เจ้านายสุดเท่ห์ หว่านเสน่ห์ สาววัยแรก(รุ่น)รัก

ลำดับตอนที่ #2 : ชายแปลกหน้า (แบบรูปหล่อ)

-   'น๋อย! ทามมายฟะ ตัวเราเองก็อยากจะเถียง แต่เถียงผู้ชายไม่เป็นง่ะ อึ้ย~ ทำไงทำไงทำไงดี ?' โอโตะทนต่อความเซ่อซ่า ขี้ขลาดของตัวเองไม่ได้ จึงต้องตะโกนเอาหน้าไปก่อน                

-    " ดะ…เด็ก เด็กใจซื่อแล้วไง คนซื่อ ย่อมเป็นเด็กบริสุทธิ์ ดีกว่าเด็กมัธยมที่ดีแต่ปากอย่างลุงหน้าอ่อน ที่ค่อยจุ้นจ้าน ชีวิตคนอื่นไปวันๆ" โอโตะเป็นเด็กที่มีไอคิวต่ำ (นิดๆหน่อยๆ) จึงไม่ค่อยเข้าใจการเถียงจากปากชายหนุ่มคนนั้นสักเท่าไหร

-  " ไม่ใช่ อย่างนั้น เธอนี่ซื่อจริงๆ"

โอโตะทำหน้า งง งง อยู่บ้าง

-   "แล้วมันหมายฟามว่าไง ห๊า"



-   " ซื่อบื้อ" ชายคนนั้นทำหน้าเฉยเมย ใส่โอโตะ โดยที่พูดมาต่อหน้าอย่างไม่สนใจว่าโอโตะรู้สึกยังไง

- " อ๊ะ…!!! " โอโตะรู้สึกเสียใจที่ได้ฟัง คำพูดที่ตอกย้ำช้ำใจโอโตะ เธอเริ่มมีน้ำตาครอ บริเวณรอบดวงตา   แสงอาทิตย์สาดส่อง น้ำตามีประกายแวววาว  ดวงตาของเธอแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและเสียงที่ไม่มีใครยอมรับในความเป็นตัวเธอเลย  แล้วน้ำตาค่อยๆไหลริน เป็นหยอดๆ ออกมาไม่ขาดสาย

           ชายคนนั้นตกใจ ทั้งเค้าก็รู้สึกละอายใจบ้าง ที่เห็นเด็กซื่อบื้อคนนี้ร้องไห้ เค้าไม่รู้จะทำไงดี จึงปล่อยให้เค้าร้องไห้และถามความในใจว่า



-   " จะร้องไห้ไปทำไมกัน แค่พูดนิดๆหน่อยๆก็ทำเป็นร้องไห้ ตกลงว่าต้องการอะไรกันแน่ หรือมีอะไรที่ไม่พอใจตัวเองอย่างนั้นหรือ~"



สักพักโอโตะเงยหน้าขึ้น สายตาจ้องมองไปที่ใบหน้าพ่อรูปหล่อคนนั้น



-   " ช่าย~ ชั้นมันซื่อ ซื่อมากๆด้วย แต่ไม่ใช้บริสุทธิ์ แต่มันซื่อบื้อมากเลยใช่มั๊ย อย่างที่นายรู้อยู่ ที่ชั้นบ่นกับตัวเองเมื่อตะกี้นี้ นายก็ไม่น่ามาตอกย้ำชั้นเลยนี่…."

    

ชายคนนั้นรู้สึกช๊อค เพราะน้ำเสียงของโอโตะ มันบาดใจเค้ามากๆ เหมือนทำให้โอโตะจะอยู่ในโลกนี้ไม่ไหว จะเป็นจะตาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ (เวอร์ไปป่ะเนี่ย ) เค้าคิดในใจขึ้นมาว่า



- ' ทำงายดีวะ แกล้งเด็กแล้วเป็นเรื่องใหญ่เหรอ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เอางายดีล่ะ อ่ะ… จริงสิต้องใช้วิชาอ่านใจ' ** เค้าเคยเรียนวิชานี้ที่ฮอกไกโด ตั้งแต่เด็กๆจนปัจจุบันชำนาญมาก และสามารถหาจุดอ่อนของคนอื่นโดยวิชาได้เช่นกัน แต่จะใช้จุดนี้ในการแกล้งคนซะมากกว่า

    ตอนนี้ความรู้สึกของชายคนนี้ เริ่มหมดความสงสาร หน้าตาดุขึ้น และน้ำเสียงเริ่มที่จะเอาจริง ตอนนี้เค้าเอามือไปไหล่ของโอโตะ < การสัมผัสจะทำให้อ่านใจง่ายกว่าการมองดูคนๆนั้น >



-   " นี่!..ลุงจะ…ทำ..อะไรชั้นน่ะ " ในช่วงนั้น ชายคนนี้เริ่มหลับตา มองเห็นจุดอ่อนและความต้องการของโอโตะอย่างทะลุปุโปร่ง  ในขณะเดียวกัน โอโตะเริ่มสงสัย คิดในใจว่า

-   ' อะ..อะไรกัน ทำไมเจ้านี่ต้องหลับตาด้วย แถมมาแตะไหล่ชั้นอีก ระ..หรือว่า จะรวนลามชั้น ทะ..ทะ..ทำไงดี ทำไงทำไงทำไงดีล่ะ อึ้ย~ เจ้าโอโตะ ทำไมสมองมัน..มัน..มันได้เห่ยอะไรแบบนี้ฟะ????????"



สักพักชายคนนั้นก็ลืมตาขึ้น พร้อมพูดขึ้นมากระทันหัน อย่างสุขุม



-   " เธอน่ะ ต้องการเงินแล้วก็ความสุขจากเพื่อนๆมากใช่มั้ย อย่างเช่นการเรียก              

ร้องความสนใจ เพื่อให้ชีวิตเธอได้มีรสชาติ หรือไม่ก็ให้มีคนที่เข้าใจเธอมากกว่านี้ ชั้นรู้ว่าบางครั้ง เรื่องแต่ล่ะเรื่องที่อยู่ใกล้ตัวเธอมักจะทำให้เธอ อิจฉาหรือไม่ก็ต้องการสิ่งนั้นใช่มั้ย ถ้าจะพูดให้ถูก นั่นคือการน้อยใจ ….….. ถูกหรือป่าว"

    โอโตะยืนอึ่ง ราวกับคนไร้จิตวิญญาณ อ้าปากค้าง  พูดอะไรก็พูดไม่ออก จิตใจสั่นไหว

-   ' อะ อะ อะไรกัน … นี่มันเรื่องอะไรกัน ทะ..ทำไม หมอนี่ถึงรู้ ทำไม เรา…อิจฉา งั้นหรอ มะ..ไม่จริงน่า ' โอโตะยังคิดที่จะอึ่งกับชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่หาย  



เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว  พระอาทิตย์เริ่มตก ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีส้มประกาย แสงรอบๆกาย

เริ่มเปลี่ยนแปลง  ชายคนนั้นเอามือจับไหล่โอโตะ แล้วเขยาตัวโอโตะแรงๆ เพื่อให้โอโตะรู้สึกตัว



-   " นี่ เธอ…รู้สึกตัวสักทีซิ~ มัวแต่ยืนอึ่งอยู่นั่นแหละ หรือไม่ก็ตอบหรือพูดอะไรก็ได้ พระอาทิตย์จะตกแล้วนะ เดี๋ยวพ่อแม่เธอก็เป็นห่วงหรอก.."

-   " ชะ..ชั้น  ชั้นมัน ขี้อิจฉา จิงๆน่ะเหรอ " โอโตะทำตาเย็น ไม่สบตาชายคนนั้นเลย

-   " เธอ…เธอ ยัยบื้ออย่างเธอ คงจะขี้น้อยใจ ไม่ยอมคิดหรือจะทำอะไรให้ตัวเองมีความสุขเลยเหรอ จะให้คนอื่น คอยมานั่งรับความรู้สึกของเธอ แล้วก็ทำความสุขให้กับเธอคนเดียวนะหรอ  จะบ้าหรือไงคนนะ ไม่ใช้สัตว์เลี้ยง จะได้แบ่งความสุขให้ได้ทั้ง 2 ฝ่าย    อย่าคิดว่าตัวเองมีความทุกข์สิ ความทุกข์ที่เธอมีมันคือสิ่งที่เธอสร้างขึ้น ไม่ได้มากับความจริงเลยสักนิด …" ชายคนนั้นเริ่มเป็นห่วงในตัวโอโตะมาก ขึ้น และลืมตัวไปว่าเค้ากำลังแกล้งโอโตะอยู่

-   " แล้วนาย …" โอโตะพยายามที่จะพูด หลังจากนั้น     

-   " จะมาหวังอะไรกับชั้น เพียงแค่ชั้นอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว แค่ใช่ชีวิตที่น่าเบื่อไม่มีอะไรดีก็ดีกว่าให้ใครต่อใครมาห่วงชั้นหรือเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของชั้น แบบนี้มันยังจะง่ายกว่าอีกรู้รึเปล่า "  โอโตะตะโกนออกมาซึ่งๆน่า เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาเข้าใจความรู้สึกที่อยู่ลึกๆของโอโตะโดยพะลักการ

-   " อ่อ…งั้นเหรอ จริงสิ ชั้นมาห่วงความรู้สึกของเธอได้ยังไงกัน ฮึ…"



ในตอนแรกชายคนนั้นก็อึ่งเหมือนกันที่คิดยังไงถึงห่วง ยัยเด็กคนนี้ขึ้นมานะ แต่ถึงยังไงก็ไม่ใช่ปัญหาของเค้านี่นา จึงพูดไปโดยไม่อยากจะหวังอะไร จากเธออีกแล้ว ในเมื่อพูดแล้วเธอไม่ยอมเข้าใจเอง คงจะปล่อยให้มันเลยตามเลยดีกว่า



- " สุดท้ายและท้ายสุดชั้นก็ให้เธอหาทางออกเองดีกว่า และชั้นไม่อยากจะเปลี่ยนความรู้สึกอะไรเธอให้มากนัก พูดง่ายๆ ให้เธอทำตามคำพูดที่เธอบอกเมื่อกี้นี้ ดีกว่าให้ชั้นเข้าไปพัวพัน ปัญหาโลกแตกอะไรของเธอนั้นน่ะ " ชายคนนี้ชักเบื่อและเย็นชาแบบกระทันหันขึ้นมาอีก

                                 ----ติดตามชมตอนต่อไป---





**ข้อความที่อยากบอก**



   ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจ ตั้งกระทู้ถามได้เลย



*ส่วนใครที่ชอบฮันเตอร์ x ฮันเตอร์ (การ์ตูน) หรือการ์ตูนเรื่องอะไรก็ได้ สามารถเข้าไปคุยกับป๋มได้ที่   kill_love_cartoon@hotmail.com



******** ถ้าคำหรือประโยคไหน มันมีข้อผิดพลาด ก็ขออภัยอย่างมหัน เลยนะฮะ~~~~~~~

                             เพราะกระผมยังมือใหม่ เขียนผิดๆบ้างก็มีบ้าง เรื่อง ชิวชิว ฮะ.....ู^U^