ลำดับตอนที่ #2
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สนม (NC)
ริมพระโอษ์ร้อนประทับลอย่าไม่ยินยอมให้ัืนอี พระิวหาล่วล้ำเ้าไปในโพรปาเล็วัรัเี่ยวอย่า่ำอ
ร่าเล็ถูรัไว้้วยอ้อมแนแร่ ้นอถูประอเอาไว้้วยฝ่าพระหัถ์แร่ พระิวหาวาไปทั่วโพรปาหวานไล่้อนลิ้นเล็ๆอย่าหยอเย้า
เธอทุบพระอุระเบาๆร่าบาสั่นสะท้านอย่าห้ามไม่อยู่
“อือ…”
เธอพยายามิ้น ริมฝีปาที่ถูบเบียเริ่มาหนึบ เมื่อเริ่มหายใไม่ออหมัเล็ๆทุบลบนพระอุระแรึ้นแแ่ลับไร้ผล
พระมหาอุปราาหัวเราะในลำอเบาๆ ่อนะ่อยๆยอมถอนุมพิอออย่าอ้อยอิ่
ศศินาแทบทรุ ร่าบาเ่าอ่อน หอบหายใเหนื่อย หน้าแ่ำ วาลมโลอไป้วยหยาน้ำ
พระอ์ทอพระเนรเธออย่าพึพอพระทัย มุมพระโอษ์ระุยิ้มบา
“เ้าบอว่าไม่ลัว แู่สิ…ร่าสั่นไปหมแล้ว”
เสียทุ้มแฝแววหยอเย้า ราวับำลัมอเล่นแสนน่าพิศวที่เพิ่้นพบใหม่
่อนที่เธอะไ้พูอะไร พระอ์็พระโอษ์ลมาอีรั้อย่ารวเร็ว พระิวหารัลิ้นเล็อีรั้ อย่าหิวระหาย ท่ามลาแรุมพิที่เพิ่มึ้นเรื่อยๆ ทำให้ร่าบาแทบยืนไม่อยู่ าสั่น ัวร้อนพราว สิเริ่มเลือนลาน้อเาะบ่าแร่เอาไว้พยุัว
พระอ์ส่เสียในลำออย่าพึพอใ ่อนะถอนูบอออย่าเื่อ้าและอุ้มเธอไปนอนที่เีย มือให่อร่าบาไว้แน่น ะพระพัร์ที่เยึ้นนั้นแฝไป้วยวามปรารถนาที่หยั่ลึ
่อนที่พระอ์ะ้มลไปรพระโอษ์ที่ออาวอย่าแผ่วเบา ร่าเล็สะท้านเฮือ น้ำาไหลออมาโยไม่รู้ัว เธอส่ายหน้าไปมาอย่าไม่ยินยอม
พระอ์เยพระพัร์ึ้น วเนรมริบับ้อเธอ ่อนะแย้มพระโอษ์เป็นรอยยิ้มบา พระหัถ์ให่ยื่นมาเ็น้ำาที่ไหลรินออมาให้
“เ้าะร้อไห้ไปไย” พระอ์รัสถาม
“ไม่ทำไ้ไหม” เธออบเสียสั่น ใบหน้าเ็มไป้วยวามหวาหวั่น
พระอ์หัวเราะเบาๆ ล้ายับบันในวามื้อรั้น “ไม่ทำวันนี้ วันหน้า็้อทำอยู่ี” พระสุรเสียนุ่มลึแ่แฝ้วยอำนา “เ้าไม่้อลัว ้าะถนอมเ้า ไม่ให้รุนแรเินไป”
เธอส่ายหน้าปิเสธ หัวใเ้นรัว “ไม่…”
รอยยิ้มอพระอ์เลือนหายไป วเนรเ้มึ้น่อนรัส้วยน้ำเสียเรียบนิ่แ่ทรพลั “หรือเ้าอยาไปอยู่ใน่ายทหารันเล่า”
ำพูอพระอ์ทำให้ร่าบาสะท้านเย็นวาบไปทั้ัว เธอำมือแน่น วาสับสนไปมา
พระอ์ทอพระเนรอย่ารออย ไม่เร่เร้า ไม่บัับ แ่เธอลับรู้สึถึแรันมหาศาลที่ทำให้เธอแทบหายใไม่ออ
สุท้าย เธอถอนหายใแผ่ว หลับาลอย่ายอมำนน
พระอ์แย้มพระโอษ์อย่าพึพอใ ่อนะ้มลมาหาเธออีรั้…
พระิวหาลาไล้ผ่านออาว พระโอษ์ูเบา่อนะทิ้รอยสีุหลาบเอาไว้ ร่าบาสะท้านเฮือเป็นระยะ ฝ่าพระหัถ์แร่ลูบไล้ไปทั่วร่าอย่าสำรว ร่าเล็ราอย่าห้ามไม่อยู่เมื่อนิ้วเรียวออนเ้าไปใ้เสื้อ่อนะย้ำเ้าอวบอย่าไม่เบาแร
่อนที่พระโอษ์ะามลไป เสื้อผ้าถูปลเปลื้ออย่ารวเร็ว ร่าบาห่อัวเมื่อสัมผัสไ้ถึอาาศเย็นที่ผ่านผิวบา พระโอษ์หนารอบรอปลายยอสีมพูที่แ็เร็ึ้นเมื่อโนสัมผัสอย่าอบใ มือยี้ปลายยออี้าอย่าเร่เร้าอารม์
นัวเล็สะท้านเสียว ส่เสียราแผ่ว สอแนโอบรัรอบออน้านบนอย่าลืมัว นิ้วเรียวเล็สอผ่านเส้นผม ย้ำเบาเมื่อวามเสียวถูุปะทุ
ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วร่าเปลือย่อนะหยุอยู่ที่ึ่ลาร่าสาว เรียวาเล็ถูบัับให้เปิออ ่อนที่นิ้วเรียวะลาไล้ผ่านุระสัน ร่าเล็ผวาเร็ ส่เสียรวราออมา
พระอ์ละาทรวอู่าม เยหน้าสบาหวานที่่ำปรือ ่อนะยยิ้ม ส่นิ้วเรียวเ้าไปสำรวร่อรูับแบ มันบีบรัปลายนิ้วแน่นทันที
เธอส่ายหน้าเมื่อพระอ์ยับนิ้วย้ำๆถี่ระรัว ่อนะแอ่นร่าึ้นอย่าลืมัว ราระม พระอ์ยับนิ้วนรู้สึไ้ว่า่อทารัเริ่ม่ำแะ พระอ์ึลุึ้นถอุที่ใส่อยู่ออ
บุหลันปรือาเมื่อร่าหนาผละัวออ ่อนะเห็นร่าหนาลับมาอีรั้ เธอ้อมอบริเวลาลำัว่อนะาโอย่าใ แ่นายแ็ึให่โทำเอาเธอสะท้านลัว
พระอ์ยยิ้มอบใในปิิริยา ่อนะนั่ลระหว่าาเรียวแยมันอออย่าำนา พระอ์ับแ่นายถูไปรอบๆ ร่าบาผวายุ้มผ้าปูเียแน่น ่อนที่พระอ์ะ่อยๆันมันเ้าไป
“อือ…เ็บ” เสียหวานราออมา
“เี๋ยว็ไม่เ็บแล้ว” พระอ์รัส่อนะ้มลมาปิปาอร่าบาเอาไว้่อนะันัวเ้าไปนสุ
ร่าเล็ิไปที่ท่อนแนแร่อย่าแรเพราะวามเ็บ พระอ์ทรอยู่นิ่ๆรู่หนึ่่อนะเริ่มยับาย เริ่มา้าเนิบนาบ่อนะเพิ่มแรึ้นเรื่อยๆ ร่าเล็โยไหวหัวสั่นลอนาแรระแทาน้านบน
พระอ์ราออมาอย่าพึพอใ เมื่อร่าเล็อบสนอมิบรั ร่าเล็ราระมเหื่อไหลย้อย พระอ์ทวีวามเร่าร้อนึ้นอี้วยารรัวเอวระแท ร่าเล็หัวสั่นลอนามัหวะเ้าออ
พระอ์้มลูึหน้าอที่ยระเพื่อมอย่าห้ามใไม่อยู่ ทรเร่ัหวะโหมระหน่ำึ้นเมื่อร่าบาใ้ร่าิปลายเท้า เร็ัว่อทารัรัแน่น เสียราสอประสานเมื่อร่าเล็ระุถี่ ร่าหนาอยเอวถี่ระรัว่อนะส่น้ำรัาวุ่นเ้าไปในัวนใ้ร่านหม
บุหลันนอนนิ่อย่าอ่อนแรอยู่ในอ้อมแนอเ้าอำหนั ร่าายยัอ่อนล้าาเหุาร์ที่ผ่านมา
“เ็บมาหรือไม่” พระสุรเสียทุ้ม่ำัึ้นเบาๆ
เธอเม้มริมฝีปาแน่น หันหน้าหนีอย่าอไม่ไ้ วามร้อนผ่าวแล่นึ้นมานถึใบหู ‘บ้าเอ๊ย… ้ามมิิมา็มีสามีเลย แถมยัเป็นบุรุษที่ไม่วระไ้พบหน้าเสีย้วย้ำ’
พระมหาอุปราาทอพระเนรเธอนิ่ ่อนะเยาเล็ให้หันลับมาสบพระเนร “ทำไมไม่อบเล่า”
บุหลันสะุ้เล็น้อย วาสั่นไหว ่อนะอบเสียแผ่ว “ะ…เ็บเพะ”
พระอ์ทอพระเนรเธออยู่รู่หนึ่ ่อนะรัสถาม่อ้วยน้ำเสียแฝแววบาอย่าที่เธออ่านไม่ออ “อนนี้ยัเ็บอยู่หรือไม่?”
ร่าบาหน้าแ่ำึ้นว่าเิม “ไม่…ไม่เท่าไหร่แล้วเพะ” เธออบเสียเบา ่อนะยับัวเล็น้อย้วยวามอึอั
แ่ทันในั้น พระอ์ลับแย้มพระโอษ์ ่อนะ้มลมาระิบที่้าหูอเธอ้วยน้ำเสียพร่า
“ถ้าเ่นนั้น… เ้า็พร้อมที่ะทำ่อแล้วสินะ”
เสียระิบนั้นทำให้บุหลันสะท้านเย็นไปทั้ร่า ่อนที่เธอะทันไ้อบอะไร พระอ์็โอบระับเธอแน่นึ้น ทาบทับลมาอีรั้… และอีรั้
่ำืนอันยาวนานำเนินไปนเธอหมเรี่ยวแร สิเลือนราและมสู่ห้วนิทรา้วยวามอ่อนเพลีย…
ปลายนิ้วเรียวยับ้าๆวาที่ปิสนิทระพริบเบาๆ่อนะลืมาื่นึ้น วามรู้สึปวเมื่อยและาหนึบแล่นไปทั่วร่า บุหลันพยายามยันัวึ้นนั่แ่ลับหมแรน้อฟุบลับที่นอนอีรั้
เหุาร์เมื่อืนผุึ้นมาในวามทรำ เธอัริมฝีปาแน่น ‘เธอลายเป็นอเาไปแล้วริๆ…’
มือบายี้เส้นผมนุ่มอย่าหุหิ วาามอรอบาย ่อนที่สายาะสบเ้าับร่าสูที่นอนอยู่้าๆ นัวเล็สะุ้เล็น้อย แ้มร้อนวูบึ้นมาอย่าห้ามไม่อยู่
“เป็นอย่าไรบ้า”
พระสุรเสียทุ้ม่ำเอ่ยถาม ่อนที่พระมหาอุปราาแห่หสาะยันายึ้น ทรใ้พระรเท้าับที่นอน พลามอเธอ้วยแววาน่าหวาหวั่น
บุหลันเม้มริมฝีปา ึผ้าห่มึ้นมาระับร่าแน่น “มะ…ไม่เป็นไรเพะ”
พระอ์ทอพระเนรเธออยู่รู่หนึ่ ่อนะยยิ้มบาๆที่แฝเลศนัย “ลัวอะไรหรือ”
“ไม่ไ้ลัวเพะ” เธออบพลาหลุบาหลบ เลื่อนมือึผ้าห่มึ้นมาอีนิอย่าปป้อัวเอ
พระอ์เลิพระนึ้นเล็น้อย ่อนะโน้มายเ้ามาใล้ “หรือว่า… รัเียเรา?”
ปลายนิ้วอุ่นลูบเบาๆที่หัวไหล่เปลือยเปล่า บุหลันัริมฝีปาแน่น
‘พูไ้ไหมล่ะ?พระอ์เป็นศัรูอแว้น…ิหรือว่าันะยินีหรือไ?’
แ่สุท้ายเธอ็ฝืนใอบออไป “มะ…ไม่เพะ”
ำโหแผ่วเบานั้นทำให้พระอ์หัวเราะเบาๆ วเนรมริบายแววรู้ทัน ่อนที่พระอ์ะโน้มพระพัร์ลมาระิบที่้าหู
“เราะสนใทำไมเล่า? ถึยัไ… เ้า็เป็นอเราแล้ว”
สิ้นำ ร่าสู็ทาบทับลมาโยไม่ปล่อยให้เธอไ้ล่าวอะไร มือบาพยายามยันพระอุระว้าเอาไว้
“ะ…เ้าแล้วนะเพะ” เธอพยายามพูเสียสั่น
พระอ์เลิิ้วึ้น ่อนะแย้มพระโอษ์ “เ้าสิี ้าะไ้เห็นทุอย่าัว่าเมื่อืน”
ไม่ปล่อยให้เธอไ้เอ่ยำทัทาน พระโอษ์ร้อน็ทาบลมาปิปาเธอทันที…
ฝ่าพระหัถ์แร่ลูบไล้ไปามเรือนร่าบา ่อนะระุผ้าห่มอออย่าไร้ปรานี ้อมือเล็ถูแนบลับที่นอนแน่นหนา ร่าสูโน้มลมาแนบิ ่อนที่เรียวลิ้นร้อนะเ้ารุไล่เี่ยวระหวัับลิ้นเล็อย่าหิวระหาย
พระโอษ์หนา่อยๆ เลื่อน่ำลผ่านออาวเนียน ร่อรอยสีแาที่ถูแ่แ้มไว้เมื่อืนยัประทับอยู่ ทว่าพระอ์ยัไม่พอพระทัย ทรุมพิลไปอีรั้ ูเม้มเนื้อนุ่มนเิรอยใหม่ที่เ้มึ้น
ร่าเล็สะท้านเฮือ มือบาเผลอยุ้มผ้าปูเียแน่นนัยน์าสั่นระริ ‘นบ้า… เอาแรมาาไหนัน เมื่อืน็ทั้ืนแล้ว!’ เธอโอรวอยู่ในใ
แู่เหมือนว่าวามปรานีะไม่มีอยู่ในพนานุรมอพระอ์…ทรวออิ่มถูบีบเ้น่อนที่พระโอษ์ะเ้าไปรอบรอปลายยอที่อนนี้เปลี่ยนเป็นสีแล้ำาร่อรอยอเมื่อืน ร่าเล็ราแผ่วเสียแหบแห้
พระมหาอุปราายยิ้มอย่าอบใ ่อนะเพิ่มแรมาึ้น ปลายลิ้นวัไปยอที่แ็ันู่อึ้นรับอย่าำนิำนา ร่าเล็ราระเส่า บิายไปมา้วยวามเสียว ่อนที่พระอ์ะแทรายแยเรียวาเล็ออ ่อนะแ่นายแร่เ้าไปในร่อรัับแบที่ยัระับแน่น แม้ะโนระทำมาเือบทั้ืน
ร่าเล็แอ่นัวรับามสัาา ร่าายโยไหวามแรับเลื่อนอน้านบน มือสอประสานันแน่น ร่าแร่ัพระทน์ราระหึ่มในลำอ แ่นายแร่พลุบเ้าออถี่ระรัวะารระแท เสียเนื้อระทบันัลั่นำหนัผสาน้วยเสียหอบและเสียราระเส่า
เวลาผ่านไปพัให่่อนที่ร่าเล็ะเร็ระุ ร่อรัอรัเป็นัหวะ ราเสียแหบพร่า พระอ์ยยิ้มอบใ่อนะรัวเอวระแทย้ำๆลไปแรๆ น้ำสีาวุ่นถูปล่อยเ้าไปในร่าเล็นล้นทะลัออมา
บุหลันทิ้ัวลบนที่นอนอย่าอ่อนแร ร่าสูถอนัวออ่อนะเอนายนอน้าๆ ทอพระเนรมอเธอ้วยสายพระเนรพึพอพระทัย ฝ่ามือแร่ลูบไล้เรือนร่าบอบบาเบาๆราวับล่อมให้หลับ
“พระอ์… หม่อมันไม่ไหวแล้วเพะ” เสียหวานแหบพร่าเอ่ยอย่าอ่อนล้า
ทรพระสรวลในลำอ ่อนะหยุมือ “ไม่ทำแล้ว็ไ้”
บุหลันถอนหายใโล่อ หลับาลพลาบ่นในใ ‘เหนื่อยเป็นบ้า นอะไรำลัเหลือเฟือนานี้!’
“หม่อมันนอนไ้ไหมเพะ” เธอพึมพำเสียแผ่ว ไม่ยอมลืมา หมแรนแทบยับัวไม่ไหว
“ไ้” พระอ์รัส ่อนะยฝ่ามือเลี่ยปอยผมที่ปรใบหน้าอออย่าแผ่วเบา วเนรูลึึ้ราวับมีบาอย่า่อนอยู่
ไม่นานเสียลมหายใเ้าออสม่ำเสมอ็ัึ้น แสให้เห็นว่าร่าเล็หลับไปแล้ว รอยแย้มสรวลาปราึ้นที่มุมพระโอษ์ แ่ในแววาลับเย็นาอย่าน่าประหวั่น
พระอ์ลุึ้นาเีย แ่ลอพระอ์เรียบร้อย ่อนะ้าวออาำหนั ทิ้ร่าบาไว้เพียลำพั
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น