คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 (ครึ่งแรก)
2…
“ตื่นได้แล้ว! เจ้าจะนอนไปจนถึงเย็นรึไงกัน?” เสียงห้าวๆดังแขวะอยู่ข้างหูเธอ ไม่ต้องลืมตาไวโอเล็ตก็รู้ว่าใครพูด
“เจ้าตื่นแล้วใช่มั้ย? ดี งั้นข้าขึ้นไปนอนบนโซฟาละ!” เสียงใสบอกก่อนจะคลำทางขึ้นไปนอนบนโซฟาทั้งที่ตายังปิดสนิท
“ข้ากำลังปลุกเจ้าอยู่นะ ไวโอเล็ต มาร์จิลล่า! ไม่ใช่ให้เจ้าไปนอนบนโซฟาต่อ!” เสียงนั้นแหวใส่พร้อมกับที่แม่มดสาวรู้สึกถึงบางอย่างกระโดดตุบขึ้นมานั่งเกือบชิดหน้าเธอ
“เจ้าจะไปไหนก็ไปเถอะน่า จะไปนั่งมองหาสาวๆก็ได้นะ ข้าไม่หึงหรอก!” เสียงใสบ่นก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้เจ้าแมวดำ
“เจ้านี่!” ชิกเก้นตะโกนอย่างเหลืออด “ไม่อยากไปสำรวจบ้านต่อรึไง!”
“อีกเดี๋ยวน่า…” ไวโอเล็ตพึมพำตอบเสียงยานคาง ยังคงไม่ลืมตา
“ไม่มีเดี๋ยว! ถ้าเจ้าไม่ลุกขึ้นมาหาอะไรให้ข้ากิน ข้าจะไปนอกบ้านแล้วไม่กลับมาจนกว่าจะค่ำ แล้วเจ้าก็จะอดสำรวจบ้านต่อนะ!”
คราวนี้คนฟังพลิกตัวกลับมา นัยน์ตาสีม่วงสดลืมขึ้นจ้องอีกฝ่ายเขม็ง
“โธ่เอ๊ย! ที่แท้ก็ไม่มีอะไรกิน แมวอะไรไม่รู้ ตะกละเป็นบ้าเลย!”
ชิกเก้นสะบัดหางแทนการยักไหล่ก่อนจะเดินลอยชายไปทางครัว แม่มดสาวแลบลิ้นใส่แต่ก็จำใจต้องลุกจากโซฟาไปคว้าอาหารแมวออกจากกระเป๋าแล้วตามมันไป
ระหว่างเจ้าแมวตัวแสบกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เจ้าของที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องก็ออกไปยังรถเต่าคู่ใจของตัวก่อนจะกลับมานั่งข้างๆชิกเก้นพร้อมกับกระเป๋าใส่คอมเครื่องเล็กจิ๋วสีม่วงสด
คอมประจำตัวของเธอที่ติดมาจากโลกเวทมนตร์ หน้าที่ของมันบรรยายหนึ่งหน้ากระดาษก็ไม่หมดพูดได้ง่ายๆว่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับมนตราเจ้าคอมเครื่องนี้ทำได้ทั้งนั้น
“ทำอะไรน่ะ?” เจ้าแมวจอมตะกละที่นั่งอยู่หน้าชามชำเลืองตามายังร่างบางที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น นัยน์ตากลมโตจ้องอยู่ที่หน้าจอของเครื่องมือตรงหน้า
“กวาดบ้านม้าง..ง” เจ้านายสาวลากเสียงยียวน ก่อนจะยอมตอบความจริงเมื่อเห็นว่ายั่วอีกฝ่ายขึ้น “กำลังหาคนมาทำความสะอาดบ้านไง”
“หาที่ถูกๆนะ เจ้าน่ะถังแตกอยู่รู้ตัวรึเปล่า?” เจ้าแมวดำยื่นหน้ามาบอกสีหน้ากวนประสาท
หญิงสาวค้อนขวับใส่มันอย่างหมั่นไส้
“เออ รู้แล้วน่า ไม่ต้องมาย้ำหรอก! อืม..ม เจ้าว่าบริษัทนี้เป็นไง?”
“สี่ร้อยสี่สิบห้ามาร์จิค ไม่แพงไปหน่อยรึไง? งบเดือนนี้เจ้าเหลืออยู่พันเดียวไม่ใช่หรอ?”
“มันก็ใช่” ไวโอเล็ตตวัดค้อนมันอีกรอบที่บังอาจรู้ถึงเรื่องเงินๆทองๆของเธอดีเกินไป “แต่ค่าเงินโลกเวทมนตร์เทียบกับหน่วยเงินของโลกมนุษย์แล้วแพงกว่านี่ ก็เท่ากับข้ามีสองพัน จ่ายนี่ไปแล้วก็ลดค่าอาหารเจ้าลงหน่อยก็โอเคน้า...”
“เอ๊ะ!” ชิกเก้นขึ้นเสียงมองหน้าหญิงสาวที่หัวเราะคิกคักสะใจ “ไปลดเรื่องช๊อปปิ้งของเจ้าไม่ดีกว่ารึไง?!”
“ไม่ดีๆ อาหารเจ้าน่ะกินแล้วก็หายแต่เสื้อผ้าข้าช๊อปมาก็ยังอยู่” คนพูดลอยหน้าลอยตาตอบก่อนจะกดโอเคกับบริการทำความสะอาดของโลกเวทมนตร์ในราคาที่บอกไปหน้าตาเฉย
“เฮ่ย!” เจ้าแมวดำร้องเสียงหลง ก่อนจะจ้องหญิงสาวเขม็ง “ ข้าจะรายงานพ่อเจ้าว่าเจ้าตัดสินใจโดยไม่ผ่านการอนุมัติของข้า”
“โธ่!” พอเห็นชิกเก้นซีเรียสคนที่รู้ว่าสถานการณ์เป็นรองก็ลดเสียงลง “ข้าล้อเล่นน่า มันใช้พออยู่แล้วล่ะเงินพันกว่าต่อเดือนเนี่ย”
“รู้สึกเดือนแรกเจ้าจะใช้ไปสามพัน เดือนที่แล้วเจ้าใช้ไปห้าพันนะ” เจ้าแมวเวทมนตร์ประชด ไวโอเล็ตย่นจมูก
“เออน่า อย่าบ่นนักเลย ข้าใช้แค่นั้นก็อยู่ได้ไม่ลดงบอาหารเจ้าหรอก”
“เออ จะคอยดู” ชิกเก้นพึมพำ
ฟิ้ว! ตุบ!
“เสียงอะไรน่ะ?!” เจ้าแมวดำสะดุ้งขณะที่แม่มดสาวชะเง้อคอมอง
“นั่นไง มาแล้ว บริษัททำความสะอาดไง”
“มากลางวันแสกๆเนี่ยนะ!” คราวนี้แมวดำที่ฟังอยู่แหวเสียงเขียว
“กลางวันที่ไหน? เห็นชัดๆว่าเช้าอยู่!” ไวโอเล็ตบอกหน้าตาย พอเห็นนัยน์ตาสีเหลืองคู่นั้นยังมองเขม็งก็ยักไหล่
“ข้าอ่านข้อสัญญาแล้วน่า พวกเนี้ยจะหยุดเวลารอบๆก่อน เพราะฉะนั้นไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็นหรอกเจ้าสบายใจได้ ขอโทษนะที่ทำให้แมวแก่ๆตกใจ”
“เจ้า!” ชิกเก้นร้อง หากเจ้านายสาวก็ไม่อยู่ให้มันโวยวายเสียแล้ว ร่างระหงวิ่งปลิวไปรับคนจากโลกเวทมนตร์ที่เธอจ้างมาอย่างรวดเร็ว หลบระเบิดจากเจ้าแมวดำพ้นหวุดหวิด
นัยน์ตาสีม่วงสดใสยังคงเต็มไปด้วยพรายยิ้มขันเมื่อเธอออกมาหน้าบ้าน ไวโอเล็ตเห็นชายสามคนยืนอยู่ตรงนั้นโดยมือหนึ่งถือไม้กวาดอีกมือหนึ่งถือก้านไม้ยาวเรียวสีน้ำตาลอ่อนที่เธอรู้ว่า
มันคือ “อุปกรณ์ทำความสะอาด” หรืออีกนัยหนึ่งก็คือคทาสำหรับร่ายเวทย์จัดการบ้านเธอนั่นเอง
และหญิงสาวยิ่งเบิกตากว้างขึ้น เมื่อเห็นชายที่ยืนอยู่ตรงกลางเต็มๆตา เธอยิ้มกว้างก่อนจะโผเข้าไปกระโดดกอดอีกฝ่าย
“เคออสสสส!!!” เสียงใสกรี๊ดขณะที่เหนี่ยวแขนรัดคอร่างสูงๆไว้แน่น
“โอ๊ย! เจ้าจะทำข้าขาดอากาศหายใจนะไวโอเล็ต” คนตรงหน้าแกล้งทำเป็นร้องโวยวาย หากใบหน้าหล่อเหลากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้า นัยน์ตาสีม่วงสดสบกับนัยน์ตาอีกคู่ที่เหมือนกันเป็นพิมพ์เดียวอย่างขันๆขณะยกมือขึ้นขยี้เส้นผมดำสลวยจนยุ่งไปหมด
ไวโอเล็ตตวัดสายตาค้อนเคออส มาร์จิลล่า พี่ชายแท้ๆของเธอที่หน้าตาเหมือนกันแทบจะเป็นฝาแฝดก่อนจะเอ่ยถาม
“แล้วท่านมาได้ยังไงล่ะเนี่ย?”
“บินมา” อีกฝ่ายตอบหน้าตาเฉย “จู่ๆปีกก็งอกกลางหลังข้าแล้วข้าก็เลยบินมาเลยน่ะ!”
“อย่ามาทำไก๋นะ!” แม่มดสาวโวย “ตอบมาเลย! อยู่ดีๆท่านไม่เกิดคิดถึงน้องสาวแสนน่ารักคนนี้จนถึงกับต้องมาหาหรอก”
“คิดถึงน่ะใช่!” คนฟังยอมรับทำเอาอีกฝ่ายยิ้มหน้าบาน ก่อนรอยยิ้มนั้นจะหุบฉับลงทันทีทันใดในประโยคต่อมา “แต่น้องสาวข้าไม่น่ารักซะหน่อย น่าเกลียดจะตาย”
“หน้าข้าก็เหมือนหน้าท่านน่ะแหละ!” เจ้าหล่อนแหวใส่ “ตอบมาเลยไม่ต้องเลี่ยงประเด็นนะเค!”
“โธ่! ไวโอเล็ต” ชายหนุ่มทำท่าน่าสงสารที่เห็นได้ชัดว่าแกล้ง “พี่ชายมาเหนื่อยๆไม่คิดจะพูดจาหวานๆให้ชื่นใจหน่อยรึไง?”
“ไม่” หญิงสาวยักไหล่ “แค่ฟังพวกสาวๆที่โลกเวทมนตร์พูดกับท่านข้าก็เลี่ยนแล้ว อย่าให้ข้าถึงกับต้องพูดเองเล้ยย”
คราวนี้นัยน์ตาสีม่วงสดอันเหมือนของเธอเปี๊ยบตวัดค้อนเล็กๆขณะพึมพำ
“ไม่ต้องมาแขวะเลย อิจฉาล่ะสิที่มีพี่ชายเสน่ห์แรง”
น้องสาวมองพี่ชายเสน่ห์แรงตาเขียวปั้ด “เลิกโยกโย้ได้แล้วเค ตอบข้ามา! ถ่อมากวนประสาทข้าถึงนี่ทำไมกัน?!”
“ก็ไม่มีอะไร” เขายักไหล่ “แค่พอดีว่างแล้วดันเห็นเจ้าจ่ายตังค์ค่าทำความสะอาดบ้านเป็นรอบที่ร้อยเลยแวะมาดูแค่นั้นเอง!”
“ยังไม่ถึงรอบที่ร้อยนะ!” ไวโอเล็ตยังมีแก่ใจแก้ “แค่รอบที่ห้า ว่าแต่มีเหตุผลแค่เนี้ยนะ?”
“อืม” พอเห็นอีกฝ่ายตีหน้าตาย หญิงสาวก็เลยยักไหล่
“งั้นไหนๆมาถึงนี่แถมใส่เครื่องแบบบริษัทเค้าเรียบร้อย ท่านก็ทำความสะอาดบ้านไปกับเค้าเลยและกันนะ ข้าขอตัวก่อนละ”
“อ้าวว!” เคออสร้องเสียงหลง หากก่อนจะได้ต่อปากต่อคำกับน้องสาวไปมากกว่านี้เจ้าหล่อนก็วิ่งกลับมาหาเขาใหม่เพราะเจอเจ้าแมวดำนั่งอยู่ข้างหลัง
“ท่านทะเลาะกับชิกเก้นแทนข้าหน่อยนะ ข้าทะเลาะมาตลอดสองเดือนนี่แล้วอ่ะ” เสียงใสกระซิบบอกจากข้างหลัง
เคออสได้แต่ชำเลืองมองเจ้าหล่อนอย่างหมั่นไส้ก่อนจะหันไปยิ้มสู้กับเจ้าแมวเวทมนตร์ที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่
“มาทำไมเคออส พ่อท่านให้ท่านมารับตัวน้องสาวกลับไปได้แล้วใช่มั้ย?” ไวโอเล็ตแอบแลบลิ้นใส่เจ้าแมวตัวแสบโทษฐานที่มันทำเสียงมีความหวังถึงขนาดนั้น
“ยังหรอกชิคเก้น แต่คงใกล้แล้วมั้ง” ประโยคท้ายชายหนุ่มลากเสียงล้อเลียนคนข้างหลังก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อถูกสาวน้อยหยิกเอาเต็มแรง
“ข้าล่ะปวดหัวจริงๆ อยากอยู่ห่างจากนางเต็มที” เจ้าแมวดำบอก ส่งสายตาอาฆาตเลยไปยังเบื้องหลังร่างสูงตรงหน้า นึกอยากเปลี่ยนคำเป็น “อยากฆ่านางเต็มที” แต่ก็เกรงใจพี่ชายแม่มดสาว
“อืม ข้าขอโทษแทนน้องสาวด้วยนะชิคเก้น ที่ทำให้เจ้าปวดหัว” ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อน มองเจ้าแมวดำที่พงกหัวรับแล้วกลั้นยิ้ม “ข้าผิดเองที่ลืมบอกนางไปว่าไม่ควรทำให้แมวอาวุโสอย่างเจ้าปวดหัวเพราะมันจะทำให้เจ้าเกิดความเครียดแล้วตายเร็ว”
หนึ่งวินาที ก่อนที่ไวโอเล็ตจะระเบิดเสียงหัวเราะอย่างไม่เกรงอกเกรงใจแล้วฉุดมือพี่ชายวิ่งหนีก่อนที่เจ้าแมวดำซึ่งนั่งตัวสั่นสะท้านด้วยความโมโหอยู่จะลุกขึ้นมาข่วนเอา
“พวกเจ้า!!!” ชิกเก้นได้แต่ตะโกนไล่หลังพี่น้องที่ฝ่ายน้องสาวว่ามันแก่ส่วนฝ่ายพี่ชายว่ามันอาวุโสอย่างแค้นเคือง
เคออสหัวเราะหึๆขณะหยุดฝีเท้าเพราะร่างบางๆของน้องสาวทรุดลงไปกับพื้นด้วยหัวเราะจนวิ่งต่อไม่ไหว
“โอ๊ย เคออสสส” เสียงใสยังสั่นระริกด้วยความขบขัน “วันเนี้ยข้าน่ะร้าก ร้ากท่านจริงๆเลย”
“ทำเป็นขำ” อีกฝ่ายพูดยิ้มๆ “เจ้านั่นแหละจะลำบากตอนกลับไป”
“แหม เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้ขอขำก่อนนะ” น้องสาวตอบก่อนจะก้มหน้าลงไปหัวเราะคิกๆอีกรอบ
ไวโอเล็ตกับพี่ชายวิ่งออกมาไกลพอควร แต่ก็ยังมองเห็นตัวบ้านหลังนั้นได้ชัดเจน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นอีกทีก็เห็นพนักงานบริษัทตัวจริงกำลังขี่ไม้กวาดวนรอบบ้าน ทุกครั้งที่พวกเขาชี้คทาเวทย์ลงไปพงหญ้าสูงท่วมหัวก็จะหายวับไปทีละจุดๆ ก่อนที่หลังจากนั้นตัวบ้านก็ค่อยๆสะอาดขึ้น
“ดีเนอะมีเวทมนตร์เนี่ย ถ้าทำความสะอาดอย่างมนุษย์คงทำกันตายไปข้างนึง” เสียงใสบ่น ทำหน้าสยองนึกภาพตัวเองต้องมาปัด กวาด เช็ด ถูกองฝุ่นหนาเตอะของบ้านหลังนั้น
“เจ้าน่ะเอาแต่เล่นไม่หัดทำงานบ้านเอาซะบ้าง” พี่ชายบอกน้ำเสียงกวนๆ “งานบางอย่างน่ะใช้เวทมนตร์ไม่ได้ อย่างนี้จะมีใครแต่งด้วยมั้ยเนี่ย?”
น้องสาวยักไหล่ “ข้าไม่อยากแต่ง เชิญท่านแต่งไปคนเดียวเถอะเค ว่าแต่...” ท้ายประโยคเจ้าหล่อนทำหน้าจริงจังขึ้นขณะหันมาสบตาเขา
“บ้านหลังเนี้ยข้าซื้อมาถูก ตอนเข้าไปอยู่เมื่อวานมีอะไรแปลกๆด้วยนะ”
“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะมีผี” เคออสรีบบอก “พวกมันเห็นหน้าเจ้าก็น่าจะกลัวจนย้ายไปอยู่บ้านข้างๆแล้วนะ”
ไวโอเล็ตตวัดสายตาค้อน “ข้าบอกกี่รอบแล้วว่าหน้าข้ามันก็เหมือนหน้าท่านน่ะแหละ! มันก็...ไม่มีผีหรอกมั้ง ข้าก็ไม่รู้ ยังไม่เจอ แต่ว่าข้าได้กลิ่นเวทมนตร์แรงมากเลยนะ มันมาจากภาพเขียนในบ้าน พอดึงออกเชื่อมั้ย ข้าเจอประตูมิติถึงสองบานในบ้านหลังเดียว!”
คิ้วได้รูปสวยของพี่ชายที่แม่มดสาวไม่ค่อยอยากจะยอมรับว่าก็หล่อจริงๆนั่นแหละขมวดเข้าหากัน
“ไม่น่าจะเป็นไปได้ เจ้าละเมอรึเปล่า?”
“เอ๊ะ!” เจ้าหล่อนยกมือท้าวเอวอย่างชักโมโหที่อีกฝ่ายตวัดเรื่องเข้ามาแขวะเธอได้ทุกที “ข้าพูดจริงนะเค ชิคเก้นยังบอกข้าเลยว่าไม่ให้ข้าไปดูคนเดียว ให้มีเจ้านั่นอยู่ด้วยข้าถึงจะดูภาพเขียนที่เหลือได้ ข้าล่ะไม่เข้าใจ”
“อืม” อีกฝ่ายพึมพำ “ท่าจะจริงอย่างที่ท่านพ่อบอกแฮะ”
พอเห็นหญิงสาวเลิกคิ้วพ่อมดหนุ่มก็ยกมือแบขึ้นในอากาศ
วูบ!
สร้อยเส้นหนึ่งปรากฏอยู่บนฝ่ามือเขา
“อะไรน่ะเค?” เสียงใสเอ่ยถาม อีกฝ่ายไม่ยอมตอบแต่รั้งหัวเล็กๆของแม่มดสาวเข้ามาแล้วสวมสร้อยเส้นนั้นลงบนลำคอของเธอ
พอน้องสาวเงยหน้าขึ้นมองเคออสก็หัวเราะขำ
“หน้าเจ้ามีเควสชั่นมาร์คขึ้นเลยนะไวโอเล็ต”
คนฟังค้อนขวับ “บอกมาเลยเค! ท่านพ่อเกี่ยวอะไรด้วยห๊ะ?!”
“ก้อ..อ” พี่ชายลากเสียง “ท่านพ่อฝากสร้อยมาให้เจ้า แล้วฝากข้าให้บอกเจ้าด้วยว่าเจ้าน่ะมันตัวยุ่ง”
“อะไรนะ?!” น้องสาวร้องลั่น “ท่านพ่อเนี่ยนะจะพูดอย่างงั้น?!”
“อ๊ะ! อันนั้นความเห็นข้า ข้าลืมไป” ชายหนุ่มบอกหน้าตาย พอเห็นหญิงสาวตาเขียวปัดใส่ก็กลั้นยิ้ม “ท่านพ่อฝากบอกมาว่าเจ้ากำลังจะต้องไปเจอเรื่องยุ่งๆแล้วก็อาจจะเจออะไรที่อันตราย ท่านก็เลยให้สร้อยเส้นนี้มา มันลงคาถาป้องกันเจ้าจากสิ่งชั่วร้ายคงจะพอช่วยอะไรได้บ้าง”
หญิงสาวก้มมองสายสร้อยสีดำที่ห้อยจี้อัญมณีสีม่วงเข้มทรงกลมมนเอาไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย
“แล้วเรื่องยุ่งๆน่ะมันอะไรล่ะ?! ท่านพูดไม่เคลียร์เลยนะ!”
“ข้าก็ไม่รู้” เขาส่ายหน้า พอเห็นสีหน้าคาดคั้นของเจ้าหล่อนก็รีบบอก “ไม่รู้จริงจริงนะ พ่อบอกให้ข้าเอามาให้ข้าก็เอามาให้แค่นั้นเอง”
“สรุปว่าท่านแวะมาไม่ใช่เพราะคิดถึงข้าแต่เพราะท่านพ่อให้เอาของฝากมาให้สินะ” น้องสาวทำหน้าน้อยใจให้อีกฝ่ายต้องแก้ตัวเป็นพัลวัน
“ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าคิดถึงเจ้าด้วยหรอกน่า ไม่งั้นข้าฝากให้คนอื่นเอามาให้ก้อได้ ส่งมาทางคอมเจ้าก็ได้ จริงมั้ย?” พอเห็นไวโอเล็ตยังตีหน้าน้อยใจชายหนุ่มก็เริ่มเหล่มอง
“มาทำหน้าแบบนี้จะเอาอะไรอีกล่ะสิ”
“เปล่าซะหน่อยน้า” อีกฝ่ายรีบบอกก่อนทำเสียงตัดพ้อ “ท่านน่ะชอบมองข้าในแง่ร้ายนะเค”
เคออสถอนใจเฮือกใหญ่ สีหน้ารู้ทันน้องสาวอย่างมาก “ไม่ต้องโยกโย้เลยน่ะเจ้า จะเอาอะไรก็ว่ามา”
“แหม...” คราวนี้เสียงใสเริ่มหวานหยด “ก็แค่...ขอตังค์เพิ่มหน่อยสิเค”
“เจ้านี่น้า” อีกฝ่ายทำเสียงอ่อนใจ หากแววตาก็เอ็นดูน้องสาวตัวแสบยิ่งนัก “ข้าไม่น่ามาเลยจริงๆ เฮ้อ...อ”
“ยังไงท่านก็ต้องมาอยู่ดีนั่นแหละน่า” เจ้าหล่อนบอก “ข้ารู้ว่าท่านน่ะทนคิดถึงน้องสาวสุดน่ารักของท่านไม่ได้หรอก”
แทนคำตอบ พี่ชายจับหัวเล็กๆของเธอโยกไปมาอย่างเมามันจนหัวสั่นหัวคลอนก่อนจะรั้งร่างบางมากอดไว้หลวมๆ
“ไม่กอดได้มั้ยอ่ะ? เปลี่ยนเป็นตังค์แทนดีกว่า” เสียงใสมีแววกวนประสาทหากมือเรียวก็ยกขึ้นกอดเคออสเอาไว้เช่นกัน
“ระวังตัวด้วยนะยัยตัวแสบ” ชายหนุ่มบอกน้องสาวในอ้อมกอดเบาๆด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงที่นานๆทีจะมีให้ได้ยิน “มีอะไรก็เรียกข้าได้นะ”
“ท่านจะช่วยข้าได้รึไง?” เจ้าหล่อนยังถามกวนๆหากพอเห็นแววตาห่วงใยของพี่ชายเธอก็พยักหน้าแล้วบอกเสียงอ่อนโยนที่นานๆทีจะมีให้ได้ยินเช่นกัน “ท่านไม่ต้องห่วงน่าเค ข้าไม่เป็นไรหรอก”
“มีอะไรก็เรียกข้าแล้วกัน” อีกฝ่ายยังคงยืนยันไวโอเล็ตเลยยิ้มแล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมา “โอเค สัญญา”
เคออสยกมือเกี่ยวนิ้วก้อยเล็กๆนั้นก่อนจะคลายอ้อมกอดไปจูงมือบางข้างหนึ่งแทน “ป่ะ เค้าคงทำบ้านให้เจ้าเสร็จแล้วล่ะ”
“ข้ากลัวชิกเก้นอ่ะ” น้องสาวหน้าตาหวาดหวั่นจริงจังจนชายหนุ่มยิ้มขัน “เจ้านี่ก็ ชิกเก้นไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า อย่างมากก็แค่บ่น”
“แค่บ่นอะไรล่ะ ชิกเก้นเคยงับข้าด้วยนะ!” คราวนี้เสียงใสเอ่ยเป็นเชิงฟ้อง แต่พอเห็นอีกฝ่ายปรายตามาพลางถามว่า “เจ้าไปทำอะไรเข้าล่ะ?” หญิงสาวเลยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆพลางยักไหล่
จะบอกได้ยังไงล่ะว่าจับเจ้าแมวตัวแสบโยนลงไปในประตูมิติน่ะ เคออสก็เคออสเหอะ! มีบ่นแน่ๆ!
ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าบ้านหลังใหม่ล่าสุดของไวโอเล็ตที่ตอนนี้สะอาดเอี่ยมอ่อง พงหญ้าสูงท่วมหัวหายวับไปเหลือเพียงสนามหญ้าเขียวขจี เนื้อไม้ทาสีขาวซึ่งเคยฝุ่นเขลอะกลายเป็นสีขาวสะอาด กระจกหน้าต่างเงาวับดูแล้วเหมือนบ้านเพิ่งสร้างเสร็จไม่มีผิด แม่มดสาวเดินสำรวจรอบๆอย่างพอใจก่อนจะหันมายิ้มแป้นให้พนักงานทำความสะอาดจากโลกเวทมนตร์
“ขอบคุณมากนะคะ เรียบร้อยมากเลยค่ะ” เสียงใสยามเมื่อพูดกับคนแปลกหน้าฟังดูอ่อนหวานผิดหูผิดตา เมื่อพูดจบเธอก็หันตัวจะไปหยิบเจ้าคอมประจำตัวมาโอนเงินแต่พี่ชายรั้งแขนเอาไว้
“ไม่ต้อง ข้าออกให้” คราวนี้น้องสาวหันมายิ้มหวานแล้วเข้ามาเกาะแขน
“จริงอ่ะ”
เคออสทำหน้าหน่ายๆ “จริงสิ ข้าไม่อยากเห็นน้องสาวต้องอดข้าว เจ้าน่ะอ้วนๆอย่างเนี้ยน่ารักแล้วว”
“ข้าไม่อ้วนนะ” เจ้าหล่อนเถียงคอเป็นเอ็น “ข้าน่ะหุ่นได้มาตรฐานต่างหาก”
“เออ เออ มาตรฐานก็มาตรฐาน” ชายหนุ่มบอกก่อนจะลดเสียงลงพึมพำกับตัวเอง “มาตรฐานยักษ์ล่ะไม่ว่า”
“ข้าได้ยินนะ” หญิงสาวข้างตัวหันมาแหว “แต่เอาเถอะ วันนี้ท่านทำตัวเป็นพี่ชายแสนดี ข้าก็จะไม่เถียงท่านแล้ว ไปกินข้าวเย็นกันดีกว่า”
“ไม่ละ” คราวนี้พี่ชายแสนดีบอกหน้าตาเฉย “ข้ามีนัดกินข้าวกับมาเรียน่าแล้ว”
“ท่านเห็นกิ๊กดีกว่าน้องสาวเหรอเนี่ย?!” คนฟังถามเสียงเขียว
“ไม่ใช่กิ๊กน่า ข้าจริงจังนะหนเนี้ย” เคออสตอบ “ข้าไปก่อนนะ เจ้ารีบไปง้อชิกเก้นซะดีกว่า เดี๋ยวคืนนี้จะนอนไม่เป็นสุข”
“ก็ด้าย” ไวโอเล็ตทำปากยื่นใส่พี่ชาย “ข้าขอให้อีกไม่นานมาเรียน่าของท่านจะตาสว่างนะเค”
“อ้าวว” ชายหนุ่มอุทาน “ไหงเป็นงั้นล่ะไวโอเล็ต?”
หากร่างบางๆก็โบกมือไล่ส่งเขาซะดื้อๆเคออสเลยได้แต่ตวัดสายตาค้อนน้องสาวตัวแสบก่อนจะยอมสงบศึกเดินกลับไปขึ้นไม้กวาดและบินจากไป
แม่มดสาวมองดูพี่ชายจนร่างของเขาหายลับไปที่ปลายขอบฟ้าซึ่งพระอาทิตย์กำลังใกล้ตกเต็มทีก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้าน แค่เปิดประตูก็เจอเจ้าแมวดำนั่งรออยู่ด้วยหน้าตาอาฆาตแค้น
ความคิดเห็น