊าาา...เป็นเเค่เด็กตัวกระเปียกเดียวนี่คิดจะเสร่อช่วยมันได้เหรอวะ ”
หึ..
“ เเล้วถ้าผมมีนี่ล่ะฮะ..พวกพี่คิดว่าผมจะช่วยเขาได้ไหม..เเกรก~ ”
เหมือนทุกอย่างจะอยู่ในความสงบ..พวกกลุ่มวัยรุ่นต่างหยุดรุมกระทืบเด็กชายเเล้วหันควับมามองสิ่งที่อยู่ในมือของเซย์นะเป็นตาเดียว..
อ-ไอ้เด็กนี่..ม-มันมีปืน!
“ ว่าไงล่ะฮะ..J ”
..เมื่อสิ่งที่เด็กน้อยถืออยู่ในมือคือปืน เเล้วจะให้พวกเขาที่ไม่มีอาวุธติดตัวอะไรสักอย่าง นอกจากร่างกายไปสู้น่ะนะ..
มีหวังพวกเขาคงได้มีเเต่รูพรุนเต็มท้องเเน่!
เมื่อผู้ชายที่คิดว่าน่าจะใหญ่สุดในกลุ่มนี้คงสู้ไม่ได้เเล้ว พวกเขาจึงจำใจพูดคำนั้นออกมาอย่างห้ามมิได้..
“ ฝากไว้ก่อนเถอะ! ฮึ่ยยย! ”
อย่าให้พวกเขาเจอมันอีกนะ..รับรองว่าเละเเน่!
_ _ _ _ ตึกๆๆ
เฮ้ออ..รอดตัวไป ดีนะที่พวกมันโง่เลยไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือเขาน่ะ..คือปืนของเล่น!
“ นี่..พวกนายไม่เป็นอะไรกันใช่ไหม? ”
“ เเค่กๆ ..ฉันม-ไม่เป็นไรมากหรอก..ยังไงก็..ขอบใจที่ช่วยฉันกับน้องไว้ละกัน.. ”
“ อ้อ! ”
ทำไมมันดูเรียบเฉยต่างกับเสียงร้องไห้ในตอนเเรกจังวะ?..ช่างเถอะ!
..เเต่ปากบอกไม่เป็นไรมากนี่เลือดท่วมตัวเชียวนะ!
“ มาๆ..เดี๋ยวฉันคนนี้จะเช็ดเลือดกับทำเเผลเบื้องต้นให้เอง^^ ”
..เอ่อ..พวกเขาจะรอดไหมเนี่ย x2
.
.
.
“ เอ้า~เสร็จเรียบร้อยเเล้วล่ะ..จะว่าไปเเล้ว หน้าตาของพวกนายนี่น่าจะเป็นลูกคุณหนูซะมากกว่าคนเเถวนี้นะ เเล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ให้โดนรุมกระทืบเล่นล่ะ! ”
ก็นะ..อย่าหาว่าเขาเผือกเรื่องคนอื่นเลย..
“ ............. ”
ไม่ตอบเเต่เงียบให้เขามาเป็นคำตอบเเทน..อืม..รู้สึกเหมือนตัวเองจะถามเขา เเล้วดันได้คำว่าหน้าเเตกกลับมาจังๆเลยเเหะ
“ ..ถ้าหนักใจก็ไม่ต้องพูดหรอก..เเต่บอกชื่อพวกนายมาสิ ”
ถามเรื่องเเรกละไม่ได้คำตอบ..งั้นก็ถามชื่อเเทนไปละกัน
“ ......ฉัน..ริโตะ..ส่วนนี่น่ะน้องชายฉัน..ไรโตะ ”
เสียงติดจะเรียบเฉยของริโตะเอ่ยเเนะนำชื่อตัวเองกับคนเป็นน้องให้เขาฟัง..
อ่าห้ะ..ถ้าจะให้เขาบรรยายลักษณะของทั้งสองก้ได้อยู่นะ..
ริโตะกับไรโตะน่ะมีสีผมที่เหมือนกันคือสีเงินเเต่จะต่างกันที่ดวงตา เพราะของริโตะนั้นเป็นสีเเดงส่วนของไรโตะน่ะเป็นสีเหลือง..ซึ่งมันให้ความรู้สึกน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก
..ถึงเเม้ทั้งสองจะยังเด็กกันอยู่ เเต่เขาว่าพอโตขึ้นเเล้วคงจะมีหน้าตาที่ส่อเเววว่าหล่อเหลาไม่เบา..เเถมไอ้หน้าเก็กๆนั่นดูเหมือนจะมีความกวนเขายังไงก็ไม่รู้..
“ จ้องอะไรพวกเราน่ะ! ”
ไรโตะที่ตัวเขาคาดว่าน่าจะเป็นบราค่อนกับคุณพี่ชายริโตะได้พูดขึ้น..จนมันทำให้เขาพึ่งรู้ตัวว่าเผลอจ้องนานไปนิด..
“ อ้อ..เปล่าหนิ ”
นี่! เขาก็ช่วยคุณไว้นะไอ้ไรโตะ..เเล้วไมถึงได้ทำหน้าเหมือนเขาไปเเย่งพี่มันงั้นเเหละ!
“ อือ! ก็ดีไป.. ” ไรโตะ
เออ..ดีมากเลยล่ะ!
“ ..ขอถามไรหน่อยสิ ” อยู่ๆคนที่เงียบมานานอย่างริโตะก็เอ่ยถามเขามาเสียดื้อๆ
“ ว่ามาสิ.. ”
“ ปืนนั่นน่ะ..ของเล่นใช่ไหม.. ”
หืม..ขนาดเด็กยังดูออกเลยเเล้วทำไมไอ้วัยรุ่นพวกนั้นถึงได้ดูไม่ออกวะ? สงสัยคงโง่ตามสัญชาตญาณล่ะมั้ง..
“ ใช่...เอ่อ..ทำไมนายถึงดูออกล่ะ? ” ถามเพื่อความอยากรู้อยากเห็น?
“ ..ฉันไม่ได้โง่.. ”
..เออ! ไม่โง่ก็ไม่โง่เว้ย!
ไม่รู้ว่าคุยกันไปนานเท่าไหร่ พอเขาลองสังเกตได้ว่าตอนนี้ฟ้าเริ่มจะมืดลงเเล้วก็พลันคิดได้ว่า..
“ พวกนายคงอยู่กันเองได้นะ..เพราะฉันเองก็ต้องรีบกลับไปหาพี่ชายเเล้วล่ะ ”
...ป่านนี้พี่สึคงห่วงเขาเเย่..เฮ้ออ..ไม่น่าวิ่งออกมาช่วยตามใจตัวเองเลย..
“ ..อือ..x2 ” ริโตะกับไรโตะครางกับพยักหน้ารับพร้อมกัน
พรึบบบ~
“ เเล้วชื่อของนายล่ะ!! x2 ”
เป็นอีกครั้งที่พวกเขาพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย..
“ โอ๊ะ ลืมไปเลยเเหะ..ฉันชื่อเซย์นะ..‘ ซาวาดะ เซย์นะโยชิ ’ ยินดีที่ได้รู้จักนะ..เเละลาก่อน! ”
เมื่อพูดจบเเล้วร่างเล็กของเซย์นะก็ตรงดิ่งวิ่งจากไปทันที..
โดยที่ยังคงมีสายตานับสองคู่มองกรอบหลังเล็กนั่นจนมันค่อยๆหายไปทีล่ะนิด..
..‘ ซาวาดะ เซย์นะโยชิ ’..พวกเขาจะจำชื่อนี้ไว้..ชื่อของคนที่พวกเขาได้ให้ความสนใจ..
“ คุณชายริโตะครับ..คุณชายไรโตะครับ..ถึงเวลาต้องไปเเล้วล่ะครับ ”
เสียงเรียบนิ่งของชายวัยชราในชุดสูทสีดำเเถบขาวที่หลบอยู่หลังต้นไม้มาตั้งเเต่เริ่มเหตุการณ์เเล้ว เอ่ยขึ้น
“ อืม.. ” .. “ อือ! ”
หึหึ..น่าสนใจจริงๆ..เซย์นะ!
ด้านของเซย์นะนั้น..
ยึ๋ย..ทำไมมันเสียวสันหลังเเปลกๆจังวะ? ..เเล้วไอ้คนที่หลบอยู่หลังต้นไม้นั่นเป็นใคร?
....ช่างมันเถอะ!! เขาคิดละเครียด!!
..ตอนนี้เขาต้องคิดสิ ว่าพี่สึอยู่ไหนกันเเน่..อ๊ะ นั่นไง!
ตึกๆๆๆๆ
“ เเฮ่กๆ พี่สึฮะ! ”
เซย์นะกล่าวด้วยน้ำเสียงดีใจติดจะหอบหน่อยเพราะความเหนื่อยจากการวิ่ง..
ดูเหมือนคนตรงหน้าเพิ่งจะได้ยินเสียงเลยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เมื่อสึนะเห็นว่าเป็นเซย์นะเขาก็โผลเข้ากอดร่างเล็กนั่นทันที..
“ ฮือ!..ห้ามไปไหนไกลอีกนะ..รู้ไหมว่าพี่ตามหาน้องเเทบเเย่..ห้ามไปไหนอีกเข้าใจไหม.. ”
“ ฮะ..เซย์จะไม่ไปไหนไกลอีกเเล้ว..น้องสัญญาฮะ “
ดี..เพราะถ้าเรายังไปไหนอีก..พี่คงต้องขังน้องเเล้วล่ะ..
.
.
( จบ )
_____________________
//คุยกับคนเขียน//
- เเหม่..น้องริโตะกับไรโตะนี่น่าสงสัยจังน้าาา มันจะใสหรือเเอ๊บกันน่อ?ส่วนพี่สึของเราก็เริ่มเเอบยันละ555..เเล้วเจอกันใหม่อีกทีเเบบยาวๆตอนวันเสาร์หน้านะคะ บาย~ -
-สุดท้ายเเล้วก็อย่าลืมเม้นให้เรากันด้วยนะคะ! ข้าน้อยจะได้มีกำลังใจในการปั่นนิยายต่อไป!! ฮูเร่!!-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น