ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งานเลี้ยงบริษัทคุณพ่อ
"นี่ มินโซ ฉันน่ารักมั๊ย"ฉันถามเป็นครั้งที่หกร้อยแปดสิบเจ็ดได้แล้วมั้ง แล้วทุกครั้งหมอนั่นก็จะตอบว่า"ไม่"ทุกครั้งเช่นกัน แหมตานี่ ให้กำลังใจกันหน่อยก็ไม่ได้
"นี่ นายลองจินตนาการตอนที่คุณพ่อเจอฉันสิ คิกๆ"ฉันพูดทำลายความเงียบในรถ ก็ตานั่นเล่นเก็บเสียงมาตลอดทางเลยนี่
"อืม"อีตามินโซถอนหายใจเฮือกใหญ่และทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
"นี่ คุณพ่อน่ะ เคยพูดถึงฉันบ้างไหม"ฉันลองถาม ก็ คุณพ่ออาจจะไม่รักฉันก็ได้ เพราะท่านไม่ได้เป็นคนเลี้ยงดูฉันตั้งแต่เกิดนี่นา
"อืม ก็ต้องเคยแหละ"หมอนั่นยิ้มแปลกๆ
"มินโซ นายดูแปลกไปนะ"ฉันสังเกตุดูใบหน้า(อันหล่อเหลา)เครียดๆของเขา
"อ๋อ ปะ เปล่านี่ เธอคิดมากไปรึปล่าว"ว่าแล้ว อีตามินโซก็ฉีกยิ้มให้ฉันทันที
เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที รถถูกจอดหน้างานเลี้ยงแห่งหนึ่ง...
"ถึงแล้วล่ะ"
"โห0_0นี่งานเลี้ยงหรือปราสาทกันแน่เนี่ย"ฉันเบิกตากว้าง รู้สึกประหลาดใจกับภาพตรงหน้า แขกทุกคนล้วนใส่สูทสีดำ ถ้าเป็นผู้หญิงก็จะใส่ชุดราตรียาวลากขา นี้มันงานเลี้ยงหรือนิทรรศการเนี่ย??
"เอ้อ เชฮี เธอเข้าไปในงานก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะคุยกับคนขับรถก่อน"
"เอ่อ นายแน่ใจหรอ จะให้ฉันรอนายก่อนก็ได้นะ"ฉันฉีกยิ้ม (ที่จริงกลัวหลงทางอ่ะนะ)
"อืม เข้าไปก่อนเถอะ"
"เอางั้น ก็ได้"ฉันเดินเข้างานอย่างวางมาด แต่รองเท้าส้นสูงนี่เป็นปัญหากับฉันมากเลยนะเนี่ย ก็ฉันไม่เคยใส่นี่ (ขนาดเกาะอกยังไม่เคยแตะ) ก็ให้เป็นคนมีตังค์หน่อยไง^^อิอิ
โครม
น่ะ โม้มากไป เดินซุ่มซ่ามไปชนคนอีกจนได้...
"เอ่อ ขอโทษค่ะ sorry,sir"ฉันรีบเปลี่ยนภาษาทันที เพราะเห็นว่าคนร่างสูงที่ฉันชนเป็นชาวต่างชาติ ดูเป็นคุณลุงใจดี ประมาณนั้น
"อ๋อ ไม่เป็นไร ฉันพูดภาษาเกาหลีได้"เขาพูดอย่างอ่อนโยน
"อ่อ ค่ะ"ฉันยิ้มตอบตามมารยาท
"หนูมาจากบริษัทไหนหรอ"
"เอ่อ คือ..."
จะบอกว่าอะไรล่ะ เราก็ไม่รู้ว่าคุณพ่ออยู่บริษัทอะไร เฮ้อ...
"ว่าไงล่ะจ๊ะ"
"เอ่อ หนูชื่อ ชิน เช ฮี ค่ะ"
"อ๋อ ลูกสาวมาเฟียชิน"
"คุณรู้จักพ่อหนูหรอคะ"ฉันถามด้วยความตื่นเต้น
"อืม แน่นอน รู้จักดี ตามมาซิ เดี๋ยวลุงจะพาไปหา"
"เอ่อ คือ หนูรอเพื่อนอยู่ค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ก็หนูอยากเจอพ่อไม่ใช่หรอ ตามมาก่อน เดี๋ยวลุงบอกให้เขาคอยตรงนี้"
"ขอบคุณค่ะ^^"ฉันตอบ เอ้อ ดีจัง เจอคุณลุงที่แสนจะใจดี พ่อคะ หนูกำลังจะไปหาคุณพ่อค่ะ^^
ฉันเดินตามคุณลุงไป แต่รู้สึกว่าบรรยากาศมันวังเวงชอบกล ก็คุณลุงพาฉันออกห่างจากงานเรื่อยๆ มัน แปลกๆ นะ...
"คุณลุงคะ เอ่อ คุณพ่อไม่ได้อยู่ในงานหรอคะ"(มันยังโง่อีก/ผู้เขียน)
"หึหึ มาเฟียชินน่ะหรอ แน่นอน เขาอยู่ในงาน"สะ เสียงเปลี่ยนไป ราวฟ้ากับดินเลย ใบหน้าที่อ่อนโยน หน้ากากที่สวมไว้ มันหลุดออกมาแล้ว อีตาปีศาจ!!
"อะ เอ่อ...หนู กลับล่ะนะ"ฉันกำลังจะวิ่งออกจากที่นี่แล้วแท้ๆ ไอ้รองเท้าส้นสูงที่ใส่มันดันหัก และฉันก็ต้องเสียเวลาถอดมันออกด้วย
"เฮ๊ย จับมันดิวะ...555 ลูกสาวมาเฟียชิน ฉันจะเอาตัวเธอ ไปแลกกับบ่อนร้อยล้านของพ่อเธอ 555++"
มันจะหัวเราะอีกนานไหมเนี่ย=_= ตอนนี้ ลูกน้องของมัน ประมาณ 4-5 คน จับฉันมัดไว้แน่น ฮือออๆๆๆ คุณพ่อ มินโซ ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วยย
"กริ๊ดดดดดดดด ช่วยด้วย ฮือออๆๆๆ"
"เฮ๊ย หยุดร้อง...เดี๋ยวปั๊ดฆ่าทิ้งซะตรงนี้เลย"
ฮือออๆๆๆ ไม่เอาน้า อย่าฆ่าฉัน ฮือๆๆๆ ยังไม่ได้เจอคุณพ่อเลย...
"นายจะจับฉันไปทำไม ฮือๆๆๆ ฉันกินจุนะ จะเอาฉันไปเลี้ยงหรอ"
"555++ เธอนี่น่ารักดีนะ แต่ฉันจะแลกเธอกับบ่อนร้อยล้านของพ่อเธอไงล่ะ นังโง่!!!"
เฮ๊ย ใครโง่ หา? แล้วบ่อนร้อยล้าน ของพ่อ งั้นหรอ? ไม่ได้ ต้องหนีละ ไม่ยอมให้พ่อเสียบ่อนนั่นไปหรอก
"จ๊ากกกกก"
ฉันถีบ(เป้า)มัน ก่อนจะวิ่งพรวดไปให้เร็วที่สุด เฮ้อ เหนื่อยชะมัดเลย ใครจะอยู่เล่า...
ฉันวิ่งไป ต้อง เข้าไปในงานให้ได้ คนเยอะดี น่าจะมีคนมีน้ำใจช่วยฉันล่ะน่า...
แต่เดี๋ยว ถ้าเข้าไปในงาน งานมีหวังล่มแน่ ไม่เอานะ...นี่เป็นงานของพ่อ ฉันต้องไม่พังมันด้วยน้ำมือของฉันหรอก!!
โครม
เอาอีกละ ชนใครเข้าล่ะเนี่ย เฮ้ออ ชีวิตฉัน ฉันมึนๆ ยังไงไม่รู้ ฮือๆๆ ขอให้คนที่ฉันชนช่วยฉันทีเถอะ...
"เฮ๊ย ใครวะ...นี่เธอ เห็นฉันเป็นต้นไม้รึไง ชนไม่ขอโทษ...นี่ หูหนวกรึไง หรือสมองพิการ ยัยตาบอด!!!"
"..."โห มันเป็นผู้ชาย แถม ปากเน่าอีกต่างหาก อยู่ๆมาฉอด ฉันยิ่งมึนหนักเขาไปใหญ่
"เฮ๊ย พวกแก พวกเจียวซูใช่ไหม"
0_0มันรู้จักกับพวกนั้นด้วย พวกเดียวกันรึปล่าวนะ...
"ใช่ แกคือ คัง ยุน ซอง ลูกชายมาเฟียคัง สินะ"
ดูๆ มันคุยกันอย่างสนิทสนมซะละ...
"ใช่ แล้วยัยตาบอดนี่...เป็นผู้หญิงของนายหรอ"
เอ๊ย มันหมายถึงใครฟะ...ฉันหรอ?
"ใช่ นายน่าจะคืนเธอให้ฉัน"
"แต่ดูเหมือน มันจะไม่ใช่นะ แล้วทำไมยัยนี่ต้องหนีพวกนายมาล่ะ"
"..."
555++ มันเงียบ คิดมุขไม่ออกน่ะสิ...
"งั้น ผู้หญิงคนนี้ ฉันขอละกัน"
เอ้า อะไรเนี่ย นายขี้บ่น!!! มันช้อนตัวฉันขึ้นมาพาดบ่นบ่า(มันซาดิสม์จริงๆ)และวางฉันบนเบาะหลังรถ แต่ ฉันรู้สึกไว้ใจเขาอย่างบอกไม่ถูก...
..............................................................................................
"คุณอาครับ คุณอาเห็นผู้หญิงผมหยิกๆใส่เสื้อสีชมพูบ้างรึปล่าวครับ"
มินโซถาม ผู้เป็นอา อย่างกระตือรือร้น
"ไม่นี่ ทำไมหรอ"
"ปะ ปล่าวครับ"
"นี่ เมื่อกี๊เห็นพวกเจียวซูมันพาผู้หญิงบ๊องๆไปคนนึงล่ะ สนใจมั๊ย มาเฟียชิน"เพื่อนสนิทของ 'มาเฟียชิน' แซวเพื่อนลอยๆ
"ผู้หญิง?"
"ทำไมหรอ มินโซ"มาเฟียชินถามอีกที
"อ๋อ ปล่าวครับ"มินโซรีบตอบ ยุ่งแล้ว เขารู้ว่ามันคงจับตัวเชฮีไป เป็นที่รู้กันอยู่ว่า มาเฟียชิน กับ พวกเจียวซูเป็นปรปักษ์กันมากแค่ไหน
"เอ้อ แล้วเชฮีอยู่ดีมั๊ย เธอต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม"มาเฟียชินถาม
"เอ่อ เธออยู่ดีครับ"มินโซก้มหน้าตอบอย่างรู้สึกผิด
"ดีแล้วล่ะ ก็ ฉันมันเป็นพ่อที่แย่ที่สุดเลยนี่"มาเฟียชินกล่าว
"..."มินโซก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด เรื่องนี้ เขาบอกกับคุณอาของเขาไม่ได้ แต่ที่เขาต้องทำคือ ตามหาผู้หญิงที่ชื่อว่า ชิน เช ฮี
.............................................................................................
"อ้าว หายมึนแล้วใช่ไหม ยัยตาบอด"
"หึย ย่ะ นายขี้บ่น"
"ห๊ะ? เธอเรียกใครว่านายขี้บ่น"
"นายเห็นฉันพูดอยู่กับใครล่ะ ผีหรอ?"
"พอเลย นี่ ฉันมีบุญคุณกับเธอนะ หัดสำนึกซะบ้าง ยัยเด็กน้อย"
"ยี๋ นายน่ะ ผู้ใหญ่ตายแหละ แล้วนี่จะพาฉันไปไหนน่ะ"
"บ้าน"
"บ้าน? เอ่อ ฉันไม่รู้ทางไปบ้านตัวเองหรอกนะ"
"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะพาเธอไปส่งบ้านนี่ ฉันจะให้เธอมาอยู่บ้านฉันก่อน"
"0_0ไม่อาวอ่ะ ให้อยู่กะนายเนี่ยนะ หุย ไปอยู่กับหมาข้างถนนเสียจะดีกว่า"
"ว่าไงนะ?"
"หูหนวกรึไงนายนะ อะไรๆก็ ว่าไงนะๆ ชิ!!"
"หนอย อย่าพูดมากนักเลย"
ศึกในรถก็ยุติโดยนาย คัง ยุน ซอง ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากทะเลาะกับเด็กอย่างฉัน ยี๋ อีตาลุงขี้บ่น!!!~ ~ คุณพ่อขา หนูไม่ได้พบพ่อเลย หนูคิดถึงพ่อจังค่ะ เมื่อไหร่น้า หนูจะได้เจอพ่อเสียที...
..........................................................................................
นักเขียนสุ่งลุย
ไม่หนุกเท่าไหรหรอกนะ ทีจริงแต่งเสร็จไปรอบนึงแล้ว แต่มันเกิดเหตุขัดข้อง ข้อมูลหายหมดเลย โอ๊ย พูดแล้ว อารมณ์เสียค่ะ=_=^^
"นี่ นายลองจินตนาการตอนที่คุณพ่อเจอฉันสิ คิกๆ"ฉันพูดทำลายความเงียบในรถ ก็ตานั่นเล่นเก็บเสียงมาตลอดทางเลยนี่
"อืม"อีตามินโซถอนหายใจเฮือกใหญ่และทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
"นี่ คุณพ่อน่ะ เคยพูดถึงฉันบ้างไหม"ฉันลองถาม ก็ คุณพ่ออาจจะไม่รักฉันก็ได้ เพราะท่านไม่ได้เป็นคนเลี้ยงดูฉันตั้งแต่เกิดนี่นา
"อืม ก็ต้องเคยแหละ"หมอนั่นยิ้มแปลกๆ
"มินโซ นายดูแปลกไปนะ"ฉันสังเกตุดูใบหน้า(อันหล่อเหลา)เครียดๆของเขา
"อ๋อ ปะ เปล่านี่ เธอคิดมากไปรึปล่าว"ว่าแล้ว อีตามินโซก็ฉีกยิ้มให้ฉันทันที
เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที รถถูกจอดหน้างานเลี้ยงแห่งหนึ่ง...
"ถึงแล้วล่ะ"
"โห0_0นี่งานเลี้ยงหรือปราสาทกันแน่เนี่ย"ฉันเบิกตากว้าง รู้สึกประหลาดใจกับภาพตรงหน้า แขกทุกคนล้วนใส่สูทสีดำ ถ้าเป็นผู้หญิงก็จะใส่ชุดราตรียาวลากขา นี้มันงานเลี้ยงหรือนิทรรศการเนี่ย??
"เอ้อ เชฮี เธอเข้าไปในงานก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะคุยกับคนขับรถก่อน"
"เอ่อ นายแน่ใจหรอ จะให้ฉันรอนายก่อนก็ได้นะ"ฉันฉีกยิ้ม (ที่จริงกลัวหลงทางอ่ะนะ)
"อืม เข้าไปก่อนเถอะ"
"เอางั้น ก็ได้"ฉันเดินเข้างานอย่างวางมาด แต่รองเท้าส้นสูงนี่เป็นปัญหากับฉันมากเลยนะเนี่ย ก็ฉันไม่เคยใส่นี่ (ขนาดเกาะอกยังไม่เคยแตะ) ก็ให้เป็นคนมีตังค์หน่อยไง^^อิอิ
โครม
น่ะ โม้มากไป เดินซุ่มซ่ามไปชนคนอีกจนได้...
"เอ่อ ขอโทษค่ะ sorry,sir"ฉันรีบเปลี่ยนภาษาทันที เพราะเห็นว่าคนร่างสูงที่ฉันชนเป็นชาวต่างชาติ ดูเป็นคุณลุงใจดี ประมาณนั้น
"อ๋อ ไม่เป็นไร ฉันพูดภาษาเกาหลีได้"เขาพูดอย่างอ่อนโยน
"อ่อ ค่ะ"ฉันยิ้มตอบตามมารยาท
"หนูมาจากบริษัทไหนหรอ"
"เอ่อ คือ..."
จะบอกว่าอะไรล่ะ เราก็ไม่รู้ว่าคุณพ่ออยู่บริษัทอะไร เฮ้อ...
"ว่าไงล่ะจ๊ะ"
"เอ่อ หนูชื่อ ชิน เช ฮี ค่ะ"
"อ๋อ ลูกสาวมาเฟียชิน"
"คุณรู้จักพ่อหนูหรอคะ"ฉันถามด้วยความตื่นเต้น
"อืม แน่นอน รู้จักดี ตามมาซิ เดี๋ยวลุงจะพาไปหา"
"เอ่อ คือ หนูรอเพื่อนอยู่ค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ก็หนูอยากเจอพ่อไม่ใช่หรอ ตามมาก่อน เดี๋ยวลุงบอกให้เขาคอยตรงนี้"
"ขอบคุณค่ะ^^"ฉันตอบ เอ้อ ดีจัง เจอคุณลุงที่แสนจะใจดี พ่อคะ หนูกำลังจะไปหาคุณพ่อค่ะ^^
ฉันเดินตามคุณลุงไป แต่รู้สึกว่าบรรยากาศมันวังเวงชอบกล ก็คุณลุงพาฉันออกห่างจากงานเรื่อยๆ มัน แปลกๆ นะ...
"คุณลุงคะ เอ่อ คุณพ่อไม่ได้อยู่ในงานหรอคะ"(มันยังโง่อีก/ผู้เขียน)
"หึหึ มาเฟียชินน่ะหรอ แน่นอน เขาอยู่ในงาน"สะ เสียงเปลี่ยนไป ราวฟ้ากับดินเลย ใบหน้าที่อ่อนโยน หน้ากากที่สวมไว้ มันหลุดออกมาแล้ว อีตาปีศาจ!!
"อะ เอ่อ...หนู กลับล่ะนะ"ฉันกำลังจะวิ่งออกจากที่นี่แล้วแท้ๆ ไอ้รองเท้าส้นสูงที่ใส่มันดันหัก และฉันก็ต้องเสียเวลาถอดมันออกด้วย
"เฮ๊ย จับมันดิวะ...555 ลูกสาวมาเฟียชิน ฉันจะเอาตัวเธอ ไปแลกกับบ่อนร้อยล้านของพ่อเธอ 555++"
มันจะหัวเราะอีกนานไหมเนี่ย=_= ตอนนี้ ลูกน้องของมัน ประมาณ 4-5 คน จับฉันมัดไว้แน่น ฮือออๆๆๆ คุณพ่อ มินโซ ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วยย
"กริ๊ดดดดดดดด ช่วยด้วย ฮือออๆๆๆ"
"เฮ๊ย หยุดร้อง...เดี๋ยวปั๊ดฆ่าทิ้งซะตรงนี้เลย"
ฮือออๆๆๆ ไม่เอาน้า อย่าฆ่าฉัน ฮือๆๆๆ ยังไม่ได้เจอคุณพ่อเลย...
"นายจะจับฉันไปทำไม ฮือๆๆๆ ฉันกินจุนะ จะเอาฉันไปเลี้ยงหรอ"
"555++ เธอนี่น่ารักดีนะ แต่ฉันจะแลกเธอกับบ่อนร้อยล้านของพ่อเธอไงล่ะ นังโง่!!!"
เฮ๊ย ใครโง่ หา? แล้วบ่อนร้อยล้าน ของพ่อ งั้นหรอ? ไม่ได้ ต้องหนีละ ไม่ยอมให้พ่อเสียบ่อนนั่นไปหรอก
"จ๊ากกกกก"
ฉันถีบ(เป้า)มัน ก่อนจะวิ่งพรวดไปให้เร็วที่สุด เฮ้อ เหนื่อยชะมัดเลย ใครจะอยู่เล่า...
ฉันวิ่งไป ต้อง เข้าไปในงานให้ได้ คนเยอะดี น่าจะมีคนมีน้ำใจช่วยฉันล่ะน่า...
แต่เดี๋ยว ถ้าเข้าไปในงาน งานมีหวังล่มแน่ ไม่เอานะ...นี่เป็นงานของพ่อ ฉันต้องไม่พังมันด้วยน้ำมือของฉันหรอก!!
โครม
เอาอีกละ ชนใครเข้าล่ะเนี่ย เฮ้ออ ชีวิตฉัน ฉันมึนๆ ยังไงไม่รู้ ฮือๆๆ ขอให้คนที่ฉันชนช่วยฉันทีเถอะ...
"เฮ๊ย ใครวะ...นี่เธอ เห็นฉันเป็นต้นไม้รึไง ชนไม่ขอโทษ...นี่ หูหนวกรึไง หรือสมองพิการ ยัยตาบอด!!!"
"..."โห มันเป็นผู้ชาย แถม ปากเน่าอีกต่างหาก อยู่ๆมาฉอด ฉันยิ่งมึนหนักเขาไปใหญ่
"เฮ๊ย พวกแก พวกเจียวซูใช่ไหม"
0_0มันรู้จักกับพวกนั้นด้วย พวกเดียวกันรึปล่าวนะ...
"ใช่ แกคือ คัง ยุน ซอง ลูกชายมาเฟียคัง สินะ"
ดูๆ มันคุยกันอย่างสนิทสนมซะละ...
"ใช่ แล้วยัยตาบอดนี่...เป็นผู้หญิงของนายหรอ"
เอ๊ย มันหมายถึงใครฟะ...ฉันหรอ?
"ใช่ นายน่าจะคืนเธอให้ฉัน"
"แต่ดูเหมือน มันจะไม่ใช่นะ แล้วทำไมยัยนี่ต้องหนีพวกนายมาล่ะ"
"..."
555++ มันเงียบ คิดมุขไม่ออกน่ะสิ...
"งั้น ผู้หญิงคนนี้ ฉันขอละกัน"
เอ้า อะไรเนี่ย นายขี้บ่น!!! มันช้อนตัวฉันขึ้นมาพาดบ่นบ่า(มันซาดิสม์จริงๆ)และวางฉันบนเบาะหลังรถ แต่ ฉันรู้สึกไว้ใจเขาอย่างบอกไม่ถูก...
..............................................................................................
"คุณอาครับ คุณอาเห็นผู้หญิงผมหยิกๆใส่เสื้อสีชมพูบ้างรึปล่าวครับ"
มินโซถาม ผู้เป็นอา อย่างกระตือรือร้น
"ไม่นี่ ทำไมหรอ"
"ปะ ปล่าวครับ"
"นี่ เมื่อกี๊เห็นพวกเจียวซูมันพาผู้หญิงบ๊องๆไปคนนึงล่ะ สนใจมั๊ย มาเฟียชิน"เพื่อนสนิทของ 'มาเฟียชิน' แซวเพื่อนลอยๆ
"ผู้หญิง?"
"ทำไมหรอ มินโซ"มาเฟียชินถามอีกที
"อ๋อ ปล่าวครับ"มินโซรีบตอบ ยุ่งแล้ว เขารู้ว่ามันคงจับตัวเชฮีไป เป็นที่รู้กันอยู่ว่า มาเฟียชิน กับ พวกเจียวซูเป็นปรปักษ์กันมากแค่ไหน
"เอ้อ แล้วเชฮีอยู่ดีมั๊ย เธอต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม"มาเฟียชินถาม
"เอ่อ เธออยู่ดีครับ"มินโซก้มหน้าตอบอย่างรู้สึกผิด
"ดีแล้วล่ะ ก็ ฉันมันเป็นพ่อที่แย่ที่สุดเลยนี่"มาเฟียชินกล่าว
"..."มินโซก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด เรื่องนี้ เขาบอกกับคุณอาของเขาไม่ได้ แต่ที่เขาต้องทำคือ ตามหาผู้หญิงที่ชื่อว่า ชิน เช ฮี
.............................................................................................
"อ้าว หายมึนแล้วใช่ไหม ยัยตาบอด"
"หึย ย่ะ นายขี้บ่น"
"ห๊ะ? เธอเรียกใครว่านายขี้บ่น"
"นายเห็นฉันพูดอยู่กับใครล่ะ ผีหรอ?"
"พอเลย นี่ ฉันมีบุญคุณกับเธอนะ หัดสำนึกซะบ้าง ยัยเด็กน้อย"
"ยี๋ นายน่ะ ผู้ใหญ่ตายแหละ แล้วนี่จะพาฉันไปไหนน่ะ"
"บ้าน"
"บ้าน? เอ่อ ฉันไม่รู้ทางไปบ้านตัวเองหรอกนะ"
"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะพาเธอไปส่งบ้านนี่ ฉันจะให้เธอมาอยู่บ้านฉันก่อน"
"0_0ไม่อาวอ่ะ ให้อยู่กะนายเนี่ยนะ หุย ไปอยู่กับหมาข้างถนนเสียจะดีกว่า"
"ว่าไงนะ?"
"หูหนวกรึไงนายนะ อะไรๆก็ ว่าไงนะๆ ชิ!!"
"หนอย อย่าพูดมากนักเลย"
ศึกในรถก็ยุติโดยนาย คัง ยุน ซอง ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากทะเลาะกับเด็กอย่างฉัน ยี๋ อีตาลุงขี้บ่น!!!~ ~ คุณพ่อขา หนูไม่ได้พบพ่อเลย หนูคิดถึงพ่อจังค่ะ เมื่อไหร่น้า หนูจะได้เจอพ่อเสียที...
..........................................................................................
นักเขียนสุ่งลุย
ไม่หนุกเท่าไหรหรอกนะ ทีจริงแต่งเสร็จไปรอบนึงแล้ว แต่มันเกิดเหตุขัดข้อง ข้อมูลหายหมดเลย โอ๊ย พูดแล้ว อารมณ์เสียค่ะ=_=^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น