คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ภาพสโลว์
ผมามเหมือนาวับแฟนลับอนโ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึสนใอยารู้ว่าสอนนั้นะไปทำอะไรที่อนโ ประอบับหุหิั้แ่เ้าที่เหมือนาวแล้ทำเป็นำเรื่อราวอะไรไม่ไ้
โีที่เหมือนาวันแฟนออมายืนุยที่ระเบีย ทำให้ผมไ้ยินทุอย่าที่สอนนั้นพูัน
‘เหมือนาวเป็นฝ่ายบอเลิแฟน่อน?’
แฟนเธอะโนพูประโยหนึ่ออมา แล้วสัพั็มีเสียเหมือนาวร้ออู้อี้ผมสัหร์ใว่า้อใ่ เลยเ้าไปเาะห้อเพื่อ่วยเธอ และุยับเหมือนาวเรื่อที่เิึ้น
เท่าที่ฟัูที่ระเบียเหมือนเธอะอยาเ็บรั้แรอเธอไว้ืนแ่าน แ่ผมันเป็นนพรามันไป
รู้สึผิยัไะหิๆ แ่ลับลายเป็นว่าเธอปิเสธวามรับผิอบาเือนมหาวิทยาลัยที่โรหล่อและโรรวยาผม
ผมโนปิเสธเป็นรั้แร าผู้หิอ้วนหน้าาธรรมา แถมเธอยัพูิลว่าลีลาผมไม่น่าำ
‘เหมือนะโรธ็ไม่ใ่ ะเสียใ็ไม่เิ’
‘แ่ไม่ไ้รับผิอบ เรา็้อีใิว่ะ’
‘แ่ทำไมีใไม่ออ?’
‘หลอบยัยอ้วนนั่นไปแล้ว?....’
‘ไม่อ่ะ ิอะไรบ้าบอ ลละู’
*********************
หลัาวันนั้นเหมือนาว็ทำัวเหมือนปินผมิว่า ทำไมเธอเ้มแ็ไ้นานี้
‘น่าสนใ’
เวลามีเรียนลาสเียวัน ผมมอไปทาเหมือนาวบ่อยึ้น
เวลาาผ้าที่ระเบีย ผมมอไปที่ระเบียอเหมือนาวทุรั้ เหมือนอยาเอหน้า
วันนี้อาารย์ให้แบ่ลุ่มทำวิในลาส โยอาารย์ัให้เอ ผมอยู่ลุ่มเียวับเหมือนาว
ผมนั่้อท่าทา ำพู สีหน้าเหมือนาวที่ริัับารเรียน รอยยิ้มเมื่อเธอเผลอยิ้มออมาเมื่ออนที่หาำอบไ้ แล้วเอามือเสยผมที่ลมา้าหน้าึ้นไปเหน็บไว้ที่หู ใผมเ้นแรับภาพรหน้า
ผมเยไ้ยินนเาบอว่าเมื่อเรารัใรสัน เราะมอเห็นเาเป็นภาพสโลว์ ผมิว่าไร้สาระมาโยลอ นมาเอับัวเอวันนี้
ภาพที่เหมือนาวยิ้มพร้อมับเอาผมึ้นมาเหน็บหู อนนี้ภาพนี้ือภาพสโลว์อผม
‘เหมือนาวเป็นภาพสโลว์อเรา...ไม่ริ!!!’
“ไม่ๆ ๆ ๆ” ผมเผลอส่เสียออมา
“แ่เราว่า้อนี้ใ่นะ” เหมือนาวบอผม เ้าใว่าผมพูเี่ยวับวิ
“เราเ้าใผิ โทษที” ผมบอ
พอเลิลาสผมเห็นนวพลเินป้วนเปี้ยนเ้ามาใล้เหมือนาว เหมือนาวไม่หลบแ่ลับุยับมัน แถมยัเอาเอสารึ้นมาอธิบายนั่นนี่ให้ันู มันเหลือบมาทาผมทำสีหน้าเหมือนเยาะเย้ย
‘วนีนูเหรอ มึเอูแน่’
ผมับเพื่อนเินเ้าไปหาเหมือนาวับนวพล
“เหมือนาว ิวให้เราับเพื่อนไ้ไหม สัปาห์หน้า็ะสอบแล้ว ยัไม่เ้าหัวเลย” ผมเินเ้าไปใ้มุิวสอบนี่แหละ
“เอาสิ ิวพร้อมๆ ันหลายน ะไ้่วยๆ ัน” เหมือนาวยิ้มเ็มใ
“โอ้ย อบุเพื่อนาวมารับ” ไอ้เพูเสียอ้อน
“อยามีแฟนเรียนเ่ น่ารั ใีแบบนี้ั” ไอ้ยูหยอเหมือนาว ผมเอาศอระทุ้ท้อมัน เหมือนาวยิ้ม
“เราใีับเพื่อนทุนแหละแ่เราใร้ายับแฟน” เหมือนาวพูิล แ่ผมรู้สึว่าเธอเอาเรื่อริมาพูเล่น เพราะเหมือนาวใีับทุน และใแ็ับไอ้นวพลมา
‘สมน้ำหน้ามัน’
เหมือนาวพาพวเราไปนั่ิวที่ม้าหินอ่อนหลัะฯ อนนี้ภาพสโลว์ทยอยออมาเรื่อยๆ ผมไม่มีสมาธิับเนื้อหาที่ิวเลย นวพล็ั้ใิวเอาใเหมือนาวนออนอหน้า
‘น่าหมั่นไส้ิบ’
เหมือนาวูนาฬิาแล้วบอยุิาริวในวันนี้เพราะมีนัแล้ว นวพลทำหน้าเสียายที่ไม่ไ้อยู่ับเหมือนาว่อ
“าวะไปไหนเหรอ” นวพลถาม
“มีนัับเพื่อน” เหมือนาวอบเสียปิ
“เราไป้วยไ้ไหม”
“ไม่ไ้อ่ะ”
“แ่เมื่อ่อน เรา็ไปไหนมาไหน้วยันลอนี่าว” นวพลัพ้อ
“นั่นมันเมื่อ่อน ...ถ้าพลยัอยาเป็นเพื่อนับเรา่อ อย่าทำัวให้เราอึอัไปมาว่านี้เลย” เหมือนาวพูเหมือนัวเอสวยมา ไอ้เไอ้ยูนี่นั่ฟัอ้าปา้า
“ไม่สวยแล้วยัเล่นัวไ้อีนะ” เแว เหมือนาวอ้าปาเหมือนะพูอะไรออมา แ่ผมิพู่อน
“ไม่เี่ยวับสวยไม่สวย หรือรูปร่าภายนอนะมึ เหมือนาวเป็นผู้หินหนึ่ที่มีสิทธิ์ะเลือสิ่ที่ีให้ับัวเอ” ผมพูออไป เหมือนาวและนวพลรู้ว่าผมไ้ยินที่ที่สนทนาันในวันนั้น ส่วนไอ้เพื่อนัวีสอนถึับอึ้เียบ
“แล้วูไม่ีรไหน” นวพลพูออมาหลัาผมพูบ
“มึทำอะไรไว้ล่ะ” ผมใ้สรรพนามูมึับมันบ้าปิไม่สนิทผมไม่พูแบบนี้้วย
“แู่็ยัีว่ามึ เปลี่ยนผู้หิแทบทุสัปาห์ ูไปห้อาวทีไร ผู้หิออาห้อมึไม่เย้ำหน้า” นวพลแันผมืน
“แ่อย่าน้อยู็ไม่เยนอใแฟนไปเอาับเพื่อนอแฟน็แล้วัน” ผมเปิศึับไอ้หน้าื เหมือนาวส่ายหน้าแบบเ็ๆ แล้วลุหนีไป เับยูมอผมับนวพลที่ทำเหมือนะเิศึินา
“มึไม่ไ้ิอะไรับแฟนูใ่ไหม”
ึ๊!!! ำถามอนวพลแทใผมอย่าั
‘เออว่ะ แล้วูะมาทะเลาะับมันทำไมว่ะ’
เับยูมอผมเป็นาเียว ผมนิ่เียบไม่อบรับหรือปิเสธ ปล่อยให้ไอ้นวพลมันิเอาเอ
“ห้ามยุ่ับแฟนู” นวพลพูแล้วเินไปอีทา
‘ูยุ่ไปแล้ว ยุ่มาว่าแฟนอย่ามึอี’
“อย่าบอนะว่า่วนี้ที่สาวสวยๆ มาอ่อยแล้วมึไม่สน เป็นเพราะมึอบอีอ้วนนั่น” ยูถามผมเสียริั ผมรู้สึไม่ีที่ยูเรียเหมือนาวแบบนั้น
“อย่าเรียเหมือนาวแบบนี้ ูไม่อบ”
“นั่นไ ออโรปป้อัน้วย” เพูึ้น
“เออ นนี้นอู อย่าเรียแบบนี้อี” ผมัสินใพูให้สอนนั้นหยุพู เับยูถึับอึ้ที่ผมออัวแทนเหมือนาวไ้นานี้
*********************
อน่ำผมออมาื่มเหล้าร้านเิมับเพื่อนๆ และเอนที่ไม่ิว่าะมาอยู่ที่นี่ เหมือนาวนั่อยู่ับแหวนและหยเพื่อนในเออผม วันนี้เป็นวันเิแหวน ที่ว่ามีนัับเพื่อน หมายถึมาานวันเิแหวนนี่เอ
เับยูเหล้าเ้มๆ ให้ผม พวมันเหมือนะแล้ผม ผมหันไปูเหมือนาว อนนี้เริ่มเธอหน้าแ ิว่าเธอน่าะมาถึนานแล้ว ผมื่มไปไ้สัพัพอรึ่มๆ ยัไม่เมา พวแหวน็ะพาันไป่อที่ร้านาราโอเะ
“เออ ปัทม์วันนี้เราฝาาวลับ้วยนะ ามาเราไปรับมันมาอ่ะ าลับว่าะไป่อาราโอเะ” แหวนบอ
“เออ ไ้สิ” ผมรับปา มอหน้าเหมือนาวที่หน้าแๆ แ่ไม่น่าะเมาเหมือนวันนั้น
“ไม่เป็นไร เราลับแท็ี่เอไ้ เผื่อปัทม์อยาไปร้อาราโอเะ” เหมือนาวปิเสธ
“ไอ้ปัทม์มันไม่อบร้อาราโอเะ เยไปแล้วรั้หนึ่ สาวๆ บแย่มัน” แหวนพูับเหมือนาวและพูแวผม
“...”
“ถ้าแลำบาใันไปส่แเอ็ไ้นะ” หยเสนอัว
“ไม่หรอ ั้นเราลับับปัทม์็ไ้” เหมือนาวะเรใเพื่อนเลยอบล
ะที่นั่บนรถเหมือนาวนิ่เียบ ผมเลยเป็นฝ่ายวนุย
“สัปาห์หน้า็เริ่มสอบล่ะ เริ่มอ่านหนัสือรึยั?”
“อืม เราทำวามเ้าใไว้หมล่ะ เหลือแ่ทบทวนเล็น้อย” เหมือนาวบอ หน้าแๆ นั้นบอให้รู้ว่ามึนๆ เล็น้อย
“โห ีอ่ะ เิมาหัวี แ่อ่านนิๆ หน่อยๆ ็ทำไ้แล้ว”
“เราไม่ไ้หัวีอะไรหรอ มันอยู่ที่วามั้ใมาว่า” เหมือนาวพูถ่อมัว
“เหมือนาว..”
“ทำไมปัทม์อบเรียื่อริเรา” เหมือนาวพูแทรึ้นมา
“เราว่าื่อเหมือนาวเพราะี” ผมบอามวามรู้สึ
“อบในะ” เหมือนาวยิ้ม ภาพรหน้าือนที่แ้มแ้วยฤทธิ์เหล้า ส่ยิ้มมาที่ผมะเอามือหยิบระเป๋าเรียมัวลารถเมื่อเห็นว่าใล้ะถึอนโแล้ว
‘เี่ย ภาพสโลว์มาอีแล้ว’ ผมอรถแล้วึแนเหมือนาวที่ำลัะลารถไป ้วยฤทธิ์เหล้าและวามรู้สึลึๆ ในใ ทำให้ผมัสินใพูในสิ่ที่ผมไม่เยิว่าะพูับนรหน้า
“เราีบเธอไ้ไหม?”
“ห๊ะ??!” เหมือนาวอุทาน ทำหน้าใ
“เมาเหรอปัทม์” าวถาม
“เราิว่าเราอบเธอ”
“.....”
“เราีบเธอนะ” ผมย้ำอีรอบ
เหมือนาวหัวเราะเหมือนมันเป็นเรื่อล
“ปัทม์ เราไม่ใ่สาวสวยแบบที่ปัทม์เยวนะ เมาแล้วมอเห็นเราเป็นใรเหรอ” เหมือนาวพูยิ้มๆ
ผมึเหมือนาวเ้ามาูบ เหมือนาวเม้มปาพยายามันผมออ ผมใ้มือหัวเหมือนาวให้เ้ามาอี เหมือนาวผลัผมออแรๆ อีรั้ ผมมอหน้าเหมือนาวที่อนนี้ทำหน้าใ อ้าปาำลัะพูอะไรสัอย่า ผมใ้โอาสนีู้บเหมือนาวอีรอบแล้วใ้ลิ้นุนเ้าไป เหมือนาวิ้นอึอั สัพั็พ่ายแพ้่อรสูบอผม เหมือนาวูบอบ เราูบันเนิ่นนานนผมิว่าะวบุมอารม์เือบไม่ไ้ เลย่อยๆ ผละออาปานุ่มนิ่มนั้น
“เราไม่ไ้เมา เราิว่า เราอบเหมือนาวริๆ”
เหมือนาวไม่พูอะไร เอามือปาราบน้ำลายที่ปา หยิบระเป๋าเินลารถไป ผมึามเหมือนาวไป เราเินึ้นลิฟ์้วยันเียบๆ เหมือนาวไม่พูอะไรับผมสัำ
เราเินออาลิฟ์ ผมเินผ่านห้อัวเอไปส่เหมือนาวที่หน้าห้อ เหมือนาวำลั้นหาุแห้อแล้วพูับผม
“ปัทม์ไม่ีบเรา เรา็ยั่วยปัทม์ิวเหมือนเิมแหละ” เหมือนาวเ้าใว่าผมะีบเพราะเรื่อนี้
“เราไม่ไ้้อารผลประโยน์าเธอเลยนะ”
“ั้นถ้าอยาะรับผิอบเรื่อนั้นไม่้อนะ เราำไ้ว่าเราเป็นฝ่ายเริ่มเอ และอีอย่าสมัยนี้มันไม่มีใรมานั่สนใเรื่อแบบนี้ันแล้ว” เหมือนาวพูพร้อมับเอาุแมาเปิประู
“เรายอมรับว่ามัน็เป็นเหุผลหนึ่ แ่ารที่เราอบาวมัน็เป็นอีเหุผลนะ” ผมพู นึลัวเอที่้อมาอวามรัายัยอ้วนที่ผมิว่าาินี้ยัไ็ไม่มีวันลเอยัน
“เราไม่อยาเป็นอเล่นนรวยไม่อยาเป็นสาวในส็ออาสโนว่าอย่าปัทม์ ถึเราะอ้วน ไม่สวย แ่เราไม่ไ้โ่นะปัทม์ ถ้ายัอยาเป็นเพื่อนัน่อ อย่ามาทำแบบนี้ับเราอี” เหมือนาวผลัประูออ ำลัะเินเ้าห้อไป
“เรา็ไม่ไ้อยาเป็นเพื่อนับเหมือนาวอยู่แล้ว!!”
*********************
ความคิดเห็น