ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : = ช่วยเหลือ(1) =
*♥ มะรุมมะตูมรัก ♥*
= ช่วยเหลือ(1) =
-------------------------------------------
ปัจจุบันในตอนนี้ที่เรย์ตันได้รู้เเล้วว่าตนเองนั้นได้กลับชาติมาเกิดใหม่เป็นน้องชายฝาเเฝด ซึ่งมีชื่อว่า ‘ ซาวาดะ เซย์นะโยชิ ’
..ส่วนพี่ชายชื่อ ‘ ซาวาดะ สึนะโยชิ ’
ถ้าให้นับเวลาตั้งเเต่ตอนนั้นมันคงจะล่วงเลยผ่านมา จวบจนจะครบ 6 ปีเเล้วสำหรับเขา..
ถามว่าตกใจไหม..เเรกๆมันก็ตกใจอยู่หรอกนะ (สติเเทบเเตก) เเต่พอนานนานเข้ามันก็เลยลายเป็นความเคยชิน..
ส่วนตัวเขาเองก็ดูจะมีความสุขกับครอบครัวนี้เป็นอย่างมาก ถึงเเม้ว่ามันจะเป็นเเค่ครอบครัวเล็กๆเเต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นเเละความสงบที่ไม่เคยมีมาเเต่ก่อน..
ต่างกันกับเขาในชาติที่เเล้ว(เรียกเเบบนี้น่าจะถูกนะเขาว่า)
ที่มีก็เเต่ความวุ่นวายโถมเข้าใส่จนต้องคอยระเเวดระวังอยู่ตลอดเวลา ว่าตนจะตายวันตายพรุ่งเมื่อไหร่..
เเถมงานอันเเสนปวดหัวที่ดันมาเเบบไม่ขาดสาย จนบางทีมันก็พลันให้เขาสติเเทบเเตก?
..เอาเถอะ..อย่างไรตัวเขาก็ไม่ใช่เรย์ตันคนเดิมอยู่เเล้ว สู้เป็นเซย์นะคนใหม่เเล้วลืมเรย์ตันคนเก่าไป มันยังจะดีซะกว่า..
“ ..คิดอะไรอยู่น่ะน้องเซย์!.. ฟอดด~ ”
น้ำเสียงเเฝงความขี้เล่นของคนตรงหน้าที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายฝาเเฝดกระซิบขึ้นมาที่ข้างหูของเขาก่อนจะชิงหอมเเก้มนุ่ม จนมันพลอยให้รู้สึกสะดุ้งไปนิด..
ไอ้พี่บ้านี่! เเทนที่จะพูดออกมาดังๆก็ได้! เเล้วมันจะกระซิปเเล้วหอมเเก้มทำเพื่อ!
คิดได้เเค่ในใจเเต่พูดออกไปไม่ได้ เดี๋ยวมันจะพลอยเสียชื่อเด็กน้อยผู้ใสซื่อหมด
“ โถ่..พี่สึฮะ! น้องตกใจหมดเลยอ่ะ.. ”
ว่าเเล้วก็ของอนๆพี่มันสักหน่อย..ข้อหาทำให้เขาสะดุ้ง!
“ อุหว่า..นี่พี่ทำให้น้องเซย์ตกใจงั้นเหรอเนี่ย..หึหึ ”
พึ่งรู้ว่าอิพี่สึมันโคตรกวนก็วันนี้เเหละ!
“ น้องอ่ะงอนเเล้ว! ”
ถ้าไม่เอาอะไรมาง้อเขาล่ะก็นะ..เขาจะไม่พูดอะไรกับพี่สึมันอีก!
“ เเหม่..งอนพี่เหรอจ้ะ มาม้ะเดี๋ยวพี่ไปซื้อไอติมมาให้นะ! ”
‘ น่ารักจริงๆนะน้องของผมเนี่ย ’
พูดจบเหมือนรู้ดีว่าตัวเองต้องเอาของกินมาง้อคนเป็นน้อง..ร่างที่สูงกว่าเซย์นะเล็กน้อยก็วิ่งตรงไปซื้อไอติมที่ร้านฝั่งตรงข้าม..
หึ..เห็นว่าทำดีหรอกนะ เขาจะหายงอนพี่มันก็เเล้วกัน!
..จะว่าไปเเล้ว..เขาก็รู้สึกง่วงนิดๆนะเนี่ย..
.
.
.
‘ ฮือออ~ อย่าท-ทำอะไรผ-ผมกับน้องเลยนะครับ..ข-ขอร้องล่-เเค่กๆ! ’
หืม?..
ในระหว่างที่เซย์นะกำลังงีบเพื่อรอพี่ชายบนม้านั่งอยู่นั้น ดูเหมือนว่าจะมีเสียงร้องของเด็กผู้ชายดังขึ้น..
..ห-หรือว่า!
ตึกๆๆๆๆ!
ฝีเท้าไวกว่าความคิด เซย์นะก็ออกตัววิ่งมาจนถึงสถานที่ๆคาดว่าน่าจะเป็นต้นเหตุของเสียงร้องนั่น..ก่อนจะหาที่หลบเพื่อลอบมองเหตุการณ์..
เเละเเล้วภาพที่เขาได้เห็นตรงหน้านั้น มันก็คือภาพที่ไอ้เจ้าพวกเด็กวัยรุ่นตัวโตกลุ่มหนึ่ง ดูเเล้วน่าจะอายุอราวประมาณสัก 12-13 ปีกำลังรุมกระทืบไปยังร่างของ..
เด็กชายที่เขาคาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของเสียงร้องนั่นอย่างไม่ยั้งมือ!
..ไอ้พวกเด็กเเก่เเดดเอ้ยย!! นี่มันหัดกระทืบเป็นกันเเล้วออ!
..เขาคิดว่าคงเเย่เเน่ ถ้ามันยังเป็นเเบบนี้อยู่ มีหวังไอ้ร่างเล็กๆนั่นคงไม่เหลือซากเเน่ๆ
..เขาควรต้องรีบหาทางช่วย! ไอ้เราก็ตัวเล็กสูงเเค่ 110 ซม.เเบบนี้อีก เเล้วจะให้ไปสู้กับไอ้ตัวโตๆ นี่มีหวัง..เละ!
..ทำไงดีวะเนี่ย..
..ใช่เเล้ว!
ปืน! ..
ลืมไปได้ยังไงกัน..ว่าเขาน่ะมีปืนของเล่น ที่หม่าม้าซื้อให้!
คิดเเผนสำหรับการช่วยเสร็จ..ร่างเล็กกระจ้อยร่อยของเซย์นะจึงพุ่งออกมาจากที่หลบซ่อน ก่อนจะตะโกนเรียกร้องความสนใจจากกลุ่มเด็กวัยรุ่น..
“ หึ..นี่พวกพี่ๆคิดจะทำอะไรกันเเน่ฮะ.. ”
“ ..ยุ่งไรด้วยห้ะไอ้เด็กบ้า!! ”
พวกคุณก็เด็กไหมล่ะ..เเล้วบ้าพ่อXมรึงสิ!
.
.
( จบ )
_________________________________
//คุยกับคนเขียน//
- สั้นไหมอ่ะ?..คุณน้องเรย์ตันเอ้ย!เซย์จังของเราเนี่ย ภายในเขาจะเป็นคนที่มีอารมณ์เเปรปรวนเเถมหยาบคายนะคะ(อุก! โดนถีบ ) เเต่อย่างน้อยน้องเขาก็เป็นคนดีศรีภรรยา(สังคม) เหมือนกันนะ ข้าน้อยอยากจะบอกให้! เเล้วเจอกันใหม่อีกทีตอนพรุ่งนี้ค่ะ บาย~ -
-สุดท้ายเเล้วก็อย่าลืมเม้นให้เรากันด้วยนะคะ! ข้าน้อยจะได้มีกำลังใจในการปั่นนิยายต่อไป!! ฮูเร่!!-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น