คืนที่มืดมิด

⸻

“มันไม่มีเสียงระเบิดในวันที่สงครามจบ
มีเพียงความเงียบ… และกลิ่นเลือดที่ซึมลึกกว่าดิน”

โลกเคยมีชื่อเรียก มันถูกเขียนไว้ในหอจารึก เรียกขานโดยนักเดินทาง และแผ่วเบาอยู่ในบทเพลงของเอลฟ์โบราณ
แต่หลังสงครามจบลงเมื่อร้อยปีก่อน ไม่มีใครพูดชื่อมันอีก
ไม่มีใครกล้าตั้งชื่อใหม่ให้กับโลกที่เหลือแต่ความว่างเปล่า

⸻

I

ในอดีตกาล มีห้าเผ่าหลักดำรงอยู่
แตกต่าง แต่สมดุลกันราวกับนิ้วทั้งห้าของมือที่กำหมัดไว้ไม่แน่นและไม่อ่อนเกินไป

เผ่ามังกร—ปกป้องดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ควบคุมธาตุและแรงชีวิตของพื้นพิภพ
เผ่าคนแคระ—นักช่างแห่งหุบเขา สร้างอาวุธ โลหะ และความรอบคอบ
เผ่ามนุษย์—มากมายแต่แตกแยก ทะเยอทะยานแต่เปราะบาง
เผ่ามนุษย์สัตว์—สายเลือดแห่งผืนป่าและสัญชาตญาณ
และเผ่าเอลฟ์—จดจำทุกสิ่งแม้แต่ความเงียบของดวงดาวที่ตายไปนานแล้ว

พวกเขาอยู่กันด้วยข้อตกลง ไม่ใช่ความรัก
ด้วยผลประโยชน์ ไม่ใช่ความศรัทธา
แต่นั่นก็เพียงพอให้โลกไม่แตกสลาย

จนกระทั่ง “มัน” ปรากฏ

⸻

II

มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิต
ไม่มีใครรู้ว่ามาจากไหน ใครสร้าง หรือเกิดขึ้นอย่างไร
แต่เมื่อมันเดินเข้าสู่สนามรบแรก ทุกกองทัพก็ลืมหายใจ

พวกมันถูกเรียกทีหลังว่า ปีศาจ

เผ่าปีศาจถือกำเนิดโดยไม่มีภาษา ไม่มีวัฒนธรรม ไม่มีจุดประสงค์อื่นนอกจาก “ขยายตัว”
พวกมันไม่รู้จักความโกรธ
ไม่รู้จักความกลัว
พวกมันรู้จักแค่การกระทำซ้ำ จนกว่าสิ่งรอบตัวจะหยุดเคลื่อนไหว

สงครามกินเวลาสิบสองปี
ทุกเผ่าถูกโจมตีพร้อมกันโดยไม่มีการเจรจา
กองทัพมังกรหายไปในคืนเดียว
อาวุธของคนแคระถูกใช้ย้อนกลับใส่ตนเอง
เวทของเอลฟ์ไม่ทำงานเมื่อเผชิญกับ “บางสิ่ง” ที่ไม่มีหัวใจ

ในท้ายที่สุด พวกมันถูกโค่นโดยพันธมิตรห้าเผ่าที่ไม่เคยร่วมมือกันมาก่อน
เลือดนองทุกทวีป
ความตายไม่แบ่งสายเลือดอีกต่อไป

และเมื่อ “ปีศาจตัวแรก” ถูกสังหาร—
มันไม่เหลือซาก
ไม่มีร่าง ไม่มีเงา ไม่มีเศษเนื้อ
มีเพียงพื้นที่ที่ไม่ตอบสนองต่อเวทมนตร์อีกต่อไป
และ “เสียง” ที่ยังอยู่

⸻

III

พื้นที่นั้น—ไม่มีชื่อ
แต่ผู้เฝ้าพรมแดนเรียกมันว่า “เขตดูดกลืน”

มันคือหลุมของทุกสิ่งที่แตกสลาย
กลืนกินไม่ใช่แค่ร่างกาย
แต่รวมถึง “ความรู้สึกสุดท้ายก่อนตาย” ของทุกผู้ที่ล้มที่นั่น

กลุ่มหมอกบางที่ไม่เคยจาง
เสียงกระซิบที่ได้ยินเฉพาะในตอนที่ไม่มีใครอยู่ข้างกัน
รอยเท้าที่ไม่เคยหายไปแม้พายุจะกวาดผ่าน

ทุกเผ่าตกลงกันโดยไม่ลงนาม
เขตนั้นจะไม่มีใครแตะต้อง
จะไม่มีใครพูดถึง
และจะไม่มีใครเข้าใกล้

⸻

IV

ร้อยปีผ่านไป โลกสงบ
แต่ไม่มีใครวางใจ

เด็กคนหนึ่งเกิดในคืนที่ดาวดับเร็วผิดปกติ
ดวงจันทร์สีเทา
ลมไม่พัดแม้ใบไม้จะตกจากต้น
และผู้เป็นพ่อ—หัวหน้าเผ่าวิญญาณ—ลุกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ

เขาไม่พูด
เขาเพียงแต่มองหน้าเด็กนั้น แล้วเอ่ยคำที่ไม่มีใครเข้าใจ

“เสียงมันยังอยู่… และเจ้าจะเป็นคนเดียวที่มันไม่ฆ่า”

⸻

เผ่าวิญญาณ—เผ่าที่ไม่มีอยู่ในบันทึกของใครอีก
ผู้สามารถฟังเสียงของผู้ตาย สะสมความรู้สึกก่อนวิญญาณสลาย
เผ่าที่ถูกล้างบางจนไม่มีใครจำชื่อ
เว้นแต่ Iliah
ลูกครึ่งที่เติบโตอยู่กับแม่มนุษย์ในเมืองชายขอบ
ไม่รู้สายเลือดตน
แต่รู้ว่าความเงียบ…ไม่เคยเงียบจริง

⸻

V

“มันเริ่มแล้ว…”

เธอไม่รู้ว่าเสียงนั้นมาจากไหน
กลางคืนปกติ กลางหมอกธรรมดา
แต่คำพูดนั้นฝังเข้ามาในหัว
ลึกกว่าเสียงของแม่ที่กล่อมนอน
แหลมกว่าลมหายใจของตัวเอง

มันเริ่มแล้ว

และ Iliah ก็รู้—
ว่าสิ่งที่ถูกฝังไว้ในความเงียบเมื่อร้อยปีก่อน
กำลังค่อย ๆ ลืมตาอีกครั้ง

⸻

[จบบทที่ 1]