Tear Review รับวิจารณ์นิยายสไตล์เทียร์

ลำดับตอนที่ #4 : ส่งงานคุณ Spy : P.P. Rising: The Bullet Time อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

P.P. Rising: The Bullet Time อภินิหารพลังจิตเหนือโลก

-----------

เนื่องจากเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเทียร์ หากมีการผิดพลาดหรือทำให้ไม่พอใจตรงไหน เทียร์ขออภัยล่วงหน้านะคะ แน่นอนว่าคำวิจารณ์นี้เป็นเพียงความเห็นของเทียร์ เพราะฉะนั้นขอให้อ่านและรับฟังเพื่อเป็นแนวทาง และเลือกในส่วนที่คิดว่าควรปรับปรุงไปใช้นะคะ ^ ^

-----------

1.ชื่อเรื่อง

            ในส่วนของชื่อเรื่อง สำหรับเทียร์ค่อนข้างยาว หากจะให้จำตั้งแต่ครั้งแรกก็ยาก แต่การนำจุดเด่นของเรื่องมาตั้ง จัดว่าน่าสนใจมากค่ะ

สำหรับคำโปรยเท่าที่เทียร์อ่าน ยังให้ความรู้สึกธรรมดา ไม่ได้จัดว่าน่าติดตามสักเท่าไหร่ คือเทียร์เข้าใจว่าคุณ spy พยายามดึงความน่าสนใจมันออกมา แต่ยังทำได้ไม่ดี แต่พอเลื่อนๆ ลงมาเจอคำโปรยด้านในอีกครั้ง โอเคเลยค่ะ พอเข้าใจเรื่องราวมากขึ้น และชวนให้น่าติดตามว่าแล้วจะเกิดอะไรขึ้นจากนั้นล่ะ?

2.เนื้อหา:

      จะบอกว่าในตอนแรกๆ ยาววววมากค่ะ (ฮา) อ่านกันจนตาแฉะเลย ไม่ใช่อะไรค่ะเทียร์เป็นพวกตาแห้งง่ายเมื่ออยู่หน้าคอมหรือมือถือ แหะๆ ยอมรับบางช่วงอาจเผลออ่านผ่านๆ ไปเล็กน้อย (จริงๆ นะ// ส่งสายตาวิบวับ)

     ในบทแรกเทียร์อ่านแล้วรู้สึกเบื่อค่ะ เพราะเป็นบทบรรยายซะเยอะ แต่พยายามอ่านเก็บให้ได้มากที่สุดค่ะ บทถัดๆ มาทำได้ดีขึ้นและเนื้อเรื่องเองก็ทำได้น่าติดตามค่ะ มีการใส่ปมปัญหาและเหตุการณ์ต่างๆ ชวนให้ลุ้นตลอด
ขอติงเรื่องของปมปัญหา ในส่วนบทแรกๆ เทียร์รู้สึกว่ายังใส่ความรู้สึกไม่เต็มที่ เหมือนคุณสปายเกร็งๆ ในส่วนนี้ค่ะ

            แต่ที่ไม่เป็นธรรมชาติเลย เทียร์คิดว่าอยู่ในส่วนตอนพีคุยเรื่องอดีตกับเมงุมิ เทียร์รู้สึกว่าพีปรับตัวเร็วมาก
ซึ่งมันเร็วเกินไปสำหรับคนที่ลืมเรื่องในอดีตมาก่อน ถึงจะเคยสนิทกันแต่เพราะปัจจุบันพียังจำเมงุมิได้ลางๆ การพูดเล่นอย่างที่เคยทำในอดีต อย่างน้อยก็น่าจะเขอะเขินบ้างค่ะ ไม่น่าจะหยอดคำอะไรมากนัก แต่พีกลับกล้าหยอดมุกทะลึ่งใส่อีก อันนี้เทียร์ว่ามันไม่ใช่แล้วค่ะ ถ้ายังไงลองปรับในส่วนตรงนี้ดูนะคะ

            ความไหลลื่นและความน่าติดตามของเนื้อหา จัดว่าอยู่ในเกณฑ์ดีถึงดีมากค่ะ มีความลื่นไหลของเนื้อหา
อ่านง่ายเห็นภาพชัด ไม่ยากต่อความเข้าใจแค่จะมีหลายๆ ช่วงที่สะดุดกับการใช้สรรพนาม และการบรรยายสลับระหว่างบุคคลที่1 กับ 3

3.ตัวละคร: 

           ลักษณะนิสัยตัวละครยังไม่ค่อยมีจุดเด่นมากค่ะ รวมทั้งยังให้ความรู้สึกว่านิสัยไม่มั่นคง แน่นอนว่ามันเรียบไป โดย เฉพาะกับตัวเอก จะกล้าหาญก็ไม่ใช่ จะอ่อนแอก็ไม่เชิง นิสัยมันค่อยข้างก้ำกึ่งค่ะ

           และเรื่องนี้ตัวละครเยอะค่ะ ถ้าให้จำหมดในทีเดียวคงเป็นไปไม่ได้แน่นอน ขอชื่นชมเรื่องการแบ่งบทตัวละครค่ะ แม้จะเยอะแต่แบ่งบทได้ดีมาก คือไม่ยัดตัวละครให้แย่งกันพูดแย่งกันทำ และให้บทเด่นบทรองค่อนข้างชัด จะมีก็แค่ในส่วนของคำพูดกับการกระทำที่ในบางครั้งเทียร์อ่านแล้วขัดใจ

4.การใช้ภาษา

        สำหรับเรื่องนี้ขอปรบมือและชื่นชมให้ค่ะ// บราโว่วว จุดพลุฉลองเลย เพราะเรื่องนี้คำผิดน้อยจนแทบไม่มีเลยค่ะ ในส่วนที่เทียร์เจอส่วนใหญ่เป็นคำแปลกๆ มากกว่าค่ะ แถมยังไม่ใช้อิโมติค่อนอีก ถ้าจะให้ดีลองอ่านทวนอีกสองสามรอบจะดีขึ้น เทียร์จะยกตัวอย่างมากสองสามบทนะ

    ๏ เริ่มที่คำโปรยหน้านิยาย ตรงส่วนที่ว่า “...ทำให้เพิ่มพลังจิตอย่างมหาศาลทั่วโลก” เทียร์อ่านแล้วมันแหม่งๆ (หรือจะเป็นคนเดียวหว่า) คุณ spy ต้องการจะสื่อว่าจำนวนผู้ใช้พลังจิตเพิ่มขึ้นหรือเปล่า? หากใช่ตรงนี้ อยากให้ลองปรับดูค่ะ เพราะครั้งแรกที่อ่าน เทียร์เข้าใจไปว่า "พลังจิต" เยอะขึ้นไม่ใช่ "ผู้ใช้พลัง"

    ๏ Ep.1: เริ่มบทจากการที่ ในส่วนนี้ขอเน้นในส่วนของสรรพนาม หลังจากเล่นเกมชนะ สรรพนามที่ใช้ไม่น่าใช้ทั้งสองแบบ คือ แบบยุคเก่า(พวกข้า เจ้าหรือท่าน) กับแบบใหม่(ผม ฉันหรือคุณ) อยากให้เลือกสักอย่างค่ะ ว่าจะแบบเก่าหรือใหม่ เมื่อใช้ผสมกันมันทำให้สะดุดนิดๆ ค่ะ ประมาณว่าอ้าวนี่ฉันอยู่ยุคไหนเนี่ย ซึ่งหากเป็นในค.ศ.2057 จริงๆ

     ช่วงที่พีสวมกางเกงควรเป็น "สีขาวเข้ม" มากกว่าสีขาวขุ่นค่ะ เพราคำว่า ขุ่น(ว.) ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตฯ แปลว่าไม่ใส, มัว, ไม่ชัดเจน เทียร์ว่า "ขุ่น" น่าจะใช้กับของที่มีลักษณะไม่อาจเห็นถนัด หรือมองไม่ชัด เช่น น้ำขุ่น หรือกระจกเป็นฝ้าขุ่น เป็นต้นค่ะ

     Ch.1 :ระวังเรื่องการใช้การเล่าเรื่องระหว่างบุคคลที่1 กับ 3 ด้วยค่ะ ในบางครั้งเทียร์อ่านก็สะดุดเหมือนกัน อย่างตอนที่พีกำลังจะสมัครเข้าเวิร์ลเจเนอรัล มีช่วงหนึ่งที่มีลุงพูดขึ้นมา แล้วจู่ๆ พีก็คิดขึ้นมาซะดื้อๆ  หรืออย่างตอนที่คุยกับเมงุมิ

     รวมทั้งสรรพนามที่เมงุมิใช้กับพีด้วยค่ะ จะใช้ว่าฉันหรือดิฉัน ในบางประโยคเธอพูดเหมือนห่างเหินไป ไม่เหมือนคนรู้จักกันพูดคุย อย่างตอนที่เมงิมิขอเลื่อนนัดพี "อ๋อ ดิฉันจะเรียนให้ทราบว่า...." มันดูเป็นทางการเกินไปค่ะ จะให้ดีควรซอฟต์ความเป็นทางการลงกว่านี้หน่อย

    อีกประเด็นที่เทียร์พบเจอบ่อยในหลายๆ เรื่องค่ะ คือเรื่องของคำเชื่อม คุณ spy ใช้คำว่า "ที่" บ่อยไปในบางประโยค ลองตรวจเช็คดูนะคะ

    ระบุงระเบิด - น่าจะเป็น ระบ่งระเบิด (ตามการเล่นเสียง)

    Ch.2: มีคำถามค่ะ ไม่รู้ว่าอ่านข้ามหรือไม่นะ แต่สงสัยว่าทำไมตอนที่พีตื่น เอชถึงเรียกพีเหมือนรู้จักกันมาก่อน ทั้งที่พียังไม่ได้แนะนำตัวเลย

    และเหมือนในบทที่1 เช่นเคยค่ะเรื่องของสรรพนามที่เมงุมิใช้เขียนจดหมายถึงพี เดี๋ยวฉันเดี๋ยวดิฉัน มันทำให้เทียร์รู้สึกว่า มันแหม่งๆ แปลกๆ เสริมอีกหน่อยคือระดับคำ ในจดหมายที่เมงุมิเขียนในท่อนแรกใช้คำว่า ขออภัย แต่ในท่อนถัดๆ มาใช้เป็นขอโทษ ซึ่งเทียร์คิดว่าถ้าเป็นในระดับที่รู้จักกันอยู่แล้ว คำว่าขอโทษมันกินใจกว่าคำว่าขออภัยค่ะ

    พอเลื่อนๆ ลงมาอีกมาสะดุดเสียงร้องไห้ของเมงุมิค่ะ (ขอเทียร์ลั่นได้มั้ย555) เสียงร้องไห้น่ารักดีค่ะ แปลกตาไปอีก เพราะปกติเทียร์จะเจอประมาณว่า ฮือ ฮึก แง้ เป็นส่วนมากค่ะ// ชอบๆ ค่ะน่ารักดี

    ในบทอื่นๆ ลองตรวจทานอีกสักรอบสองรอบ เทียร์ว่าคำผิด กับคำแปลกๆ น่าจะหายเกลี้ยงค่ะ

5.สรุป : สำหรับเรื่องนี้เทียร์ให้เป็นเรื่องที่น่าติดตามเป็นอันดับต้นๆ เพราะได้นำเอาพื้นฐานของความเป็นจริง มาผนวกเข้ากับเรื่องราวแฟนตาซีไซไฟ ทำให้คนอ่านไม่ต้องนั่งนึกแผนที่ของเรื่องมาก แต่ระวังในส่วนของข้อมูลที่มากเกินไปของแต่ละองค์กรและตัวละคร เพราะการใส่อะไรมากๆ ในคราวเดียวคนอ่านจะไม่อาจจำได้หมด การใช้ภาษาและความลื่นไหลเนื้อเรื่องเองก็เป็นไปอย่างต่อเนื่อง และมีการเขียนปมปัญหาทิ้งเอาไว้ให้คนอ่านสงสัยแล้วติดตามต่อไป สิ่งที่ควรระวังอีกเรื่องคือคำแปลกๆ บางบทมันอ่านแล้วไม่เป็นธรรมชาติ ลองอ่านทบทวนอีกสักรอบสองรอบนะคะ

==========================================

NAME:

Opinion to tell us: