คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : First Met
Eunji Part
“ ให้ตายซิแดดอะไรจะแรงขนาดนี้เนี้ยว่าที่บ้านร้อนแล้วนะมาเจอแดดที่โซลเข้าไปแทบจะไหม้เป็นปลาหมึกทอดกรอบ “
ฉันยืนอยู่หน้าตึกแห่งหนึ่ง บ่นเสียงดังอยู่หน้าตึกก่อนจะเดินก้าวเข้าไปภายในบริษัทอย่างไม่มีลังเล เหตุเพราะกลัวดำเพราะแสงแดดร้อนแรงยามบ่ายที่ฉายแสงอย่างเต็มที่
“ เอ่อ....ขอโทษนะคะคุณคือหนูเป็นสมาชิกนักร้องหลักที่จะมาสังกัดอยู่ค่าย A CUBE อ่าค่ะ “
“ อ่อหนูจองอึนจีใช่มั้ยจ๊ะ ? “ สาววัยกลางคนถามด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะๆ ใช่ค่ะหนูเอง “ ฉันพยักหน้ารับตอบกลับอย่างรัวๆก่อนที่พี่สาวคนนั้นจะบอกให้ฉันขึ้นไปรอที่ห้องซ้อมเต้นที่ชั้นสามของบบริษัทกว้างประมาณหนึ่งก็ว่าได้ “ ว่าแต่ทางขึ้นลิฟต์มันอยู่ตรงไหนว่ะเนี้ย “
ฉันเดินหาทางขึ้นลิฟต์ได้สักพักก็เจอกับทางบันไดหนีไฟที่อยู่ใกล้ๆกับป้ายบอกแผนผังภายในของบริษัท
“ อ่ะ..อ่าห้องซ้อมมีทั้งหมด 3 ห้องแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าห้องไหนเนี้ยว่าแต่มันก็อยู่ใกล้ๆบันไดหนีไฟนิงั้นก็เดินขึ้นเอาล่ะกันแค่นี้เอง “ ฉันรีบวิ่งขึ้นทางบันไดหนีไฟด้วยความเร็วสูงเพราะกลัวว่าตนเองจะมาสายและทำให้ผู้ใหญ่รอได้
แอ๊ดดดด......... ฉันชะโงกหน้าออกมาจากประตูทางบันไดหนีไฟมาเล็กน้อยก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาคนในชั้นนั้น
“ นี้ตูเป็นสายลับปลอมตัวมาสืบหาเรื่องราวรึยังไงว่ะเนี้ย “ ก่อนจะเดินออกมาด้วยความระมัดระวังตามองหาห้องซ้อมเต้นทั้งซ้ายและขวา
แต่แล้วสายตาที่เอาแต่มองหาห้องซ้อมก็ต้องหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่งอย่างที่ไม่สามารถละสายตาจากที่ตรงนั้นได้
“ สวย....ทำไมสวยจัง “ สายตาของฉันจับไปที่ภาพของผู้หญิงร่างสูง หุ่นดี คนนึงที่กำลังถือไม้กวาดไปมาคนเดียวในห้องๆหนึ่ง ฉันมองได้สักพักก่อนจะเรียกสติกลับมาและจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้น
“ ขอโทษ.....น่ะ....นะคะคือฉันตามหาห้องซ้อมเต้นหมายเลขหนึ่งอยู่ตรงไหนหรอคะ? “ ยิ่งได้เห็นระยะใกล้แบบนี้ยิ่งทำให้รู้ทันทีว่าน่ารักแค่ไหน (ใจฉันใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ)
“ อ่ออยู่ถัดจากห้องนี้ไปอีก 2 ห้องค่ะ “ หญิงคนนั้นตอบมาด้วยหน้าตาที่เรียบเฉยสุดๆ คนอะไรหน้านิ่งยิ่งกว่าหุ่นยนต์
“ อ่อ.....ขอบคุณมากค่ะ “ ฉันก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างเร่งรีบในระหว่างที่เดินไปห้องซ้อมฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครแต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่แค่แม่บ้านหรอกนะ แม่บ้านที่ไหนจะสวยน่ารักขนาดนั้น ถ้ามีนะจะขอจ้างไปอยู่ที่บ้านจนแก่เลยคอยดู 555555 แต่ก็เอาเหอะอาจจะเป็นเด็กฝึกในค่ายนี้ก็ได้ ฉันมายืนอยู่หน้าห้องที่ได้นัดหมายใจฉันสั่นรัวจนแทบจะหลุดออกมานี้ฉันจะได้เจอสมาชิกคนอื่นๆแล้วซินะ ทำไงดีสำเนียงโซลฉันก็ยังไม่ดีเท่าไรเลย ฉันรู้สึกวิตกกังวลไปชั่วขณะ
“ อ่าวมาแล้วซินะหนูอึนจี “ เสียงจากด้านในห้องดังออกมาก่อนที่จะเปิดประตูและบอกให้ฉันเข้าไปรอภายในห้อง
ภายในห้องมีผู้หญิงอยู่อีกคนรูปร่างตัวเล็ก ผอม ขาวหน้าตาจัดได้ว่าน่ารัก
“ นี้ยุนโบมีเป็นเมนเต้นนะ ส่วนโบมีนี้อึนจีเป็นเมนร้องหลักของวง “ เราทั้งคู่ยืนก้มหัวให้กันเล็กน้อยก่อนที่ฝ่ายนั้นจะยิ้มให้ฉันแบบที่ว่า ตาหายไปกับรอยยิ้มหมดเลยก็ว่าได้
“ สวัสดีฉันอึนจีนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะโบมี “ ฉันกล่าวทักทายด้วยสำเนียงซาทุริปนๆกับสำเนียงโซล
เราทั้งคู่คุยกันได้สักพักก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาอย่างกับเกิดการวิ่งไล่ล่า ฆ่าฟันกันก็ว่าได้ เราทั้งคู่พากันมองตามเสียงฝีเท้าที่มาหยุดที่หน้าห้องก่อนจะเห็นสาวรูปร่างสูงตามด้วยสาวตาโตตามด้วยสาวผมยาวตาตี๋และสาวตัวเล็กขนาดพกพาไปไหนมาไหนได้สะดวก (ว่าให้คนอื่นแต่ตัวเองเตี้ยสุดในวงนะ)
“ อ่าว...โชรง นาอึนละไปไหนยังไม่มาอีกเนี้ย ? “ ชายร่างสูงเอ่ยปากถามสาวตัวเล็กพร้อมกดมือถือหยิกๆเหมือนจะโทรหาใครบางคน
“ กำลังมาค่ะ.....กำลังเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ “ สาวตัวเล็กเอยปากตอบอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะกดโทรศัพท์
ในตอนนี้ฉันและโบมีต่างมองหน้ากันไปมาเพราะพอจะเดาสถานการณ์ออกว่านี้คือสมาชิกคนอื่นๆที่เหลือซินะแต่ละคนมีรูปร่างที่ดีมาก ที่สำคัญคือน่ารักทุกคน แต่เอะ!ยังขาดอีกคนนี้ที่ไปเข้าห้องน้ำยังไม่มา
“ คนไหนนักร้องนำ คนไหนเมนเต้นค่ะ “ สาวตาโตถามพร้อมมองเราทั้งคู่สลับไปมา
“ ฉันเมนเต้น “ โบมีพูดออกมาเบาๆก่อนจะยกมือแสดงตัวว่าเป็นเมนเต้น
“ ถ้างั้นแปลว่าพี่ซินะที่เป็นเมนร้อง.......ตัวเตี้ยจัง “
โอ้โห้นี้แค่เจอกันวันแรกนะยัยเด็กคนนี้ก็เล่นฉันซะล่ะ “ ไม่ได้เตี้ยเว้ยแค่เกิดมาช่วงรัฐบาลขาดแคลนนมฟรีแค่นั้น!! “
ยัยเด็กคนนี้ทำฉันโมโหนิดหน่อยก่อนจะต้องสะดุ้งเสียงเปิดประตูห้องซ้อมอีกครั้ง ...........
ใช่เหมือนภาพมันดำเนินไปอย่างช้าๆอีกครั้งเพราะอะไรอะหรอ ก็เพราะผู้หญิงคนนั้นคนที่ถือไม้กวาดเมื่อไม่นานนี้เดินเข้ามาในห้องในสภาพที่ใบหน้าเปียกน้ำเล็กน้อยมีหยอดน้ำไหลลงมาที่คอของเธอ ทำไมนะถึงได้ดูสวยและเซ็กซี่ขนาดนี้
“ ขอโทษนะค่ะที่มาช้าเพราะเมื่อกี้ร้อนมากเลยไปล้างหน้ามาค่ะ “ เสียงที่เรียบๆนั้นทำให้ฉันกลับมาสติอีกครั้งก่อนที่ฉันและโบมีจะออกมายืนต่อหน้าพวกเธอทั้งหมด
“ สวัสดีฉันจองอึนจี มาจากปูซานเป็นเมนร้อง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ “ ฉันพูดแนะนำตัวต่อจากโบมีก่อนที่สมาชิกคนอื่นจะแนะนำตัวทีละคนจนมาถึงเธอ ผู้หญิงคนนั้น
“ สวัสดีค่ะฉัน ซนนาอึน หรือเรียกว่านาอึนก็ได้ค่ะ “ เธอส่งยิ้มให้ฉันใครจะรู้ว่าช่วงเวลานี้โลกรอบๆตัวของฉันมันค่อยๆหมุนไปช้าๆจนบอกไม่ถูก
“ อ่ะรู้จักกันครบแล้วนะตอนนี้สมาชิกกลุ่มเราก็ครบแล้วดังนั้นสัปดาห์หน้าผมขอให้ทุกคนเก็บของมาอยู่ด้วยกันภายในหอพักของบริษัททุกคนเพื่อทำการฝึกซ้อมการเป็น Girl Group ใหม่ในค่ายของ A CUBE โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ “
“ ห๊ะ !!!!!!!! “ ประสานเสียงเป็นใจความเดียวกันก่อนจะมองหน้าไปมาอย่างมึนงงจนไม่รู้จะอธิบายยังไง
Bomi Part
“ ใช่วันนี้คือวันที่ฉันได้ไปเปิดตัวและเจอกับเหล่าสมาชิกในวงที่เหลือแน่นอนว่าเป็นวันที่ฉันตื่นเต้นที่สุดก็ว่าได้ “ ฉันนั่งคิดในระหว่างทางที่นั่งรถบัสกลับบ้านแน่นอนฉันเป็นคนนอกเขตโซลแต่ก็ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวที่เป็นคนต่างจังหวัดในวงมี ฉัน มีอึนจีและมีพี่โชรงที่เป็นสมาชิกที่มาจากต่างจังหวัดแต่เพื่อความฝันฉันจึงต้องตามหาสิ่งที่ฝันไว้และแน่นอนที่ฉันกลับบ้านมาครั้งนี้ก็เพื่อมาเก็บของที่จำเป็นในการย้ายเข้าหอพักอาศัยร่วมกับสมาชิกคนอื่นในหอของบริษัทในสัปดาห์หน้า
“ เห้ย......แล้วฉันจะได้นอนกับใครนะกังวลจัง “ นี้คือสิ่งแรกที่ฉันคิดเพราะอะไรนะหรอฉันเป็นขี้อายนะซิยิ่งเพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียวแล้วก็ย้ายเข้าไปอยู่ร่วมกันเลยแบบนี้ฉันยิ่งไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวแบบไหน
“ พ่อค่ะแม่ค่ะ จองจินพี่กลับมาแล้ว ทุกคนค่ะโบมีกลับมาแล้ว “ ฉันตะโกนตั้งแต่หน้าบ้านยันมาถึงในบ้านแต่ก็ไม่เจอใคร สงสัยคงไปรับของรอบใหม่มาขายกันซินะ “ เห้ยยยย ไปอาบน้ำดีกว่าเหงื่อไหลมาทั้งวันล่ะเหม็น “
ฉันเดินขึ้นบันไดยังห้องนอนตัวเองก่อนจะวางกระเป๋าเป้ใบโปรดลงพื้นและเดินเข้าห้องน้ำอย่างผ่อนคลายสุดๆ
“ สดชื่นนนนนนนน “ ฉันนั่งเช็ดผมอยู่หน้ากระจกภายในห้องตัวเองอย่างสบายใจที่ได้กลับมานอนบ้านสักทีหลังจากที่เรียนหนักจนแทบไม่มีเวลากลับไหนจะอยู่ซ้อมเต้นเพื่อเตรียมตัวเข้าบริษัทอีกเอากันตายไปข้างนึงเลยทีเดียว
“ ติ้ง !!! “ เสียงข้อความแชทดังขึ้นมาหนึ่งครั้ง
“ ติ้ง........ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง !!!!! “
เอ่อรู้แล้วใครเนี้ยส่งรัวมาอย่างกับที่บ้านไฟไหม้จนหาทางออกไม่ได้ขนาดนี้ ! ฉันลุกจากหน้ากระจกกระโดดลงบนเตียงอันนุ่มนิ่มก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูตามเสียงที่ดึงขึ้นไม่มีหยุด
[ยัยโบมี ยัยโบมี โบ !!! มี !!!!] >>> “ อะไรๆของแกมีอะไร ? ”
[ฉันได้ข่าวว่าแกต้องย้ายเข้าหอพักในอาทิตย์หน้าหรอ?] >>> “ เอ่อดิ...นี้กลับบ้านมาเก็บของเนี้ย “
[เห้ยฉันละอิจฉาแกว่าแต่สมาชิกคนอื่นเป็นไงบ้าง] >>> “ น่ารักทุกคนเลยมีรุ่นเดียวกันด้วยเป็นเมนร้อง”
[จริงดิ! แล้วแกเลือกคนจะกินได้ยัง] >>> “ จะบ้าหรอเลือกกินอะไรละบ้าแต่จ้องไว้ละคนนึง 5555 “
[นั้นไงแกนิเร็วจริงๆนะ] >>> “ ก็พี่เขาน่ารักดีนะแต่ดูความคิดจะโบราณไปนิดอ่ะ “
[จ้าแม่สาวเสน่ห์แรงว่าแต่แกเลือกรูมเมนยัง?] >>> “ ยังอ่ะแต่คิดว่าอยู่กับอึนจีรุ่นเดียวกันคงจะดีกว่า”
[ไงก็เลือกดีๆนะแกอย่าเผลอไปให้ใจรูมเมนตัวเองละ] >>> “ จะบ้าหรออยู่วงเดียวกันไม่มีทางหรอกย๊ะ “
[จ้าๆโชคดีแล้วกันนะแก สู้ๆละไปละ บายๆ ] ตุ๊ดดดดดดดดด ตุ๊ดดดดดดดดดด
ให้ตายเหอะเพื่อนฉันแต่ละคนทำเอาฉันปวดหัวไปข้างนึง แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ซินะว่าจะได้นอนกับใครเอาเหอะไว้ลุ้นกันอีกทีแล้วกันขอนอนก่อนละนะไม่ไหวนั่งรถมาตั้งไกล กลับมาก็ไม่เจอใครเลยขอนอนเอาแรงไว้เก็บของพรุ่งนี้ดีกว่า
ผ่านไปสักพักใหญ่ ฉันนอนดิ้นไปดิ้นมาได้สักพักใหญ่ๆก่อนจะตัดสินใจลุกนั่งบนเตียง
“ พี่โชรง อึนจี นาอึน ยูคยอง นัมจู ฮายอง ......มีทั้งหมด 7 คนรวมฉันถ้าห้องละสองคนก็ต้องมีหนึ่งห้องที่มีสามคนซินะ “ ฉันหยิบกระดาษมานั่งเขียนพร้อมกับวาดรูปแบบห้องทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภายในหอนั้นมีกี่ห้อง
ฉันอดคิดไม่ได้ว่าจะได้เป็นรูมเมนกับใครหากเป็นรุ่นน้องการวางตัวก็จะสบายกว่าหากเป็นรุ่นเดียวกันจะได้ง่ายต่อการเข้าใจกันแต่ถ้าหากเป็นรุ่นพี่ล่ะ
“ ฉันไม่อยากจะคิดเล้ยยยยยย “ ไม่ใช่เพราะฉันอึดอัดหรอกนะแต่เพราะพี่เขาน่ารักต่างหากล่ะ ฉันละกลัวว่าจะไม่เป็นอันหลับอันนอนกันพอดีคนอะไรชอบทำหน้างอแงทั้งๆที่ก็แก่แล้วแต่ทั้งใบหน้าและเสียงจึงทำให้พี่เขาดูอ่อนกว่าอายุซึ่งตรงข้ามกับน้องเล็กของวง
“ ให้ตายเหอะนี้ฉันจะกังวลอะไรเนี้ย ไปกินเค้กดีกว่า หิว ! “
ความคิดเห็น